Η Πρωτότυπη Ημερήσια Διαταγή της 28ης Οκτωβρίου 1940, του Διοικητή της VIIΙ MΠ, Στρατηγού Κατσιμήτρου

 

Γιατί το 1940 νικήσαμε μία υπερδύναμη - Ποια ήταν η στρατιωτική ιδιοφυία που έκανε το αδύνατο δυνατό!

Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου

Το 1940 σημειώθηκε διαταξική και διακομματική σύμπνοια και σύγκλιση προθέσεων έναντι της ιταλικής εισβολής. Ο βασιλιάς Γεώργιος εκπροσωπούσε το δόγμα "ανήκομεν εις την Δύσιν" στην πλέον αυθεντική του μορφή, έχοντας ο ίδιος ευρωπαϊκή παιδεία και δυτική συνείδηση (σύμφωνα με τον βιογράφο του Π. Πιπινέλη). Ο Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς, η μεγαλύτερη στρατιωτική ιδιοφυία της εποχής του, είχε ξεκαθαρίσει σε συνάντησή του με τους διευθυντές των αθηναϊκών εφημερίδων ότι θα ακολουθούσε πιστά την πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου, συντασσόμενος απολύτως με τους Συμμάχους.

Τα (απαγορευμένα από το καθεστώς Μεταξά) βενιζελικά και αντιβενιζελικά κόμματα ομονοούσαν στην αντίθεσή τους προς τον Άξονα. Το παράνομο ΚΚΕ, με επιστολή του έγκλειστου γενικού γραμματέα του Ζαχαριάδη, καλούσε τα μέλη του να πολεμήσουν "στον πόλεμο που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά". Οι ένοπλες δυνάμεις διοικούντο από βετεράνους της Μικράς Ασίας, που αναζητούσαν αναστήλωση του γοήτρου τους μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο δε θαυμασμός προς τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, υπαρκτός στον ελληνικό Μεσοπόλεμο, εξανεμίστηκε μόλις ο Άξονας στράφηκε εναντίον της Ελλάδος.

Η ελληνική κοινωνία κατελήφθη από ένα συλλογικό αμόκ μόλις πληροφορήθηκε την επίθεση της Ιταλίας. Πολίτες και έφεδροι, μεγαλοαστοί και εργάτες, ηλικιωμένοι και έφηβοι, έτρεχαν να καταταγούν εθελοντές στην πρώτη γραμμή του πυρός. Ο καθηγητής πανεπιστημίου και αρχηγός του Ενωτικού Κόμματος Παναγιώτης Κανελλόπουλος διαπληκτίσθηκε με τον αξιωματικό της στρατολογίας που προσπάθησε μάταια να τον πείσει να μην προωθηθεί στο μέτωπο. Ο ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο φιλόσοφος Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, οι ποιητές Γιώργος Σαραντάρης και Οδυσσέας Ελύτης, ο Χαρίλαος Φλωράκης, πολέμησαν στην πρώτη γραμμή. Η αθηναϊκή ελίτ και οι αγρότες των ακριτικών βουνών βρέθηκαν μαζί στα χαρακώματα.

Αλλά τα πάντα κρίθηκαν τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου. Ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι επισκέπτεται νύκτωρ και αιφνιδιαστικά την οικία Μεταξά στην Κηφισιά. Ο Πρωθυπουργός ξυπνά και κατέρχεται στο σαλόνι με ολύμπια αταραξία. Σαν έτοιμος από καιρό. Είναι ο σπουδαστής της πρωσικής ακαδημίας πολέμου για τον οποίον "ουδέν πρόβλημα υπήρξε άλυτον", σύμβουλος του Βασιλέως Κωνσταντίνου και υπασπιστής του Ελευθερίου Βενιζέλου, επιτελάρχης των Βαλκανικών Πολέμων, επιτελικός νους της παράδοσης της Θεσσαλονίκης και της κατάληψης του Μπιζανίου, προφήτης της αποτυχίας της επιχείρησης των Δαρδανελίων και της Μικρασιατικής Εκστρατείας, διοργανωτής της εξονυχιστικής προετοιμασίας για την αντιμετώπιση της επικείμενης ιταλικής επίθεσης. Όταν ο Γκράτσι του επιδίδει το τελεσίγραφο, με το οποίο ζητεί την ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων "ώστε να διασφαλισθεί ότι η Ελλάς δεν θα εισέλθει στον πόλεμο με την πλευρά των Συμμάχων", ο Μεταξάς τον ρωτά τι θα συμβεί εάν αρνηθεί. Ο Γκράτσι λέει ότι σε αυτήν την περίπτωση θα έχουμε πόλεμο. Ο Μεταξάς, χωρίς να μεσολαβήσει κλάσμα δευτερολέπτου, απαντά: "Ώστε λοιπόν έχουμε πόλεμο". Το ιστορικό ΟΧΙ. Ο ελληνικός λαός κλήθηκε στην συνέχεια να το επαληθεύσει. Και το επαλήθευσε.

Το Ελληνικό Έθνος επί χιλιετίες ίσταται επί ξηρού βράχου στο όριο Ανατολής και Δύσεως, βαλλόμενο πανταχόθεν. Επιβιώνει και υπάρχει επειδή οι ηγέτες του απαντούν στους εκάστοτε εισβολείς με τον τρόπο του Λεωνίδα, του Μιλτιάδη, του Κολοκοτρώνη και του Μεταξά. Και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο η απάντηση θα είναι ΟΧΙ.

Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

πηγή:https://www.capital.gr/arthra/3677395/giati-to-1940-nikisame-mia-uperdunami 

Ο «χάρτης» πληρωμών για την περίοδο 29 Οκτωβρίου έως 1 Νοεμβρίου - Θα καταβληθούν 1.185.877.772 ευρώ σε 1.788.952 δικαιούχους

 Κατά την περίοδο 29 Οκτωβρίου έως 1 Νοεμβρίου, θα καταβληθούν 1.185.877.772 ευρώ σε 1.788.952 δικαιούχους, στο πλαίσιο των προγραμματισμένων καταβολών του e- ΕΦΚΑ και της Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης.

1. Ειδικότερα από τον e-ΕΦΚΑ:
• Στις 30 Οκτωβρίου θα καταβληθούν 1.115.161.772 ευρώ σε 1.715.474 δικαιούχους για πληρωμή κύριων και επικουρικών συντάξεων μηνός Νοεμβρίου.
• Στις 31 Οκτωβρίου θα καταβληθούν 3.800.000 ευρώ σε 10.100 δικαιούχους για πληρωμή προκαταβολής συντάξεων Ν.4778/2021 μηνός Νοεμβρίου.
• Από 29 Οκτωβρίου έως 1 Νοεμβρίου θα καταβληθούν 13.300.000 ευρώ σε 600 δικαιούχους σε συνέχεια έκδοσης αποφάσεων για εφάπαξ.
• Στις 31 Οκτωβρίου θα καταβληθούν 2.016.000 ευρώ σε 1.668 δικαιούχους για επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθεισών εισφορών

2. Από την ΔΥΠΑ θα γίνουν οι εξής καταβολές:
• 20.000.000 ευρώ σε 33.000 δικαιούχους για καταβολή επιδομάτων ανεργίας και λοιπών επιδομάτων.
• 7.000.000 ευρώ σε 10.000 μητέρες για επιδοτούμενη άδεια μητρότητας.
• 19.000.000 ευρώ σε 18.000 δικαιούχους στο πλαίσιο επιδοτούμενων προγραμμάτων απασχόλησης.
• 600.000 ευρώ σε 50 φορείς στο πλαίσιο προγραμμάτων κοινωφελούς χαρακτήρα (πληρωμή εισφορών).
• 5.000.000 ευρώ σε 60 δικαιούχους του προγράμματος «Σπίτι μου».

