Για πρώτη φορά μετά το ξέσπασμα της κρίσης, στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου, , βρίσκεται η μεσαία τάξη, οι πολίτες που σήκωσαν το βάρος της δημοσιονομικής εξυγίανσης, πληρώνοντας δισεκατομμύρια ευρώ σε φόρους και εισφορές, είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε ως μισθωτοί ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.
Πολίτες όπως ο δικηγόρος Νάσος Νικολόπουλος, που στην καρδιά της κρίσης, πήρε την παράτολμη απόφαση να ξεκινήσει, με δύο ακόμα συναδέλφους, τη δική του δικηγορική εταιρεία.
Απόφαση που τον δικαίωσε, γιατί διαφορετικά θα είχε χαθεί, όπως λέει χαρακτηριστικά:
Όταν ένας πελάτης έρχεται και χρεώνεται 1.000 ευρώ (εάν αφήσουμε το ζήτημα του Φ.Π.Α. και δεν πάει το κόστος στα 1.240 ευρώ), ένα 60% από το ποσό αυτό επιβαρύνεται με φόρους και εισφορές. Και αυτό δεν περιλαμβάνει τα λειτουργικά έξοδα και το κόστος διαβίωσης. Επί του καθαρού εισοδήματος, δηλαδή του φορολογητέου, μπαίνουν οι ασφαλιστικές εισφορές, που χονδρικά είναι στο 23% γιατί εμείς έχουμε και το επικουρικό ταμείο, η φορολογία εισοδήματος που μεσοσταθμικά είναι στο 29%, η εισφορά αλληλεγγύης και ο φόρος επιδητεύματος. Ο φόρος επιτηδεύματος είναι 650 ευρώ, δηλαδή όσο ένας κατώτατος μισθός.
Νάσος Νικολόπουλος
Δικηγόρος
Γιος δασκάλων με προπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα και μεταπτυχιακές στην Αγγλία, ο Νάσος είναι αντιπροσωπευτικό μέλος της ελληνικής μεσαίας τάξης, προ κρίσης.
Η καταιγίδα των Μνημονίων τον βρήκε στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα. Στάθηκε όρθιος, όμως, η αγωνία για το αύριο τον συνοδεύει συνεχώς.
Το μεγαλύτερο κόστος αυτής της κατάστασης για τον ελεύθερο επαγγελματία, αν είναι στα πόδια του, είναι ότι το καταφέρνει αυτό με άπειρες ώρες δουλειάς. Άπειρες ώρες δουλειάς. Αυτό προϋποθέτει ότι έχεις την υγεία σου, πνευματική και σωματική. Με τη δουλειά που κάνουμε τα εγκεφαλικά, οι ανακοπές και όλα τα υπόλοιπα, από την ηλικία μου και μετά, είναι επαγγελματική ασθένεια.
Νάσος Νικολόπουλος
Δικηγόρος
Ποια είναι η μεσαία τάξη
Πόσο είναι το εισόδημα της μεσαίας τάξης αποτελεί αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης.
Έλλειψη σχετικής στατιστικής επεξεργασίας και κρυμμένα εισοδήματα, κάνουν την ΕΛΣΤΑΤ να διαιρεί τον πληθυσμό της χώρας σε τέσσερα ίσα αριθμητικά μέρη (τεταρτημόρια).
Τα δύο μεσαία ορίζονται ως «μεσαία τάξη». Είναι η οικογένεια με δύο παιδιά άνω των 14 ετών και το οικογενεικό εισόδημα κυμαίνεται από €10.700 έως €22.400 ευρώ.
Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, στην Ελλάδα, η μεσαία τάξη αντιστοιχεί σε ατομικό εισόδημα από €7.894 έως €21.050 ετησίως και αποτελεί το 59% του πληθυσμού.
«Βάρκα σε επικίνδυνα νερά»
Σύμφωνα με έρευνα του ΟΟΣΑ, η μεσαία τάξη μοιάζει με «βάρκα σε επικίνδυνα νερά». Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες.
