Δευτέρα 20 Ιουνίου 2022

Συντάξεις/Αναδρομικά: - Ποιοι είναι οι δικαιούχοι που χωρίζονται σε 3 κατηγορίες - Οι 4 διαβαθμίσεις και το επικρατέστερο σχέδιο πληρωμών - Αναλυτικοί πίνακες


 

Συντάξεις: Αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει για τα αναδρομικά που περιμένουν 2,5 εκατ. συνταξιούχοι από τις αντισυνταγματικές περικοπές των παλαιών Mνημονίων, με ποσά που κυμαίνονται μεταξύ 743 ευρώ και 9.400 ευρώ.

Οι δικαιούχοι των αναδρομικών χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:

  1. Συνταξιούχοι από Ταμεία του ιδιωτικού τομέα (ΙΚΑ, τραπεζών, ΔΕΚΟ, ΕΤΑΑ) και του Δημοσίου με επικουρική σύνταξη.
  2. Συνταξιούχοι Ταμείων ιδιωτικού τομέα που διεκδικούν επιστροφές από τα κομμένα Δώρα κύριας ή και επικουρικής σύνταξης για διάστημα 11 μηνών.
  3. Συνταξιούχοι που προέρχονται μόνο από το Δημόσιο και λαμβάνουν μία ή περισσότερες κύριες συντάξεις πάνω από τα 1.400 ευρώ (μικτό ποσό).

Οι μεν που λαμβάνουν επικουρική σύνταξη δικαιούνται να πάρουν πίσω αναδρομικά 11 μηνών από δύο περικοπές που κρίθηκαν αντισυνταγματικές: α) από τη μείωση του νόμου 4051/2012 που επιβλήθηκε σε επικουρικές πάνω από τα 200 ευρώ (μικτά) με ποσοστά 10% από τα 200 έως τα 250 ευρώ, 15% από τα 250 έως τα 300 ευρώ και 20% από τα 300 ευρώ και άνω, και β) από τη μείωση του νόμου 4093/2012 που «έπιασε» το άθροισμα κύριων και επικουρικών συντάξεων (μικτά) πάνω από τα 1.000 ευρώ με περικοπές 5% από τα 1.000 έως τα 1.500 ευρώ, 10% από τα 1.500 έως τα 2.000 ευρώ, 15% από τα 2.000 έως τα 3.000 ευρώ και 20% σε άθροισμα συντάξεων άνω των 3.000 ευρώ.

Οι εν λόγω περικοπές κρίθηκαν αντισυνταγματικές σύμφωνα με τις αποφάσεις 2287-2288/2015 και 1439/2019 του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ).

Στο επόμενο διάστημα αναμένεται η τελική «ετυμηγορία» του ΣτΕ που έχει καθυστερήσει επί ενάμιση χρόνο και θα ξεκαθαρίζει αν τα αναδρομικά του 11μήνου τα κερδίζουν όσοι έχουν προσφύγει στα δικαστήρια ή αν θα πρέπει να πληρωθούν για το ίδιο διάστημα (11 μήνες) και στους συνταξιούχους που δεν έχουν κάνει προσφυγή.

Οι τελευταίες πληροφορίες λένε ότι θα δικαιώνονται για αναδρομικά επικουρικών συντάξεων και Δώρων οι συνταξιούχοι με εκκρεμείς δίκες μέχρι το νόμο 4717/2020, με τον οποίο πληρώθηκαν αναδρομικά 11μήνου για τις περικοπές κύριων συντάξεων και προβλέφθηκε ότι όσοι είχαν έως τότε εκκρεμείς δίκες θα πάρουν επιπλέον ποσά (σ.σ.: για επικουρικές και Δώρα), εφόσον δικαιωθούν. Ωστόσο, το «παράθυρο» που θα δίνει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να ενταχθούν στα αναδρομικά και οι συνταξιούχοι που δεν προσέφυγαν στα δικαστήρια είναι ότι η απόφαση του ΣτΕ δεν θα ακυρώνει την αντισυνταγματικότητα των εν λόγω περικοπών. Αυτό σημαίνει ότι θα αφήνει το περιθώριο στην κυβέρνηση να νομοθετήσει μια οριζόντια δικαίωση των συνταξιούχων για αναδρομικά 11μήνου σε επικουρικές ή και στα Δώρα.

Οι δε συνταξιούχοι του Δημοσίου, πέραν των αναδρομικών από τις μειώσεις των επικουρικών, έχουν λαμβάνειν ένα δεύτερο και πολύ μεγαλύτερο πακέτο, που είναι οι επιστροφές 24 μηνών από την κράτηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης Συνταξιούχων (ΕΑΣ ή ΑΚΑΓΕ όπως μετονομάστηκε μετά το νόμο Κατρούγκαλου). Οι εν λόγω κρατήσεις κρίθηκαν τελεσίδικα αντισυνταγματικές για τους συνταξιούχους του Δημοσίου με την 1477 απόφαση της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το διάστημα 2017-2018, ενώ από 1ης/1/2019 η ίδια κράτηση από το ίδιο δικαστήριο κρίθηκε συνταγματική διότι προορίζεται για την ενίσχυση των αποθεματικών και της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος.

Υπενθυμίζεται ότι το Δημόσιο μπορεί να μείνει έξω από την επιστροφή των Δώρων καθώς το ΣτΕ έκρινε συνταγματική την κατάργησή τους στους εν ενεργεία υπαλλήλους από 1ης/1/2013, γεγονός που πιθανόν συμπαρασύρει και τα Δώρα των συνταξιούχων.

Συντάξεις: Αναδρομικά με 4 διαβαθμίσεις πληρωμών

Με όλα τα έως τώρα δεδομένα το κόστος των αναδρομικών που θα κληθεί να καταβάλει η κυβέρνηση έχει 4 διαβαθμίσεις και διαμορφώνεται:

  1. Μεταξύ 700 εκατ. και 730 εκατ. ευρώ στην περίπτωση που επιστραφούν αναδρομικά 11μήνου σε όλους τους συνταξιούχους (με ή χωρίς δικαστικές προσφυγές) για τις μειώσεις των επικουρικών συντάξεων.
  2. Κοντά στα 2,2 δισ. ευρώ στην περίπτωση που επιστραφούν αναδρομικά για Δώρα σε όλους τους συνταξιούχους και αναδρομικά 11μήνου στις επικουρικές μόνον για όσους έχουν πάει στα δικαστήρια.
  3. Μεταξύ 2,2 δισ. και 2,7 δισ. ευρώ στην περίπτωση που πάρουν αναδρομικά όλοι οι συνταξιούχοι για το 11μηνο των περικοπών σε επικουρικές και Δώρα.
  4. Κοντά στα 3,2 δισ. ευρώ στην περίπτωση που τα αναδρομικά επιστραφούν στους πάντες, δηλαδή σε όσους είχαν μειώσεις στην επικουρική, στα Δώρα και στους συνταξιούχους του Δημοσίου για την ΕΑΣ.

Το επικρατέστερο σχέδιο για τις πληρωμές είναι να δοθούν σε μία δόση τα αναδρομικά για τις επικουρικές και τις συντάξεις του Δημοσίου, με κόστος 1,1 δισ. ευρώ (700 εκατ. ευρώ για επικουρικές και 400 εκατ. ευρώ για την ΕΑΣ στις συντάξεις του Δημοσίου).

Το πλήρες χρονοδιάγραμμα θα ξεκαθαρίσει μετά το φθινόπωρο, όταν θα υπάρχει σαφής εικόνα των δημοσιονομικών αντοχών του Προϋπολογισμού για έξτρα οικονομικές παροχές. Δεν αποκλείεται να δοθούν αναδρομικά ακόμη και πριν έρθουν οι αυξήσεις του 2023.

Ενα άλλο εναλλακτικό σενάριο είναι να συμπεριληφθούν στο πακέτο αναδρομικών και τα Δώρα, δηλαδή να αποφασίσει η κυβέρνηση να πάει στο μάξι πακέτο των 3,2 και άνω δισ. ευρώ. Σε αυτή την περίπτωση οι πληρωμές μπορεί να γίνουν σε δόσεις και ένα μέρος να δοθεί προς το τέλος του 2022 και το υπόλοιπο εντός του 2023.

