(4) Την παραμονή τους στην ΕΕ: Η ενωμένη Ευρώπη είναι ασφαλώς το επόμενο βήμα προς το μέλλον, από την πόλη κράτος στο κράτος και από εκεί στις ομοσπονδιακές ενώσεις – ενώ εξασφαλίζει την ειρήνη στην ήπειρο μας, την προστατεύει/ισχυροποιεί απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις όπως η Κίνα, οι Η.Π.Α. και η Ρωσία (αν και η τελευταία θα ήταν ιδανικό να συμμετέχει στην ΕΕ, αποτελώντας το αντίπαλο δέος για τη Γερμανία), διευθετεί τις μεταξύ τους εμπορικές και άλλες σχέσεις, καθώς επίσης με τον υπόλοιπο πλανήτη, έχει επενδύσει στις υποδομές των αδύναμων κρατών κοκ.
Λογικά λοιπόν οι Έλληνες επιθυμούν την παραμονή τους, γνωρίζοντας πως υπάρχουν πολλά ελαττώματα στη λειτουργία της – για παράδειγμα, ο διορισμός ουσιαστικά της διοίκησης της από τη Γερμανία, τα τεράστια δημοκρατικά ελλείμματα και η λανθασμένη λειτουργία του Ευρωκοινοβουλίου. Επίσης όσον αφορά την κοινή αγροτική πολιτική, το φορολογικό ανταγωνισμό, την αδυναμία προστασίας των εκάστοτε οικονομιών όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως η αποβιομηχανοποίηση τους κοκ.
Εν τούτοις πιστεύουν πως τα ελαττώματα της ΕΕ θα μπορούσαν να διορθωθούν, ότι τίποτα δεν είναι τέλειο, καθώς επίσης πως κερδίζουν περισσότερα από όσα χάνουν, ειδικά στην ευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή που ευρίσκονται – αρκεί να ανακτήσουν την εθνική τους ανεξαρτησία, να αντιμετωπίζονται ως ισότιμο μέλος, καθώς επίσης να μη μετατραπεί η ΕΕ σε γερμανική.
(5) Την παραμονή τους στην Ευρωζώνη: Παρά την αυξανόμενη οργή εναντίον του ευρώ, το οποίο ενοχοποιείται για όλα τα προβλήματα της Ελλάδας και όχι μόνο, με αποτέλεσμα να κλιμακώνεται ο αριθμός αυτών που επιθυμούν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, οι περισσότεροι κατανοούν τα πλεονεκτήματα του, ιδιαίτερα κάτω από τις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης – αφού πρόκειται για το δεύτερο μεγαλύτερο αποθεματικό νόμισμα του πλανήτη, γίνεται παντού αποδεκτό για όλες τις συναλλαγές, δεν υποτιμάται κατά το δοκούν από διεφθαρμένες κυβερνήσεις, δεν προκαλεί πληθωρισμό, διευκολύνει τις επαγγελματικές και λοιπές μετακινήσεις των ανθρώπων, το διεθνές εμπόριο, τις επενδύσεις κοκ.
Εν τούτοις, η Ευρωζώνη είναι προβληματική, θνησιγενής καλύτερα υπό τη σημερινή της μορφή, ανεξάρτητα από την κατάσταση της Ελλάδας, με τα κυριότερα ελαττώματα της να είναι τα εξής: (α) δεν παρέχει στα κράτη-μέλη της καμία προστασία σε περιόδους κρίσεων, (β) κυβερνάται από τις αγορές, (γ) αποτελείται από χώρες με πολύ διαφορετικές οικονομίες που ως εκ τούτου είναι αδύνατον να έχουν την ίδια νομισματική πολιτική, (δ) έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και ηγεμονικών βλέψεων εκ μέρους της Γερμανίας, ενώ (ε) δεν πρόκειται ασφαλώς να επιβιώσει, εάν δεν ενωθεί τραπεζικά, δημοσιονομικά και πολιτικά, κάτι μάλλον απίθανο, εκτός εάν βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος – όπως για παράδειγμα η υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος, συμπληρωματικού στο ευρώ, όταν και για εκείνο το χρονικό διάστημα που μία χώρα το έχει ανάγκη.
Σε κάθε περίπτωση, το μεγάλο πρόβλημα σήμερα δεν είναι το ευρώ, αλλά η Γερμανία και η πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα που εφαρμόζει, σε συνδυασμό με τα τεράστια χρέη που έχουν συσσωρευτεί σε πολλές χώρες της νομισματικής ένωσης – οπότε το πρώτο ζητούμενο θα ήταν η αλλαγή πολιτικής εκ μέρους της Γερμανίας, καθώς επίσης μία ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη χρέους (ειδικά λόγω της αποτυχίας της αντιμετώπισης των χρεών μέσω της εσωτερικής υποτίμησης), με σκοπό την επίλυση του θέματος που ασφαλώς είναι εφικτή, εάν υπάρχει πολιτική βούληση (ανάλυση).
