Απεβίωσε τα ξημερώματα της Πέμπτης ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης.
Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιτέλεσε το καθήκον του με απόλυτο σεβασμό των θεσμών της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Στις 25 Αυγούστου 2005, με δημοσίευσή του, απέδειξε με ατράνταχτα στοιχεία ότι η περίοδος 1945 - 1949, είναι περίοδος συμμοριτοπολέμου και όχι εμφυλίου.
Δείτε την δημοσίευση
ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ
Πρώην Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας
*******
M N H M H E Θ Ν Ι Κ Η
(Ἐπὶ τῇ συμπληρώσει 56 ἐτῶν ἀπὸ τῆς συντριβῆς
τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ)
*****
Συμμοριτοπολέμου, ἀποσκοποῦντος εἰς τὴν ὑλοποίησιν ἀφ’ ἑνὸς τοῦ παλαιοῦ, ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αίῶνος, πανσλαβιστικοῦ σχεδίου ἐπεκτατικῆς καθόδου εἰς τὸ Αἰγαῖον δι’ ἀποσπάσεως τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ( : ἐδαφικὸς τῆς Πατρίδος μας ἀκρωτηριασμός ), ἀνανεωθέντος δὲ ὑπὸ Σταλινικὴν ἐπίνευσιν καὶ Τιτοϊκὴν πρωτοβουλίαν ὑπὸ τὴν μορφὴν δημιουργίας, μετὰ τῶν λοιπῶν ἐκτὸς Ἑλλάδος τμημάτων τῆς γεωγραφικῆς Μακεδονίας, ξεχωριστοῦ κράτους ( : ἐθνικὸς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀκρωτηριασμὸς δι’ ἀποχωρισμοῦ ἀπὸ αὐτὸν τῶν Μακεδόνων καὶ διαγραφῆς ἔτσι ἕξη αἰώνων ἐνδόξου ἐθνικῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, αὐτῆς τῶν λεγομένων Ἑλληνιστικῶν χρόνων, ἀπὸ τοῦ 3ου π.Χ. μέχρι καὶ τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνος )∙ καὶ ἀφ’ ἑτέρου εἰς τὴν κομμουνιστικοποίησιν καὶ τῆς ἀπομενούσης Ἑλλάδος. Συμμοριτοπολέμου δὲ ἐξαπολυθέντος μὲ ἐθελόδουλα ἐγχώρια ἐνεργούμενα, ἰδεολογικῶς ὁμόφρονα τῶν ξένων ἐπιβούλων. Συγκεκριμένως ὑπὸ μόνου τοῦ Κ.Κ.Ε. χωρὶς συμμετοχὴν κανενὸς ἄλλου κόμματος ἢ πολιτικοῦ, οὔτε καὶ ἐκ τῶν παρασυρθέντων καὶ μετ’ αὐτοῦ συνεργασθέντων εἰς τὸ κατοχικὸν Ε.Α.Μ. (Σβώλου, Τσιριμώκου, κλπ.), μὲ ἐπιστράτευσιν κομματικῶν στελεχῶν καὶ ὀπαδῶν του, ἀλλὰ καὶ σωρείας παραπλανηθέντων ἀπὸ ἀπατηλὴν συνθηματολογίαν καὶ ἀδίστακτον ψευδολογίαν ἁγνῶν καὶ ἀνυπόπτων Ἑλλήνων, ὡς καὶ χιλιάδων βιαίως, δι’ ἐπιδρομῶν εἰς τὴν ὕπαιθρον χώραν, στρατολογηθέντων χωρικῶν, ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὅμως, διδομένης εὐκαιρίας, καὶ κατέφευγον, παραδιδόμενοι, εἰς τὰς ἐθνικὰς δυνάμεις. Αὐτὸς ἦτο ὁ ψευδώνυμος «Δημοκρατικὸς Στρατός» ! Καὶ δὲν ἐδίστασε τὸ Κ.Κ.Ε. εἰς τὴν ἔνοπλον αὐτὴν ἐπιχείρησίν του ἀκρωτηριασμοῦ τῆς ἰδίας Πατρίδος, ἀφοῦ εἶχεν ἤδη προηγουμένως, ἀπὸ τῆς δεκαετίας τοῦ 1920, ἀποδεχθῆ τὸ σχέδιον τῶν σταλινικῶν πατρώνων του (3ης Διεθνοῦς, ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ βουλγάρου Δημητρώφ) περὶ αὐτονομήσεως τῆς Μακεδονίας μας.
2.- Ἔτσι, ἐνῷ οἱ ἄλλοι Εὐρωπαϊκοὶ λαοὶ ἐπεδίδοντο εἰς τὸ ἔργον τῆς ἀνορθώσεως τῶν χωρῶν των ἀπὸ τὰ ἐρείπια τοῦ 2ου παγκοσμίου πολέμου, ἐδῶ τὸ Κ.Κ.Ε. προεκάλεσε νέα πολλαπλάσια τοῦ πολέμου ἐκείνου δεινά, μὲ δεκάδας χιλιάδας θυμάτων καὶ τεραστίας ὑλικὰς καταστροφάς∙ καὶ μὲ μελανωτέραν σελίδα τὸ κατάπτυστον παιδομάζωμα, δηλαδὴ τὴν διαρπαγὴν χιλιάδων, συγκεκριμένως 28.010, μικρῶν Ἑλληνοπαίδων ἡλικίας μόλις 3 ἕως 14 ἐτῶν τῆς ὑπαίθρου χώρας ἀπὸ τοὺς γονεῖς των καὶ τὴν βιαίαν μεταφοράν των εἰς γειτονικὰς καὶ ἄλλας κομμουνιστικὰς χώρας, διὰ νὰ μεταβληθοῦν εἰς γενιτσάρους, ἐχθροὺς τῆς Πατρίδος των – παιδομάζωμα, τὸ ὁποῖον ἐπισήμως ἐστιγματίσθη ἀπὸ τὴν ἐπιτοπίως ἐργασθεῖσαν «Βαλκανικὴν Ἐπιτροπὴν» τοῦ Ο.Η.Ε. μὲ τὴν ἀπὸ 21.5.1948 ἀπόφασίν της, ὡς «κακούργημα γενοκτονίας» (crime of genocide).