Ενθουσιασμένος Πρωθυπουργός: - Η οικονομία μας έχει βγει από την «εντατική»!!! - Οι αυξήσεις στους μισθούς υπερβαίνουν τον πληθωρισμό!!!

 Κυρία Πρόεδρε της Δημοκρατίας, αγαπητέ Guy Verhofstadt -σε ευχαριστώ για την ιδιαίτερα διαφωτιστική επισκόπηση των προοπτικών που έχουμε μπροστά μας, ελπίζω ότι σε κάποιο σημείο θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε τα ζητήματα που έθιξες πιο διεξοδικά, γιατί πιστεύω ότι είναι κρίσιμης σημασίας για το μέλλον της Ευρωπαϊκής μας Ένωσης- αγαπητέ Πρόεδρε και μέλη της Διοίκησης του ΣΕΒ, κύριοι συνάδελφοι στην κυβέρνηση και στη Βουλή,

Δίνω και φέτος το «παρών» στη Γενική Συνέλευση των εταιρειών μελών του ΣΕΒ, αναγνωρίζοντας τον κομβικό ρόλο τους στην παραγωγική ζωή της χώρας μας, στην ετήσια αυτή συνάντηση, όπου πολιτεία και επιχειρηματικότητα αναζητούν ένα κοινό βηματισμό στον δρόμο των προτεραιοτήτων της εθνικής οικονομίας.

Γιατί, πράγματι, όπως δηλώνει το εύστοχο σύνθημά σας, «μαζί πετυχαίνουμε περισσότερα». Και αυτό είναι το πνεύμα που διέτρεξε ως τώρα την συνεργασία μας με τους πρώην Προέδρους, τον Δημήτρη Παπαλεξόπουλο, τον Θεόδωρο Φέσσα. Άλλωστε, η ειλικρινής επικοινωνία μεταξύ κράτους και ιδιωτικής πρωτοβουλίας πάντα διαμορφώνει ευκαιρίες συνεργασίας, με διάθεση ανοιχτή και παραγωγική.

Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα ισχύσει και στο εξής, υπό τη νέα ηγεσία του ΣΕΒ. Αγαπητέ Σπύρο, συγχαρητήρια, πολλές επιτυχίες εύχομαι και γόνιμη συνεργασία.

Επιτρέψτε μου, μάλιστα, να επικαλεστώ και τα λόγια του νέου Προέδρου του Συνδέσμου σε ένα πρόσφατο podcast, όπου τον άκουσα να διατυπώνει μία κρίσιμη, νομίζω, άποψη: «η χώρα βελτιώνεται», είπε, «συγκρινόμενη με τις καλύτερες χώρες, ώστε να βλέπουμε τις ελλείψεις μας. Ωστόσο, καλό θα ήταν ορισμένες φορές να σταματάμε και να συνειδητοποιούμε που βρισκόμασταν πριν από χρόνια».

Πράγματι, δίπλα στους φιλόδοξους στόχους που θέτουμε είναι χρήσιμο να ξέρουμε και τις αποστάσεις που έχουμε διανύσει. Κι αυτές δεν είναι μικρές, γιατί, πράγματι, πιστεύω ότι η Ελλάδα του 2024 δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 2019.

Η οικονομία μας έχει βγει από την «εντατική», καταγράφει από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη, μία από τις μεγαλύτερες μειώσεις χρέους παγκοσμίως. Η επενδυτική βαθμίδα είναι γεγονός, ύστερα από 14 χρόνια. Ο τουρισμός καταγράφει διαδοχικά ρεκόρ. Οι εξαγωγές μας, υπηρεσιών και προϊόντων, αγγίζουν πια το 50% του ΑΕΠ, με τη συμβολή της βιομηχανίας και της μεταποίησης να συνιστούν, μάλιστα, μια πολύ σοβαρή, ποιοτική μεταβολή της διάρθρωσης της οικονομίας μας.

Έχουμε κλείσει πρακτικά το μισό επενδυτικό κενό που μας χωρίζει από την υπόλοιπη Ευρώπη. Έχουμε δημιουργήσει σχεδόν 500.000 νέες θέσεις εργασίας. Αυτές έφεραν την ανεργία σε μονοψήφια ποσοστά, με τους μισθούς να αυξάνονται, υπερβαίνοντας συχνά τον πληθωρισμό.

Πιστεύω, κ. Πρόεδρε, αγαπητά μέλη του ΣΕΒ, χωρίς να μακρηγορώ, ότι είναι τώρα η στιγμή για ένα νέο συμβόλαιο δράσης, που θα κάνει αποτελεσματικότερη τη συνεργασία πολιτείας και επιχειρηματικότητας, με διακριτούς ρόλους, με σαφείς κανόνες αλλά και με κοινές προοπτικές. Ώστε αυτή η θετική συγκυρία να μετατραπεί γρήγορα σε μια νέα ευκαιρία, τα αποτελέσματα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας να γίνουν μέρος της συλλογικής ευημερίας και η εθνική πρόοδος να απλωθεί οριζόντια σε όλη την κοινωνία και σε όλη τη χώρα.

Στην κατεύθυνση αυτή, οι κυβερνητικές δεσμεύσεις γίνονται ήδη πραγματικότητα. Να θυμίσω ότι μειώθηκαν ήδη σημαντικά οι συντελεστές στα επιχειρηματικά κέρδη, στα μερίσματα. Έπεσαν στο μισό οι φόροι συγκέντρωσης κεφαλαίου και χρηματιστηριακών συναλλαγών. Οι τόκοι των κρατικών ομολόγων είναι απαλλαγμένοι από βάρη.

Οι ασφαλιστικές εισφορές, ένα πάγιο αίτημα του κόσμου της εργοδοσίας, έχουν υποχωρήσει σωρευτικά θέλω να θυμίσω κατά 5,5 μονάδες, έχοντας φτάσει πια περίπου στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Ταυτόχρονα, όλες μας οι κινήσεις συντείνουν στη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Δεν είναι τυχαίο ότι στη σχετική λίστα του ο «Economist» κατατάσσει την πατρίδα μας στις πρώτες θέσεις σε ό,τι αφορά την πρόοδο στον συγκεκριμένο τομέα. Είμαστε 34οι μεταξύ 82 χωρών. Δεν μας ικανοποιεί προφανώς αυτή η απόλυτη απόδοση, αλλά έχουμε κερδίσει, προσέξτε, 28 ολόκληρες θέσεις. Είμαστε στην κορυφή ανάμεσα σε εκείνες τις χώρες με τις καλύτερες προοπτικές για την επόμενη πενταετία.

Και, σε ένα τρίτο πεδίο, αναφέρθηκε σε αυτό εμμέσως και ο φίλος Guy, η Ελλάδα έχει εξασφαλίσει ευρωπαϊκούς πόρους χωρίς προηγούμενο. Έχουν απορροφηθεί σχεδόν 18 δισεκατομμύρια από τα 36 δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης, με επενδυτικά σχέδια που αλλάζουν την εικόνα της χώρας.

