Η Προδοσία σε βάρος της χώρας με την υπογραφή Παπαδημούλη - Ιδού τα τεκμήρια της ανθελληνικής κίνησης

 Η τροπολογία που εισηγήθηκε ο Δημήτρης Παπαδημούλης μπλοκάρει την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση στην κατασκευή φραχτών στα εξωτερικά μας σύνορα, ενώ αποτελεί βεβαίως προέκταση όσων υποστήριζε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος για τον δήθεν παράνομο φράχτη στον Έβρο. Μέσα από τον αριστερό αχταρμά και τη θολοκουλτούρα λοιπόν προωθούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις των χωρών που δεν αντιμετωπίζουν απολύτως κανένα πρόβλημα στα εξωτερικά τους σύνορα. 

Ποια είναι λοιπόν τα ψέματα της Κουμουνδούρου και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας για να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από το μέγεθος της σοβαρότητας του ατοπήματος Παπαδημούλη; 

Την τροπολογία υιοθέτησε η Επιτροπή Προϋπολογισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και όχι, όπως ψευδώς αφήνουν να εννοηθεί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, η Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου. Την κατέθεσε ως συντονιστής της ευρωομάδας της Αριστεράς στην Επιτροπή Προϋπολογισμών (BUDG) ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης. 

Και την κατέθεσε -σε πλήρη επίγνωση του τι ακριβώς κάνει- στην έκθεση για τον Προϋπολογισμό του 2024 της Ένωσης που ξέρει ότι θα περάσει και θα ψηφιστεί! 

Υπερψηφίστηκε λοιπόν από την Αριστερά, τους Σοσιαλιστές, τους Πράσινους και το Renew Europe στην Επιτροπή Προϋπολογισμών (BUDG) με πλειοψηφία 28 υπέρ, 2 κατά, 2 αποχή. Ένα ακόμη μεγάλο ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι την υπερψήφισε και η μισή ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Ουδέν ψευδέστερον. Μόνο δύο άτομα την ψήφισαν από το ΕΛΚ. 

Ανάρτηση χαράς και υπερηφάνειας

 Για όσους κάνουν ότι δεν έχουν καταλάβει, η συγκεκριμένη τροπολογία «αντιτίθεται σθεναρά στη χρήση οποιασδήποτε ενωσιακής χρηματοδότησης για την κατασκευή φραχτών ή τειχών στα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης». 

Και δεν είναι μόνο αυτό. Όπως αναφέρει η εν λόγω τροπολογία, «αναμένει ότι η Επιτροπή θα συνεχίσει να αρνείται οποιαδήποτε τέτοια χρηματοδότηση τώρα και στο μέλλον». 

Βάζει δηλαδή ταφόπλακα στα εθνικά μας συμφέροντα σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα μας και για το μέλλον, όπως φαίνεται και από το έγγραφο που κατέθεσε  στην Επιτροπή και στη συνέχεια ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περιχαρής ο Δημήτρης Παπαδημούλης! 

Την κίνηση αυτή, που κινείται στο όριο του ανθελληνισμού και είναι σαφέστατα κατά των συμφερόντων της χώρας και της εθνικής μας ασφάλειας, δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης, ο οποίος αναφέρει ότι πρόκειται για «ηχηρό “όχι” της Ευρωβουλής στην προσπάθεια ορισμένων κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένων Ελλάδας, Ιταλίας και Αυστρίας, να χρησιμοποιήσουν ευρωπαϊκά κονδύλια για κατασκευή φραχτών στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ». 

Πανηγυρίζει δηλαδή για μια τροπολογία που αντιτίθεται πλήρως στα εθνικά μας σύνορα και προωθείται από άλλες χώρες που δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα ούτε με μεταναστευτικές ροές ούτε με επικίνδυνους γείτονες που επιβουλεύονται την εθνική τους κυριαρχία, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας. 

Μάλιστα, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σε δημόσιες δηλώσεις του και γεμάτος υπερηφάνεια που δεν πέτυχαν οι στόχοι της πατρίδας μας είπε χθες: «Προσπάθησε ο κ. Μητσοτάκης μέσω του Μαργαρίτη Σχοινά να εξασφαλίσει κονδύλια για να φτιαχτεί φράχτης στον Έβρο και απέτυχε παταγωδώς!».

πηγή:https://www.political.gr/wp-content/uploads/2023/04/POLITICAL-605-NEW.pdf

Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ: - Στη Δημοκρατία, ο λαός βάζει τον καθένα στη θέση του - Επιβάλλεται η διεκδίκηση πόρων από την Ε.Ε. για τον "φράχτη της ντροπής" που μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ

 Στην εκπομπή «Συνδέσεις» της ΕΡΤ1, με τους δημοσιογράφους Κ. Παπαχλιμίντζο και Χρ. Βίδου, συμμετείχε η Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής και Βουλευτής Λάρισας, Ευαγγελία Λιακούλη.

Αναφορικά με τα ερωτήματα για την επομένη των εκλογών της 21^ης Μαΐου, η Λαρισαία Βουλευτής περιέγραψε πως «σκόπιμα γίνονται σύνθετα, τα πολύ απλά. Η θέση του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής, το “ούτε κ. Μητσοτάκης ούτε κ. Τσίπρας” όπως ευρέως αναφέρεται στο δημόσιο σχολιασμό, είχε με σαφήνεια ανακοινωθεί από τον Πρόεδρο μάς, Νίκο Ανδρουλάκη, πριν από πολλούς μήνες».

Επιπλέον, η Ευαγγελία Λιακούλη επανέλαβε τα ξεκάθαρα στάδια εφαρμογής της πρότασης του ΠΑΣΟΚ, σημειώνοντας πως «καταρχάς, προϋπόθεση αποτελεί ένα ισχυρό διψήφιο ποσοστό. Ακολουθεί η διερεύνηση της δυνατότητας προγραμματικής σύγκλισης επί συγκεκριμένων δεσμεύσεων. Έπεται η συζήτηση και η από κοινού επιλογή, από τους δυνητικούς εταίρους, του προσώπου του Πρωθυπουργού, όπως και συνολικά των προσώπων που θα μπορούν να υλοποιήσουν τις συγκεκριμένες προγραμματικές δεσμεύσεις».