Καὶ τὸν ἐθνικὸν αὐτὸν ὑπὲρ ὑπάρξεως, διασφαλίσεως τῆς ἐθνικῆς καὶ ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητος καὶ ἐλευθέρου τοῦ ἐθνικοῦ δημοκρατικοῦ μας βίου, ἀγῶνα διεξήγαγεν ἡ Ἑλλὰς ὑπὸ κοινοβουλευτικὸν καθεστώς, λειτουργούσης τῆς Βουλῆς, μὲ Πρωθυπουργὸν τὸν ἀείμνηστον Ἀρχηγὸν τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων Θεμιστοκλῆν Σοφούλην καὶ μὲ ὁμοφωνίαν ὅλων τῶν πολιτικῶν κομμάτων καὶ δυνάμεων τῆς χώρας (πλὴν τοῦ στασιάσαντος Κ.Κ.Ε.). Δηλαδὴ ἀκόμη καὶ ὁ τραγικὸς ἐκεῖνος ἐθνικὸς διχασμός, ἡ διαίρεσις μεταξὺ βενιζελικῶν καὶ ἀντιβενιζελικῶν (βασιλοφρόνων), ἡ ὁποία ἐπὶ δεκαετίας, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου, εἶχε ταλανίσει τὴν χώραν καὶ ἔφθασεν εἰς τὸν παροξυσμὸν κινημάτων καὶ ἀντικινημάτων, ἐπανειλημμένων ἀποπειρῶν δολοφονίας (1920 καὶ 1933) τοῦ Πρωθυπουργοῦ καὶ Ἀρχηγοῦ τῶν Φιλελευθέρων Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ἀλλὰ καὶ ὡδήγησεν οὐσιαστικῶς εἰς τὴν δίκην, καταδίκην καὶ ἐκτέλεσιν τῶν πέντε ἡγετικῶν προσωπικοτήτων τῆς ἀντιπάλου παρατάξεως καὶ τοῦ Ἀρχιστρατήγου (τὸ 1922), ὁ ἐν λόγῳ διχασμὸς τότε, τὸ 1946, ἐξηνεμίσθη πλήρως ἐνώπιον τῆς ἀπειλουμένης νέας τοῦ Ἔθνους συμφορᾶς. Τόση ἦτο ἡ τραγικότης τῶν ἡμερῶν ἐκείνων, ὥστε καὶ ἀντιθέσεις ποτισθεῖσαι ἑκατέρωθεν μὲ αἷμα νὰ ἐξαφανισθοῦν. Καὶ οἱ τέως θανάσιμοι ἀντίπαλοι ἐσχημάτισαν τὴν συμμαχικὴν Κυβέρνησιν Λαϊκῶν (Βασιλοφρόνων) καὶ Φιλελευθέρων, ὑπὸ τὴν Προεδρίαν μάλιστα τοῦ Θεμιστοκλέους Σοφούλη, ἀμέσου διαδόχου τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου εἰς τὴν ἀρχηγίαν τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων, καίτοι μάλιστα τοῦτο ὑπελείπετο εἰς βουλευτικὰς ἕδρας τοῦ, ἔχοντος θριαμβεύσει κατὰ τὰς προηγηθείσας ἐκλογὰς τῆς 31ης Μαρτίου 1946, Λαϊκοῦ κόμματος. Καὶ μὲ τὴν πλήρη καὶ ἀνεπιφύλακτον συναίνεσιν καὶ τῶν λοιπῶν μικροτέρων εἰς δύναμιν πολιτικῶν σχηματισμῶν, κυριολεκτικῶς σύσσωμον τὸ Ἔθνος ἀντιμετώπισε νικηφόρως τὴν ξενοκίνητον ἐπέλασιν, τὴν μάστιγα τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ.
Δὲν ἐπρόκειτο λοιπὸν περὶ καταστολῆς ἀνταρσίας «ἀδίκως διωκομένων δημοκρατικῶν Ἑλλήνων πολιτῶν»(!), ὅπως μὲ ὑστερίαν διαλαλεῖ συνεχῶς ἡ κομμουνιστικὴ προπαγάνδα, ἀλλὰ περὶ καταστολῆς στάσεως, ἔξωθεν ὑποκινηθείσης καὶ κατευθυνομένης μὲ πειθήνιον ἐκτελεστὴν τὸ κόμμα «τοῦ ἐγκλήματος καὶ τῆς ἐθνικῆς προδοσίας» κατὰ τὸν ἐπιτυχέστατον ἱστορικὸν χαρακτηρισμὸν διὰ τὸ Κ.Κ.Ε. τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τοῦ ἀειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου, Ἀρχηγοῦ τοῦ Δημοκρατικοῦ Σοσιαλιστικοῦ Κόμματος, Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἀπελευθερώσεως, τοῦ μετέπειτα θρυλικοῦ «Γέρου τῆς Δημοκρατίας». Οὔτε φυσικὰ ἐπρόκειτο περὶ «ἐμφυλίου πολέμου». Οἱ ἔχοντες ἑλληνικὴν παιδείαν γνωρίζουν, ὅτι ὁ «πόλεμος» κυριολεκτεῖται μόνον ἐπὶ διαμάχης μετὰ ξένων, ποτὲ μετὰ ὁμοφύλων, πολέμιοι εἶναι μόνον ξένοι καὶ ὁ πόλεμος μόνον μὲ ξένους διεξάγεται, ἐνῷ ἡ διαμάχη καὶ ἀντιπαράθεσις πρὸς ὁμοφύλους ὀνομάζεται «στάσις». Λέγει χαρακτηριστικῶς ὁ Πλάτων, κατὰ λέξιν, « ... λέγω δὲ τὰ δύο, τὸ μὲν οἰκεῖον καὶ ξυγγενές, τὸ δὲ ἀλλότριον καὶ ὀθνεῖον. ἐπὶ μὲν οὖν τῇ τοῦ οἰκείου ἔχθρᾳ στάσις κέκληται, ἐπὶ δὲ τῇ τοῦ ἄλλοτρίου πόλεμος» (Πολιτεία, 470 Β).
