Τα Greek statistics: - ΘΑΥΜΑ - Πώς το Ελληνικό χρέος μειώνεται… αυξανόμενο - Σε 40 χρόνια θα ευημερήσει η "ισχυρή" και αιώνια χρεωμένη Ελλάδα

 "Αιώνια χρεωμένη" χαρακτηρίζει την Ελλάδα η γερμανική Handelsblatt… από τη μια… από την άλλη, όμως, παρουσιάζει μια εξωραϊσμένη εικόνα των δημόσιων οικονομικών της χώρας, στηριζόμενη σε αποσιωπήσεις και επιλεκτική παράθεση στοιχείων….

Όπως επισημαίνεται, περίπου 12 χρόνια μετά την κρίση χρέους, η χώρα ακόμη παρουσιάζει τον υψηλότερο δείκτη χρέους προς ΑΕΠ στην Ευρωπαϊκή Ένωση (161,9% στο τέλος του 2023) και τον δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο, με την Ιαπωνία να καταλαμβάνει την πρώτη θέση, θα προσθέταμε εμείς.
Μάλιστα, στον βωμό αυτού του χρέους, στην Ελλάδα μόνον μεταξύ όλων των χωρών-μελών της Ε.Ε. έχει επιβληθεί από τους δανειστές ο ιδιαίτερος δημοσιονομικός κανόνας να έχει ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα τουλάχιστον στο ύψος της ετήσιας δαπάνης για τους τόκους (μεταξύ 2,2 και 2,5% του ΑΕΠ).

Ουραγός

«Όμως, η Ελλάδα δεν επιθυμεί να παραμείνει ουραγός για πάντα.
Ο συντηρητικός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης εφαρμόζουν (σ.σ. υποτίθεται) μια προορατική στρατηγική για να μειώσουν επιθετικά τον δείκτη χρέους προς ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια» σημειώνει η εφημερίδα.
Σε αυτό το πλαίσιο, επισημαίνει η γερμανική εφημερίδα, φέτος η ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζει να αποπληρώσει πρόωρα δάνεια ενίσχυσης ύψους σχεδόν οκτώ δισεκατομμυρίων ευρώ.
Πρόκειται για δάνεια από το πρώτο ελληνικό πακέτο διάσωσης (εκδόθηκε τον Μάιο του 2010).
Εκείνη την εποχή η Αθήνα βρισκόταν στα πρόθυρα της εθνικής χρεοκοπίας.
Προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία και οι πιθανές αναταράξεις για τη νομισματική ένωση, οι εταίροι του ευρώ προσέφεραν βοήθεια ύψους 52,9 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η αποπληρωμή αυτών των δανείων ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2020 και διαρκεί κανονικά έως το 2041.
Η Αθήνα θέλει να αποπληρώσει τρεις δόσεις δανείου 2,645 δισ. ευρώ η καθεμία μέχρι το τέλος του έτους, οι οποίες έχουν προγραμματιστεί να λήξουν μεταξύ 2026 και 2028, οπότε η ουσία είναι πως θα δοθούν 7,935 δισ. ευρώ.

Αφαίμαξη 

Ωστόσο, για να πραγματοποιήσει τις σχεδιαζόμενες πρόωρες αποπληρωμές, σημειώνει η Handelsblatt, ο υπουργός Οικονομικών Χατζηδάκης πρέπει να αντλήσει αποθεματικά ύψους περίπου 35 δισ. ευρώ.
Η χώρα δημιούργησε αυτό το απόθεμα ρευστότητας το 2018 μετά τη λήξη των προγραμμάτων βοήθειας από αχρησιμοποίητα δάνεια και τα ίδια κεφάλαιά της.
Επίσης, οι πρόωρες αποπληρωμές πρέπει να εγκριθούν από τους υπουργούς Οικονομικών του Eurogroup, τον ESM και τα κοινοβούλια ορισμένων χωρών της ΕΕ, της γερμανικής Bundestag συμπεριλαμβανομένης. Αλλά αυτό θεωρείται τυπικό.
Η Ελλάδα είχε ήδη αποπληρώσει δάνεια διάσωσης πρόωρα τα τελευταία δύο χρόνια – και είχε αποτέλεσμα.
Όπως υποστηρίζει ο Γερμανός αρθρογράφος, «καμία άλλη χώρα της ΕΕ δεν έχει μειώσει το χρέος της τόσο γρήγορα όσο η Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια».
Σύμφωνα με υπολογισμούς του ΟΔΔΗΧ, το ελληνικό χρέος έχει μειωθεί κατά 47 ποσοστιαίες μονάδες: από 207% σε 160% το 2020.
Το δε 2024 αναμένεται να χαράξει μια νέα πορεία: για πρώτη φορά σε πέντε χρόνια, σύμφωνα με υπολογισμούς του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών, θα μειωθεί όχι μόνο σε σχέση με την οικονομική παραγωγή, αλλά και σε απόλυτες τιμές, δηλαδή από 357 σε 356 δισεκατομμύρια ευρώ.
Ωστόσο, όπως αποσιωπά η γερμανική εφημερίδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη μέχρι τώρα έχει φροντίσει να αυξήσει το χρέος… στα 406 δισεκ. ευρώ.
Η δε θεαματική μείωση του χρέους της Γενικής Κυβέρνησης ως ποσοστού του ΑΕΠ μεταξύ 2021 και 2022 οφείλεται σε ποσοστό πάνω από 60% στον υψηλό πληθωρισμό (που στην περίπτωση του ΑΕΠ σημαίνει θηριώδη αποπληθωριστή του ΑΕΠ 9,7% το 2022) και κατά λιγότερο από 40% στους ρυθμούς ανάπτυξης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η αύξηση του ΑΕΠ δεν είναι πραγματική, αλλά ότι οφείλεται σε έναν λόγο, τον πληθωρισμό, που αδυνατίζει τα εισοδήματα και τις αντοχές της κοινωνικής πλειονότητας που θα σηκώσει το βάρος της αποπληρωμής του χρέους.
Δεν πρόκειται λοιπόν για οικονομικό success story, αλλά για χρηματοδότηση της αποκλιμάκωσης του χρέους με την αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος.
Να σημειωθεί πως κατά τη διακυβέρνηση Μτσοτάκη αυξήθηκαν σημαντικά τα κρυφά βάρη στο χρέος («Ηρακλής», εξοπλιστικά), που έχουν ήδη δρομολογηθεί και θα «σκάσουν» στα επόμενα χρόνια

Επενδυτική βαθμίδα

Παράλληλα, λέει η Handelsblatt, τέσσερις από τους πέντε οίκους αξιολόγησης που αναγνωρίζονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (DBRS, Fitch, Standard & Poor's και Scope – πλην Moody’s) έχουν ήδη τιμήσει τη στρατηγική του χρέους της κυβέρνησης της Αθήνας: Προώθησαν το πρώην χρεοκοπημένο κράτος ξανά στο πρωτάθλημα των οφειλετών στους οποίους αξίζει κάποιος να επενδύσει.
Αυτό σημαίνει ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα είναι επιλέξιμα από θεσμικούς επενδυτές και διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων στους οποίους δεν επιτρεπόταν προηγουμένως να τα αγγίξουν λόγω των κακών αξιολογήσεών τους.
Ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης «βλέπει» αυξανόμενη ζήτηση για ελληνικά ομόλογα και, γενικότερα, ενεργητικό.
«Η αγορά πιστεύει στην ιστορία της βιώσιμης ανάπτυξής μας, βλέπει ότι αυτή η κυβέρνηση είναι σταθερή και θα συνεχίσει μακροπρόθεσμα» δήλωσε πρόσφατα στο πρακτορείο ειδήσεων Bloomberg.
Ωστόσο, η περιβόητη επιστροφή της Ελλάδος στην επενδυτική βαθμίδα είναι παρωχημένη διαδικασία, καθώς, όπως έχουμε αναλύσει διεξοδικά, η ΕΚΤ έκανε την δουλειά πριν 3 χρόνια… όταν αποφάσισε να αγοράσει και τα ελληνικά ομόλογα τότε junk bond από το παράθυρο…
Η Ελλάδα βρέθηκε άτυπα σε πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, το περιβόητο πρόγραμμα Πανδημίας χωρίς να πληροί τα κριτήρια…
Έτσι η ΕΚΤ αγόρασε 40 δισεκ. ελληνικών ομολόγων και παραμένει και στο πρόγραμμα επανεπενδύσεων… δηλαδή ότι θα πρόσφερε η επενδυτική βαθμίδα…
Να θυμίσουμε ότι σε σύνολο 406 δισ. ελληνικού χρέους και εξαιρώντας τα έντοκα γραμμάτια… μόνο 48 δισεκ. ελληνικού χρέους είναι ελεύθερα διαπραγματεύσιμο, π.χ. στους μηχανισμούς στήριξης της ΕΕ χρωστάμε δάνεια 233 δισεκ. ευρώ.
Παρότι οι επενδυτές μας κρίνουν για 48 δισεκ. η Ελλάδα έχει τη δεύτερη ακριβότερη τιμολόγηση ως προς τον ελληνικό κίνδυνο στην ευρωζώνη… δεν το λες επιτυχία.
Οπότε η αναβάθμιση σε επενδυτική βαθμίδα αφορά 48 δισεκ. ελληνικού χρέους και είναι μια κίνηση εκ του ασφαλούς.
Οι οίκοι αξιολόγησης δεν θα γελοιοποιηθούν όπως το 2008 και 2009 που βαθμολογούσαν την Ελλάδα σε κλίμακες επενδυτικής βαθμίδας εκτός πραγματικότητας. Οπότε οι οίκοι αξιολόγησης δεν μας κάνουν και κανένα δώρο αφού το ρίσκο αξιολόγησης που αναλαμβάνουν είναι ασήμαντο.

