Ευχές για το Πάσχα

 

Ο "χάρτης" των πληρωμών για την περίοδο 15 έως 19 Απριλίου - 94.754.700 ευρώ σε 93.887 δικαιούχους

 Κατά την περίοδο 15 έως 19 Απριλίου, θα καταβληθούν 94.754.700 ευρώ σε 93.887 δικαιούχους, στο πλαίσιο των προγραμματισμένων καταβολών του e- ΕΦΚΑ και της Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης.

Ειδικότερα:
1. Από τον e-ΕΦΚΑ από τις 15 έως 19 Απριλίου θα καταβληθούν 27.800.000 ευρώ σε 1.130 δικαιούχους σε συνέχεια έκδοσης αποφάσεων για εφάπαξ.
•Στις 15 Απριλίου θα καταβληθούν για παροχές τ.ΟΑΕΕ 214.439 ευρώ σε 202 δικαιούχους.
·Στις 18 Απριλίου θα καταβληθούν για Επιδόματα Μητρότητας, Κυοφορίας, Ασθενείας, Ατυχήματος, Έξοδα Κηδείας 13.240.261 ευρώ σε 29.455 δικαιούχους.
2. Από τη ΔΥΠΑ θα γίνουν οι εξής καταβολές:
• 21 εκατ. ευρώ σε 35.000 δικαιούχους για καταβολή επιδομάτων ανεργίας και λοιπών επιδομάτων.
• 21 εκατ. ευρώ σε 22.000 δικαιούχους στο πλαίσιο επιδοτούμενων προγραμμάτων απασχόλησης.
• 8 εκατ. ευρώ σε 100 δικαιούχους του προγράμματος «Σπίτι μου».
•2 εκατ. ευρώ σε 4.000 δικαιούχους για προγράμματα κοινωφελούς χαρακτήρα.
• 1,5 εκατ. ευρώ σε 2000 μητέρες για επιδοτούμενη άδεια μητρότητας.

 

12 Απριλίου του 1204: - Η πρώτη άλωση της Kωνσταντινούπολης, με τις ευλογίες του Πάπα

Η αντιμετώπιση των Λατίνων από τους Βυζαντινούς, τα εγκλήματα και τα σκάνδαλα

ΗΆλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453 από τους Οθωμανούς έφερε φυσικά το οριστικό τέλος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Βυζαντίου όπως ονομάστηκε αργότερα, δεν ήταν όμως και η μοναδική φορά που η «Βασιλεύουσα» κυριευόταν από κάποιον κατακτητή.

Δυόμισι αιώνες νωρίτερα, στις 12 Απριλίου του 1204, η Κωνσταντινούπολη βίωνε την πρώτη της Άλωση. Κατακτητές της ήταν οι Λατίνοι της Δ’ Σταυροφορίας.

Ποιες όμως ήταν οι μέχρι τότε σχέσεις μεταξύ Βυζαντινών και Δυτικών και πώς εξελίχθηκαν κατόπιν αυτής;

«ΤΟ ΒΗΜΑ» της 24ης Οκτωβρίου 2004, με αφορμή την συμπλήρωση, τότε, 800 χρόνων από εκείνη την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης σημείωνει στο ειδικό αφιέρωμα των Νέων Εποχών:  «το γεγονός αυτό, πέρα από το ότι βάθυνε αντιδυτικά συναισθήματα τα οποία ήδη υπήρχαν στους Βυζαντινούς, απετέλεσε ορόσημο για τις σχέσεις Ανατολής και Δύσης, σε πολιτικό, ιδεολογικό, και πολιτισμικό επίπεδο».

Σταυροφόροι και Βυζαντινοί

Σύμφωνα με τον καθηγητή Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Πάρι Γουναρίδη:

«Η έκπληξη που προκάλεσε στη βυζαντινή κοινωνία η Α’ Σταυροφορία (1096-1099) σύντομα μετατράπηκε σε εχθρότητα.

»Η φραγγική διάβασις εκλήφθηκε ως επιθετική ενέργεια και κάποιοι Βυζαντινοί πίστευαν πως οι Σταυροφόροι είχαν ενδομυχούντα λογισμόν…και αυτήν την Βασιλεύουσαν [Κωνσταντινούπολη] κατασχείν.