Καὶ ἡ στάσις αὐτὴ ἔχει ὄνομα. Τὸ ἀντλεῖ ἀπὸ τὶς κείμενες διατάξεις τῆς Ποινικῆς νομοθεσίας. Ἡ ἀπόπειρα βιαίας μεταβολῆς τοῦ πολιτεύματος τῆς χώρας (ὅπως ἐν προκειμένῳ ἀπὸ ἐλευθέρου δημοκρατικοῦ εἰς καταπιεστικὸν κομμουνιστικόν) συνιστᾷ τὸ κακούργημα τῆς ἐσχάτης προδοσίας [ ἄρθρον 123 § 2 τοῦ προϊσχύσαντος μέχρι καὶ τοῦ 1950 Ποινικοῦ Νόμου, ἄρθρον 134 § 1 Β β τοῦ ἰσχύοντος Ποινικοῦ Κώδικος]. Ἡ ἐπιχείρησις βιαίας ἀποσπάσεως ἐδάφους ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν κράτος (ὅπως ἐν προκειμένῳ τῆς Μακεδονίας μας) συνιστᾷ τὸ κακούργημα τῆς προδοσίας (ἐπιβουλῆς τῆς ἀκεραιότητος) τῆς χώρας [ ἄρθρον 123 § 4 Ποινικοῦ Νόμου, ἄρθρον 138 § 1 Ποινικοῦ Κώδικος ]. Ἡ δὲ συμφωνία ἢ ἕνωσις μὲ ἄλλους (ἕνα ἢ περισσοτέρους) πρὸς διάπραξιν συγκεκριμένων κακουργημάτων (ὅπως τὰ προκείμενα) συνιστᾷ τὸ ἔγκλημα τῆς συμμορίας [ἄρθρον 57 Ποινικοῦ Νόμου, ἄρθρον 187 § 1 Ποινικοῦ Κώδικος].Καὶ ἂς προστεθῇ ἐδῶ, ὅτι δὲν πρόκειται περὶ ἰδιαιτερότητος τῆς Ἑλληνικῆς Ποινικῆς Νομοθεσίας, παλαιᾶς καὶ ἰσχυούσης. Διότι τὰ ἴδια ἐγκλήματα μὲ τοὺς ἰδίους χαρακτηρισμοὺς καὶ τὰς ἰδίας αὐστηρὰς κυρώσεις προβλέπουν καὶ αἱ ξέναι ποινικαὶ νομοθεσίαι, ὅλων τῶν πολιτισμένων χωρῶν. Ἐθνοπροδόται καὶ προδόται τῆς χώρας, λοιπόν, καὶ συμμορῖται ὑπῆρξαν, κατὰ τὸν μόνον δυνατὸν καὶ ἐπιστημονικῶς ἀκριβῆ χαρακτηρισμόν, οἱ ἀποτελέσαντες τὸν ψευδώνυμον «Δημοκρατικὸν Στρατόν». Ἑπομένως καὶ ὀρθότατα ἐχαρακτηρίζοντο ἀνέκαθεν ὡς «συμμορῖται» καὶ ἐγίνετο λόγος συνεκδοχικῶς περὶ «συμμοριτοπολέμου», ἐξ αἰτίας δὲ τῆς ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. ποδηγετήσεώς των, περὶ «κομμουνιστοσυμμοριῶν» καὶ «κομμουνιστο-συμμοριτοπολέμου».
3.- Ἀνέκαθεν ἐχρησιμοποιοῦντο ἀπὸ ὅλους οἱ ὅροι αὐτοί, ἀλλὰ κατὰ τὰς πρώτας μόνον ἀπὸ τῆς ἐθνικῆς αὐτῆς τραγῳδίας δεκαετίας. Διότι ὁ χαρακτηρισμὸς εἰς τὸ πολιτικὸν λεξιλόγιον ἤλλαξεν ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974 καὶ ἐντεῦθεν. Ἡ ἀλλαγή, χωρὶς νὰ δικαιολογῆται, ἔχει ἐν τούτοις τὴν κοινωνιολογικήν της ἐξήγησιν. Ὀφείλεται εἰς τὸ μέγα ἔγκλημα τῶν ἐπιόρκων συνωμοτῶν τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967, καταλύσεως τοῦ δημοκρατικοῦ μας πολιτεύματος καὶ διὰ τῆς βίας, - μὲ διώξεις ἀναριθμήτων Ἑλλήνων πολιτῶν καὶ βασανιστήρια εἰς βάρος ἑκατοντάδων ἄλλων, ἀνεξαρτήτως κοσμοθεωρητικῆς, ἰδεολογικῆς ἢ κομματικῆς τοποθετήσεως τῶν θυμάτων των αὐτῶν, - ἐπιβολῆς τοῦ γελοιωδεστέρου καθεστῶτος, ποὺ ἐγνώρισεν ἡ Ἑλλάς. Μὲ ἀποτέλεσμα ἡ καθολική, ἐκτὸς τῶν ἰδιοτελῶν καιροσκόπων, συσπείρωσις καὶ ἀντίθεσις τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ πρὸς τὴν ἐπιβληθεῖσαν τυρρανίαν νὰ συνεπιφέρῃ τὴν συνεύρεσιν εἰς τὸ αὐτὸ ἀντίπαλον αὐτῆς στρατόπεδον πάντων, καὶ τῆς δημοκρατικῆς Ἑλλάδος τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους τοῦ 1949 καὶ τῆς ἡττηθείσης μικρᾶς, ἀλλὰ τόσον κακοποιοῦ, συμμοριακῆς μειονοψηφίας. Ὥστε τοῦ λοιποῦ νὰ ἀπαμβλυνθῇ ἡ μεταξύ των ἀντίθεσις ἐνώπιον τῶν δεινῶν τῆς νέας συμφορᾶς, καὶ συνακολούθως καὶ ἡ ὁρολογικὴ ἐπισήμανσις τῆς παλαιᾶς ἐκείνης ἀντιπαραθέσεως νὰ εἶναι τοῦ λοιποῦ ἄτοπος καὶ πολιτικῶς ἀσύνετος. Διότι τὸν σημερινὸν συναγωνιστήν σου δὲν νοεῖται νὰ τὸν ἀποδοκιμάζῃς μὲ τὰ κριτήρια τοῦ παρελθόντος του. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὠμὴ ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἀλήθεια τῶν πραγμάτων, καὶ ὄχι οἱασδήποτε μορφῆς μετάγνωσις τῆς ἐθνικόφρονος, δημοκρατικῆς Ἑλλάδος καὶ μεταβολὴ ἀντιλήψεών της περὶ τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ∙ ἀλήθεια, τὴν ὁποίαν μόνον οἱ ἄφρονες καὶ οἱ ἔχοντες σκοταδιστικὰς παρωπίδας ἀγνοοῦν. Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ διατί, ἕνας Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εὐγενεστάτη καὶ ἀληθῶς ἐξέχουσα, ἐκ τῶν σπανιωτάτων, πολιτικὴ τῆς Πατρίδος μας φυσιογνωμία, καὶ μάλιστα ἡ, κατὰ τὴν γνώμην μου, κραταιοτέρα πνευματικὴ μορφὴ τῆς Ἑλλάδος τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὡμίλησε περὶ «ἐμφυλίου πολέμου» διὰ τὸν ὑπὲρ ὑπάρξεως ἀγῶνα ἐκεῖνον τοῦ Ἔθνους∙ μολονότι δὲν ἤθελε νὰ βιάσῃ τὴν ἱστορικὴν περὶ τούτου ἀλήθειαν, ἡ ὁποία, ὅπως ἔλεγε, καὶ δὲν ἀλλοιοῦται μὲ ὁσασδήποτε εἰς βάρος της κακοποιήσεις∙ καὶ αὐτὰ τὰ γνωρίζουν ὅσοι εἶχαν τὸ προνόμιον τῆς φιλίας καὶ πνευματικῆς ἀναστροφῆς μαζί του, ὅπως καὶ ὁ σύρων τὰς παρούσας γραμμάς.
