Μελέτης Ρεντούμης*
Είναι γεγονός πως η τουρκική επιθετικότητα έχει χτυπήσει κόκκινο το τελευταίο διάστημα, καθώς τόσο οι παραβιάσεις όσο και οι υπερπτήσεις πάνω από τον ελληνικό εναέριο χώρο είναι αυξανόμενες.
Αυτό μπορεί σαν σκηνικό να το έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια ακόμη και τους καλοκαιρινούς μήνες, όμως τα δεδομένα για τη χώρα μας μετά από αρκετά χρόνια δεν είναι τα ίδια.
Η Ελλάδα φρόντισε, και πολύ ορθά, να κάνει δύο παράλληλες κινήσεις την τελευταία τριετία. Αφενός να καταγράψει και να σχεδιάσει ένα άρτιο νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα, τόσο για το ναυτικό όσο και για την αεροπορία, μέσα από σύγχρονες αναβαθμισμένες τεχνολογίες και αφετέρου να ενισχύσει τις διεθνείς της συμμαχίες, τόσο εντός όσο και εκτός ΕΕ, μέσα από μία πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
Η εξωστρέφεια της Ελλάδας είναι εμφανής από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται στα διεθνή fora, καθώς αναδεικνύεται σε ένα σημαντικό γεωπολιτικό παίκτη με φόντο την ενέργεια στη ΝΑ Μεσόγειο, κυρίως μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Η Τουρκία γνωρίζοντας πολύ καλά την τέχνη του παζαριού και της διεθνούς διπλωματίας, αναγνωρίζει στο υψηλότατο επίπεδο τις κινήσεις της Ελλάδας, γι’ αυτό και υπάρχει το τελευταίο διάστημα ένας διάχυτος εκνευρισμός, τόσο για την παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και την ομιλία του στο Κογκρέσο, όσο και για τη στρατηγική αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, καθώς και την πρόσφατη προσέγγιση με τη Σαουδική Αραβία και τις αντίστοιχες εμπορικές συμφωνίες, ανοίγοντας έναν σημαντικό δίαυλο επικοινωνίας και συνεργασίας με αρκετές χώρες του αραβικού κόσμου.
Με βάση τα παραπάνω, η Τουρκία έχει ένα δομικό πρόβλημα και αυτό δεν αφορά μόνο την εσωτερική της πολιτική κατάσταση, τη διόγκωση του εξωτερικού της χρέους και τη μείωση των εισοδημάτων των νοικοκυριών της.
Πρωτίστως αφορά στην προσπάθειά της να αναδειχθεί σε έναν περιφερειακό παίκτη, τόσο στη ΝΑ Μεσόγειο, αλλά και ευρύτερα στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στα Βαλκάνια και όπου υπάρχουν μειονότητες που μπορεί να εκμεταλλευθεί για διεκδίκηση οικονομικών ή εδαφικών συμφερόντων.
Το βασικό αντίπαλο δέος σε όλες αυτές τις επιδιώξεις δεν είναι άλλο από την Ελλάδα, όσο και αν ακούγεται παράδοξο.
Αυτό συμβαίνει γιατί η χώρα μας λειτουργεί με μία επιθετική διπλωματική πολιτική, χτίζοντας παντού συμμαχίες και μπλοκάροντας όπου αυτό είναι εφικτό, τα ερείσματα που προσπαθεί να χτίσει η Τουρκία, ώστε να προλάβει οποιοδήποτε τετελεσμένο γεγονός θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρό εθνικό πρόβλημα είτε στο Αιγαίο, είτε στην Κύπρο.
Μάλιστα η πρόσφατη αναταραχή με τον φόβο ενός θερμού επεισοδίου με τη γείτονα, εντάσσεται ακριβώς σε αυτή τη λογική. Δηλαδή στην προσπάθεια της Τουρκίας, να βρει έναν τρόπο να επιβληθεί της χώρας μας με οποιαδήποτε αφορμή, ώστε να υπάρξει συνολική διαπραγμάτευση επί των διμερών θεμάτων, με αποτέλεσμα να συνεχίσει να διεκδικεί οτιδήποτε εκείνη κρίνει σκόπιμο σε όλες τις περιοχές στις οποίες θεωρεί ότι μπορεί να ελέγξει, από τη Λιβύη, την Κύπρο μέχρι τη Συρία.
Συμπερασματικά θα λέγαμε, πως έχουμε περάσει ήδη σε μία νέα εποχή η οποία θα κριθεί τόσο από τη δύναμη του ισχυρού και την αποτρεπτική του ισχύ, όσο και από τις περιφερειακές συμμαχίες που θα δημιουργηθούν μέσα από τους διεθνείς συσχετισμούς.
Ο Εθνικός κίνδυνος μπορεί πάντα να ελλοχεύει, όμως η χώρα γνωρίζει πλέον πολύ καλύτερα με ποιον έχει να κάνει, τί πρέπει να πράξει και σε ποιο timing να το επιχειρήσει.
* Ο κ. Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός
ΠΗΓΉ:https://www.capital.gr/me-apopsi/3652077/i-agonia-tis-tourkias-me-tin-ellada