Ρυθμός ανάπτυξης

Σύμφωνα με τη Handelsblatt, η επιστροφή είναι πραγματικά εντυπωσιακή.
Η ελληνική οικονομία αναπτύχθηκε τέσσερις φορές ταχύτερα από τον μέσο όρο της ΕΕ πέρυσι.
Το πρώτο τρίμηνο του 2024, ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν πέντε φορές υψηλότερος.
Η άνθηση του τουρισμού αποτελεί ισχυρό μοχλό ανάπτυξης. Συνεισφέρει περίπου το ένα πέμπτο του ΑΕΠ.
Υπέρ της Ελλάδας ως οφειλέτη μιλάει και η πολιτική σταθερότητα στην Αθήνα.
Ο Μητσοτάκης υπερασπίστηκε την απόλυτη πλειοψηφία του στις εκλογές του 2023.
Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να συνεχίσει την μεταρρυθμιστική του πολιτική.
Οι αποδόσεις των ομολόγων δείχνουν αυξανόμενη εμπιστοσύνη μεταξύ των συμμετεχόντων στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Παρά τον υψηλό δείκτη χρέους, τα ελληνικά χρεόγραφα έχουν μεγαλύτερη ζήτηση στη δευτερογενή αγορά από τα συγκρίσιμα ομόλογα από λιγότερο χρεωμένη Ιταλία.
Το spread του δεκαετούς ελληνικού ομολόγου προς το ομοσπονδιακό ομόλογο είναι αυτή τη στιγμή γύρω στις 107 μονάδες βάσης.
Αυτό της ιταλικής εφημερίδας είναι 143 μονάδες βάσης.
Αυτό δείχνει ότι οι επενδυτές ομολόγων βλέπουν λιγότερους κινδύνους στην Ελλάδα από ό,τι στην Ιταλία.
Ένας λόγος για αυτό είναι η ευνοϊκή δομή χρέους της Ελλάδας.
Το 71% του εθνικού χρέους ανήκει σε επίσημους πιστωτές όπως ο ESM.
Τα επιτόκια είναι μόνιμα χαμηλά και οι αποπληρωμές παρατείνονται μέχρι το 2070. Με μέσο όρο τα 20 έτη, η Ελλάδα έχει τις μεγαλύτερες λήξεις για το εθνικό χρέος στην ΕΕ.
Αυτό διευκολύνει την αναχρηματοδότηση.
Η Επιτροπή της ΕΕ κατέχει επίσης το ελληνικό δημόσιο χρέος…
Σύμφωνα με το τελευταίο EU Debt Sustainability Monitor, η πρώην υποψήφια για πτώχευση η Ελλάδα είναι ένα από τα μόλις επτά κράτη μέλη των οποίων ο μακροπρόθεσμος κίνδυνος χρέους αξιολογείται ως «χαμηλός».

Κίνδυνος η Ιταλία, όχι η Ελλάδα...

Άλλες χώρες ανησυχούν πολύ περισσότερο για τους οικονομολόγους της ΕΕ λόγω της δυναμικής του χρέους τους. Ειδικά η Ιταλία.
Παρότι ο δείκτης χρέους της Ελλάδας θα μειωθεί στο 142,7% μέχρι το 2027, ο δείκτης της Ιταλίας αναμένεται να ανέλθει στο 143,7% μέχρι τότε.
Αυτό θα σήμαινε ότι η Ιταλία θα μπορούσε να πάρει από την Ελλάδα τον «ρόλο» του πιο υπερχρεωμένου κράτους της ΕΕ μέσα σε μόλις τρία χρόνια.
Ξεχνάμε, όμως, πως η γείτων είναι μια ισχυρή παραγωγικά χώρα, με βιομηχανία και μεγάλο πολιτικό βάρος εντός της Γηραιάς Ηπείρου.
Με άλλα λόγια, η σύγκριση των οικονομιών Ιταλίας και Ελλάδας είναι τουλάχιστον... ύβρις.
Τουλάχιστον, για το τέλος, η γερμανική εφημερίδα προσπάθησε να δείξει στοιχεία οικονομικού ρεαλισμού...
Όπως επεσημαίνει, η Ελλάδα απέχει πολύ από το να ξεφύγει από την παγίδα χρέους.
Υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για τη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις του Συμφώνου Σταθερότητας.
Το σύμφωνο σταθερότητας θέτει ανώτατο όριο 60% για τον δείκτη εθνικού χρέους.
Ο επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Αθήνας Γιάννης Στουρνάρας εκτιμά ότι θα χρειαστούν 40 χρόνια για να φτάσει η χώρα του σε αυτόν τον στόχο, καταλήγει η Handelsblatt.

www.bankingnews.gr

«Αιώνια χρεωμένη» χαρακτηρίζει την Ελλάδα η γερμανική Handelsblatt… από τη μια… από την άλλη, όμως, παρουσιάζει μια εξωραϊσμένη εικόνα των δημόσιων οικονομικών της χώρας, στηριζόμενη σε αποσιωπήσεις και επιλεκτική παράθεση στοιχείων….
Όπως επισημαίνεται, περίπου 12 χρόνια μετά την κρίση χρέους, η χώρα ακόμη παρουσιάζει τον υψηλότερο δείκτη χρέους προς ΑΕΠ στην Ευρωπαϊκή Ένωση (161,9% στο τέλος του 2023) και τον δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο, με την Ιαπωνία να καταλαμβάνει την πρώτη θέση, θα προσθέταμε εμείς.
Μάλιστα, στον βωμό αυτού του χρέους, στην Ελλάδα μόνον μεταξύ όλων των χωρών-μελών της Ε.Ε. έχει επιβληθεί από τους δανειστές ο ιδιαίτερος δημοσιονομικός κανόνας να έχει ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα τουλάχιστον στο ύψος της ετήσιας δαπάνης για τους τόκους (μεταξύ 2,2 και 2,5% του ΑΕΠ).

Ουραγός

Αιματοβαμμένη περίοδος1946 μέχρι και 1949 - 7 Μαρτίου 1948 το ΚΚΕ ξεκινάει το παιδομάζωμα ηλικίας 5 έως 13 ετών

Στις 7 Μαρτίου 1948 η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόφασή της για την αποστολή παιδιών στις ανατολικές χώρες. Η οργάνωση των αποστολών είχε ξεκινήσει αρκετές εβδομάδες νωρίτερα μετά από απόφαση του ΚΚΕ. Σύμφωνα με την κομματική εφημερίδα «Εξόρμηση», «από τα μέσα Φλεβάρη ώς στις 5 του Μάρτη από 59 χωριά οι γονείς έδωσαν 4.784 παιδιά». Συνολικά αρκετές χιλιάδες παιδιά ηλικίας 5 – 13 ετών (20 – 25.000, ανάλογα με τις πηγές) μετακινήθηκαν το 1948 – 1949 από τον Δημοκρατικό Στρατό στις Λαϊκές Δημοκρατίες.

Η μετακίνηση εκτός Ελλάδας χιλιάδων παιδιών ενείχε έναν ισχυρό συμβολισμό, προβλέψιμα αξιοποιήσιμο από την ελληνική κυβέρνηση που προσέφυγε σε διεθνείς οργανισμούς καταγγέλλοντας το ΚΚΕ για την επιλογή του αυτή. Αναμφισβήτητα, στον πόλεμο της προπαγάνδας τα παιδιά αποτέλεσαν ιδιαιτέρως χρήσιμα εργαλεία. Απέναντι στην εμφανώς πολεμική προπαγάνδα των αντιπάλων του πως επρόκειτο για πράξη γενοκτονίας και γενιτσαρισμού, το ΚΚΕ αντέτεινε πως στόχος της επιχείρησης υπήρξε η σωτηρία των παιδιών από τα δεινά του πολέμου και πως οι γονείς έδωσαν τα παιδιά τους εθελοντικά. Την άποψη αυτή έχουν αναπαραγάγει αργότερα αρκετά στελέχη του ΔΣΕ που έγραψαν μαρτυρίες και απομνημονεύματα. Επρόκειτο για αμυντική στάση έναντι των καταγγελιών της κυβέρνησης της Αθήνας που υποστήριζε αντίθετα πως τα παιδιά «απήχθησαν βιαίως» με σκοπό τον αφελληνισμό τους.