Ἔτσι γίνεται πλέον καθολικῶς λόγος ἀνακριβέστατα καὶ ἀτόπως περὶ «ἐμφυλίου πολέμου» εἰς τὸ πλαίσιον μιᾶς εὐγενοῦς, πλὴν ἀμφιβόλων ἀποτελεσμάτων, ἀδιεξόδου σήμερον πολιτικῆς σκοπιμότητος. Συγκεκριμένως, τῆς ἐπιτεύξεως πανεθνικῆς ὁμοφροσύνης δι’ ὁριστικῆς συμφιλιώσεως ὅλων τῶν Ἑλλήνων. Ὅμως οἱαδήποτε συμφιλίωσις προϋποθέτει ἀμφοτερόπλευρον ἐνέργειαν, συγχωρεῖται ὁ πταίσας, ἀφοῦ ὅμως ἀναγνωρίσει προηγουμένως, ὅτι ἔπταισε. Πρᾶγμα τὸ ὁποῖον δὲν συμβαίνει ἐν προκειμένῳ. Διότι, ὄχι μόνον τό, χωρὶς ὅρους, νομιμοποιηθὲν ὡς πολιτικὸν κόμμα Κ.Κ.Ε. δὲν ἐξεδήλωσε ποτὲ τὴν μεταμέλειάν του διὰ τὰ ὅσα, ὡς ἀνωτέρω, κακουργήματα εἰς βάρος τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος διέπραξε, ἀλλά, καί, χωρὶς τοὐλάχιστον νὰ σιωπήσῃ, καθημερινῶς ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως καὶ ἐντεῦθεν ἐπιδίδεται, διὰ λόγων, ἐντύπων καὶ ἄλλων δημοσιευμάτων στελεχῶν καὶ ἄλλων πνευματικῶς ἀνερματίστων ὑποτακτικῶν του σκοταδιστῶν, ὡς καὶ δι’ ἐπισκέψεων εἰς τοὺς τόπους τοῦ δράματος, «ἑορτῶν» καὶ «πανηγύρεων» καὶ ἐμετικῶν ἐξιστορήσεων, εἰς συνεχῆ καὶ ἀδιάλειπτον ἐξύμνησιν τῶν «πεπραγμένων» του ἐκείνων, τῶν «ἔργων καὶ ἡμερῶν» καὶ ἄθλων, βεβαίως κατὰ τὸ πλεῖστον ἀνυπάρκτων καὶ φανταστικῶν, τοῦ φρικαλέου ἐκείνου ψευδωνύμου «Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ». Καὶ εἶναι φανερὸν πόσον βλαπτικὴ διὰ τὸ ἐθνικόν μας σύνολον εἶναι ἡ ἀδίστακτος αὐτὴ πλαστογράφησις τῆς Ἱστορίας, δυναμένη, ἀπομένουσα χωρὶς καταγγελίαν της, νὰ παραπλανήσῃ τὴν ἄδολον καὶ ἀνύποπτον νέαν γενεάν. Παρὰ ταῦτα, τὸ σύνολον σχεδόν, μὲ περιθωριακὰς ἐξαιρέσεις, τοῦ λοιποῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας, ὅλων τῶν ἀποχρώσεων, ἀκολουθεῖ σταθερῶς τὴν υἱοθετηθεῖσαν ἐπὶ τοῦ προκειμένου ὑπὸ τῆς Ἑλληνικῆς μας Δημοκρατίας πολιτικὴν τῆς χωρὶς ἀντίκρυσμα συγχωρήσεως τῶν παλαιῶν ἐκείνων ἐγκλημάτων, ὡς καὶ τῆς ἀπροσμετρήτου ἀνοχῆς καὶ σιωπῆς ἐνώπιον τῶν νεωτέρων ἐλεεινῶν, ὡς ἀνωτέρω, προκλήσεων καὶ ψευδολογιῶν.
