Του Μανώλη Κοττάκη
Σπανίως χρησιμοποιώ, αν όχι ποτέ, κοσμητικά επίθετα και ιστορικώς φορτισμένα ουσιαστικά για να περιγράψω πολιτικές πολιτικών που διακρίνονται για την αμφισημία τους. Τα επίθετα προσωποποιούν τις αντιπαραθέσεις, προκαλούν παρεξηγήσεις, δημιουργούν αχρείαστη ένταση. Τα φορτισμένα ουσιαστικά, ειδικώς αυτά με κατευθείαν προέλευση από την Ιστορία μας, εξάπτουν τα πάθη. Και όσοι έχουμε δημόσιο λόγο έχουμε βαριά ευθύνη να μην ενθαρρύνουμε τις εκτροπές.
Ωστόσο, με όσα συμβαίνουν τελευταία στην πατρίδα μας, σας εξομολογούμαι ότι δυσκολεύομαι πλέον πάρα πολύ για να βρω άλλες λέξεις να περιγράψω αυτό που συμβαίνει εσχάτως στην εξωτερική μας πολιτική. Η πολιτική μας τάξη πρωταγωνιστεί καθημερινά σε μικρές και μεγάλες προδοσίες. Αυτή είναι δυστυχώς η λέξη που μπορεί να περιγράψει τις πομπές της. Προδοσίες. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις λέξεις πλέον. Συμβαίνουν τόσο συγκλονιστικά πράγματα στην εξωτερική μας πολιτική, που αν δεν τα στιγματίζουμε με τις σωστές λέξεις, θα κατηγορηθούμε κάποτε κι εμείς ότι ήμασταν επιλήσμονες του καθήκοντός μας. Η αλήθεια είναι πικρή. Τινές πολιτικοί μας ταγoί ακολουθούν αντεθνικές πολιτικές στο φως της ημέρας.
Έχω τρία παραδείγματα.
Το πρώτο: Η Ελλάς εξελέγη πανηγυρικά την Πέμπτη το βράδυ με 182 ψήφους μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας δεύτερη φορά στην Ιστορία της. Πρόκειται για μια προσπάθεια που άρχισε με συστηματικότητα επί υπουργίας Νικολάου Δένδια στο υπουργείο Εξωτερικών. Η πρώτη εκλογή καταγράφηκε επί Υπουργίας του Πέτρου Μολυβιάτη το 2005 . Τι θα περίμενε κανείς αμέσως μετά την πανηγυρική εκλογή μας; Να ακούσουμε από την ηγεσία μας, πολιτική και διπλωματική, να διακηρύσσει ότι θα εντάξει στις προτεραιότητες της θητείας της θέματα διεθνούς, αλλά και θέματα εθνικού ενδιαφέροντος.
Δυστυχώς, οι πρώτες δημόσιες δηλώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών ήταν φρικτά απογοητευτικές. Ο κύριος Γεραπετρίτης ξέχασε να περιλάβει στις προτεραιότητες της ελληνικής παρουσίας στο ανώτατο όργανο του ΟΗΕ το Κυπριακό (!!!) και περιορίστηκε σε μία γενικόλογη αναφορά μετά τη συνάντησή του με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Γκουτέρες. Για τον Έλληνα υπουργό προτεραιότητες στο συμβούλιο θα είναι «η προστασία γυναικών και παιδιών», «η προστασία του θαλάσσιου εμπορίου», «η κλιματική αλλαγή» και «η ειρηνική διευθέτηση των διεθνών διαφορών».
Ενώ ο πρωθυπουργός, ερωτηθείς σχετικά με το αν η εκλογή της Ελλάδος στο Συμβούλιο Ασφαλείας θα βοηθήσει το Κυπριακό, απάντησε εντελώς παγερά: «Ενδεχομένως ναι». Ναι, σωστά διαβάσατε, αυτή ήταν η δήλωση του Έλληνος πρωθυπουργού για την Κύπρο μας: «Ενδεχομένως ναι».