Στην πραγματικότητα, πάντως, το ΚΚΕ αποφάσισε να μετακινήσει τα παιδιά εξαιτίας της δυσμενούς γι’ αυτό εξέλιξης της εμφύλιας σύρραξης και του προβλήματος των εφεδρειών που αντιμετώπιζε, παρά για ανθρωπιστικούς λόγους. Η απόφαση της μετακίνησης των παιδιών στηρίχθηκε, λοιπόν, πάνω σε στρατιωτική λογική και όχι σε ανθρωπιστική ανάγκη.

Υποχρεωτική στρατολογία γυναικών και εφήβων

Ο ΔΣΕ αντιμετώπιζε σοβαρότατο πρόβλημα προσέλευσης μαχητών. Οπως έγραφε ο ίδιος ο Μάρκος Βαφειάδης, η εθελοντική κατάταξη στον ΔΣΕ δεν αποτελούσε ούτε το 10% των νεοεισερχομένων στο αντάρτικο το 1947. Από ένα σημείο και μετά, όμως, οι αντάρτες δεν έβρισκαν άνδρες και εφήβους στα χωριά να στρατολογήσουν και έπαιρναν με το ζόρι ακόμη και γυναίκες και έφηβες. Με την πάροδο του χρόνου ο αριθμός των γυναικών ανταρτισσών αυξήθηκε δραματικά. Την άνοιξη του 1949 οι γυναίκες αποτελούσαν το 30% των μάχιμων και το 70% των βοηθητικών στις μονάδες του ΔΣΕ. Ομως, η υποχρεωτική στρατολογία δεν μπορούσε να έχει την κανονικότητα του επίσημου κράτους. Μια τέτοια κανονικότητα θα σήμαινε στράτευση με βάση ηλικιακές σειρές, φροντίδα για κάποιες ειδικές κατηγορίες του πληθυσμού κ.ά. Αντίθετα, η στρατολογία στον ΔΣΕ ήταν άτακτη χρονικά και γεωγραφικά και βασιζόταν κυρίως στις ξαφνικές βραδινές εισβολές των ανταρτών σε χωριά και κωμοπόλεις ή στις ενέδρες που έστηναν σε τόπους παζαριών των χωρικών. Μπαίνοντας σε κατοικημένες περιοχές οι στρατολόγοι του ΔΣΕ εισέβαλλαν στα σπίτια των κατοίκων αναζητώντας ό,τι υπήρχε διαθέσιμο. Ο παρακάτω κατάλογος οδηγιών προς στρατολογητές είναι χαρακτηριστικός:

«1. Να ψάχνουμε καλά μία μία γωνιές, κάμαρες, αποθήκες, αποχωρητήρια, κρυψώνες, καταφύγια. 

2. Να μην ξεγελιώμαστε από κεράσματα και ξεχνάμε το καθήκον της στρατολογίας δίνοντας καιρό να κρύψουν τα παιδιά τους. 

3. Να χρησιμοποιούμε πονηρίες π.χ. θα γκρεμίσουμε το σπίτι γιατί είναι ανάγκη για τη μάχη. 

4. Η στρατολογία θα γίνεται θαρρετά κατά τη διάρκεια της μάχης. 

5. Να προετοιμασθούμε ποιες μαχήτριες θα δώσουμε για συνεργεία στρατολογίας. 

6. Να τους προετοιμάσουμε τι να πουν στις μάνες όταν κλαίνε για να τους δώσουν τα κορίτσια τους μ’ εμπιστοσύνη. 

7. Να μην κάνουμε πλιάτσικο. 8. Να είμαστε χτενισμένες, πλυμένες, περιποιημένες όταν πάμε για στρατολογία».

Η απόφαση του «παιδομαζώματος», λοιπόν, ελήφθη, προκειμένου οι γονείς των παιδιών και ιδιαίτερα οι μάνες να μπορούν να πολεμήσουν απρόσκοπτα και με μειωμένο τον κίνδυνο λιποταξίας. Ηταν ένα είδος ομηρίας, η πιο σίγουρη λύση ώστε ο ΔΣΕ να διασφαλίσει την αφοσίωση των ανταρτών του. Σε αυτό συνηγορούν και τα στοιχεία που δείχνουν πως πολλά από τα παιδιά είχαν γονείς ή αδέλφια στο αντάρτικο. Ετσι, με τα παιδιά «μέσα» οι γονείς δεν μπορούσαν να λιποτακτήσουν και να φύγουν εκτός περιοχών που ήλεγχε το αντάρτικο.

Επιπλέον, ο εθελοντικός χαρακτήρας αυτής της μετακίνησης υπήρξε περιορισμένος χρονικά. Ο ΔΣΕ επέτρεψε την εθελοντική μετακίνηση των παιδιών μόνο σε πρώτη φάση. Στη συνέχεια, από τα μέσα του 1948, πιθανότατα επειδή δεν υπήρξε η απαραίτητη ανταπόκριση, οι γονείς υποχρεώθηκαν να παραδώσουν τα παιδιά τους. Η διάσημη προσωπική ιστορία της Ελένης Γκατζογιάννη στον Λια δεν είναι παρά μία από τις πολλές τραγωδίες του «παιδομαζώματος».

Πολλά παιδιά χάθηκαν κατά τη μεταφορά

Η μετακίνηση των παιδιών προς τις Λαϊκές Δημοκρατίες δεν υπήρξε χωρίς προβλήματα. Η μεταφορά τους, μέσα από τους ορεινούς όγκους της Βόρειας Ελλάδας, ενείχε μεγάλους κινδύνους για τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών. Παρά τις εκκλήσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ προς τις σοσιαλιστικές χώρες για άμεση βοήθεια και την ανταπόκριση αυτών, χιλιάδες παιδιά υπέφεραν από την πείνα, το κρύο και τις ατελείωτες πορείες. Μαρτυρίες αναφέρουν πως σημαντικός αριθμός παιδιών πέθανε ή χάθηκε στον δρόμο.

Το θέμα του «παιδομαζώματος» συνδέεται άμεσα με το ζήτημα των ανήλικων μαχητών του ΔΣΕ. Ο κόσμος των ανήλικων ανταρτών παραμένει σχεδόν ανεξερεύνητος. Για τη στρατολόγηση και την πολεμική δράση τους βρίσκει κανείς σκόρπιες πληροφορίες. Από τα στοιχεία, πάντως, που διαθέτουμε υπολογίζουμε πως το 1949 ένας στους πέντε μαχητές του ΔΣΕ ήταν σίγουρα 18 ετών και κάτω.

Στον κομματικό Τύπο το θέμα παρουσιαζόταν ωραιοποιημένα. Αρθρα όπως αυτό για την 15χρονη Αλίκη που υπηρετούσε στην Πολιτοφυλακή «και η επιμονή της για τη δουλειά έχει κάνει σ’ όλους εντύπωση» φρόντιζαν να εξιδανικεύουν την κατάσταση. Αναφορές στελεχών μιλούσαν για 15χρονα «παιδιά του Κόμματος» που είχαν μπει στον αγώνα και είχαν καιρό να δουν την οικογένειά τους. Ομως περισσότερο από ρομαντισμό η κατάσταση αποκάλυπτε μια ωμή στρατιωτική επιλογή.

Κάτω των 14 ετών

Σε στρατόπεδα της Ανατολικής Ευρώπης συγκεντρώθηκαν παιδιά και έφηβοι προκειμένου να εκπαιδευτούν και να αποσταλούν στα μέτωπα του Γράμμου και του Βίτσι. Η απόφαση αυτή, που αναμφίβολα ήταν από τις πλέον σκληρές του πολέμου, πάρθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ σε πλήρη γνώση των Λαϊκών Δημοκρατιών που οργάνωσαν τα στρατόπεδα αυτά. Από τα αρχεία του ΚΚΕ μαθαίνουμε πως στη Βουλγαρία, στις αρχές του 1949, ο κομματικός υπεύθυνος διάλεξε 88 από τα 400 αγόρια του στρατοπέδου προκειμένου να τα στείλει στο βουνό να πολεμήσουν. Τα περισσότερα από τα παιδιά που εστάλησαν ήταν κάτω των 14 ετών. Ηταν τόσο καχεκτικά ώστε προκλήθηκε η αντίδραση ακόμη και της κομματικής ηγεσίας, η οποία εκτός του ότι έκρινε τα παιδιά ακατάλληλα να πολεμήσουν θεώρησε πως «ο ερχομός τους μας δημιουργεί μεγάλα ζητήματα». Στην Τσεχοσλοβακία εκατοντάδες Ελληνες έφηβοι ηλικίας 16 έως 18 ετών συγκεντρώθηκαν σε στρατόπεδο της Μπρατισλάβα την άνοιξη του 1949 προκειμένου να σταλούν στην Ελλάδα. Το σχέδιο τελικά δεν υλοποιήθηκε «λόγω των εξελίξεων στη Γιουγκοσλαβία». Εντέλει, από γιουγκοσλαβικές και πολωνικές πηγές υπολογίζεται πως περίπου 2.000 παιδιά στάλθηκαν στα μέτωπα του εμφυλίου εκπαιδευμένα σε αυτά τα στρατόπεδα.