Και αν υπολογιστούν και τα κονδύλια του Εθνικού Προγράμματος Επενδύσεων, το οποίο και αυτό είναι ενισχυμένο, του νέου ΕΣΠΑ, τότε η ελληνική οικονομία θα τροφοδοτηθεί με σχεδόν 40 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Μια μοναδική ευκαιρία για όλους μας να κάνουμε ένα μεγάλο επενδυτικό άλμα.

Κρίσιμες είναι ακόμα οι μεταρρυθμίσεις που επιταχύνουν τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, ενισχύοντας την ασφάλεια δικαίου. Είναι δύο τομείς όπου είναι αλήθεια ότι συχνά αναχαιτίζονται πολλές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Πιστεύω, ωστόσο, ότι ο νέος δικαστικός χάρτης που έχει ήδη ψηφιστεί και υλοποιείται, η ψηφιοποίηση, η καθιέρωση της μίας και μόνο αναβολής, θα μας φέρουν τελικά πιο κοντά στο στόχο: δηλαδή να τελεσιδικούν οι αποφάσεις πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι αυτό συμβαίνει σήμερα.

Τέλος, ας μη ξεχνάμε ότι έχει εκσυγχρονιστεί συνολικά το εργασιακό πλαίσιο. Η ψηφιακή πραγματικότητα στοχεύει να μειώσει τα γραφειοκρατικά εμπόδια τα οποία επιμένουν. Το Κτηματολόγιο με τα νέα χωροταξικά σχέδια -ίσως η πιο σημαντική αθέατη μεταρρύθμιση που υλοποιείται από αυτή την κυβέρνηση- θα καθορίζουν σύντομα σε ολόκληρη την επικράτεια χρήσεις γης, κάτι το οποίο είναι απολύτως κρίσιμο συνολικά για την οικονομική δραστηριότητα, ανεξαρτήτως μεγέθους.

Μιλάμε, λοιπόν, για δράσεις της πολιτείας σε πέντε πεδία, οι οποίες επιδρούν θετικά σε πολλούς ακόμα τομείς.

Και κάτι ακόμα. Υπάρχει σήμερα ένα δεδομένο στον τόπο μας το οποίο, αν και άυλο, αποτελεί ένα χειροπιαστό εθνικό πλεονέκτημα. Αυτό δεν είναι άλλο από την πολιτική σταθερότητα. Τη σταθερότητα που εμείς την έχουμε και, ναι, πρέπει να αναγνωρίζουμε τη σημασία της. Αυτήν που στις μέρες μας αναζητούν πολλά κράτη, όταν εμείς συχνά τη θεωρούμε περίπου αυτονόητη.

Όμως, αυτή η σιγουριά της ομαλότητας είναι τελικά και η αφετηριακή προϋπόθεση για κάθε βήμα προς τα εμπρός. Είναι αυτή που διαμορφώνει τελικά ένα θετικό επενδυτικό κλίμα, που επιτρέπει στις επιχειρήσεις να επενδύουν με μεγαλύτερη ασφάλεια.

Φίλες και φίλοι, προφανώς και δεν γίναμε ξαφνικά επιχειρηματικός παράδεισος. Θα αναφερθεί φαντάζομαι και ο κ. Πρόεδρος σε ανοιχτά ζητήματα τα οποία συζητάμε τακτικά. Το κόστος ενέργειας παραμένει ακόμα υψηλό. Η μετάβαση που έχουμε κάνει με μεγάλη ταχύτητα στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας δεν έχει αποτυπωθεί, ακόμα, στο βαθμό που ενδεχομένως θα θέλαμε, στους λογαριασμούς ρεύματος, είτε μιλάμε για τα νοικοκυριά είτε μιλάμε για τις επιχειρήσεις.

Το κόστος του δανεισμού μπορεί να περιοριστεί και άλλο. Η αγορά εργασίας σήμερα παρουσιάζει ελλείψεις. Ποιος θα το περίμενε πριν από πέντε χρόνια, που το βασικό ζητούμενο ήταν να βρίσκουμε θέσεις εργασίας σε άνεργους, σήμερα το βασικό μας πρόβλημα είναι να διευκολύνουμε τις επιχειρήσεις να βρίσκουν το σωστά καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, για να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες τους.

Κύριε Διοικητά, το ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών δεν έχει φτάσει ακόμα εκεί όπου θέλουμε.

Αυτές είναι προκλήσεις στις οποίες πρέπει να απαντήσουμε, και πρέπει να απαντήσουμε με τολμηρές μεταρρυθμίσεις.

Αυτό, άλλωστε, μας ζητά και η έκθεση Draghi, στην προοπτική μιας παραγωγικά αυτόνομης Ευρώπης. Η έκθεση Draghi, η οποία θα συζητηθεί για πρώτη φορά σε επίπεδο Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στο επόμενο έκτακτο, άτυπο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στη Βουδαπέστη, είναι ένα πολύ σημαντικό κείμενο, με τολμηρές προτάσεις για την Ευρώπη.

Προσωπικά υποστηρίζω στο σύνολό της την έκθεση αυτή, η οποία αναδεικνύει ακριβώς τον κίνδυνο η Ευρώπη μονίμως να χάνει έδαφος σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα, αύριο ενδεχομένως την Ινδία, και που απαιτεί από όλους μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς να πάρουμε πολύ τολμηρές αποφάσεις για να εξασφαλίσουμε ότι το κοινό μας ευρωπαϊκό μέλλον θα μπορούμε να το ατενίζουμε με αισιοδοξία.

Έρχομαι τώρα πάλι στα εσωτερικά μας θέματα, κ. Πρόεδρε. Ξέρετε ότι είμαι ένας πολιτικός ο οποίος πιστεύει όσο λίγοι στην ελεύθερη οικονομία, στο πλαίσιο μιας φιλελεύθερης πολιτικής που συνδυάζει την ανάπτυξη της χώρας με την ατομική προκοπή των πολιτών. Ένα κράτος το οποίο δεν ορίζει, αλλά ρυθμίζει, όποτε χρειάζεται παρεμβαίνει ρυθμιστικά.

Ακριβώς, λοιπόν, επειδή έχω αυτές τις θέσεις, θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να είμαι καθαρός στα ζητούμενα τα οποία η πολιτεία έχει από σας. Δεν υπάρχει ακμαία οικονομία χωρίς συνεκτική κοινωνία. Δεν υπάρχει επιτυχημένη επιχείρηση χωρίς ευχαριστημένους και παραγωγικούς εργαζόμενους. Και, σίγουρα, καμία ανάπτυξη στους αριθμούς δεν αποκτά περιεχόμενο αν αυτή τελικά δεν αφορά τους πολλούς.

Έχετε, συνεπώς, και εσείς την δική σας θέση στο κοινό μέτωπο προόδου της Ελλάδας. Και σε αυτήν θέλω να αναφερθώ σύντομα, σε πέντε πεδία που προϋποθέτουν και τη δική σας συνεισφορά.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα κέρδη δεν είναι μόνο για να αποταμιεύονται ή για να μοιράζονται σε μερίσματα. Το μεγαλύτερο μέρος τους πρέπει να επενδύεται ξανά στις επιχειρήσεις, να εκσυγχρονίζονται οι εγκαταστάσεις, να τονώνεται η έρευνα, να επενδύεται στην καινοτομία. Έχουμε, εξάλλου, βελτιώσει πολύ τα φορολογικά κίνητρα που δίνουμε στις επιχειρήσεις που το κάνουν. Το βλέμμα σας να είναι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στο εξωτερικό, να τονώσουμε την εξωστρέφειά μας, αλλά όχι μόνο.