Στην Ελλάδα, ήταν το μεγάλο θύμα της κρίσης, αφού έχανε σχεδόν 6% των εισοδημάτων της ετησίως, στα μέσα της δεκαετίας του 2010.
Στα ελληνικά νοικοκυριά της μεσαίας τάξης:
Το 95% δηλώνει ότι δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα.
Το 70% καθυστερεί να πληρώσει τις υποχρεώσεις του και δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε έκτακτες ανάγκες.
Πάνω από 50% ξοδεύει περισσότερα από όσα κερδίζει, είτε καταναλώνοντας έτοιμα εισοδήματα είτε δανειζόμενο.
Πάνω από 20% όσων βρίσκονται στα χαμηλότερα εισοδηματικά επίπεδα απειλείται με διολίσθηση στη φτώχεια.
Πάνω από το 70% των γονιών φοβούνται ότι τα παιδιά τους δε θα καταφέρουν να διατηρήσουν το επίπεδο άνεσης που έχουν οι ίδιοι.
Ένας στους πέντε εργαζόμενους της μεσαίας τάξης εργάζεται σε θέση με υψηλό κίνδυνο αυτοματισμού (δηλαδή να χαθεί η θέση εργασίας από τις τεχνολογικές εξελίξεις)
Την ώρα που τα εισοδήματα μειώνονται τα έξοδα αυξάνονται με πάνω από το 25% του εισοδήματος της μεσαίας τάξης να πηγαίνει στο ενοίκιο.
Τα βάρη που τη λύγισαν
Είτε ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε μισθωτοί οι εργαζόμενοι της μεσαίας τάξης «μοιράζονται» με το κράτος μεγάλο μέρος των εισοδημάτων τους.
Η υπερφορολόγηση μεγιστοποιείται στη μεσαία τάξη και ιδιαίτερα στα εισοδήματα των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα που κατά τεκμήριο έχουν υψηλές δεξιότητες και καταλαμβάνουν θέσεις ευθύνης στην αγορά εργασίας. Ως αποτέλεσμα οι πλέον παραγωγικοί συμπολίτες μας περιορίζονται συχνά σε επαγγελματικές σταδιοδρομίες με χαμηλότερα εισοδήματα ή μεταναστεύουν μαζικά.
ΣΕΒ
Special Report: Υπερφορολόγηση
Η Ελλάδα φορολογεί υψηλά την εργασία και κυρίως πολύ προοδευτικά, αναφέρειη ειδική αναφορά του ΣΕΒγια την υπερφορολόγηση.
Για καθαρές ετήσιες αποδοχές €20.000, το ελληνικό κράτος «αφαιρεί» από τους μισθωτούς, μέσω φόρων και εισφορών, κατά μέσο όρο το 44% από το ποσό που πληρώνει ο εργοδότης. Μόνο 6 ευρωπαϊκές χώρες αφαιρούν περισσότερο.
Για καθαρές αποδοχές €40.000 το χρόνο, «αφαιρείται» μέσω φόρων και εισφορών το 60% του ποσού που πληρώνει ο εργοδότης. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν αφαιρεί περισσότερο.
Μίλησε για τις γειτονιές που άλλαξαν, τους φίλους και γνωστούς που αγωνίζονται, την πίκρα της ίδιας για το γιο που ζει πλέον στο εξωτερικό.
Μεσαία τάξη είναι αυτοί οι άνθρωποι που "σφίγγουν το ζωνάρι". Αυτό γίνεται σιωπηλά, αλλά πολλές φορές οδυνηρά. Όλοι μας έχουμε στις γειτονιές μας αυτή την αίσθηση ανθρώπων που έχει αλλάξει έντονα η ζωή τους, αλλά δεν το φωνάζουν. Είναι οι άνθρωποι που δε θα βγούνε στους δρόμους να τα σπάσουν, περιορίζουν τη ζωή τους, τις ανάγκες τους και τις επιθυμίες τους. Και συνήθως περιμένουν να έρθει η ώρα να ψηφίσουν.
