Φωτιές, πλημμύρες, χιονοθύελλες, ό,τι, μα ό,τι κι αν συμβεί, το "Ιππικό" που έρχεται πάντα να σώσει την ταχυδρομική άμαξα από τους Απάτσι, τους πολίτες από την καταστροφή, είναι ο Στρατός. Γιατί, άραγε, οι Ένοπλες Δυνάμεις -και αναφέρομαι κυρίως στον αρχαιότερο Κλάδο-, λόγω αποστολής, είναι αυτές που σώζουν την κατάσταση; Το μυστικό είναι καλά «κρυμμένο» σε κοινή θέα. Καταρχάς, ο Στρατός είναι ένας κατεξοχήν ιδεαλιστικός θεσμός.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Ακούω κατά καιρούς διάφορες μοδέρνες παπάτζες, πως, π.χ., ο Στρατιωτικός πρέπει να είναι επιστήμονας, μάνατζερ και διάφορα άλλα. Οπως πριν από 2.500 χρόνια στις Θερμοπύλες, στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές, έτσι και σήμερα ο Αξιωματικός, Υπαξιωματικός και Στρατιώτης πρέπει να είναι διάφορα, άλλα πρωτίστως Πολεμιστής, έτοιμος να πεθάνει αυτοπροαιρέτως και με γενναιότητα για την Πατρίδα. Η αποστολή του έχει σαφέστατα απολύτως πρακτικές προϋποθέσεις -logistics τα λένε οι μεγάλοι μας φίλοι και σύμμαχοι-, τουτέστιν όπλα, παρελκόμενά τους πυρομαχικά, καύσιμα, τρόφιμα κ.ά., όμως πάλι το ισχυρότερο όπλο είναι ο ίδιος ο Πολεμιστής και τις αρετές του τις έχει ορίσει ο Βρασίδας, Στρατηγός των Λακεδαιμονίων, στην περίφημη ομιλία του προς τους Σπαρτιάτες και τους συμμάχους τους πριν από τη μάχη στην Αμφίπολη, όπου η Σπάρτη νίκησε τους Αθηναίους, αλλά ο Βρασίδας έπεσε πολεμώντας. Κατά την ανέγερση του Μουσείου της Αμφίπολης το 1976 ανακαλύφθηκε από τους εργάτες ο ασύλητος κιβωτιόσχημος τάφος του από πωροπλίνθους, σκαλισμένος σε βράχο. Μέσα του βρέθηκαν μια ασημένια λάρνακα, που περιείχε υπολείμματα καύσης ενός νεκρού, καθώς και ένα χρυσό στεφάνι ελιάς.
Συνεκτιμώντας διάφορα στοιχεία, οι Αρχαιολόγοι συμπέραναν πως ο τάφος ανήκει στον Βρασίδα, έναν από τους ικανότερους Στρατηγούς της πόλης, που δεν άφησε Παρθενώνες, αλλά κάτι σημαντικότερο: το αιώνιο κλέος του αγέρωχου παραδείγματος των τέκνων της, τα στήθη των οποίων αντικαθιστούσαν τα ανύπαρκτα τείχη της. Μιλώντας λοιπόν στους στρατιώτες του πριν από την έφοδο είπε «Τρία τοy καλώς πολεμείν. Το εθέλειν, το αισχύνεσθαι και το τοις άρχουσι πείθεσθαι», δηλαδή «τρεις είναι οι αρετές του καλού πολεμιστή: η αποφασιστικότητα, το αίσθημα τιμής και η πειθαρχία στους ανωτέρους». Οι μπουλντόζες, τα γκρέιντερ του Στρατού δεν είναι διαφορετικά από αυτά άλλων υπηρεσιών του Δημοσίου. Oι διαφορές είναι οι χειριστές, οι άνθρωποι, η αποφασιστικότητά τους, το αίσθημα φιλοτιμίας και η ενσυνείδητη πειθαρχία τους. Οι διαταγές-εντολές εκτελούνται άμεσα, και αναφέρεται και ελέγχεται η εκτέλεσή τους.