Γιατί θα ξαναπώ ότι η πρόοδος των επιχειρήσεων οφείλει να μεταφράζεται σε καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας. Είναι κάτι που σε έναν βαθμό το βλέπουμε ήδη, αλλά η σύγχρονη επιχειρηματικότητα έχει πια χρέος να κάνει συμμέτοχους τους υπαλλήλους μιας εταιρείας στην πρόοδό της.

Φροντίζει, επίσης, ώστε η εργασιακή τους ζωή να συμβαδίζει με την οικογενειακή, με παιδικούς σταθμούς, ενισχύσεις για τους νέους γονείς αλλά -γιατί όχι;- και να προσφέρει συμμετοχή στα κέρδη. Για όλα αυτά, άλλωστε, υπάρχουν τώρα και τα κίνητρα όσο και τα φορολογικά εργαλεία για να γίνουν πιο εύκολα πράξη.

Κομβικό τομέα, επίσης, αποτελεί η κατάρτιση και η επανακατάρτιση των εργαζομένων. Ζούμε στην εποχή της εξειδίκευσης και της διαρκούς μάθησης. Ενώ σε συνθήκες υποχώρησης της ανεργίας προκύπτει άμεση ανάγκη για περισσότερες γυναίκες στην αγορά εργασίας, πιο πολλοί νέοι Έλληνες του εξωτερικού που μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα μας.

Με άλλα λόγια, οι καιροί απαιτούν από τις επιχειρήσεις να επενδύσετε στο ανθρώπινο δυναμικό σας. Και προτιμώ οι στρατηγικές κατάρτισης, επανεκπαίδευσης και εκπαίδευσης να γίνονται σε συνδυασμό με τις επιχειρήσεις. Αυτή είναι και η γραμμή την οποία υιοθετούμε στα συναρμόδια Υπουργεία, διότι εσείς γνωρίζετε πολύ καλύτερα ποιες τελικά είναι οι ανάγκες και οι εξειδικευμένες δεξιότητες που χρειάζεστε προκειμένου να παραμείνετε ανταγωνιστικοί.

Το επόμενο πεδίο ευθύνης είναι η πίστη στον υγιή ανταγωνισμό, τον οποίο πλήττουν πάντα οι αθέμιτες πρακτικές και η αισχροκέρδεια, όπου αυτή υπάρχει. Και ο καλύτερος τρόπος για να δικαιωθεί η ανοιχτή οικονομία είναι να ισχύσουν τελικά οι βασικοί της κανόνες. Όταν, δηλαδή, μειώνεται το κόστος παραγωγής, ακολουθεί και μια ανάλογη μείωση των τιμών. Είναι συνεπώς και δική σας ευθύνη όταν αυτό τελικά δεν συμβαίνει, πλήττοντας τον καταναλωτή.

Θα έλεγα ακόμα ότι ειδικό κεφάλαιο -και τελευταίο- είναι ο προσανατολισμός της εταιρικής ευθύνης σε επίκαιρες κοινωνικές ανάγκες. Έχουμε κάνει βήματα προόδου σε αυτή την κατεύθυνση: η χρηματοδότηση, για παράδειγμα, σχεδίων πρόληψης, αποκατάστασης περιοχών από φυσικές καταστροφές. Το είδαμε αυτό και με την στήριξη του ΣΕΒ και τη μεγάλη δωρεά που έκανε στην περίπτωση της Θεσσαλίας. Ή ενδεχομένως η συμβολή στο πρόγραμμα «Μαριέττα Γιαννάκου» για την αναβάθμιση των σχολικών κτιρίων.

Μπορούμε, όμως, μπορείτε περισσότερα. Γιατί η αλήθεια είναι, για να είμαστε τελείως δίκαιοι, ότι σήμερα δεν βλέπουμε στον βαθμό που θα θέλαμε ή στον βαθμό που νομίζω ότι αντιστοιχεί στην πραγματική δυναμική των επιχειρήσεων, ούτε τους μεγάλους ευεργέτες ούτε τις μεγάλες ευεργεσίες του παρελθόντος.

Κλείνω, λοιπόν, με την προσδοκία ότι αυτός ο «δεκάλογος» αμοιβαίων δεσμεύσεων πολιτείας και επιχειρηματικότητας θα γίνει αφετηρία για μια ακόμα πιο παραγωγική συνεργασία.

Συνεργασία και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου η εθνική φωνή ακούγεται ακόμα πιο ισχυρή. Έχει μεγάλη σημασία, πια, να μπορούμε να συνομιλούμε ειδικά για τις μεγάλες επιχειρήσεις, τις εξωστρεφείς επιχειρήσεις, και να διαμορφώνουμε, εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων, πολιτικές οι οποίες θα είναι ωφέλιμες για τις εξωστρεφείς ελληνικές επιχειρήσεις.

Είναι κάτι που ήδη κάνουμε σε κρίσιμους τομείς, όπως η ενεργειακή μετάβαση, η πρόσβαση στο Innovation Fund. Μπορούμε να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή και της επιχειρηματικής καινοτομίας αλλά και της διαμόρφωσης ευρωπαϊκής πολιτικής σε αυτούς τους τομείς.

Τα στοιχήματα που ανοίγονται είναι κοινά: ψηφιακή και πράσινη μετάβαση, η αύξηση της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας, η σωστή λειτουργία της αγοράς και του ανταγωνισμού, η προστασία της κοινωνικής συνοχής. Είναι στοιχήματα τα οποία δεν μπορούν να περιμένουν, τα οποία, όμως, είμαι σίγουρος ότι μαζί μπορούμε να τα κερδίσουμε.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

28η Οκτωβρίου 1940. - Μια επέτειος, ένας θρύλος, μια μνήμη, κι ένα αέναο χρέος προς την Πατρίδα

  28η Οκτωβρίου 1940. 

Μια επέτειος, ένας θρύλος, μια μνήμη, κι ένα αέναο χρέος προς την Πατρίδα
    
   Το χρέος και το καθήκον μας είναι, να αναρτήσουμε την Γαλανόλευκη σημαία μας στα μπαλκόνια μας, για να αποτίσουμε , έναν ελάχιστο φόρο τιμής, στους προγόνους μας, που αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση, για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα το υπέρτατο αγαθό της Ελευθερίας. 

   Όλοι  την Γαλανόλευκη σημαία ΜΑΣ στα μπαλκόνια και στην Καρδιά μας.

Ένοπλες Δυνάμεις: - Το όνομά μου είναι Πατρίς - Οι δρόμοι της δόξας των παλαιμάχων, είναι γεφύρια των σημερινών πολεμάρχων.

 Ομιλία Καθηγήτη κ.Σ.Καργάκου κατά την τελετή απονομής Αναμνηστικού Μεταλλίου και Τιμητικού Διπλώματος, στους επιζώντες πολεμιστές στις επιχειρήσεις των περιόδων 1940-45 (Αλβανία, Μακεδονία, Ήπειρος, Θράκη, Κρήτη, Βόρεια Αφρική, 

Ο Βίκτωρ Ουγκώ σε μία ευτυχισμένη ποιητική του στιγμή είχε γράψει το στίχο: «Δεν γνωρίζω πια τ' όνομα μου· ονομάζομαι πατρίς». Κάθε φορά που το χρέος μας καλεί να τιμήσουμε αυτούς που έγιναν προσφορά θυσίας, με την απώλεια της ζωής ή της σωματικής αρτιμελείας, πρέπει να ενθυμούμαστε τους λόγους μεγάλων ανδρών, διότι μόνον αυτών η φωνή μπορεί να υψωθεί ως το οριακό σημείο, στο οποίο καταλήγει «ο τραχύς και δύσκολος της αρετής δρόμος», προς τον οποίο «πετάουν» μόνο τα γόνατα ανδρών γενναίων, όπως θα έλεγε ο Ανδρέας Κάλβος. 