Τα αναδρομικά 11μήνου για επικουρικές ανά Ταμείο (συνταξιούχοι με επικουρική πάνω από 200 ευρώ και άθροισμα κύριας και επικουρικής πάνω από 1.000 ευρώ)

Συνταξιούχοι ΙΚΑ

Αρχική επικουρική σύνταξη (μικτά)Επικουρική σύνταξη σήμερα (προ φόρου)Μειώσεις 11 μηνών που επιστρέφονταιΣύνολο αναδρομικών 11μήνου με Δώρα
Νόμου 4051/12Νόμου 4093/12
5992769483791.947
5452578803521.807
5182458413361.728
4642257713081.583
4102156991401.321
3832056651331.258
3291934431251.002
287187270122813
272179259117778
257171247111743

Συνταξιούχοι Δημοσίου

Αρχική επικουρική σύνταξη (μικτά)Επικουρική σύνταξη σήμερα (προ φόρου)Μειώσεις 11 μηνών που επιστρέφονταιΣύνολο αναδρομικών 11μήνου με Δώρα
Νόμου 4051/12Νόμου 4093/12
5503281.1254502.312
5163081.0564222.169
4482739363751.924
4142528653461.778
3802348033211.649
3462157382951.517
3122056661331.259
2781728181121.317
2441645481071.023

Συνταξιούχοι ΔΕΚΟ-τραπεζών και ΕΤΑΤ

Αρχική επικουρική σύνταξη (μικτά)Επικουρική σύνταξη σήμερα (προ φόρου)Μειώσεις 11 μηνών που επιστρέφονταιΣύνολο αναδρομικών 11μήνου με Δώρα
Νόμου 4051/12Νόμου 4093/12
8704471.7231.3784.103
8004361.5849503.514
6623611.3117862.908
5473261.1194482.299
4552749413761.933
4092498553421.756
3862388153261.675
3632247673071.575
3402127262901.491
3002054952811.235

Συνταξιούχοι λοιπών επικουρικών ταμείων ιδ. τομέα

Αρχική επικουρική σύνταξη (μικτά)Επικουρική σύνταξη σήμερα (προ φόρου)Μειώσεις 11 μηνών που επιστρέφονταιΣύνολο αναδρομικών 11μήνου με Δώρα
Νόμου 4051/12Νόμου 4093/12
6003541.2144862.495
5313171.0864352.232
4392689183671.885
4162548693481.786
3932428303321.705
3702287813131.606
3472167402961.521
3242136911381.307
3011849201201.453
2781728181121.317

Συνταξιούχοι ΝΑΤ(*)

Αρχική επικουρική σύνταξη (μικτά)Επικουρική σύνταξη σήμερα (προ φόρου)Μείωση Νόμου 4093/12Σύνολο αναδρομικών 11μήνου με Δώρα
7054811.0472.126
6604509801.990
6154249231.875
5703978651.757
5253708061.636
4803624961.308
4353314551.198
3903004121.086
345268368970
300241330870

(*) Δικαιούνται αναδρομικά μόνον από τη μείωση του νόμου 4093, καθώς εξαιρέθηκαν από τη μείωση του νόμου 4051.

Αναδρομικά Δώρων χαμηλοσυνταξιούχων με κύρια και επικουρική σύνταξη κάτω των 1.000 ευρώ

Κύρια σύνταξηΕπικουρικήΆθροισμαΑναδρομικά Δώρων(*)
600105705810
680135815950
7601459051.050
8101609701.120

(*) Στις κύριες συντάξεις το Δώρο είναι μια μηνιαία σύνταξη με πλαφόν τα 800 ευρώ. Στις επικουρικές τα Δώρα είναι δύο μηνιαίες συντάξεις.






πηγή:https://eleftherostypos.gr/oikonomia/asfalisi-syntaxeis/syntaxeis-poioi-pairnoun-anadromika-11minou-kai-24minou-pinakes

Κυριακή 19 Ιουνίου 2022

Εκδήλωση για την Ημέρα Τιμής των Αποστράτων της ΕΛ.ΑΣ.


 Την Κυριακή 19 Ιουνίου 2022, το πρωί, στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Άρτης, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Άρτης κ. Καλλίνικος, ετέλεσε Δοξολογία προς τιμήν των Αποστράτων της Ελληνικής Αστυνομίας, για την συνολική προσφορά τους στο Σώμα.

Εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία - Βρετανός Αρχηγός Ενόπλων δυνάμεων: "Ο στρατός να είναι έτοιμος να πολεμήσει μαζί με τους συμμάχους μας και να νικήσει τη Ρωσία στη μάχη".


 

Τα στελέχη του στρατού του Ηνωμένου Βασιλείου προετοιμάζει ο νέος αρχηγός ενόπλων δυνάμεων της Βρετανίας «να είναι έτοιμα να πολεμήσουν στην Ευρώπη», προκειμένου να αντιμετωπίσουν την απειλή που συνιστά η Ρωσία μετά την εισβολή της στην Ουκρανία.

Σε επιστολή του προς όλα τα στελέχη και το πολιτικό προσωπικό, ο στρατηγός Σερ Πάτρικ Σάντερς όπως μεταδίδει το BBC, τονίζει την ρωσική απειλή και τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί πλέον στην ευρωπαϊκή ήπειρο μετά τις 24 Φεβρουαρίου.

Μάλιστα υπογραμμίζει πως είναι ο πρώτος αρχηγός του Γενικού Επιτελείου "από το 1941 που αναλαμβάνει τη διοίκηση του στρατού στη σκιά ενός χερσαίου πολέμου στην Ευρώπη, στον οποίο εμπλέκεται μια μεγάλη δύναμη της ηπείρου".

"Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία τονίζει τον βασικό μας σκοπό -να προστατεύουμε το Ηνωμένο Βασίλειο και να είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε και να νικήσουμε σε χερσαίους πολέμους- και ενισχύει την απαίτηση αποτροπής της ρωσικής επιθετικότητας με την απειλή βίας", είπε.

Και πρόσθεσε: "Ο πόλεμος έχει αλλάξει από τις 24 Φεβρουαρίου και υπάρχει πλέον μια διακαής επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί ένας στρατός ικανός να πολεμήσει μαζί με τους συμμάχους μας και να νικήσει τη Ρωσία στη μάχη".

Παράλληλα, ο στρατηγός Σάντερς θέτει τον στόχο του να "επιταχύνει την κινητοποίηση και τον εκσυγχρονισμό του στρατού για να ενισχύσει το ΝΑΤΟ και να αρνηθεί στη Ρωσία την ευκαιρία να καταλάβει κι άλλο ευρωπαϊκό έδαφος...", ανέφερε και πρόσθεσε:

"Είμαστε η γενιά που πρέπει να προετοιμάσει τον στρατό για να πολεμήσει ξανά στην Ευρώπη".

Σύμφωνα με πηγή από το βρετανικό υπουργείο Άμυνας που επικαλείται το BBC,"δεν είναι η πρώτη φορά που ο νέος αρχηγός του στρατού απευθύνεται στους στρατιωτικούς με τέτοιο τρόπο, υπογραμμίζοντας την επιδείνωση της κατάστασης ασφάλειας στην Ευρώπη".

Υπενθυμίζεται ότι "ο Μπόρις Τζόνσον απέκλεισε το ενδεχόμενο να στείλει βρετανικά στρατεύματα προς ενίσχυση της Ουκρανίας, αλλά προειδοποίησε αυτό το Σαββατοκύριακο ότι η χώρα θα πρέπει να δείξει υποστήριξη στο Κίεβο για μακρύ χρονικό διάστημα".





πηγή:https://www.cnn.gr/kosmos/story/317109/vretanos-arxigos-enoplon-dynameon-o-stratos-na-einai-etoimos-na-polemisei-stin-eyropi

Ελληνοτουρκικά: - Σε συνεχή παράκρουση ο Ερντογάν!: - "Θα κάνω απόβαση με ντοκουμέντα, κατά της Ελλάδας, στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ" - " Ο ΥΕΘΑ και ο ΥΦΕΘΑ κάνουν προκλητικές επισκέψεις στα νησιά!"


 Σε συνεχή  παράκρουση και πάλι ο Ερντογάν, καθώς σύμφωνα με δημοσίευμα της Sabah, θα δώσει αποδείξεις, στο ΝΑΤΟ που δείχνουν ότι η Ελλάδα παραβιάζει τις συνθήκες της Λωζάνης και των Παρισίων.

Το ρεπορτάζ της εφημερίδας έχει με τίτλο "Απόβαση με ντοκουμέντα στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ" και αναφέρει ότι ο Τούρκος πρόεδρος θα καταγγείλει την Ελλάδα ενώπιον όλων των μελών Συμμαχίας για τη στρατιωτικοποίηση των νησιών, και τις επισκέψεις ανώτερων αξιωματούχων σε αυτά.