Καὶ προσωπικῶς φρονῶ, αὐτὸ γίνεται παρὰ τὴν πλήρη γνῶσιν τῆς ἀληθοῦς τῶν πραγμάτων, χωρὶς τὰς κακοποιήσεις της, Ἱστορίας. Ἔτσι ἑρμηνεύω π.χ. καὶ τὴν δήλωσιν τοῦ σημερινοῦ Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ κατὰ πρόσφατον ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν νῆσον Ἅγιος Εὐστράτιος, τόπον ἐξορίας κομμουνιστῶν κατὰ τὴν ἐπίμαχον ἐκείνην περίοδον τοῦ ἀγῶνος τοῦ Ἔθνους, καὶ τὸν χαρακτηρισμὸν τοῦ συγκεκριμένου οἰκήματος τῆς ἐκεῖ διαμονῆς των ὡς «Μουσείου τῆς Δημοκρατίας». Χαρακτηρισμόν, ὁ ὁποῖος καὶ προεκάλεσε θύελλαν διαμαρτυριῶν ἁγνῶν, συνειδητῶν Ἑλλήνων πατριωτῶν, ὄχι δὲ μόνον ἐκ τῶν ἐπιζώντων μαχητῶν τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου τοῦ Ἔθνους ἀγῶνος. Φρονῶ, ὅτι ὁ Πρωθυπουργὸς μὲ τὰ λεγόμενά του ἤθελε νὰ ἐξάρῃ, ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Πατρὶς συμπεριεφέρθη τότε μὲ δημοκρατικὸν ἀνθρωπισμόν, ἁπλῶς ἠδρανοποίησε τοὺς ἀγωνιζομένους ἐναντίον της ἐχθρούς της διὰ τῆς κρατήσεώς των, καὶ δὲν τοὺς ἐξώντωσε φυσικῶς, οὔτε τοὺς ἀπέστειλεν εἰς ψυχιατρεῖα ἢ καταναγκαστικὰ ἔργα, κατὰ τὴν πρακτικὴν τῶν ἀπολυταρχικῶν καθεστώτων, καὶ ἰδίως τῶν κομμουνιστικῶν («Γκουλάκ», κλπ.). Ὥστε προβάλλουν ὄντως ὡς Μουσεῖα Δημοκρατίας οἱ τόποι ἐκεῖνοι κρατήσεως, δείγματα εὐγενοῦς δημοκρατικῆς συμπεριφορᾶς χώρας πολιτισμένης, ἀκόμη καὶ πρὸς ἀπεργαζομένους τὸν ἀφανισμόν της,. Διότι δὲν διανοοῦμαι, ὅτι ὁ Ἕλλην Πρωθυπουργὸς ἤθελε μὲ τὸν ἀνωτέρω χαρακτηρισμὸν νὰ μυκτηρίσῃ τὴν δημοκρατικὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν ἐθνικὸν ἀντισυμμοριακὸν ἀγῶνα.
4.- Ἀποτελεῖ παναρχαίαν Ἑλληνικὴν παράδοσιν ἡ ἀπόδοσις τιμῶν εἰς τοὺς νεκρούς, καὶ μάλιστα εἰς τοὺς ὑπὲρ τῆς Πατρίδος πεσόντας. «Τῷ πατρίῳ νόμῳ χρώμενοι», γράφει ὁ Θουκυδίδης (Ἱστορία, ΙΙ 34, 35) «δημοσίας ταφὰς ἐποιήσαντο» οἱ Ἀθηναῖοι διὰ τοὺς πεσόντας κατὰ τὸ πρῶτον ἔτος τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου, ὁπότε καὶ ἐξεφώνησεν ὁ Περικλῆς «ἔπαινον τὸν πρέποντα» δι’ αὐτούς, τὸν περίφημον ἐπιτάφιόν του, καθὼς ἐπεβάλλετο «ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἔργῳ γενομένων ἔργῳ καὶ δηλοῦσθαι τὰς τιμάς».
Καὶ ὅμως ἡ πατρογονικὴ αὐτὴ συνήθεια, ἡ ἐπὶ χιλιετηρίδας ἀδιαλείπτως ἀκολουθουμένη, ἔπαυσε βαθμηδὸν ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974 καὶ ἐντεῦθεν τηρουμένη διὰ τοὺς πεσόντας ὑπὲρ Ἑλλάδος ἐλευθερίας κατὰ τὸν ἱστορικὸν ἐκεῖνον ἀγῶνα τοῦ Ἔθνους ἐναντίον τοῦ ξενοκινήτου κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ∙ διὰ νὰ ἐγκαταλειφθῇ κατὰ τὰς ἡμέρας μας ὁλοσχερῶς. Καὶ ἀπὸ τὸν πολιτικὸν κόσμον γενικῶς καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημον Πολιτείαν ! Καὶ ἐπενδύεται ἡ τοιαύτη ἀσυγχώρητος ἀσέβεια πρὸς τοὺς πεσόντας καὶ τοὺς ἀγωνισθέντας διὰ νὰ εἴμεθα ἐμεῖς σήμερον ἐλεύθεροι, μὲ ἑτοιμόρροπον δικαιολογίαν. Καὶ πάλιν, τὴν ἀνάγκην λήθης τοῦ παρελθόντος καὶ ἐθνικῆς συμφιλιώσεως.
Ἀλλὰ τὴν πραγματικὴν συμφιλίωσιν ἡ ἐγκληματήσασα, ἀντίπαλος τοῦ Ἔθνους, πλευρά, ὅπως προεξετέθη, δὲν τὴν ἀποδέχεται∙ διότι δὲν ἀρκεῖται εἰς πολλαπλῶς κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας ἐκφραζομένην, ἀκόμη καὶ διὰ κρατικῶν παροχῶν (συντάξεων, κλπ.!), ἐθνικὴν τῶν ἀνομημάτων της συγχώρησιν, ἀλλὰ ἐπιδιώκει καὶ τὴν ρητὴν τῶν ἐγκλημάτων της δικαίωσιν. Ἐξ ἄλλου, μὲ τὴν ἀνωτέρω πολιτικὴν λησμονεῖται, ὅτι ἡ λήθη εἶναι καὶ γλωσσικῶς ἀκόμη τὸ ἀντίθετον τῆς ἀληθείας, τὴν καταπνίγει ὁλοσχερῶς ! Προκειμένου δὲ περὶ ἐπικῶν σελίδων τῆς ἐθνικῆς Ἱστορίας, ὅπως τοῦ ἐναντίον τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ ἀγῶνος τοῦ Ἔθνους, τὴν κολοβώνει ἐθνοβλαβῶς. Κυρίως δέ, τοιαύτη λήθη τίποτε ἀπολύτως δὲν ὑπηρετεῖ. Διότι ἡ Πολιτεία θὰ ἠμποροῦσε κάλλιστα νὰ συνεχίσῃ τὴν ὀρθὴν πολιτικήν της κατευνασμοῦ τῶν παθῶν τοῦ παρελθόντος διὰ τῆς πρακτικῆς τῆς ἴσης μεταχειρίσεως καὶ ἰσονομίας πάντων ἀνεξαιρέτως τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, χωρὶς ὅμως καὶ νὰ παύσῃ τιμῶσα συγχρόνως καὶ τοὺς ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῆς Πατρίδος καὶ τοῦ Ἔθνους πεσόντας καὶ ἀγωνισθέντας. Τοὐλάχιστον καὶ πρὸς ἐθνικὸν τῶν νεωτέρων φρονηματισμόν. Ὅταν μάλιστα ἡ ἀντίπαλος, ἡ ἐθνικῶς ἐγκληματήσασα, πλευρὰ καθημερινῶς ἀνυμνεῖ καὶ τιμᾷ τοὺς ἰδικούς της ἐθνοπροδότας νεκροὺς καὶ ἀγωνιστάς. Ἐπὶ τέλους, ὁ κατευνασμὸς δὲν συνεπάγεται ἀχωρίστως καὶ τὴν πλαστογράφησιν τῆς ἐθνικῆς μας Ἱστορίας διὰ τῆς διαγραφῆς χρυσῶν δέλτων της.
