Τι θα κρίνει τη διελκυστίνδα κυβέρνησης-θεσμών για τις συντάξεις

Toυ Δημήτρη Κατσαγάνη

Στη διελκυστίνδα κυβέρνησης-θεσμών μπαίνει από αυτή την εβδομάδα ξανά  το ασφαλιστικό.

Συγκεκριμένα, το αν θα περικοπούν οι συντάξεις το 2019 θα αποτελέσει αντικείμενο συζητήσεων στις συναντήσεις μεταξύ τεχνικών  κλιμακίων των δανειστών και εκπροσώπων της κυβέρνησης αυτή την εβδομάδα στην Αθήνα. Είναι η πρώτη φορά που εκπρόσωποι των θεσμών έρχονται στη χώρα μας, μετά την ολοκλήρωση του 3ου Προγράμματος Προσαρμογής με στόχο τον μετα-μνημονιακό έλεγχο των συμφωνηθέντων κυβέρνησης-δανειστών. Σε κάθε περίπτωση οι τελικές αποφάσεις θα ληφθούν το αργότερο έως το Νοέμβριο.

Βούληση της κυβέρνησης, στο μέτωπο του ασφαλιστικού, όπως διατυπώθηκε δημοσίως από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, κ. Αλέξη Τσίπρα χθες και προχθές από το βήμα της 83ης ΔΕΘ είναι να μην εφαρμοσθούν οι περικοπές έως 18% στις συντάξεις από την Ιανουαρίου 2019, όπως αυτές έχουν ψηφισθεί από την ίδια πριν δύο χρόνια.

Βασικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης -σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα- προς αυτήν την  κατεύθυνση είναι ότι μπορούν  να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι του 2019, χωρίς περικοπές στις συντάξεις.

Φέτος, στο Υπ. Εργασίας προσδοκούν πλεόνασμα στα ταμεία από 1,5 έως ακόμα και 2,2 δισ. ευρώ, αν και για την ώρα το πλεόνασμα ανέρχεται μόλις σε 1,1 -1,2 δισ. ευρώ  έναντι 1,5 δισ. ευρώ που είναι η επίσημη πρόβλεψη.

Με άλλα λόγια, εκτιμάται ότι από φέτος τα ταμεία θα πετύχουν χωρίς τις περικοπές των συντάξεων το στόχο του 2019, όπως αυτός έχει προβλεφθεί με την εφαρμογή των περικοπών στις συντάξεις.

Αυτό είναι το δυνατό σημείο της ελληνικής πλευράς στην επικείμενη διαπραγμάτευση.

Βασικό μειονέκτημα, όμως, της κυβερνητικής θέσης είναι οι συνέπειες της μη εφαρμογής των περικοπών των ήδη καταβαλλομένων συντάξεων πάνω στις συντάξεις  οι οποίες έχουν ήδη εκδοθεί με βάση το νέο τρόπο υπολογισμού, αλλά και σε εκείνες που θα εκδοθούν από εδώ και στο εξής.

Με άλλα λόγια, η μη –περικοπή των καταβαλλομένων κατά τη 12η Μαΐου 2016  (σ.σ. έναρξη ισχύος νόμου Κατρούγκαλου) συντάξεων θα μπορούσε να οδηγήσει στην αμφισβήτηση των περικοπών των συντάξεων που εκδόθηκαν από αιτήσεις οι οποίες κατατέθηκαν από τη 13η Μαΐου 2016 και έπειτα, δηλαδή τις λεγόμενες νέες συντάξεις.

Διαφορετικά, θα υπάρξει ζήτημα διαφορετικής αντιμετώπισης των συντάξεων, καθώς στους παλιούς δεν θα μειωθούν στις συντάξεις, ενώ στους νέους μειώνονται. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να γίνεται δεκτό από Βρυξέλλες και Βερολίνο, σύμφωνα με πληροφορίες του Capital.gr. H δε ΕΚΤ θεωρεί αναγκαία την εφαρμογή των ψηφισμένων μεταρρυθμίσεων, αλλά και τη θέσπιση νέων.  Οι ίδιοι κύκλοι δεν φαίνονται αρνητικοί σε μέτρα "ουδετεροποίησης" των περικοπών στις συντάξεις, εφόσον αυτές γίνουν το 2019, μέσω της παροχής ενός εφάπαξ επιδόματος το Δεκέμβριο του 2018 σε όσους συνταξιούχους πληγούν πολύ.

Αν δεν κοπούν οι παλιές συντάξεις, σύμφωνα με στελέχη των ταμείων,  θα τεθεί θέμα αναδρομικής επιστροφής των ποσών που κόπηκαν στους έως τώρα νέους συνταξιούχους, αλλά και μη περικοπής των μελλοντικών συνταξιούχων, με απρόβλεπτες αρνητικές επιδράσεις στον προϋπολογισμό των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά και του κράτους άμεσα και μεσοπρόθεσμα.

Αυτό είναι το αδύνατο σημείο της ελληνικής διαπραγματευτικής θέσης περί μη περικοπής των παλιών συντάξεων.

Κοντά σε αυτό, τίθεται και το θέμα ότι ακύρωση,  με τροπολογία,  των περικοπών των συντάξεων θα ανέτρεπε την ανάλυση βιωσιμότητας του ελληνικού δημοσίου χρέους, σύμφωνα με δημοσίευμα του Capital.gr. 

Αυτός είναι άλλος ένας λόγος που συντείνει στην υλοποίηση του σεναρίου της αναστολής και όχι της ακύρωσης (με την ψήφιση σχετικής τροπολογίας)  των περικοπών.

Χρονικό ορόσημο για την υλοποίηση του ενός ή του άλλου σεναρίου είναι τα τελικά στοιχεία της Eurostat για την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού το 2018 τον Απρίλιο του 2019, όπως έχει επισημάνει έγκαιρα  το Capital.gr.

Συγκεκριμένα, στο σχετικό δημοσίευμα αναφερόταν πως "το τρίτο σενάριο (…) προβλέπει αναστολή των περικοπών τουλάχιστον έως τον Ιούλιο του 2019 (αντί της εφαρμογής του στα τέλη Δεκεμβρίου του 2018/αρχές 2019), προκειμένου προηγουμένως, δηλαδή τον Απρίλιο, να οριστικοποιηθεί από την Eurostat το ελληνικό πρωτογενές πλεόνασμα και έτσι να υπάρξει καθαρό το πεδίο" (σ.σ. της διαπραγμάτευσης κυβέρνησης-θεσμών).