Δεν υπάρχουν παράλληλα κέντρα αποφάσεων, οι διαταγές δεν χάνονται, δεν πάνε στις καλένδες. Ακόμη, τουλάχιστον, οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχουν μολυνθεί σε μεγάλο βαθμό από τον συνδικαλισμό, που συμβάλλει στην παρακμή του υπόλοιπου Δημοσίου, υποκαθιστώντας την ιεραρχία και ανακατευόμενος σε επιχειρησιακά θέματα. Ο Στρατός, σκληρός πυρήνας της εθνικής κυριαρχίας και κατά τα ως άνω ιδεαλιστικός θεσμός, γι’ αυτό λειτουργεί ως ελβετικό ρολόι συγκριτικά με το ρεμπέτ ασκέρ των Υπερεσιών με τους ημετέρους, τα κομματόσκυλα και τους συνδικάλες. Και, επίσης, στον Στρατό η αξιολόγηση και ο ιεραρχικός έλεγχος διενεργούνται 24/7 και γράφονται στο μητρώο σου. Η δουλειά γίνεται σύντονα, γρήγορα, με εποπτεία και αποφασιστικότητα, χωρίς «τσιριμπίμ τσιριμπόμ», και όποιος δεν δύναται ή φανεί, σπανίως, απρόθυμος τιμωρείται, σημειώνεται η στάση του και δεν θα μακροημερεύσει στο Στράτευμα.
Το πολιτικό σύστημα φοβάται να πάρει τα μαθήματα και κάθε κομμάτι του, όταν ασκεί εξουσία, να μιμηθεί αυτά που μετατρέπουν ένα ηθικό, ιδεαλιστικό σύστημα σε αποτελεσματικό κράτος. Αυτό θα προϋπέθετε σύγκρουση με τους κομματικούς πελάτες, με τους αραχνιασμένους συνδικαλιστές. Κι αυτό είναι δύσκολο, ως αδύνατο, για τα συστημικά κόμματα, διότι η συντριπτική πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού είναι ακριβώς προϊόντα του ίδιου συστήματος, όπου η εκτέλεση των αποφάσεων και σχεδίων χάνονται στην πορεία ή εκτελούνται πλημμελώς, χωρίς συνέπειες για τους αραχτούς ή βραδυπορούντες. Ούτε είναι τυχαία η πρωτιά των Ενόπλων Δυνάμεων στη συνείδηση των πολιτών στη δημοσκοπική ερώτηση ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο.
Ο Στρατός είναι ο ένοπλος λαός, ένα κομμάτι του Έθνους καλά οργανωμένο, με πειθαρχία και αποτελεσματική ορμή. Η ψευτοελίτ μας το γνωρίζει και, όποτε τα πράγματα ζορίζουν ή τα κάνει ρόιδο, απευθύνεται σε αυτούς που υπέστησαν τις μεγαλύτερες μισθολογικές μειώσεις και στους στρατιώτες που υπηρετούν με ένα χαρτζιλίκι δύο ημερών. Επειδή δεν πρέπει και ούτε είναι εφικτό να παραδώσουμε όλη τη διοίκηση του κράτους στις Ενοπλες Δυνάμεις, ας επιβάλουμε στο υπόλοιπο Δημόσιο τη μίμηση των αρετών του, που θα έπρεπε να είναι κοινές σε κάθε υπηρέτη του δημόσιου και του εθνικού συμφέροντος, είτε είναι αιρετός είτε δημόσιος υπάλληλος. Αντί να μεταφέρουμε τη γάγγραινα του συνδικαλισμού και του κομματικού κράτους στον Στρατό, ας μεταφέρουμε τη φιλοτιμία, την πειθαρχία, την αποφασιστικότητα, τον ιεραρχικό έλεγχο και τη διαρκή αξιολόγηση στο υπόλοιπο κράτος που φορά πολιτικά. Τα κόμπλεξ που έχει η αριστερίλα και έχουν μολύνει όλο τον δημόσιο βίο δημιουργούν στους φορείς της παρακμής της φλύκταινες στην ιδέα μόνον συζήτησης των παραπάνω διαπιστώσεων. Είναι καιρός να πετάξουμε στα σκουπίδια όσα μας βαραίνουν, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μιμηθούμε τη φιλοτιμία και αποτελεσματικότητα που διδάσκουν οι προκινδυνεύοντες του Έθνους και κατά την ειρήνη…