Ήταν έντονη η ψευδαίσθηση στα στελέχη της Αριστεράς πως υπερέχουν ηθικά έναντι των ιδεολογικών τους αντιπάλων. Αυτή η υπεροχή οφειλόταν στη μαρξιστική θεωρία, που υπερασπιζόταν τους φτωχούς και τους αδύναμους. Συνεπώς, με τρόπο μανιχαϊστικό χώρισαν τον κόσμο στα δύο, και αυτοί ανήκαν στην ενάρετη πλευρά του. Επιπλέον, αυτήν την ηθική υπεροχή την εμπλούτισαν και με άλλους περιφερειακούς μύθους που την ενδυνάμωναν.
Έτσι ακούγαμε πως οι αριστεροί είναι πιο μορφωμένοι, πιο ευαίσθητοι, είναι υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης και κατά της εκμετάλλευσης των φτωχών λαών. Εξυπακούεται πως στον ταξικό εχθρό συμπυκνώνονται όλα τα δεινά του κόσμου.
Δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή πως η ηθική υπεροχή, την οποίαν επικαλούνταν, οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν άσκησαν ποτέ εξουσία. Δεν τρίφτηκαν ποτέ στα γρανάζια της. Δεν κλήθηκαν ποτέ να διαχειριστούν υποθέσεις μηδενικού αθροίσματος. Δεν βρέθηκαν ποτέ στη δύσκολη θέση να λάβουν αποφάσεις που να επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Και όπου κυβέρνησαν, απογοήτευσαν αυτούς που τους ακολουθούσαν. Έτσι προέκυψε ο άλλος μύθος: «Δεν είναι αυτή η Αριστερά», διατείνονται οι ρομαντικοί, που δεν θέλουν να καταλάβουν πως η Αριστερά που αναζητούν στο επέκεινα θα είναι –αν ποτέ κυβερνήσει– σαν την Αριστερά που τους απογοήτευσε.
Όταν τα ηγετικά στελέχη της ριζοσπαστικής Αριστεράς βρέθηκαν, από ιστορική σύμπτωση, στην εξουσία, πολύ γρήγορα αντιλήφθηκαν πως τα πράγματα είναι πλέον πολύ διαφορετικά. Η διαχείρισή της απαιτεί μερικές φορές κυνικές αποφάσεις, κρυφές ατζέντες, μυστικές συμφωνίες, επώδυνους συμβιβασμούς, καταστάσεις που ακυρώνουν, εν τοις πράγμασι, τη θεωρία του ηθικού πλεονεκτήματος. Και δεν αναφέρομαι στους πειρασμούς της εξουσίας, που μερικές φορές αγγίζουν τα όρια εκμαυλισμού συνειδήσεων.
Το ιδεότυπο του «σοσιαλιστικού ανθρώπου», που εξέφραζε σχηματικά τον μανιχαϊσμό της Αριστεράς, έχει συντριβεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Είναι κοινός τόπος πλέον πως οι άνθρωποι είναι καλοί ή κακοί, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών τους προτιμήσεων. Η ζωή δεν καλουπώνεται σε ιδεότυπους.
Στο διά ταύτα: Τα τέσσερα κυβερνητικά στελέχη της Αριστεράς, που φέρεται πως παρενέβησαν για να καθυστερήσουν τη διερεύνηση του οικονομικού σκανδάλου της Folli Follie, πήραν από πρώτο χέρι το μάθημα πως το να επαγγέλλεσαι το ηθικό πλεονέκτημα όταν βρίσκεσαι στο 4% πόρρω απέχει από όταν ασκείς εξουσία.
Η ηθική διακόρευση είναι οδυνηρή.
πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/561205474/i-aspili-aristera/