Το ορόσημο, όμως, του Απριλίου δεν είναι μόνο "διαδικαστικό" με την έννοια ότι  τότε θα υπάρξει πλήρης εικόνα για τη δημοσιονομική πορεία της χώρας όχι μόνο για το 2018, αλλά, παράλληλα, εν μέρει και για το 2019, πρωτίστως πολιτικό.

Κυβερνητικοί κύκλοι επισημαίνουν στο Capital.gr πως στα τέλη Μαΐου θα διεξαχθούν οι ευρωεκλογές, αλλά και οι δημοτικές–περιφερειακές εκλογές στην Ελλάδα.

Αυτό σημαίνει, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, πως είναι μάλλον πολιτικά αδύνατο να αποδεχθεί η κυβέρνηση τον ερχόμενο Απρίλιο να λάβει οποιαδήποτε απόφαση περικοπή στις συντάξεις τον Ιούλιο του 2019 ή αργότερα. Και αυτό καθίσταται "απαγορευτικό" ενόψει της τριπλής εκλογικής δοκιμασίας που ακολουθεί αμέσως μετά, δηλαδή το Μάιο.

Εξάλλου σε ανώτερους πολιτικούς κύκλους των Βρυξελλών και του Βερολίνου διαμορφώνεται σταδιακά η αντίληψη πως δεδομένης της αλματώδους ανόδου της ακροδεξιάς (βλ. Γερμανία) κάθε άλλο παρά βοηθούσε μία κοινωνική αναταραχή στην Ελλάδα στο διάστημα μεταξύ Δεκεμβρίου 2018 –Μαΐου 2019 με επίκεντρο τις συντάξεις...

Εξάλλου, λίγο νωρίτερα από τον κρίσιμο Απρίλιο, δηλαδή γύρω στο Φεβρουάριο –Μάρτιο του 2019 αναμένεται (εφόσον προχωρήσει η σχετική διαδικασία και στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας) να έλθει η συμφωνία Τσίπρα –Ζάεφ για το ονοματολογικό της γειτονικής χώρας προς  έγκριση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Με δεδομένο ότι κυβερνητικοί κύκλοι εκτιμούν, με βάση τα τρέχοντα δεδομένα, πως η συμφωνία αυτή γίνει δεκτή και από το δικό μας κοινοβούλιο, σε καμία περίπτωση η κυβέρνηση δεν τίναζε στον αέρα (δεχόμενη, έστω και με καθυστέρηση 6 μηνών) μία τέτοια πολιτική "κατάκτηση" μέσω της αρνητικής απόφασης για το μέλλον των συντάξιμων αποδοχών.

Επειδή, όμως, εξαιρετικά δύσκολα θα πέρναγε από Βρυξέλλες και ιδίως το Βερολίνο η ακύρωση (με ειδική τροπολογία) των περικοπών, σαν πιο πιθανό σενάριο θα πρέπει να αρχίσει να θεωρείται η σταδιακή εφαρμογή του σε βάθος χρόνου, όπως έχει αποκαλύψει το Capital.gr.

Ωστόσο  εκκρεμεί ακόμα ο χρόνος κήρυξης των εθνικών εκλογών. Συνεπώς, δεν θα πρέπει να αποκλείεται ακόμα και ο Σεπτέμβρης του 2019 (δηλαδή με την ολοκλήρωση της 4ετούς θητείας).

Έτσι  εκτιμάται –από καλά πληροφορημένες πηγές του Capital.gr σε κυβερνητικούς κύκλους- ότι ο χρόνος έναρξης των όποιων αισθητών παρεμβάσεων στις συντάξεις θα μετακινηθεί πιθανότατα από την 1η Ιανουαρίου 2020 και έπειτα. 

Αν , μάλιστα,  αμφισβητηθεί η κυβέρνηση στις ευρωκάλπες του 2019, αλλά όχι σε σημείο να τεθεί θέμα παραίτησης της, τότε από ορισμένους κυβερνητικούς κύκλους θεωρούνται πιθανές  "μεταβατικές" λύσεις έως το Σεπτέμβριο (οπότε τ' αργότερο πρέπει να γίνουν εθνικές εκλογές), που κάθε άλλο παρά θα επιτρέπουν τη λήψη αποφάσεων για το συνταξιοδοτικό πριν το τέλος του 2019.

πηγή:http://www.capital.gr/oikonomia/3315038/ti-tha-krinei-ti-dielkustinda-kubernisis-thesmon-gia-tis-suntaxeis?utmsource=email

Τσίπρας ξεπουλάει, Μητσοτάκης ψεύδεταΙ

Ο Μητσοτάκης, έστω και τώρα, να αποκηρύξει το τερατούργημα της σύνθετης ονομασίας

Από τον
Φαήλο Κρανιδιώτη

Θα ήταν ωραία κωμωδία αυτό που συμβαίνει, εάν δεν αφορούσε την Πατρίδα μας. 

Η Αριστερά στην Ελλάδα σκότωσε χιλιάδες Έλληνες, ερήμωσε πόλεις και χωριά όταν οι άλλες χώρες της Ευρώπης ανοικοδομούνταν, το ΚΚΕ σώριαζε κι άλλα ερείπια πάνω στα ερείπια των Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων. 

Κι όμως, δεν κατάφεραν να φτιάξουν σλαβική «Μακεδονία», ούτε να επιβάλουν σταλινική δικτατορία. Κι ήρθαν αυτοί εδώ, ράθυμοι και χαβαλετζήδες, ημιμαθείς, αλλά πατώντας πάνω στη διαφθορά, την αμετροέπεια, τις ενοχές και την αποϊδεολογικοποίηση των άλλων και το έκαναν, ξεπούλησαν τη Μακεδονία με ένα κωλόχαρτο.
Κι από την άλλη ο γιος του πατέρα του, που το πιο δύσκολο πράγμα που έκανε στη ζωή του είναι να ανακατέψει τη στέβια στο πράσινο τσάι, μας δουλεύει παριστάνοντας τον Μακεδονομάχο.