»Η δυσπιστία που αναπτύχθηκε με τις επόμενες Σταυροφορίες (1147-1149, 1189-1192) εμπέδωσε την ιδέα πως χάσμα διαφοράς εστήρικται μέγιστον και πως Βυζαντινοί και Δυτικοί ήταν ταις γνώμαις ασυναφείς»

Αντικρουόμενα αισθήματα

Σύμφωνα με τον Πάρι Γουναρίδη δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους «προσκυνητές» της Δ’ Σταυροφορίας ήταν το καταλυτικό γεγονός για τη διαμόρφωση της αρνητικής εικόνας των Δυτικών.

«Τα “αντιλατινικά” ωστόσο αισθήματα των λαϊκών τάξεων δεν ήταν σταθερά.

»Ο Νικήτας Χωνιάτης αναφέρει πως οι αγροίκοι, οι κάτοικοι των περιχώρων της Κωνσταντινούπολης, μετά την είσοδο των Σταυροφόρων ευχαριστούσαν τον Θεό για το κατάντημα των μελών της γραφειοκρατικής πολιτικο-εκκλησιαστικής ιεραρχίας, που με επικεφαλής τον πατριάρχη πήραν τον δρόμο για την εξορία. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν έτοιμοι να δεχθούν τη λατινική κυριαρχία και σε πολλές περιοχές το έκαναν.

»Η εικόνα των Δυτικών, όπως εμφανίζεται στις πηγές, διαμορφώθηκε από αυτούς που συνοπτικά αποτελούσαν τη γραφειοκρατική πολιτικο-εκκλησιαστική ιεραρχία, αυτούς που ο ανώτατος διοικητικός υπάλληλος και ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης, λέει ότι συνενκοινώνουν ημίν σχήματος και λογικών εν μεθέξει παιδεύσεων. Γι’ αυτούς η ανωτερότητα του βυζαντινού πολιτισμού ήταν αυτονόητη.

»Η υπεροχή όμως αναφερόταν και στον υλικό πολιτισμό. Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ευστάθιος αναφέρει πως, όταν οι Νορμανδοί κατέλαβαν την πόλη του (1185), έχυσαν και το παλιό, καλό κρασί.

»Οι Δυτικοί, κατά τον Ευστάθιο, δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσουν τα αγαθά του πολιτισμού που κάνουν ευχάριστη τη ζωή. Περιφρονούσαν τα έργα τέχνης που έβγαιναν από τα βυζαντινά εργαστήρια, ενώ θεωρούσαν ευτελή αντικείμενα, καρφιά και μαχαιρίδια, ως πολύτιμα.

»Εξάλλου, τα καρυκεύματα και τα καλλυντικά τούς ήταν άγνωστα, θεωρούσαν την κανέλα ως ροκανίδι, τη σταφίδα ως κάρβουνο και το ροδόνερο ως ύδωρ αχρείον.

Εγκλήματα και σκάνδαλα

«Εξίσου με τους Λατίνους, τα μέλη της γραφειοκρατικής ιεραρχίας περιφρονούσαν και τα λαϊκά στρώματα της βυζαντινής κοινωνίας. Η διασφάλιση ωστόσο της “ιδεολογικής αυθεντίας” οδηγούσε τα μέλη της γραφειοκρατικής ιεραρχίας να αποζητήσουν, ως τάξη, ιδιαίτερα μετά το 1204, τη διαμόρφωση μιας πολιτιστικής κοινότητας, σε αντίθεση με τους Λατίνους.

»Ο αντιλατινισμός βασιζόταν στην αρνητική εικόνα της λατινικής εκκλησίας και των ανθρώπων της, που είχε διαμορφωθεί ήδη στην εποχή του πατριάρχη Φωτίου (867-877, 886-893) και είχε εμπεδωθεί στην εποχή του σχίσματος (1054)».

Η επαφή όμως με τους Σταυροφόρους έφερε νέες κατηγορίες εναντίον των Λατίνων.