Αγνωστος ο συνολικός αριθμός των θυμάτων

Πόσα από τα παιδιά αυτά σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν ή συνελήφθησαν με το όπλο στο χέρι και στάλθηκαν φυλακή ή εξορία δεν γνωρίζουμε. Επίσης δεν γνωρίζουμε πόσα από τα μεταφερόμενα στις ανατολικές χώρες παιδιά χάθηκαν στον δρόμο, πεθαίνοντας από τις κακουχίες, το κρύο ή τους βομβαρδισμούς. Από γραπτές μαρτυρίες γνωρίζουμε πως πολέμησαν και σκοτώθηκαν μικρά παιδιά στο βουνό, ενώ άλλα τα έπιασε ο στρατός με το όπλο στο χέρι.

Στα αρχεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού έχει εντοπιστεί πως υπήρχε ένας αξιομνημόνευτος αριθμός κρατουμένων ανηλίκων σε στρατόπεδα και φυλακές. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ένας αριθμός από αυτούς τους ανήλικους κρατουμένους είχαν συλληφθεί ως αντάρτες.

Στις Λαϊκές Δημοκρατίες πολλά από τα παιδιά του «παιδομαζώματος» αντιμετωπίστηκαν με στοργή και αξιοπρέπεια. Μορφώθηκαν και ενσωματώθηκαν στις κοινωνίες υποδοχής χωρίς να χάσουν την ελληνική τους ταυτότητα. Αρκετά επούλωσαν τα τραύματά τους και θυμούνται τις παιδικές τους στιγμές στους παιδικούς σταθμούς με νοσταλγία. Ομως αυτό είναι πραγματικά μια άλλη ιστορία.

Remaining Time -0:00

 

Advertisement

* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου (Πράγα) και στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας.

πηγή:https://www.kathimerini.gr/society/465451/to-paidomazoma-ston-emfylio/

Της Εύης Χρ. Χριστοπούλου

Το ιστορικό ζήτημα των Παιδοπόλεων ως συγκρουσιακό θέμα της Σύγχρονης Ιστορίας έχει συχνά προκαλέσει δημόσιες αντιπαραθέσεις και επιδέχεται ακόμα και στις μέρες μας διαφορετικές ερμηνευτικές προσεγγίσεις.

Η «Γνώμη» εντόπισε μία ιδιαιτέρως αξιόλογη, πρωτότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα διατριβή που οπωσδήποτε γράφτηκε, για να συμβάλει στην ιστορική έρευνα για το εν λόγω αμφιλεγόμενο και «διχαστικό» θέμα, αλλά ταυτόχρονα μπορεί κανείς από την τεκμηριωμένη αυτή μελέτη να αντλήσει χρήσιμες ιστορικές πληροφορίες για τη λειτουργία γενικότερα των ιδρυμάτων ανηλίκων και να εντοπίσει σημαντικές πτυχές όχι μόνο της τοπικής αλλά και της κοινωνικής και της προφορικής ιστορίας.

ΤΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΑΙΔΟΠΟΛΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΞΕΛΙΧΘΗΚΑΝ

Οι Παιδοπόλεις ήταν απότοκος μιας δύσκολης ιστορικής συγκυρίας στην Ελλάδα του Εμφυλίου (1946-1949). Ειδικότερα, όσο η εμφύλια σύρραξη βρισκόταν σε εξέλιξη, πληθυσμοί ιδίως από τις βόρειες και ορεινές περιοχές της χώρας μετακινήθηκαν –για λόγους ασφαλείας, αλλά και στέρησης ανεφοδιασμού των ανταρτών– σε πεδινές περιοχές, ως επί το πλείστον σε κωμοπόλεις και πόλεις, χώρους δηλαδή ελεγχόμενους. Λόγω των δυσμενών συνθηκών διαβίωσης και του συνωστισμού με όλα τα συνακόλουθα προβλήματα που αυτή η ιδιαίτερα δυσχερής κατάσταση προκαλούσε, αποφασίστηκε από την επίσημη Κυβέρνηση να υπάρξει αρχικά μέριμνα για τους ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους, ωστόσο τελικά το ενδιαφέρον σύντομα στράφηκε στην πιο ευαίσθητη ηλικιακή ομάδα δηλαδή τους ανηλίκους, που αποτελούσαν το «μέλλον του Έθνους».

Υπό την εποπτεία του Εράνου της βασίλισσας Φρειδερίκης, που εγκαινιάστηκε επίσημα στις 10 Ιουλίου 1947 με βασιλικό διάταγμα, ιδρύθηκαν οι λεγόμενες Παιδοπόλεις. Επρόκειτο για ιδιότυπα ιδρύματα φιλοξενίας αγοριών στην πλειοψηφία, αλλά και κοριτσιών νηπιακής, παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Η διαδικασία μεταγωγής χιλιάδων παιδιών σε αυτά τα οικοτροφεία, ο αριθμός των οποίων την περίοδο του Εμφυλίου ξεπερνούσε τα 50, χρησιμοποιήθηκε σε προπαγανδιστικό, πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο με αποτέλεσμα την έντονη ιδεολογική φόρτιση, ακόμα και σήμερα, αυτών των ενεργειών. Χαρακτηριστική ήταν τότε και η ονομασία «παιδοφύλαγμα», όρος που εσκεμμένα -στο πλαίσιο του εθνικόφρονος λόγου της εποχής- ερχόταν σε αντιδιαστολή με το λεγόμενο «παιδομάζωμα» των κομμουνιστών, οι οποίοι από τις αρχές περίπου του «κρίσιμου 1948» άρχισαν ανάλογη επιχείρηση μεταγωγής παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Ως εκ τούτου τα παιδιά είχαν γίνει το «μήλον της έριδος» για τον Εθνικό Στρατό και τον Δημοκρατικό Στρατό αντίστοιχα, μολονότι και στις δύο περιπτώσεις γινόταν λόγος μόνο για τα ανθρωπιστικά κίνητρα μετακίνησης των ανηλίκων.

Έτσι, η «κρίση των παιδιών» απασχόλησε και τη διεθνή κοινότητα δεδομένου ότι αποτέλεσε το πρώτο διπλωματικής σημασίας ζήτημα στην ατζέντα του Ψυχρού Πολέμου. Στο πλαίσιο της μετεμφυλιακής πραγματικότητας, οι περισσότερες Παιδοπόλεις έκλεισαν κι όσες παρέμειναν σε λειτουργία (περίπου 12) φιλοξενούσαν πια παιδιά που με τον έναν ή άλλον τρόπο η οικογενειακή τους κατάσταση είχε επηρεαστεί από τον Εμφύλιο (ορφανά, άπορα, παιδιά που τα χωριά τους ή/και τα σπίτια τους είχαν καταστραφεί λόγω του Εμφυλίου, παιδιά φυλακισμένων ή εξόριστων και παιδιά που επέστρεφαν στην Ελλάδα από τις χώρες του λεγόμενου τότε ανατολικού μπλοκ).

Ταυτόχρονα, με το πέρασμα του χρόνου, τα ιδρύματα αυτά αποκτούσαν βαθμιαία χαρακτηριστικά κοινωνικής πρόνοιας για παιδιά που έχρηζαν φροντίδας για οικογενειακούς ή άλλους λόγους, άσχετους με τις συνθήκες του Εμφυλίου, όπως απροστάτευτα, εγκαταλελειμμένα, εξώγαμα, πολύτεκνων ή δυσλειτουργικών οικογενειών, αλλά και περιπτώσεις ανηλίκων που έχρηζαν έκτακτης-προσωρινής φιλοξενίας π.χ. σεισμόπληκτα. Άλλωστε, ο Έρανος της Φρειδερίκης το 1955 μετονομάστηκε σε Βασιλική Πρόνοια. Στη διάρκεια της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών η ονομασία άλλαξε σε Εθνικό Οργανισμό Πρόνοιας, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αφομοιώθηκε αρχικά από τον Εθνικό Οργανισμό Κοινωνικής Φροντίδας και στη συνέχεια, το 2003, από το Εθνικό Σύστημα Κοινωνικής Φροντίδας.

Η ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΟΠΟΛΗ ΖΗΡΟΥ ΠΡΕΒΕΖΑΣ (1948-1986)

Ιδιαίτερα διαφωτιστικό ρόλο για το ιστορικό ζήτημα των Παιδοπόλεων και πολλές χρήσιμες πληροφορίες μάς προσφέρει μία πρόσφατη και καινοτόμος έρευνα. Πρόκειται για τη διατριβή του φιλολόγου και ιστορικού Στέφανου Αγάθου με τίτλο «Η Παιδόπολη Ζηρού Πρέβεζας (1948-1986)», που εκπονήθηκε στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας & Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με επιβλέπουσα την Καθηγήτρια Άννα Ματθαίου, η ουσιαστική καθοδήγηση και οι επιστημονικές συμβουλές της οποίας καθ’ όλη τη διάρκεια της έρευνας και της συγγραφής διεύρυναν την ιστορική ματιά του συγγραφέα, όπως ο τελευταίος αναφέρει στον Πρόλογο.

