Χθες ήταν η 51η επέτειος της ηρωικής εξεγέρσεως του ηρωικού πολυτεχνείου από ηρωικούς διαφόρους ήρωες, η οποία ηρωική εξέγερση κατάληξε με ηρωικούς νεκρούς που σκοτώθηκαν μερικά χιλιόμετρα μακριά από το ηρωικό κεντρικό κτίριο και τα διάφορα ηρωικά παράπλευρα κτιριάκια. Γενικώς ήταν ένα ηρωικό έπος αντάξιο της Σαλαμλινας, του Μαραθώνα, του Γκιλγκαμές, του Μαχαμπαράτα, το Ραμαγιάνα, των Μεγάλων Πουρανών, των Νιμπελούκεν, του σπαθιού του βασιλιά Αρθούρου, της Μαρίας της Πενταγιώτισσσας και της Αλίκης στο Ναυτικό.
Έγινε ό,τι προβλεπόταν να γίνει υπέρ της Παλαιστίνης και κατά των «φονιάδων των λαών» και τα σπαθιά μπήκαν στα θηκάρια, για του χρόνου με το καλό.
- γράφει ο Υπτγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης
Βέβαια είχαμε και δημοσιεύματα και αφιερώματα στον τύπο, με τα καθιερωμένα πιά νέα κατορθώματα. Θα έχετε παρατηρήσει ότι κάθε χρόνο εμφανίζονται καινούργια «άγνωστα» αντιστασιακά ντοκουμέντα. Τώρα γιατί τους πήρε 51 χρόνια για να τα θυμηθούνε, θα σας γελάσουμε και δεν θέλουμε.
Α να μη το ξεχάσουμε! Είχαμε και αναφορές στους νεκρούς του πολυτεχνείου. Αυτούς δηλαδή που έλιωσε το άρμα, που έπληξαν οι πύραυλοι εδάφους εδάφους και που εξουδετέρωσαν οι Μοίρες Πυροβολικού. Τώρα το ότι υπάρχουν δύο έρευνες, μία του εισαγγελέα Τσεβά το 1975 (ντάλα μεταπολίτευση) και μία του Αστυνομικού Διευθυντού Σαμπάνη το 1982 (ντάλα ΠΑΣΟΚ) που λένε ότι δεν υπάρχουν νεκροί μέσα στο πολυτεχνείο, πολύ λίγη σημασία έχει. Και τα δύο κυκλοφορούν (ακόμα) στο Διαδίκτυο.
Το έχει πει και ο κ. Άδωνης:
Ακόμα, όταν το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση (και ο λαός ανέλαβε στην εξουσία…), ο Ευάγγελος Αβέρωφ απευθυνόμενος στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τους ρώτησε: «Τι γιορτάζετε στο πολυτεχνείο;» για να λάβει την πληρωμένη απάντηση: «Ό,τι ακριβώς γιορτάζατε κι΄ εσείς».
Α, είχαμε και τη Ηλένια…
Α, είχαμε και το τεύχος 8 της «Πανσπουδαστικής», της παράνομης εφημερίδας την κομμουνιστικής αντιΕΦΕΕ, με το οποίο απεκήρυσσε την «εξέγερση» ως υποκινούμενη από την χούντα. Μετά την οικειοποιήθηκε πλήθος.
Βέβαια κατά την προσφιλή τακτική του το ΚΚΕ την κατήγγειλε ως πλαστή και μας έπεισε……
Σήμερα το βήμα της στήλης παραχωρείται στον κυρίαρχο λαό.
Το ένα κείμενο μου ήρθε με υπογραφή κάποιας «Αμαλίας» από το «Χ» με τίτλο: «Έριξαν την ‘’Χούντα’’ τα ‘’Παιδιά του Πολυτεχνείου’’;». Επειδή συμφωνώ απολύτως με το κείμενο παρακαλώ τον συντάκτη του αν τυχόν διαβάσει το κείμενο αυτό (πράγμα μάλλον απίθανο) ας επικοινωνήσει μαζί μου.
Το άλλο κείμενο είναι προσωπικές εμπειρίες του φίλου μου Μ.Κ.
Απολαύστε τα κείμενα:
Έριξαν την «Χούντα» τα «Παιδιά του Πολυτεχνείου»;
Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους της αριστεράς για το Πολυτεχνείο, είναι πως «έριξε την χούντα».