«Οι αντιπαπικές κατηγορίες πήραν συγκεκριμένη μορφή. Η βίαιη συμπεριφορά των Σταυροφόρων κατά την είσοδό τους στην Πόλη δεν εξηγείται μόνον από τον βάρβαρο χαρακτήρα τους, αλλά από τη φήμη ότι ο Πάπας και τα μέλη της λατινικής ιεραρχίας είχαν ήδη συγχωρέσει φόνους και άλλες αμαρτίες Σταυροφόρων.

»Κατηγορίες για την ιερουργία αιμομικτικών γάμων, για ιεροσυλία στα έθιμα της βάπτισης και της θείας κοινωνίας τόνιζαν τη διαφορά ανάμεσα σε Βυζαντινούς και Δυτικούς.

»Το ξύρισμα, ιδιαιτέρως των κληρικών, γίνεται, στις αρχές του 13ου αιώνα, πραγματική και ικανή αιτία για να κατηγορηθούν οι Λατίνοι ως αιρετικοί, αλλά κυρίως εμφανίζεται και ως απόδειξη θηληπρέπειας (το γένειον ξηρώνται και γυναικίζονται)

»Η αγαμία των κληρικών της δυτικής εκκλησίας μετατρέπεται σε σκαμπρόζικο θέμα. Οι κληρικοί δέχονται τη νύχτα τις ερωμένες τους αφώνως και αθεάτως και θεωρούν τη συνεύρεση ως όνειρο.

»Εξάλλου, με την κατηγορία της δημόσιας παιδεραστίας τίθεται σε αμφισβήτηση η ηθική υπόσταση των δυτικών αρχιερέων. Αυτή η κατηγορία γίνεται συγκεκριμένη. Ο Στιλβής αναφέρει πως μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, κάποιος καρδινάλιος πήγε στον ναό του Αρχαγγέλου, στον Ανάπλου.

»Εκεί, αφού επέχρισε τις εικόνες με ασβέστη και πέταξε στη θάλασσα τα λείψανα των αγίων, ο δυτικός ιεράρχης ιερούργησε με συνοδεία γυμνών παιδιών. Η κατηγορία της παιδεραστίας συνδυάζεται με αυτήν της εικονομαχίας και της ιεροσυλίας».

Νεότερος ελληνισμός

Σε κάθε περίπτωση, όπως αναφέρει στο «ΒΗΜΑ», ο Αυγουστίνος Ζενάκος, με την Άλωση του 1204 από τους Σταυροφόρους «Εκπληρώθηκε το προαιώνιο όνειρο της Δύσης να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη και να υποτάξει τους χριστιανούς της Ανατολής στην Εκκλησία της Ρώμης.

»«Μπορεί να κατέστρεψαν το ελληνικό κράτος, όχι όμως και το ελληνικό έθνος. Ο μεσαιωνικός ελληνισμός κατέρρευσε στην αρχή του 13ου αιώνα, αλλά συγχρόνως ανέτειλε ο νεότερος ελληνισμός», σύμφωνα με τον ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο.

»Η συνείδηση του ελληνισμού ενισχύθηκε τόσο ώστε όλοι οι κατοπινοί ιστορικοί και λόγιοι – ο Χαλκοκονδύλης, ο Γεμιστός, ο Φραντζής – ονομάζουν τους κατοίκους Έλληνες και όχι Ρωμαίους.

»Ο μεσαιωνικός ελληνισμός έδυσε με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους. Γιατί, αν και εξακολουθεί να υπάρχει για ένα διάστημα, πρωταγωνιστής στην ιστορία μας μετά την άλωση του 1204 είναι όχι ο μεσαιωνικός αλλά ο νεότερος ελληνισμός».