«Αυτό αποτελεί σεβασμό στη Δημοκρατία και στο Σύνταγμα. Η αλαζονεία Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, σκοπίμως θολώνει το θεσμικά αυτονόητο», επισήμανε. Πρόσθεσε, επίσης, ότι «παραγνωρίζεται πως, για να έρθει στα δικά μας χέρια η 3^η εντολή, θα σημαίνει ότι προηγουμένως ο λαός δεν έδωσε αυτοδυναμία ούτε στον κ. Μητσοτάκη ούτε στον κ. Τσίπρα. Θα σημαίνει, πρακτικά, πως προηγήθηκαν και απέτυχαν η 1^ηκαι η 2^ηεντολή. Με απλά λόγια,δηλαδή,ούτε ο ένας ούτε ο άλλος θα έχει καταφέρει να κάνει τον εαυτό του Πρωθυπουργό. Είναι δυνατόν, να μας ζητούν να τους διορίσουμε εμείς, όταν ο Λαός ήδη θα τους έχει απορρίψει, όταν οι ίδιοι θα έχουν αποτύχει; »

Περαιτέρω, όσον αφορά τα ερωτήματα για το φράχτη στον Έβρο, η Γραμματέας της Κ.Ο. και Βουλευτής Λάρισας υπενθύμισε πως «όταν ξεκίνησε το συγκεκριμένο έργο, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για το “τείχος της ντροπής”, η δε Ν.Δ. για “έναν καθαρό αντιπερισπασμό στις μνημονιακές πολιτικές της Κυβέρνησης”.  Ο κόσμος μπορεί να κρίνει τη διαχρονική πορεία όλων μας». Επιπλέον, υπογράμμισε ότι «η μεταναστευτική και προσφυγική πολιτική, είναι κομβικό ζήτημα για την πατρίδα μας, στο οποίο θα έπρεπε να επιτευχθεί εθνική συνεννόηση των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, αλλά και διεκδίκηση στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν πρέπει να μετατρέπεται σε πεδίο προεκλογικών επικοινωνιακών τακτικισμών. Ανεπίτρεπτο, σε ένα θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σκοπίμως να προκαλείται σύγχυση στους πολίτες, διαστρεβλώνοντας και ασχημονώντας μέχρι και στη σχετική ορολογία».

Ευαγγελία Λιακούλη

Συνέβη σαν Σήμερα το 1955 - Ο Απελευθερωτικός Αγώνας της Κύπρου για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό

 Την 1η Απριλίου 1955 οι Ελληνοκύπριοι ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό, με στόχο την «Ένωσιν» με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα. Ο αγώνας τους έληξε με τις «Συμφωνίες Λονδίνου - Ζυρίχης» (19 Φεβρουαρίου 1959), με τις οποίες η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος.

Το αίτημα των Ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη της βρετανικής κατοχής στη Μεγαλόνησο και την ένωση με την Ελλάδα ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1950, με το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου (το διοργάνωσε η Εκκλησία της Κύπρου και το 95,7% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα) και την εκλογή του Μακαρίου Γ' ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου στις 20 Οκτωβρίου. Ήταν η εποχή που η αποικιοκρατία έπνεε τα λοίσθια και η μία μετά την άλλη οι κατακτημένες χώρες επιζητούσαν δυναμικά την ανεξαρτησία τους

Οι κυβερνήσεις των Αθηνών, με την προτροπή της ελληνοκυπριακής ηγεσίας και υπό την πίεση των οργανώσεων του Κυπριακού Αγώνα στην Αθήνα, κατέβαλλαν προσπάθειες για τη διεθνοποίηση του θέματος, με διαδοχικές προσφυγές στον ΟΗΕ. Στις 10 Νοεμβρίου 1954 ο απόστρατος συνταγματάρχης Γεώργιος «Διγενής» Γρίβας (1897-1974) φθάνει στο νησί και συγκροτεί την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), η οποία την 1η Απριλίου 1955 αναλαμβάνει δράση κατά των Βρετανών αποικιοκρατών, σηματοδοτώντας την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων. Ο γεννημένος στην Κύπρο Γρίβας είχε διατελέσει αξιωματικός του ελληνικού στρατού και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής είχε ιδρύσει την αντικομουνιστική οργάνωση «Χ», ενώ είχε λάβει ενεργό μέρος στον Εμφύλιο Πόλεμο. Πολιτικός αρχηγός της ΕΟΚΑ ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (1913-1977), μετέπειτα πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η έναρξη του αγώνα, όπως προαναφέρθηκε, ξεκίνησε τις βραδινές ώρες της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου 1955, με επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια, αστυνομικούς σταθμούς, τον ραδιοσταθμό και σε βρετανικό στρατόπεδο της Αμμοχώστου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, στο στόχαστρο της ΕΟΚΑ βρέθηκαν εκτός από τους Άγγλους δυνάστες, οι Ελληνοκύπριοι συνεργάτες τους, οι Τουρκοκύπριοι της οργάνωσης «Ταξίμ» που επιζητούσαν «ένωση» της Κύπρου με την Τουρκία, αλλά και μέλη του ΑΚΕΛ, που οι «εθνικόφρονες» της ΕΟΚΑ τούς κατηγορούσαν ως συνεργάτες των Άγγλων. Η διαμάχη «δεξιών» και «αριστερών» στην Κύπρο για τον ρόλο του ΑΚΕΛ στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα καλά κρατεί μέχρι σήμερα.

Παρά το αίμα που χύθηκε και τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους (Καραολής, Δημητρίου, Παλληκαρίδης, Αυξεντίου κ.ά.), ο στόχος της «Ένωσης» δεν επιτεύχθηκε. Με τις συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης (19 Φεβρουαρίου 1959, η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος την 1η Οκτωβρίου 1960.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/612?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2023-04-01

© SanSimera.gr

Φασίστες που παριστάνουν τους αντιφασίστες

 

 
Η πρόεδρος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ μπήκε στο στόχαστρο τραμπούκων επειδή τόλμησε να αναρτήσει στο Facebook άρθρο με το οποίο χαρακτηρίζονται φασιστικές οι ύβρεις που ακούστηκαν στις διαδηλώσεις για τα Τέμπη. Αλήθεια, τι μπορεί να γίνει για την αντιμετώπισή τους; Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν μπορεί να γίνει τίποτα

Κώστας Γιαννακίδης

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, όλα όσα συμβαίνουν στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Αθηνών, με τις επιθέσεις κατά της καθηγήτριας Βάνας Νικολαΐδου-Κυριανίδου, το πολύ να απασχολούσαν το Αστυνομικό Δελτίο ή, για να μη φτάσουμε και στα άκρα, κάποιο όργανο πειθαρχικού ελέγχου. 