Η Sabah αναφέρει επίσης για "προκλητικές επισκέψεις του υφυπουργού Άμυνας της Ελλάδας» τονίζοντας ότι δεν θα έπρεπε να γίνονται."

Σουηδία-Φινλανδία

Σύμφωνα με το δημοσίευμα ο Τούρκος πρόεδρος θα θέσει στη Σύνοδο το θέμα της Σουηδίας και της Φινλανδίας, οι οποίες όπως ισχυρίζεται η Τουρκία, στηρίζουν την τρομοκρατία.







πηγή:https://www.sofokleousin.gr/nea-proklisi-apo-ton-erntogan-tha-dosei-apodeikseis-gia-to-strato

Πρώην Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς : - Γερμανία και Τουρκία παίζανε το βρώμικο, παιγνίδι της Ρωσίας! - Η Γερμανία ξεπλένει τις αμαρτίες της Τουρκίας! - " Όχι άλλα πίσω - μπρός"


 

 Ομιλία του πρώην πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά

στο Συμπόσιο "Διάλογοι της Νισύρου": Το παγκόσμιο αίτημα της βιωσιμότητας σήμερα


Η βιωσιμότητα είμαι μια έννοια που ανατρέπει τον τρόπο που σκεπτόμαστε. Και στην Οικονομία, και στις Επιχειρήσεις και στην Πολιτική.

Κυρίως γιατί μας υποχρεώνει να αλλάξουμε τον τρόπο που λειτουργούμε ως άτομα και ως κοινωνίες:

Δηλαδή, εκτός από το παρόν, να λαμβάνουμε υπόψιν και το μέλλον!

Εκτός από το βραχυχρόνιο όφελος για μας, τους ίδιους, να συνυπολογίζουμε σοβαρά και το μακροχρόνιο καλό για όλους!

Γιατί η βιωσιμότητα, sustainability όπως είναι ο καθιερωμένος πια διεθνής όρος, σημαίνει ότι για κάθε απόφαση που παίρνουμε σήμερα, δεν μεγιστοποιούμε μόνο το όφελος για τώρα, αλλά φροντίζουμε να υπάρχουν περιθώρια ευημερίας και μια ή δύο γενιές πιο πέρα…

Μ’ άλλα λόγια δεν σπαταλάμε, δεν λεηλατούμε τους πόρους μας σήμερα, αδιαφορώντας για το τι θα συμβεί με τα παιδιά μας,  ή με τα παιδιά των παιδιών μας.

 

Η βιωσιμότητα χρησιμοποιείται πλέον κυρίως με αναφορά στο περιβάλλον, αλλά δεν αφορά μόνο το περιβάλλον.

>– Ένας επιχειρηματίας σε ένα τουριστικό νησί, που προσφέρει κακή ποιότητα υπηρεσιών τώρα, μπορεί να κερδίζει φέτος, αλλά του χρόνου δεν θα σταυρώνει πελάτη. Όποιος κάνει “αρπαχτή” μιας χρονιάς, την επόμενη χρονιά πρέπει να αλλάξει επάγγελμα. Κι αυτό είναι ένα παράδειγμα μη βιώσιμης επαγγελματικής δραστηριότητας.

>– Κι ακόμα: Μπορείς ως κράτος να προσφέρεις, για λίγο, παροχές υψηλότερες από όσα αντέχει η Οικονομία σου. Και τη διαφορά να τη δανείζεσαι. Αλλά την επόμενη χρονιά, θα χρειαστεί να δανειστείς κι άλλα. Και την μεθεπόμενη το ίδιο. Και τελικά θα ανακαλύψεις, ότι δεν μπορείς να δανείζεσαι όλο και περισσότερα για πάντα. Σε λίγο θα χρειαστεί να επιστρέψεις τα δανεικά. Και τότε θα ανακαλύψεις ότι η δήθεν “γενναιόδωρη πολιτική” παροχών που επέλεξες, πέρα από τις αντοχές της οικονομίας, ήταν μη βιώσιμη.

 

Στην εποχή μας, βέβαια η “βιωσιμότητα” έχει συνδεθεί περισσότερο με την περιφρούρηση του περιβάλλοντος.

Βέβαια, ακόμα και πριν ανακαλύψουμε την ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή, η περιβαλλοντική βιωσιμότητα είχε ήδη αφήσει βαριά τη σκιά της στις αναπτυγμένες οικονομίες.

Για παράδειγμα, όταν τα απόβλητα της βαριάς βιομηχανίας μολύνουν τις λίμνες και τα ποτάμια, όταν τα οικιστικά απόβλητα μολύνουν τις θάλασσες και τα λιμάνια, όταν τα φουγάρα ή οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων μολύνουν την ατμόσφαιρα των μεγαλουπόλεων, είναι φανερό ότι κάτι πρέπει να γίνει. Αυτή η πολιτική “ανάπτυξης” αυτή η “ευημερία” δεν πάει μακριά. Δεν είναι βιώσιμη. Δεν μπορεί να συνεχίζεται πια. Έχει μεταβληθεί σε δυστοπία.

Και πράγματι, οι σύγχρονες κοινωνίες – κυρίως οι αναπτυγμένες δημοκρατίες του Δυτικού κόσμου – είδαν το πρόβλημα και κατάφεραν να το αντιμετωπίσουν. Επέβαλαν πολιτικές που απαγορεύουν ή και φορολογούν βαριά κάποιες δραστηριότητες, κι έτσι κατάφεραν να καθαρίσουν ποτάμια, να καθαρίσουν λιμάνια και θάλασσες, να καθαρίσουν μεγάλες πόλεις από ατμοσφαιρικούς ρύπους.

Προσοχή όμως! Ό,τι ήταν σχετικά “εύκολο”, όταν εκείνο που είχε επηρεαστεί ήταν το τοπικό μικροκλίμα, δηλαδή μια περιορισμένη περιοχή, μια πόλη, ένα ποτάμι ένα λιμάνι, γίνεται πολύ πιο δύσκολο όταν η βιωσιμότητα αφορά το παγκόσμιο φυσικό περιβάλλον και το παγκόσμιο κλίμα.

Κι εκεί ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα…

 Η βιωσιμότητα της παγκόσμιας οικονομίας μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας περιβαλλοντικής κρίσης είναι το πιο δύσκολο πρόβλημα.

Γιατί δεν είναι σαφές ούτε τι θέλουμε να “βελτιστοποιήσουμε”, ούτε ποιοι είναι οι περιορισμοί που πρέπει να σεβαστούμε, ούτε ποια θα είναι η τεχνολογία που θα μας βοηθήσει να λύσουμε τα προβλήματα που μοιάζουν σήμερα αξεπέραστα. Ούτε καν πιο είναι το “υποκείμενο”, δηλαδή ποιό είναι το “εμείς” που πρέπει σήμερα να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις και να αναλάβει τις μεγάλες ευθύνες, για να σώσει τον εαυτό του και το συνολικό μας “σπίτι”, τον πλανήτη γη.

Εμείς, η… ανθρωπότητα;

Εμείς, οι αναπτυγμένες μόνο κοινωνίες της ανθρωπότητας;

Εμείς, η Δύση;

Ποιοί;

Γιατί ενώ υποτίθεται πως όλοι θα κερδίσουμε τα ίδια, αν πάρουμε τις σωστές αποφάσεις, από την άλλη πλευρά, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες για το πού βρισκόμαστε σήμερα, ούτε έχουμε τα ίδια να χάσουμε, αν αλλάξουμε το τωρινό αναπτυξιακό-ενεργειακό μοντέλο.

Για να το πώ απλά, οι αναπτυγμένες κοινωνίες μπορούν να αντέξουν αυξημένες επενδύσεις στην έρευνα και σε νέες υποδομές παραγωγής και διανομής ενέργειας και ενεργειακών πόρων…

Με δύο λόγια οι αναπτυγμένες κοινωνίες μπορούν να αντέξουν χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης με υψηλότερο κόστος, για να διασωθεί το παγκόσμιο κλίμα.

Αλλά οι λιγότερο αναπτυγμένες οικονομίες δεν έχουν αυτή την “πολυτέλεια”. Αυτές πρέπει να αναπτύσσονται με πολλαπλάσιους ρυθμούς, αν πρόκειται να κλείσουν το χάσμα που τις χωρίζει από τις πιο αναπτυγμένες. Κι αυτό τις σπρώχνει να χρησιμοποιούν μορφές ενέργειας και μοντέλα ανάπτυξης πιο παραδοσιακά και πιο ρυπογόνα.