Καρολίνα Μέρμηγκα
Σύγγραφεας
Σε αυτές τις εκλογές η μεσαία τάξη έχει γίνει κάτι σαν "Άγιο Δισκοπότηρο". Όλοι την ψάχνουν. Υπάρχει η γενική πεποίθηση ότι όποιος την κερδίσει, θα κερδίσει και τις εκλογές.
Γνωρίζεται στα μέλη μας, ότι κατόπιν αποφάσεως του ΔΣ/Ε.Α.Α.Σ. ο εορτασμός των προσκυνηματικών εκδηλώσεων για τους πεσόντες σε Γράμμο και Βίτσι, θα τελεστεί την 31η Αυγούστου 2025 ημέρα Κυριακή και ώρα 09:30. Ο επίσημος εορτασμός θα πραγματοποιηθεί στο ΒΙΤΣΙ.
Η Ε.Α.Α.Σ. θα διαθέσει ένα (1) λεωφορείο, εφόσον υπάρχει πληρότητα άνω του 80% και κάλυψη αυτού με 50% συναδέλφων, για τον επίσημο εορτασμό στο ΒΙΤΣΙ, το οποίο θα αναχωρήσει στις 30η Αυγούστου και ώρα 07:30 από την ΛΑΕΔ ( Ρηγίλλης 1).
Για δηλώσεις συμμετοχής (με σειρά προτεραιότητας) τα μέλη της Ε.Α.Α.Σ. θα πρέπει να απευθύνονται στο Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων Αντγο ε. α. Χαράλαμπο Πόκα στα τηλ. 210-3632517 και 69 80 562 884. Δηλώσεις συμμετοχής μέχρι 18 Αυγούστου 2024. Ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας: eaasgr@gmail.com Η παρουσία και συμμετοχή των μελών μας στις παραπάνω εκδηλώσεις αποτελεί ύψιστη τιμή στη μνήμη των ηρωικώς πεσόντων και συμβολή στη διατήρηση της ιστορικής μας συνείδησης.
Ο Σύνδεσμος Αποφοίτων ΣΜΥ (ΣΑΣΜΥ), σταθερά προσηλωμένος στην προάσπιση των δικαιωμάτων και της ιστορικής συνέχειας των αποφοίτων της Σχολής μας, προχώρησε σε νέα επίσημη παρέμβαση προς τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας με στόχο την επίλυση δύο κρίσιμων και χρονιζόντων ζητημάτων:
✅ 1. Απόδοση Ηθικών Αμοιβών & Ξιφών σε Αποφοίτους ΣΜΥ
📌 Επιστήσαμε την προσοχή του Υπουργείου στην απαράδεκτη καθυστέρηση απονομής των ηθικών αμοιβών ΕΔΥΕΘΑ 228 & 229, όπως ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Φοίνικα, η οποία εκκρεμεί για τον Στρατό Ξηράς από το 2018. 📌 Τονίσαμε ότι οι αντίστοιχες απονομές σε ΠΑ και ΠΝ έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. 📌 Ζητήσαμε άμεση εξεύρεση κονδυλίων για την παραγωγή και αποστολή των μεταλλίων, καθώς οι πάπυροι έχουν ήδη υπογραφεί από τον Υπουργό Εξωτερικών. 📌 Επιμείναμε στην αποκατάσταση της άνισης μεταχείρισης και στην απονομή των ξιφών στα μέλη μας που δεν τα έλαβαν ποτέ, παρά το γεγονός ότι τα δικαιούνταν.
✅ 2. Θεσμοθέτηση Επίσημου Μητρώου Αποφοίτων ΣΜΥ
📌 Καταθέσαμε επίσημη πρόταση για τη δημιουργία Μητρώου Αποφοίτων της ΣΜΥ από την ίδρυσή της έως σήμερα. 📌 Το Μητρώο θα τηρείται σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, θα επικαιροποιείται ετησίως και θα ενταχθεί στο Μουσείο της Σχολής. 📌 Μια τέτοια κίνηση θα ενισχύσει την ιστορική μνήμη, θα προβάλει τη διαχρονική προσφορά των αποφοίτων και θα εδραιώσει τον θεσμό της ΣΜΥ στο πέρασμα του χρόνου.