Στην πραγματικότητα, η ελληνική πολιτική ηγεσία αντιμετωπίζει το Κυπριακό ως βαρίδι και δεν σκέφτεται ότι, αν ποτέ, ο μη γένοιτο, πέσει η Κύπρος, θα πέσει και η Ελλάς! Πείτε μου, σας παρακαλώ, τώρα, πενήντα χρόνια μετά την εισβολή του «Αττίλα» στο νησί, ποια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτή την πολιτική;
Παράδειγμα δεύτερο: Τα θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο. Ακριβέστερα, στα Δωδεκάνησα. Δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα σε κυριακάτικη εφημερίδα φωτογραφία στην οποία εικονίζονταν βοσκοί να απομακρύνουν από έξι νησίδες των Δωδεκανήσων τα αιγοπρόβατά τους. Η αποχώρηση βοσκών και κατοίκων από τα νησιά αυτά ισοδυναμεί, σύμφωνα με τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου, με την απώλεια του κυριαρχικού δικαιώματος να έχουν ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Καθώς προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η ύπαρξη οικονομικής ζωής. Και η βόσκηση και τα φωτοβολταϊκά που είχαν εγκατασταθεί πάνω στα νησιά σημαίνουν οικονομική ζωή. Τι συμβαίνει, άραγε, εδώ;
Έρχεται το κράτος και, αντί να επιβραβεύσει τους ήρωες βοσκούς που κατοίκησαν τη βραχονησίδα, τους διώχνει μαζί με τα αιγοπρόβατά τους χάριν της οικολογίας; Και υποχρεώνει τον τοπικό Δήμο Αστυπάλαιας να δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να επαναμισθώσει ποτέ τα βοσκοτόπια των βραχονησίδων σε βοσκούς!
Αν προ διμήνου δεν είχε περιέλθει σε γνώση μου η πληροφορία ότι το κράτος ακύρωσε άδειες που είχε δώσει σε ιδιώτη να εγκαταστήσει φωτοβολταϊκά σε 15 νησίδες πέριξ της Τήλου, ίσως και να μην καταλάβαινα από την αρχή τι σημαίνει η ακύρωση κάθε οικονομικής δραστηριότητας σε βραχονησίδες της περιοχής. Ήξερα όμως.
Πείτε μου τώρα πάλι: Η απεμπόληση κυριαρχικού δικαιώματος και εθνικού πλούτου με δική μας απόφαση έπειτα από απαίτηση των Τούρκων πώς ονομάζεται; Βρείτε μου έναν επιεική όρο και θα τον αποδεχθώ. Αν υπάρχει!
Παράδειγμα τρίτο, η Θράκη. Χάλασε τον κόσμο για τη Θράκη και τη Συνθήκη της Λωζάννης στις περυσινές εθνικές εκλογές η Ν.Δ. Σωστά. Άριστα. Φέτος; Φέτος ο Τούρκος πρόξενος έχει πάρει από το χέρι την ηγεσία του μειονοτικού κόμματος ΚΙΕΦ και κάνει καμπάνια μαζί του αναμειγνυόμενος ωμότατα στα εσωτερικά μας πράγματα.
Φέτος καταπατώνται από την ηγεσία του μειονοτικού κόμματος δύο Συνθήκες μαζί. Η Συνθήκη της Λωζάννης και η Συμφωνία των Πρεσπών. Καθώς το κόμμα διακηρύσσει προκλητικά ότι αποτελείται από «Τούρκους» και από «Μακεδόνες». Αλλά η Αθήνα, η κυβέρνηση, δεν λέει τίποτε. Αφήνει το τουρκικό κράτος να αλωνίζει στη Θράκη λες και αποτελεί τσιφλίκι του.