Η λήθη είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της μνήμης. Αλλά αν εξαλειφθεί από τους λαούς η μνήμη, τότε θα μοιάζουν με ασθενείς που πάσχουν από αμνησία. Δεν θα γνωρίζουν από πού έρχονται κι από ποιους προέρχονται, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν που βρίσκονται και προς τα πού πορεύονται. Άν σβήσουμε το παρελθόν, πρόσφατο και παλαιό, θα ζήσομε σ' ένα ακατοίκητο μέλλον'. Έχει πει μεγάλος μας ποιητής, ο Γιώργος Σεφέρης, την ακόλουθη διδακτική για μας φράση: «Σβήνοντας κανείς ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνει και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον κι είναι θλιβερή πια η ζωή, που μοιάζει με ακατοίκητο σπίτι»! 

Από την άποψη αυτή είναι άξιες επαίνου οι Στρατιωτικές μας Σχολές και η πολιτική ηγεσία τους που δεν λησμονούν να τιμούν τα μεγάλα στρατιωτικά γεγονότα, να τιμούν τους επιζώντες παλαιμάχους και να συντηρούν το ευγενές στρατιωτικό πνεύμα, που για μας δεν ήταν ποτέ μιλιταρισμός αλλά πάθος προασπιστικό της εδαφικής μας ακεραιότητας, πόθος προασπιστικός της ειρήνης και σε παλαιότερους καιρούς πόθος απελευθερωτικός των αλύτρωτων ελληνικών περιοχών. Δεν παραβλέπω συμμετοχή σε πολεμικές επιχειρήσεις που καθορίζονταν από συμμαχικές υποχρεώσεις ή δεσμεύσεις. Αλλά σε γενικές γραμμές ο ελληνικός στρατός δεν πήγε αλλού παρά σε εδάφη στα οποία υπήρχε από αρχαιοτάτης εποχής εδραία εθνολογική βάση. 

Τον πόλεμο του 1940-41 δεν τον προκαλέσαμε εμείς με κάποια δήθεν αφορμή. Απλώς, τον περιμέναμε και είχαμε τουλάχιστον ηθικώς-επαρκώς προετοιμασθεί. Η Ελλάς, εξ αιτίας της Μικρασιατικής καταστροφής και των εσωτερικών κινημάτων , ήταν ακόμη αιματοβαφής. Οι πρόσφυγες δεν είχαν τελείως αποκατασταθεί. Αυτό που είχε αποκατασταθεί ήταν το εθνικό φρόνημα, το οποίο σε υπέρτατο βαθμό είχε οξυνθεί λόγω της αναίσχυντης συμπεριφοράς των Ιταλών όχι μόνο από τον τορπιλισμό της "Έλλης" και στην προβοκατορική ενέργεια να μας φορτώσουν τη δολοφονία του αρχιτσάμη ληστή Νταούντ Χότζα, αλλά και από την παλαιότερη κατάπτυστη ενέργεια του βομβαρδισμού και της καταλήψεως της Κερκύρας, εν έτη 1923 όταν ο Ελληνικός λαός και στρατός ήταν κυριολεκτικά ράκη από το οδυνηρό πλήγμα της Μικρασίας. Το ενδεχόμενο μίας ολοκληρωτικής επιθέσεως του Μουσολίνι εναντίον της Ελλάδος ήταν ορατό και από τυφλούς μετά την απόβαση του ιταλικού στρατού στην Αλβανία στις 7 Απριλίου 1939, δηλαδή πέντε μήνες ενωρίτερα από την επίσημη κήρυξη του μεγαλύτερου πολέμου της Ιστορίας. 

Ως την έσχατη στιγμή ο Μουσολίνι προωθούσε μία θωπευτική, καθησυχαστική πολιτική έναντι της Ελλάδος. Ο τότε πρεσβευτής της Ιταλίας Γκράτσι, μετά την επιστροφή του από την Ρώμη στις 12 Σεπτεμβρίου 1939, έφερνε προς το Μεταξά διαβεβαιώσεις του Ιταλού δικτάτορα, ότι η Ιταλία ακόμη και σε περίπτωση εμπλοκής της σε πόλεμο «δεν θα αναλάβει αύτη πρωτοβουλίαν επιχειρήσεων έναντι της Ελλάδος.Ινα δε αποδειχθούν κατά τρόπον συγκεκριμένον τα αισθήματα, από τα οποία εμπνέεται έναντι της Ελλάδος, θα διαταχθεί η οπισθοχώρησης των ιταλικών στρατευμάτων 20 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα». Αυτά όμως, όπως θα έλεγε ο Άμλετ, ήσαν «λόγια, λόγια, λόγια». Όπως συχνά έχω γράψει, η προδοσία στην ευρωπαϊκή πολιτική είναι πάντα θέμα ημερομηνίας. Εξαιρείται η Ελλάς που το μέγα λάθος της-αν το δούμε από την οπτική της realpolitik- είναι ότι ποτέ δεν επρόδωσε σύμμαχο. Και παραμένει σολωμικώτατα, «Πάντοτε ευκολόπιστη και πάντα προδομένη». Και πληγωμένη, εμένα από τα ίδια τα παιδιά της.

Πάντα βέβαια κάτι σάπιο -για να επανέλθω στον Άμλετ- υπήρχε στο βασίλειο της ευρωπαϊκής πολιτικής, αλλά ποτέ η ηθική σήψη, ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κυνισμός και ο αιμοδιψής άνευ ουσιαστικών προσχημμάτων, στρατιωτικός επεκτατισμός δεν είχε κορυφωθεί στο βαθμό όπου έφθασε κατά τα μοιραία έτη 1939 - 1941. Ενώ ο Μουσσολίνι απλόχερα μας έστελνε αναισχύντως τις αλλεπάλληλες ψευδείς εγγυήσεις, οι ένοπλες δυνάμεις του εφάρμοζαν συστηματικά την τακτική των «άδικων χειρών» με τον ανειλεή βομβαρδισμό πολεμικών σκαφών μας: του «Ορίωνος», της «Ύδρας», του «Βασιλέως Γεωργίου», της «Βασιλίσσης Όλγας», για να φθάσουμε στο αποτρόπαιο έγκλημα του τορπιλισμού τις «Έλλης». Αν ζούσε τότε ο δαιμόνιος Ταλλεϋράνδος, δεν θα εχαρακτήριζε τη βύθιση του ευδρόμου έγκλημα' θα το έλεγε λάθος. Διότι το λάθος στην πολιτική κοστίζει σ' αυτόν που το διαπράττει περισσότερο από το έγκλημα. Με την πράξη τους αυτή οι Ιταλοί δεν προσέβαλαν την Ελλάδα, Προσέλαβαν την Παναγία, που για τους Έλληνες είναι σύμβολο ιερό, συναυτιζόμενο με την πατρίδα. Το λέει άλλωστε το δημοτικό: «Γιατί γιορτάζει η Παναγία, γιορτάζει και η Πατρίδα». 