Τώρα καθόμαστε και τα συζητάμε με τον ίδιο τρόπο που μας απασχολεί ο χουλιγκανισμός. Διότι ο χουλιγκανισμός δεν είναι συνδεδεμένος μόνο με τα γήπεδα. Είναι και με τα Πανεπιστήμια. Για όσους δεν έχετε παρακολουθήσει την υπόθεση, τα πράγματα έχουν ως εξής: Η κυρία Νικολαΐδου είναι πρόεδρος της Φιλοσοφικής Σχολής. Τις ημέρες των πρώτων κινητοποιήσεων μετά την τραγωδία των Τεμπών, ανήρτησε στο προσωπικό προφίλ της στο Facebook ένα σχόλιο του Λουκά Βελιδάκη, το οποίο στηλίτευε τα υβριστικά συνθήματα που ακούστηκαν στις συγκεντρώσεις. 

Ο Λουκάς Βελιδάκης και, μεταξύ άλλων, σημείωνε τα εξής: «Σήμερα στη διαδήλωση, τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν υβριστικά. Κατά του Μητσοτάκη, κατά της κυβέρνησης, κατά της αστυνομίας και των δημοσιογράφων. Δεν είχαν πολιτικό υπόβαθρο, ήταν βγαλμένα από τα φασιστικά κιτάπια της Χρυσής Αυγής. Υβρεολόγιο – λόγος μίσους. Μία ετεροχρονισμένη Βαϊμάρη με smartphones και apps». Η ανάρτηση της καθηγήτριας ενόχλησε μια φοιτητική παράταξη που πρόσκειται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στήθηκε, λοιπόν, μία γενική συνέλευση του συλλόγου φοιτητών, η οποία ήταν παρωδία, με τη συμμετοχή ελαχίστων, από την οποία βγήκε ανακοίνωση με αίτημα παραίτησης της κυρίας Νικολαΐδου από την προεδρία της Σχολής. 

Στη σχετική ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής: «Στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook υποστήριξε πως οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας και σε όλη τη χώρα, με βασικό αίτημα την απόδοση των ευθυνών στους πραγματικούς υπαίτιους, ότι είναι φασίστες. Στοχοποιώντας έτσι αρχικά τις ίδιες τις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις, τους συλλογικούς φορείς αλλά και τις ίδιες τις αποφάσεις των φοιτητών συλλόγων. Ακόμα και μετά την κινητοποίηση του συλλόγου η ίδια με προκλητικό τρόπο συνέχισε να αναπαράγει και να επιμένει στην αρχική της τοποθέτηση η οποία είναι ίδια με αυτή της Νέας Δημοκρατίας και του Πορτοσάλτε και που αναπαράγουν όλα τα ΜΜΕ». 

Όμως τα «παιδιά» έχουν προηγούμενα με την κυρία Νικολαΐδου. Η καθηγήτρια είχε ζητήσει την αφαίρεση του τίτλου επίτιμου διδάκτορα από τον Πούτιν, έχει ταχθεί κατά των αιωνίων φοιτητών, στήριξε, τέλος πάντων, την κατά γράμμα εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου. Τι έκαναν, λοιπόν, τα «παιδιά»; Εισέβαλαν στο μάθημά της όπου άνοιξαν πανό, πήγαν με απειλητικές διαθέσεις στο γραφείο της, έγραψαν μακροσκελείς ανακοινώσεις απαιτώντας την παραίτησή της, ουσιαστικά υποστήριξαν ότι η καθηγήτρια δεν έχει το δικαίωμα να εκφράζεται όπως θέλει. 

Ναι, φυσικά εκδηλώθηκε κύμα συμπαράστασης υπέρ της καθηγήτριας. Ε, και; Το πολύ τα «παιδιά» να βγάλουν και άλλες ανακοινώσεις για κοράκια με νύχια γαμψά που επιτίθενται στο φοιτητικό κίνημα. Ενδεχομένως να κάνουν κατάληψη, να πετάξουν αβγά και μπογιές στο σπίτι της καθηγήτριας, ίσως να κλειδώσουν και την ίδια στο γραφείο της. Τα «οδηγεί» άλλωστε η επίθεση στον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου –θα θυμάστε τη φωτογραφία με την πινακίδα κρεμασμένη από τον λαιμό του. 

Ε, λοιπόν, αυτές οι καταστάσεις δεν τελειώνουν με μισόλογα τύπου Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Τελειώνουν μόνο με μια αποφασιστική απάντηση των ίδιων των φοιτητών απέναντι στον φασισμό. Όμως, αλήθεια, ποιος φοιτητής θα πάει να σταθεί απέναντι στα φασιστικά τάγματα εφόδου που παριστάνουν τους αντιφασίστες; Ποιο κανονικό παιδί θα τολμήσει να εναντιωθεί στις πρακτικές τους; Στην καλύτερη περίπτωση, θα το βρουν με ανοιγμένο κεφάλι. 

Σήμερα φωνάζουμε. Αύριο θα το έχουμε ξεχάσει όλοι. Θα πάρουμε τα μάτια και το ενδιαφέρον μας από τη Φιλοσοφική, αλλά αυτοί θα μείνουν εκεί. Στην επόμενη επίθεση κατά της καθηγήτριας, μπορεί και να μη μιλήσει κανείς. Κάποιοι μάλιστα θα σκεφτούν ότι πήγαινε γυρεύοντας, δεν το βούλωσε για να κάνει τη δουλειά της ήσυχα. 

Πηγή: Protagon.gr

Εκλογές με απλή αναλογική - Το… δώρο Τσίπρα σε Μητσοτάκη

 Μου έλεγε χαριτολογώντας, αλλά κατά βάθος με μεγάλη σοβαρότητα, ένας παλαίμαχος της πολιτικής: όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό –εννοούσε τα αρκετά βαρίδια που κουβαλά πλέον η Ν.Δ.–, δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο του Τσίπρα στον Μητσοτάκη από την απλή αναλογική. 