Ας δούμε κατά πόσο ευσταθεί…
Κατ’ αρχάς, η λέξη «Χούντα», είναι ισπανικής προελεύσεως (junta) και σημαίνει «Ένωση» ή «Σύνδεσμος». Με την ευρύτερη έννοια, περιγράφει μια στρατιωτική διακυβέρνηση, η οποία συνήθως προέκυψε πραξικοπηματικά.
Τον Νοέμβριο του 1973, δεν υπήρχε στην Ελλάδα στρατιωτική διακυβέρνηση, άρα δεν υπήρχε «Χούντα»! Νωρίτερα (στις 29/7/1973) διεξήχθη δημοψήφισμα, με το οποίο καταργήθηκε η Βασιλεία, ο Γ. Παπαδόπουλος ανακηρύχθηκε ΠτΔ, δόθηκε γενική αμνηστία στους πολιτικούς κρατουμένους, ήρθη ο στρατιωτικός νόμος, χαλάρωσε η λογοκρισία στον τύπο, ενώ την 1η Νοεμβρίου ανακοινώθηκαν ελεύθερες φοιτητικές εκλογές και δικαίωμα αναβολής στράτευσης για τους φοιτητές.
Στις 8 Οκτωβρίου, ορκίστηκε πρωθυπουργός ο Σπύρος Μαρκεζίνης, επικεφαλής πολιτικής κυβέρνησης, με σκοπό να διεξαγάγει βουλευτικές εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974. Ο Σ. Μαρκεζίνης – ας μου επιτραπεί ο όρος – ήταν «μυστήριο τραίνο». Δεν μπορούσε να τον κατατάξει κάποιος στην άκρα δεξιά, αλλά ούτε καν στην παραδοσιακή δεξιά. Είχε δε εμμονή με την ενίσχυση των σχέσεων με την ΕΣΣΔ!
Το 1954, ως υπουργός Συντονισμού, στην τότε κυβέρνηση Παπάγου, εξασφάλισε μια επίσημη πρόσκληση να επισκεφθεί την ΕΣΣΔ και πρότεινε στον Παπάγο πολιτικό και οικονομικό άνοιγμα στην ΕΣΣΔ, αλλά και χαλάρωση των μέτρων κατά των κομμουνιστών, για την «κατοχύρωση της εσωτερικής ειρήνης». Ο Παπάγος δεν συμφώνησε κι ο Μαρκεζίνης παραιτήθηκε.
Τον Απρίλιο του 1959, ως αρχηγός ενός μικρού κόμματος, ο Μαρκεζίνης εξασφάλισε και πάλι πρόσκληση να επισκεφθεί την Μόσχα. Ήταν ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που επισκέφθηκε την Σοβιετική Ένωση. Στις 25 Απριλίου είχε συνάντηση με τον αντιπρόεδρο Αναστάς Μικογιάν και την επομένη με τον Νικίτα Χρουστσώφ.
Επιστρέφοντας, έγραψε σειρά άρθρων στον τύπο, προωθώντας ένα σχέδιο για «απύραυλη Βαλκανική», ο δε Κ. Καραμανλής, τον χαρακτήρισε «Φορέα της σοβιετικής προπαγάνδας εν Ελλάδι».
Σύμφωνα με τον (γνωστό αριστερό και αυτοεξόριστο την περίοδο της δικτατορίας) Σωτήρη Βαλντέν, στο βιβλίο του «Παράταιροι Εταίροι»:
«Τον Αύγουστο του 1973, με την φημολογούμενη πρωθυπουργοποίηση του Μαρκεζίνη, ο Σοβιετικός πρεσβευτής ήδη τον κάλεσε στη Μόσχα ως μελλοντικό πρωθυπουργό, με ανταποδοτική επίσκεψη του Μπρέζνιεφ στην Αθήνα. Ο Μαρκεζίνης είχε δηλώσει ότι θα αναπτύξει τις σχέσεις με την ΕΣΣΔ, αλλά και ότι θα νομιμοποιήσει το ΚΚΕ. Η σοβιετική πρεσβεία στην Αθήνα φαίνεται πως ενθάρρυνε τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή πολιτικών δυνάμεων στις προγραμματισμένες εκλογές»
Καταλάβατε γιατί το ΚΚΕ ήταν κατά της κατάληψης του Πολυτεχνείου; Περίμενε να νομιμοποιηθεί και να συμμετάσχει στις εκλογές! Στις εκλογές θα συμμετείχε και το ΚΚΕ εσωτερικού, λόγω των αρίστων σχέσεων που είχε αναπτύξει ο «χορηγός» του, Τσαουσέσκου, με τον Παπαδόπουλο. Μάλιστα, ήταν προγραμματισμένη 3ήμερη επίσκεψη του Τσαουσέσκου στην Αθήνα, στις 21 Νοεμβρίου, αλλά δεν έγινε λόγω των γεγονότων του Πολυτεχνείου.