Πείτε μου πάλι, σας παρακαλώ. Ποια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτή την εγκληματική απάθεια ενώπιον της άσκησης κυριαρχίας ξένου κράτους επί ελληνικού εδάφους με κυβερνητική ανοχή αν όχι συναίνεση; Δεν θα επεκταθώ άλλο.
Υπάρχουν στιγμές που η ελπίδα φουντώνει και πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι μπορούμε να αποτρέψουμε τα τετελεσμένα που θα αλλάξουν στο μέλλον την Ελλάδα επί τα χείρω. Υπάρχουν όμως και στιγμές που η μοναξιά, οι σιωπές και η γενική αφασία σκορπούν μεγάλη απογοήτευση. Σε αυτή τη δύσκολη στροφή είμαστε τώρα. Το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια μας κι εμείς… αφήστε τα. Θα «παραδώσουμε» στην επόμενη γενιά μια Ελλάδα μικρότερη, αλλά θα το μάθουμε απλώς μια μέρα ξαφνικά.
πηγή:https://www.antinews.gr/54985/antitheseis/pos-allios-na-poyme-tin-prodosia/
Δέν αρκεί μόνο η επίκληση του πατριωτισμού που καλώς γίνεται. Χρειάζεται αλλαγή πολιτεύματος από το καθεστώς της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας σε αυτό της δημοκρατίας όπου:
Οι πολίτες αυτοπροσώπως θα ψηφίζουν τους νόμους τους μέσω διαβούλευσης και ψηφοφορίας τηρώντας τις αρχές της
Ισηγορίας, Ισονομίας, Ισοκρατίας.
Δε θα την εγκαταλείψουμε… Η Βόρεια Ελλάδα θα δείξει το δρόμο !!!
οτι και να κανεις δεν αλλαζει το πραμα. βγαζει τη χαρτοπετσετουλα απο τη τσεπη και γραφει οτι θελει.
Αύριο θα μετρηθουμε, πόσοι είμαστε πατριώτες, πόσοι λαμόγια, πόσοι πρόβατα, πόσοι άνθρωποι και πόσοι ανθρωπακια.
Πολίτες κατ’ όνομα και ραγιάδες κατ’ ουσίαν.
Δυστυχώς ζούμε στην εποχή της ιδεολογικής κυριαρχίας του αμερικανισμου, γεγονός που από μόνο του είναι προβληματικό.
Ένα άγουρο πολιτισμικά έθνος, φτιαγμένο από πλήθος τυχοδιωκτών του παλαιού κόσμου, χτισμένο στα θεμέλια της μεγάλης γενοκτονίας των ιθαγενών της αμερικανικής ηπείρου με μόνο αρμό την προσδοκία του γρήγορου κέρδους (το κατ’ ευφημισμό αμερικανικό όνειρο) δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει στην σημερινή παρακμή.
Μια παρακμή που εξάγει το καθρεφτισμενο είδωλο της στα πρόσωπα των ανά την γη τοποθετημένων με εντολή “κυβερνητών” ή τοποτηρητών.
Έτσι φτάσαμε να ορίζουν την τύχη λαών με ιστορικό βάθος άνθρωποι όπως ο Μητσοτάκης, ο Ζελενσκι, ο Μακρόν και η Ούρσουλα.
Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει?
Δεν υπήρξε η Αντουανέτα πριν την αμερικανική επανάσταση; Γιατί να χρεώσουμε στην Ουάσιγκτον την Μαρεβα;
Κι όμως, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: σήμερα οι λαοί είναι συμμέτοχοι στην κατάντια τους.
