Εάν η Ελλάδα είχε προσέξει λίγο την οικονομία της, θα είχε δημιουργήσει μια δική της ένωση τουλάχιστον στην περιοχή των Βαλκανίων – χωρίς να εξαιρείται η Τουρκία, ιδίως μετά την άλωση της από το ΔΝΤ (ηχητικό).
Επικαιρότητα
Είναι ασφαλώς εξαιρετικά οδυνηρό το πώς καταλήξαμε στην απόλυτη χρεοκοπία, με ευθύνη των διεφθαρμένων κυβερνήσεων που διόγκωσαν το δημόσιο χρέος μετά το 1981, διαφθείροντας ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας με το κομματικό-πελατειακό κράτος που δημιούργησαν – ενώ στη συνέχεια το λήστεψαν με τα γνωστά σκάνδαλα, χωρίς να εκμεταλλευθούν τα χαμηλά επιτόκια που εξασφάλισε η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη. Αμέσως μετά «πλημμύρισαν» τη χώρα ανεύθυνα με δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, την υπερχρέωσαν, δεν πήραν κανένα μέτρο εξυγίανσης, τη διέσυραν διεθνώς απομονώνοντας την από τις αγορές και την οδήγησαν δόλια στο ΔΝΤ – με τελικό αποτέλεσμα τη χρεοκοπία της με την υπογραφή του PSI, όπου κυριολεκτικά παραδόθηκαν τα κλειδιά της Ελλάδας μαζί με την εθνική της κυριαρχία.
Για να είμαστε δε αντικειμενικοί, μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να ευθύνεται για την πολιτική αστάθεια που προκάλεσε το 2014, η οποία ολοκληρώθηκε με την ανατροπή της προηγούμενης μέσω της εκλογής προέδρου, καθώς επίσης για τη διαχείριση της κρίσης αργότερα, κυρίως για την αντισυνταγματική αντιστροφή του δημοψηφίσματος, αλλά ασφαλώς ούτε υπερχρέωσε, ούτε χρεοκόπησε την Ελλάδα – κάτι που δεν μπορούμε να επικαλεσθούμε για την αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε για τον επικεφαλής της που συμμετείχε σε όλες τις κυβερνήσεις.
Εν τούτοις, το χειρότερο όλων είναι οι τεράστιες ευκαιρίες που έχασε η Ελλάδα, αφού μπορούσε να μεγαλουργήσει στην ευρύτερη περιοχή της μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης – όπου οι κάτοικοι των γειτονικών χωρών αναζήτησαν εργασία στο εσωτερικό της, συναλλάσσονταν με τη δραχμή, μιλούσαν ελληνικά, είχαν υιοθετήσει τις ελληνικές συνήθειες θαυμάζοντας ανέκαθεν τον πολιτισμό μας, ενώ τόσο οι ελληνικές τράπεζες, όσο και οι επιχειρήσεις κατάφεραν να αποκτήσουν σημαντικότατη παρουσία, φτάνοντας έως την Πολωνία.
Ουσιαστικά είχαν κερδίσει τη μάχη με την Αυστρία σε πολλές χώρες, ενώ ήταν ξεκάθαρες οι δυνατότητες συνεργασίας με τη Ρωσία που υπέφερε τα πάνδεινα από το ΔΝΤ τη δεκαετία του 1990 – κάτι που σε κάποιο βαθμό πέτυχαν ορισμένες ελληνικές επιχειρήσεις. Με απλά λόγια, εάν η Ελλάδα είχε προσέξει λίγο την οικονομία της, θα είχε δημιουργήσει μια δική της ένωση τουλάχιστον στην περιοχή των Βαλκανίων – χωρίς να εξαιρείται η Τουρκία, ιδίως μετά την άλωση της από το ΔΝΤ. Δυστυχώς όμως δεν πρόσεξε καθόλου, ενώ οι κυβερνήσεις κατέστρεψαν το ελληνικό επιχειρηματικό πνεύμα – μέσω του διογκωμένου δημοσίου που απομυζούσε τη χώρα, ενώ με τη γραφειοκρατία του, με τους συνδικαλιστές του και με τη διαφθορά του δεν έδινε καμία δυνατότητα στον ιδιωτικό τομέα να προσφέρει αυτά που μπορούσε (με εξαίρεση τις εκάστοτε βρώμικες εγχώριες ελίτ).
Έτσι εμείς οι Έλληνες, Πολίτες μία πάμπλουτης, πολλαπλά προικισμένης χώρας, με έναν μοναδικό πολιτισμό στον πλανήτη, με τη νούμερο ένα ναυτιλία παγκοσμίως, με ένα ονειρεμένο κλίμα και με ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, καταφέραμε το αδιανόητο – να μετατρέψουμε την πατρίδα μας σε μία αποικία χρέους, η οποία είναι υπό την κατοχή των Γερμανών, εξευτελίζεται καθημερινά διεθνώς, ξεπουλιέται και δεν είναι σίγουρη ούτε καν για τη διατήρηση της εδαφικής της ακεραιότητας.
Λογικά λοιπόν έχουμε πάψει να γελάμε, περπατάμε με σκυφτό το κεφάλι, κατηγορούμε τους εαυτούς μας για τα δεινά μας και ντρεπόμαστε που δεν είμαστε σε θέση να συντηρήσουμε τα παιδιά μας – με αποτέλεσμα να έχουν υποβαθμιστεί σε οικονομικούς μετανάστες που εγκαταλείπουν τη χώρα επειδή δεν μπορούν να επιβιώσουν, πόσο μάλλον να κάνουν τις δικές τους οικογένειες.
Ακόμη χειρότερα, δεν φαίνεται να υπάρχει καμία μελλοντική προοπτική – ούτε βέβαια όραμα στην ελληνική κοινωνία, χωρίς το οποίο τίποτα δεν είναι εφικτό. Εν τούτοις, ορισμένοι Έλληνες δεν συμβιβάζονται με τη μιζέρια, τολμούν να ονειρευτούν, έχουν όραμα και πιστεύουν ακόμη στον ελληνισμό, παρά την απίστευτη κατάρρευση των τελευταίων δεκαετιών – όπως ο φίλος μουσικός που μας έστειλε το τραγούδι του με την ονομασία «Απέραντο Γαλάζιο», το οποίο ακολουθεί στη συνέχεια:
πηγή: https://analyst.gr/2018/11/23/xamenes-evkairies/