Και εξηγούσε: στην πρώτη κάλπη μετά 4 χρόνια, οι πολίτες πάντα εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους. «Αν δεν υπήρχε η απλή αναλογική, θα πηγαίναμε σε λογική μια και έξω», σημειώνει, προσθέτοντας πως τώρα οι πολίτες μπορεί να στείλουν μήνυμα στην κυβέρνηση, η οποία σε λιγότερο από ένα μήνα θα έχει τη δυνατότητα να το «μαζέψει». Μου θύμισε μάλιστα πως στις ευρωεκλογές του 2019, που ήταν οι πρώτες μετά 4 χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 23,7% και λίγο μετά, στις εθνικές, ανέβηκε σχεδόν 8 μονάδες. Μήπως ο Μητσοτάκης να ευχαριστήσει τον Τσίπρα;

Σταυρόλεξο

Στο ερώτημα εάν θέλουν «συνέχεια» ή «αλλαγή», οι πολίτες απαντούν σε όλες τις δημοσκοπήσεις υπέρ της «αλλαγής» σε ποσοστό άνω του 60% σταθερά, προκαλώντας πονοκέφαλο στην κυβέρνηση, που ψάχνει τρόπο να εκφράσει σε επίπεδο σλόγκαν αυτή την τάση. Πώς θα εκφραστεί η αλλαγή ενώ είναι ήδη κυβέρνηση, είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, με το επιτελείο του Μαξίμου να αναζητάει τον τρόπο να χωρέσει τη «σταθερότητα» και την «αλλαγή» στο ίδιο προεκλογικό σλόγκαν. Σαν σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.

Στο Μαξίμου

Η αισιοδοξία δεν είναι κακό συναίσθημα, αρκεί να είναι λελογισμένη. Στη Ν.Δ. αρκετοί κάνουν σχέδια για την επόμενη ημέρα, λογαριάζοντας όμως χωρίς τον ξενοδόχο – βλ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Oπως μου είπε αρμόδια πηγή, σχεδόν κανείς δεν μπορεί να νιώθει σίγουρος πως θα είναι στο επόμενο σχήμα, καθώς εάν η Ν.Δ. πάρει εκ νέου την εξουσία «ο Μητσοτάκης θα εξετάσει τα πάντα από την αρχή». Καλά γνωρίζοντες, δε, λένε πως μόνο τρία πρόσωπα είναι σχεδόν βέβαιο πως θα είναι στο Μαξίμου: ο Γιάννης Μπρατάκος, ο Ακης Σκέρτσος και ο Σταύρος Παπασταύρου. Για τον τελευταίο, μάλιστα, θα πόνταρα πως θα είναι και στο Επικρατείας.  

Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο και μακελάρης του Μελιγαλά και η ξεχασμένη Ελένη Γκατζογιάννη από το χωριό Λια Θεσπρωτίας

 

Το 1980, επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας, προβλήθηκε στους κινηματογράφους η ταινία του σκηνοθέτη Νίκου Τζίμα «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο» που αναφερόταν στην υπόθεση του Νίκου Μπελογιάννη.

Το σενάριο το έγραψε ο σκηνοθέτης μαζί με το στέλεχος της Αριστεράς (ανανεωτικής) Πότη Παρασκευόπουλο. Ο Πότης Παρασκευόπουλος, αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, το 1976, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Ποιος σκότωσε τον Μπελογιάννη». Σε αυτό το βιβλίο εκτός από τις ευθύνες που αποδίδει στο μετεμφυλιακό κράτος, αποδίδει σημαντικές ευθύνες και στην ηγεσία του ΚΚΕ για τη γραμμή «το όπλο παρά πόδα» και την πολιτική των ασυρμάτων. Είναι ένα έντιμο βιβλίο.

Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούσαν εξαιρετικοί ηθοποιοί, έκοψε πάνω από 600.000 εισιτήρια, είχε προπαγανδιστικό χαρακτήρα, και ήταν ενταγμένη στο κλίμα της Μεταπολίτευσης και της επερχόμενης «αλλαγής». 

Μετά από μερικά χρόνια, το 1985, επί «αλλαγής», έγινε απόπειρα να προβληθεί στους κινηματογράφους των Αθηνών η ταινία «Ελένη» του Πίτερ Γέητς, γνωστού σκηνοθέτη του Χόλιγουντ, που αφορούσε την πασίγνωστη ιστορία της μητέρας του Νίκου Γκατζογιάννη και την εκτέλεση της από τους αντάρτες το 1948, στη Μουργκάνα. 

Η τύχη της ταινίας είναι γνωστή. Μπροστά στις ορδές των Κνιτών, οι αιθουσάρχες αναγκάστηκαν μετά από μια εβδομάδα να διακόψουν την προβολή της. Τότε βλέπετε δεν υπήρχαν ινστιτούτα και ΜΚΟ που μετρούσαν τους βαθμούς της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. 

Ως γνωστόν η ταινία «Ελένη» ουδέποτε ξαναπροβλήθηκε σε αίθουσες κινηματογράφων, η δε ψοφοδεής Δημόσια Τηλεόραση, που τη συντηρούν όλοι οι Έλληνες φορολογούμενοι, αρνείται πεισματικά να την προβάλει. Ίσως από σεβασμό προς το μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ. Πάντως, στο youtube την έχουν παρακολουθήσει πάνω από 3.000.000 χρήστες του.

Παρατηρούμε τι τύχη είχαν στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δύο ταινίες που έβλεπαν από τη δική τους διαφορετική οπτική, συγκεκριμένα γεγονότα του εμφυλίου πολέμου. Η μια γνώρισε την αποθέωση γιατί ακριβώς εξέφραζε το κλίμα της εποχής και η άλλη καταχωνιάστηκε, άρον-άρον, γιατί η κομμουνιστική Αριστερά, με την ανοχή της κυβέρνησης Παπανδρέου, δεν ανεχόταν οτιδήποτε θα μπορούσε να αμφισβητήσει ή και να ανατρέψει ακόμα αυτό το κλίμα. Και η ταινία «Ελένη» αντιστρατευόταν το «επίσημο» ερμηνευτικό σχήμα για την περίοδο 1943-1949.  

Σήμερα, με την πάροδο τόσων δεκαετιών από το σκοτεινό 1985, μπορώ με άνεση να πω ότι επρόκειτο για μια καραμπινάτη περίπτωση λογοκρισίας υπό το απαθές βλέμμα της τότε κυβέρνησης. Το 10% επέβαλε δια της βίας και δια της απειλής χρήσης βίας τη θέληση του τουλάχιστον στο 40% που εκπροσωπούσε η συντηρητική—φιλελεύθερη παράταξη, από την οποία στέρησε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μια κινηματογραφική ταινία που βρισκόταν κοντά στη δικιά της οπτική για τον εμφύλιο πόλεμο. 

Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε, μιας και διάβασα πάλι τα επικολυρικά σχόλια των αριστερών για την εκτέλεση Μπελογιάννη που έγινε σαν χθες το 1952. Προφανώς, αυτό το μικρό κείμενο μου δε θα ασχοληθεί με το τι ήταν ο Μπελογιάννης. 

πηγή:https://www.liberal.gr/s-moymtzis/o-anthropos-me-garifalo-kai-i-eleni

Πρωθυπουργός από τον Έβρο: - Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει τον φράχτη να μην τον πληρώνει η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ο Έλληνας φορολογούμενος.- Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στις γυναίκες και στους άνδρες της Συνοριοφυλακής, της Ελληνικής Αστυνομίας, του Λιμενικού και των Ενόπλων μας Δυνάμεων.

 

Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης παρέστη και μίλησε στην εκδήλωση για την υπογραφή της σύμβασης κατασκευής – επέκτασης του φράχτη και συνοδών έργων κατά μήκος της ελληνοτουρκικής μεθορίου, στην περιοχή Ψαθάδες Διδυμοτείχου εως Κορνοφωλιά Σουφλίου, στην Περιφερειακή Ενότητα Έβρου.

Ολόκληρη η ομιλία του Πρωθυπουργού

«Κύριοι Υπουργοί, κύριε Περιφερειάρχα, κύριοι Δήμαρχοι, κύριε Αρχηγέ, κυρίες και κύριοι, αγαπητά στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και της Ελληνικής Αστυνομίας,

Τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια, εδώ όλα ήταν διαφορετικά. Μας τα θύμισε πολύ γλαφυρά μέσα από την περιγραφή του ο Αστυνόμος Γιώργος Τουρνάκης. Δεκάδες χιλιάδες παράνομοι μετανάστες, μεταφερόμενοι μαζικά από κάθε σημείο της Τουρκίας, επιχειρούσαν διαρκώς -και συχνά με τη χρήση βίας- να εισέλθουν στο ελληνικό έδαφος.

Και ήδη από τα τέλη Φεβρουαρίου, από εκείνο το βράδυ της 28ης προς την 29η Φεβρουαρίου, ο τόπος, όχι εδώ αλλά κυρίως πιο βόρεια, στις Καστανιές, είχε μετατραπεί ουσιαστικά σε ένα πεδίο μάχης, με απόπειρες εισβολής να πλαισιώνουν και επιχειρήσεις υπονόμευσης, καταστροφής του αποτρεπτικού εμποδίου που υπάρχει στον βόρειο Έβρο από την άλλη πλευρά των συνόρων. Αυτό το οποίο ζήσαμε εδώ, πριν από τρία χρόνια, ήταν η πρώτη αλλά όχι η τελευταία φάση μιας νέας μορφής υβριδικού πολέμου που ξεσπούσε στην Ευρώπη.

Κι όμως η Ελλάδα, που ταυτόχρονα, θέλω να θυμίσω, εκείνη την εποχή οργάνωνε την άμυνά της απέναντι στο κύμα του κορονοϊού, αυτόν τον πόλεμο τον κέρδισε. Προστάτεψε στην πράξη την εθνική της κυριαρχία στον Έβρο αλλά και στο Αιγαίο και ανέτρεψε τα σχέδια όλων όσοι επεδίωξαν να κάνουν το μεταναστευτικό πρόβλημα μοχλό πολιτικών πιέσεων. Όσων εργαλειοποίησαν τον πόνο κατατρεγμένων ανθρώπων.

Ενώ παράλληλα κατέστησε και αυτή την πρόκληση όχι μόνο εθνική αλλά και ευρωπαϊκή, καλώντας τρεις μέρες αφότου ξέσπασε η κρίση, εδώ, επιτόπου, στα σύνορα της πατρίδας μας, ολόκληρη την ηγεσία της Ευρώπης.

Τολμώ να πω ήταν εκείνη η στιγμή που στην πράξη, στην πράξη και όχι στα λόγια, τα ανατολικά σύνορα της πατρίδας μας μετατράπηκαν ουσιαστικά και σε σύνορα της Ευρώπης. Και το βεβαίωσαν τότε με την παρουσία τους -την ώρα που η Ελληνική πολιτεία, η Αστυνομία αλλά και οι Ένοπλες Δυνάμεις, οι Εβρίτες μαχόντουσαν για τον τόπο τους- ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Charles Michel, η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen, ο αείμνηστος Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου David Sassoli.

Όλοι αυτοί δικαίωσαν τον δικό σας αγώνα, λέγοντας ότι ο Έβρος δεν είναι απλά μια όμορφη περιοχή της βόρειας Ελλάδος, αλλά είναι ουσιαστικά ένα ακριτικό φυλάκιο της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου.

Έκανα αυτή την συγκεκριμένη εισαγωγή, κυρίες και κύριοι, όχι μόνο για να θυμίσω τις δυσκολίες που ξεπέρασε η πατρίδα, ούτε απλώς για να τονίσω πόσο πολύτιμη αποδείχθηκε τότε η ενότητα της κοινωνίας αλλά και η ετοιμότητα της πολιτείας, όσο για να αναδείξω τη συνέχεια και τη συνέπεια μίας ενιαίας μεταναστευτικής πολιτικής.

Μιας, όπως είπε και ο Υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δίκαιης αλλά αποτελεσματικής πολιτικής, η οποία βλέπει και μπορεί και θωρακίζει τα σύνορα της πατρίδας μας, σώζοντας ταυτόχρονα αθώους, χιλιάδες αθώους, κυρίως στο Αιγαίο, από τις αδίστακτες συμμορίες των διακινητών.

Είναι μία πολιτική που αποτυπώνεται και στο σημερινό γεγονός. Γιατί αυτό το νέο τμήμα του τεχνητού εμποδίου του Έβρου που θα κατασκευαστεί, θα προσθέσει 35 ακόμα χιλιόμετρα από τους Ψαθάδες μέχρι την Κορνοφωλιά. Με αυτόνομα συστήματα επιτήρησης και με νέα φυλάκια και του Στρατού και της Αστυνομίας. Και με ακόμα περισσότερους συνοριοφύλακες, οι οποίοι θα αυξηθούν κατά 250.