🔄 Επόμενα Βήματα:
Αναμένουμε την επίσημη ανταπόκριση του Υπουργείου στα αιτήματα.
Θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε στενά την εξέλιξη των θεμάτων και να ενημερώνουμε τα μέλη μας για κάθε πρόοδο.
Όπως πάντα, οι παρεμβάσεις μας βασίζονται στις προτάσεις και την αγωνία των αποφοίτων μας. Η φωνή σας είναι η δύναμή μας.
Προωθήστε το link άμεσης εγγραφής σε ολους τους συναδέλφους απόφοιτους ΣΜΥ που γνωρίζετε , αναρτήστε το στις ομαδες των τάξεων σας. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
Είκοσι ένα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, από τον ανεπανάληπτο θρίαμβο του ελληνικού ποδοσφαίρου και μία από τις σημαντικότερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού, την κατάκτηση του Euro 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά.
Η Ελλάδα, καταγράφεται και χαρακτηρίζεται από την Ιστορία, όπως έχει σημειώσει χαρακτηριστικά η ισπανική εφημερίδα El Pais, σε αναφορά της στις μοναδικές εκείνες στιγμές, ως «η πιο ανυποψίαστη και απροσδόκητη πρωταθλήτρια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος», βιώνοντας 23 ημέρες έκστασης το 2004. Από την πρώτη έως την τελευταία.
Από τον εναρκτήριο αγώνα ενάντια στην οικοδέσποινα Πορτογαλία (2-1), έως στον τελικό στις 4 Ιουλίου ενάντια στην ίδια αντίπαλο (1-0).
Στην πορεία, ισοπαλία εναντίον της Ισπανίας (1-1), ήττα από την Ρωσία (2-1) και δύο νίκες στους προημιτελικούς και ημιτελικούς εναντίον της Γαλλίας, (1-0) και της Τσεχίας (1-0). Πρωταθλήτρια Ευρώπης με επτά γκολ υπέρ και τέσσερα κατά.
Μέχρι τότε, η εθνική μας είχε εμφανιστεί μόλις σε δύο μεγάλες διοργανώσεις: ένα Παγκόσμιο Κύπελλο (1998) και ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (1980), γνωρίζοντας σε αμφότερες, τον αποκλεισμό στον πρώτο γύρο.
Η δυναμική του επιτεύγματος κατέρρευσε στις τελικές φάσεις των επόμενων τεσσάρων μεγάλων τουρνουά: δύο Euro (2008 και 2012) και δύο Παγκόσμια Κύπελλα (2010 και 2014).
«Δύο άνδρες αποτέλεσαν σημείο αναφοράς αυτής της τεράστιας ομάδας: ο προπονητής, Οτο Ρεχάγκελ, και ο επιθετικός, Άγγελος Χαριστέας, ο οποίος σημείωσε τρία γκολ, συμπεριλαμβανομένου αυτού στον τελικό», ανέφερε η ισπανική εφημερίδα.
Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί το 2001, όταν ήταν ήδη 63 ετών, ότι ο Γερμανός προπονητής θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα στον «Όλυμπο» για να κερδίσει το Euro και στη συνέχεια να προκριθεί σε ένα άλλο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Ήταν αδιανόητο, ανεξάρτητα από τις επαναλαμβανόμενες επιτυχίες του στα σχεδόν 30 χρόνια εμπειρίας του στη Bundesliga (δύο πρωταθλήματα με την Βέρντερ Βρέμης και ένα με τον Καϊζερσλάουερν).
Παρέμεινε στον πάγκο της εθνικής για εννέα χρόνια: 106 παιχνίδια με το 50% των νικών (53) με 23 ισοπαλίες και 30 ήττες. Είναι ακόμα ο μόνος προπονητής που έχει κερδίσει την διοργάνωση χωρίς να γεννηθεί στη συγκεκριμένη χώρα.
Ο Ρεχάγκελ, γνωστός ως… σκληρός προπονητής και αφοσιωμένος σε εμμονές με τακτικές, μετέτρεψε άγνωστους ποδοσφαιριστές σε «στρατό».
