Του Γιώργου Κράλογλου
Θα κοστίσουν στην κυβέρνηση (λέει) οι αλλαγές στον χώρο δουλειάς. Ποιας δουλειάς; Της κρατικής; Θα αστειεύεστε... Της ιδιωτικής; Άντε βρες την...
Μια ματιά στην επικαιρότητα θα μας πείσει… Τι έγινε χθες με πρόσχημα την εργατική Πρωτομαγιά και τη δήθεν αγωνία για το δίκιο του εργάτη; Πριν μπούμε στην "ουσία" ας θυμηθούμε το σκηνικό.
Στους δρόμους οι, ελεγχόμενοι κομματικά, επαγγελματίες κρατικοί εργατοπατέρες μόνο για να είναι εντάξει με το κόμμα και ενάντια στην όποια εργασιακή μεταρρύθμιση. Την οποία δεν χρειάζεται να διαβάσουν. Αυτό είναι δουλειά του κόμματος...
Το ίδιο δεν κάνουν και τα 40 χρόνια που τους καλύπτει το "επαγγελματικό εργατοπατερικό δίκαιο", του 1982;
Στους δρόμους και αγκαζέ με τους εργατοπατέρες, αλλά σε αποστάσεις... (κομματικές αποστάσεις και όχι λόγω του κορονοϊού…) τα αριστερά κόμματα και κάποια καμουφλαρισμένα δεκανίκια της Βουλής. Έτσι για να δείχνουν παρουσία στον δήθεν "αγώνα".
Ποιόν "αγώνα"; Τον "αγώνα" του χρώματος (κόκκινου ή ροζ με ολίγο πράσινο…) του αριστερού εργατοπατερισμού που θα κυριαρχήσει στην διατήρηση του (αποκλειστικού) δικαιώματος να στάζει δάκρυ και πόνο για το δίκιο του εργάτη…
Του διορισμένου στο κράτος εργάτη..., βεβαίως. Ο άλλος εργάτης, αυτός που δουλεύει πραγματικά μεροκάματα, είναι άνεργος.
Φεύγουμε από τους δρόμους και πάμε στα πεζοδρόμια (αυτό φαντασθείτε το), οι 1.100.000 άνεργοι μόνο του ιδιωτικού τομέα (ο αριθμός δεν θέλει φαντασία και ίσως να είναι λίγος…).
Βρίσκονται στα πεζοδρόμια..., γιατί ως άνεργοι δεν έχουν τι να κάνουν ή γιατί δεν μπορούν να πάνε στα σπίτια τους, στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη, μιας και έτσι αποφάσισαν οι κρατικοί υπάλληλοι στις κρατικές συγκοινωνίες.
Στις πολυθρόνες του σπιτιού τους, μπροστά στις τηλεοράσεις, οι απεργοί κρατικοί υπάλληλοι (εκτός εκείνων που ζήτησε το κόμμα να μη λείψουν από τους δρόμους…) χωρίς να σκάνε στα όσα μας συμβαίνουν για δύο λόγους:
Πρώτον, γιατί γιορτάζουν δήθεν την εργατική Πρωτομαγιά και μάχονται την κάθε εργασιακή μεταρρύθμιση. Το ποιον και τους πόσους εκπροσωπούν και πώς συμβαίνει να είναι συνεχώς ενάντια, από το 1982 (έτος του επαγγελματικού εργατοπατερισμού), είναι ασήμαντες λεπτομέρειες…
Δεύτερον, γιατί οι δρόμοι, τα μέσα μεταφοράς, τα καράβια και ό,τι άλλο ανήκει στο 70% της ελληνικής κρατικής οικονομίας είναι δικό τους… Και το κόμμα τους λέει να το κάνουν ό,τι θέλουν…
Στις δορυφορικές τηλεοράσεις, σε όλο τον κόσμο, από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες, την Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία, οι 650.000 Έλληνες της επιστήμης, της παραγωγής και της παραγωγικότητας, βλέπουν τις εικόνες που τους έκαναν εδώ και 15 χρόνια να τα βροντήξουν κάτω και να φύγουν από την Ελλάδα, σεβόμενοι τους εαυτούς τους και τη ζωή τους, για την οποία αδιαφόρησε και αδιαφορεί μισό αιώνα τώρα η κομματική και κρατικίστικη πατρίδα τους.
Οι επόμενες χιλιάδες ίδιων αναχωρητών θα συνεχίσουμε να τους βλέπουμε, στο εξής στην Βόρεια Ελλάδα. Ρωτείστε τους. Τους προλαβαίνετε δεν τους προλαβαίνετε…
Ας φύγουμε τώρα από το σκηνικό για να πάμε και στην ουσία αυτών που συμβαίνουν στα εργασιακά και θα κορυφωθούν τις επόμενες μέρες που θα ξεκινήσουν οι συζητήσεις στη Βουλή.
Αν αφαιρέσουμε από την μια τους 1.000.000 κρατικούς υπαλλήλους (υπουργείων, Οργανισμών, ΔΕΚΟ -ας λένε τα γνωστά περί ΑΕ και χρηματιστηρίου- περιφέρειας, τοπικής αυτοδιοίκησης, μετακλητούς με μονίμως ανανεώσιμες συμβάσεις) και από την άλλη τους 1.100.000 ανέργους, πόσους θα αφορά η εργασιακή μεταρρύθμιση, ας πούμε από σήμερα μέχρι και το 2025;
Το πιθανότερο είναι πως θα δούμε άνεργους άλλους 200.000-250.000 από όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, μετά το σχεδόν βέβαιο κλείσιμο ισάριθμων βιοτεχνιών, μικρών επιχειρήσεων και επαγγελματικών γραφείων.
Ποιο είναι λοιπόν το εργασιακό πρόβλημα ή το πολιτικό κόστος από την όποια εργασιακή μεταρρύθμιση (την οποία επιβάλλουν έτσι και αλλιώς οι δανειστές, οι κοινοτικές οδηγίες, η ανάγκη για αναβάθμιση παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, η 4η βιομηχανική επανάσταση) για να λουζόμαστε την αντιπολιτευτική καρικατούρα (ολόιδια για 10ετίες...), από τη διαμάχη των κόκκινων και ροζ δυνάμεων της αριστεράς και της προόδου (μη ξεχνάμε το προόδου...) δήθεν για το δίκιο του εργάτη και υπαλλήλου, στον οποίο δεν πρόκειται να βρούμε δουλειά (της προκοπής) να του δώσουμε, για μια 5ετία από σήμερα. Ακόμη και αν ο καλός Θεός μας στείλει επενδυτές, αύριο το πρωί.
πηγή:https://www.capital.gr/o-giorgos-kraloglou-grafei/3543819/gia-poio-kostos-milane-trelathikan