Χάρηκα πολύ όταν άκουσα την προηγούμενη ιστορία και το πάθος με το οποίο μια νέα συνοριοφύλακας μίλησε για αυτό το οποίο κάνει, τονίζοντας ότι η μεγάλη πλειοψηφία των νέων συνοριοφυλάκων προέρχονται εδώ από την περιοχή του Έβρου. Νομίζω ότι έχετε άλλα βιώματα και μπορεί ενδεχομένως να καταλαβαίνετε ακόμα καλύτερα την ιδιαιτερότητα, τη δυσκολία, αλλά και τη σημασία του λειτουργήματός σας.

Τελικά ο φράχτης αυτός θα φτάσει τα 140 χιλιόμετρα και θα απλώνεται σε όλη την μεθόριο του Έβρου. Ήταν και αυτός ο φράχτης -ο οποίος κατασκευάστηκε σε χρόνο ρεκόρ- μαζί και με το υφιστάμενο τμήμα το οποίο υπάρχει ήδη στο βόρειο Έβρο, ένας από τους λόγους που καταφέραμε τα τελευταία χρόνια να αποτρέψουμε σε παραπάνω από 250.000 -επαναλαμβάνω, παραπάνω από 250.000- παράνομους μετανάστες να εισέλθουν στο ελληνικό έδαφος.

Γιατί στα θαλάσσια σύνορα αυτές οι αποτροπές έχουν ουσιαστικά δεκαπλασιαστεί, εκθέτοντας κάποιους οι οποίοι κάποτε δεν ξεχώριζαν καν τα σύνορα στη θάλασσα. Εκθέτοντας όμως και το κόμμα το οποίο αυτοί οι κάποιοι υπηρετούν.

Διότι θέλω να θυμίσω ότι προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε -μόλις προχθές- από το Ευρωκοινοβούλιο, με επιτακτικό τρόπο, εκφράζοντας μία προφανώς άλλη άποψη για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ασκείται η μεταναστευτική πολιτική της χώρας, να μη χρηματοδοτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση τέτοια τεχνητά εμπόδια στα όριά της επειδή τάχα αυτά παραβιάζουν τη διεθνή νομιμότητα.

Να το πω πολύ απλά: αυτό το οποίο ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι αυτό το έργο το οποίο βλέπετε εδώ, αυτό το ακριβό έργο, διότι -όπως βλέπετε- μιλάμε για μία βαριά κατασκευή, να μην το πληρώνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε, αλλά να το πληρώνετε όλοι εσείς ουσιαστικά, ο Έλληνας φορολογούμενος.

Συνεπώς κι από δω θα πρέπει να ξαναρωτήσω τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάτι το οποίο αποφεύγει επιμελώς να απαντήσει: τελικά επιδιώκει να συνεχίσει το έργο κατασκευής του φράχτη ή όχι; Ή μήπως επιδιώκει τελικά και αυτό το έργο το οποίο έχει κατασκευαστεί να το κατεδαφίσει;

Λυπάμαι που αναγκάζομαι να τα πω αυτά εδώ, αλλά θέλω να τονίσω ότι η στάση αυτή συνιστά ουσιαστικά μια εθνική εξαίρεση, πολύ περισσότερο όταν έρχεται μετά από την υιοθέτηση άθλιων ψεμάτων για δήθεν επεισόδια τα οποία έγιναν κατά κάποιους εδώ στον Έβρο, πλην όμως απεδείχθησαν τελικά ότι ήταν όλα ψέματα.

Γιατί θυμάμαι πολύ καλά -το θυμάμαι κι εγώ, το θυμούνται και οι Υπουργοί- το περιστατικό της «μικρής Μαρίας». Όταν ψάχναμε να βρούμε πού είναι αυτοί οι άνθρωποι, σε ποια νησίδα του Έβρου είχαν βρεθεί. Κι όταν βρέθηκαν τελικά και άρχισαν να μιλούν καταλάβαμε ότι όλη αυτή η ιστορία, η οποία διέσυρε τη χώρα στο εξωτερικό, δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κακοπαιγμένο ψέμα.

Ένα ψέμα, δυστυχώς, το οποίο υιοθετήθηκε με πολύ μεγάλη ευκολία από κάποιες πολιτικές δυνάμεις εντός της πατρίδας μας για να πλήξουν την κυβέρνηση, μόνο που δεν κατάλαβαν αυτοί ότι ουσιαστικά το κύρος της χώρας έπλητταν και όχι την κυβέρνηση.

Θέλω να τονίσω, με την ευκαιρία αυτή, την ανάγκη η πολιτική εργαλειοποίησης των προσφύγων και των μεταναστών να σταματήσει και να σταματήσει και από την γειτονική χώρα με την οποία έχουμε δυνατότητα να συνεργαστούμε -το έχουμε κάνει στο παρελθόν- και για να διαχειριστούμε αυτό το δύσκολο ζήτημα, το οποίο έχει και μία έντονη ανθρωπιστική διάσταση.

Η Ελλάδα ανά πάσα στιγμή θα καλωσορίζει κάθε θετικό βήμα. Ξέρουμε από το παρελθόν ότι μερικές φορές αυτά, βέβαια, γίνονται σημειωτόν.

Πάντα στην όποια επιθετικότητα θα αντιτάσσουμε την ετοιμότητα. Αλλά θέλω να τονίσω ότι χαιρετίζουμε την καλή διάθεση που επιδεικνύεται από την Τουρκία τους τελευταίους μήνες. Είμαστε πάντα έτοιμοι να ανταποδώσουμε. Δεν είμαστε όμως αφελείς. Είμαστε προσηνείς αλλά δεν είμαστε αφελείς.

Και ελπίζουμε πραγματικά ότι μπορούμε από τώρα μέχρι τις εκλογές -που γίνονται και στην Ελλάδα και στην Τουρκία περίπου την ίδια περίοδο- να διαμορφώσουμε καλές συνθήκες ώστε μετά τις εκλογές να πιάσουμε ξανά το νήμα των διαφορών μας, πάντα όμως με οδηγό το Διεθνές Δίκαιο. Χαιρόμαστε λοιπόν γι’ αυτό το καλό κλίμα αλλά σε καμία περίπτωση -το γνωρίζετε καλύτερα κι εσείς από εμένα- δεν επαναπαυόμαστε.