Η βάση της ομάδας ήταν 15 παίκτες που έπαιζαν σε ελληνικούς συλλόγους μαζί με τους υπόλοιπους από τους 23 που επιλέχθηκαν από τους «μετανάστες» που έπαιζαν στην Ιταλία (τρεις), την Αγγλία (δύο), την Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Γερμανία (ένας).
Ένα τέλειο μείγμα. Σκληροί παίκτες, εννέα ήδη στα τριάντα τους, που έπαιξαν κάθε παιχνίδι σαν να ήταν το τελευταίο τους. Ισχυρή άμυνα, ανίκητοι στον αέρα και με πρακτική στις αντεπιθέσεις. «Μπορείς να διαφωνήσεις με το στιβαρό και αμυντικό του στυλ, αλλά όχι με το μεγαλείο του θριάμβου του», παρατήρησε η El Pais.
Ο άνθρωπος-γκολ, βρήκε απάντηση στο όνομα του Άγγελου Χαριστέα. Πήγε στην Πορτογαλία σε ηλικία 24 ετών. Έπαιζε ήδη για την Βέρντερ και χάρη στη φήμη που πέτυχε στο Euro 2004, δημιούργησε μια μακρά επαγγελματική καριέρα που έληξε το 2013 στη Σαουδική Αραβία αφού πέρασε από Αγιαξ, Φέγενορντ, Νυρεμβέργη, Λεβερκούζεν, Αρ Αβινιόν, Σάλκε και Παναιτωλικό. Στην εθνική, έφθασε τα 88 παιχνίδια και τα 25 γκολ.
Για την πιο σημαντική ημέρα της ζωής του, διατηρεί αξέχαστες αναμνήσεις: «Ορισμένα όνειρα τα κρατάς για τον εαυτό σου και δεν μιλάς ποτέ γι’ αυτά. Το όνειρό μου όταν άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο ήταν να πετύχω γκολ σε έναν τελικό Euro, γιατί το πρώτο παιχνίδι που είδα στην τηλεόραση ήταν ο τελικός του 1988, με το γκολ του Βαν Μπάστεν».
Ήταν οκτώ ετών κι έχει μόνο μία εξήγηση για το μυστικό αυτής της επιλογής. «Ήμασταν μια οικογένεια. Βάζαμε το συλλογικό μπροστά από το άτομο. Ο καθένας έπαιξε για τη χώρα, για την ομάδα, όχι για τον εαυτό του. Όλοι σεβόμαστε και αγαπήσαμε αυτό που κάναμε. Είχαμε έναν προπονητή με πολύ καλή φιλοσοφία και μας οργάνωσε πολύ καλά. Αν βάλεις όλα αυτά τα κομμάτια μαζί, είναι μια συνταγή να είσαι πρωταθλητής».
«Ιδιαίτερη σημασία είχε και το γεγονός ότι, κατά την προσφώνηση των πολιτικών αρχηγών από τον προεδρεύσαντα της συνεδρίασης, Νικ. Κακλαμάνη, ακούστηκε ίσως για τελευταία φορά η προσφώνηση του κ. Τσίπρα ως “αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης”», έγραφε χθες στην ιστοσελίδα της «Κ» ο Γιώργος Μπουρδάρας, στο ρεπορτάζ του για την ορκωμοσία της νέας Βουλής (Βουλή: Η νέα χωροταξία και το «παρασκήνιο» της ορκωμοσίας, 3.7.23).
Από την περασμένη Πέμπτη, οπότε και ανακοινώθηκε η παραίτηση (και οριστική αποχώρηση) του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, γράφτηκαν πολλά. Ηρωικά, μελοδραματικά, συναισθηματικά, υπερβολικά – από αυτά που στην Ελλάδα τα έχουμε εύκολα. Όπως μου έλεγε φίλος επιχειρηματίας, εκπρόσωπος της μεσαίας τάξης, που θύμωσε με πολλά που διάβασε, «γράψτε οι δημοσιογράφοι όσα αγιογραφικά θέλετε· είμαστε πολλοί αυτοί που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα ψέματα που είπε και τις αθλιότητες που διέπραξε.
