Το πρωτοσέλιδο της κυριακάτικης «Αυγής» έχει τίτλο «το αύριο είναι σήμερα», και έχει μια φωτογραφία διαδηλωτών. Προφανώς αυτοί που τα γράφουν όλα αυτά αδυνατούν να συλλάβουν το αύριο. Αδυνατούν να αντιληφθούν τι κοσμογονικές αλλαγές θα φέρει και έτσι το προσεγγίζουν με τα εργαλεία του χθες. Κάτι που σημαίνει πως η Αριστερά θα δώσει την μάχη των οπισθοφυλακών, ως συνήθως. Την μάχη της διατήρησης κεκτημένων και όλων των ιδεολογημάτων που στην κοινωνία του 21ου αιώνα έχουν ξεπερασθεί. Σβήνουν μαζί με αυτούς που τα επινόησαν στην δεκαετία του 80.
Σε παράλληλη φθίνουσα πορεία βρίσκονται και τα μέσα της διεκδίκησης των «αγωνιστικών» αιτημάτων της Αριστεράς σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Ακόμα ονειρεύονται πορείες και διαδηλώσεις στις οποίες συμμετέχουν επαγγελματίες διαδηλωτές και μπαχαλάκηδες. Θα τους πρότεινα να απαιτήσουν να κατοχυρωθεί το επάγγελμα του διαδηλωτή. Να μην πάνε τζάμπα τόσα χιλιόμετρα πορειών.
Βέβαια, όταν ένας πολιτικός χώρος έχει ως οδηγό δράσης του τον 21ο αιώνα, κείμενα που γράφτηκαν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, δεν μπορεί παρά να οδηγείται στα αδιέξοδα που χαρακτηρίζουν την σημερινή Αριστερά. Πώς να αντιμετωπίσουν την τηλε-εργασία και τις συνέπειες της; Ή την ρομποτική; Ή τις ταχύτητες με τις οποίες συγκεντρώνεται, αναπαράγεται και κυκλοφορεί η πληροφορία; Ή τον ρόλο της σύγχρονης εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της;
Σε αυτόν τον κόσμο των κατακλυσμιαίων αλλαγών η Αριστερά εμμένει σε πρότυπα προηγούμενων δεκαετιών. Με έναν άνωθεν προστατευτισμό πιστεύουν πως μπορεί να αντιμετωπίσουν τις εργασιακές σχέσεις, θέλουν η εκπαίδευση, ξεκομμένη από την έρευνα και την αγορά, να διαμορφώνει πρωτίστως αγωνιστές, ενώ αντιδρούν σε οτιδήποτε δεν μπορεί να τύχει επεξεργασίας από τα παρωχημένα αναλυτικά τους εργαλεία.
Δεν μπορούν να δουν πως σε μια δεκαετία εκατοντάδες επαγγέλματα θα απαιτούν πρόσθετες μαθησιακές ικανότητες, άλλα θα αλλάξουν πλήρως μορφή, ενώ κάποια θα εξαφανισθούν, γιατί θα αντικατασταθούν από ψηφιακές κατασκευές. Είναι προφανές πως αυτό το τοπίο δεν αντιμετωπίζεται με την θεωρία της ταξικής πάλης και του ιμπεριαλισμού.
Ας το κατανοήσουμε. Σήμερα η Αριστερά είναι μια αντιδραστική δύναμη. Εκπέμπει μια συνεχή άρνηση σε κάθε μεταρρυθμιστική πρόταση. Παλιότερα έλεγαν το περίφημο: «ποιον εξυπηρετεί αυτή η πολιτική; Τον λαό ή τα μονοπώλια» και έλυναν έτσι το πρόβλημα. Μόνοι τους ρωτούσαν, μόνοι τους απαντούσαν. Σήμερα, αυτό το απλοϊκό δίλημμα έχει εξωρραϊσθεί. Κάθε τι που μεταρρυθμίζει μια αποτελματωμένη κατάσταση βαφτίζεται «νεοφιλελεύθερο» και απορρίπτεται με συνοπτικές διαδικασίες.
Συνεπώς, όλοι αυτοί που μιλούν για την περίφημη «προοδευτική» κυβέρνηση, οφείλουν να δηλώσουν τι θεωρούν προοδευτικό και ποιες πολιτικές δυνάμεις το εκπροσωπούν. Να ξεκαθαρίσουν, επί του πολιτικού πεδίου, τον ορισμό αυτής της ταλαιπωρημένης λέξης.
Η περίοδος των «προοδευτικών» δυνάμεων, νοουμένων απλώς ως αντιδεξιών δυνάμεων, έχει σβήσει μαζί με τους πρωταγωνιστές της. Σήμερα, οι μόνοι που αρθρώνουν τέτοιον πολιτικό λόγο είναι οι πορφυρογέννητοι ενδόξων γονέων, που επιζητούν εναγωνίως έναν ρόλο στο πολιτικό σκηνικό.
Ας αφήσουμε την Αριστερά στο χθες μαζί με τα απολιθώματα του «προοδευτικού» χώρου.
πηγή:https://www.liberal.gr/apopsi/to-chthes-einai-to-aurio-gia-tin-aristera/346680