Λοιπόν, επειδή η επανάληψη είναι αρχή της μαθήσεως, ξαναλέω: οποιαδήποτε συμφωνία, όταν σε βλάπτει, μπορείς να την καταγγείλεις. Ο Μητσοτάκης, απλώνοντας το χέρι για τη σκυτάλη της βλάβης των εθνικών συμφερόντων, λέει το εξής: «Δεν πρόκειται να κυρώσω τη Συμφωνία των Πρεσπών, διότι είναι απαράδεκτη, μπλα μπλα μπλα». Και συνεχίζει: «Όμως εάν κυρωθεί από τη Βουλή, χωρίς την ψήφο της Ν.Δ., θα τη σεβαστώ, διότι το κράτος έχει συνέχεια, θα είναι διεθνής υποχρέωση της χώρας κ.λπ.». 

Μετάφραση: «Ψηφίστε τη χωρίς εμένα κι εγώ, αφού κάνω κόνξες, θα την εφαρμόσω». Κανονικό δούλεμα, λοιπόν. Διότι και ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης είναι ΥΠΕΡ της σύνθετης ονομασίας. 'Οπως είναι και η Ντόρα, ο Κουμουτσάκος κι άλλοι στη Ν.Δ. κόντρα στο φρόνημα της βάσης της, που διαφωνεί κάθετα, όπως διαφωνούν, σύμφωνα με τις μετρήσεις, και πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους Κοτζιάς και Τσίπρας θεωρούν άραγε και αυτούς ακροδεξιούς, φασίστες κ.λπ.;

Ο Μητσοτάκης, θυμίζω, είναι αυτός που είχε ρίξει απαγορευτικό στους νεοδημοκράτες για το πρώτο συλλαλητήριο. Είχε δε ξαμολήσει να κάνουν δηλώσεις υπέρ του «συμβιβασμού» και των συλλαλητηρίων διαφόρους. 

Ο Αδωνις γραπτώς, χωρίς 15 ευρώ, εξηγούσε γιατί δεν θα πάει. 

Ο Καράογλου έκανε δηλώσεις, αν και Μακεδών, πως πρέπει να κάνουμε έναν «οδυνηρό συμβιβασμό», τον οποίο συμβιβασμό η Ντόρα μόνο τραγούδι δεν τον έκανε. 

Στο ίδιο μοτίβο διάφοροι, όπως και η πρόεδρος της Διοικούσας Θεσσαλονίκης της Ν.Δ., που ανέλαβε να διαβιβάσει το απαγορευτικό στα στελέχη της Β.
Ελλάδος.

Όταν όμως άρχισε να πέφτει το λεκτικό «ξύλο», διότι η συντριπτική πλειονότητα είναι πρώτα Μακεδόνες και μετά κομματικά μέλη, όταν τους έπαιρναν τηλέφωνο στα γραφεία τους κι αρχίσανε τα συχαρίκια και τα «γαλλικά», τότε τον γυρίσανε τον αμανέ. Απλά η πρόεδρος της Θεσσαλονίκης έγινε... Ιφιγένεια. Παρά όλα αυτά, κατά βάθος πίστευαν, όπως και η κυβέρνηση, πως η συγκέντρωση θα αποτύγχανε κι έτσι ο ντιλετάντης γόνος πήγε για σκι, όσο οι νεομπολσεβίκοι κουρέλιαζαν την τιμή και τα συμφέροντά μας. Και μετά, μπροστά στο απίστευτο πλήθος της προσέλευσης, έτρεχε να κάνει δηλώσεις από το χιονοδρομικό με τα χαριτωμένα κόκκινα μποτάκια.

Η εθνική θέση είναι μία. 

Ο Μητσοτάκης, έστω και τώρα, να αποκηρύξει το τερατούργημα της σύνθετης ονομασίας και να δηλώσει καθαρά: «Ούτε σύνθετο ούτε παράγωγο, καμία χρήση του όρου Μακεδονία, η Ν.Δ. απαιτεί δημοψήφισμα και δεσμεύεται πως όταν γίνει κυβέρνηση θα καταγγείλει τη συμφωνία και δεν πρόκειται να την εφαρμόσει ποτέ». 

Εάν το κάνει, η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ θα στηρίξει αυτή την εθνική θέση και κάθε απόγευμα στις 5 θα του πηγαίνω κουλουράκια για το Earl Grey. Πάντως, Μακεδονικός αγώνας και σύνθετη ονομασία δεν γίνεται, αδέλφια.

Τα γράφω αυτά πριν από το συλλαλητήριο, όπου θα είμαστε παρόντες, και πρέπει να πω πως η αισχρότητα των προβοκατόρικων δημοσιευμάτων της «ΕφΣυν» και της «Αυγής» για τη συγκέντρωσή κάνουν τον «Λαϊκό Παρατηρητή» και το «Der Sturmer» του NSDAP να μοιάζoυν με τους «Times». Ποιος όμως έχασε την τσίπα για να τη βρουν αυτοί που προωθούν τον εποικισμό της Ελλάδας και χαϊδεύουν τον σοβινισμό των Σκοπιανών, των Τούρκων και κατασυκοφαντούν ως «φασίστες» τους Ελληνες πατριώτες; Στα υπ’ όψιν για το εγγύς μέλλον.

Και κάτι αυτονόητο. Το έξι φορές «Μακεδονία» του Τραμπ στην επιστολή του στους Σκοπιανούς, όπου χαιρετίζει το κουρελόχαρτο των Πρεσπών, έχει μια εξόφθαλμη εξήγηση: Είναι ηλίθιος οποιοσδήποτε απαιτεί από έναν ξένο να είναι ελληνικότερος των Ελλήνων.

Αν της ελληνικής κυβέρνησης τής φτάνει, των Αμερικανών τούς περισσεύει. Πάντα οι ξένοι θα προτιμούν να δίνουν σε τρίτους ως αντάλλαγμα κάτι δικό μας παρά κάτι δικό τους.