πηγή:https://www.tovima.gr/2024/04/12/istoriko-arxeio/1204-i-proti-alosi-tis-konstantinoupolis/

Ο ανίκανος στρατηγός

 O τρόπος που τους επιτέθηκε η Ρωσία την 30ή Νοεμβρίου 1939 ώθησε τους Φινλανδούς να αντισταθούν», γράφει στο «Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Πώς επιβίωσε η Φινλανδία απέναντι στον Στάλιν» (μτφρ.: Ριίκα Πουκίνεν – Μαρία Μαρτζούκου, εκδ. Παπαδόπουλος) ο Φινλανδός ιστορικός Κίμο Ρεντόλα. Και προσθέτει: «Μια Μεγάλη Δύναμη επιτέθηκε σε μια μικρή χώρα χωρίς να έχουν προηγηθεί απειλές ή κήρυξη πολέμου, έκανε προβοκάτσιες στα σύνορα όπως είχαν κάνει οι ναζί στην Πολωνία, βομβάρδισε μη στρατιωτικούς στόχους και εργατικές συνοικίες, πιθανόν επειδή είχε πληροφορηθεί ότι υπήρχαν ελλείψεις στην αντιαεροπορική άμυνα».

Για τον συγγραφέα, το σημαντικότερο ήταν ότι η Μόσχα είχε εγκαθιδρύσει μια φιλοσοβιετική κυβέρνηση του Οττο Βίλε Κούουσινεν («κυβέρνηση του Τεριγιόκι»), μέσω της οποίας υποτίθεται ότι όλη η Φινλανδία θα μετατρεπόταν σταδιακά σε κομμουνιστικό κράτος. Ομως το φινλανδικό πολιτικό και στρατιωτικό επιτελείο στο Ελσίνκι έβλεπε κάπως αλλιώς τα πράγματα. «Δεν επρόκειτο απλώς για μερικά νησιά ή για μια μικρή τροποποίηση των συνόρων, αλλά για όλη τη χώρα και την ανεξαρτησία της, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου», σχολιάζει ο Ρεντόλα.

Η ειρωνεία είναι ότι «η κυβέρνηση του Ελσίνκι είχε διάθεση να κάνει υποχωρήσεις, αλλά η Σοβετική Ενωση δεν δεχόταν καμία επαφή, ανακοίνωσε μάλιστα ότι δεν βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Φινλανδία (σ.σ. όπως σήμερα η Ρωσία δεν κάνει πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά μια ειδική «στρατιωτική επιχείρηση»).

Ο Στάλιν στόχευε σε μια γρήγορη στρατιωτική επιτυχία. Αλλά οι Φινλανδοί αντιστάθηκαν και ο πόλεμος τράβηξε όλο το χειμώνα (εξ ου και Χειμερινός Πόλεμος).

Πλέον ο Στάλιν «έπρεπε να διεξάγει έναν δύσκολο πόλεμο σε απαιτητικές συνθήκες, περιθωριοποιημένος διεθνώς, στόχος χλευασμού τόσο από τους δημοκράτες (αλλά και τους μη δημοκράτες, εκτός από τους ναζί), και το χειρότερο, με τη φήμη του ανίκανου στρατηγού».

Ενα επιπλέον πρόβλημα ήταν οι προθέσεις των Αγγλογάλλων, οι οποίοι έδειχναν πρόθυμοι να παράσχουν στρατιωτική βοήθεια στη Φινλανδία – η οποία την είχε απελπισμένα ανάγκη.

Ο Ρεντόλα παραθέτει μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία του Γκεόργκι Ντιμιτρόφ: στις 21 Ιανουαρίου του 1940, ο Στάλιν μιλάει στο πολίτμπιρο και για πρώτη φορά δείχνει να θέλει να τερματιστεί ο Χειμερινός Πόλεμος.

Μέσα «σ’ ένα τέτοιο κλίμα συναγερμού, κινδύνου και ταπείνωσης», ο Στάλιν δίνει την εντολή για την εκτέλεση 27.500 αιχμαλώτων Πολωνών αξιωματικών και πολιτών. Το σκεπτικό είναι να μην τους βρει μελλοντικά απέναντί της η Μόσχα. Οι εκτελέσεις λαμβάνουν χώρα στο δάσος του Κατίν.

«Ο πόλεμος της Φινλανδίας δεν αναφερόταν άμεσα στην απόφαση για την εξόντωση των Πολωνών, είχε όμως συζητηθεί επανειλημμένα η εξεύρεση χώρου για τους Φινλανδούς στα κέντρα κράτησης, τελευταία φορά στις 21 Φεβρουαρίου. Ηταν και αυτό ένας παράγοντας. Και ακριβώς την περίοδο που ο Στάλιν αποφάσισε τις εκτελέσεις, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχέδιό του να εκτελέσει και μια ανάλογη ομάδα Φινλανδών». Η συνέχεια αύριο.