5.- Καὶ εἶναι πράγματι ὁλόχρυσοι αἱ σελίδες τῆς Ἱστορίας μας τοῦ ἀντισυμμοριακοῦ ἐκείνου ἀγῶνος. Διότι ἡ 30ὴ Αὐγούστου 1949, ἡ τελειωτικὴ νίκη τοῦ Ἔθνους εἰς τὸν Γράμμον καὶ τὸ Βίτσι, ἔχει ὄχι μόνον στενῶς Ἑλληνικήν, ἀλλὰ ὑπερεθνικήν, πανανθρωπίνην, ἀποφασιστικὴν διὰ τὸν ροῦν τῆς παγκοσμίου Ἱστορίας, σημασίαν. Ἵσταται ἰσότιμος πρὸς τὴν πανένδοξον 28ην Ὀκτωβρίου 1940.
Πράγματι, ὅπως καὶ ἄλλοτε, εἰς μήνυμά μου κατὰ τὸν ἑορτασμὸν τῆς 50ῆς ἐπετείου τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους, ἐσημείωσα, αὐτὴ ἐντάσσεται εἰς τὴν χορείαν τῶν σημαντικωτέρων συμβάντων τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας. Καὶ ἔρχεται ὡς ἀδιάσπαστος κρίκος πρὸς ἐπιβεβαίωσιν τῆς Ἑλληνικῆς ἀρετῆς τοῦ ἀδιαλείπτου ἀγῶνος ὑπὲρ τοῦ Ἀνθρωπισμοῦ. Διότι, ὅπως κατὰ τὴν ἀρχαιότητα ὁ Ἑλληνισμὸς διέσωσε τὸν ἀνθρώπινον πολιτισμὸν ἀπὸ τὴν ἀσιατικὴν βαρβαρότητα∙ ὅπως κατὰ τοὺς Μέσους χρόνους τὸ Βυζάντιον, ἡ Μεσαιωνικὴ αὐτὴ Ἑλληνική μας Αὐτοκρατορία, διεφύλαξε τὴν Εὐρώπην ἐπὶ χίλια καὶ πλέον ἔτη ἀπὸ τὰς ἐπιδρομὰς καὶ πάλιν κυρίως ἀσιατῶν βαρβάρων ἐπιδρομέων∙ ὅπως κατὰ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἡ Ἑλλὰς ἠγωνίσθη παρὰ τὸ πλευρὸν τῶν Δημοκρατιῶν ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, καὶ μάλιστα ἔδωσεν αὐτή, κατὰ τὸν δεύτερον πόλεμον, διὰ θριαμβευτικῆς συμβολῆς της εἰς ἀποφασιστικὴν καμπήν του, τὴν νίκην εἰς τοὺς συμμάχους [βλέπε σχετικῶς τὰ ἐξαίρετα βιβλία τοῦ ἀειμνήστου Ἀχιλλέως ΚΥΡΟΥ, Ἡ Ἑλλὰς ἔδωσε τὴν Νίκην, 2α ἔκδοσις, καὶ Ἡ ἀποφασιστικὴ καμπὴ τοῦ πολέμου, ἀμφότερα Ἀθῆναι, Ἀετός, 1945 καὶ 1946 ἀντιστοίχως]∙ ἔτσι καὶ μὲ τὴν ἐναντίον τοῦ ξενοκινήτου κομμουνιστο-συμμοριτισμοῦ νίκην, ποὺ κατήγαγον, μὲ τὴν ὑλικὴν μόνον βοήθειαν τῶν συμμάχων μας, μὲ τοὺς ἀγῶνες, τὶς θυσίες καὶ τὸ αἷμα των, μόνα των, τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, οὐσιαστικῶς διέσωσαν καὶ πάλιν τὸν ἀνθρώπινον πολιτισμόν : Διότι, ἐὰν τότε ἡ Ἑλλὰς ὑπέκυπτε, καὶ ἐξετείνετο τοιουτοτρόπως ἡ σοβιετικὴ κυριαρχία μέχρι τῆς Μεσογείου, ἡ μὲν γείτων Τουρκία, πάντοτε καιροσκόπος, θὰ ἐνέδιδε, ἡ δὲ λοιπὴ Εὐρώπη, περιδεὴς καὶ ὑπὸ τὴν πίεσιν τῶν ἰσχυρῶν κατὰ τόπους κομμουνιστικῶν κομμάτων, ἀσφαλῶς θὰ ἐσυνθηκολόγει. Καὶ ἔτσι καὶ ἡ Δυτικὴ Εὐρώπη θὰ ἐσύρετο ὑπὸ τὸ πέλμα τῆς σκοταδιστικῆς σταλινικῆς κτηνωδίας, τῆς ὁποίας τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον θύματα σύγχρονοι ἱστορικοὶ ἀναβιβάζουν εἰς σχεδὸν ἑκατὸν ἑκατομμύρια ! [βλέπε σχετικῶς τὸ ἐκπληκτικῆς τεκμηριώσεως ἔργον τῶν COURTOIS, WERTH, PANNÉ, PACZKOWSKI, BARTOSEK, MARGOLIN, Le livre noir du Communisme, Crimes, Terreur, Répression (Tὸ μαῦρο βιβλίο τοῦ κομμουνισμοῦ, Ἐγκλήματα, Τρόμος, Καταπίεσις), Paris, Robert Laffont, 1998, σελίδες 923 ]. Ὁπότε καὶ ἡ Δημοκρατία παντοῦ θὰ κατελύετο ἀνεπανορθώτως καί, συνακολούθως, ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ἀπεκλείετο καὶ ἡ, ἐκ τῆς ὑπάρξεως ἀκριβῶς τῆς Ἐλευθέρας Εὐρώπης, σημειωθεῖσα μετὰ 40ετίαν ἐξέλιξις, ἡ ὁποία ὡδήγησεν εἰς τὴν κατάρρευσιν παντοῦ εἰς τὴν Εὐρώπην τοῦ σοβιετικοῦ συστήματος. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἀναμφισβήτητα ἱστορικὰ δεδομένα, τὰ ὁποῖα οὐδεὶς μὲ ἐλεύθερον πνεῦμα καὶ τιμίαν συνείδησιν δικαιοῦται νὰ διαστρέφῃ ἢ ἀγνοῇ.