Ας διεκδικούμε, ας υποδεικνύουμε πού και πώς ταυτίζονται τα δικά τους συμφέροντα με τα δικά μας και να μην περιμένουμε οι ξένοι να κάνουν για την Πατρίδα μας αυτά που δεν κάνουμε εμείς.

*Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

ΠΗΓΉ:https://www.dimokratianews.gr/content/90158/tsipras-xepoylaei-mitsotakis-pseydetai

Το αμερικανικό τηλεγράφημα και τα κέρδη των Σκοπίων

Το 2008 στο Βουκουρέστι, σύμφωνα με συνομιλητές της τότε υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη (στη φωτ. με τον Κώστα Καραμανλή), η Αθήνα θα μπορούσε να αποδεχθεί το «Βόρεια Μακεδονία», αλλά δεν θα έκανε οποιαδήποτε υποχώρηση στην εθνότητα και στη γλώσσα.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

«Η συμφωνία των Πρεσπών θα μπορούσε να επιτευχθεί όχι μόνο το 2008, αλλά σχεδόν σε οποιαδήποτε στιγμή τα τελευταία 25 χρόνια, αρκεί μία ελληνική κυβέρνηση να είχε συμφωνήσει σε αυτά στα οποία συμφώνησε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ το 2018». Αυτή η φράση απηχεί τις απόψεις πολιτικών και διπλωματικών πηγών, τόσο από τις κυβερνήσεις της Ν.Δ., όσο και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με τους οποίους μίλησε η «Κ». Οι εν λόγω παράγοντες ουσιαστικά επιβεβαιώνουν τη βαρύτητα του περιεχομένου του τηλεγραφήματος της πρέσβειρας των ΗΠΑ στα Σκόπια Τζίλιαν Μιλοβάνοβιτς με ημερομηνία 29 Ιουλίου 2008, που αποκαλύφθηκε στις αρχές της εβδομάδας από την ιστοσελίδα wikiLeaks.

Με το τηλεγράφημα αυτό η κ. Μιλοβάνοβιτς, έπειτα από τις επαφές της με τον τότε πρόεδρο των Σκοπίων Μπράνκο Τσερβενκόφσκι και τον τότε πρωθυπουργό Νίκολα Γκρουέφσκι, μετέφερε στην Ουάσιγκτον την πληροφορία ότι θα μπορούσαν να υπογράψουν μια συμφωνία με τα εξής στοιχεία: Πρώτον, η ΠΓΔΜ αποδεχόταν το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» για να χρησιμοποιηθεί στις διεθνείς σχέσεις της. Το συνταγματικό όνομα («Μακεδονία») θα εξακολουθούσε να ισχύει στην εσωτερική έννομη τάξη, στα κρατικά έγγραφα, στις ετικέτες προϊόντων, στα μέσα ενημέρωσης κ.α. Δεύτερον, σε ό,τι αφορά την εθνότητα (nationality) και τη γλώσσα, τα Σκόπια διεκδικούσαν τον προσδιορισμό «μακεδονική», αλλά (και εδώ είναι ένα ιδιαίτερα κρίσιμο σημείο), δεν επέμεναν να ενσωματωθεί αυτή η πρόβλεψη σε μια συμφωνία με την Ελλάδα. Ζητούσαν, σύμφωνα με το τηλεγράφημα, το θέμα «να τύχει σιωπηλής διαχείρισης (“this could be handled tacitly”) σε κάποιο παράρτημα εγγράφου του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ή σε κάποιο εσωτερικό έγγραφο του ΟΗΕ το οποίο δεν θα χρειαζόταν την ελληνική έγκριση».

Τι λέει η ελληνική πλευρά; Σύμφωνα με συνομιλητές της τότε υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη η αρχική ελληνική πρόταση για το όνομα ήταν το «Νέα Μακεδονία». Η Αθήνα θα μπορούσε να αποδεχθεί το «Βόρεια Μακεδονία», αλλά δεν θα έκανε οποιαδήποτε υποχώρηση στην εθνότητα και στη γλώσσα. Οι Σκοπιανοί γνώριζαν ότι η Αθήνα δεν θα αποδεχόταν τη λέξη «μακεδονική» ως εθνοτικό (nationality) και γλωσσικό (language) προσδιορισμό και γι’ αυτό στις εμπιστευτικές συνομιλίες τους με τους Αμερικανούς, δεν αναφέρονταν σε «συμφωνία» αλλά σε «σιωπηλή διαχείριση» του θέματος. Ωστόσο, η Αθήνα δεν θα υπέγραφε συμφωνία χωρίς αποσαφήνιση εθνότητας και γλώσσας. Κι έτσι πιθανότητα συμφωνίας δεν υπήρχε.

Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, σε ανακοίνωσή του μετά την αποκάλυψη του τηλεγραφήματος αμφισβήτησε ότι ο κ. Γκρούεφσκι θα αποδεχόταν στο τέλος το όνομα «Βόρεια Μακεδονία». Τόνισε ότι ο τότε πρωθυπουργός των Σκοπίων είχε απορρίψει το όνομα σε σειρά διαπραγματεύσεων, αλλά το 2008 παρίστανε ότι θα μπορούσε να το δεχτεί προκειμένου να εξαπατήσει τον διεθνή παράγοντα. Ο κ. Κοτζιάς υπογράμμισε επίσης ότι με την τωρινή συμφωνία η κυβέρνηση Ζάεφ αφενός υποχώρησε στο erga omnes (δέχθηκε δηλαδή η νέα ονομασία να χρησιμοποιείται εξίσου στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της ΠΓΔΜ) και αφετέρου αποδέχθηκε να προχωρήσει σε συνταγματική αναθεώρηση για την αλλαγή του ονόματος. Η κ. Μπακογιάννη φέρεται να συμφωνεί στην εκτίμηση ότι ο κ. Γκρούεφσκι θα υπαναχωρούσε στο τέλος.

Ωστόσο, επιβεβαιώνει το γεγονός ότι οι Σκοπιανοί πράγματι μετέδιδαν τον χειμώνα και την άνοιξη του 2008 ότι θα αποδέχονταν μια συμφωνία η οποία θα είχε τα χαρακτηριστικά που περιγράφει το τηλεγράφημα.

