Η Εφη Αχτσιόγλου και ο Αλέξης Πατέλης είναι τα δύο τελευταία πρόσωπα που «τρώνε ξύλο» για κάποιες δηλώσεις τους. Ως περιστατικά θεωρούνται χαριτωμένα και μεταφέρουν μία γλύκα κανονικότητας. Και κάπως έτσι θα πάει. Όσο η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη και η κυβέρνηση χουζουρεύει ανέμελη σκεπασμένη από τις δημοσκοπήσεις, τέτοια θα μας απασχολούν
Κώστας Γιαννακίδης
Η τρίτη εντολή προς τον Μωυσή απαγορεύει την επίκληση του ονόματος του Θεού επί ματαίω. Στη «Ζωή του Μπράιαν», στην ταινία με την οποία οι Monty Python προσεγγίζουν σατυρικά τον βίο του Ιησού, παρακολουθούμε την εκτέλεση, δια λιθοβολισμού, ενός αμαρτωλού που επικαλέστηκε επί ματαίω το όνομα του Γιαχβέ. Στον λιθοβολισμό έπρεπε να συμμετέχουν μόνο άνδρες. Στην σκηνή, όμως, συμμετέχουν μόνο γυναίκες, μεταμφιεσμένες σε άνδρες. Στο τέλος λιθοβολούν αυτόν που διαβάζει την καταδικαστική απόφαση επειδή ανέφερε το όνομα του Θεού.
Μου θυμίζει αυτό που συμβαίνει συχνά στα social, αλλά και στην πολιτική ζωή, όταν μία λέξη ή μία κακή διατύπωση οδηγεί σε λιθοβολισμό διάρκειας δύο ημερών.
Τώρα, ας πούμε, την πάτησε η Εφη Αχτσιόγλου. Τι είπε; Ότι η Αριστερά οφείλει να δει την πανδημία ως ευκαιρία καθώς η κανονικότητα δεν την ευνοεί. Ήταν ειλικρινής, κάνοντας μία σωστή ιστορική ανάλυση με αφαιρέσεις. Ανέκαθεν η Αριστερά έπαιρνε την ευκαιρία της μέσα από κρίσεις που δημιουργούσαν προϋποθέσεις για αναδιάταξη των πραγμάτων. Αν αφιέρωνε είκοσι δευτερόλεπτα παραπάνω στην ανάλυσή της, τώρα ούτε που θα τη συζητούσαμε, πιθανότητα δεν θα μαθαίναμε τίποτα για αυτήν. Αδίκως τρώει τόσο ξύλο, πλην όμως η τρίχα που γίνεται τριχιά είναι μία πολιτική τεχνική στην οποία το κόμμα της έχει αριστεύσει.
Ξύλο τρώει και ο Αλέξης Πατέλης, ο επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού. Αυτός όχι και τόσο άδικα. Αν και κάτοχος διδακτορικού τίτλου, δήλωσε ότι δεν θα προσλάμβανε κάποιον με διδακτορικό καθώς η κτήση του τίτλου απαιτεί αφοσίωση και αποχή από παραγωγικές δραστηριότητες, συνεπώς ο διδάκτορας δύναται να ελεγχθεί για τεμπελιά. Εντελώς ακατανόητη δήλωση, ειδικά από κάποιον που προέρχεται από τον χώρο της «αριστείας». Και ελέγχεται μέχρι και από εκείνους που αποθέωναν τη λαϊκότητα του Νίκου Καρανίκα έναντι των «ακριβοπληρωμένων διδακτορικών και των Χάρβαρντ». Τέλος πάντων, ζήτησε συγγνώμη.
Κατά βάθος τα δύο περιστατικά είναι χαριτωμένα και μεταφέρουν μία γλύκα κανονικότητας. Και αν θέλετε, συμπυκνώνουν και την ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης αυτή τη στιγμή.
Από τη μία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να αξιοποιήσει την ευκαιρία της κυβερνητικής φθοράς που προκάλεσε η πανδημία. Και από την άλλη, είναι η διακομματική τακτική που στοχεύει στην ανάδειξη ενός απλού ολισθήματος σε ολόκληρο θέμα. Και κάπως έτσι θα πάει. Όσο η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη και η κυβέρνηση χουζουρεύει ανέμελη σκεπασμένη από τις δημοσκοπήσεις, αυτά θα μας απασχολούν. Τα μεγάλα δείχνουν να έχουν πάρει τον δρόμο τους.
'
Πηγή: Protagon.gr