Κυρίες και κύριοι, πέραν της αποτροπής το ίδιο καλά γνωρίζουν πια όλοι, και στην Ευρώπη, τους υπόλοιπους δείκτες που αφορούν στη μεταναστευτική πολιτική. Θέλω να θυμίσω ότι το 2015, στις εποχές των ανοιχτών συνόρων, το 75% των παράνομων μεταναστών που εισήλθαν στην Ευρώπη πέρασαν στην ήπειρό μας από τα ελληνικά σύνορα. Σήμερα το ποσοστό αυτό είναι κάτω του 10%. Μόνο πέρυσι, το Λιμενικό έσωσε παραπάνω από 2.500 ανθρώπους στη θάλασσα. Οι απαράδεκτες καταστάσεις της Μόριας δεν υπάρχουν πια.

Θέλω να θυμηθείτε εσείς οι Εβρίτες, που περάσατε τη δική σας δοκιμασία, ότι αντίστοιχα πολύ μεγάλα προβλήματα αντιμετώπισαν και οι νησιώτες μας. Παλαιότερα στα νησιά στοιβάζονταν -και λυπάμαι που χρησιμοποιώ αυτό τον όρο, δεν είναι δόκιμος, αποτυπώνει όμως την πραγματικότητα την οποία κληρονομήσαμε- παραπάνω από 40.000 άνθρωποι. Σήμερα στα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται λίγο παραπάνω από 4.000. Άλλοι 9.000 φιλοξενούνται σε 33 σύγχρονες δομές σε ολόκληρη τη χώρα, αντί των 120 -θέλω να θυμίσω- το 2019.

Ταυτόχρονα, σε όλα τα νησιά κατασκευάστηκαν σύγχρονες ανθρώπινες δομές που αντικατέστησαν αυτό το άθλιο θέαμα της Μόριας -με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση- οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν ελάχιστους διαμένοντες, υπάρχουν όμως εκεί ως μια δικλίδα ασφαλείας.

Στο ίδιο διάστημα, όμως, η χώρα ασχολήθηκε και γιάτρεψε άλλες πληγές του παρελθόντος. Αποκτήσαμε -και αποτέλεσε αυτό μια προσωπική μου απόφαση, διότι με συγκλόνιζε πάντα αυτή η έκφανση του προσφυγικού προβλήματος- Ειδική Γραμματεία για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Αλλάξαμε το σύστημα προστασίας τους. Ο αριθμός τους μειώθηκε στο μισό, πολλά κατέληξαν σε άλλες χώρες για να επανενωθούν με τις οικογένειές τους.

Σήμερα, δεν υπάρχει κανένα ασυνόδευτο προσφυγόπουλο το οποίο να μην είναι σε δομή η οποία να είναι κατάλληλη για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα ενός εφήβου ή μιας έφηβης που βρέθηκε μακριά από την οικογένειά του σε έναν ξένο τόπο.

Την ίδια εικόνα προόδου, όμως, έχουν και οι διαδικασίες ασύλου. Όταν ήρθαμε στα πράγματα, το 2019, αυτοί που δήθεν κόπτονταν για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες μάς κληροδότησαν 200.000 εκκρεμείς αιτήσεις ασύλου. Μόνο στο πρώτο δίμηνο του 2023 είχαμε 990 οργανωμένες αναχωρήσεις από την πατρίδα μας. Κι αυτό έγινε διότι μπορέσαμε και επεξεργαστήκαμε αυτές τις αιτήσεις ασύλου.

Σήμερα οι εκκρεμείς αιτήσεις είναι λιγότερο από 20.000, διότι δεν μπορούμε να μιλάμε για μία ουσιαστική και αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική εάν δεν μπορούμε να διαχωρίζουμε αυτούς οι οποίοι δικαιούνται διεθνούς προστασίας από αυτούς οι οποίοι δεν δικαιούνται διεθνούς προστασίας.

Και η πολιτική της Ελλάδος αλλά και της Ευρώπης, εδώ πρέπει να είναι απολύτως σαφής. Αυτός ο οποίος δικαιούται διεθνούς προστασίας μπορεί να μείνει στη χώρα μας και είναι καλοδεχούμενος, αυτοί όμως οι οποίοι δεν δικαιούνται προστασίας θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα επιστρέψουν στις χώρες από τις οποίες ξεκίνησαν, είτε από την Ελλάδα είτε από την Ευρώπη. Και αυτό είναι προφανώς κάτι το οποίο δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας.

Εδώ θέλω να τονίσω, και να συγχαρώ και τους δύο Υπουργούς ουσιαστικά, γιατί έχουν πολλές επικαλυπτόμενες αρμοδιότητες στα ζητήματα αυτά, για το γεγονός ότι πια η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει την προσέγγισή της απέναντι στο προσφυγικό.

Ξέρετε, όταν μιλούσαμε για την προστασία των συνόρων ως μία χώρα πρώτης υποδοχής και την ανάγκη να είμαστε πιο -θα έλεγα- αποτελεσματικοί στην αποτροπή μας, πολλοί στην Ευρώπη μας κοιτούσαν με στραβό μάτι. Ίσως από την ασφάλεια των δικών τους τόπων, μακριά από τα σύνορα, δεν μπορούσαν να καταλάβουν και να αντιληφθούν τι πραγματικά συμβαίνει εδώ στον Έβρο.

Όμως μετά από πολύ συστηματική δουλειά δημιουργήθηκαν πολλά σχήματα συνεργασίας: η MED5, η ομάδα των πέντε χωρών πρώτης υποδοχής της Μεσογείου: η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία, η Μάλτα και η Κύπρος. Αλλά και βόρειοι γείτονές μας, βαλτικές χώρες και άλλες χώρες είναι μέλη της πρωτοβουλίας του Vilnius, είναι χώρες οι οποίες έχουν επικυρώσει ουσιαστικά την αναγκαιότητα να προστατεύονται τα ευρωπαϊκά σύνορα.

Πρέπει να σας πω ότι είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος γιατί στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Φεβρουαρίου για πρώτη φορά η Ευρώπη, στο ανώτατο επίπεδο, στα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αναγνώρισε ότι η αφετηρία μιας αποτελεσματικής μεταναστευτικής πολιτικής για την Ευρώπη είναι η προστασία των εξωτερικών συνόρων.

Μόνο εάν προστατεύουμε τα εξωτερικά μας σύνορα μπορούμε να δούμε τα ζητήματα των δευτερογενών ροών, των μετεγκαταστάσεων, των επιστροφών, αλλά και τις πολιτικές οργανωμένης υποδοχής μεταναστών στο ευρωπαϊκό έδαφος.