Οι Έλληνες μαχητές του '40 δεν ήσαν προασπιστές του πατρίου εδάφους, όπως έλεγε το πρώτο πολεμικό μας ανακοινωθέν, ήταν εκδικητές της υβριζόμενης Μεγαλόχαρης, της Παντάνασσας και της Περίβλεπτης Παναγιάς, που επί 1500 χρόνια την ψάλλουμε και την θεωρούμε Υπέρμαχο Στρατηγό. Τα νικητήρια στέφανα σκέπασαν και πάλι τις εικόνες της Θεομήτορος και τις κεφαλές των ελλήνων μαχητών, που πολεμώντας κατά κραταιού, με απόλυτη υπεροψία, αντιπάλου κατήγαν τρόπαια εφάμιλλα, ίσως και υπέρτερα των προγονικών. Όλος ο κόσμος στεκόταν τότε εκστατικός. Ύμνοι Πινδάρειοι επλέκοντο τότε για την Ελλάδα από τα χείλη κορυφαίων πολιτικών, στρατιωτικών και πνευματικών ανθρώπων. Ας αφήσουμε πια της μικρότητες για το ποιος είπε το «ΟΧΙ». Το «ΟΧΙ» ήταν όλων: και της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας και σύσσωμου του λαού, πλην ελαχίστων ηττοπαθών. Ας αφήσουμε κατά μέρος τον πρόσφατο επιστημονικό-πολιτικό σκεπτικισμό κάποιων ιστορικών κριτικών για την σκοπιμότητα του «ΟΧΙ». Είναι προσβολή για τους νεκρούς, τους τραυματίες αλλά και για τους λίγους επιζώντες της μεγάλης εκείνης εποποιίας να διαχέεται η αντίληψη στην παιδεία μας και στα παιδιά μας πως ένα "ΝΑΙ" θα ήταν συμφερτικό. Για κάποιους, ασφαλώς. Ένα μόνο θα πω: «αν οι εν λόγω κριτικοί ήσαν στη θέση του Μεταξά, είμαι σίγουρος πως θα έλεγαν ναι». Και αυτό θα σήμαινε το διαμελισμό μεταπολεμικά όλης της μόλις πρόσφατα συγκροτημένης Ελλάδος. 

Δεν θα αναφερθώ σε γεγονότα που σε όλους σας είναι γνωστά. Όταν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες γονάτιζαν εντός ολίγων ημερών προ των χιτλερικών ορδών, η Ελλάς πολεμούσε νικήτρια επί πέντε μήνες στα ηπειρωτικά βουνά και έφερνε τους Ιταλούς σε απόσταση σπιθαμής από το ρίξιμο στην αγκαλιά των κυμάτων. Στο διάστημα αυτό ο στρατός, το ναυτικό και αεροπορία επιτέλεσαν θαύματα. Εκμηδένισαν την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου και κατέδειξαν για μια ακόμα φορά την σημασία του ηθικού παράγοντος, τον οποίο όψιμοι θεωρητικοί του πολέμου έχουν αρχίσει να αμφισβητούν λόγω των νέων τελειοτάτων οπλικών συστημάτων. Ένα θα πω: όλα τα όπλα είναι καλά, ακόμη κι ένας «γηράς» όταν τα χέρια που τον κρατούν δεν τρέμουν και όταν η ψυχή φλογίζεται από το πάθος της θυσίας. Αυτό, όμως, προϋποθέτει πίστη σε ιδανικά, που ποτέ δεν έλειψαν από τη ζωή μας. Γι' αυτό θεωρώ ως το μεγαλύτερο της Ελλάδος εχθρό αυτόν που σκοτώνει στην ψυχή των παιδιών μας το πάθος για ηρωισμό και την δίψα για ιδανισμό. Γι' αυτό άλλωστε σήμερα η παραπαίουσα ιδεολογικά νεολαία ζητεί σαν το ήρωα του Ίψεν ένα ζευγάρι μεταχειρισμένα - έστω-ιδανικά. Και υψώνει σε ήρωα το Σάββα Ξηρό, διότι το σχολείο και τα λεγόμενα «μίντια» όχι μόνο δεν τιμούν τους πραγματικούς ήρωες - εσάς - αλλά τους αγνοούν και συχνά τους σπιλώνουν. 

Μιλάμε συχνά για το έπος του 40 ή, εσφαλμένα, για το έπος της Αλβανίας. Και λέγω εσφαλμένα διότι το έπος δεν ήταν αλβανικό' ελληνικό ήταν και μάλιστα κατά και των Αλβανών που επολέμησαν στο πλευρό των Ιταλών. Είναι, όμως, ιστορική αδικία να λησμονούμε την μάχη των Οχυρών, που θα ήταν ίσως περισσότερο δαφνοστεφής, αν η Γιουγκοσλαβία δεν γονάτιζε από την πρώτη στιγμή και αν ο ελληνικός στρατός δεν είχε πλευροκοπηθεί και στα δύο μέτωπα, αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο μιας επιθέσεως από τα νώτα. 

Κάποιοι, που ποτέ δεν γνώρισαν τον τυφώνα μιας πολεμικής κρίσης, ξέρουν post factum, δηλαδή εκ' των υστέρων, να εκφέρουν αρνητικές απόψεις για τη τότε δράση της παραζαλισμένης απ' τα αλλεπάλληλα πλήγματα πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας μας. Ένα θα πώ: ο τότε Έλλην πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής δεν ήταν πολιτικός. Τραπεζικός ήταν. Κι όμως προέβη σε ενέργεια πολιτική, που κανείς άλλος ευρωπαίος ηγέτης, μετά την υποταγή της χώρας του στον Άξονα, δεν ετόλμησε να πράξει. Ο Κορυζής αυτοκτόνησε. Η αυτοκτονία αυτή είναι μέγιστη πολιτική πράξη. Η Ελλάς πεθαίνει αλλά δεν παραδίδεται. Δεν ήταν μια πράξη απογνώσεως' ήταν πράξη φιλοτιμίας, πράξη αντιστάσεως στην ατιμία. Αλλά την πρώτη σελίδα της αντίστασης την έγραψαν οι νεκροί ευέλπιδες που αυτόβουλα έφθασαν μέχρι Κρήτη και Αίγυπτο. 

Βεβαίως υπήρξε ανακωχή-και έπρεπε να υπάρξει-,για να σωθούν οι μαχόμενες στην Ήπειρο και στη Μακεδονία δυνάμεις. Αλλά η ανακωχή δεν είχε επίσημο χαρακτήρα. Η Ελλάς-και το τονίζω αυτό-επισήμως δεν σταμάτησε ποτέ τον πόλεμο. Τον συνέχισε στην Κρήτη, όπου αφανίστηκε το άνθος του γερμανικού στρατού, τον συνέχισε στις ερήμους της Αφρικής, στο τρισένδοξο Έλ-Αλαμέιν', τον συνέχισε στην Ιταλία, και στο Ρίμινι έγραψε μια νέα χρυσή πολεμική σελίδα. Κάθε χρόνο τα μέλη της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών, της οποίας έχω την τιμή να είμαι αντιπρόεδρος, κατά το πνευματικό πολυήμερο ταξίδι που πραγματοποιούμε στην Δυτική Ευρώπη, περνάμε από το μνημείο των Ριμινιτών και καταθέτουμε λίγα άνθη ευλαβείας στους τάφους των υπερόχων νεκρών. 

