Στην πολιτική των διεθνών σχέσεων το παρόν είναι το αποτέλεσμα ενεργειών που σχεδιάστηκαν στο παρελθόν και βιώνουμε σήμερα. Δεν υπάρχουν δεδομένα και απαιτείται, όχι μόνο μακροχρόνιος στρατηγικός σχεδιασμός, αλλά και ενέργειες, είτε για τη διατήρηση του παρόντος status quo, είτε για την αναθεώρησή του.
Σε περίοδο διεθνών εντάσεων αυτό που οφείλει να εξετάζει ο άμεσα ενδιαφερόμενος είναι τα κίνητρα των εμπλεκόμενων πλευρών, τοποθετημένα όμως, στο πλαίσιο ευρύτερων εξελίξεων που αφορούν στη γεωπολιτική και τη γεωοικονομία.
Επιπρόσθετα, θα πρέπει να διαθέτει τη στοιχειώδη ευφυία να διακρίνει αφορμές από αίτια και επιδιώξεις από προπαγάνδα. Δεν είναι αυτονόητη η ικανότητα αυτή.
Aν εξετάσει κανείς μία πολεμική σύγκρουση χωρίς να την τοποθετήσει στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, αναζητώντας τις κύριες επιδιώξεις των ισχυρών, ώστε να καθορίσει, ανάλογα, τη στρατηγική του μέρους που εκπροσωπεί, αναλαμβάνει οικειοθελώς το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου και είναι επικίνδυνος για την ασφάλεια όσων εκπροσωπεί.
Συγκεκριμένα:
Η κυρίαρχη αντίθεση είναι μεταξύ Η.Π.Α. και Κίνας. Οι υπόλοιπες είναι δευτερεύουσες που είτε προκύπτουν από την κύρια, είτε τοποθετούνται στα δεδομένα που αυτή διαμορφώνει.
Στο πλαίσιο του νέου αυτού «ψυχρού πολέμου» οι άμεσα κερδισμένοι θα είναι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και η πολεμική βιομηχανία σε βάρος της παραγωγικής οικονομίας.
Το ΝΑΤΟ στην Ευρώπη των απειράριθμων θεσμικών κενών και ελλειμμάτων επιβάλλει στρατηγική.
Η Τουρκία επιδεικνύοντας μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, την ίδια στιγμή που αναβαθμίζει το ρόλο της ως διαμεσολαβητής μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, συσφίγγει τις σχέσεις της με σειρά χωρών σε Μέση Ανατολή και Ν.Α. Μεσόγειο που αποτελούσαν προνομιακούς συνομιλητές της χώρας μας. Συνεχίζει να εξοπλίζεται και από τη Δύση στην οποία παράλληλα θέτει προϋποθέσεις για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, ενώ επιδιώκει να νομιμοποιήσει το ρόλο της ως αναθεωρητική δύναμη στην περιοχή εις βάρος του Διεθνούς Δικαίου και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Συγκεκριμένα: Τουρκολιβυκό σύμφωνο, όξυνση της παραβατικής τουρκικής συμπεριφοράς σε Κύπρο και Αιγαίο, αμφισβήτηση κυριαρχίας ελληνικών νησιών, παραβιάσεις διαρκείς του εναέριου χώρου μας, αλλά και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από ερευνητικά τουρκικά πλοία συνοδευόμενα από πολεμικά.
Την ίδια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση επιβάλλει στη χώρα το ρόλο του προβλέψιμου και δεδομένου συμμάχου, του προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης.
Απέναντι στην τουρκική όμως προκλητικότητα και αναθεωρητισμό η απάντηση της Δύσης, μέσω του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ ήταν «βρείτε τα μεταξύ σας».
Στην πολιτική και τη ζωή τίποτα δε συμβαίνει από μόνο του και τίποτα δεν προκαλείται τυχαία.
Από τη στιγμή που τις τύχες της χώρας τις έχει αναλάβει η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχουμε υποστεί διαρκείς προκλήσεις και δεν λάβαμε έμπρακτη στήριξη από τους συμμάχους μας.
Υπάρχουν ευθύνες και οι υπεύθυνοι αντί να απολογηθούν, είτε για τις επιλογές τους, είτε την ανεπάρκειά τους, αποδίδουν στον εαυτό τους το ρόλο του θεματοφύλακα του πατριωτισμού.
Ποιοι αλήθεια δικαιούνται να μιλούν για πατριωτισμό;
Όχι πάντως οι υποστηρικτές του δόγματος «η Κύπρος κείται μακράν».
Στα δύσκολα απαιτείται εθνική ομοψυχία, αλλά στη βάση ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού υπέρ των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων αλλά και της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή μας που η δεξιά παράταξη αδυνατεί όχι μόνο να εγγυηθεί, αλλά και να εκπονήσει.
Απαιτείται λοιπόν πολιτική αλλαγή τώρα. Πριν να είναι αργά.
Δημήτρης Σακελλάρης, εκπαιδευτικός, μέλος της Κ.Ε. ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ.
πηγή:https://www.newsbomb.gr/bomber/apopseis/story/1324878/poioi-miloyn-gia-patriotismo