Το επιχείρημα που προβάλλουν οι λιγότερο αναπτυγμένες χώρες είναι ότι η αναπτυγμένη Δύση πρόλαβε να εισπράξει τα οφέλη από τη χρήση φθηνού άνθρακα ή φθηνού πετρελαίου. Και τώρα έχει ήδη επιβαρύνει το παγκόσμιο κλίμα με ρύπους κι έχει περιθώριο να το γυρίσει σε πιο καθαρές και πιο ακριβές,μορφές ενέργειας. Επιβραδύνοντας κάπως του ρυθμούς ανάπτυξής της από δω και μπρός.

Αλλά οι πιο φτωχές χώρες δεν μπορούν να πάνε κατευθείαν στις πιο “καθαρές” μορφές ενέργειας, ούτε να αποδεχθούν πιο βραδείς ρυθμούς ανάπτυξης, γιατί δεν θα ξεπεράσουν ποτέ το μειονέκτημα της φτώχειας τους.

 

Βέβαια, εδώ υπάρχει το ισχυρό αντεπιχείρημα ότι η καθαρή Ενέργεια δεν είναι αναγκαστικά “ακριβή”. Κι ότι η ραγδαία πρόοδος της τεχνολογίας μειώνει συνεχώς το κόστος παραγωγής από τις καθαρές μορφές. Που επομένως καθίστανται “συμφέρουσες για όλους”…

Πράγματι, το κόστος παραγωγής από καθαρές μορφές ενέργειας μειώνεται συνεχώς: Ιδιαίτερα από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, 8 και 10 και 12 φορές μικρότερο μέσα στα τελευταία 20 χρόνια! Πράγμα, πολύ εντυπωσιακό…

Αλλά προσοχή: Συνήθως μιλάμε για κόστος στον παραγωγό. Όχι το κόστος στον καταναλωτή. Και συνήθως μιλάμε για λειτουργικό κόστος στον παραγωγό. Όχι για συνολικό κόστος στην Οικονομία, άρα και στην Κοινωνία.

Ο ήλιος είναι δωρεάν για όλους, όπως και ο αέρας. Και όσο βελτιώνεται η τεχνολογία και εκμεταλλευόμαστε ήλιο και αέρα πιο “αποτελεσματικά”, τόσο θα φτηναίνει το λειτουργικό κόστος παραγωγής τους. Αλλα…

Αλλά αυτό δεν είναι όλη η εικόνα: Χρειάζονται νέες υποδομές για να φτάσει η ενέργεια που παράγεται αποκεντρωμένα στο κεντρικό δίκτυο, δηλαδή χρειάζονται νέα δίκτυα.

Κι ύστερα χρειάζονται νέες επενδύσεις σε υποδομές αποθήκευσης ενέργειας για τις περιόδους που δεν φυσάει ή δεν έχει ηλιακό φως.

Κι αυτό το κόστος των υποδομών επιβαρύνει το συνολικό κόστος.

Κι ύστερα χρειάζεται να υπάρχουν πάντα σε εφεδρεία μονάδες παραγωγής, που λειτουργούν με υδρογονάνθρακες, οι οποίες θα μπαίνουν στο σύστημα το βράδυ όταν δεν λειτουργούν τα φωτοβολταϊκά ή τις ώρες που δεν λειτουργούν τα αιολικά, γιατί δεν φυσάει πολύ, ή γιατί φυσάει παρα-πολύ και “κλειδώνουν”…

Κι όταν τέτοιες μονάδες παραγωγής που λειτουργούν με υδρογονάνθρακες, μπαίνουν στο δίκτυο μόνο κάποιες ώρες, τότε παράγουν με ΜΗ βέλτιστο τρόπο, λειτουργούν σε ΜΗ βέλτιστες κλίμακες και επιβαρύνουν δυσανάλογα το συνολικό κόστος της ενέργειας που φτάνει “εφεδρικά” στον καταναλωτή.

Τέλος, μη ξεχνάμε το “συγκριτικό” κόστος ανάμεσα στις Ανανεώσιμες (με ήλιο ή αέρα) και τις Παραδοσιακές με υδρογονάνθρακες.

Οι πρώτες επιδοτούνται άμεσα ή έμμεσα. Επιδοτείται το κόστος εγκατάστασής τους, επιδοτείται η τραπεζική χρηματοδότησή τους κλπ. Οι δεύτερες φορολογούνται! Δηλαδή φορολογούνται οι “ρύποι” τους. Δηλαδή η εκπομπή διοξειδίου του άνθρακα κλπ.

Όταν συγκρίνουμε μια μορφή παραγωγής που φορολογείται με μιαν άλλη μορφή παραγωγής που επιδοτείται δεν προκύπτει πραγματική διαφορά στο κόστος παραγωγής. Η διαφορά ανάμεσά τους στρεβλώνεται από τις έξωθεν παρεμβάσεις, Κι αυτό επιβαρύνει το συνολικό κόστος για την κοινωνία.

Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι το μοναδιαίο λειτουργικό κόστος στον παραγωγό έχει μειωθεί πολύ για τις ΑΠΕ,  και θα μειωθεί κι άλλο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το συνολικό κόστος έχει μειωθεί το ίδιο δραστικά

Και πάντως θα εξακολουθούν οι ΑΠΕ να είναι συνολικά πιο «ακριβές», όσο δεν λύνεται ακόμα το πρόβλημα της διακοψιμότητας τους (intermittency, δηλαδή ότι δεν παράγουν συνεχώς). Άρα και της αποθήκευσης ενέργειας.

Το πρόβλημα της “διακοψιμότητας” δεν έχει λυθεί βέβαια. Και το πρόβλημα της αποθήκευσης ενέργειας από ΑΠΕ επίσης δεν έχει λυθεί για μεγάλες κλίμακες παραγωγής. Έχει γίνει σημαντική πρόοδος, αλλά απέχουμε ακόμα πολύ, από το να έχουμε ικανοποιητικές λύσεις.

Συμπέρασμα: Χρειαζόμαστε συνδυασμό μορφών ενέργειας!

Δηλαδή, χρειαζόμαστε μια συνεχή αύξηση της παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ, αλλά και τρία ακόμα πράγματα ταυτόχρονα:

- Χρειαζόμαστε παράλληλα όσο πιο καθαρές μονάδες παραγωγής από υδρογονάνθρακες, που θα καλύπτουν τα κενά των ΑΠΕ. Κυρίως από φυσικό αέριο.

- Χρειαζόμαστε ακόμα μορφές παγίδευσης του άνθρακα από τέτοιες μονάδες παραγωγής από υδρογονάνθρακες, ώστε να μειωθεί ακόμα λιγότερο το “αποτύπωμά” τους.

- Και χρειαζόμαστε ακόμα υβριδικές μορφές, που θα μας επιτρέπουν να αποθηκεύουμε ενέργεια που παράγεται με ΑΠΕ χωρίς μεγάλες απώλειες, ώστε να τη χρησιμοποιούμε για να καλύπτουμε τα κενά των ΑΠΕ.

 

Εκεί περίπου βρισκόμαστε σήμερα…

Η μάλλον εκεί υποτίθεται ότι βρισκόμαστε σήμερα!

Γιατί η Ευρώπη ψήφισε το φυσικό αέριο ως καύσιμο της πράσινης μετάβασης εδώ και επτά χρόνια περίπου. Και ενέκρινε δεκάδες δισεκατομμύρια σε δημιουργία έργων υποδομής για το φυσικό αέριο.

Αλλά στο μεταξύ… άλλαξε γνώμη. Και στις αρχές του 2020 “απένταξε”, δηλαδή έβγαλε από τον Κοινοτικό Προϋπολογισμό χρηματοδότησης 120 δισεκατομμύρια τέτοιων έργων υποδομής για φυσικό αέριο.

Κι ύστερα ήλθε ο Πόλεμος της Ουκρανίας και η Ευρώπη ανακάλυψε ότι χρειάζεται επειγόντως τερματικούς σταθμούς φυσικού αερίου – LNG terminals – γύρω από τα παράλιά της και εσωτερικούς αγωγούς μεταφοράς φυσικού αερίου, που να το μεταφέρουν από τα παράλια στις μονάδες παραγωγής στο εσωτερικό της.

Δηλαδή στις αρχές του 2022 η Ευρώπη “ανακάλυψε” ότι χρειάζεται τα έργα υποδομής που είχε αποφασίσει το 2015 κι ύστερα είχε αποφασίσει ότι… δεν χρειάζεται το 2020!

