Όπως δείχνουν εσωτερικές μετρήσεις, στο εκλογικό σώμα καταγράφεται μια εντυπωσιακή συσπείρωση γύρω από το «να φύγει ο Μητσοτάκης και δεν με νοιάζει τι θα έρθει μετά»…
• Η Κεντροαριστερά υπήρξε για δεκαετίες μία από τις δύο βασικές πτέρυγες της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα. Από το ΠΑΣΟΚ της Μεταπολίτευσης έως τον ΣΥΡΙΖΑ της δεκαετίας του 2010, διαμόρφωσε κυβερνήσεις, ηγεσίες αλλά και κοινωνικές προσδοκίες. Σήμερα, ύστερα από χρόνια φθοράς, διαψεύσεων και μετατοπίσεων, ο πολιτικός αυτός χώρος μοιάζει ιδεολογικά ρευστός και εκλογικά αποδυναμωμένος…
- Από τον Ανδρέα Καψαμπέλη
• Η πρόσφατη παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και η προετοιμασία νέου πολιτικού σχήματος, σε συνδυασμό με τις διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ, επαναφέρουν στο προσκήνιο ένα κεντρικό ερώτημα: Είναι απλώς θέμα προσώπων; Ή μήπως η Κεντροαριστερά έχει μετατραπεί σε ιστορικό απομεινάρι χωρίς προοπτική;
• Η επιδίωξη του Τσίπρα είναι ξεκάθαρα να ηγηθεί ενός νέου αντιμητσοτακικού μετώπου και να επανακαθοριστεί ως ο πιο αξιόπιστος αντίπαλος της Ν.Δ. Αν το καταφέρει, ενδέχεται να απορροφήσει μεγάλο μέρος του κεντροαριστερού χώρου, κυρίως εις βάρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι μόνο, αφού και ο ίδιος ο Μητσοτάκης πλασάρεται πλέον ως «κεντρώος». Ο πανικός στη Χαριλάου Τρικούπη, στο μεταξύ, είναι εμφανής. Φαίνεται από τις εσπευσμένες συναντήσεις του Νίκου Ανδρουλάκη με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Γιώργο Παπανδρέου, δύο πρόσωπα-σύμβολα των πιο αντιφατικών ρευμάτων μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα είναι όμως: Μπορεί αυτό να τον διασώσει ή στο παιχνίδι της πόλωσης το ΠΑΣΟΚ θα βρεθεί περιθωριοποιημένο, άχρωμο και ανίκανο να συγκροτήσει δικό του αφήγημα;
• Ο Τσίπρας κουβαλάει σαφώς βεβαρημένο κυβερνητικό παρελθόν. Δεν είναι όμως μόνο η κλονισμένη πολιτική του αξιοπιστία. Το ουσιώδες ζήτημα είναι εάν έχει πια η Κεντροαριστερά, ως χώρος, όχι απλώς «ιστορικά brands», αλλά τις απαντήσεις και τις λύσεις που απαιτούνται επί του πεδίου στα σύγχρονα προβλήματα. Επί του παρόντος, βρισκόμαστε στις «επαναλήψεις». Διεθνώς, άλλωστε, οι τάσεις που κερδίζουν έδαφος προέρχονται από την άλλη πλευρά του φάσματος…
• Την ίδια ώρα, ωστόσο, η μεγάλη αντίφαση είναι ότι ο πολιτικός κατακερματισμός στην Ελλάδα ευνοεί την επανεμφάνιση ενός «βολικού» δίπολου, αφού η επιστροφή Τσίπρα αντιμετωπίζεται ευνοϊκά από την πλευρά Μητσοτάκη που πιστεύει ότι θα τον βοηθήσει να συσπειρώνει γύρω του όσους δεν επιθυμούν να «ξαναζήσουν» την περίοδο 2015-2019. Αλλά μήπως κι αυτό αποδειχθεί παγίδα; Με φθαρμένα πρόσωπα, χωρίς αφήγημα και με την κοινωνία να κοιτά αλλού, ποιος πραγματικά κερδίζει και ποιος απλώς δεν βουλιάζει πρώτος σε αυτήν την κινούμενη άμμο;
• Σε ένα τέτοιο σκηνικό, οι επόμενες εκλογές κινδυνεύουν να μετατραπούν σε καλλιστεία του χειρότερου και οι πολίτες να κληθούν να διαλέξουν όχι με βάση τις θετικές προτάσεις και λύσεις, αλλά τον «λιγότερο κακό»: Τον αντι-Μητσοτάκη ή τον αντι-Τσίπρα…
• Κι αν, με τα σημερινά δεδομένα, το πιθανότερο είναι η Ν.Δ. να παραμείνει πρώτο κόμμα, αν πάμε -εξίσου πιθανό- σε δεύτερες εκλογές, τι μπορεί να συμβεί τότε; Ηδη, όπως δείχνουν εσωτερικές μετρήσεις, στο εκλογικό σώμα καταγράφεται μια εντυπωσιακή συσπείρωση γύρω από το «να φύγει ο Μητσοτάκης και δεν με νοιάζει τι θα έρθει μετά»…
https://www.dimokratia.gr/apopseis/o-korios/606114/choreyontas-stin-kinoymeni-ammo/