Όλα εδώ πληρώνονται και ήρθε η ώρα αυτός ο άνθρωπος να πληρώσει. Δεν λογαριάζω καμία “αξιοπρέπεια” ή “σοβαρότητα” στην ομιλία του στο Ζάππειο. Δεν εννοεί τίποτε απ’ όσα λέει από τότε που τον θυμάμαι. Το αν ήταν αξιοπρεπής στην παραίτησή του για πολλούς από εμάς δεν μας λέει τίποτα. Αυτό είναι μια υποσημείωση μπροστά στο κακό που έκανε στη χώρα».
Η αλήθεια είναι ότι μια παραίτηση είναι ένα μικρό πένθος – ένα από τα πολλά μικρά πένθη που επιφυλάσσει ο ανθρώπινος βίος, και όχι μόνο στην πολιτική. Θέλω να πω, κάτι «πέθανε» την περασμένη Πέμπτη. Ο πολιτικός Αλέξης Τσίπρας, έτσι όπως τον γνωρίσαμε, από το 2012 τουλάχιστον και μετά, δεν υπάρχει πια. Ο ίδιος έχει μπει σε μιαν εσωτερική διεργασία να επανα-επινοήσει τον εαυτό του. Διαδικασία όχι μόνο πολιτική, αλλά ακόμα και υπαρξιακή. Κατανοώ, ωστόσο, την αγανάκτηση του φίλου. Δεν θα πας να χτυπήσεις τον πεσμένο επιδεικνύοντας μιαν ανάλογη αθλιότητα, αλλά, από την άλλη, κάθε απόπειρα αγιογραφίας όχι απλώς είναι άστοχη, έτσι κι αλλιώς, μα είναι και κωμική, αν κρίνουμε από ένα – δύο δείγματα που έπεσαν στην αντίληψή μας τις τελευταίες ημέρες.
Συγκρατώ πάντως το «Όλα εδώ πληρώνονται» που μου είπε ο φίλος και αναρωτιέμαι αν αυτό μπορεί να έχει και ισχύ όχι μόνο για τα περασμένα αλλά και για τα μελλούμενα: είναι και ένα μάθημα σε όσους βρίσκονται αυτή τη στιγμή «καβάλα στο άλογο» να μη διαπράξουν τις ύβρεις που διέπραξε ο Αλέξης Τσίπρας – προτού καν γίνει πρωθυπουργός. Η εξουσία, όπως και η λαοφιλία, κάνει κύκλους. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
Αν μη τι άλλο, ο Αλέξης Τσίπρας το αντιλήφθηκε αυτό με τον πλέον οδυνηρό τρόπο.
Κάθε βράδυ στις 7 και στις 10 οι Έλληνες παρακολουθούν μαζί με εκατομμύρια τηλεθεατές της ηπείρου μας την ανάκρουση των εθνικών ύμνων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου.
Νέα αμούστακα παιδιά ηλικίας 17 ετών μαζί με τους πρεσβύτερους ηλικίας έως 40 ετών, οι οποίοι συγκροτούν αγγλιστί τα ρόστερ των «επίσημων αγαπημένων» αγκαλιάζονται βάζοντας σφιχτά ο ένας τα χέρια στους ώμους του άλλου και τραγουδούν με όλη τη δύναμη της φωνής τους τα λόγια κάθε εθνικού ύμνου.
Άγγλοι, Γερμανοί, Γάλλοι, Αυστριακοί, Ισπανοί, όλες οι φυλές της Ευρώπης αισθάνονται υπερηφάνεια στο άκουσμα των λέξεων που ενώνουν τα έθνη τους. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και στους πάγκους τους. Προπονητές, φροντιστές, ιατροί, αναπληρωματικοί, παράγοντες επαναλαμβάνουν στεντορεία τη φωνή το δικό τους «σε γνωρίζω από την όψη».