Από την άλλη πλευρά, εάν δεν συμβεί τίποτα από τα παραπάνω, καθώς επίσης εάν η διατήρηση του ευρώ σημαίνει για τους Έλληνες τη μετατροπή τους σε πλήρη αποικία των δανειστών και της Γερμανίας, τη συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων, το ξεπούλημα τις δημόσιας περιουσίας τους σε εξευτελιστικές τιμές, τη λεηλασία της ιδιωτικής κοκ., τότε είμαστε σίγουροι ότι προτιμούν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, με κάθε θυσία – όχι όμως επειδή το επιθυμούν αλλά από ανάγκη.
Επίσης υπό την προϋπόθεση πως θα συνοδευόταν από τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους, ενώ θα δρομολογούταν από μία κυβέρνηση που θα μπορούσε να τα καταφέρει, χωρίς να απομονωθούν και χωρίς να αλλάξει το πολίτευμα σε κομμουνιστικό – κάτι που όμως δεν διακρίνουν στον ορίζοντα, οπότε λογικά διατηρούν μία ουδέτερη, αναποφάσιστη στάση.
(6) Την επιστροφή της Ελλάδας σε πορεία ανάπτυξης: Μετά από επτά χρόνια κρίσης και αναγκαστικής εκπαίδευσης στις βασικές αρχές της οικονομίας, δεν υπάρχει κανένας Έλληνας που να μην γνωρίζει ότι, χωρίς την επιστροφή της χώρας σε πορεία ανάπτυξης δεν πρόκειται να επιλυθεί κανένα πρόβλημα της – ούτε με δραχμή, ούτε με ευρώ.
Για παράδειγμα πως είναι αδύνατη χωρίς ανάπτυξη η καταπολέμηση της ανεργίας, η βιώσιμη άνοδος των εσόδων του δημοσίου χωρίς υπερβολικούς φόρους και εξευτελιστικές αποκρατικοποιήσεις που στραγγαλίζουν τις μελλοντικές προοπτικές, ο περιορισμός των μη εξυπηρετούμενων (κόκκινων) δανείων, η αποφυγή των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, η σταθεροποίηση των εισοδημάτων, η ανάκτηση της πραγματικής αξίας των ακινήτων, η επίλυση του ασφαλιστικού κοκ.
Γνωρίζουν όμως επίσης πως είτε με δραχμή, είτε με ευρώ, η επιστροφή της οικονομίας στην ανάπτυξη απαιτεί ένα ολοκληρωμένο, ρεαλιστικό σχέδιο – κυριότερο στοιχείο του οποίου οφείλει να είναι η αποκατάσταση της πιστοληπτικής ικανότητας τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα, η οποία είναι αδύνατη εάν παραμείνει η Ελλάδα θαμμένη στα τεράστια βουνά των χρεών που σχηματίσθηκαν μετά το 2010. Ένα τέτοιο πειστικό σχέδιο όμως δεν υπάρχει – οπότε συνεχίζεται ο κατήφορος.
(7) Την καταγγελία των παράνομων δανειακών συμβάσεων: Οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψαν όλες οι κυβερνήσεις είναι αποικιοκρατικές και παράνομες στο σύνολο τους – ενώ συνοδεύονταν πάντοτε από καταστροφικά μνημόνια που οδήγησαν την Ελλάδα στην άκρη του γκρεμού.
Οι Έλληνες επιθυμούν λοιπόν να καταγγελθούν στα ευρωπαϊκά ή/και διεθνή δικαστήρια, ταυτόχρονα με αγωγές αποζημίωσης για τις ζημίες που τους προκάλεσαν, εναντίον των «θεσμών» – όπως αποκαλείται κατ’ ευφημισμό η Τρόικα, δηλαδή η γερμανική κυβέρνηση και το ΔΝΤ που λυμαίνονται ανενόχλητοι την πατρίδα μας. Επιθυμούν επί πλέον την κατάθεση αγωγής εναντίον της Γερμανίας, όσον αφορά τις πολεμικές επανορθώσεις – όπου είναι ντροπή να υπάρχουν Έλληνες που διακωμωδούν το θέμα, όταν οι ίδιοι οι Γερμανοί το τεκμηριώνουν απόλυτα (ανάλυση).
(8) Τη σοβαρή διαπραγμάτευση της ονομαστικής διαγραφής μέρους του χρέους: Οι Έλληνες δεν θέλουν να προβεί σε στάση πληρωμών η χώρα, δηλώνοντας τη χρεοκοπία της – όπως δυστυχώς συνέβη το 2011/12, χωρίς να τους ρωτήσει κανένας. Η αιτία είναι το ότι, γνωρίζουν τους συμβιβασμούς της ελεγχόμενης πτώχευσης ή τους κινδύνους της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας – ειδικά στη γεωπολιτική θέση που βρίσκονται.
