Το NATO έχει κατηγορηθεί από τους εχθρούς τους για παρεμβάσεις σε ξένες χώρες αλλά και για εγκλήματα πολέμου. Ποιοι ήταν κάποιοι από αυτούς που κατηγόρησαν την Συμμαχία; Ο Καντάφι, ο Σαντάμ, ο Άσαντ, ο Μιλόσεβιτς, οι Αγιατολάχ του Ιράν, οι Ταλιμπάν, οι Τζιχαντιστές. Ποιοι είναι σήμερα αυτοί που κατηγορούν το NATO; Ο Λουκασένκο, ο Πούτιν, ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ο Σι Τζινπίνγκ, ο Αγιατολάχ του Ιράν. Τι κοινό είχαν και έχουν οι παραπάνω; Όλοι είναι ηγέτες καθεστώτων, μακριά από την Δημοκρατία, τις συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και τυπικά μέλη οργανισμών που προωθούν την ειρήνη και την ευημερία των λαών.
Μέσα στο ΝΑΤΟ υπάρχει και ένα «μέλος υβρίδιο» το οποίο είναι στις παρυφές των παραπάνω ηγετών και καθεστώτων, ο Αγιατολάχ του ΝΑΤΟ, Τούρκος Πρόεδρος. Μπορεί ο καθεστωτικός ηγέτης της Τουρκίας να μην κατηγορεί το ΝΑΤΟ για εγκλήματα και παρεμβάσεις σε ξένες χώρες, αλλά ο ίδιος επιτίθεται με όπλα και υβριδικές επιχειρήσεις σε άλλα μέλη της Συμμαχίας, όπως στην Ελλάδα και Γαλλία, ενώ βρίσκεται απέναντι στα συμφέροντα της Συμμαχίας όπως στην περίπτωση των Βαλτικών Χωρών.
Όπως τα παραπάνω καθεστώτα, έτσι και η Τουρκία απομακρύνεται από Διεθνείς Συμβάσεις που προστατεύουν γυναίκες, φυλακίζει δημοσιογράφους και όσους τολμούν να ασκούν κριτική στον καθεστωτικό ηγέτη, δημιουργεί προσωπικούς στρατούς για παρεμβάσεις σε τρίτες χώρες όπως οι Wagner της Ρωσίας, καταδικάζεται από την Δύση για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και τέλος, δέχεται κυρώσεις από σύμμαχο και όχι έχθρο, τις ΗΠΑ.
Αυτό είναι δείγμα από τους εκατοντάδες λόγους που μπορεί να παρουσιάσει κάποιος για να αποδείξει, καταρχήν, πως η Τουρκία είναι «ξένο σώμα» στις αξίες της Δύσης, και έχει επιλέξει ένα άλλο δρόμο και ρόλο από αυτόν που έχει μέχρι σήμερα. Οι περισσότεροι αναλυτές, ακόμα και αυτοί που χαράζουν πολιτική στην Ουάσιγκτον, θεωρούν πως η Τουρκία δεν θέλει να φύγει από το ΝΑΤΟ και την Δύση, αλλά επιδιώκει να ισορροπήσει ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση προσπαθώντας να αναλάβει έναν νέο ρόλο ως Σύμμαχος.
Θα μπορούσε να υπάρξει μια τέτοια ειδική σχέση; Ναι, μέχρι η Τουρκία να αποχωρήσει επίσημα από το ΝΑΤΟ κα να χαράξει μια νέα εξωτερική πολιτική που θα της επιτρέψει την επιβίωση της έξω από τα στενά κοστούμια Οργανισμών και Διεθνών Συνθηκών. Θα μπορεί πλέον να ασκεί ελεύθερα πολιτική ως καθεστώς, να συνάπτει νέες συμμαχίες (κυρίως οικονομικές) με άλλα καθεστώτα, να κάνει παρεμβάσεις και εισβολές σε γειτονικά κράτη χωρίς να δίνει λόγο στους Ευρωπαίους (βλέπε Κύπρο)
Σε αυτή την νέα εξωτερικη πολιτική (μακριά από οργανισμούς) είναι αλήθεια πως η Τουρκία θα πάψει να είναι μια από τις πιο εξαρτημένες χώρες στο κόσμο. Από την Ρωσία και το Ιράν στην Ενέργεια και από την Κίνα με τους Ουιγούρους. Θα μπορεί να ασκεί ελεύθερη πολιτική στις πλέον αναπτυσσόμενες χώρες όπως το Ουζμπεκιστάν και το Τουρκμενιστάν, ενώ στην Αφρική ήδη ασκεί μια πολιτική Παντουρκισμού αφού αποδείχθηκε ότι αυτή έχει περιθώριο μόνο σε φτωχές χώρες.