Καὶ τὰ ὁποῖα ὀφείλομεν ὅλοι νὰ ἐνθυμούμεθα, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλους νὰ ὑπενθυμίζωμεν. Καὶ πρὸ παντὸς εἰς τοὺς ξένους, ὅλους τοὺς ἐλευθέρους λαούς, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, ὀφείλουν τὴν διάσωσιν καὶ τῆς ἰδικῆς των ἐλευθερίας εἰς τὸν ἐν λόγῳ ἀγῶνα καὶ τὰς κατ’ αὐτὸν θυσίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀνερχομένας, πέρα τῶν τεραστίων ὑλικῶν καταστροφῶν, εἰς τὸ ἀκόλουθον φοβερὸν εἰς ἀνθρωπίνους ἀπωλείας τίμημα : ἐκτελεσθέντες πολῖται 4.123, - ἐκτελεσθέντες ἱερεῖς 165,- πολῖται φονευθέντες εἰς ναρκοπέδια 931,- Ἀξιωματικοὶ καὶ ἄνδρες τῆς Χωροφυλακῆς, φονευθέντες 1.579, τραυματισθέντες 2.329,- Ἀξιωματικοὶ καὶ ἄνδρες τοῦ Στρατοῦ, φονευθέντες 12.777, τραυματισθέντες 37.732 (βλέπε σχετικῶς τὸ διαφωτιστικώτατον βιβλίον τοῦ Εὐαγγέλου ΑΒΕΡΩΦ, Φωτιὰ καὶ Τσεκούρι, μετάφρασις ἐκ τῆς γαλλικῆς, Ἀθῆναι, Ἑστία, 1974, σελ. 466).
Καὶ κυριώτατα ἐπιβάλλεται ἡ ὑπόμνησις τῆς ἀνωτέρω ἀληθείας πρὸς τοὺς γειτονικούς μας λαούς, αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὸ κομμουνιστικόν των καθεστὼς ὠργάνωσαν καὶ κατηύθυναν τὴν ἐναντίον μας ἐπιβουλὴν καὶ οἱ ὁποῖοι, κατὰ παράδοξον τῆς μοῖρας τροπήν, ὠφελήθησαν καὶ αὐτοὶ ἀπὸ τὴν ἰδικήν μας πανεθνικὴν ἀντίστασιν, διὰ νὰ ζοῦν σήμερον καὶ αὐτοὶ ἐλεύθεροι. Καὶ ἔχει ἡ πρὸς αὐτοὺς ἰδιαιτέρως ὑπόμνησις καὶ σύγχρονον ἀποστολήν : διὰ νὰ παύσουν, ἐπαναλαμβάνοντες τὸν κακὸν ἑαυτόν των, βυσσοδομοῦντες καὶ σήμερον ἐναντίον τῆς ἐθνικῆς καὶ ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητος καὶ ἀνεξαρτησίας, ἐγκαταλείποντες ἐπὶ τέλους τὰς κατακτητικάς των εἰς βάρος μας βλέψεις των : οἱ Βούλγαροι μὲ τὸ ἐπίσημον δόγμα των, ὅτι συνορεύουν γύρωθεν πρὸς ἐδάφη μὲ βουλγαρικοὺς πληθυσμούς (ἐννοοῦν φυσικά, ἐν σχέσει πρὸς τὴν Ἑλλάδα, τὴν Μακεδονίαν καὶ τὴν Δυτικὴν Θράκην),- οἱ Σκοπιανοὶ μὲ τὰς περὶ Μακεδονικῆς ἐθνότητος τερατώδεις ἀνοησίας των, οἱ Ἀλβανοὶ μὲ τὰ περὶ Τσαμουριᾶς φληναφήματα καὶ τὰς μέχρι καὶ Ἄρτης παραλόγους διεκδικήσεις των.
Ἡ ἐπίγνωσις τῶν ἀνωτέρω ἀδιασείστων ἀληθειῶν ἀναδεικνύει καὶ τὸ πόσον ἀπερίσκεπτος καὶ εὐθέως βλαπτικὴ διὰ τὰ γενικώτερα ἐθνικά μας συμφέροντα ὑπῆρξεν ἡ κατάργησις τοῦ ἐπισήμου ἑορτασμοῦ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους τοῦ 1949. Διότι ἔτσι ἐνεταφιάσαμεν μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια κραταιὰ ἐθνικὰ πλεονεκτήματα, ἀπωλέσαμεν ἀδιαμφισβητήτους τίτλους τιμῆς διὰ τὴν Πατρίδα μας. Ἰδιαιτέρως χρησίμους κατὰ τοὺς σημερινοὺς σκοτεινοὺς δι’ ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα καιρούς, κατὰ τοὺς ὁποίους ἡ ζωὴ λαῶν καὶ ἐθνῶν κινεῖται εἰς τὸ χάος καὶ τὸ ἔλεος ἀδιστάκτων συμφερόντων καὶ κατευθυνομένης ἀναρχίας.