Στις εξέδρες την ίδια ώρα χιλιάδες φίλαθλοι κάθε εθνικότητας ανεμίζουν με υπερηφάνεια επίσης τις σημαίες των χωρών τους. Στα προκριματικά του Euro έκανε, μάλιστα, ισχυρή εντύπωση ο φανατισμός και το πάθος στα πρόσωπα κατά την ανάκρουση των εθνικών ύμνων της Αλβανίας, της Κροατίας, της Γεωργίας, της Σλοβακίας, της Σλοβενίας, των νεότερων μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού κρατών.
Οι δε φίλαθλοί τους κυκλοφορούσαν εκτός από τις εξέδρες και στους δρόμους των γερμανικών πόλεων με τις σημαίες τους ανά χείρας. Με τα εθνικά τους σύμβολα. Για να διαδηλώνουν την εθνική τους ταυτότητα. Με πρώτους απ’ όλους τους Τούρκους.
Αυτό λοιπόν που σε όλη την Ευρώπη θεωρείται αυτονόητο, η σκέπη όλου του έθνους κάτω από ένα σύμβολο και η συνάντησή του υπό τους σκοπούς μιας φιλαρμονικής που παιανίζει τον εθνικό ύμνο, στην Ελλάδα των ξιπασμένων ελίτ θεωρείται αναχρονισμός και αφόρητος εθνικισμός. Χουντική πρακτική. Οπισθοδρόμηση.
Και όχι μόνον αυτό. Αντί να προστατεύονται τα σύμβολα και οι μελωδίες που επικύρωσαν την ελευθερία και την παλιγγενεσία μας, γίνεται συστηματική προσπάθεια από τις ίδιες ξιπασμένες ελίτ να υποβαθμιστούν και να αποδομηθούν.
Προσφάτως νεαρός έκαψε επτά φορές την ελληνική σημαία στη Θράκη και αθωώθηκε πανηγυρικά από το Αυτόφωρο στο οποίο προσήχθη. Ο Ποινικός Κώδικας πήγε «περίπατο».
Προσφάτως νεαρά που ανακάλυψε ότι θέλει να κάνει τέχνη με τη σημαία -τίποτε άλλο δεν βρήκε, το εθνικό σύμβολο εργαλειοποίησε-, την έβαψε ροζ στο όνομα των… κακοποιημένων γυναικών. Αγνοώντας η άσχετη ότι η ελληνική σημαία δεν ταυτίζεται με πράξεις βίας αλλά με ένδοξες πράξεις ελευθερίας και εθνικής απελευθέρωσης.
Πρόσφατα Ελληνίς υφυπουργός αρνήθηκε να αποδεχθεί αίτημα κοινοβουλευτικού κόμματος να γίνεται έπαρση της ελληνικής σημαίας τουλάχιστον μία φορά τον μήνα μέσα στα ελληνικά σχολεία.
Για κάποιους σύγχρονους παγκοσμιοποιημένους Έλληνες η σημαία είναι ένα πανί. Για εμάς όμως όχι. Η σημαία είναι η πυξίδα μας. Η σημαία του Αγώνα το 1821, η σημαία με την οποία απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη το 2012 ο βασιλεύς, οι σωζόμενες σημαίες του 1940, η σημαία που τίμησαν με την πράξη τους ο Γλέζος με τον Σάντα στον Ιερό Βράχο, η σημαία του Πολυτεχνείου, η σημαία των Ιμίων (που «την πήρε ο αέρας», την έχει αξιωματικός στην κατοχή του), όλες συμβολίζουν ένα παρελθόν που, όπως έγραφε και ο Ελύτης μας, συγκλονίζει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του.
Τούτων δοθέντων, δεν απορώ που έγινε viral μια αποστροφή της ομιλίας μου στο Πολεμικό Μουσείο κατά την παρουσίαση του βιβλίου μου «Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή», στην οποία έλεγα ότι η γενιά μας αγαπά τη γαλανόλευκη με τον σταυρό και όχι κάποιες πολύχρωμες σημαίες που είναι της μόδας.
Έγινε viral βεβαίως λόγω της γκριμάτσας αποδοκιμασίας που «συνελήφθη» από τον άγρυπνο τηλεοπτικό φακό να κάνει την ώρα που το έλεγα η Ντόρα Μπακογιάννη. Δεν απορώ που ασχολήθηκαν με το πρόσωπό μου και lifestyle εκπομπές της τηλεόρασής μας. Η εικόνα είναι πανίσχυρη, δεν θα μπορούσαν να την αγνοήσουν.