Η ουσία του Σκοπιανού είναι η εξής: Επί 25 χρόνια η Ελλάδα αρνούνταν να προσυπογράψει την οικειοποίηση του όλου (Μακεδονία) από το μέρος, δηλαδή από έναν συνασπισμό πολιτών (Σλάβοι και Αλβανοί) που συγκροτούν το κράτος των Σκοπίων και έχουν μια ηγετική τάξη που εμφορείται από την ιδεολογία του Ιλιντεν. Πρόκειται για μια αλυτρωτική κατασκευή που υποδαύλισε την εξέγερση κατά των Οθωμανών του 1903 και προσδιορίζει ότι υπάρχει μια Μακεδονία που φτάνει ως το Αιγαίο και κατοικείται από πολίτες ανεξαρτήτως καταγωγής που μιλούν μακεδονικά και συγκροτούν τη μακεδονική εθνότητα.

Οι διαφορές

Ύστερα από 115 χρόνια, το άρθρο 7 της πρόσφατης συμφωνίας προβλέπει γλώσσα και εθνότητα μακεδονική. Το 2008 η ελληνική κυβέρνηση δεν μιλούσε για εθνότητα (nationality) αλλά για ιθαγένεια ή υπηκοότητα (citizenship) διαχωρίζοντας τον αυτοπροσδιορισμό από τη συλλογική ταυτότητα. Επίσης, με το άρθρο 8 οι δύο χώρες δεσμεύονται να αποφεύγουν ενέργειες αλυτρωτισμού, κάτι που ισοδυναμεί με την αποδοχή ύπαρξης ελληνικού αλυτρωτισμού. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι φράσεις όπως «η Μακεδονία είναι ελληνική» θα απαγορευθούν.

Τέλος, το erga omnes δεν θα ισχύσει αυτομάτως, αφού στην εσωτερική έννομη τάξη η ΠΓΔΜ θα εξακολουθήσει να ονομάζεται «Μακεδονία» για 10-15 χρόνια μέχρι να γίνει μέλος της Ε.Ε. Αλλά μέχρι τότε το όνομα «Μακεδονία» θα έχει επιβληθεί πλήρως. Για όλους τους παραπάνω λόγους, οι έχοντες διαφορετική άποψη από εκείνη του υπουργείου Εξωτερικών, επιμένουν ότι η πρόσφατη συμφωνία-δώρο θα ήταν αποδεκτή από την ΠΓΔΜ όχι μόνο το 2008, όπως διαφαίνεται από το αμερικανικό τηλεγράφημα, αλλά ακόμα και το 1992.

πηγή:http://www.kathimerini.gr/983889/article/epikairothta/politikh/to-amerikaniko-thlegrafhma-kai-ta-kerdh-twn-skopiwn

Πότε ξεκινούν οι επιστροφές αναδρομικών στους Στρατιωτικούς - Αναλυτικά τα ποσά

Από τον ερχόμενο μήνα και ως το τέλος του χρόνου θα έχουν επιστραφεί τα αναδρομικά των στρατιωτικών, σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν τα κυβερνητικά στελέχη.

Το συνολικό ποσό αγγίζει το 1 δισ. ευρώ και παρότι βρίσκεται διαθέσιμο στα ταμεία του Κράτους, η κυβέρνηση έχει επιλέξει να επιστραφεί τμηματικά και όχι εφάπαξ.

Τα ποσά ανάλογα με τον βαθμό κυμαίνονται από 1.400 ευρώ ως 10.000 ευρώ για τους εν ενεργεία και από 850 ευρώ ως 6.800 ευρώ για τους αποστράτους.

Ενδεικτικά, όπως αναφέρει η εφημερίδα "Δημοκρατία", τα αναδρομικά, αναλόγως βαθμού, είναι:

πηγή:http://www.enikos.gr/economy/594269/pote-xekinoun-oi-epistrofes-anadromikon-stous-stratiotikous-analy

Δείτε όλους τους μνημονιακούς νόμους με τις ισοπεδωτικές μειώσεις των συντάξεων ( κύριων, μερισμάτων, επικουρικών ) και των εφάπαξ

Οι υπηρεσίες του Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, με επικεφαλής τη Γενική Διευθύντρια Δρ Άρτεμις Αναγνώστου-Δεδούλη και τους Προϊσταμένους Κουλούρη Βασίλη, Σακελλαρίου Εύα και Στελλάτου Ιουλία, κωδικοποίησαν όλους τους νόμους της τελευταίας πενταετίας προκειμένου η νέα πολιτική ηγεσία να έχει συνολική εικόνα του νομοθετικού έργου και παρέδωσαν φάκελο με τα ακόλουθα:

1. Πίνακα όλων των νομοθετικών ρυθμίσεων από το ν. 3845/2010 («Μνημόνιο») έως το Δεκέμβριο του 2014.
2. Πίνακα διατάξεων (τυπικών και ουσιαστικών νόμων, ΚΥΑ και Υ.Α.) σε εφαρμογή μνημονιακών ρυθμίσεων. 
3. Πίνακα μειώσεων ποσών κύριων, επικουρικών συντάξεων και εφάπαξ βοηθημάτων.

http://www.epkodi.gr/nomothesia-2/226-mnimoniaki-nomi-televteas-pentaetias-gia-tin-kinoniki-asfalisi-ke-miosis-syntaxeon

Η περικοπή των συντάξεων και η υποχρέωση να βγαίνουν τα νούμερα

Κώστας Μελάς

Mε τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης καλλιεργούνται, κατ’ έτος, προσδοκίες και ελπίδες για εισοδηματικές ενισχύσεις και παροχές σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Φέτος, λόγω της εξόδου από το πρόγραμμα διάσωσης και της επερχόμενης μακράς προεκλογικής περιόδου, το ενδιαφέρον είναι πολύ μεγαλύτερο.