Ωστόσο, το σχέδιο «φιλελευθεροποίησης», δεν είχε γίνει αποδεκτό απ’ όλους στο στρατιωτικό καθεστώς. Υπήρχε μια μεγάλη ομάδα κυρίως χαμηλόβαθμων αξιωματικών, οι λεγόμενοι «κανταφικοί», οι οποίοι κατηγορούσαν τον Παπαδόπουλο για «συμβιβασμό με το κατεστημένο» και «προδοσία των αρχών της επαναστάσεως». Επικεφαλής αυτής της «τάσης», ήταν ο διοικητής της ΕΣΑ, Δημήτριος Ιωαννίδης.
Φυσικά, η δυσαρέσκεια για τον Παπαδόπουλο και τον «εκδημοκρατισμό» του καθεστώτος υπήρχε, αλλά είναι αμφίβολο αν θα οδηγούσε σε πραξικοπηματική ενέργεια χωρίς την κατάλληλη αφορμή. Η αφορμή αυτή ήταν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου! Έτσι, μια βδομάδα μετά το Πολυτεχνείο (στις 25 Νοεμβρίου), εκδηλώθηκε πραξικόπημα που ανέτρεψε τους Παπαδόπουλο και Μαρκεζίνη και απέτρεψε το σχέδιο του «εκδημοκρατισμού».
Συμπέρασμα: ασχέτως των προθέσεών τους, τα «παιδιά του Πολυτεχνείου», όχι μόνον δεν έριξαν την «χούντα», αλλά έφεραν στην εξουσία μια ακόμα πιο σκληρή χούντα!
Ένας αντιήρωας (του Πολυτεχνείου) θυμάται
Κατάγομαι από ένα χωριό του δήμου Αταλάντης.
Οι γονείς μου αγρότες. Όργωναν με τα μουλάρια, θέριζαν με το δρεπάνι.
Νερό στο σπίτι δεν υπήρχε. Πήγαινε η μάνα μου με την δεκάκιλη βαρέλα στην βρύση για νερό που το χρειαζόμασταν για μαγείρεμα, πλύσιμο κ.τ.λ.
Τα ρούχα πλενόντουσαν σε μακρινές πηγές. Εγώ, πιτσιρικάς, πήγαινα για νερό στην βρύση με ένα μικρό δοχείο ξύλινο, την βατσέλα.
Οι δρόμοι και η πλατεία του χωριού γεμάτοι λάσπες, όταν έβρεχε.
Στο γιατρό, στην Αταλάντη, με πάγαιναν με μουλάρι. Σκληρή ζωή.
Το σπίτι ένα δωμάτιο. Οι γονείς μου στο ένα κρεβάτι τα δυο αδελφάκια στο άλλο.
Τουαλέτα; Έξω στα χωράφια. Ευτυχώς ήμασταν στην άκρη του χωριού και δεν μας έβλεπαν.
Μια βραδιά, έβρεξε τόσο πολύ, που ένα κοτέτσι, που είχαμε μέσα την γίδα με το κατσίκι, έπεσε πλάκωσε την γίδα, την πήραν οι γονείς μου μαζί με το κατσικά και την έδεσαν στο δωμάτιο που μέναμε. Ακόμα θυμάμαι την ενόχληση που είχα το βράδυ από τα βελάσματα της που με ξυπνούσε.
Το 1967, 12 χρονών, ήρθε ο Παπαδόπουλος. Ήρθε δικτατορικά; Τι με ένοιαζε εμένα;
Χάρισε τα χρέη των αγροτών. Ανάσα για τους αγρότες.
Χρυσή επταετία για το χωριό.