Στο μεταξύ τέτοιες παλινωδίες παρατηρήθηκαν και στις ΗΠΑ. Όπου επί Προεδρίες Ομπάμα, το 2013, διακηρύχθηκε ότι η Αμερική θα γίνει η πρώτη εξαγωγός χώρα σε φυσικό αέριο – και μάλιστα σχιστολιθικό.

Ύστερα, επίσης επί Προεδρίας Ομπάμα, οι ΗΠΑ υπέγραψαν για πρώτη φορά τη Συνθήκη των Παρισίων για την σταδιακή κατάργηση της χρήσης υδρογονανθράκων ως το 2050, πράγμα όμως που περιλαμβάνει και το φυσικό αέριο, το οποίο είναι, βέβαια, υδρογονάνθρακας.

Ύστερα επί Προεδρίας Τράμπ, το 2018, η Αμερική αποσύρθηκε – ή μάλλον εξέφρασε την πρόθεση να αποσυρθεί – από την Συνθήκη των Παρισίων για τον περιορισμό των υδρογονανθράκων.

Κι ύστερα, επί Προεδρίας Μπάϊντεν, πλέον, η Αμερική επανήλθε στη συμφωνία για τον δραστικό περιορισμό των υδρογονανθράκων και μάλιστα με ταχύτερους ρυθμούς. Ως το 2035 εί δυνατόν.

Κι ύστερα πάλι – πριν λίγους μήνες – όταν ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Αμερική αποφάσισε να κάνει τα πάντα για να εξάγει φυσικό αέριο στην Ευρώπη – και να τη βοηθήσει να απεξαρτηθεί από το ρωσικό αέριο.

Μόνο που αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δημιουργηθούν υποδομές μέσα στην Ευρώπη, που θα χρειαστούν τουλάχιστο 25 με τριάντα χρόνια για να αποσβεστούν. Άρα έχουν νόημα, μόνον αν το ορόσημο για την κατάργηση των υδρογονανθράκων μετατεθεί ξανά, ως το 2045 με 2050 για την Ευρώπη.

Επανερχόμαστε λοιπόν, αναγκαστικά, ότι το φυσικό αέριο είναι “καύσιμο μετάβασης”. Και προσπαθούμε να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο…

 

Στην πραγματικότητα βέβαια, μετά την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αναδεικνύεται κι αυτό που υπήρξε για χρόνια… ο “ελέφαντας στο δωμάτιο”. Δηλαδή αυτό που όλοι έβλεπαν ή διαισθάνονταν και κανείς δεν τολμούσε να κατονομάσει.

Ότι η Ευρώπη για να απεξαρτηθεί πραγματικά από το ρωσικό αέριο, έπρεπε να αναδείξει τις δικές της – τις ευρωπαϊκές πηγές και ευρύτερα γειτονικές – πηγές φυσικού αερίου.

Κι εδώ μπαίνουν τα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου. Κυρίως αυτά! Τα οποία βρίσκονται μέσα στα κυριαρχικά δικαιώματα Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης – ΑΟΖ όπως λέμε – της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου και του Ισραήλ.

Τα οποία στο σύνολό τους μπορούσαν να απεξαρτήσουν πλήρως την Ευρώπη από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Μόνο που όλο αυτό έχει νόημα, εφ’ όσον η Ευρώπη έχει σκοπό να χρησιμοποιεί ευρέως φυσικό αέριο, μέχρι το 2045 τουλάχιστον. Αν πρόκειται να εγκαταλείψει συνολικά το φυσικό αέριο ως το 2030, τότε όλες οι επενδύσεις που χρειάζονται για την έρευνα και την εξόρυξη και τους υποθαλάσσιους αγωγούς και τους χερσαίους αγωγούς – όλες αυτές οι επενδύσεις ΔΕΝ έχουν νόημα και δεν πρόκειται να “αποσβεστούν”, αν λειτουργούσαν μόνο για λίγα χρόνια, δηλαδή αν εγκαταλείπαμε το φυσικό αέριο ως το 2030.

Κι έτσι όλη αυτή η “βιασύνη” να φύγουμε από τους υδρογονάνθρακες συνολικά μέχρι το 2030 ή το 2035 αποθάρρυνε και την ανάδειξη των Ευρωπαϊκών υδρογονανθράκων και τη δημιουργία υποδομών φυσικού αέριου στην Ευρώπη. Και ευνοούσε μόνο ένα πράγμα: την ολιγοπωλιακή εξάρτηση από το Ρωσικό φυσικό αέριο! Ουσιαστικά διαιώνιζε την εξάρτηση από το ρωσικό αέριο…

Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ, το πρώτο εξάμηνο του 2014, η κυβέρνησή μας – και με υπουργό τότε, τον φίλο μου Γιάννη Μανιάτη – είχε θέσει στους Ευρωπαίους, τη σημασία των ευρωπαϊκών υδρογονανθράκων και την κατοχύρωσης της ΑΟΖ των ευρωπαϊκών χωρών – στη Μεσόγειο και όχι μόνο.

Τότε οι Αμερικανοί, επί Προεδρίας Ομπάμα ακόμα, μας είχαν προειδοποιήσει πολύ διακριτικά, ότι οι Γερμανοί είναι “παντρεμένοι” με το ρωσικό αέριο. Και δεν θα είναι πολλοί πρόθυμοι ούτε να απεξαρτηθούν οι ίδιοι, ούτε να βοηθήσουν την ανάδειξη ευρωπαϊκών κοιτασμάτων.

Πράγματι, η Γερμανία, αποφάσισε το 2015 να προχωρήσει στον αγωγό North Stream-2 που θα μετέφερε ρωσικό φυσικό αέριο από τη Βαλτική, παρακάμπτοντας την Ουκρανία.

Προσέξτε: Τότε που όλοι ήδη καταγγέλλαμε τη Ρωσία, για την προσάρτηση της Κριμαίας, η Γερμανία ταυτόχρονα συμφωνούσε στον νέο αγωγό που θα εξασφάλιζε τη ροή ρωσικού αερίου, παρακάμπτοντας την Ουκρανία!

Και δείτε τώρα: Πάμε ενάμιση χρόνια αργότερα. Όταν μας προέκυψε και η “Γαλάζια Πατρίδα” της Τουρκίας. Δηλαδή, το μεγάλο σχέδιο του Ερντογάν να διεκδικήσει τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου, καταπατώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα στις ΑΟΖ δύο κρατών μελών της ΕΕ: της Ελλάδας και της Κύπρου!

Κι ύστερα το τουρκολυβικό Μνημόνιο που δέσμευε ως δήθεν “τουρκική” ΑΟΖ θαλάσσια περιοχή κάτω από την Κρήτη. Δηλαδή η Τουρκία δεν αμφισβητούσε μόνο μέρος της επήρειας κάποιων μικρών νησιών στο Αιγαίο, αλλά το σύνολο της επήρειας ΟΛΩΝ των νησιών και στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο παντού – ακόμα και της Κρήτης.

Ενώ το Δίκαιο της Θάλασσας – το λεγόμενο UNCLOS του 1982 – προβλέπει σαφώς, ότι ΟΛΑ τα κατοικήσιμα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα ΑΟΖ, ακόμα και τα πιο μικρά, ακόμα και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου…

Πολλώ μάλλον η Κρήτη…

Και λάβετε υπόψιν σας στο σημείο αυτό, ότι η Τουρκία ξεδίπλωνε αυτή τη στρατηγική της “Γαλάζιας Πατρίδας”, την περίοδο που άρχισε να συνδέεται όλο και περισσότερο, με ποιόν; Με τη Ρωσία!

Την ίδια περίοδο, που πήρε τους S-400 από τη Ρωσία. Την ίδια περίοδο που ξεκίνησε την οικοδόμηση πυρηνικού σταθμού από τη Ρωσία, στο Ακουγιού. Την ίδια στιγμή που διεύρυνε η ίδια την εξάρτησή της από το ρωσικό αέριο, από τη Μαύρη Θάλασσα. Την ίδια περίοδο που εξαρτιόταν όλο και περισσότερο μέσω κυκλωμάτων “μαύρης οικονομίας” από το Κατάρ, που είναι συνεταίρος του ρωσικού μονοπωλίου ενεργείας.

 

Αρχίζουμε λοιπόν, να βλέπουμε τώρα την πλήρη εικόνα:

Η Τουρκία, εξαρτημένη με ποικίλους τρόπους από τη Ρωσία, έκανε τα πάντα για να εμποδίσει την ανάδειξη των ευρωπαϊκών κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο.

