Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Ξενίζονται ορισμένοι όταν το ακούνε, αλλά ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης, αυτός ο πρωτοπόρος πολεοδόμος και αρχιτέκτονας (κυνηγημένος κι αυτός στον τόπο μας…), που έσπαζε το κεφάλι του ώστε να καταστούν οι πόλεις φιλικότερες στους ανθρώπους, ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τον μέσο όρο ηλικίας των συνεργατών του φημισμένου γραφείου του.
Δεν το έκανε από κάποιον ηλικιακό ρατσισμό ούτε, βέβαια, εις βάρος των παλαιότερων συνεργατών του, αλλά επειδή καταλάβαινε, όπως μαρτυρούν όσοι τον γνώρισαν, ότι η τεχνολογική γνώση προάγεται ραγδαία στα πανεπιστήμια και ότι δεν πρέπει να μένει κανείς υπήκοος της παλιάς άγνοιας.
Δεν είναι, λοιπόν, κακό να βγαίνει μπροστά η νέα φρουρά, όσοι δηλαδή από αυτούς το αξίζουν, ώστε να ανανεώνεται ο αέρας σε γνωστικές περιοχές που αποπνέουν στασιμότητα και συντήρηση των κεκτημένων. Τι να κάνουμε; Αυτός είναι ο νόμος των πραγμάτων. Αξιολόγηση μήτηρ πάντων!
Για παράδειγμα, μια συνεπής και σκληροτράχηλη καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης έπειτα από 25 έτη μάχιμης υπηρεσίας στη ζούγκλα των σχολείων -όπου χιλιάδες ανεύθυνοι γονείς «παρκάρουν» τα παιδιά τους με απαιτήσεις…-, είναι σωστό να μετατίθεται σε πιο επιτελικές θέσεις στα μετόπισθεν, ώστε να εποπτεύει με την εμπειρία της και την ίδια ώρα να μη χάνεται και η «υπηρεσιακή μνήμη». Ωστόσο, οι επιτελικές θέσεις είναι κλεισμένες από τα παιδιά του «επιτελικού κράτους»…
Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει παντού στο Δημόσιο. Οταν, λόγου χάρη, έχεις έναν ικανό επικεφαλής στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (έχω υπόψη μου πρόχειρα παραδείγματα), δεν τον αλλάζεις επειδή άλλαξε η κυβέρνηση και θες να «μαγειρέψεις» τα στοιχεία. Αφήνεις το πράγμα να δουλεύει με τους εσωτερικούς μηχανισμούς της ιεραρχίας. Αυτό, ωστόσο, προϋποθέτει κόμματα αρχών…
Ο «μεγάλος ασθενής», το ασυνάρτητο Ελληνικό Δημόσιο, δεν είναι ότι πάσχει από έλλειψη ικανών στελεχών. Είναι ότι -με ευθύνη του μεταπολιτευτικού δικομματισμού- διαρθρώθηκαν ισχυροί συντεχνιακοί θύλακοι, που συνδιοικούσαν το κράτος και έφτασαν στο σημείο να διαμορφώνουν κομματικούς και εκλογικούς συσχετισμούς με το αζημίωτο. Οι 700 «συνδικαλιστές» που μαζεύτηκαν στο «Τιτάνια» και δώσανε το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το ’96 στον Σημίτη κάτι περισσότερο ξέρανε…
Τους πληρώσαμε αδρά όλους αυτούς τους «γαλάζιους» και «πράσινους» με «κόκκινο» πλυντήριο, που ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους στη δουλειά. Με σαραντάρηδες συνταξιούχους πρώην ΔΕΚΟ, που «καθάρισαν» θεόρατες συντάξεις και εφάπαξ, τα οποία χρηματοδότησαν θέσεις εργασίας στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία για να ‘χουν να γυαλίζονται άπραγοι τώρα χωρίς μια μπροστά από τις ακίνητες «μερκεντέ»… Και με συνδικαλιστές, όπως λόγου χάρη στον ΟΤΕ, οι οποίοι, αφού εξασφάλισαν την πάρτη τους με αυτό που ονομάστηκε «Η συμφωνία της ατιμίας», παρέδωσαν αιχμάλωτες στον σημερινό εργασιακό ζόφο τις επόμενες γενιές…
Αν το Δημόσιο κινείτο θεσμικά χωρίς κομματικές εξαρτήσεις, η αξιολόγηση θα ήταν αναγκαία. Όμως, όχι «τύπου Μητσοτάκη». Υποσχέθηκε αξιοκρατία και, αντί εκσυγχρονισμού, εφάρμοσε το πιο αναχρονιστικό κοτζαμπασιλίκι. Εταξε ότι κανένας αποτυχών υποψήφιος δεν θα βρει καταφύγιο στο Δημόσιο και γέμισε δραχμοβόρες γραμματείες με δαύτους. «Οι ικανοί θα προχωρούν» διακήρυξε. Και πλημμύρισε ο τόπος Σεμερτζίδου. Ο πρωθυπουργός, που απειλεί με απόλυση όποιον υπάλληλο αρνείται την αξιολόγηση-μαϊμού του, δυσκολεύεται να αποπέμψει τη… συντονίστρια Κοινοτικών Πόρων. Τι διάολο; Ακόμα κι αυτή τον έχει στο χέρι;
https://www.antinews.gr/153465/oikonomia/i-axiologisi-mitsotaki-trechei-me-ferrari/