Διότι αυτή είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Θέλουμε να μπορούμε να δίνουμε τη δυνατότητα ως Ευρώπη, αλλά τολμώ να πω και ως Ελλάδα, να μπορούμε να δεχόμαστε οργανωμένα, όμως -να το τονίσω- και με τους δικούς μας όρους, ανθρώπινο δυναμικό, ειδικά σε τομείς όπου γνωρίζουμε ότι έχουμε ελλείψεις.

Παρότι η ανεργία στη χώρα μας πέφτει γρήγορα είναι ακόμα πάνω από το 10%, παρά ταύτα γνωρίζετε πολύ καλά ότι στον αγροτικό τομέα, στον τομέα του τουρισμού, η χώρα μας έχει ελλείψεις ως προς το εργατικό προσωπικό. Μπορούμε να δρομολογήσουμε σχήματα διμερών συμφωνιών, νέων σχημάτων, όπου θα μπορούμε να υποδεχόμαστε κατοίκους, υπηκόους άλλων χωρών για να εργάζονται στη χώρα μας. Αλλά αυτό θα το κάνουμε -θα το τονίσω- οργανωμένα και με τους δικούς μας όρους. Οι άνθρωποι αυτοί θα έρχονται νόμιμα, θα εργάζονται νόμιμα, θα μπορούν να επιστρέφουν στη χώρα τους και όλο αυτό θα γίνεται νόμιμα και ελεγχόμενα, όχι ανεξέλεγκτα. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά της δικής μας πολιτικής στο μεταναστευτικό από την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης.

Και βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ψηφίζουμε και έναν νέο Μεταναστευτικό Κώδικα. Είναι μία τομή που ξεκαθαρίζει οριστικά τους όρους νόμιμης παραμονής κάποιων στη χώρα μας. Επιτρέπει, παραδείγματος χάρη, και σε ανήλικα παιδιά τα οποία ήρθαν και σπούδασαν σε ελληνικό σχολείο να παραμείνουν στη χώρα μας και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον εδώ, εφόσον -πάλι, το τονίζω- έχουν περάσει τρία χρόνια σε ελληνικό σχολείο.

Επιτρέψτε μου όμως, κλείνοντας, να επιστρέψω στην εμπειρία του φράχτη και στην επέκτασή του. Μία επέκταση που -επαναλαμβάνω- θα γίνει και θα γίνει ακόμα και με εθνικούς πόρους, σε πείσμα όσων αντιδρούν. Θα το ξαναπώ: αυτή η επένδυση που βλέπετε δεν είναι μία φτηνή επένδυση, είναι όμως μια επένδυση απαραίτητη για να θωρακίσουμε τα σύνορά μας.

Θα εξακολουθούμε σε όλα τα επίπεδα να διεκδικούμε τη χρηματοδότησή της με ευρωπαϊκούς πόρους. Και πιστεύω ότι ο στόχος αυτός είναι εφικτός. Όμως η κατασκευή του αποτρεπτικού εμποδίου αποτελεί μια εθνική επιταγή.

Αποτελεί και κάτι ακόμα όμως, το οποίο θέλω να το τονίσω: αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα του κράτους που θέλουμε, με κεντρικό σχεδιασμό από την πολιτεία, με εξαιρετικό συντονισμό Στρατού, Αστυνομίας, Συνοριοφυλάκων, Λιμενικού, Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Με διαρκή εκπαίδευση σε σύγχρονα μέσα. Και βέβαια, όπως ακούσαμε από τους δύο προηγούμενους ομιλητές μας, με υψηλό αίσθημα ευθύνης.

Γι’ αυτό και εκ μέρους όλων των Ελληνίδων και όλων των Ελλήνων θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στις γυναίκες και στους άνδρες της Συνοριοφυλακής, της Ελληνικής Αστυνομίας συνολικά, του Λιμενικού μας, των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Στο πρόσωπό τους καθρεφτίζεται η αποφασιστικότητα να κρατήσουμε την πατρίδα μας ασφαλή και την κοινωνία μας έτοιμη να συνεχίσει στο δρόμο της ευημερίας. Στόχος που, όπως είπα, δεν είναι μόνο εθνικός αλλά είναι και ευρωπαϊκός πια.

Και όλα τα παραπάνω πιστεύω ότι καταρρίπτουν μια σειρά από ηττοπαθείς ισχυρισμούς ότι αυτή η Ελλάδα «δεν θα αλλάξει ποτέ». Αντίθετα, αυτό το οποίο έγινε στον Έβρο και με την στήριξη, και θέλω να το τονίσω αυτό, της τοπικής κοινωνίας -ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στις Εβρίτισσες και στους Εβρίτες, έβαλαν πολύ μεγάλη πλάτη και βάζουν πολύ μεγάλη πλάτη. Αυτό το οποίο έγινε όμως εδώ, μας διδάσκει ότι η πατρίδα μας μπορεί να αλλάζει, να γίνεται καλύτερη, το κράτος να γίνεται πιο αποτελεσματικό. Να γίνεται πραγματικά μία Ελλάδα η οποία να βαδίζει στο μέλλον. Χωρίς, ωστόσο, να ξεχνά τη βασική αφετηρία της: τον πατριωτισμό της ευθύνης.

Και καθώς βρισκόμαστε εδώ, αξίζει να θυμηθούμε όσα έγιναν στον τόπο αυτό μαζί με τα λόγια ενός σπουδαίου Γάλλου ακαδημαϊκού, γεωπολιτικού επιστήμονα, του Michel Foucher. Γράφει ο Foucher: “Το σύνορο δεν είναι μια αόριστη χάραξη αλλά ένας θεσμός που εγκαθιστά δομές. Δεν μπορούν να υπάρξουν κράτη χωρίς σύνορα. Γιατί χωρίς αυτά κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται μέλος ενός έθνους ή μιας κοινότητας, ικανός να αποφασίζει ο ίδιος ή η ίδια για τη μοίρα του”.

Έτσι είναι. Ο Έβρος, συνεπώς, μας ενώνει και μας δυναμώνει ώστε να καθορίσουμε μόνοι μας το αύριο για να προχωράμε μαζί ενωμένοι σταθερά, τολμηρά και διαρκώς μπροστά.

Καλή αρχή και γρήγορα έτοιμο το έργο. Θα ξαναβρεθούμε εδώ σύντομα. Σας ευχαριστώ πολύ».