Δεν έχουν την δικαιολογία της αμορφωσιας γιατί παραμένουν αμόρφωτοι με δική του ευθύνη,
Δεν έχουν την δικαιολογία της έλλειψης πληροφορίας γιατί επιλέγουν μόνοι τους να ζουν σε περιβάλλον αποπληροφόρησης,
Δεν έχουν την δικαιολογία της έλλειψης χρόνου γιατί μόνοι τους επιλέγουν να σκορπούν τον χρόνο τους σε εικονικούς κόσμους,
Δεν έχουν την δικαιολογία της αδυναμίας παρέμβασης στις εξελίξεις γιατί οι ίδιοι μετέτρεψαν το μέσο παρέμβασης που τους δόθηκε ( ψήφος) σε είδος προς πώληση και μάλιστα δέχονται ως αντάλλαγμα και υποσχετική.
Αύριο κάποιοι από εμάς θα βρεθούμε μπροστά σε μια κάλπη.
Και θα πρέπει να κάνουμε μια επιλογή ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την αναξιοπρεπεια.
Στο χέρι μας και στο χέρι σας είναι η παύση πρός στην απάθεια στην δυστυχία στην αναξιοπρέπεια
Ομως απο οτι έχει φανεί ως τώρα πολλοί απο εμάς δεν έχουν καταλάβει οτι αύριο είναι η μεγάλη μέρα της μάχης
Θεωρούν οτι με το να απέχουν είναι διαμαρτυρία όμως η αδιαφορία τους αυτή θα αναδείξει εκ νεου την νίκη της νδ …Με ότι θα συνεπάγεται με αυτό Αλλά την επόμενη μέρα κανένας τους δεν θα πρέπει να μηλά Διότι προτίμησαν να ανταλλάξουν την αξιοπρέπεια και το μέλλον της ελληνικής κρατικής οντότητας οπως και την δική τους με μια ωρίτσα παρέα με το φρέντο και την τυρόπιτα Και αυτά θα λάβουν
Και σε περίπτωση που αρχήσουν τα παράπονα τότε με την μέγιστη ευγένεια και σεβασμό στο πρόσωπό αλλά και στην επιλογή τους να τους κόψουμε τον βήχα
Σε μία μάχη δεν ελπιζεις αλλά παλεύεις στο πεδίο
Επίσης έτσι πίστευαν πολλοί για την ενεργό συμμετοχή των βορειοελλαδητών πέρυσι Ιδιαίτερα μετά τα Τέμπη Και οι περιοχές που επλήγησαν έβγαλαν ξανά την νδ
Η ευρώπη βρήσκεται μπροστά σε τρομακτικές προκλήσεις οι οποίες δύναται να οδηγήσουν ακόμη και στην διαλυσή της Συνεπώς δεν επιτρέπεται σε μια πολύ σπουδαία μάχη να λείπουν
Για το μέλλον τους πρόκειται
Η δική μου κατάθεση γνώμης είναι: ‘Όχι ψήφος σε καθεστωτικά κόμματα’.
Όσοι κυβέρνησαν μέχρι τώρα την Ελλάδα, τους είδαμε. Τους θέλουμε; Πιστεύω ΟΧΙ!
Ο Μητσοτάκης έσπασε όλα τα κοντέρ στην ξενοδουλεία και στην οσφυοκαμψία.
Ο president Stefanos αποτελεί τη ρεζέρβα των αμερικάνων σε περίπτωση που ο κόσμο βαρεθεί τον Κούλη.
