Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε μια χώρα, ειδικά όταν η γεωγραφική της θέση την έχει καταδικάσει να ζει μόνιμα στα κόκκινα, είναι να ξεχνάει γεγονότα του παρελθόντος και να μην μαθαίνει από τα λάθη που έκανε, τα οποία της στοίχισαν και μάλιστα πολύ. Δεν θα είναι μικρό το άρθρο, διότι δεν θα μπορούσα σε μόνο λίγες γραμμές, να περιγράψω όλα όσα πρέπει να περιγραφούν...
Η μνήμη ενάντια στην επικίνδυνη λήθη πρέπει να είναι συνολική και ολοκληρωτική. Σε διαφορετική περίπτωση θα υπάρξει σοβαρό θέμα στο μέλλον και όχι στο πολύ μακρινό, διότι τότε το έθνος θα βρίσκεται σε πτώση, η κοινωνία θα καταρρέει, και μόνο μία παράμετρος θα είναι ευκρινής: ότι οι πολίτες αυτού του Έθνους έχουν μάλλον ξεχάσει από πού έρχονται και μάλλον έχουν χάσει επαφή με όλα αυτά που τους ένωσαν στο παρελθόν.
Βρισκόμαστε κοντά στον Ιανουάριο, τον μήνα δηλαδή που έλαβαν χώρα τα γεγονότα των Ιμίων πριν από 28 χρόνια, που τόσο πλήγωσαν την Ελλάδα και αποτύπωσαν ανάγλυφα και με αίμα ελληνικό, τη γύμνια των ανεπαρκών πολιτικών ανδρών εκείνης της εποχής, που διαδέχτηκαν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ας πάμε λοιπόν πίσω σε εκείνες τις ημέρες, ειδικά στην αποφράδα ημέρα των γεγονότων της 30ής Ιανουαρίου του 1996 ή μάλλον, την ημέρα της προδοσίας της χώρας και του Έθνους, που διαπράχθηκε από την ανείπωτη δειλία και ανεπάρκεια των τότε πολιτικών.
Με όλο τον ελληνικό στόλο να έχει βγει στο Ανατολικό Αιγαίο και σε διάφορα άλλα καίρια σημεία του ελληνικού αρχιπελάγους, έχοντας απέναντί του έναν πολύ μεγάλο αριθμό τουρκικών πολεμικών πλοίων. Ειδικά την 30ή Ιανουαρίου στο Αιγαίο, λόγω των πολύ ακραίων καιρικών συνθηκών, είχαν κρυφτεί ακόμα και οι γλάροι -τίποτα δεν πετούσε εκείνη την ημέρα.
Είχε προηγηθεί το επεισόδιο την παραμονή των Χριστουγέννων, με την "εσκεμμένη” προσάραξη του τουρκικού φορτηγού πλοίου στα Ανατολικά Ίμια και η συμπεριφορά τόσο του Τούρκου καπετάνιου του φορτηγού, όσο και των τουρκικών αρχών είχαν ξεκάθαρα δείξει πως οι γείτονές μας προσπαθούσαν να εγείρουν θέμα έρευνας και διάσωσης, εντός της ελληνικής επικράτειας. Ως αποτέλεσμα αυτού του συμβάντος, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό άρχισε να παρακολουθεί από κοντά κάθε κίνηση του εχθρού. Στο υπουργείο Άμυνας είχε σημάνει κόκκινος συναγερμός. Οι τουρκικές διεκδικήσεις είχαν ανέβει επίπεδο και αμφισβητούσαν την κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγαίο.
Τότε βέβαια υπήρχε η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου με έμπειρα στελέχη δίπλα, με τον ίδιο να έχει στριμώξει τους Τούρκους, μη επιτρέποντάς τους ούτε καν να σκεφθούν να κάνουν κάποια ενέργεια εις βάρος της χώρας μας. Όμως ο Παπανδρέου ήταν πολύ άρρωστος και οι Τούρκοι γνώριζαν καλά -ήταν καλά πληροφορημένοι, πως μεγάλες πολιτικές αλλαγές ήταν προ των θυρών στην Ελλάδα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν γνωστό στους εξ’ Ανατολών γείτονές μας, πως σε θέματα κυριαρχίας και ειδικά στο Αιγαίο, δεν έκανε βήμα πίσω και εννοούσε την κάθε προειδοποίηση που τους απηύθυνε.
Έτσι, παρ’ όλο που ήξεραν πως ο Παπανδρέου κάποια στιγμή θα αναγκαζόταν να παραδώσει την εξουσία και το κόμμα του σε κάποιον εκ των δελφίνων, ακόμα τον φοβόντουσαν αφενός γιατί δεν μασούσε ποτέ τα λόγια του και αφετέρου, λόγω του διεθνούς κύρους του και του ότι εννοούσε όλα αυτά που τους είχε διαμηνύσει -είχαν ήδη την εμπειρία του 1987, όταν είχε δώσει εντολή στον ελληνικό στόλο που είχε αποπλεύσει, να κάνει αυτό που ήξερε.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης των Ιμίων, πρωθυπουργός ήταν ο Σημίτης, χωρίς ακόμα να διαθέτει την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, ενώ οι απέναντι είχαν την Τανσού Τσιλέρ ως εντολοδόχο πρωθυπουργό και μάλιστα, χωρίς να έχει προλάβει να σχηματίσει κυβέρνηση -είχε όμως όνειρο να πετύχει πράγματα και να κάνει καριέρα πρωθυπουργού.
Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Όποιοι και αν εκλεγούν απέναντι, πάντα κυβερνά το "βαθύ παρακράτος”, το οποίο ευτυχώς εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν διαθέτουμε. Πιο συγκεκριμένα, το βαθύ αυτό παρακράτος σχεδίασε, οργάνωσε και εκτέλεσε με κάθε λεπτομέρεια το εγχείρημα της απόβασης των Τούρκων βατραχανθρώπων στα Ίμια από την προσάραξη του φορτηγού πλοίου μέχρι την αποκλιμάκωση της έντασης την τελευταία μέρα -όχι η Τσιλέρ και οι συνεργάτες της. Το βαθύ τουρκικό παρακράτος και το τουρκικό υπουργείο των εξωτερικών είναι υπεύθυνοι για την "Κρίση των Ιμίων”, διότι απλά είναι κράτος εν κράτει.
Η ιστορία των Ιμίων είχε και κάτι θετικό. Οι επόμενες πολιτικές ηγεσίες ήταν πλέον υποψιασμένες, πράγμα που δεν ίσχυε πριν. Ποτέ πριν, σε αντίθεση με τους απέναντι, οι Έλληνες δεν παρακολουθούσαν όπως έπρεπε τα τεκταινόμενα απέναντι και ως εκ τούτου δεν πρόλαβαν να προβλέψουν και να αποσοβήσουν τον κίνδυνο πριν εκδηλωθούν τα γεγονότα όπως εκδηλώθηκαν, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει σήμερα.
Τότε υπήρχε σε απόλυτο βαθμό η ασυνέχεια του κράτους. Οι όποιες πληροφορίες υπήρχαν, δεν προωθούνταν εκεί που έπρεπε, με αποτέλεσμα, όταν τα πράγματα συνέβησαν, στην κυβέρνηση και τις ένοπλες δυνάμεις απλά να αλληλοκοιτάζονται έκπληκτοι. Βέβαια στη συνέχεια κατάλαβαν, αλλά δυστυχώς είχε ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος. Τότε, λόγω της ασθένειας του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν γίνονταν υπουργικά συμβούλια και ο κάθε υπουργός έκανε ό,τι του έρχονταν στο νου. Μόνο στο στρατιωτικό σκέλος υπήρχε πραγματική σύμπνοια απόψεων, όπως φάνηκε στη συνέχεια. Ο Αρσένης τότε έκανε ό,τι μπορούσε, με τον Πάγκαλο όμως, αντί να συντονίζει τους διπλωμάτες μας στον ΟΗΕ, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ και γενικά σε όλο τον πλανήτη, είχε πάρει σβάρνα τα ντόπια κανάλια.
Η Τανσού Τσιλέρ ήταν τόσο φιλόδοξη για το πολιτικό της μέλλον, που ήρθε σε πλήρη ρήξη με το παγκόσμιο σύστημα, αποφασίζοντας να κηρύξει πόλεμο σε ένα κράτος της ίδιας συμμαχίας και να ανεβάσει Τούρκους στρατιώτες στα Δυτικά Ίμια, λες και ήταν τοπική κοινοτάρχης και αποφάσιζε στον χώρο της κοινότητάς της να κάνει ό,τι της ερχόταν στο νου, γεγονός που στη συνέχεια την εξαφάνισε από το προσκήνιο... Αλλά το κακό για εμάς είχε ήδη γίνει.
Ήταν τόσο ρηχή πολιτικός η Τσιλέρ, που έκανε την κίνηση αυτή μη γνωρίζοντας πώς θα αντιδράσει η Ελλάς, διότι αν τότε είχαμε όντως αντιδράσει, η Τουρκία χάνοντας εκεί στην περιοχή των Ιμίων τον μισό της στόλο, θα διαλυόταν, θα πήγαινε 150 χρόνια πίσω και την επόμενη μέρα, θα ήταν η μέρα που θα είχαμε τελειώσει μια και καλή με τους απέναντι. Και πράγματι μπορούσαμε να το είχαμε κάνει και σχετικά εύκολα απ’ ό,τι φάνηκε στη συνέχεια. Η Τουρκία τότε, θα είχε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια επιτιθέμενη πρώτη, με την αποβίβαση κομάντος σε ελληνική επικράτεια και την έξοδο του τουρκικού στόλου για να ενισχύσει την απόβαση των κομάντος, με την Ελλάδα να είναι το αμυνόμενο κράτος... στο οποίο απειλούνταν τα κυριαρχικά του δικαιώματα και το δικό του έδαφος. Αν είχαμε δράσει τότε, θα είχαμε διατηρήσει την αξιοπρέπειά μας και το πλήρωμα του ελικοπτέρου της φρεγάτας Ναυαρίνο δεν θα είχε χαθεί μάταια ή ακόμα ίσως και να μπορούσε να είχε αποφευχθεί ο θάνατος των τριών πιλότων.
Ο Α/ΓΕΕΘΑ τότε, ο ναύαρχος Λυμπέρης, όταν ρωτήθηκε τι έπρεπε να γίνει, είχε πει το αυτονόητο... "Εξαϋλώνουμε όποιον Τούρκο έχει πατήσει το πόδι του στα Ίμια...”. Δυστυχώς δεν αντιδράσαμε... παρ’ όλο που σε λιγότερο από μια ώρα θα τους είχαμε τελειώσει -θα είχε τελειώσει το πανηγύρι και μάλιστα χωρίς να κατηγορηθούμε εμείς. Σίγουρα και η πλευρά μας θα είχε υποστεί απώλειες, αλλά οι Τούρκοι θα είχαν κυριολεκτικά διαλυθεί, έχοντας χάσει το μεγαλύτερο μέρος του στόλου τους και δεν θα μας ξαναενοχλούσαν για πολλές πολλές δεκαετίες.
Έτσι, κάποια στιγμή ήρθε η ώρα μηδέν, όπου η πολιτική ηγεσία της χώρας μας, είπε στους κυβερνήτες των πολεμικών πλοίων μας το ανεκδιήγητο "μαζέψτε τα και φύγετε.” και στα βατράχια που ήταν ακροβολισμένα στα Ανατολικά Ίμια "Υποστείλτε τη σημαία, πάρτε την μαζί σας και εγκαταλείψτε τη βραχονησίδα -είναι εντολή από την κυβέρνηση.”
Ήταν η στιγμή που τα πληρώματα των πολεμικών πλοίων μας και οι βατραχάνθρωποι που είχαν επιστρέψει έκλαιγαν. Έκλαιγαν γιατί κάποιοι δειλοί στην Αθήνα έβαλαν την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια.
Στη συνέχεια και τι δεν έκαναν εκείνοι οι δειλοί πολιτικοί για να φορτώσουν την ευθύνη της ντροπής στις ένοπλες δυνάμεις. Άρχισαν να αλλάζουν τους κυβερνήτες των πολεμικών μας πλοίων, οι οποίοι ήταν έξαλλοι με την ηττοπάθεια των τότε πολιτικών, που κρύφτηκαν σαν τα ποντίκια και ξεμύτισαν πάλι, όταν τους διεμήνυσαν πως όλα είχαν τελειώσει... και η σημαία των Ιμίων είχε αποβιβαστεί στον ναύσταθμο... σώα.
Στη συνέχεια, οι τότε πολιτικοί θέλησαν να πείσουν τον λαό, πως καλά έκαναν και απέσυραν τις ένοπλες δυνάμεις μας από την περιοχή των γεγονότων, διότι οι Τούρκοι δήθεν υπερτερούσαν σε δύναμη πυρός, αλλά κανείς δεν τους πίστεψε και λίγο αργότερα αποδείχθηκε το μέγεθος των ψεμάτων που προσπάθησαν να ψελλίσουν. Εκείνο το βράδυ οι υπεύθυνοι υπουργοί είχαν δραπετεύσει στο Μέγαρο Μαξίμου, αντί να βρίσκονται στο Πεντάγωνο, με αποτέλεσμα να μην έχουν την παραμικρή ιδέα σχετικά με τι συνέβαινε στο πεδίο. Δεν είχαν απολύτως καμία επαφή με τη στρατιωτική ηγεσία. Το τραγικό σε αυτή την ιστορία είναι, πως οι πολιτικοί που κατόπιν εορτής προσπάθησαν να αποτιμήσουν τα γεγονότα, δεν είχαν την παραμικρή ιδέα σχετικά με το τι συνέβαινε στα Ίμια και γενικά στο Ανατολικό Αιγαίο. Προσπάθησαν να ρίξουν τις ευθύνες στους στρατιωτικούς, αλλά έπαιξαν κι έχασαν -κανένας δεν τους πίστεψε.
Πολλά έγιναν και όλα είναι καταγεγραμμένα, αλλά ο φάκελος των Ιμίων ποτέ δεν άνοιξε για να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Έγιναν μάχες σημάτων και ασυρμάτων για να ανεβούν Έλληνες βατραχάνθρωποι στα άλλα Ίμια, αλλά ο τότε πρωθυπουργός φοβόταν μήπως προκαλέσουμε τους Τούρκους. Οι βατραχάνθρωποί μας πάνω στα Ίμια ζητούσαν άδεια για να εκτελέσουν τους Τούρκους κομάντος που για μεγάλο χρονικό διάστημα τους είχαν στα σκόπευτρα όταν προσπαθούσαν μέσα στη θαλασσοταραχή να προσεγγίσουν, αλλά η απάντηση ήταν... "αναμείνατε εντολή”. H εντολή αυτή δεν ήρθε ποτέ και έτσι οι Τούρκοι σκαρφάλωσαν στην άλλη βραχονησίδα. Ζήτησε τότε ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, ναύαρχος Λυμπέρης, άδεια να ισοπεδώσει τη βραχονησίδα... αλλά ούτε τότε ήρθε η πολυπόθητη άδεια, με τη συνέχεια να είναι απλά... ιστορία.
Ας ευχηθούμε λοιπόν, ποτέ στο μέλλον να μην πατήσει εχθρός σε ελληνικό έδαφος χωρίς να τον εξαϋλώσουμε. Ας ευχηθούμε ποτέ στο μέλλον να μην ξαναυπάρξουν θεσμικοί προδότες στη χώρα μας, όπως στα Ίμια και αργότερα στις Πρέσπες. Ας ελπίσουμε πως οι Έλληνες πολίτες θα μάθουν επιτέλους να επιλέγουν με περίσκεψη τους εκπροσώπους τους στην Ελλάδα και δεν θα συνεχίσουν να δέχονται το παράλογο... αρχηγικό προνόμιο, που δίνει το δικαίωμα στον εκάστοτε προσωρινό αρχηγό κόμματος, να επιλέγει τους κολλητούς και τους χειροκροτητές του, για την εκπροσώπηση της χώρας μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αντί για πατριώτες-μονομάχους με περγαμηνές, ήθος και γνώσεις, που να αντιδρούν σε κάθε επιβουλή κατά της χώρας μας και να σημειώνουν νίκες για την Ελλάδα.
Σίγουρα ακούγεται οξύμωρο να ακούς πως "...κάποιες φορές κερδίζεις όταν χάνεις”, αλλά μόνον οξύμωρο ή ανόητο δεν είναι. Ας γίνει η αποφράδα εκείνη ημέρα, η αιτία να μην ξαναχάσουμε ποτέ την αξιοπρέπειά μας.
Η μέρα που θα κληθούμε να δείξουμε αν μάθαμε από το πάθημα των Ιμίων κάποια στιγμή ενδέχεται να έρθει, αν και είναι πολύ δύσκολο για τους Τούρκους να αποτολμήσουν το απονενοημένο τώρα, διότι το ρίσκο είναι γι’ αυτούς τεράστιο, όπως ήταν και στα Ίμια, μόνο που τότε με τη συνδρομή της τότε ελληνικής κυβέρνησης, κατά κάποιο τρόπο τους... βγήκε. Ας ελπίσουμε πως θα φανούμε αντάξιοι της ιστορίας αυτής της πανέμορφης χώρας και αν και όταν οι απέναντι αποφασίσουν να αυτοκτονήσουν, εμείς δεν θα προσπαθήσουμε καν να τους αλλάξουμε τη γνώμη.