Κτίσαμε τον πάνω όροφο με 4 δωμάτια (αυτό που έχω τώρα) πήραμε τρακτέρ (το έχω ακόμα) και ήρθε βρύση με τρεχούμενο νερό στο σπάτε. Μεγάλη εξυπηρέτηση. Ήρθε η ΔΕΗ.
Στρώθηκε με άμμο η πλατεία.
Ειλικρινά σας λέω και τώρα.
Σκασίλα μου αν ταλαιπώρησε κάποιους που το έπαιζαν αντιστασιακοί, όπως και οι δήθεν αντιστασιακοί, δεν νοιάζονταν το πως περνούσα άγω στο χωριό. Και οι χωριάτες ήμασταν εκατομμύρια. Για τους λίγους, δήθεν δημοκράτες, θα νοιαζόμασταν;
Δύο φορές σκασίλα μας.
Το 1967, πήγα γυμνάσιο στην Αταλάντη. Ένα πολύ παλιό κτήριο.
Το 1970 ο Παττακός, εγκαινίασε το νέο μεγαλοπρεπές γυμνάσιο Αταλάντης, αυτό που υπάρχει και τώρα.
Το 1972 ήρθα Αθήνα για φροντιστήριο στην πλατεία Κάνιγγος του Σαββαίδη. Το γυμνάσιο που πήγαινα, ήταν το 10ο, πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού Καλό γυμνάσιο με πολύ καλούς μαθητές.
Κάθε απόγευμα πήγαινα στο φροντιστήριο.
Κακή μοίρα με έσπρωξε και, άθελά μου, πήρα μέρος στα γεγονότα της Νομικής τον Φεβρουάριο 1973.
Έχω φάει κυνηγητό από την Αστυνομία. Ήταν κοντά το φροντιστήριο, που πήγαινα. Τίποτε το ηρωικό. Ένα κυνηγητό σε κάνει ήρωα; Μόνο τον κομπλεξικό κάνει ήρωα.
Τον Αύγουστο του 1973 έδωσα εξετάσεις και πέρασα 2ος στο χημικό Πατρών. Γράφτηκα στο πανεπιστήμιο και μου έδωσαν ένα γραπτό καρτελάκι, που έδειχνε ότι είμαι φοιτητής, όχι όμως το γνωστό τότε ΠΑΣΟ.
Έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Άρχισε και στο Πανεπιστήμιο Πατρών (που τότε το κεντρικό κτήριο ήταν στο κέντρο της Πάτρας, στην οδό Κορίνθου), μια ανακατωσούρα. Κάποιοι συνδικαλιστές (πλην ελαχίστων, ρεμάλια ήταν οι περισσότεροι, όπως είδα αργότερα) έκαναν γενικές συνελεύσεις και έγινε και εκεί κατάληψη για να… φύγει η χούντα.
Ήμουν και εγώ στους καταληψίες. Από ό,τι θυμάμαι, 5 άτομα από τους 50 πρωτοετείς χημικούς, ήμασταν καταληψίες και φωνάζαμε αντιχουντικά συνθήματα. Την επόμενη χρονιά, γέμισε το χημικό με… αντιστασιακούς!!!.
Θυμάμαι έναν Κνίτη που ούρλιαζε εναντίον της χούντας το 1974 και τον ρώτησα: «Πέρυσι, που εγώ ήμουν καταληψίας, εσύ που ήσουν;».
Και η απάντηση: «Πέρυσι δεν είχα συνειδητοποιηθεί»!!! Και η δική μου ανταπάντηση: «Πήγαινε να συνειδητοποιηθείς και μετά έλα να μου κάνεις μάθημα».
Ήμουν πολύ ζωηρός και ήθελα… ανώτερη πάλη.
Έτσι άυπνος, καθότι στην κατάληψη δεν κοιμήθηκα, πήρα το λεωφορείο και ήρθα Αθήνα και κατ ευθείαν στο πολυτεχνείο. Παρασκευή απόγευμα, έδειξα το καρτελάκι, που έδειχνε ότι ήμουν φοιτητής και μπήκα μέσα, αλλά σχημάτισα την εντύπωση, ότι κόσμος και όχι μόνο φοιτητές, μπαινόβγαιναν άνετα.