Και αυτό την έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση με τις δύο χώρες μέλη της ΕΕ στην περιοχή, την Ελλάδα και την Κύπρο. Τα κυριαρχικά δικαιώματα των οποίων προσπαθεί να καταπατήσει…

Ποιος ευνοείται απ’ αυτό; Εκείνη η χώρα που είναι ο βασικός πάροχος φυσικού αερίου στην Ευρώπη: η Ρωσία.

Που δεν θέλει με τίποτε να χάσει την ολιγοπωλιακή της ισχύ πάνω στην Ευρώπη…

Και ποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα έκανε ό,τι μπορούσε για να μην παρθούν μέτρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση κατά της Τουρκίας;

Η Γερμανία! Τι “σύμπτωση”; Η χώρα που κατ’ εξοχήν είχε αποφασίσει να εξαρτηθεί από το “φθηνό” ρωσικό αέριο…

Ενώ οι ΗΠΑ έπαιρναν μέτρα κατά της Τουρκίας, λόγω προμήθειας των ρωσικών πυραύλων S-400, την ίδια στιγμή η Γερμανία πρότεινε…”θετική ατζέντα”, δηλαδή “καλοπιάσματα” της Τουρκίας.

Μ’ άλλα λόγια, η κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκή χώρα που ήταν εξαρτημένη ενεργειακά από το ρωσικό αέριο, η Γερμανία, “ξέπλενε” την άλλη χώρα της περιοχής, που ήταν ακόμα πιο εξαρτημένη από τη Ρωσία, την Τουρκία, την ώρα που η Τουρκία έπαιζε το παιγνίδι της Ρωσίας και εμπόδιζε την ανάδειξη των ευρωπαϊκών υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο.

Τελικά και οι δύο, Τουρκία και Γερμανία, το παιγνίδι της Ρωσίας παίζανε!

 

Αυτά όλα, βέβαια, σήμερα έχουν ανατραπεί.

Μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Γερμανία αναγκάστηκε να αλλάξει στρατηγική. Και πάντως η Ευρώπη αποφασίζει να απεξαρτηθεί από το ρωσικό αέριο. Πράγμα όχι εύκολο. Αλλά πλέον αποφασίστηκε.

Που σημαίνει ότι ξαναμπαίνουν στην ατζέντα και τα κοιτάσματα αερίου σε Ελλάδα και η Κύπρο, και πιθανότατα ο αγωγός EastMed για τη μεταφορά τους στην Ευρώπη.

Και όλες οι ευρωπαϊκές υποδομές που είχαν “απενταχθεί” το 2020.

Ενώ η Τουρκία βρίσκεται σε αληθινό παροξυσμό κλιμάκωσης των προκλήσεων έναντι της Ελλάδας.

Αυτά τα τελευταία δεν θα το σχολιάσω σήμερα.

 

Μερικές μόνο καταληκτικές παρατηρήσεις:

>Ι Ερώτηση: Μπορεί η Τουρκία να μπει κι αυτή, έστω κι από δω και στο εξής, στο μεγάλο σχέδιο απεξάρτησης της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο;

Κατά τη γνώμη μου όχι! Όσο παραμένει ποικιλοτρόπως εξαρτημένη από εξω, ευρωπαϊκά και αντιδυτικά συμφέροντα: Από τη Ρωσία, από την Κίνα, από το Κατάρ, από το Ιράν, από τους τζιχαντιστές στον μουσουλμανικό κόσμο…

Προσπάθησε το τελευταίο διάστημα να “τα βρει” και με το Ισραήλ, και με την Αίγυπτο και με τη Σαουδική Αραβία. Δεν τα κατάφερε…

Όλοι τη βλέπουν ως κράτος “ταραξία”, ως «χώρα Πειρατή».

Ο μόνος τρόπος να “ενσωματωθεί” η Τουρκία σε μια νέα δυτική πολιτική ασφαλείας για την ευρύτερη περιοχή είναι αν αλλάξει στρατηγική, αν εγκαταλείψει την “Γαλάζια πατρίδα”, αν εγκαταλείψει τα όνειρα παλινόρθωσης της Οθωμανικής επιρροής, αν αποδεχθεί τα δικαιώματα των γειτόνων της. Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα. Ούτε φαίνεται πιθανό να συμβεί στην μετά Ερντογάν εποχή. Οι επίδοξοι διάδοχοί του, συχνά ακούγονται μοιάζουν ακόμα χειρότεροι…

Η νέα δυτική στρατηγική στην Ανατολική Μεσόγειο δεν μπορεί να «ενσωματώσει» την Τουρκία χωρίς να αυτοαναιρεθεί…

Κι αυτό η Γαλλία τουλάχιστον, το έχει αντιληφθεί. Και κάποιοι στις ΗΠΑ, όπως ο Γερουσιαστής Μενέντεζ, επίσης…

>Ι ‘Αλλη ερώτηση: πέρα από το φυσικό αέριο, υπάρχουν άλλα καύσιμα μετάβασης;

Η απάντηση είναι ναι. Το υδρογόνο, για παράδειγμα. Έχει πολύ μεγάλες προοπτικές. Κι από μόνο του, είναι απολύτως “καθαρό”. Δεν εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα.

Μπορεί ακόμα να λύσει και το πρόβλημα “διακοψιμότητας” των ΑΠΕ. Γιατί μπορεί όταν λειτουργούν οι ΑΠΕ να παράγουν υδρογόνο (από ηλεκτρόλυση ύδατος) και να αποθηκεύεται το υδρογόνο, ως καύσιμο πλέον.

Εδώ βέβαια υπάρχουν προβλήματα που ακόμα δεν έχουν λυθεί. Η υγροποίηση του υδρογόνου, για παράδειγμα απαιτεί πίεση και ψύξη πολύ μεγαλύτερη από την αντίστοιχη υγροποίηση του φυσικού αερίου. Πράγμα που έχει κόστος.

Από την άλλη πλευρά μπορεί να παράγεται υδρογόνο από φυσικό αέριο. Κι αυτό λύνει πολλά προβλήματα. Αλλά ενώ είναι πολύ πιο “καθαρό” εξακολουθεί να χρησιμοποιεί φυσικό αέριο, δηλαδή υδρογονάνθρακες έστω και με πολύ μικρότερη παραγωγή ρύπων. Και πάντως απαιτεί μεγάλες επενδύσεις σε έρευνα και σε αποθηκευτικούς χώρους.

Πάντως το υδρογόνο είναι ίσως η καλύτερη λύση μετάβασης που έχουμε σήμερα.

 >Ι ‘Αλλη ερώτηση: μπορούμε να αναβάλλουμε, ως ανθρωπότητα, την οριστική απαλλαγή μας από τους υδρογονάνθρακες;

Η απάντηση εδώ δεν είναι εύκολη. Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούμε να τη βιάσουμε, περισσότερο απ’ όσο μας επιτρέπει η τεχνολογία. Αυτή που υπάρχει σήμερα, κι αυτή που είναι ρεαλιστικό να προκύψει στις επόμενες δεκαετίες. Γιατί μη ξεχνάμε πως όταν αποφασίζουμε σήμερα για ενέργεια, οι αποφάσεις μας θα καθορίσουν τα επόμενα τριάντα με πενήντα χρόνια…

Υπάρχουν λοιπόν, αυτοί που υποστηρίζουν πως όσα ήδη έχουν αποφασιστεί είναι “πολύ λίγα”. Υπάρχουν άλλοι που υποστηρίζουν πως είναι “υπερβολικά” και δεν τα αντέχουν ούτε οι αναπτυγμένες οικονομίες ούτε οι φτωχότερες. .

Το μόνο βέβαιο είναι ότι μια πολιτική που καταδικάζει σε ενεργειακή φτώχεια και την πλούσια Δύση και τον φτωχό Τρίτο κόσμο δεν είναι βιώσιμη.

Χρειαζόμαστε επειγόντως να προσαρμόσουμε τους στόχους μας σε πιο ρεαλιστικούς, πιο μακροχρόνια βιώσιμους και πιο “καθαρούς”.

Που να επιτρέπουν στις πλούσιες χώρες να μειώσουν την εξάρτησή τους από εισαγόμενους υδρογονάνθρακες, χωρίς να πάθουν αναπτυξιακή καθίζηση.

Και να επιτρέπουν στις φτωχές χώρες να αναπτυχθούν ταχύρρυθμα, χωρίς να επαναλάβουν τα λάθη της αναπτυγμένης Δύσης στο παρελθόν.

