Όταν έχεις από μικρός την εικόνα του πατέρα να μπαίνει στο σπίτι έχοντας παραμάσχαλα της εφημερίδα του και ορμάς να του την αρπάξεις για να διαβάσεις, ούτε κι’ εσύ ξέρες τι, τότε η έλλειψη της καθημερινής αυτής συνήθειας σου δημιουργεί εθισμό.
- Γράφει ο Υπτγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης
Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που αν σου λείψει μία μέρα η εφημερίδα, να αισθάνεσαι ότι κάτι πολύ σοβαρό σου λείπει. Ίσως το συκώτι, ίσως ένας νεφρός. Ίσως ένα μάτι. Κι’ όμως είναι απλώς η εφημερίδα σου που σου λείπει. Το είχα νοιώσει πολλές φορές αυτό το κενό.
Ο Γεώργιος Γεωργαλάς στο διαχρονικό βιβλίο του «Η Προπαγάνδα» γράφει: «Η εφημερίδα έχει ακόμα το πλεονέκτημα της ποικιλίας. Εντυπωσιακοί τίτλοι, άρθρα, σχόλια, επιφυλλίδες, ειδήσεις, ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, σάτιρα, στίχοι, φωτογραφίες, σκίτσα. Συνδυάζει τον Γραπτό Λόγο με την Εικόνα. Απευθύνεται σε όλους: άνδρες, γυναίκες, γέρους, νέους, μορφωμένους, ημιμαθείς»
Η σχέση του αναγνώστη με την εφημερίδα του, είναι μιά σχέση αγάπης και πάθους, που έλεγαν οι παλιές Ελληνικές ταινίες. Καμιά φορά μετατρέπονται και σε σχέσεις οργής. Θυμηθείτε, οι παλιότεροι, τους οργισμένους αναγνώστες των εφημερίδων του «Συγκροτήματος Λαμπράκη» («Βήμα» και «Τα Νέα»), που έκαψαν ντάνες από φύλλα των εφημερίδων αυτών όταν υποψιάστηκαν ότι διαφοροποιούσαν την ιδεολογική γραμμή τους. Αυτή η ιδιόρρυθμη σχέση λοιπόν αναγνώστη και της εφημερίδος, είναι αρραγής και σφυρηλατείται καθημερινώς, ώσπου γίνεται καθημερινή συνήθεια.
Ο αναγνώστης αγοράζει πρωί – πρωί την εφημερίδα του και ξέρει πού θα βρει τι. Εκεί την Ακίδα, εκεί τον Κοττάκη, εκεί τα εσωτερικά, εκεί τα αθλητικά, εκεί τον Λιάκο, εκεί το σταυρόλεξο, εκεί τα φαρμακεία…
Μεγαλώνοντας λοιπόν, η εφημερίδα μού έγινε καθημερινός σύντροφος και η αρχή γίνεται φυσικά με την εφημερίδα του πατέρα μου τον «Εθνικό Κήρυκα» του Αθανασίου Παράσχου. Μια καθαρόαιμη δεξιά εφημερίδα, η οποία γίνεται και «δική μου».
Ακολούθησε ο «Ελεύθερος Κόσμος» του Σάββα Κωνσταντόπουλου. Και αυτή μία ακραιφνής δεξιά εφημερίδα.
Στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια διαβάζουμε: «Το 1965, μετά την κυκλοφορία — στα ελληνικά και τα γαλλικά — του δίτομου έργου «Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα» του Γάλλου πολιτικού επιστήμονα και καθηγητή Ζαν Μεϋνώ, στο οποίο ο Μεϋνώ ασκούσε έντονη κριτική στην οκταετία ΕΡΕ – Καραμανλή για συνεχείς αντιδημοκρατικές εκτροπές του πολιτεύματος, ο Καραμανλής ζήτησε από τον Κωνσταντόπουλο να συγγράψει μια πολιτική βιογραφία που θα υπερασπιζόταν το έργο του, η οποία ολοκληρώθηκε και διορθώθηκε από τον Καραμανλή, αλλά για άγνωστους λόγους δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Το κείμενο (με τις χειρόγραφες διορθώσεις του Καραμανλή) υπάρχει στα Αρχεία Καραμανλή.
»Την περίοδο της χούντας ο «Ελεύθερος Κόσμος» κατέστη ημιεπίσημη εφημερίδα του καθεστώτος, είναι δε χαρακτηριστική η προνομιακή «εσωτερική πληροφόρηση» που διέθετε πάντα για θέματα όπως το Κυπριακό ή οι νομοθετικές—συνταγματικές πρωτοβουλίες του Παπαδόπουλου.
»Μεταπολιτευτικά ο Κωνσταντόπουλος αντιμετώπισε δικαστικές διώξεις, και τελικά κατέφυγε στη Στοκχόλμη της Σουηδίας όπου και πέθανε στις 9 Ιουλίου του 1981 (κηδεύτηκε στις 15 Ιουλίου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών). Η εφημερίδα του συνέχισε να κυκλοφορεί μέχρι το καλοκαίρι του 1982».
Και ξαφνικά, μετά την μεταπολίτευση έρεβος στην ενημέρωση. Ουδεμία εφημερίδα καθαρόαιμη δεξιά κυκλοφορούσε. Απλώς μερικές δεν έβριζαν τόσο πολύ την παράταξη, που όλα αυτά τα χρόνια στήριξε την δημοκρατία στην Ελλάδα.
Ώσπου πριν από 15 χρόνια φάνηκε κρεμασμένη στα περίπτερα μια νέα εφημερίδα με τον τίτλο: «δημοκρατία», η οποία αφού πέρασε τις «εξετάσεις» και ήταν σύμφωνη με τα «θέλω μου», που λένε οι κουλτουριαραίοι, γέμισε το κενό στην ενημέρωσή μου.
Εφημερίδα καθαρόαιμη με κρυστάλλινες εθνικές θέσεις, που δεν φοβάται να πει αλήθειες, οι οποίες τσούζουν.
Σήμερα η «δημοκρατία» μας κλείνει τα 15 χρόνια ζωής. Της ευχόμαστε να τα εκατοστίσει και του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά, όπως έλεγε και ο Κιτσάρας ο Μπούρμπουρης (Νίκος Ρίζος) στο «Της κακομοίρας».
πηγή:https://www.dimokratia.gr/apopseis/631686/i-efimerida-moy/