Το κυριότερο όμως είναι πως η Τουρκία θα μπορέσει να γίνει χρήσιμη στους τρεις μεγαλύτερους εχθρούς της Δύσης, την Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν. Παρά τις διαφορές, έτσι γίνεται μεταξύ καθεστώτων, η Τουρκία θα αποτελέσει την αιχμή των τριών χωρών απέναντι στην Δύση, το NATO και τους Αμερικανούς. Για πρώτη φορά η Κίνα και Ρωσία θα έχουν πρόσβαση στην Μεσόγειο, η πρώτη κανονική και η δεύτερη ειδική.
Δεν θα είναι όμως μόνο χρήσιμη για τις τρεις παραπάνω χώρες. Έχοντας την ελευθερία κινήσεων θα διαπραγματεύεται πλέον μόνη τον χώρο της, όπως παράδειγμα με το Αζερμπαϊτζάν και την διαμετακόμιση του αερίου προς την Ευρώπη, η καλύτερα, να διαπραγματεύεται καλύτερα με την Βρετανική BP.
Τα καθεστώτα ξέρουν και έχουν μάθει να διαχειρίζονται τις διαφορές τους, παράδειγμα ο Πούτιν με τον Λουκασένκο, όταν ο τελευταίος μέχρι τον Μάϊο του 2020 ήταν έτοιμος να στραφεί στην Δύση σε ένα μήνα μέσα άλλαξε στρατόπεδο όταν ο πρώην Αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, τον «άδειασε». Το ίδιο συνέβη και με Πούτιν-Ερντογάν όταν η Τουρκία κατέρριψε ένα Su-24 πάνω από τα σύνορα Τουρκίας-Συρίας τον Νοέμβριο του 2015. Ήταν η πρώτη κατάρριψη ρωσικού στρατιωτικού αεροσκάφους από μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952 . Παρόλο αυτά, η οικονομική συνεργασία, ιδιαίτερα στον ενεργειακό τομέα, αποτελεί τόσο την κύρια ιστορική κινητήρια δύναμη των τουρκο-ρωσικών σχέσεων όσο και ένα φράγμα έναντι των γεωπολιτικών εντάσεων. Τον Ιανουάριο του 2020, η Ρωσία και η Τουρκία εγκαινίασαν τον αγωγό φυσικού αερίου TurkStream, ενώ το 2021 ο Πούτιν και ο Ερντογάν ξεκίνησαν την κατασκευή της τρίτης μονάδας του ρωσικής κατασκευής του έργου του πυρηνικού σταθμού Akkuyu της Τουρκίας, αξίας 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Τι σημαίνει για την Ελλάδα μια αποχώρηση της Τουρκίας από το NATO
Καταρχήν το προφανές, η χώρα γίνεται και πάλι «Μαξιλάρι της Συμμαχίας» αλλά αυτή την φορά προς την Ανατολή με τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να επανεξοπλίζονται. Κάποιος θα σημειώσει πως αυτό ήδη συμβαίνει με τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα που έχουν υπογραφεί η θα υπογραφούν τα επόμενα ένα με δύο χρόνια.
Όμως δεν μιλάμε για εξοπλισμούς ικανούς να αντιμετωπίσουν την «Νατοϊκή» Τουρκία. Αναφερόμαι σε εξοπλισμούς που χρειάζεται μια χώρα «Πρώτης Γραμμ΄΄ής» για να αντιμετωπίσει συνδυαστικές δυνάμεις και απειλές. Την επόμενη δεκαετία – όσος και ο χρόνος που χρειάζεται η Τουρκία για να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ- η Ελλάδα θα αποτελεί μια τρομακτική δύναμη στην Θάλασσα, πάνω και κάτω από αυτή. Μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ θα είναι οι δυνάμεις που θα διαφυλάξουν όλα τα Ενεργειακά έργα στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ η Ελλάδα με τις Βουλγαρία και Ρουμανία που εξοπλίζονται με την σειρά τους, θα αποτελέσουν την Γραμμή Άμυνας από την Μαύρη Θάλασσα μέχρι το Αιγαίο.
Μια αποχώρηση της Τουρκίας θα αποδεσμεύσει δυνάμεις της Ρωσίας οι οποίες θα ριχτούν στα Βαλκάνια, με την Ελλάδα και σε αυτή την περίπτωση να είναι η κύρια δύναμη – με την συμμετοχή συμμάχων όπως οι Κροάτες – που θα αντιμετωπίσει την απειλή ειδικά στις υβριδικές επιχειρήσεις και κυβερνοπόλεμο.
Όλα αυτά δεν είναι σενάρια, για την αποχώρηση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ έχουν αναφερθεί ήδη από το 2010 και κυρίως από τους Τούρκους. Είναι εκτιμήσεις οι οποίες προέρχονται από ένα σύνολο διαδικασιών, ειδικά στα είδη των εξοπλιστικών που προχωρούν οι χώρες, ανάμεσα τους και η Ελλάδα.