Είναι εφικτό αυτό;

Είναι! Αν αποφύγουμε τις ιδεοληψίες. Το φυσικό αέριο είναι μέρος της λύσης. Υβριδικά σχήματα, όπως το υδρογόνο ή και τα υδροηλεκτρικά ακόμα, είναι μέρος της λύσης.

Πυρηνικά εργοστάσια είναι κι αυτά μέρος της λύσης. Για χώρες, βέβαια, που δεν είναι σεισμογενείς όπως η Ελλάδα.

Και μονάδες σύντηξης παίζουν, που ακόμα όμως δεν υπάρχουν σε κλίμακες αξιοποιήσιμες εμπορικά.

Κλείνω με τρία πράγματα!

Πρώτον, "οι καιροί ου μενετοί". Όχι άλλα πίσω - μπρός, όπως έκανε τελευταία και η Ευρώπη και η Αμερική.

Δεύτερον, στρατηγική σε βάθος χρόνου, που την αντέχουν όλοι, πλούσιοι και φτωχοί.

Τρίτον, μακριά από ιδεοληψίες…

Γιατί σχεδόν πάντα η Ιστορία δείχνει:

Πώς “βιώσιμο” είναι ό,τι χτίζει ένα καλύτερο αύριο.

Όχι ότι αδιαφορεί για το σήμερα…

 

Σας ευχαριστώ πολύ

Σάββατο 18 Ιουνίου 2022

Εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία: - Η πείνα και η δίψα Πούτιν για περισσότερα - Ο νέος τεχνητός λιμός που θα χτυπήσει τα στομάχια των πραγματικών φτωχών του πλανήτη


 Άλλο ένα θύμα της προπαγάνδας ανάμεσα στα πολλά, ήμουν κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς που πίστευαν ότι η Ουκρανία θα αναγκαστεί να συνθηκολογήσει μέσα στις πρώτες κιόλας ημέρες από την εισβολή των ρωσικών δυνάμεων. Προς δόξαν των ουκρανικών όπλων —και για καλό, μέγα καλό, της Ευρώπης—, διαψεύστηκα οικτρά. Όπως λέμε: καλά πήγε αυτό.

Παρά ταύτα, είμαι και από αυτούς που πιστεύουν ότι τα όπλα που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη η Ουκρανία άργησαν αδιανόητα πολύ να έρθουν. ΤΟΣΟ πολύ, που πια η κατάσταση στο Ντονμπάς είναι μη αναστρέψιμη.

Πριν από ενάμιση μήνα λέγαμε: «Ο επιτιθέμενος έχει τον πρώτο λόγο στα πάντα, αλλά και τις μεγαλύτερες απώλειες σε “έμψυχο υλικό” κατά τη φάση της προέλασής του. Κάποια στιγμή επέρχεται ισορροπία απωλειών». Αυτή η ισορροπία ήρθε — και πέρασε. Διότι τώρα πια επιτιθέμενοι είναι ΚΑΙ οι Ουκρανοί, καθώς επιχειρούν να απελευθερώσουν περιοχές του Ντονμπάς.

Και δεν είναι μόνο οι απώλειες των Ουκρανών σε άντρες και γυναίκες της πρώτης γραμμής. Είναι και η σπανιότητα των πυρομαχικών, η έλλειψη οβίδων, το θεαματικό μειονέκτημα σε πυροβόλα μεγάλου βεληνεκούς έναντι του αντιπάλου. Ο εχθρός πολεμά με τον όγκο του, χωρίς να φείδεται απωλειών, χωρίς να λογαριάζει αν σήμερα χάσει εκατό, διακόσιους ή χίλιους φαντάρους. Δεν υπολογίζει τις απώλειες σε ψυχές και υλικό, και ούτε καν τις μετρά. Απλώς βάλλει. Κάνει τη δουλειά του όπως έχει μάθει από πάντα να την κάνει.

Από την άλλη, οι Ουκρανοί ζητούν ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ και ΟΠΛΑ από την πρώτη ημέρα: «I need ammunition, not a ride» (25/2/22). Ξέροντας κάτι παραπάνω από εμάς —τους εξωτερικούς, μακάριους παρατηρητές—, υπολόγισαν τα πάντα με την ταχύτητα και την καθαρότητα σκέψης του αποφασισμένου, όχι να τρέξει για να γλιτώσει θηράματος, αλλά να σταθεί και να αντιμετωπίσει τον θηρευτή με τα κέρατά του. Και είδαν πως, κάνοντας το καθήκον τους, δηλαδή πολεμώντας στο πεδίο με λύσσα και μεθ’ ορμής ακαθέκτου, θα έσπρωχναν τον εισβολέα πέρα από τα σύνορα, ΕΦΟΣΟΝ ΕΙΧΑΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. Γιατί δεν τα έχουν: τα δικά τους τα εξάντλησαν από καιρό, και ήδη πολεμάνε με τα φορτία κάποιων αεροπλάνων που έφτασαν από το εξωτερικό. Όχι πολλών. Και σίγουρα όχι ΑΡΚΕΤΩΝ, όχι αναγκαίων και ικανών να τελειώσουν τη δουλειά.

Από τα μισά του πολέμου οι Ουκρανοί, από τον πρώτο, τον Ζελένσκι, μέχρι τον τελευταίο χρήστη του Twitter, ζητάνε με έμφαση κάτι πολύ συγκεκριμένο: βαρέα όπλα. Ήτοι πυροβόλα και πυραύλους, κυρίως, μεγάλου βεληνεκούς, για να χτυπήσουν από μακριά τις βάσεις εκτόξευσης των ρωσικών πυραύλων που έχουν ισοπεδώσει δεκάδες πόλεις και χωριά και έχουν επιφέρει πλήγματα στην οικονομία και τις υποδομές της μισής χώρας. Πυροβόλα, και μακάρι και άρματα μάχης, γιατί αυτά που παίρνουν σαν λάφυρα από τους Ρώσους είναι πολλά μεν, αλλά χρειάζονται μεγάλες επισκευές — και δεν περισσεύουν μηχανικοί αυτή τη στιγμή: πολεμάνε οι περισσότεροι στην πρώτη γραμμή.

Μία χώρα χωρίς πολεμική αεροπορία για να χτυπήσει τον εχθρό στα μετόπισθεν και για να καταρρίψει τα αεροπλάνα του, μια χώρα χωρίς τεθωρακισμένα, χωρίς κανόνια, αλλά και χωρίς ναυτικό, πολεμά με τουφέκια και μπαζούκας, με ντρόουν και παγίδες, μία ορδή εισβολέων. Πολεμάει, και νικάει. Και προελαύνει. Μα ξεμένει πια ακόμα και από σφαίρες.

Αυτά τα προφανή για εμάς συμπεράσματα φυσικά τα ξέρουν όλοι. Τα ξέρει ο Πούτιν, και τρίβει τα χέρια του, τα ξέρουν και οι Σύμμαχοι — και… και τι; Και σηκώνουν τους ώμους, ενδεχομένως. Σηκώνουν τους ώμους γιατί ΞΕΡΟΥΝ  τι θα γίνει, μα δεν έχουν τη βούληση να το προλάβουν ΠΡΙΝ συμβεί. Οι Σύμμαχοι —με ή χωρίς τον φόβο των πυρηνικών, τακτικών και μη, του Πούτιν— επέλεξαν να μην πληρώσουμε εφάπαξ το τίμημα, αλλά σε δόσεις.

Μόνο που το ποσό με τις δόσεις θα δεκαπλασιαστεί. Αυτός ο κανόνας είναι παλιός όσο και το εμπόριο-με-άλλα-μέσα, δηλαδή ο πόλεμος.

Τι θα γίνει αν (κατ’ εμέ: ΟΤΑΝ) οι Ρώσοι αγγιστρωθούν σε όλο το Ντονμπάς, και πάψει κάθε αντίσταση εναντίον τους;

Πρώτον, η κατοχή του των περιφερειών του Λουχάνσκ και του Ντονέτσκ, δηλαδή του Ντονμπάς (που μαζί με τις υπόλοιπες υπό κατοχή σήμερα περιοχές της Ουκρανίας: τη Ζαπορίζια, τη Χερσώνα και την Κριμαία, έχουν, συμπτωματικά, έκταση όσο όλη η Ελλάδα…), θα είναι το μεγάλο διαπραγματευτικό τους χαρτί — ένα χαρτί που θα ρίξουν στο τραπέζι με αντάλλαγμα ΟΛΑ τα άλλα.