πηγή: https://www.kathimerini.gr/opinion/562975549/o-anikanos-stratigos/

Ε.Α.Α.Σ: - Συνάντηση με τον Α/ΓΕΣ Αντγο Κωστίδη Γεώργιο.- Αδιάρρηκτος ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με τους ε.ε συναδέλφους μας

 

Πραγματοποιήθηκε στις 10 Απριλίου 2024 συνάντηση της ΕΑΑΣ με τον Α/ΓΕΣ Αντγο Κωστίδη Γεώργιο.

Την ΕΑΑΣ εκπροσώπησαν ο Πρόεδρος Υπτγος ε.α. Δεβούρος Ιωάννης, ο Αντιπρόεδρος Αντγος ε.α. Γουμαλάτσος Μιχαήλ και ο Διευθύνων Σύμβουλος Ανχης ε.α. Χρηστίδης Χρήστος. 

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε σε ένα πραγματικά συναδελφικό κλίμα αποδεικνύοντας ότι παρά τις προσπάθειες κάποιων κατά το πρόσφατο παρελθόν ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με τους ε.ε συναδέλφους μας είναι αδιάρρηκτος. Στον κ. Αρχηγό έγινε ενημέρωση για όλα τα τρέχοντα θέματα που απασχολούν τα μέλη μας, καθώς και των προσπαθειών που έχουμε δρομολογήσει για την επίλυσή τους. 

Ευχαριστούμε τον κ. Α/ΓΕΣ για την άμεση ανταπόκριση στο αίτημα μας για συνάντηση καθώς και για την εγκαθίδρυση της συνεχούς και τακτικής επαφής μας.  
 

Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων

Ελληνοτουρκικά: - Ατιμώρητες οι τουρκικές αγυρτίες. - Οι Έλληνες τιμούν τις υποχρεώσεις τους

 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κόλμερ  

Δεν πάει πολύς καιρός, που κράτη συμπεριφερόμενα ως αγύρτες (Rogue State) επέσυραν κυρώσεις από την διεθνή κοινότητα αρχών. Προπολεμικό παράδειγμα η Ιταλία όταν εισέβαλε και κατέκτησε την Αβησσυνία, εκπεσθείσα από την (τότε) Κοινωνία των Εθνών. Οι τουρκικές αγυρτίες, ωστόσο, παραμένουν ατιμώρητες.

Μεταπολεμικώς, τα Ηνωμένα Έθνη καθιέρωσαν κανόνες δικαίου επί τη παραβάσει των οποίων ναι μεν καταδικάζονται οι δράστες αλλά δεν εκπίπτουν του διεθνούς οργανισμού, με την σκέψιν ότι είναι προτιμότερο να πιέζονται εντός αυτού, παρά να επηρεάζονται εκτός. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά: Το εφεύρημα του Τίτο περί «Μακεδονίας» το 1947, η συμμαχία κρατών εναντίον της Βορείου Κορέας που εισέβαλε στην Νότιο το 1952, ο διεθνής αποκλεισμός της Ροδεσίας και η Νότιος Αφρική με τον φυλετικό διαχωρισμό (Άπαρτχαϊντ) κλπ. κλπ.

Αφ ’ης, όμως, η κομμουνιστική Κίνα κατέλαβε το Θιβέτ και η Ινδονησία το Ανατολικό Τιμόρ, η κεμαλική ηγεσία της Τουρκίας εγκατέλειψε το δόγμα του Ατατούρκ («ειρήνη με όλους») και κατέλαβε το 40% της Κύπρου το 1974. Η μόνη ποινή που της επεβλήθη αργότερα από την διεθνή κοινότητα κρατών, ήταν η μη αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους.

Έκτοτε, η Τουρκία εξελίχθη εις κράτος-αγύρτης, ιδίως υπό την νεοϊσλαμική ηγεσία αρχικώς της Τανσού Τσιλέρ και εν συνεχεία του νυν προέδρου Ταγίπ Ερντογάν. Η επί 40ετία ανταρσία των 20 και πλέον εκατομμυρίων Κούρδων συνεχίζεται ακατάβλητος παρά τις διώξεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικόν. Η προσπάθεια ανεξαρτοποιήσεως των Κούρδων του Ιράκ απέτυχε. Στη δε Συρία οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις εισέβαλαν στο Αφρίν.

