«Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες» τραγούδαγε ο Δημήτρης Ευσταθίου, αλλά αυτό ουδόλως το εσέβοντο, οι πιστοί και φιλότιμοι πελάτες του γνωστού καφενείου «Η Συνάντησις των φίλων», του κ. Νικολάου Μερακλή, του επιλεγόμενου και «Μπίχλα», καθόσον η καθαριότητα δεν είναι και το δυνατό σημείο του.
- Tου Υπτγου ε.α. Χρήστου Μπολώση
Ο κ. Μερακλής λοιπόν, όπως έχουμε πει, δεν είναι τίποτις χουντικός και γι’ αυτό διατηρεί την ταμπέλα στη καθαρεύουσα. Όχι. Δεν ασχολείται με τέτοια, καθόσον επαγγελματίας και καλά κάνει, αφού όσοι ασχοληθήκαν με την πολιτική την πάτησαν, εξόν των πολιτικών. Την έχει λοιπόν την ταμπέλα έτσι όπως την περίλαβε από τον μακαρίτη τον πατέρα του και ιδρυτή του ευαγούς αυτού ιδρύματος, αφενός για λόγους παραδόσεως και αφετέρου, διότι δεν υπάρχουν λεφτά για τέτοια έξοδα.
Εκεί λοιπόν, σ΄ αυτόν τον ναό της θυμοσοφίας είναι κάτι παιδάκια τα οποία μπορεί να μην έχουν βγάλει το σχολείο, ξέρουν όμως γράμματα πολλά, όπως έλεγε το παλιό τραγουδάκι του Γιώργου Μουφλουζέλη, καθόσον έχουνε ποιήσει τας διατριβάς των στο μεγαλύτερο σχολείο της ζωής, που είναι το πεζοδρόμιο, που έλεγε και ο Καζαντζίδης.
Κάθουνται το λοιπόν οι μόρτες, γύρω από ένα τραπέζι και φιλοσοφούν πίνοντας τα ουζάκια τους.
Λέει λοιπόν ο ένας: Ρε σεις έχω μερικές απορίες μήπως και μπορείτε να μου τις λύσετε;
Απαντάει ο άλλος: Για να δούμε;
Ο Ένας: Κυκλοφορήσανε λέει στην Θεσσαλονίκη 2-3 τραβεστί και κάποιοι – κακώς – τους κράξανε. Αμέσως πλάκωσαν 2 διμοιρίες ΜΑΤ, αστυνομικοί της ΔΙΑΣ, πυροσβεστικά και κάτι υποβρύχια και τους κάνανε τσακωτούς, μέχρι να πεις κύμινο. Από την άλλη βγήκανε κάποιο άλλοι τραβεστί (γεμίσαμε σύντροφοι) στο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και σήκωσαν ένα πανό που έγραφε: «Καταστρέψτε την Ελλάδα». Η εφημερίδα «δημοκρατία», έγραψε την είδηση και το Φεστιβάλ απάντησε: «ναι, ξέρετε… εμείς… δεν το είδαμε κ.λπ.» και τέρμα. Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει, που έλεγε κι’ ο ποιητής. Ας τους πιστεύσωμεν, που έλεγε και ο Χάρι Κλιν. Εδώ όμως η αστυνομία δεν το πήρε χαμπάρι; Αδυναμία της Αστυνομίας.
Ο Άλλος: Σάμπως νάχεις δίκιο. Συνέχισε.
Ο Ένας: Πρόκειται, λέει, να γίνει στις 8 Μαΐου ο τελικός κυπέλλου Ελλάδος στο ποδόσφαιρο. Πού όμως θα γίνει; Με τα πολλά αποφασίστηκε να γίνει στο Πανθεσσαλικό στάδιο, στον Βόλο. Μπράβο και όμορφα, με μία μικρή λεπτομέρεια. Θα γίνει χωρίς κόσμο. Αυτό που σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο είναι γιορτή, σ’ εμάς είναι τιμωρία. Γιατί; Αδυναμία της ΕΠΟ, της Αστυνομίας, των ΠΑΕ που δεν μπορούν να χαλιναγωγήσουν τους οπαδούς τους, οι οποίοι, και καλά, δεν κρατιούνται και όταν πάνε στο εξωτερικό συνοδεύοντας τις ομάδες τους, είναι αρσακειάδες. Και τώρα εδώ που τα λέμε, θυμήθηκα ένα περιστατικό που έγινε πριν αρκετά χρόνια στη Γερμανία. Στους «4» των τελικών (Final Four το λένε στας Ευρώπας) μπάσκετ είχαν φτάσει και οι «αιώνιοι αντίπαλοι» (τι ηλίθιος χαρακτηρισμός) ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό και κληρώθηκαν να παίξουν μεταξύ τους. Η Γερμανική Αστυνομία είχε τις πληροφορίες της και τις αξιοποίησε όχι σαν μερικούς – μερικούς και έβγαλε μία ανακοίνωση, που έλεγε περίπου τα εξής: «Να προσέξουν οι φίλοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, διότι οι γερμανικές φυλακές έχουν πολύ χώρο».
Ο Άλλος: Και τι έγινε ρε;
Ο Ένας: Έχεις δει στην Εκκλησία με πόση ευλάβεια οι χριστιανοί στέκονται όταν την Μεγάλη Πέμπτη βγαίνει ο Τίμιος Σταυρός και ψάλλει ο παππάς το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου»;
Ο Άλλος: Το έχω,
Ο Ένας: Ε, έτσι κάθονταν τα ίδια τα παιδάκια που εδώ σκοτώνουν αστυνομικούς, αλλά οι συνάδελφοί τους δεν… μπορούν να βρουν τους δολοφόνους, όπως δεν βρήκαν τους δολοφόνους των δύο παιδιών του Φουντούλη και του Καπελώνη, ασχέτως αν εκείνοι ήταν «φασίστες» και… καλώς τους δολοφόνησαν.
Ο Άλλος: Άσε κατάλαβα. Αδυναμία του Κράτους, της Αστυνομίας, της Αγροφυλακής, και των ΤΕΑ.
Ο Ένας: Ναι αδυναμία όλων αυτών αλλά να μη ξεχνάμε και την δύναμη των άλλων.
Ο Άλλος: ‘λαδή (αυτό θα πει ‘’δηλαδή’’)
Ο Ένας: Των «καθοδηγητών» ντε… Άντε στην υγειά μας.
Αυλαία.