Το βέβαιο είναι ότι χρειάζεται να υπάρξουν πρόσθετοι πόροι, πάνω από το απαιτούμενο πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ, όπως έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση με τους δανειστές για την περίοδο μέχρι το 2022, για να διοχετευτούν στις διάφορες κοινωνικές ομάδες. Επομένως, το βασικό  ερώτημα που τίθεται είναι: Ποιο θα είναι το ύψος αυτών των πρόσθετων πόρων;

Για το 2018, σύμφωνα με τους κυβερνητικούς υπολογισμούς, το ύψος των προς διάθεση πόρων θα κυμαίνεται περίπου σε 700 εκατ. ευρώ. Όμως, για το 2019 το ύψος αυτό είναι συνάρτηση του αν θα εφαρμοστούν τα αναφερόμενα στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2019-2022. Διότι, όπως αναφέρεται στο Μεσοπρόθεσμο, οι παρεμβάσεις στην πλευρά των εσόδων προβλέπονται να έχουν ύψος 3.022 εκατ. ευρώ, τα οποία προέρχονται από μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 2.882 εκατ. ευρώ και από αύξηση των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης και κοινωνικών επιδομάτων 138 εκατ. ευρώ.

Με βάση αυτά τα έσοδα, προγραμματίζονται παρεμβάσεις δαπανών ύψους 1.990 εκατ. ευρώ, οι οποίες κατανέμονται ως εξής: κοινωνική προστασία 1.190 εκατ. ευρώ, επενδύσεις 300 εκατ. ευρώ, απασχόληση 260 εκατ. ευρώ και υγειονομική περίθαλψη 240 εκατ. ευρώ.
Επομένως το θέμα της περικοπής των συντάξεων για τα μεγέθη του έτους 2019 είναι σημαντικότατη παράμετρος. Διότι αν δεν εφαρμοστεί το μέτρο της μείωσης της συνταξιοδοτικής δαπάνης, το ύψος του υπερπλεονάσματος αναμένεται να κυμανθεί περίπου στα 800 εκατομμύρια ευρώ.

Όλα δεν γίνονται

Αυτό σημαίνει ότι και οι αναφερόμενες δαπάνες (τα γνωστά αντίμετρα) θα πρέπει να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες. Δηλαδή, δεν μπορούν να γίνουν όλα, γιατί υπάρχουν δεσμεύσεις, όπως και περιορισμένοι προς διάθεση πόροι. Συγκεκριμένα αναφέρει: «Είναι προτεραιότητα να ισορροπηθεί εκ νέου το δημοσιονομικό μείγμα πολιτικής με έναν τρόπο φιλικό προς την ανάπτυξη. Η επίτευξη του υψηλού 3.5% του ΑΕΠ στόχου πρωτογενούς πλεονάσματος για την περίοδο 2018-2022 που έχει συμφωνηθεί με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα απαιτήσει υψηλή φορολογία και θα περιορίσει την κοινωνική δαπάνη και τις επενδύσεις.

»Το 2020, θα πρέπει να μειώσει τους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές ενώ παράλληλα θα πρέπει να διευρύνει τη φορολογική βάση του φόρου εισοδήματος με έναν δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο. Αυτά τα μέτρα, υποστηριζόμενα από μεταρρυθμίσεις στο δημοσιονομικό-δομικό τομέα με σκοπό την ενίσχυση της αποδοτικότητας και της εφαρμογής, θα βοηθήσουν στη μείωση των ποσοστών φτώχειας και των οικονομικών στρεβλώσεων και θα στηρίξουν την ανάπτυξη».

Η αντίληψη της περικοπής των συντάξεων από το ΔΝΤ στηρίζεται στην ανάγκη αλλαγής του μίγματος οικονομικής πολιτικής. Για να υποστηρίξουν την ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς, παράλληλα με την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, οι αρχές θα πρέπει να στοχεύσουν σε δημοσιονομικά ουδέτερες βελτιώσεις στο δημοσιονομικό μίγμα πολιτικής, αρχίζοντας με το ήδη νομοθετημένο δημοσιονομικό πακέτο για το 2019-2020. Το 2019, η κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει με σχεδιασμένες αυξήσεις στην στοχευμένη κοινωνική προστασία και στην επενδυτική δαπάνη με χρηματοδότηση που θα προέρχεται από εξοικονομήσεις στο συνταξιοδοτικό σύστημα.

Το όλο θέμα παραμένει εκκρεμές και δεν πρόκειται να λυθεί πριν τον Νοέμβριο. Τώρα αν ευοδωθεί η διαπραγμάτευση και δεν εφαρμοστεί η περικοπή των συντάξεων ο δημοσιονομικός χώρος που δημιουργούν τα πρωτογενή πλεονάσματα, όπως είπαμε, θα είναι περιορισμένος και δεν θα επιτρέπει επιπρόσθετες δημοσιονομικές δαπάνες υψηλότερες των 700-800 εκατ. ευρώ για το 2018 και άλλων τόσων για το 2019.

https://slpress.gr/oikonomia/i-perikopi-ton-syntaxeon-kai-i-ypochreosi-na-vgainoyn-ta-noymera/

“Τα κέρδη δικά μας, οι ζημιές δικές σας”

Σταύρος Λυγερός

Η οικονομική κρίση που σάρωσε την καρδιά του καπιταλισμού και διαχύθηκε παγκοσμίως από το 2008 δεν είναι μια τυπική κυκλική κρίση. Εξ ου και 10 χρόνια μετά ακόμα προκαλεί κλυδωνισμούς. 
Είναι απόρροια της μετάλλαξης του καπιταλισμού που επέφερε η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και η παγκοσμιοποίηση. 
Ως εκ τούτου, μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. 
Από χρόνια υπήρχαν προειδοποιήσεις ότι η εκφυλιστική διολίσθηση του καπιταλιστικού συστήματος σ’ έναν αχαλίνωτο τζόγο θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε μείζονα κρίση.

Οι χρυσοπληρωμένοι αναλυτές των κάθε είδους χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων χλεύαζαν αλαζονικά όλες αυτές τις προειδοποιήσεις. Ακόμα κι όταν η κρίση χτύπησε δυνατά την πόρτα, οι επαγγελματίες των Αγορών προτίμησαν τη θαλπωρή των ψευδαισθήσεων, αποδεικνύοντας πόσο δυνατό είναι το σύνδρομο του Τιτανικού. Οικονομολόγοι με βαρύγδουπους ακαδημαϊκούς τίτλους, οι οποίοι για χρόνια αγιογραφούσαν τον “καζινο-καπιταλισμό”, δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να εξηγήσουν για ποιο λόγο είναι αναγκαία όσα από τα παράγωγα δεν εξυπηρετούν ανάγκες της πραγματικής οικονομίας.