Μου έκανε εντύπωση, όταν πήγαινα, ότι είχε στην Πατησίων, πολύ αστυνομία, η οποία απλώς παρατηρούσε. Θυμάμαι ότι μπροστά στα μάτια της αστυνομίας, ξεδιπλώθηκε ένα πανό με την πρώτη λέξη ΟΥΑΙ (φωτογραφίες του και βίντεο το βλέπετε στα αφιερώματα) και ουδείς τους ενόχλησε. Ήμουν μπροστά από αυτό το πανό.
Μέσα στο πολυτεχνείο βρήκα και συμμαθητές μου, φοιτητές πια, από το σχολείο.
Κάποια στιγμή βρέθηκα έξω από τον ραδιοφωνικό σταθμά. Είχε έρθει ο τραγουδιστής Νίκος Ξυλούρης, καλεσμένος να τραγουδήσει. Είχε ο σταθμός, απ’ έξω, δυο ροπαλοφόρους και εγώ παρακολουθούσα. Ύπαρξε διαφωνία μεταξύ των ροπαλοφόρων για το ποιος κάλεσε τον Ξυλούρης και πλακωθήκαν στο ξύλο με τα ρόπαλα μεταξύ τους, ο δε Ξυλούρης αναρωτιόταν με την κρητική προφορά του, τι να κάνη μέχρι που απεχώρησε.
Φωνάζανε οι φοιτητές (κάθε καρυδιάς καρύδι ήταν) συνθήματα και κάτι τρέχει στα γύφτικα.
Κατά τις 10.00 το βράδυ, βγήκα έξω για να φάω. Τρεις μέρες νηστικός ήμουν. Με το που πάω να ξαναμπώ (μυαλό που είχα!!!) δεν μπόρεσα, διότι η αστυνομία είχε κλείσει τους γύρω δρόμους. Τα τανκς, βγήκαν αργότερα.
Έτσι πήγα για ύπνο, αφού ήμουν κατάκοπος και άυπνος, στο σπίτι της αδελφής μου, στην Πλατεία Κουμουνδούρου. Δεν πήρα χαμπάρι τίποτε.
Την άλλη μέρα, είδα στρατό στον δρόμο. Το ραδιόφωνο έλεγε για την εκκένωση του πολυτεχνείου.
Από περιέργεια ανέβηκα προς Ομόνοια και είδα μαθήτριες από κάποιο γυμνάσιο με τις μπλε ποδιές, που φώναζαν «Παπαδόπουλε τρελέ». Πέταξε κάποια δακρυγόνα μια «Αύρα» της αστυνομίας και με ένα κυνηγητό διαλυθήκαν.
Εγώ είχα γένια. Έκανα ένα γύρω την Ομόνοια, είδα κλούβες της αστυνομίας να μαζεύουν κόσμο. Εμένα, ΟΥΔΕΙΣ με ενόχλησε.
Άκουγα όμως συνέχεια πυροβολισμούς. Ουδείς έμαθε ποτέ, ποιοι τους έριχναν.
Μετά πολλά χρόνια έγινα φίλος με τον Γ. Γεωργαλά, παράγοντα της Επταετίας, όστις μου έλεγε ότι τόσον αυτός όσο και άλλοι του καθεστώτος δεν γνωρίζουν ποιοι έριξαν τους πυροβολισμούς. Μάλλον έχει δίκιο.
Ο πρώτος ξάδελφός μου, μαθητής σχολής μηχανικών αυτοκινήτου, μαζί με έναν άλλον, μέσα στην γενική αναμπουμπούλα, με πέτρες κατέστρεψαν όλους τους τηλεφωνικούς θαλάμους της οδού Πειραιώς, από την Ομόνοια μέχρι το Γκάζι. Την επόμενη χρονιά, η πορνοφυλάδα ΤΑ ΝΕΑ έγραφαν: «Ο λαός γκρέμισε τα αυτιά της χούντας»
Είπα στον ξάδελφό μου να λέει ότι είναι αντιστασιακός. Αλλά, αντί για τα εύσημα του αντιστασιακού, έφαγε ένα γερό ξύλο για αυτές τις καταστροφές, από τον πατέρα του, όταν τον κάρφωσε ο μικρότερος αδελφός του!!