Προσέξτε το ύφος της Μπακογιάννη όταν ο Κοττάκης λέει ότι η ελληνική γαλανόλευκη σημαία με τον Σταυρό είναι πιο πάνω από "κάτι άλλες πολύχρωμες σημαίες που είναι στη μόδα"
Απορώ όμως για τον τρόπο που προσεγγίζουν τα πράγματα μερικοί σχολιαστές του δημόσιου βίου. Οι οποίοι ενοχλήθηκαν σφόδρα από τη σύγκριση με τις πολύχρωμες σημαίες που συμβολίζουν κατ’ αυτούς τη «σύγχρονη Ελλάδα».
Να τα βάλουμε σε μία τάξη. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των ΛΟΑΤΚΙ που δεν κάνουν σημαία τη σεξουαλική τους ταυτότητα και αυτών που την κάνουν. Αυτοί που δεν την κάνουν δίνουν μάχες για το εθνικό σύμβολο, με πάθος καθένας από το μετερίζι του. Διπλωμάτες είναι, πολιτικοί είναι, καθηγητές είναι, αναλυτές, αθλητές είναι, γνωρίζω πάρα πολλούς πατριώτες ΛΟΑΤΚΙ που χωρίς να προκαλούν κανέναν «τρώνε» σίδερα για την Ελλάδα.
Η οργανωμένη κοινότητα όμως δεν συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν έχει τύχει ποτέ να δω στις περίφημες παρελάσεις υπερηφάνειας ελληνική σημαία. Άλλων συμμάχων χωρών, ναι, ελληνική, όχι. Τον γάμο που ψήφισε όμως το Κοινοβούλιο, ασχέτως αν εμείς διαφωνούμε, τον ψήφισε η Ελληνική Δημοκρατία. Κανείς όμως από την οργανωμένη κοινότητα δεν θέλησε να υπερηφανευτεί ότι είναι μέλος της με μια σημαία στα χέρια του. Γιατί;
Αντ’ αυτού κυκλοφορούν μόνον οι πολύχρωμες σημαίες στις οποίες αναφέρθηκα. Η κοινότητα όμως δεν είναι έθνος για να κάνει έπαρση αυτή τη σημαία. Δεν είναι πολυ-έθνος για την ακρίβεια. Να λοιπόν ποιο ήταν το νόημα της αποστροφής μου στο Πολεμικό Μουσείο.
Όσοι με διαβάζετε διαχρονικά άλλωστε θα θυμάστε τη θέση μου που ήταν και τίτλος άρθρου προ καιρού: Και αν είσαι πατριώτης, μου περισσεύει αν είσαι γκέι. Το εννοώ. Δεν το εννόησε δυστυχώς για την εξυπνάδα της η Ντόρα και μερικοί άλλοι. Σε σημείο που να αισθάνομαι ότι δεν ανήκουμε στον ίδιο κόσμο. Ενώ θα έπρεπε.
ΥΓ.: Θέλω με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Παύλο Μαρινάκη που εκπροσώπησε τον πρωθυπουργό σε δύσκολη πολιτική ατμόσφαιρα, τη διοίκηση του Πολεμικού Μουσείου για την παραχώρηση της αίθουσας «Ιωάννης Καποδίστριας» όπου έγινε η παρουσίαση, και τη διοίκηση της ΕΡΤ. Ιδιαιτέρως τον πρόεδρό της Κωνσταντίνο Ζούλα, τον γενικό διευθυντή Ενημέρωσης Φώτη Καφαράκη και τον υπεύθυνο Συνεργείων του Ραδιομεγάρου Παναγιώτη Καραντία για την κάλυψη και την αναμετάδοση της εικόνας με live streaming στο διαδίκτυο, η οποία έφερε την «υπογραφή» του σκηνοθέτη Βασίλη Βλαχοδημητρόπουλου και του τηλεοπτικού παραγωγού Νίκου Μπελόγιαννη.