Πεδίο μαχών, όμως, δεν ήταν μόνον η ξηρά, ήταν και ο αέρας, ήταν και η θάλασσα. Οι αεροπόροι μας, που στο σύνολο τους έφθασαν στην Μ. Ανατολή, δόξασαν τα φτερά του Ικάρου, αντιπαλεύοντας με Ιταλούς και σκληροτράχηλους Γερμανούς πιλότους. Η κάλυψη νηοπομπών, η ρίψη αλεξιπτωτιστών στα ελληνικά βουνά και νησιά, η συμμετοχή σε βομβαρδιστικές επιχειρήσεις έδωσαν στην αεροπορία μας μια ποιότητα υπεροχής που διατηρείται ακμαία ως σήμερα. Αλλά και ο στόλος-παρά το τραγικό για τις συνέπειές του κίνημα - είχε κι' αυτός ανάλογο μεράδι στη δόξα. Το ν' αναφερθώ στη «Βασίλισσα Όλγα», στον «Αδρία», στα υποβρύχια «Πρωτεύς», «Παπανικολής» και «Κατσώνης» για να δείξω την αξία και την ανδρεία των ναυτικών μας, θα έμοιαζε σαν να άνοιγα ανοιχτές πόρτες. Τούτο μόνο θα πω: ο γηραιός «Αβέρωφ» ως πλοίο συνοδείας, έφθασε ως τον Ινδικό. Πρόσφατα σε εφημερίδα των Πατρών δημοσίευσα άρθρο για ένα λησμονημένο περιστατικό που συνέβη προ του λιμανιού των Πατρών: πρόκειται για τον ηρωισμό δύο σκαφών μας, ενός νοσοκομειακού, που λεγόταν «Ελληνίς» και ενός πλοίου της φαροφυλακής που λεγόταν «Πλειάς». Κι ας μη λησμονούμε τη συμμετοχή ελληνικών πολεμικών στην απόβαση της Νορμανδίας. 

Ωστόσο, το μεγαλύτερο τίμημα θυσίας προσέφερε στον πόλεμο η ελληνική εμπορική ναυτιλία. Χάθηκε όλος σχεδόν από τις τορπίλες των Γερμανών ο εμπορικός μας στόλος και το άνθος του ναυτικού μας κόσμου. Υπάρχει, όμως, και ο άγνωστος στους πολλούς πόλεμος των αλιευτικών και μικρών εμπορικών πλοίων, που μετέφεραν χιλιάδες Άγγλους, Καναδούς, Αυστραλούς, Νεοζηλανδούς και Έλληνες εθελοντές στα Μικρασιατικά παράλια. '

Υπάρχει ακόμη και η χρυσή σελίδα των ειδικά διασκευασμένων μικρών σκαφών, που σαν θαλάσσιες σφήκες όργωναν το Αιγαίο και το Ιόνιο κι έλαβαν μέρος σε πολυάριθμες επιχειρήσεις. Έχω τη χαρά να με τιμά με την φιλία του ένας από τους επιζώντες Κανάρηδες του καιρού εκείνου, ο αειθαλής Ρήγας Ρηγόπουλος και ξέρω από τα βιβλία του και τις ομιλίες του τη ναυτική εκείνη «Ιλιάδα». 

Όλη αυτή η επιβλητική συμμετοχή των ενόπλων μας δυνάμεων στο πλευρό της προμαχούσας Αγγλίας και Αμερικής, έδωσε το σθένος στην ελληνική κυβέρνηση να διεκδικεί και να απαιτεί. Όταν την 11η Δεκεμβρίου 1941 η βρετανική κυβέρνηση απροσχημάτιστα ανακοίνωσε την απόφασή της για αναγνώριση, μετά τον πόλεμο, της αλβανικής ανεξαρτησίας, η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, τρείς ημέρες μετά, απαντούσε με εκτενές υπόμνημα στο οποίο μεταξύ των άλλων αναφέρονταν τα εξής: « Εν τω μέσω των δεινών του υπό τον αξονικόν ζυγόν, ο Ελληνικός λαός δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει εν διάβημα αποδόσεως της ανεξαρτησίας της εις την Αλβανίαν, χωρίς ταυτόχρονον ρητήν αναγνώρισην των ελληνικών δικαίων επι της Β. Ηπείρου. Δεν είναι δυνατόν άδηλα οφέλη εκ της συμπράξεως ενός κλάσματος του αλβανικού λαού προς τα Ηνωμένα Έθνη να εξουδετερώσουν την σημασίαν της υπερόχου αντιστάσεως του ελληνικού λαού». 

Ασφαλώς, κανείς το 1944 και μετά, όταν η δόξα της Ελλάδος, χάρη και εις την εσωτερική εθνική αντίσταση, είχε φθάσει στο ζενίθ και έκανε την Οικουμένη να παραληρεί, κανείς λέγω δεν θα μπορούσε να παραβλέψει τα εθνικά δίκαια της Ελλάδος, αν η δολερή διχόνοια, όπως την λέγει ο Σολωμός, δεν έδειχνε το σκήπτρο με την "ωραία θωριά", ώστε να μας ρίξει 'εις σε δάκρυα θλιβερά. Ο λόγος του Πλάτωνος επαληθεύτηκε για ακόμη μια φορά: «Ημείς δε αυτοί ημάς αυτούς και ενικήσαμεν και ηττήθημεν». (Μενέξενος ΧΙΙΙ 2420).

Και μόλις έκλεισε ο κύκλος του αίματος στη δική μας χώρα, νέος κύκλος αίματος άνοιξε στη μακρινή Κορέα. Από το 1950 - ως το 1953 ένας αδυσώπητος πόλεμος, που κατά βάθος ήταν μια έμμεση αναμέτρηση ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και στις ΗΠΑ, χώρισε την ιστορική αυτή χερσόνησο σε δυο τμήματα με σημείο τομής τον 38ο παράλληλο. Η Ελλάς συμμετείχε στον πόλεμο αυτό με ένα τάγμα αυξημένης δυνάμεως, με ένα σμήνος μεταγωγικών αεροπλάνων και με μικρά βοηθητικά κλιμάκια. Οι απώλειές μας ήσαν βαρύτατες. Από τις αρχές του 1951 ως το Σεπτέμβριο είχαμε 187 νεκρούς (εκ των οποίων οι 21 αξιωματικοί) και 614 τραυματίες. Είχα την τιμή να γνωρίσω τον στρατηγό «Αρμπούζη» που ηγήθηκε του εκστρατευτικού τάγματος και πρόσφατα είχα τη μεγάλη τιμή να εκφωνήσω τον επικήδειο λόγο σ' ένα σπάνιο για τη σεμνότητά του άνδρα, τον Αντώνη Τσακίρη, που τον διαπέρασε βλήμα όλμου και σκότωσε τον όπισθεν αυτού ερχόμενο στρατιώτη. Μαυροφόρεσαν και τότε πολλές οικογένειες. Η παραμονή του ελληνικού τάγματος συνεχίσθηκε μέχρι το 1958, όταν πια αποσύρθηκαν τα κινεζικά στρατεύματα.