Το γεγονός ότι τα μη αναγκαία παράγωγα κυριάρχησαν και οδήγησαν σε μια κατάσταση που θυμίζει “αεροπλανάκι” είναι μια αλάνθαστη ένδειξη ότι η τάση αυτή είναι εγγενής και ως εκ τούτου δύσκολα τιθασεύεται. Από την άλλη πλευρά, όμως, η κρίση επιβεβαίωσε για μία ακόμα φορά πως εάν οι Αγορές αφεθούν χωρίς κανόνες και όρια, η οικονομία του τζόγου αυτονομείται από την πραγματική οικονομία, διογκώνεται υπέρμετρα και την υπονομεύει καίρια.

Σύμφωνα με εμπεριστατωμένες μελέτες, μόνο ένα μικρό ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ αντιστοιχεί σε πραγματική παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, τα οποία μπορούν να μετρηθούν με φυσικές μονάδες και αντιστοιχούν σε κάποια μορφή νομίσματος ή ισοδύναμης αξίας, όπως είναι ο χρυσός. Το υπόλοιπο πολλαπλάσιο ποσοστό είναι φούσκα, μια υπόσχεση πληρωμής. Όταν αρχίζει να αμφισβητείται η εμπιστοσύνη ότι αυτή η υπόσχεση θα εκπληρωθεί, τότε ο κίνδυνος μιας κρίσης ντόμινο που οδηγεί σε κραχ καθίσταται πιθανός.

Το σύνδρομο του Τιτανικού

Τα γεγονότα απέδειξαν ότι από το σύνδρομο του Τιτανικού ήταν μολυσμένες και οι κυβερνήσεις. Αν και τα σημάδια για το τσουνάμι που ερχόταν ήταν πολλά, οι κυβερνήσεις δεν τα έλαβαν υπόψη. Την ευθύνη για την κρίση δεν την έχουν τα περιβόητα golden boys των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Αυτά δεν θα συμπεριφέρονταν με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν εάν δεν τους το είχαν επιτρέψει οι πολιτικές εξουσίες.

Οι κυβερνήσεις είναι ο ηθικός αυτουργός και ο μεγάλος ένοχος. Αυτές, κι όχι οι κάθε είδους χρυσοκάνθαροι των Αγορών, ψηφίστηκαν από τους πολίτες για να διασφαλίζουν τη σταθερότητα του οικονομικού συστήματος, προστατεύοντάς το από πρακτικές που το υπονομεύουν. Οι κυβερνήσεις, όμως, έπραξαν το αντίθετο.

Δεν πρόκειται για απλή ολιγωρία. Ούτε καν για λανθασμένη πολιτική επιλογή. Το ανεξέλεγκτο των Αγορών έχει εδώ και χρόνια μετατραπεί σε κυρίαρχη ιδεοληψία, σε θρησκευτικού τύπου δόγμα. Ένα πολύ βολικό δόγμα, αφού η διαπλοκή της πολιτικής εξουσίας με το χρηματιστικό κεφάλαιο έχει προσλάβει πρωτοφανείς διαστάσεις προς όφελος και των δύο πλευρών. Οι κυβερνώντες, βεβαίως, ωφελούνται ως άτομα κι όχι ως θεσμός.

Ας θυμηθούμε τη διαβόητη ρήση του Ρόναλντ Ρέιγκαν (προέδρου των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1980) ότι «οι κυβερνήσεις είναι το πρόβλημα και όχι η λύση. Τη λύση δίνουν οι Αγορές». Αυτό το δόγμα κυριάρχησε όχι μόνο στον χώρο των Αγορών αλλά και στον χώρο της πολιτικής εξουσίας και των Μίντια. Ήταν τόσο θεολογική η προσέγγιση, που ακόμα και τα καλύτερα πανεπιστήμια είχαν φτάσει στο σημείο να εξαιρούν από την διδασκαλία τους οτιδήποτε αντίθετο, ακόμα και τις θεωρίες του Κέυνς!

Οι κυβερνήσεις λειτούργησαν όχι σαν Προμηθείς, όπως είχαν καθήκον, αλλά σαν Επιμηθείς. Με τη στάση τους επέτρεψαν στο χρηματιστικό κεφάλαιο να προκαλέσει πυρκαγιά και στη συνέχεια προσπάθησαν να τη σβήσουν. Σήμερα υποτίθεται ότι η διεθνής κρίση είναι πια πίσω. Η κρίση, όμως, μόνο εν μέρει εκτόνωσε τη φούσκα. Το ενδεχόμενο να εκδηλωθεί ένα δεύτερο και ίσως πιο καταστροφικό κύμα της κρίσης δεν είναι καθόλου απίθανο.

Βαθιά ανήθικο

Η βασική αρχή του καπιταλισμού είναι πως οι επιχειρήσεις επιβραβεύονται ή τιμωρούνται από την αγορά. Όπως απέδειξαν τα γεγονότα, οι τράπεζες εξαιρούνται απ’ αυτόν τον κανόνα. Οι πολιτικές ελίτ έκριναν ότι δεν πρέπει να αφήσουν τις τράπεζες, που είχαν φορτωθεί τοξικά, να χρεοκοπήσουν. Τις χρηματοδότησαν, λοιπόν με ένα πακτωλό ρευστού, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι η χρεοκοπία τους θα είχε καταστροφικές συνέπειες για τις οικονομίες.

Εάν, όμως, η επιβίωση των τραπεζών είναι εγγυημένη από το κράτος, σημαίνει ότι δεν υφίστανται τη δοκιμασία της αγοράς. Η δοκιμασία της αγοράς δεν είναι μόνο ο μεταξύ τους ανταγωνισμός σε περιόδους θετικής ανάπτυξης. Είναι και ο αγώνας επιβίωσης σε συνθήκες κρίσης. Με άλλα λόγια, είναι βαθιά ανήθικο και πολιτικά απαράδεκτο σε συνθήκες κρίσης οι τράπεζες (και οι συναφείς επιχειρήσεις) να χρηματοδοτούνται πλουσιοπάροχα από τους φορολογούμενους και στις περιόδους παχιών αγελάδων να αποκομίζουν υπερκέρδη, τα οποία, βεβαίως, δεν μοιράζονται με το κράτος.