Κρατώντας στα χέρια τους το Ντονμπάς, τελειώνοντας δηλαδή (μόνο προσωρινά) έναν πόλεμο που δεν κρατά τρεισήμισι μήνες αλλά οχτώ ΧΡΟΝΙΑ, η Ρωσία αποκτά ισόβια πρόσβαση στο λιμάνι της Μαριούπολης, και αποκτά άμεσες συνδέσεις με την Κριμαία —που σήμερα δεν είναι παρά ένας απομονωμένος, καιμόνο κατ’ όνομα ρωσικός,θύλακας— αλλά και με τη Μεσόγειο.

Ουσιαστικά, δεν περνά μόνο στο Αιγαίο, αλλά πατάει το πόδι της για τα καλά στην Ουκρανία, της αποκόπτει ένα πελώριο ποσοστό γης, και πλησιάζει το ίδιο το Κίεβο: το Ντονμπάς είναι το εφαλτήριο της καταστροφής ΟΛΗΣ της Ουκρανίας, και της κατάκτησής της από τους Ρώσους. Αυτό λένε ότι θέλουν — ας τους πιστέψουμε, είναι η απλούστερη απάντηση στο ερώτημα: Τι θέλει ο Πούτιν στην Ουκρανία; Να την κατακτήσει και να την προσαρτήσει θέλει, τι άλλο; Δεν έχουμε να κάνουμε με το ξυράφι του Όκαμ εδώ, αλλά με το ξυράφι της Ρωσίας.

Για τη Δύση όμως η ρωσική κατοχή στο Ντονμπάς και σε όλη την ανατολική Ουκρανία είναι και κάτι άλλο: είναι ένα διάλειμμα από τον σημερινό πόλεμο. Είναι αυτό που περιμένουν πολλοί Δυτικοί ηγέτες για να πουν, «Όπα. Σταματήστε εδώ, φτάνει. Ήρθε η ώρα να πάμε σε σοβαρές διαπραγματεύσεις, για να δούμε πού βρισκόμαστε».

Μάλιστα, είναι πολύ περισσότερο από πιθανό να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ πράγματι η Ρωσία τον πόλεμο όταν το Ντονμπάς βρεθεί ολόκληρο στα χέρια της, ακριβώς για να το κερδίσει ΚΑΙ στα χαρτιά, για να επιδιώξει έτσι (και να κερδίσει) άρση των οικονομικών κυρώσεων που την έχουν γονατίσει, και για να ανασυγκροτήσει τον κουρασμένο στρατό της. Ή, με άλλα λόγια: για να ανασυνταχθεί πριν ξαναπεράσει τα σύνορα, καθώς αντικειμενικός σκοπός της —δεν κουραζόμαστε να το επαναλαμβάνουμε, όπως δεν κουράζονται να το επαναλαμβάνουν οι ίδιοι οι Ρώσοι αναλυτές, πολέμαρχοι και λοιποί— είναι η διάλυση της Ουκρανίας: η «αποναζιστικοποίησή» της.

Αλλά είναι και κάτι ακόμη που νομίζουμε ότι έχει σημασία εδώ. Ο Πούτιν δεν κάνει έναν απελευθερωτικό πόλεμο, ή έναν πόλεμο τιμής. Ο Πούτιν κάνει έναν πολυμέτωπο πόλεμο, έναν πόλεμο κατά πάντων, που απώτερο σκοπό έχει την κατίσχυση —όχι απλώς επί της Ουκρανίας: η Ουκρανία είναι ένα προπέτασμα καπνού πάνω από έναν ωκεανό αίματος— αλλά επί της Ευρώπης και της Αμερικής: με ένα-ένα βήμα τη φορά.

Και αυτός ο πόλεμος, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική, δεν άρχισε στα τέλη του Φεβρουαρίου: άρχισε προ πολλών ετών, και ήταν αυτός που χώρισε τη Δύση στα δύο.

Ήταν ο πόλεμος των μποτ, ο πόλεμος για τις εκτρώσεις, για τα Κίτρινα Γιλέκα, για το Brexit, για τον Τραμπ. Ένας πόλεμος διαλυτικός και υπόγειος, που χρηματοδοτούσε ομάδες στο Facebook, από κείνες τις αθώες που έβαζαν γατάκια και «Καλημέρες» με δελφίνια και στρας και είχαν χιλιάδες λάικ από ανύπαρκτους λογαριασμούς, μόνο και μόνο για να συγκεντρώσουν με τον καιρό μεγάλα πλήθη εκεί μέσα και να τους πουν ένα πρωινό: «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή», «Τα έμβρυα έχουν ψυχή από την ώρα της σύλληψης», «Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών φταίει για τα πάντα», «Η δημοκρατία τους σκοτώνει», «Να τους τελειώσουμε πριν μας τελειώσουν», «Οι Ιλουμινάτοι θα νικήσουν τους Δρακονιανούς της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ», «Μπράβο στη Μαρίν Λεπέν για την τόλμη της», «Οι μετανάστες βρομάνε και βιάζουν τα κορίτσια μας» κ.ο.κ.

Μετανάστες; Α, ναι. Έχετε μόνο κατά νου τι έχει να γίνει με τον νέο τεχνητό λιμό που επιδιώκει η Ρωσία —δεν θα είναι ο πρώτος, έχει το knowhow—, ξεκινώντας και παρατείνοντας τον πόλεμο, ναρκοθετώντας τα χωράφια της Ουκρανίας, πυρπολώντας τις σιταποθήκες, κλέβοντας δημητριακά και επιβάλλοντας ναυτικό αποκλεισμό στα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας. Οι σαπισμένοι σπόροι στα ουκρανικά σιλό δεν θα πλήξουν μόνο τις τσέπες ημών των πλουσίων (θυμίζω ότι είμαστε πλούσιοι, γιατί σκρολάροντας μετά την ταβέρνα στο iPhone τείνουμε να το ξεχνάμε), ούτε «μόνο» θα βυθίσει ακόμη περισσότερο στο χάος την οικονομία της Ουκρανίας: αλλά θα χτυπήσει τις οικονομίες και τα στομάχια των πραγματικών φτωχών του πλανήτη: των Αφρικανών, των Ασιατών, ακόμη και των Νοτιοαμερικανών.

Δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι στην Αφρική και στην Ασία θα λιμοκτονήσουν, και δεκάδες εκατομμύρια απελπισμένες ψυχές θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να έρθουν στην Ευρώπη να φάνε και να βρουν ελπίδα.

Ο Πούτιν δεν θέλει να μας δει μόνο διαιρεμένους, αλλά και ταπεινωμένους. Μέχρι τώρα, με τη γλίσχρα βοήθεια —δίκην ελεημοσύνης— στον ουκρανικό στρατό, παίζουμε το παιχνίδι του, απωθώντας προς το μέλλον την επίλυση του ρωσικού προβλήματος, μετά από μία προσωρινή συνθηκολόγηση.

Μόνο που το μέλλον δεν αργεί. Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Κι έχει τα μάτια του.


«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/761568-i-peina-toy-poytin-poy-tha-gonatisei-mia-diairemeni-eyropi»


Ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ - Για την μαφιόζικη εκτέλεση, στο Γέρακα φταίει η κυβέρνηση γιατί ο Μητσοτάκης πουλάει τρέλα με την πανεπιστημιακή αστυνομία!

 




Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία για την ανασφάλεια της κοινωνίας λόγω εγκληματικών ενεργειών

Μαζί με το πανευρωπαϊκό ρεκόρ ακρίβειας στα καύσιμα και το λαθρεμπόριο οργιάζει και η ανασφάλεια των πολιτών από εγκληματικές ενέργειες που παραπέμπουν σε "ξεκαθαρίσματα λογαριασμών".

Η νέα μαφιόζικη εκτέλεση, αυτή τη φορά στο Γέρακα, έρχεται να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο ανεξιχνίαστων δολοφονιών, ακόμα και μέρα μεσημέρι, που έχουν γίνει συνήθεια πλέον στο καθεστώς ανασφάλειας του κ. Μητσοτάκη.

Μαφιόζοι εκτελούν συμβόλαια θανάτου κάθε εβδομάδα και ο κ. Μητσοτάκης πουλάει τρέλα με την πανεπιστημιακή αστυνομία, μόνο και μόνο για να επενδύσει στην τεχνητή όξυνση και να στοχοποιήσει τους φοιτητές.

Πριν ασχοληθεί με την ασφάλεια των πανεπιστημίων, ας ασχοληθεί με τα κυκλώματα και τα πληρωμένα συμβόλαια εκτελεστών.