Μετά μερικές ημέρες πήγα στο χωριό και με κάλεσε στην Αταλάντη η χωροφυλακή. Ευγενέστατος ο ανακριτής αστυνομικός και έδωσα μια τυπική κατάθεση και ουδείς με ενόχλησε. Υπήρχε και άλλος από την περιοχή, που δεν ήταν καταληψίες που επειδή τον κάλεσε η αστυνομία για κατάθεση, ακόμα και σήμερα το παίζει… αντιστασιακος!!
Τι να πεις.
Επανήλθε η ομαλότητα. Μέχρι το καλοκαίρι του 1974, παρακολουθούσαμε τα μαθήματά μας κανονικά.
Τον Ιούλιο 1974 έγινε δημοκρατία. Τον Σεπτέμβριο του 1974, άρχισε το 2ο έτος σπουδών μου στο χημικό με… δημοκρατία. Η πολιτικοποίησις όλων μας έντονη. Διάφορες παρατάξεις δημιουργήθηκαν και τα μαθήματα πέρασαν σε 2η μοίρα.
Εγώ και ο συγκάτοικός μου, είχαμε… δικό μας κόμμα. Δεν μας άρεσε να μπούμε στην στρούγκα κανενός κόμματος. Ήμασταν ανέντακτοι αριστεροί οι δυο μας. Γράφαμε σε μεγάλες κόλες διάφορες αριστερές ανοησίες, τις τοιχοκολλούσαμε στο πανεπιστήμιο και οι άλλοι διάβαζαν τις ανοησίες μας.
Αγοράζαμε μαρξιστικά βιβλία (τα έχω ακόμα στην βιβλιοθήκη μου) για να μορφωθούμε μαρξιστικά και κοροϊδεύαμε, ειδικά τους κνίτες, ως μαρξιστικά αμόρφωτους. Μην νομίζετε ότι τα εν λόγω βιβλία έχουν κάτι το σοβαρό. Ακαταλαβίστικα είναι τα περισσότερα. Πάντως, θεωρούμασταν πολύ μορφωμένοι μαρξιστικά.
Τότε ήταν σε πλήρη άνθηση τα λεγόμενα φοιτητοδικεία. Μάζευαν οι συνδικαλιστές (ρεμάλια οι περισσότεροι), στοιχεία ότι ο τάδε καθηγητής είναι χουντικός (συνήθως τους «δύσκολους» καθηγητές κατηγορούσαμε) γινόταν συνέλευση από 700 άτομα, παρουσιαζόνταν τα στοιχεία εναντίον του καθηγητού (του δύσκολου) και ψηφίζαμε αν ήταν χουντικός η όχι. Και το κράτος το….δεχόταν.
Επειδή το πανεπιστήμιο Πατρών φτιάχτηκε το 1966 αλλά επανδρώθηκε από την… κακιά χούντα με ό,τι καλύτερο υπήρχε στο εξωτερικό, όλοι οι καθηγητές ήταν εν δυνάμει χουντικοί. Δυστυχώς με αυτόν τον τρόπο, έφυγαν διαμάντια της επιστήμης από το πανεπιστήμιο. Και στην Αθήνα το ίδιο έγινε και προφανώς για αυτό εξαφανίστηκε ένας Χριστοδούλου από το Φυσικό Αθηνών ως… φασίστας!!
Η ΚΝΕ θυμάμαι, κατηγορούσε έναν καθηγητή άριστο ως χουντικό. Όμως αυτός ήρθε σε κάποια συμφωνία με το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήρε την κατηγορία εναντίον του και έτσι την γλύτωσε.
Πολλοί καθηγητές για να γλυτώσουν, ήρθαν σε συμφωνία με τα ρεμάλια τους συνδικαλιστές, τους έδωσαν τα θέματα, πήραν εν μια νυκτί πτυχίο και μετά τους προσέλαβαν ως βοηθούς αυτούς τους άσχετους.
Όταν ήρθε ο λαός στην εξουσία και το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, έκανε έναν νόμο που κατάργησε τις πανεπιστημιακές έδρες και αυτά τα ρεμάλια που ήταν άσχετα, έγιναν καθηγητές πανεπιστημίου!!
Η παιδεία κατέρρευσε. Έτσι ένας πολύ γνωστός μου, αφού έκανε 12 χρόνια να πάρει πτυχίο, έγινε καθηγητής πανεπιστημίου στην Ανόργανη Χημεία. Ένας άλλος σε ένα μήνα πέρασε 20 μαθήματα!!