Η Παιδόπολη Ζηρού «Άγιος Αλέξανδρος» ξεκίνησε τη λειτουργία της επίσημα τον Ιανουάριο του 1948 και σταμάτησε να υφίσταται ως ίδρυμα φιλοξενίας παιδιών λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Βασικός στόχος της συγκεκριμένης έρευνας ήταν να υπάρξει μία όσο το δυνατόν ολοκληρωμένη εικόνα «εκ των έσω» για τα ιδρύματα των Παιδοπόλεων, κάτι που σίγουρα επιτεύχθηκε. Πρόκειται για την πρώτη διατριβή που ασχολείται με μία συγκεκριμένη Παιδόπολη κι αυτό είναι οπωσδήποτε ελπιδοφόρο για την ιστορική έρευνα, μια και τέτοιου είδους αρχεία είτε είναι σπάνια προσβάσιμα είτε δεν υπάρχουν πια για διάφορους λόγους (εγκατάλειψη, απώλεια, ηθελημένη καταστροφή κ.ά.). Τον ερευνητή απασχόλησε και το ζήτημα του ιδρυματισμού (επαναλαμβανόμενες πτυχές διαβίωσης, ομοιόμορφη ένδυση, κανόνες, οριοθετημένο πρόγραμμα κ.λπ.).

Για τη συγγραφή της μελέτης αξιοποιήθηκαν τόσο πρωτογενείς πηγές (αρχειακές και προφορικές) όσο και βιβλιογραφία. Ο διδάκτορας, όπως προκύπτει από το κείμενό του, μελέτησε με ιδιαίτερη επιμέλεια, νηφαλιότητα, υπευθυνότητα, ευαισθησία κι επιστημονική ενάργεια ένα θέμα πολύπλοκο αποφεύγοντας τις «παγίδες» από πληροφορίες που ιδίως οι αρχειακές πηγές σκόπιμα πολλές φορές είτε «υπερτονίζουν» είτε «αποσιωπούν» και κατέληξε σε αξιόπιστα συμπεράσματα, αφού στη διατριβή θίχτηκαν και τεκμηριώθηκαν πολλαπλά ζητήματα της εσώκλειστης ζωής στο συγκεκριμένο οικοτροφείο, το οποίο από ένα σημείο και μετά, τη δεκαετία του 1950, φιλοξενούσε πια μόνο άρρενες τροφίμους.

Η πληθώρα των διαφορετικού τύπου πηγών (αρχείο Παιδόπολης Ζηρού Πρέβεζας, ιδιωτικό αρχείο Εντεταλμένης κυρίας Ελένης Λελούδα [προσβάσιμο στο Τμήμα που εκπονήθηκε η διατριβή], δημοσιευμένα γραπτά κείμενα πρώην τροφίμων, περισσότερες από 40 συνολικά συνεντεύξεις πρώην παιδοπολιτών και πρώην εργαζομένων, εφημερίδες, ιστοριογραφικές μελέτες για την υπό μελέτη περίοδο και τις Παιδοπόλεις κ.ά.) και η εξέταση και αξιοποίηση αυτών με κριτικό πνεύμα και συνθετικό τρόπο είχαν ως αποτέλεσμα ένα εμπεριστατωμένο, αξιόπιστο και καλογραμμένο επιστημονικά κείμενο.

Πιο συγκεκριμένα, η μελέτη αυτή αρχικά αναφέρεται στο γενικότερο ιστορικό πλαίσιο του θεσμού των Παιδοπόλεων την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, τη μετεξέλιξη αυτών των δομών σε ιδρύματα απροστάτευτων και ορφανών παιδιών τη μετεμφυλιακή περίοδο και την πορεία και τις αλλαγές ως προς τη λειτουργία τους την περίοδο της Χούντας, αλλά και της Μεταπολίτευσης έως περίπου τη σύγχρονη εποχή (μετασχηματισμός των Παιδοπόλεων σε μονάδες κοινωνικής μέριμνας). Στη συνέχεια, με βάση κυρίως το πρωτογενές υλικό του αρχείου της Παιδόπολης Ζηρού (το οποίο σημειωτέον ταξινομήθηκε και αποκαταστάθηκε χάρη στον προϊστάμενο των ΓΑΚ-Αρχείων Νομού Πρέβεζας Σπυρίδωνα Σκλαβενίτη) και τη σχετική βιβλιογραφική τεκμηρίωση εξετάζονται επιμέρους θέματα που αφορούν στην εν λόγω Παιδόπολη, όπως η τοποθεσία, οι εγκαταστάσεις, η λειτουργία και η οργάνωση, η καθημερινότητα και οι συνθήκες διαβίωσης, τα έκτακτα συμβάντα που είχαν προκύψει κατά καιρούς, οι τρόφιμοι (προφίλ και χαρακτηριστικά), οι λόγοι εισαγωγής των ανηλίκων στο οικοτροφείο, οι προορισμοί εξόδου των παιδιών μετά τη φιλοξενία τους στο ίδρυμα, η εκπαίδευση (Δημοτικό, τεχνική κατάρτιση-πρακτική άσκηση στα συνεργεία-εργαστήρια του ιδρύματος, όπως στο τσαγκάρικο, τον φούρνο κ.λπ.), η κατήχηση (ενίοτε με τη μορφή προπαγάνδας), η υγειονομική περίθαλψη, η ψυχαγωγία, οι σχέσεις της Παιδόπολης με την κεντρική διοίκηση και τον «έξω κόσμο», καθώς και στοιχεία για το προσωπικό του οικοτροφείου.

Στη συνέχεια, αφού γίνει λόγος για το προφίλ των πληροφορητών και διευκρινιστεί ο ρόλος της δευτερογενούς ανάλυσης (=επεξεργασία και ανάλυση ποιοτικών δεδομένων προγενέστερων ερευνών) στις συνεντεύξεις, μελετώνται και σχολιάζονται η μνήμη, ο απόηχος των συναισθημάτων και η υποκειμενικότητα πρώην τροφίμων και υπαλλήλων της Παιδόπολης Ζηρού, όπως έχουν αποτυπωθεί σε αυτοβιογραφικές μαρτυρίες προφορικής ιστορίας, οι περισσότερες από τις οποίες απόκεινται στο Αρχείο Οπτικοακουστικών Μαρτυριών του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας & Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Έτσι, δίνεται ο λόγος σε άτομα που βίωσαν ως πρωταγωνιστές ή/και ως αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες τα γεγονότα που σχολιάζουν και που αυτά έλαβαν χώρα στο εν λόγω ίδρυμα, καθώς και πώς πλέον οι άνθρωποι αυτοί, που στη μελέτη λογίζονται ως δρώντα-ενεργά υποκείμενα, θυμούνται, αντιλαμβάνονται κι ερμηνεύουν το παρελθόν τους σε αυτό το οικοτροφείο από την (μεταγενέστερη) οπτική γωνία της σύγχρονης εποχής.

Χάρη σε αυτό το μεθοδολογικό εργαλείο, τις προφορικές μαρτυρίες, που στη χώρα μας δεν είναι τόσο πολλά τα χρόνια που αξιοποιείται με συστηματικό τρόπο κι αυτόνομα από τους ιστορικούς, διαφωτίστηκε η συνθετότητα του ιστορικού γίγνεσθαι και προήχθη το πλαίσιο δράσης των «αφανών» ατόμων, που στα επίσημα αρχεία παρουσιάζονται συνήθως ως «παθητικοί δέκτες». Αυτού του είδους η πολυφωνία ανέδειξε τελικά τη σύνθετη, πολύπλευρη και πολυδιάστατη αλήθεια, ενίοτε ακόμα και μέσα από αντικρουόμενες απόψεις.

Η ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ

Η προοπτική συνδυασμού αρχειακών (και γενικότερα γραπτών) και προφορικών πηγών ενδιέφερε ιδιαίτερα τον συγγραφέα· δεν επιθυμούσε όμως, όπως αναφέρει στο κείμενο, να θεωρηθεί πως οι τελευταίες αποτελούν απλώς και μόνο συμπλήρωμα των πρώτων και γι’ αυτό η διατριβή σκοπίμως διαρθρώνεται σε δύο διακριτά τμήματα, ώστε η ανάδειξη των δύο διαφορετικού τύπου ιστορικών πηγών να είναι –στο μέτρο του δυνατού– ισάξια. Το αποτέλεσμα είναι ότι τελικά τα δύο ξεχωριστά μέρη της μελέτης λειτουργούν μεταξύ τους ως «συγκοινωνούντα δοχεία». Μάλιστα, η  σύζευξη των δύο διαφορετικών ειδών πηγών –που έγινε με ευρηματικό και αρμονικό τρόπο– υπήρξε ιδιαίτερα προσοδοφόρα στην έρευνα, καθώς η «συνομιλία» μεταξύ της Ιστορίας «από τα πάνω» και της Ιστορίας «από τα κάτω» οδήγησε σίγουρα σε πιο ασφαλή συμπεράσματα και συνέβαλε στον εκδημοκρατισμό και τον εξανθρωπισμό της Ιστορίας εν γένει.