Ουδέποτε κατεδικάσθη

Το περίεργον είναι ότι η Τουρκία δεν κατεδικάσθη για τις έκνομες ενέργειες της αλλά έτυχε σιωπηράς συγκαταθέσεως της διεθνούς κοινωνίας κρατών, λόγω του ανταγωνισμού Αμερικής και Ρωσίας διά τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου της Μέσης Ανατολής. Με την Τουρκία να κατέχει επίκαιρο γεωπολιτική θέση και να ελέγχει όχι μόνον τους σημαντικοτέρους αγωγούς (Τσεϊχάν, ΤΑΠ κλπ) αλλά και τα νερά του Τίγρεως και Ευφράτη ποταμού, το Συμβούλιο Ασφαλείας έκανε τα στραβά μάτια.

Με τα φώτα του Αχμέτ Νταβούτογλου, που ανέπτυξε το «Στρατηγικό Βάθος» της Τουρκίας στο ομώνυμο βιβλίο του, η ηγεσία της ανέλαβε ρόλον «ηπίας δυνάμεως» στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Εκεί όμως ευρίσκεται και το Ισραήλ που είναι «ισχυρά δύναμις» (ιδίως στον αέρα) κι ο Eρντογάν βρήκε τον δάσκαλο του. Μία κακοσχεδιασθείσα αποστολή στην Λωρίδα της Γάζας κατέληξε σε φιάσκο και οι Ισραηλινοί έστρεψαν πίσω την τουρκική φλοτίλα που πήγαινε βοήθεια στους Παλαιστινίους.

Έκτοτε, η «περιφερειακή δύναμις» βρήκε ευκολότερους στόχους πιέσεως, χωρίς όμως να προχωρεί εις «θερμά επεισόδια», όπως στο Κοσσυφοπέδιο, στην Βουλγαρία, στα Σκόπια, στην (καθοδηγουμένης ηγεσίας) Αλβανία και κυρίως με την Ελλάδα. Εκμεταλλευόμενος τα ελληνικά προβλήματα, ο Ερντογάν ενέτεινε τις παραβιάσεις του εναερίου χώρου της Ελλάδος, αμφισβήτησε την κυριαρχία της επί των νήσων του Αιγαίου πελάγους (αναγνωρισθείσα με την συνθήκη της Λωζάννης και των Παρισίων) εμβόλισε μία ελληνική ακταιωρό και συνέλαβε δύο Έλληνες στρατιώτες στον Έβρο.

Οι Έλληνες τιμούν τις υποχρεώσεις τους

Οι ενέργειες αυτές αν και έκνομες επί τη βάσει του διεθνούς δικαίου, αντί να επισύρουν την καταδίκη της Τουρκίας από την διεθνή κοινότητα, έτυχον ανοχής από την ευρωπαϊκή, αμερικανική και ρωσική διακυβέρνηση. Μάλιστα, οι Ευρωπαίοι «εταίροι» της Ελλάδος, στην πρόσφατη σύνοδο της Βάρνας επιβράβευσαν τον Ερντογάν «με την συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας» αντί να τον απειλήσουν με διακοπή των διαπραγματεύσεων. Ο δε ανθελληνικός Τύπος της Γερμανίας, παλιός τρόφιμος της «Βίλχελμ Στράσσε», διέρρηξε τα ιμάτια του, γιατί η (οφειλέτις) Ελλάς σκέπτεται να δαπανήσει 1,2 δισ. δολαρίων για τον εκσυγχρονισμό της εθνικής της αμύνης.

Ο ελληνικός λαός, αν και δεινώς φορολογούμενος, τιμά τις υποχρεώσεις του (εν αντιθέσει με τον γερμανικόν) και υπερασπίζεται την εθνική του υπόσταση από τα γενοκτονικά σχέδια των «Ούννων», ως έχει δικαίωμα από το φυσικό δίκαιο. Αφύσικη είναι η συμπεριφορά του Ερντογάν και των πατρώνων του που φαίνεται να έχουν σοβαρά προβλήματα.