Στις πορείες για το πολυτεχνείο πήγαινα ανελλιπώς. Τον Νοέμβριο 1977 πήγα στην πορεία που έγιναν και επεισόδια και σε 5 μέρες παρουσιάστηκα στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων στην Κόρινθο. Τότε όλοι οι πτυχιούχοι πήγαιναν εκεί και από εκεί διάλεγαν ποιοι θα πάνε για έφεδροι αξιωματικοί. Εν τω μεταξύ, για κάθε στρατιώτη ήδη είχε φτάσει ο φάκελός του από την αστυνομία, που καλώς υπήρχαν τότε. Και σήμερα έτσι πρέπει.
Ήρθε μια μέρα μια επιτροπή από την Σχολή Ευελπίδων, μας είπαν που είχε επικεφαλής ως πρόεδρο έναν ταξίαρχο ψυχολόγο, έναν συνταγματάρχη και έναν ακόμα.
Μας μάζεψαν, περίπου 100 άτομα, σε ένα τολ για… ελεύθερη συζήτηση αφού ο συνταγματάρχης έδωσε πρώτα τον λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι μπορούμε να εκφράσουμε ελεύθερα τις σκέψεις μας χωρίς καμία επίπτωση.
Εγώ αυτό το πήρα τοις μετρητοίς.
Έβαλε θέμα για συζήτηση: «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια»
και με την σειρά άρχισε ο κάθε ένας να λέει τα δικά του. Άκουγα γνωστούς μου κνίτες από το πανεπιστήμιο να λένε άκρως εθνικιστικά στις ομιλίες τους και εγώ τσατιζόμουν. Ήρθε και η δική μου σειρά, όπου είπα πάνω κάτω, ότι και ένας μουσουλμάνος μπορεί να είναι πατριώτης κ.τ.λ.
Ο συνταγματάρχης εξεμάνει (πόσο δίκιο είχε το βλέπουμε συνέχεια) και μου αφαίρεσε εκνευρισμένος τον λόγο. Οι κνίτες είχαν πάγωσε με το θάρρος μου.
Ο διπλανός μου μού είπε: «Μαλάκα με αυτά που είπες ΤΠΑ2Χ», στην γλώσσα των φαντάρων: «την πούτσισες από δεύτερο χέρι». Ένας άλλος κνίτης μου είπε αργότερα (γνωριζόμασταν από το πανεπιστήμιο) ότι νόμισαν ότι είμαι βαλτός να παρασύρω τους κνίτες να μιλήσουν ελεύθερα!!
Αφού τελείωσαν και οι υπόλοιποι τις ομιλίες τους ο συνταγματάρχης με κάλεσε να συνεχίσω την ομιλία μου.
Εγώ του επετέθην λέγοντάς του: «Μου δώσατε τον λόγο σας ότι θα μιλήσω ελεύθερα και δεν τον κρατήσατε. Με αυτά που είπα, ξέρω ότι θα με στείλετε στα σύνορα. Δεν με ενδιαφέρει, αλλά με την νοοτροπία που έχετε, φοβάμαι για την ζωή μου» και σταμάτησα να μιλώ. Οι πάντες πάγωσαν με το θάρρος μου.
Η συνεδρίασις εληξε.
Μετά από ώρα περνούσαμε ένας ένας από μια σκηνή όπου ευρίσκετο μόνος ο ψυχολόγος ταξίαρχος, πρόεδρος της επιτροπής. Ουρά μεγάλη απ’ έξω. Ένα λεπτό ο κάθε ένας έκανε με τον ταξίαρχο.
Ήρθε η σειρά μου, μπαίνω μέσα και άρχισα να παρουσιάζομαι. Με διέκοψε λέγοντας ότι με ξέρει και δεν χρειάζεται.