Άλλωστε, στόχος του συγγραφέα, όπως υποστηρίζει, δεν ήταν σε καμία περίπτωση να έρθουν οι προφορικές μαρτυρίες σε «αντιπαράθεση» με τα αρχειακά τεκμήρια, αλλά να υπάρξει μεταξύ τους ένας γόνιμος «διάλογος», ώστε αφενός να φωτιστούν –όσο αυτό είναι εφικτό– όλες οι πλευρές τού υπό εξέταση ζητήματος και αφετέρου να υπάρξουν αλληλοσυμπληρώσεις, αλληλοεπικαλύψεις και επιπλέον (ανα)θεωρήσεις.

Του καθενός από τα δύο διακριτά μέρη της μελέτης προτάσσονται εισαγωγικά κεφάλαια για τον καλύτερο κατατοπισμό τού (εξειδικευμένου και μη) αναγνώστη επί του θέματος και κυρίως για την ομαλή μετάβαση από το ένα κεφάλαιο στο άλλο. Στη μεν πρώτη εισαγωγή γίνεται λόγος για τον βασικό σκοπό της έρευνας, το πρωτογενές και δευτερογενές ιστορικό υλικό που αξιοποιήθηκε, τον ιδρυματισμό (με ουσιώδεις αναφορές στον Έρβινγκ Γκόφμαν και τον Μισέλ Φουκώ), ενώ γίνεται και ανασκόπηση δημοσιευμένων και αδημοσίευτων μελετών και προφορικών εισηγήσεων για το «ζήτημα των παιδιών» στον Εμφύλιο.

Στο δε εισαγωγικό τμήμα του δεύτερου μέρους της διατριβής, το οποίο με επινοητικό τρόπο λειτουργεί στην ουσία ως «γέφυρα» μεταξύ των δύο τμημάτων της μελέτης, αναφέρεται η αξία της προφορικής ιστορίας γενικότερα και η άνθησή της τις τελευταίες δεκαετίες σε επιστημονικό-ιστοριογραφικό επίπεδο, ενώ αναδεικνύεται και ο ρόλος της μνήμης και του τραύματος. Τα δύο τελευταία μάλιστα ο συγγραφέας κατορθώνει ευφυώς και επιτυχώς να τα συνδέσει και με τον σχολιασμό των συνεντεύξεων που ακολουθεί. Σημειώνεται πως για το δεύτερο μέρος της διατριβής πολύτιμα και σημαντικά υπήρξαν τα ευθύβολα σχόλια και οι καίριες οδηγίες της ομότιμης Καθηγήτριας Ρίκης Βαν Μπούσχοτεν, όπως ο διδάκτορας αναφέρει στον Πρόλογο.

Είναι προφανές πως η διατριβή αυτή αναφέρεται σε μεγάλο φάσμα των δραστηριοτήτων της Παιδόπολης Ζηρού Πρέβεζας (οργανωτική δομή, συνθήκες διαβίωσης, ρόλος του Στέμματος και ιδίως της Φρειδερίκης, εργασιακές συνθήκες, διαπροσωπικές σχέσεις, διαπαιδαγώγηση και εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, σίτιση, ψυχαγωγία, σχέσεις με την «έξω κοινωνία», ρόλος του ιδρύματος στη βιογραφική διαδρομή πρώην τροφίμων κ.ά.) και κατ’ επέκταση της λειτουργίας των Παιδοπόλεων γενικότερα, επομένως, η έκδοσή της θα ήταν ευκταία.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ

Ο Στέφανος Αγάθος σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών και Ιστορία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Έλαβε Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης στη «Μεθοδολογία Κριτικής και Έκδοσης των Ιστορικών Πηγών» (κατεύθυνση Νεότερη και Σύγχρονη) από το Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου, καθώς και Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης στην «Ιστορική Δημογραφία» από το ίδιο Τμήμα. Η διδακτορική του διατριβή, όπως προαναφέρθηκε, εκπονήθηκε στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας & Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, όπου και υποστηρίχθηκε επιτυχώς στις 10 Οκτωβρίου 2023.

Κατά τη διάρκεια των διδακτορικών του σπουδών ο Στέφανος Αγάθος συμμετείχε ως ενεργό μέλος σε ερευνητική ομάδα με φορέα υλοποίησης το Ιόνιο Πανεπιστήμιο λαμβάνοντας υποτροφία αριστείας στο πλαίσιο της Πράξης «Υποστήριξη ερευνητών με έμφαση στους νέους ερευνητές-κύκλος Β΄».

Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης ιστορικοδημογραφικής έρευνας δημοσιεύτηκαν στην αγγλική γλώσσα στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό “Mediterranean Chronicle”, ενώ παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά και σε διεθνές συνέδριο στη Μαδρίτη τον Μάρτιο του 2022 από τον Στέφανο Αγάθο, ο οποίος εκπροσώπησε επάξια την ερευνητική ομάδα.

Ο περί ου ο λόγος είχε λάβει επίσης διακρίσεις και κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών του σπουδών στο Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου λαμβάνοντας τα βραβεία «Βασίλειου Σπυριδωνάκη» και «Εύης Ολυμπίτου» για την υψηλότερη επίδοση βαθμολογίας που πέτυχε. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στα ελληνικά περιοδικά ιστορικής ύλης «Πρεβεζάνικα Χρονικά», «Περί Ιστορίας» και «Ψηφίδες Ιστορίας της Πρέβεζας». Από το 2009 εργάζεται ως φιλόλογος στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

* Ευχαριστούμε τον Στέφανο Αγάθο που ανταποκρίθηκε στο αίτημά μας και μάς διέθεσε το κείμενο της διατριβής του.

(από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «Γνώμη» 28/1/2024)

Οι χωριάτες της Βούλτεψη - To χρυσό μετάλλιο του κυνισμού.

 Του Απόστολου Διαμαντή

Η πρωτοφανής δήλωση της υπουργού Σοφίας Βούλτεψη, με την οποία μας δίνει εντολή, με έντονο σνομπισμό, να πάμε στα χωριά μας για διακοπές και όχι στα νησιά που είναι ακριβά, μπορεί να πάρει άνετα το χρυσό μετάλλιο του κυνισμού.

Στην ταινία του Σακελλάριου Υπάρχει και φιλότιμο, η υπηρέτρια πάει να ανοίξει την πόρτα και επιστρέφοντας ο Κωνσταντάρας τη ρωτάει: «ποιος είναι»;». «Δεν ξέρω κύριε…», του απαντάει αυτή με ύφος μαντάμ ντε Πομπαντούρ, «…σαν χωριάτες μου φαίνονται»!  Έτσι  συμβαίνει και με τη Βούλτεψη: σαν χωριάτες της φαινόμαστε, παρότι και η δική της οικογένεια προέρχεται από την επαρχία. Ο μόλις κρυπτόμενος απαξιωτικός τόνος της δήλωσης «να πάμε στα χωριά μας», αποκαλύπτει επίσης και το κυνικό πρόσωπο συνολικά της κυβέρνησης, η οποία σε κάθε ευκαιρία δείχνει μια απίστευτη αποστροφή σε οτιδήποτε θυμίζει λαό, επαρχία, φτώχια.

Εγώ βεβαίως, προσωπικώς, ουδέποτε πάω στα νησιά, διότι έχουν καταντήσει λόγω του τουρισμού εντελώς γελοία κατάσταση και μονίμως πάω στο χωριό μου, στο Πήλιο. Ωστόσο, εάν το χωριό σου δεν είναι στο Πήλιο και είναι, ας υποθέσουμε, η Ζαρούχλα ή η Άνω Μουσουνίτσα, τι γίνεται; Θα πρέπει να υποχρεώσουμε τους ψηφοφόρους της Βούλτεψη να τρέχουν στις ερημιές, επειδή η ίδια και η ανίκανη και αντιλαϊκή κυβέρνησή της δεν φροντίζουν για φτηνότερα ακτοπλοϊκά, για φτηνότερα ενοίκια, για φτηνότερο ρεύμα, για έλεγχο των τιμών, για έλεγχο των τουριστικών ροών, για επιδόματα αδείας και για δώρο Πάσχα και Χριστουγέννων; Δηλαδή επειδή αυτή η διαπλεκόμενη κυβέρνηση ασχολείται μόνον με την υπεράσπιση των πλουσίων φίλων της, ο ελληνικός λαός θα πρέπει να ξεχάσει τη θάλασσα και να επιστρέψει στα ορεινά έρημα μέρη, όπως στην Τουρκοκρατία;

Κάποιος θα πρέπει να ενημερώσει τη Βούλτεψη πως οι πολιτικές μέρες του καθεστώτος Μητσοτάκη τελειώνουν και σε λίγο η κυβέρνησή της θα αποτελεί τη μαύρη σελίδα της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας.