6.- Διεκηρύχθη ὡς πολιτικὸν πρόγραμμα τῆς κυβερνώσης σήμερον παρατάξεως ἡ ἐπανίδρυσις τοῦ Κράτους. Ἡ προεκλογικὴ αὐτὴ δέσμευσις προϋποθέτει λογικῶς, ὅτι, κατὰ τὴν ἀντίληψιν τῶν σήμερον κυβερνώντων, τὸ Κράτος εἶχε περιέλθει εἰς κατάστασιν ἀποσυνθέσεως. Ἐκτίμησις, μὴ ἀπέχουσα τῆς πραγματικότητος εἰς ὡρισμένους τοὐλάχιστον τομεῖς, ὅπως π.χ. εἰς τὴν Παιδείαν, ὅπου τὸ ἔργον τῆς ἀποσυνθέσεως ἔχει μακρὰν ἱστορίαν, ἤρχισεν ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως, μὲ τὴν οὐσιαστικὴν δολοφονίαν τῆς γλώσσης μας καὶ μὲ σχολικὰ ἐγχειρίδια, ἱστορικὰ καὶ ἄλλα, μόνον παιδείαν Ἑλληνικὴν μὴ προσφέροντα∙ διὰ νὰ συνεχισθῇ ἔκτοτε ἀδιακωλύτως, μὲ φωτεινὴν ἐξαίρεσιν τὴν ἀπόπειραν τοῦ ἀειμνήστου Ἀντωνίου Τρίτση, ὡς Ὑπουργοῦ Παιδείας, μὲ τὴν ἐπίσημον ἐξαγγελίαν προγράμματος «ἀνακτήσεως τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας», διὰ τὸ ὁποῖον ὅμως αὐτὸς ἐξεδιώχθη ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν, τοῦ δὲ προγράμματός του, καίτοι τυχόντος διακηρυχθείσης κυβερνητικῆς ἐγκρίσεως, ἐγκαταλειφθέντος∙ ἀποσυνθέσεως ἀνεμποδίστου, χωρὶς καμμίαν διαμαρτυρίαν ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν φύλακας, ποικιλωνύμους πνευματικούς μας ταγούς, ὅλους, μὲ ἐλαχίστας ἐξαιρέσεις, μεριμνῶντας, ἀκόμη καὶ μὲ ἀτομικὴν συμβολὴν εἰς τὸ ἔργον τῆς κατεδαφίσεως, μόνον διὰ τὴν ἀπόκτησιν τοῦ περιποθήτου τίτλου τοῦ προοδευτικοῦ, - οὐσιαστικῶς «προοδευτικοῦ», μὲ εἰσαγωγικά, σκοταδιστοῦ, χωρὶς εἰσαγωγικά...
Ἀλλὰ ἡ ἀποσύνθεσις δὲν ἀνέκυψεν ἐκ τοῦ μηδενός, συνετελέσθη διὰ θεσμικῶν, νομοθετικῶν, ἐπεμβάσεων. Ἑπομένως ἐπανίδρυσις δὲν ἠμπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῇ παρὰ μόνον μὲ τὴν ἀνατροπὴν καὶ κατάργησιν τῶν θεσμικῶν μεταβολῶν, ποὺ ὡδήγησαν εἰς τὴν ἀποσύνθεσιν. Αὐτὸ ἀναμένουν οἱ πιστεύοντες εἰς τὴν ἀνάγκην ἐπανιδρύσεως. Ἄλλως ἡ ἐπαγγελία θὰ παραμείνῃ μετέωρος, ἀναδίδουσα ἁπλῶς ὀσμὴν ἀερολογίας.
Ἔτσι καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου : Ἀποσύνθεσιν, καὶ μάλιστα ἐθνικήν, ὄχι ἁπλῶς κρατικήν, συνιστᾷ καὶ ἡ θεσμικὴ ἐγκατάλειψις τοῦ ἐπισήμου ἑορτασμοῦ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους ἐναντίον τοῦ ξενοκινήτου κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ. Διότι, ὅπως προεξετέθη, ἡ ἐπὶ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους σιωπή, χωρὶς τίποτε νὰ ὑπηρετῇ, μόνον τὴν πλαστογράφησιν τῆς προσφάτου Ἐθνικῆς μας Ἱστορίας διὰ τῆς διαγραφῆς τῶν ἐνδοξοτέρων σελίδων της ἀπεργάζεται.
Ἐπιβάλλεται, λοιπόν, καὶ ἐπὶ τοῦ κεφαλαιώδους αὐτοῦ θέματος, ἡ ἀποκατάστασις, ἡ ἐπαναθέσπισις δηλαδὴ ὑπὸ τῆς Πολιτείας, μεριμνώσης διὰ τὴν ἐπανίδρυσιν τοῦ Κράτους καὶ συνακολούθως διὰ τὴν ἐνδυνάμωσιν τῆς ἐθνικῆς τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ αὐτογνωσίας, τοῦ ἐπισήμου ἑορτασμοῦ τῆς Νίκης τοῦ Ἔθνους τοῦ 1949.
Αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ ἐθνική μας παράδοσις. Καὶ ἡ ἀνάγκη ἀνακτήσεως ἀδιατιμήτου, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, ἐθνικοῦ μας πλεονεκτήματος. Καί, βεβαίως, τὸ χρέος τιμῆς ἡμῶν τῶν ἐπιγενομένων ἔναντι τῶν πεσόντων ἐκείνων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπιζώντων μαχητῶν τοῦ ἐπικοῦ ἐκείνου ἀγῶνος. Αὐτῶν, ποὺ μὲ τοὺς ἀγώνας καὶ τὰς θυσίας των συνετέλεσαν, ὥστε νὰ ζοῦμε σήμερον ἐμεῖς ἐλεύθεροι.
Δὲν ἔχει βεβαίως καὶ τόσην σημασίαν δι’ αὐτούς, ἐὰν ἡ ἐπίσημος Πολιτεία ἐπὶ τέλους συνέλθῃ καὶ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν ὑπερτάτου καὶ ἔναντί των χρέους. Διότι, ἐν πάσῃ περιπτώσει οἱ μὲν πεσόντες, θὰ συνεχίσουν ἀναπαυόμενοι ἐν εἰρήνῃ εἰς τὸν δίκαιον, χάριν τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος, τῆς Δημοκρατίας καὶ τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, αἰώνιον ὕπνον των.
Οἱ δὲ ἐπιζῶντες μαχηταί, ἂς συντηροῦν μέσα των τὰ ζώπυρα τῆς νεανικῆς των ἀλκῆς καὶ τὴν ὑπερηφάνειαν διὰ νὰ νεανικά των ἆθλα. Ἀρκεῖ δι’ ὅλους, ὅτι τοὺς στέφει ἐσαεὶ ἡ ἐτυμηγορία τῆς ἀδεκάστου Ἱστορίας καὶ ἡ ἀναγνώρισις καὶ εὐγνωμοσύνη ὅλων τῶν συνειδητῶν Ἑλλήνων, ὅπου τῆς γῆς.-
Νέα Πεντέλη, 25η Αὐγούστου 2005.
Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης
(www.sartzetakis.gr)