Τον Μάρτιο του 2019, άρθρο του «V» με τίτλο «Οι S-400 στην Τουρκία θα φέρουν εξοπλισμούς στην Ελλάδα για στρατιωτική λύση;» σημείωνε, «σε αυτή την περίπτωση οι εξελίξεις είναι λίγο πολύ προβλέψιμες, τα F-35 δεν θα φτάσουν ποτέ στην Τουρκία, τα F-16 θα αρχίσουν να “κανιβαλίζονται”, και η οικονομία της Τουρκίας θα δεχθεί σοβαρό πλήγμα. Από την άλλη, στο ΝΑΤΟ θα εξακολουθεί να είναι σε μια ιδιαίτερη σχέση πλέον, και ο Ερντογάν θα μπορεί να δείχνει στον μουσουλμανικό κόσμο ότι μπορεί και τα βάζει με τις ΗΠΑ, αλλά κυρίως με το Ισραήλ.»
Και συνέχιζε, «στην περίπτωση που δεν υπάρξει πολιτική λύση στο ζήτημα των S-400 είναι πέρα από βέβαιο ότι θα υπάρξει στρατιωτική. Το σύστημα έχει αποκτήσει έναν μύθο, σχεδόν θεϊκό, αλλά δεν έχει δοκιμασθεί ποτέ. Οι Αμερικανοί δεν θα αφήσουν να συνεχιστεί αυτό, δηλαδή, ένα οπλικό σύστημα να προκαλεί τέτοια αποτελέσματα στην πολιτική, να φτάνει στο σημείο να απειλεί ακόμα και την συνοχή της συμμαχίας μετά από 70 χρόνια.
Αυτή την στρατιωτική λύση δεν μπορούν να την δώσουν ούτε οι Ισραηλινοί, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε καν οι ΗΠΑ. Θα ξεσήκωναν όλο τον Μουσουλμανικό κόσμο στην υφήλιο με ένα χτύπημα στην Τουρκία, κάτι που θα βόλευε απίστευτα την ίδια την Τουρκία.
Η Ελλάδα όμως θα μπορούσε να δώσει αυτή την λύση και με αφορμή όλη την προκλητικότητα της Τουρκίας. Ότι η χώρα ακολουθεί μια πολιτική με βάση το διεθνές δίκαιο σε σχέση με την Τουρκία, δεν σημαίνει ότι δεν σχεδιάζει και δεν έχει πλάνα και σε άλλες επιλογές. Έχει αυτά τα οπλικά συστήματα που μπορεί να επιφέρει καίριο πλήγμα στην Τουρκία και να την αναγκάσει σε συμβιβασμό, σε έναν συμβιβασμό όπου η γειτονική χώρα πρώτη θα κάτσει στο τραπέζι, και τελευταία θα σηκωθεί.
Αν το ΝΑΤΟ, οι Ισραηλινοί και οι ΗΠΑ, αποφασίσουν ότι η Ελλάδα θα δώσει την λύση αυτή, τα ραντάρ στην Κρήτη, ο Ηνίοχος και άλλες κοινές δράσεις, θα συμπληρωθούν από εξοπλιστικά, ικανά να αντιμετωπίσουν τους S-400. Οι ενδιαφερόμενοι, γνωρίζουν πολύ καλά πως να αντιμετωπίσουν το σύστημα, το οποίο από την στιγμή που ανοίξει το ραντάρ του, είναι ευάλωτο σε πυραύλους κρουζ, οι οποίοι πετούν σε χαμηλό ύψος και μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο από συστήματα πλοίων.
Σε αυτή την περίπτωση, ο αριθμός των Scalp που βρίσκεται στο οπλοστάσιο της Πολεμικής Αεροπορίας θα συμπληρωθεί και θα φέρει την αναβάθμιση η την προμήθεια νέων Mirage 2000-5. Από την θάλασσα, οι φρεγάτες FREMM που θα φέρουν και το βλήμα SCALP-Naval, βγάζει το ναυτικό από την διαδικασία να είναι το «Λιμενικό του Αιγαίου» και το τοποθετεί σε ένα άλλο διαφορετικό επιχειρησιακό επίπεδο. Το μέγιστο βεληνεκές των SCALP-Naval είναι της τάξεως των 1.000 km.»
Η Ελλάδα δεν πήρε προμηθεύτηκε τελικά Fremm αλλά ένα αντίστοιχο και καλύτερο πλοίο, δεν προμηθεύτηκε επιπλέον Mirage 2000-5 αλλά Rafale ένα αντίστοιχο και καλύτερο αεροσκάφος, ενώ ήρθε και η συντήρηση των υπαρχόντων Mirage μαζί με αυτή των F-16. Δεν είναι γνωστό ακόμα αν θα έρθουν και οι Scalp-Naval, αλλά έχει η αμυντική Συμφωνία Ελλάδας – ΗΠΑ η οποία όπως φαίνεται και από τον νόμο που θα υπογράψει ο Μπάιντεν, οι Αμερικανοί είναι έτοιμοι να επιταχύνουν εξοπλισμούς όπως είναι τα F-35
πηγή:https://www.viadiplomacy.gr/telos-to-nato-gia-tin-toyrkia-telos-o-rolos-tis-toyrkias-gia-to-nato/