πηγή:https://www.antinews.gr/56989/politiki/oi-choriates-tis-voyltepsi/

Έκθεση Ήλιος: Συντάξεις "πείνας" για 6 στους 10 συνταξιούχους

 Σε χαμηλά επίπεδα εξακολουθούν να κυμαίνονται οι συντάξεις γήρατος για την πλειονότητα των συνταξιούχων. Η μέση σύνταξη τον Ιούνιο ήταν μόλις 816,95 ευρώ ενώ η μέση επικουρική δεν ξεπέρασε τα 196,85 ευρώ.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης «Ήλιος» οι αποδοχές, στο σύνολο των συνταξιούχων της χώρας, μόλις και μετά βίας υπερβαίνουν τα 820 ευρώ, μικτά.

Μάλιστα, για άλλον ένα μήνα, έξι στις δέκα καταβολές είναι κάτω από 1.000 ευρώ μικτές αποδοχές επιβεβαιώνοντας με αριθμούς την εξαιρετικά δύσκολη οικονομικά θέση στην οποία βρίσκεται η μεγάλη πλειονότητα των 2.495.464 συνταξιούχων της χώρας.

Η μέση σύνταξη γήρατος διαμορφώθηκε στα 816,95 ευρώ. Η μέση επικουρική σύνταξη ήταν 199,94 ευρώ

Από την ανάλυση των στοιχείων φαίνεται πως διατηρείται και τον Ιούνιο η μεγάλη ψαλίδα ανάμεσα στις νέες που καταβάλλονται για δικαιούχους που προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα (749,11 ευρώ) και σε εκείνους από το δημόσιο (1.224,45 ευρώ).

Σύγκριση μεταξύ Ιουνίου και Μαΐου – Η απονομή νέων συντάξεων

Από την επεξεργασία της τελευταίας έκθεσης βλέπουμε πως η μέση σύνταξη γήρατος διαμορφώθηκε στα 816,95 ευρώ (816 ευρώ τον Μάιο), η μέση σύνταξη χηρείας ανήλθε στα 495,24 (494 ευρώ τον Μάιο), ενώ η μέση αναπηρική σύνταξη διαμορφώθηκε στα 538,64 ευρώ (538 ευρώ τον Μάιο). Η μέση επικουρική σύνταξη ήταν 199,94 ευρώ.

Αναλύοντας περισσότερο τα δεδομένα προκύπτει ότι συνεχίζεται με ικανοποιητικό ρυθμό, η απονομή των νέων συντάξεων (27.079 τον Ιούνιο). Από αυτές, περισσότερες από τις μισές (14.884 ή ποσοστό 54,96%) ήταν γήρατος.

Μάλιστα, για τις 27.079 νέες συντάξεις, που πληρώθηκαν για πρώτη φορά μέσα στον Ιούνιο, η συνολική δαπάνη ανήλθε σε 15,6 εκατ. ευρώ, που αντιστοιχεί κατά μέσο όρο σε 576,6 ευρώ ανά συνταξιούχο.

Συνολικά, χρειάστηκε να δαπανηθεί ποσό σχεδόν 124 εκατ. ευρώ για να χορηγηθούν οι νέες συντάξεις. Όμως από αυτό το ποσό, περισσότερα από 108 εκατ. ευρώ,  αφορούσαν αναδρομικά, κάτι που δείχνει ότι υπήρξε σημαντική καθυστέρηση στην απονομή των συγκεκριμένων συντάξεων

Τα στοιχεία του συστήματος «Ήλιος»

Οι συνταξιούχοι υπολογίστηκαν σε 2.495.464 άτομα τον Ιούνιο. Καταγράφηκε αύξηση 1.729 συνταξιούχων μέσα σε ένα μήνα.

• Δαπανήθηκαν περισσότερα από 2,6 δισ. ευρώ για να καταβληθούν οι συντάξεις Ιουνίου. Ειδικότερα, πληρώθηκαν 4.626.455 συντάξεις, από τις οποίες οι 2.843.427 ήταν κύριες (γήρατος, θανάτου, αναπηρίας και ανασφάλιστων υπερηλίκων), οι 1.351.139 ήταν επικουρικές, ενώ δόθηκαν και 432.189 μερίσματα.
• Ανήλθαν σε 1.910.220 μόνο οι συντάξεις γήρατος. Από αυτές, οι περισσότερες, ακριβέστερα οι 1.016.274, χορηγούνται σε άνδρες συνταξιούχους (ποσοστό 53,2%).
• Καταβάλλονται 385.444 συντάξεις θανάτου. Από αυτές, οι συντριπτικά περισσότερες, οι 351.975 (ποσοστό 91,31%) χορηγούνται σε γυναίκες.
• Από το σύνολο των συντάξεων γήρατος η μέση σύνταξη ήταν μόλις 816,95 ευρώ. Ακόμα και αν αθροιστούν όλες οι κύριες συντάξεις, κατά μέσο όρο καταβλήθηκαν 820,27 ευρώ. Αντίστοιχα, η μέση επικουρική δεν ξεπέρασε τα 196,85 ευρώ και τα μερίσματα τα 111,85 ευρώ.
• Ανά ηλικία, οι περισσότεροι συνταξιούχοι βρίσκονται στην κατηγορία 71 – 75 ετών (463.018 άτομα ή 18,55%). Ακολουθεί η ηλικιακή κατηγορία 76 – 80 ετών με 432.534 συνταξιούχους (ποσοστό 17,33%). Άρα, στις ηλικίες 71 – 80 ετών βρίσκεται το 35,88% των συνταξιούχων ή ο ένας στους τρεις.

Μέσο εισόδημα και συνολική δαπάνη

• Σε επίπεδο μέσου εισοδήματος από συντάξεις, τα στοιχεία της έκθεσης δείχνουν ότι στην πρώτη θέση βρίσκονται οι ηλικίες 61 – 65 ετών με 1.120,82 ευρώ μικτές αποδοχές. Ακολουθούν οι συνταξιούχοι της ηλικιακής κατηγορίας 66 – 70 ετών με 1.086,26 ευρώ μικτά. Υπενθυμίζεται ότι, για τον υπολογισμό του μέσου εισοδήματος, αθροίζονται οι συντάξεις όλων των κατηγοριών (γήρατος, θανάτου, αναπηρίας) που ενδεχομένως λαμβάνει ένας συνταξιούχος.
• Από το σύνολο των κύριων συντάξεων, εντοπίστηκαν 318.416 (ποσοστό 16,56%) που δεν υπερβαίνουν τα 500 ευρώ. Υπάρχουν επίσης, άλλες 841.667 κύριες συντάξεις (ποσοστό 43,78%) που κυμαίνονται από 501 έως 1.000 ευρώ μικτές αποδοχές. Άρα, διαπιστώνεται ότι και τον Ιούνιο, 1.160.083 κύριες συντάξεις (ποσοστό 60,34%) δεν υπερβαίνουν τα 1.000 ευρώ.
• Τον Ιούνιο πληρώθηκαν 27.079 νέες συντάξεις. Η συνολική δαπάνη ανήλθε γι’ αυτές ακριβώς τις συντάξεις στα 15.614.615 ευρώ, ενώ καταβλήθηκαν άλλα 108.327.895 ευρώ, ως αναδρομικά, λόγω της πολύμηνης καθυστέρησης που υπήρξε στην οριστική χορήγησή τους. Άρα, συνολικά, καταβλήθηκε ποσό 123.942.510 ευρώ για να εκδοθούν και  να απονεμηθούν οι νέες συντάξεις τον Ιούνιο.

Από το σύνολο των νέων συντάξεων γήρατος σχεδόν οι μισές καταβλήθηκαν από τον ΕΦΚΑ

27.079 νέες συντάξεις τον Ιούνιο

Από τις 27.079 νέες συντάξεις που καταβλήθηκαν, οι 14.884 ήταν γήρατος (ποσοστό 54,96%). Από το σύνολο των νέων συντάξεων γήρατος, σχεδόν οι μισές (7.731 ή ποσοστό 51,94%) καταβλήθηκαν από τον ΕΦΚΑ και κατά μέσο όρο δόθηκαν 749,11 ευρώ ανά περίπτωση δικαιούχου. Την ίδια στιγμή όμως, τον Ιούνιο, χορηγήθηκαν και 1.056 συντάξεις γήρατος από το Δημόσιο που απέφεραν, κατά μέσο όρο, στους δικαιούχους ποσά 1.224,45 ευρώ.