Ο μεν αυτουργός πάσχει οικονομικώς με την υποτιμημένη τουρκική λίρα στις 5 ανά ευρώ, οι δε Ευρωπαίοι έχουν τύψεις συνειδήσεως για Αρμενίους και Κούρδους (πχ. ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν). Οι Αμερικανοί αναμετρώνται με το μεξικανικό καρτέλ των ναρκωτικών και οι Ρώσοι αναλογίζονται τον μελλοντικό των αντίπαλο, την Κίνα. Ό,τι όμως αβαρίες διαπράξουν όλοι αυτοί εις βάρος της Ελλάδος, θα τις εύρουν συντόμως μπροστά τους από την «ετερογονία των σκοπών»: αλλού στοχεύουν και έτερα συμβαίνουν.

πηγή: https://slpress.gr/ethnika/atimorites-oi-tourkikes-agyrties/

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: - Οι 5 Έλληνες Αντιστράτηγοι αιχμάλωτοι των Γερμανών… - Ο δεκανέας, ο στρατιώτης και ο Παπάγος μάγειρας

 

Παντελής Καρύκας

Ο Γεώργιος Τσολάκογλου από την στιγμή που ανέλαβε κατοχικός πρωθυπουργός φρόντισε να καταδιώξει τους Μεταξικούς. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο αρχιστράτηγος του 1940-41 αντιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος.

Με εντολή του Τσολάκογλου συντάχθηκε η διαβόητη «έκθεση Καθενιώτη». Βασική κατηγορία που αποδόθηκε στον Παπάγο ήταν ότι «δεν ημπόδισε την κήρυξιν του πολέμου κατά του άξονος, τον οποίον άλλωστε χείριστα οργάνωσε»… Αργότερα, σε μια κίνηση προσέγγισης του Παπάγου, ο Τσολάκογλου σκέφτηκε να του δώσει τιμητική σύνταξη. Όμως ο Παπάγος αρνήθηκε να δεχτεί το οτιδήποτε.

«Στρατιωτική Ιεραρχία» και σύλληψη

Ο Παπάγος παρέμεινε σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι το 1943. Όταν η επιτήρηση χαλάρωσε, στις 20 Μαΐου 1943, ο Παπάγος κάλεσε στο σπίτι του τους αντιστρατήγους Ιωάννη Πιτσίκα, Δημήτριο Παπαδόπουλο, Παναγιώτη Δέδε, Γεώργιο Κοσμά, Μάρκο Δράκο και Κωνσταντίνο Μπακόπουλο, όλοι τους με πλούσια δράση το 1940-41.

Όλοι πήγαν εκτός του Δράκου, λόγω προσωπικού προβλήματος. Αλλά και αυτός υπέγραψε, αργότερα, την ιδρυτική πράξη της οργάνωσης «Στρατιωτική Ιεραρχία» που ίδρυσαν.

Η οργάνωση απέκτησε επαφή και με άλλους αξιωματικούς και άρχισε να αναπτύσσεται. Οι αντιστράτηγοι συγκεντρώνονταν κάθε 8 – 10 ημέρες. Όμως, όπως αναφέρει ο αντιστράτηγος Μπακόπουλος, οι Γερμανοί πληροφορήθηκαν τα συμβαίνοντα από «τινές κακούς Έλληνας». Έτσι στις 25 Ιουλίου 1943, στις 05.30 το πρωί, πέντε αντιστράτηγοι συνελήφθησαν σε παράλληλες επιχειρήσεις των Γερμανών.

Στη Γερμανία

Αφού τους οδήγησαν στο αρχηγείο της GESTAPO, έκαναν έρευνες στα σπίτια τους. Τελικά συνελήφθησαν οι Παπάγος, Μπακόπουλος, Πιτσίκας, Δέδες και Κοσμάς. Οι Έλληνες αντιστράτηγοι μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη και από εκεί στη Βοημία, στην κατεχόμενη Τσεχοσλοβακία, στο Κενιγκστάιν, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για ανωτάτους αιχμαλώτους στρατιωτικούς. Εκεί κρατούνταν 45 Γάλλοι και πέντε Ολλανδοί ανώτατοι αξιωματικοί.