Η συμμετοχή μας στον πόλεμο αυτό, όπως κι εκείνη στην Κριμαία, έχει επικριθεί. Αλλά ας μην είμαστε βιαστικοί. Η αποστολή στρατιωτικής μονάδος στην Κορέα μπορεί να έγινε για λόγους εξαρτήσεως από τις ΗΠΑ, μπορεί να έγινε για λόγους ιδεολογικούς, ωστόσο δεν ήταν άμοιρη πολιτικού ρεαλισμού. Η Ελλάς έβγαινε ράκος από τον εσωτερικό πόλεμο. Έπρεπε για την ανόρθωσή της να στηριχθεί στις ΗΠΑ. Ο στρατός της, κυρίως το ναυτικό και η αεροπορία, χρειάζονταν ριζική ανανέωση. Κάτι που έγινε. Κυρίως, όμως η Ελλάς είχε τότε στόχους Εθνικούς: διεκδικούσε την ένωση με την Κύπρο, την αυτονομία της Β. Ηπείρου και την αναδιευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Οι πολιτικοί μας - ίσως αφελώς - πίστευαν στη βοήθεια των Αμερικανών. Αν τώρα αποτύχαμε στους στόχους μας, αν απατηθήκαμε στις προσδοκίες μας, αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την ανδρεία των Ελλήνων μαχητών που σε όλη τη μακρά περίοδο των επιχειρήσεων υπήρξαν απαράμιλλοι, έτσι ώστε κάποιοι Αμερικανοί ηγήτορες να προσγράφουν επιτεύγματα των Ελλήνων στο ενεργητικό των Τούρκων, με την ευτελή δικαιολογία: «Σεις έχετε τρόπαια πολλά, ας γράψουμε και στους Τούρκους μερικά». Από τα δικά μας φυσικά.

Δεν κατοικούμε σε γειτονιά αγγέλων. Όλοι γύρω μας έχουν επίβουλες βλέψεις. Γι' αυτό πρέπει να έχουμε υψηλό μαχητικό φρόνημα και ισχυρό στρατό, για να μη χρειασθεί να τον χρησιμοποιήσουμε ποτέ. 

Τιμώντας σήμερα τους παλαιμάχους της περιόδου 1940 - 1958 είναι σαν να δίνει ο σύγχρονος Ελληνικός στρατός όρκο-υπόσχεση ως οι άλκιμοι νεανίες της αρχαίας Σπάρτης: «Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρονες». Στην Κρήτη, κύριε Υπουργέ, λένε μια παροιμία: «Των μπροστινών πατήματα των πισινών γιοφύργια». Οι δρόμοι της δόξας των παλαιμάχων, είναι γεφύρια των σημερινών πολεμάρχων.

Το Ιστορικό και Μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940 -Ποιος ήταν ο Αξιωματικός που άκουσε πρώτος το Μεγάλο ΟΧΙ τουΜεταξά

 

Συμπληρώνονται 84 χρόνια από το Ιστορικό και Μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Με την ευκαιρία της Μεγάλης αυτής Εθνικής μας Εορτής, θα αναφερθώ στη βραδιά της 28ης Οκτωβρίου του 1940 και συγκεκριμένα σε ένα διαχρονικό, αναμφισβήτητο και σημαντικό γεγονός, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς Πρωθυπουργός της Πατρίδος μας τότε, αρνήθηκε σθεναρά να υπακούσει στο ιταμό τελεσίγραφο που του επέδωσε την βραδιά εκείνη ο Ιταλός Πρέσβης Γκράτσι.

Το αναμφισβήτητο και σημαντικό αυτό γεγονός, συνίσταται στο ότι Αξιωματικός της Υπηρεσίας και Επόπτης Ασφαλείας στην 8η Μεραρχία το βράδυ εκείνο της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ήταν ο αδελφός του Πατέρα μου Ελευθέριος Μούλιας, Αξιωματικός της Σχολής των Ευελπίδων Τάξεως 1938, με τον βαθμό τότε του Ανθυπολοχαγού Πεζικού.

Ο Αξιωματικός αυτός ήταν εκείνος που σήκωσε το τηλέφωνο στις 3 και 30 της βραδιάς εκείνης, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς Πρωθυπουργός της Πατρίδος μας, του τηλεφώνησε και του ζήτησε να τον συνδέσει με τον Διοικητή της 8ης Μεραρχίας Υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο. Ο Αξιωματικός αυτός συνέδεσε τηλεφωνικά τον Ιωάννη Μεταξά με τον Διοικητή του και άκουσε την συνομιλία των δύο ανδρών. Ο Ιωάννης Μεταξάς στην ολιγόλεπτη τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Χαράλαμπο Κατσιμήτρο του ανήγγειλε την απάντηση και το Μεγάλο ΟΧΙ, όταν αρνήθηκε σθεναρά να υπακούσει στο ιταμό τελεσίγραφο για την ελεύθερη είσοδο των Ιταλικών Στρατευμάτων στην Ελλάδα, που του επέδωσε ο Ιταλός Πρέσβης Γκράτσι, ο οποίος τον είχε επισκεφτεί προ ολίγων λεπτών την βραδιά εκείνη στο σπίτι του στην Κηφισιά. Στη συνέχεια και μετά το τηλεφώνημα αυτό του Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά και την ολιγόλεπτη και βαρυσήμαντη αυτή συνομιλία των δύο ανδρών ο Χαράλαμπος Κατσιμήτρος έδωσε εντολή στον Επόπτη Ασφαλείας να καλέσει με τα τηλέφωνα της εποχής εκείνης, άμεσα στη Μεραρχία τους Διοικητές των όπλων, δεδομένου ότι το σπίτι (διαμέρισμα) του Μεράρχου ήταν στο κτίριο της 8ης Μεραρχίας, πάνω από το Γραφείο του Αξκού Υπηρεσίας και του τηλεφωνικού κέντρου, όπου έμενε με την οικογένειά του. Μεταξύ των Διοικητών των όπλων που κάλεσε ήταν και τον Διοικητή Πυροβολικού, Συνταγματάρχη Μαυρογιάννη, ο οποίος στη συνέχεια έπαιξε σημαντικό και σπουδαίο ρόλο στη νίκη του Καλπακίου και ο οποίος από το καλοκαίρι του 1940 περιέτρεχε τη ζώνη ευθύνης της Μεραρχίας βάσει των εντολών που είχε δώσει στο ΓΕΣ ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς.

Ετσι η 8η Μεραρχία που ήταν ήδη πολύ καλά προετοιμασμένη και οργανωμένη υπό την ηγεσία του έμπειρου αυτού Στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου, ήταν έτοιμη πλέον να αντιμετωπίσει τον Ιταλό εισβολέα από της 5 και 30 το πρωί και έτσι ξεκίνησε ο νικηφόρος Πόλεμος του Έπους 1940.

Ο ως άνω Αξιωματικός Ανθυπολοχαγός Πεζικού Ελευθέριος Μούλιας, στην συνέχεια και από την πρώτη στιγμή, βρέθηκε και εκείνος στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού Μετώπου και έφθασε μέχρι το Αργυρόκαστρο, όπου και παρά του ότι τραυματίστηκε, συνέχισε να αγωνίζεται και να εμψυχώνει τους στρατιώτες του μέσα στις δύσκολες και σκληρές συνθήκες του πολέμου εκείνου.

Το Ιστορικό και Μεγάλο ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά, η πολύ καλά προετοιμασμένη και οργανωμένη 8η Μεραρχία υπό την ηγεσία του έμπειρου Στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου, αλλά και η ομοψυχία του Ελληνικού Λαού ο οποίος προτίμησε την θυσία αντί της υποδούλωσης, είναι εκείνα που συνετέλεσαν στις νικηφόρες νίκες του Ελληνικού Στρατού στο Αλβανικό Μέτωπο, ώστε να είναι σήμερα ελεύθερη η Πατρίδα μας.

Σπυρίδων Π. Μούλιας

Αν. Αξιωματικός ε.α

Επίτιμος Πρόεδρος ΣΕΚΠΥ

Διπλ. Μ-Η Μηχανικός ΕΜ