Το επιχείρημα των κυβερνήσεων ότι οι τράπεζες δεν μπορούν να χρεοκοπήσουν επειδή είναι το κυκλοφορικό σύστημα της οικονομίας, είναι βάσιμο. Από τη στιγμή, όμως, που αυτό θεωρείται δεδομένο τότε πρέπει να θεσμοθετηθεί ένα ειδικό καθεστώς μόνιμου –και εσωτερικού– κρατικού ελέγχου στις τράπεζες, το οποίο να εγγυάται τον σεβασμό των νέων κανόνων και την αποτροπή του τυχοδιωκτισμού. Δεν αρκεί η αμφίβολη διασφάλιση πως το κράτος θα πάρει πίσω τα χρήματά του, όταν η κρίση ξεπεραστεί.

Με την ίδια λογική και άλλες επιχειρήσεις θα μπορούσαν να απαιτήσουν κρατική χρηματοδότηση για να αποφύγουν την κατάρρευση λόγω κρίσης, υποσχόμενες ότι θα επιστρέψουν τα δανεικά. Το γεγονός ότι ένα κρατικοποιημένο τραπεζικό σύστημα είναι αντιπαραγωγική λύση δεν σημαίνει πως καλύτερη λύση είναι το βολικό για τους τραπεζίτες αξίωμα “τα κέρδη δικά μου, οι ζημιές δικές σας”!

Στα μέτρα της ολιγαρχίας του χρήματος

Στην πραγματικότητα, η κρίση έφερε με καταλυτικό τρόπο στην επιφάνεια τη δομική ανισορροπία του συστήματος. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, απομυθοποίησε ιδεολογήματα που μέχρι πρότινος είχαν ισχύ αναμφισβήτητης αλήθειας. Κατέστησε εξόφθαλμο ότι το σύστημα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μιας ολιγαρχίας του χρήματος κι όλα τα άλλα είναι αφόρητη υποκρισία.

Όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, εθεωρείτο έγκλημα καθοσιώσεως ακόμα και η παραμικρή κρατική παρέμβαση. Όταν ενέσκηψε η καταιγίδα που προκάλεσαν οι ίδιες οι τράπεζες, οι ιεροφάντες της ανεξαρτησίας των Αγορών, που θεωρούσαν ιερή κι απαραβίαστη αρχή τον ανταγωνισμό, τον κατακρεούργησαν. Ζητούσαν την παρέμβαση του κράτους και το χειροκρότησαν όταν έσπευσε με χρήμα των φορολογουμένων να ξελασπώσει τους πρωταγωνιστές του τζόγου, κοινωνικοποιώντας τις ζημιές τους.

Περιττό να σημειωθεί πως, όταν άρχισε η κατάσταση να εξομαλύνεται, οι τράπεζες επανήλθαν στις ίδιες δραστηριότητες που προκάλεσαν την κρίση. Τα ποικίλα παπαγαλάκια που μέχρι την κρίση χλεύαζαν αλαζονικά κάθε κριτική στο σύστημα άρχισαν να ξανασερβίρουν σαν απόλυτες αλήθειες τα ίδια ακριβώς ιδεολογήματα.

Επιστροφή στην πεπατημένη

Πριν 21 χρόνια έγραφα: «ο νεοφιλελευθερισμός καλλιεργεί κλίμα ιδεολογικού φονταμενταλισμού. Την ώρα που θεοποιούν τη δημοκρατία, τον πλουραλισμό και τον σεβασμό στο διαφορετικό, την ίδια ώρα δεν αναγνωρίζουν ότι υπάρχει διαφορετική οικονομική πολιτική. Ο ιδεολογικός ολοκληρωτισμός στο απόγειό του! Δεν αφήνει περιθώριο για άλλη άποψη. Όσοι αποκλίνουν από τη “μία και μοναδική αλήθεια” δεν ρίχνονται στην πυρά από την Ιερά Εξέταση. Πετάγονται, όμως, στο περιθώριο σαν γραφικοί, ή στην καλύτερη περίπτωση σαν αιθεροβάμονες ιδεολόγοι! Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι σ’ όλο αυτό το ρεύμα της “μίας και μοναδικής σκέψης” πρωτοστατούν και ανακυκλωμένοι αριστεροί, που ανακάλυψαν καθυστερημένα τις “νομοτέλειες” της οικονομίας» (εφημερίδα 4η Εξουσία, 17-4-1997).

Η θεσμοθέτηση αυστηρών κανόνων εποπτείας των χρηματαγορών και η επιβολή ενός φόρου στις χρηματιστικές συναλλαγές ήταν το ελάχιστο που έπρεπε να πράξουν οι κυβερνήσεις. Δεν το έκαναν, όμως, επειδή οι πολιτικές ελίτ έχουν με το ένα πόδι προσχωρήσει στην παγκοσμιοποιημένη αυτοκρατορία του χρήματος, υπονομεύοντας κατ’ αυτό τον τρόπο καίρια το δημοκρατικό πολίτευμα.

Η αποκόλληση του χρηματιστικού κεφαλαίου από το πλαίσιο των κρατών και η διαμόρφωση μιας παγκόσμιας ολιγαρχίας του χρήματος έχουν δημιουργήσει έναν νέο τύπο κεφαλαιοκράτη, ο οποίος ζει υπερβατικά σ’ ένα διεθνές δίκτυο που λειτουργεί πάνω από τις κοινωνίες. Ως εκ τούτου, ενδιαφέρεται ελάχιστα για την κατάσταση των κοινωνιών. Απ’ αυτή την άποψη, λειτουργεί πολύ διαφορετικά από τον παραδοσιακό κεφαλαιοκράτη, ο οποίος είναι οργανικά συνδεδεμένος με μια κοινωνία και κατά συνέπεια είναι υποχρεωμένος να συνυπολογίζει τις κοινωνικές δυναμικές και να επιδιώκει στοιχειωδώς κάποια ισορροπία.

πηγή:https://slpress.gr/oikonomia/ta-kerdi-dika-mas-oi-zimies-dikes-sas/