Στις 21 Σεπτεμβρίου όμως οι Έλληνες στρατηγοί μεταφέρθηκαν από εκεί στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Σαξενχάουζεν στο Οράνιεμπουργκ του Βερολίνου. Εκεί οδηγούνταν οι «επικίνδυνοι» αιχμάλωτοι. Εκεί κρατείτο και ο Αυστριακός πρώην καγκελάριος Σούσινγκ, μαζί με Σοβιετικούς, Πολωνούς και Βρετανούς αξιωματικούς.

Στις 28 Οκτωβρίου όμως οι έγκλειστοι και ισχυρά φρουρούμενοι Έλληνες (τους φρουρούσε μια ολόκληρη διμοιρία SS) αποφάσισαν να γιορτάσουν την ιστορική επέτειο με λίγες σοκολάτες και ελάχιστο κρασί που βρήκαν δωροδοκώντας ένας φρουρό.

Ο δεκανέας, ο στρατιώτης και ο Παπάγος μάγειρας

Τον Νοέμβριο, με αίτημα του Παπάγου, δύο Έλληνες αιχμάλωτοι των Ιταλών, ο πειραιώτης δεκανέας Νικόλαος Γρίβας και ο εξ Αθηνών στρατιώτης Βασίλειος Δημητρίου, που στάλθηκαν στον ίδιο θάλαμο με τους στρατηγούς. Με την βοήθεια του Γρίβα, ο Παπάγος μαγείρευε από τα τρόφιμα που έστελνε ο Ερυθρός Σταυρός, προς ενίσχυση του πενιχρού συσσιτίου. H μόνη διασκέδαση των Ελλήνων ήταν οι βομβαρδισμοί του Βερολίνου από την βρετανική αεροπορία…

Η ζωή κυλούσε δύσκολα στο στρατόπεδο. Στις 6 Ιουνίου 1944 οι Έλληνες πληροφορήθηκαν την απόβαση στη Νορμανδία με ικανοποίηση. Η περιπέτειά τους όμως θα αργούσε ακόμα να τελειώσει. Αργότερα πληροφορήθηκαν την απελευθέρωση της πατρίδας, αλλά και το Δεκεμβριανό κίνημα, αλλά και με ανησυχία πληροφορήθηκαν την ίδρυση «μακεδονικού κράτους» με πρωτεύουσα τα Σκόπια, από τον Τίτο, αντιλαμβανόμενοι, ήδη ΤΟΤΕ, τι αυτό σήμαινε.

Από στρατόπεδο σε στρατόπεδο και ελευθερία…

Στις 25 Μαρτίου 1945 οι Έλληνες γιόρτασαν την εθνική επέτειο. Στις αρχές Απριλίου όμως οι Έλληνες μεταφέρθηκαν αρχικά στο στρατόπεδο του Φλόσελμπουργκ, κατόπιν στο διαβόητο Νταχάου και τέλος στο Ίνσμπρουκ στην Αυστρία.

Σε αυτό το φριχτό στρατόπεδο συνάντησαν άλλους τρεις Έλληνες κρατουμένους, τους Σωφρονόπουλο, Βάσσο και Ορφανογιάννη, σε άθλια κατάσταση. Δυστυχώς και οι στρατηγοί ήταν νηστικοί και δεν είχαν να τους προσφέρουν τίποτα.

Αργότερα μεταφέρθηκαν στο Τυρόλο. Μόνο στις 30 Απριλίου οι Γερμανοί φρουροί χαλάρωσαν την στάση τους, έχοντας μάθει και την αυτοκτονία του Χίτλερ. Στις 4 Μαΐου ήρθε επιτέλους η απελευθέρωση από αμερικανικά στρατεύματα. Δέκα ημέρες αργότερα η μικρή ομάδα των επτά Ελλήνων επέστρεψε στην πατρίδα…

πηγή:https://slpress.gr/istorimata/oi-pente-ellines-antistratigoi-aichmalotoi-ton-germanon/