Εκτός αυτού έχουν τη δυνατότητα να διαπραγματευθούν τουλάχιστον έως το 2021 το θέμα τους, αφού μπορούν να καλύπτονται τα τοκοχρεολύσια χωρίς νέο δανεισμό (γράφημα) – ενώ το τρίτο μνημόνιο λήγει στα μέσα του 2018 και η Ελλάδα έχει πρωτογενή πλεονάσματα που υπερβαίνουν τους τόκους, οπότε κανένας δεν μπορεί να την υποχρεώσει να πάρει νέα μέτρα (αυτά που πήρε η κυβέρνηση για το 2019 και 2020 είναι απαράδεκτα και ανεύθυνα).
Ταυτόχρονα επιθυμούν να μην έχουν ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών για να μη χρεώνεται ο ιδιωτικός τομέας, καθώς επίσης είναι ισοσκελισμένοι οι προϋπολογισμοί, έτσι ώστε να μην αυξάνονται τα δημόσια χρέη – αφού στην αντίθετη περίπτωση θα εξαρτώνται από τις αγορές, οι οποίες θα τους επιβάλλουν ανάλογα μέτρα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεις, με μοχλό πίεσης το δανεισμό και τα επιτόκια. Εν προκειμένω δεν θα είχε κανένα νόημα η απομάκρυνση της Τρόικας, αφού στη θέση της θα τοποθετούνταν οι αγορές – όπως συμβαίνει με πολλά άλλα κράτη, τα οποία διοικούνται κυριολεκτικά από το σύστημα του χρέους.
(9) Την επίλυση του μεταναστευτικού: Προφανώς δεν είναι ρατσιστές ή ξενοφοβικοί οι Έλληνες, ούτε φυσικά θεωρούν τους εαυτούς τους «Άρια φυλή». Εν τούτοις δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιστήμονας για να γνωρίζει ότι, ο αριθμός των μεταναστών που είναι σε θέση μία χώρα να υποδεχθεί δεν μπορεί να ξεπερνάει κάποιο ποσοστό του πληθυσμού της – πάνω από το οποίο δεν έχει τη δυνατότητα να τους αφομοιώσει στην κοινωνία της, ως οφείλει.
Εκτός αυτού, το ποσοστό υποδοχής έχει σχέση με τις θέσεις εργασίας που μπορεί να τους παρέχει, με τα σχολεία, με τα νοσοκομεία κοκ. (άρθρο) – γεγονός που σημαίνει πως μία χρεοκοπημένη χώρα με την ανεργία στα ύψη, με το κοινωνικό κράτος της να καταρρέει, με τα παιδιά της να φεύγουν μετανάστες στο εξωτερικό κλπ., δεν μπορεί να υποδεχθεί κανένα μετανάστη, όσο και αν το θέλει. Διαφορετικά αυξάνεται κατακόρυφα η εγκληματικότητα, αφού οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να επιβιώσουν – οπότε τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια των Ελλήνων, οι οποίοι την επιθυμούν όσο όλα τα υπόλοιπα, αφού διαφορετικά δεν είναι σε θέση να λειτουργήσουν.
(10) Την αναμόρφωση της παιδείας: Αν και όλα έχουν σχέση με την οικονομία, η οποία όμως οφείλει να υπηρετεί την Πολιτική, τα κοινωνικά προβλήματα είναι πολύ πιο σημαντικά – ειδικά το θέμα της παιδείας, την οποία πολλοί Έλληνες ενοχοποιούν για το κατάντημα της χώρας. Μεταξύ άλλων επειδή δεν «παράγει» συνειδητοποιημένους Πολίτες, οι οποίοι θα εξέλεγαν τα καλύτερα κόμματα – με αποτέλεσμα να κυβερνάται η Ελλάδα όλο και από χειρότερους πολιτικούς, χωρίς να φαίνεται να υπάρχει κάποια καλύτερη προοπτική για το μέλλον.
Επίλογος
Κατά τη δική μας άποψη και με οδηγό την εμπειρία μας, αυτές είναι οι δέκα βασικότερες επιθυμίες των Ελλήνων – γεγονός που σημαίνει ότι, εάν εμφανιζόταν ένα πολιτικό κόμμα που θα ήταν πρόθυμο να τις υιοθετήσει, καθώς επίσης να τις «εκπληρώσει» όσο καλύτερα μπορεί, έχοντας ένα αναλυτικό σχέδιο και τις απαιτούμενες ικανότητες, η Ελλάδα θα εισερχόταν αμέσως σε μία νέα εποχή.
Εν προκειμένω δεν εννοούμε μόνο την έξοδο της από την κρίση αλλά, κυρίως, τη μετατροπή της στη χώρα που της αξίζει – με κριτήριο τον πλούτο της, την ιστορία της, τον πολιτισμό της, καθώς επίσης τις δυνατότητες των Πολιτών της. Σε ένα κράτος υπόδειγμα από κάθε πλευρά για πολλά άλλα, τα οποία δεν διαθέτουν ούτε στο ελάχιστο τα πλεονεκτήματα της πατρίδας μας. Συμπερασματικά λοιπόν το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρωτίστως πολιτικό – γεγονός που σημαίνει ότι, εάν δεν βρεθεί εδώ η λύση, δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον.