πηγή:https://www.in.gr/2024/08/08/economy/oikonomikes-eidiseis/ekthesi-ilios-syntakseis-peinas-gia-6-stous-10-syntaksiouxous-megali-psalida-idiotikou-kai-dimosiou-tomea/

https://www.in.gr/2024/08/08/economy/oikonomikes-eidiseis/ekthesi-ilios-syntakseis-peinas-gia-6-stous-10-syntaksiouxous-megali-psalida-idiotikou-kai-dimosiou-tomea/

Υπουργός εργασίας: - "Τα παρατράγουδα με την εισφορά αλληλεγγύης και τις αυξήσεις των συντάξεων δεν θα επαναληφθούν'"

 Νομοθετική παρέμβαση με μίνι ασφαλιστικό νομοσχέδιο που θα "θεραπεύει" ανοιχτά ζητήματα προετοιμάζει για το Σεπτέμβριο το Υπουργείο εργασίας. Έως το τέλος Αυγούστου η ηγεσία του υπουργείου θα οριστικοποιήσει τις τελικές διατάξεις για να προχωρήσει στη συνέχεια στη δημόσια διαβούλευση και στην ψήφιση τους.

Υπό εξέταση βρίσκονται τα εξής ζητήματα:
 
ΕΙΣΦΟΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Αποτελεί δέσμευση του υφυπουργού εργασίας ότι τα παρατράγουδα με την εισφορά αλληλεγγύης και τις αυξήσεις των συντάξεων ΔΕΝ θα επαναληφθούν.

Ακριβώς επειδή η εισφορά επιβάλλεται από το πρώτο ευρώ (μετά τα 1.400 για την κύρια και τα 300 για την επικουρική σύνταξη) παρατηρήθηκε το φαινόμενο χιλιάδες συνταξιούχοι είτε να παίρνουν πολύ μικρότερες αυξήσεις, είτε καθόλου, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις έφτασαν να παίρνουν και λιγότερα από ότι πριν. Αυτό από το 2025 σταματάει με τον κ. Τσακλόγλου να ξεκαθαρίζει ότι στις περιπτώσεις αρνητικής διαφοράς – όταν δηλαδή η εισφορά αλληλεγγύης "τρώει" ένα κομμάτι της αύξησης ή προκαλεί μείωση της σύνταξης – ο ΕΦΚΑ θα την καλύπτει και ο συνταξιούχος θα απολαμβάνει ολόκληρη την αύξηση.
 
Από εκεί και πέρα εξετάζεται ο βέλτιστος τρόπος παρέμβασης στους συντελεστές με τα σενάρια να δίνουν και να παίρνουν. Κάποια αυτά προβλέπουν:

• = Μείωση των συντελεστών κατά 50%
• = Κατάργηση της εισφοράς για τις επικουρικές συντάξεις (με όφελος από 10 έως 71 ευρώ το μήνα
• = Επιβολή της όχι στο σύνολο της σύνταξης αλλά κλιμακωτά όπως συμβαίνει με τη φορολόγηση των εισοδημάτων

ΜΕΙΩΣΗ ΕΙΣΦΟΡΩΝ

Μεταξύ των εξαγγελιών του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ θα είναι και η μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 1 μονάδα. Η μείωση θα «σπάσει» σε μισή μονάδα το 2025 και άλλη μισή το 2027. Έτσι από το 2025 οι συνολικές εισφορές θα διαμορφωθούν στο 35,66% του εκάστοτε μισθού, από 36,16% που είναι σήμερα.

Εσχάτως διακινούνται και κάποια σενάρια για επιπλέον μειώσεις με βάση το γεγονός ότι το μέτρο για τη δήλωση των εργαζόμενων συνταξιούχων έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία "φουσκώνοντας" τα έσοδα του ΕΦΚΑ.
 
ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΧΗΡΕΙΑΣ

Υπάρχει ψηφισμένος νόμος ο οποίος προβλέπει για τους δικαιούχους συντάξεων χηρείας , τη μείωση των παροχών τους κατά 50% εφόσον μετά την τριετία από την έναρξη της χορήγησης εργάζονται ή λαμβάνει σύνταξη εξ ιδίου δικαιώματος.
 
Ο νόμος αυτός εφαρμόζεται από το 2020 σε Δημόσιο και ΟΓΑ αλλά λόγω τεχνικών ζητημάτων δεν έχει εφαρμοστεί στον ιδιωτικό τομέα και η ώρα να συμβεί αυτό έχει έρθει για περίπου 70.000 ασφαλισμένους.
 
Για να "απαλύνει" τον πόνο της περικοπής το υπουργείο εργασίας εξετάζει μεταξύ άλλων:

• = Ο δικαιούχος να μπορεί να επιλέξει μεταξύ των 2 συντάξεων που λαμβάνει ποια θα περικοπή οπότε θα διαλέγει και τη μικρότερη
• = Η περικοπή να αφορά μόνο την εθνική σύνταξη (426,17ευρώ) κι όχι το σύνολο της

Το ενδεχόμενο πάντως να μη ζητηθούν πίσω τα αναδρομικά από το 2021 ως αχρεωστήτως καταβληθέντα χάνει διαρκώς έδαφος. Κι εδώ βέβαια εξετάζονται τρόποι διευκόλυνσης των ασφαλισμένων με επιστροφή των χρωστούμενων σε δόσεις.
 
ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ

Από το 2025 περνάμε σε έναν νέο τρόπο προσδιορισμού των συντάξιμων αποδοχών, οι οποίες καθορίζουν και το αναλογικό κομμάτι της σύνταξης. Αυτές σταματούν να αυξάνονται με βάση τον πληθωρισμό κι από του χρόνου θα αυξάνονται με τον δείκτη μισθών όλων των εργαζομένων. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του κ. Τσακλόγλου – κι εφόσον υποτεθεί ότι η παραγωγικότητα θα αυξάνεται με 0,7% ετησίως σύμφωνα με τις συντηρητικές προβλέψεις της Κομισιόν – τότε για έναν ασφαλισμένο που μπαίνει τώρα στην αγορά εργασίας, η σύνταξη που θα προκύψει σε 40 χρόνια θα είναι τουλάχιστον 30% υψηλότερη από αυτήν που θα προέκυπτε αν εξακολουθούσαμε να χρησιμοποιούμε ως βάση υπολογισμού τον πληθωρισμό.
 
Η αλλαγή αυτή διευκρινίζουν από το υπουργείο εργασίας αφορά τον τρόπο υπολογισμού των συντάξεων και όχι το ύψος της αύξησης τους κάθε χρόνο που θα εξακολουθεί να βασίζεται στην ακολουθία  Ρυθμός Ανάπτυξης + Πληθωρισμός χ 50%
 
ΕΞΑΓΟΡΑ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

Αφορά την επικουρική σύνταξη την οποία για να λάβει κάποιος πρέπει να έχει συμπληρώσει το ελάχιστο όριο των 15 ετών ασφάλισης. Μέχρι τώρα αν κάποιος δεν τα είχε συμπληρώσει, μπορούσε να εξαγοράσει μόνο τα χρόνια στρατού ή έως 200 ημέρες επιδοτούμενης ανεργίας αν ανήκουν στην τελευταία δεκαετία. Εξετάζεται να μπορεί να εξαγοράσει και έτη σπουδών, χρόνο εγκυμοσύνης ή κενά ασφάλισης με την προϋπόθεση να έχει συμπληρώσει 12 έτη επικουρικής ασφάλισης. Η εξόφληση θα μπορεί να γίνει είτε εφάπαξ είτε με παρακράτηση από τη σύνταξη.
 
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Στη θεωρία πρόκειται για μια από τις πιο σίγουρες ρυθμίσεις. Ο νόμος που ψηφίστηκε τον περασμένο Δεκέμβριο ήταν τόσο κακογραμμένος που υποχρέωνε τους συνταξιούχους με αναπηρία που επιθυμούσαν και μπορούσαν να εργαστούν, για να λάβουν την αναπηρική τους σύνταξη πρώτα να διακόψουν την εργασία τους και στη συνέχεια να επιστρέψουν. Το νομοσχέδιο θα τους προστατεύσει από αυτήν την ταλαιπωρία.

ΕΝΙΑΙΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΠΑΡΟΧΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

Παρότι τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν ενοποιηθεί στον ΕΦΚΑ , παροχές όπως τα επιδόματα ασθένειας, μητρότητας, εργατικών ατυχημάτων, εξόδων κηδείας και κατασκήνωσης συνεχίζονται να δίνονται με βάση τους κανόνες του κάθε ταμείου.
 
Με τον ενιαίο κανονισμό επιχειρείται ομογενοποίηση και απαλείφονται αδικίες (στα έξοδα κηδείας για παράδειγμα ο ασφαλισμένος της ΔΕΗ παίρνει 3.000€ και αυτός του ΙΚΑ 800€) με στόχο οι παροχές να φτάσουν πιο κοντά σε αυτές του ΙΚΑ. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι λιγότεροι θα χάσουν αρκετά και οι περισσότεροι θα κερδίσουν λίγα.

Σε κάθε περίπτωση, η ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας ξεκαθαρίζει ότι τα όρια συνταξιοδότησης δεν πρόκειται να αλλάξουν έως το 2027. Θα επανεξεταστούν στα τέλη του 2026 με βάση την πορεία των δημογραφικών δεικτών.

Πηγή: