Εάν δεν λύσουμε το πρόβλημα του κράτους, το οποίο μας χρεοκόπησε, μας εξευτέλισε, μας κατέστρεψε και μας διέσυρε πολλές φορές διεθνώς, πολύ φοβόμαστε πως θα χαθούμε ως Έθνος – παρά το ότι εμείς δώσαμε τα φώτα στην Ευρώπη και βιώσαμε το Διαφωτισμό πάνω από 2.000 χρόνια πριν.
Άρθρο
Εισαγωγικά, οφείλουν να γίνονται κατανοητές οι διαφορές μεταξύ εννοιών, ειδικά όταν είναι τόσο σημαντικές σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, όπως το κράτος και το Έθνος – όπου πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα που δεν πρέπει να τα συγχέει ποτέ κανείς. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:
Κράτος είναι μία οργανωμένη πολιτική οντότητα, η οποία κατέχει το μονοπώλιο της χρήσης νόμιμης εξουσίας σε μια καθορισμένη γεωγραφική περιοχή.
Υπάρχουν εθνικά κράτη, υπό-εθνικά και πολυεθνικά. Ένα κράτος συνήθως περιλαμβάνει ένα σύνολο οργανισμών (βουλή, δημόσιο, στρατός, αστυνομία κλπ.) – οι οποίοι έχουν τη δικαιοδοσία να φτιάχνουν και να επιβάλλουν τους κανόνες εκείνους που κυβερνούν τον πληθυσμό μίας κοινωνίας, μέσα σε συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια.
Το κράτος έχει κυβέρνηση, νόμους και αναγνωρισμένη κυριαρχία – την οποία έχουμε χάσει σήμερα, ως γερμανική αποικία. Κράτος στα αρχαία Ελληνικά σήμαινε «δύναμη» – άρα στη σημερινή εποχή εισπρακτικός μηχανισμός, κατασταλτικός, δικαστικός κοκ. Η «δύναμη» αυτή δεν ανήκει σήμερα στο ελληνικό κράτος – αλλά στις δυνάμεις κατοχής, όσο και αν εθελοτυφλεί κανείς. Το κράτος έχει υπηκόους που μπορεί να είναι ιθαγενείς ή μη – όπως οι μετανάστες που παίρνουν την ελληνική υπηκοότητα, αλλά ασφαλώς δεν είναι Έλληνες.
Έθνος τώρα ονομάζεται ένα σύνολο ανθρώπων που μοιράζονται κοινά γνωρίσματα – τα οποία διακρίνουν τους ανθρώπους αυτούς σε παγκόσμια κλίμακα. Τα κυριότερα από τα συγκεκριμένα αυτά γνωρίσματα είναι η φυλή, η γλώσσα, το θρήσκευμα, η κοινή ιστορία, ο πολιτισμός και η γεωγραφική καταγωγή. Στην Ευρώπη, η ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης άρχισε για τα περισσότερα Έθνη μόλις κατά την Αναγέννηση. Στην Ιταλία σχεδόν 1.500 χρόνια προηγουμένως, ενώ ξεκίνησε στην Ελλάδα πολύ πιο πριν.
Περαιτέρω, εμείς Έλληνες ιθαγενείς που διαμένουμε είτε στην Ελλάδα, είτε στον υπόλοιπο πλανήτη, οι ομοεθνείς με μία άλλη ορολογία, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το Έθνος μας. Αντίθετα είμαστε υπερήφανοι, αφού από εμάς ξεκίνησε η εθνική συνείδηση, έχοντας μεταλαμπαδευθεί στην Ιταλία πολύ αργότερα και στις άλλες χώρες της Ευρώπης μόλις κατά την Αναγέννηση – μεταξύ του 15ου και του 17ου αιώνα. Ο Μεσαίωνας που μεσολάβησε, η χειρότερη ίσως εποχή στην παγκόσμια ιστορία, ο σκοταδισμός, ήταν το αποτέλεσμα της κυριαρχίας των γερμανικών φυλών, κάποια στιγμή υπό την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους – ενώ κάτι ανάλογο ευρίσκεται σε εξέλιξη σήμερα, αφού οι Γερμανοί εκσυγχρονίζονται μεν, αλλά δεν αλλάζουν .
Εμείς οι Έλληνες ιθαγενείς, εντός ή εκτός της Ελλάδας, έχουμε πρόβλημα με το κράτος μας – το οποίο έχει αλωθεί από το διεφθαρμένο κομματικό-πελατειακό μηχανισμό που έχει εγκατασταθεί, διαστρεβλώνοντας μεταξύ άλλων το Σύνταγμα για να εξυπηρετεί τα ιδιοτελή του συμφέροντα. Μετά το 2009 το αλωμένο ελληνικό κράτος, φυσικά όχι το Έθνος, κυριαρχήθηκε από την Τρόικα, με τις ελληνικές κυβερνήσεις άβουλα υποχείρια της – σήμερα από τη γερμανική Ευρώπη.
Εάν δεν λύσουμε λοιπόν αυτό το πρόβλημα, το οποίο μας χρεοκόπησε, μας εξευτέλισε, μας κατέστρεψε και μας διέσυρε πολλές φορές διεθνώς, πολύ φοβόμαστε πως θα χαθούμε ως Έθνος – παρά το ότι εμείς δώσαμε τα φώτα στην Ευρώπη και βιώσαμε το Διαφωτισμό πάνω από 2.000 χρόνια πριν. Είμαστε σίγουροι όμως πως τελικά θα τα καταφέρουμε, όπως πάντοτε στην μακραίωνη ιστορία μας – αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει, τι πρέπει να κάνουμε και ποιός είναι ο πραγματικός μας εχθρός.
Συνεχίζοντας, κράτος ασφαλώς είχε η Ελλάδα στο παρελθόν, όταν το διοικούσαν οι φημισμένοι γενικοί διευθυντές – υπάλληλοι καριέρας που γνώριζαν τα πάντα, ενώ σε αυτούς απευθύνονταν οι εκάστοτε πρωθυπουργοί όταν ζητούσαν διευκρινίσεις και όχι στους υπουργούς. Είχαν προσληφθεί με εξετάσεις και παρέμεναν στις θέσεις τους, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα εκλεγόταν – κάτι που άλλαξε το 1964 από τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος ανάγκασε τους περισσότερους να φύγουν. Η ίδια τακτική συνεχίσθηκε από τη δικτατορία, η οποία τοποθέτησε σε θέσεις-κλειδιά πρώην αξιωματικούς του στρατού – ενώ το κακό ολοκληρώθηκε από τον επόμενο Παπανδρέου που διέλυσε ότι είχε απομείνει.
Ειδικότερα, οι γενικοί διευθυντές καταργήθηκαν εντελώς, ενώ υιοθετήθηκε ο θεσμός των πολιτικών συμβούλων – με αποτέλεσμα να διορισθούν σε διάφορες θέσεις-κλειδιά και σε υπουργεία κομματικά στελέχη/υποχείρια χωρίς κανένα προσόν. Στα πλαίσια αυτά οι συνδικαλιστές άρχισαν να συνδιοικούν, οι αξιολογήσεις πρακτικά καταργήθηκαν, η αξιοκρατία έπαψε να υπάρχει και τα πειθαρχικά αχρηστεύθηκαν – με αποτέλεσμα σήμερα να λειτουργεί το δημόσιο από ορισμένους ελάχιστους ευσυνείδητους υπαλλήλους που υπάρχουν σε κάθε υπουργείο. Έτσι είναι πλέον σχεδόν ακατόρθωτο να λειτουργήσει το κράτος, πόσο μάλλον όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι αντιμετωπίζουν τον κάθε υπουργό ως περαστικό – αδιαφορώντας ουσιαστικά για τις οδηγίες του.
Όσον αφορά τους νέους που προσλαμβάνονται μέσω ΑΣΕΠ, διαφθείρονται συστηματικά από τους παλαιότερους «για να μη χαλάσει η αγορά» – με αποτέλεσμα να συνεχίζει να υπάρχει το τέρας του κομματικού-πελατειακού κράτους, με το οποίο δεν τολμάει να συγκρουσθεί καμία κυβέρνηση. Κανένας δεν κατανοεί δυστυχώς πως χωρίς ένα σωστό, λειτουργικό και αποτελεσματικό κράτος, είναι αδύνατον να αναπτυχθεί μία χώρα με βιώσιμο τρόπο – ακόμη και αν η φορολογία ήταν μηδενική, τα χρέη αμελητέα, η ρευστότητα στα ύψη και οι επενδύσεις στο ζενίθ.
Πρόκειται δηλαδή για το μακράν νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας, το οποίο δεν λύνεται με το νεοφιλελεύθερο τρόπο του περιορισμού του κράτους στο ελάχιστο, με τους λιγότερους δυνατούς υπαλλήλους – αφού τότε γίνεται έρμαιο του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος δεν είναι λιγότερο διεφθαρμένος και δε έχει την αποτελεσματικότητα που του προσάπτεται. Οφείλουμε να τονίσουμε εδώ πως άλλο φιλελευθερισμός και άλλο νεοφιλελευθερισμός – όπου ο μεν πρώτος είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός και δημιουργικός, ειδικά ο εθνοφιλελευθερισμός, ενώ ο τελευταίος ένα απίστευτα αυτοκαταστροφικό σύστημα.
Με τα μέσα τώρα που υπάρχουν σήμερα, κυρίως βέβαια με τη βοήθεια της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, μία κυβέρνηση που πραγματικά θέλει να λύσει το πρόβλημα μπορεί να τα καταφέρει – αρκεί να είναι καθαρή και να μην εκβιάζεται από κανέναν, με βάση τη διαφθορά της στο παρελθόν.
Όταν όμως παραμένουν ατιμώρητες τόσες υποθέσεις διαφθοράς, από τα εξοπλιστικά και τα φάρμακα έως τις κατασκευές, ενώ εμφανίζονται καινούργιες, τότε είναι αδύνατον να εξυγιανθεί η Ελλάδα – κάτι που είναι αδιάφορο φυσικά για τις δυνάμεις κατοχής της. Αντίθετα τις διευκολύνει, έως ότου ολοκληρωθεί η υφαρπαγή των δημοσίων και ιδιωτικών της περιουσιακών στοιχείων – οπότε θα αλλάξει ιδιοκτησιακό καθεστώς.
Τότε, γνωρίζοντας καλά τους Γερμανούς, είμαστε σίγουροι πως το κράτος θα λειτουργήσει – οι ανίκανοι δημόσιοι υπάλληλοι θα εκδιωχθούν σε χρόνο μηδέν και οι διεφθαρμένοι θα τιμωρηθούν παραδειγματικά, για να μην τολμήσει να προβεί σε κάτι ανάλογο κανένας. Δυστυχώς όμως θα είναι αργά για τους Έλληνες, αφού οι ωφελημένοι θα είναι οι νέοι ιδιοκτήτες της χώρας – ενώ η εγχώρια ελίτ που πιστεύει πως θα συμμετέχει στη λεηλασία παίρνοντας το δικό της μερίδιο, απλά συγχέει από άγνοια τους Γερμανούς με άλλες εθνότητες. Εν προκειμένω κάνει μεγάλο λάθος, το οποίο θα καταλάβει όταν θα είναι επίσης πολύ αργά – χωρίς να εξαιρούνται οι εφοπλιστές που έτσι και αλλιώς είναι στο στόχαστρο της Γερμανίας.
πηγή:https://analyst.gr/2018/12/12/ethnos-kai-kratos/