Ο Ανδρουλάκης … ελάχιστος και τον … κρατάνε. Από … που;
Άρα, η λύση είναι ‘μικρό’ κόμμα. Πρέπει να είμαστε όμως υποψιασμένοι για να μην πάνε οι ψήφοι μας στον Κούλη από την πίσω πόρτα…
Στις 10/6 πάλι ο Μ. θα είναι πρωθυπουργός. Ας ψαλιδιστεί όμως αρκετά, μήπως και βάλει φρένο…
Ααα, κύριε/κυρία Αρθρογράφε! Θα σας μαλώσω! Σύμφωνα με τη Νέα Παγκόσμια Τάξη και με βάση την τοποθέτησή σας, είσαστε…”Εθνικο-Σοσιαλιστής — Νεο-Ναζί — Φασίστας — απών/απούσα από το ‘Δημοκρατικό Τόξο’ & νατιβιστής (τζιζ κακά)”. Δεν ντρέπεστε;! Τς τς τς…
Σήμερα διαπιστωσα με λύπη οτι το ποσοστό συμμετοχής στις ευρωεκλογές μέχρι τώρα είναι το χαμηλότερο και απο τις εθνικές Μόλις 13% Απίστευτο Αυτό δυκνείει οτι πολλοί επέλεξαν την θέση του είλωτα Συνεπώς δεν θα φταίει ο Μιτσοτάκης ….Οι λοιποί με την στάση τους θα τον επιλέξουν
Απολαύσετε σήμερα το φρέντο στις παραλίες πληρωτέες με 20 ευρώ Φάτε πιειτε και αύριο γαρ θα αποθνήσκετε Ομως το τελευταίο ειναι η δική σας επιλογή
Δεν είναι η δική μας
Ασεβήσατε επιλέξατε στο να απέχετε απο μια μαχη απο την οποία καθορίζεται το μελλον Και ιδιαίτερα το δικό σας
Ολοι οσοι απο εσάς δεν θέλετε ή δεν ενδιαφέρεστε τοτε δεν θα έχετε το δικαίωμα στο παράπονο Αφαιρέσατε όχι μονάχα το δικαίωμα στον εαυτό σας Αλλα και το δικαίωμα άλλων να ζήσουν με αξιοπρέπεια εφεξής
Δεν θα αποκαλέσω όλους οσους απο εσάς που δεν θέλετε με ονόματα του ζωικού βασιλείου Δεν αξίζει στην συγκεκριμένη ομάδα των εμβιων όντων του πλανήτη
Ισως η δικαίωση να έρθει απο άλλους με το να σας αποκαλούν οτιδηποτε άλλο που δικαίως θα αξίζει για την πράξη σας αυτή και θα σας χαρακτηρίζουν
Οσο για τους νεολαίους ας αρκεστούν στα πασσ του κυριάκου Οποτε και αν εκείνος τους θυμηθεί Δεν ειναι άλλωστε παιδιά του Και καλά θα πράξει Ας φρόντιζαν
Για τους άλλους θα ανεχόμαστε μέχρι εκείνοι να πεθάνουν
Έκανα το χρέος μου. Μένει να δω τι θα κάνουν αυτές οι πατριωτικές δυνάμεις της παράταξης που γράφετε στο αρθρο. Προσωπικά θεωρώ πως το να πιστεύει κάποιος σήμερα το 2024 πως εντός αυτής της παράταξης υπάρχουν πατριωτικές δυνάμεις, αποτελεί δείγμα μέγιστης ψεκας. Το άμεσο μέλλον θα δείξει αν θα δικαιωθω ή όχι, αλλά το τελευταίο 14ετες παρελθόν καθώς και το παρόν με δικαιώνουν συνεχώς.
Και όμως υπάρχει αφύπνιση.
Έρχονται τα μαντάτα.
Η χώρα μας ξέρει από αγώνες.
Θα πάθεις θα μάθεις.
Θα σε ξεγελάσουν, θα σε ταπεινώσουν, και όμως ξανά θα σηκώσεις το κεφάλι.
Η μόνη διαφορά να μην επιτρέψεις τα ίδια λάθη.
Να μην επαναπαυτείς ο σκοπός έχει επιτυχία.
Διαρκής αγώνας, διαρκής ανησυχία, διαρκής ενημέρωση.
Γνωρίζεις την ιστορία σου, αγαπάς τον τόπο σου, μην επιτρέπεις ούτε να σε κλέβουν,
ούτε να σε χλευάζουν, ούτε να είσαι το κοροΐδο.
Και όμως οι γεωπολιτικές εξελίξεις τρέχουν.
Δεν χάνεται η ελπίδα.
Το όνειρο κερδίζεται μέσα από αγώνες.