Του είπα ότι γνωρίζω πως με αυτά που είπα, δεν θα γίνω αξιωματικός, αλλά παρακαλώ επειδή είμαι χημικός, αν μπορεί, να με κάνει στρατιώτη στο Σώμα Υλικού Πολέμου. Απάντηση: «Και ποιος σου είπε ότι δεν θα γίνεις αξιωματικός;»
«Η επιτροπή, του λέω, και ο συνταγματάρχης»
Μου δείχνει τον φάκελο του και μου λέει: «Εγώ είμαι πρόεδρος της επιτροπής, εγώ θα στείλω τα ονόματα στο ΓΕΣ και μου άρεσε το θάρρος σου. Τέτοιους αξιωματικούς θέλουμε, με θάρρος, να παίρνουν πρωτοβουλίες όχι άβουλους. Ξέρουμε τι είναι ο κάθε ένας στρατιώτης ιδεολογικά. Εσείς έχετε θάρρος. Θα στείλω στο ΓΕΣ ονόματα υποψήφιων αξιωματικών. Έχετε τον λόγο μου θα στείλω και το δικό σας»
Κόκκαλο εγώ. Μου αναστύλωσε το ηθικό.
Και ο συνταγματάρχης, του λέω, μου έδωσε τον λόγο του
«Άσε τον συνταγματάρχη. Εγώ είμαι πρόεδρος και θα στείλω το όνομά σου, αλλά αν έχεις κάποιο μέσον βαλε το. Δεν εξαρτώνται όλα από μένα».
Ευχαριστημένος και με άριστο ηθικό έφυγα. Οι άλλοι φαντάροι στην ουρά απορούσαν γιατί έμεινα πολύ ώρα μέσα με τον ταξίαρχο.
Μέσον είχα. Ο θειος μου, ήταν ιδιαίτερος γραμματεύς ενός αβερωφικού βουλευτή Φθιώτιδος. Τον ειδοποίησα και έγινα υποψήφιος έφεδρος ανθυπολοχαγός, ΥΕΑ, Υλικού Πολέμου.
Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα.
Επί 10 μέρες που έπαιρναν παρουσίες πάντα μας υπενθύμιζαν ότι ήμουν ΥΕΑ.
Ήρθε η ώρα να πάρουμε φύλλα πορείας. Φώναξαν τα ονόματά μας και μαζευτήκαμε σε ανοιχτό χώρο.
Ένας ένας άκουγε το όνομά του και έπαιρνε το φύλλο πορείας. Στο τέλος μείναμε δυο. Μου λένε εσύ τι θέλεις εδώ; Απάντησα ότι με έφεραν ως ΥΕΑ να πάρω το φύλλο πορείας.
Πήγα κοντά είπα το όνομά μου. Το είδαν γραμμένο και σβησμένο με μολύβι.
Μου είπαν ότι έγινε λάθος. ΜΕ ΕΙΧΑΝ ΣΒΥΣΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΑΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.
Έμαθα αργότερα τι έγινε.
Όταν έγινα αξιωματικός, τηλεφώνησα στο χωριό. Ο παππούς μου ο Μάρκος το θεώρησε μεγάλη τιμή και πήγε στο καφενείο και κέρασε το καφενείο και έβρισε αυτούς που με συκοφαντούσαν σαν αριστερό. Ήξερε ποιοι ήταν. Εκείνοι σκύλιασαν και ξαναπήγαν στην χωροφυλακή Αταλάντης, όπου έστειλαν ένα χαρτί, που έλεγε γενικά και αόριστα ότι έκανα παρέα με κομμουνιστικά στοιχεία του χωριού.
Όταν ήμουν στρατιώτης, ένα βράδυ, άνοιξε ένα κλεφτρόνι του 2ο γραφεία και είδαμε τους φακέλους μας. Είδα και τον δικό μου και είδα αυτό το χαρτί και την ημερομηνία.
Τέλος πάντων αφού περιπλανήθηκα περίπου 15 μέρες στην Κόρινθο έγινα τελικά Γραφεύς Εφοδιασμού Μεταφορών και έφυγα για Ορεστιάδα.
Σημείωση: Αυτά είναι τα ελάχιστα. Γιατί υπάρχει και η κοινή συνέντευξη Γουνελά (επικεφαλής του άρματος) – Σταμέλου (εκπροσώπου των εγκλείστων) που δόθηκε στον δημοσιογράφο της «δημοκρατίας» κ. Παναγιώτη Λιάκο, υπάρχει το ερώτημα γιατί το φίλμ που δείχνει την είσοδο του άρματος στο πολυτεχνείο κόβεται απότομα, γιατί η ταχύτητα του άρματος φαίνεται πολύ μεγαλύτερη από ό,τι πραγματικά ήταν και διάφορα άλλα.
Άντε και το χρόνου με περισσότερα ψέματα.
…και λίγο ηρωικό γέλιο
