Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2023

Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Κ. Αλεξιάδης: - "Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Νοέμβριο έκλεισαν 260 φούρνοι… Πόσοι έκλεισαν επί ΣΥΡΙΖΑ;" - "Θα μειώσουμε τους φόρους στα καύσιμα"


 «Στις εκλογές που έρχονται θα μπορεί να συγκρίνει ο Έλληνας πολίτης τι έγινε επί ΣΥΡΙΖΑ και τι έγινε επί ΝΔ» τόνισε ο Τρύφων Αλεξιάδης στην εκπομπή ΣΗΜΕΡΑ του ΣΚΑΪ, φέρνοντας για παράδειγμα τη διαφορετική αντιμετώπιση των δυο κυβερνήσεων στο θέμα του ιδιωτικού χρέους ή στο κόστος των λογαριασμών της ΔΕΗ.

«Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Νοέμβριο έκλεισαν 260 φούρνοι… Πόσοι έκλεισαν επί ΣΥΡΙΖΑ;» συνέχισε, μιλώντας για την τεράστια διαφορά του προπαγανδιστικού κυβερνητικού αφηγήματος μπροστά «σε αυτό που βλέπει ο πολίτης στο σούπερ-μάρκετ, στο βενζινάδικο, στο φούρνο και αλλού…»

Σχετικά με την τροπολογία για τον εξωδικαστικό μηχανισμό που κατατέθηκε στη Βουλή, ο βουλευτής Β’ Πειραιά και αν. τομεάρχης Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία είπε:

«Εμείς δώσαμε χθες τη μάχη στη Βουλή. Είμαστε κάθε μέρα παρόντες. Μακάρι η κυβέρνηση να έκανε διάλογο για αυτό το νομοσχέδιο και να καλούσε και τους δικηγόρους, τους συμβολαιογράφους, τους χωροτάκτες… Σε ό,τι αφορά την ουσία, εμείς αποδείξαμε τι κάναμε και ότι βεβαίως θα ακολουθούσαμε άλλη πολιτική, όπως κάνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δηλαδή μείωση φόρων στα καύσιμα και στα βασικά είδη διατροφής και περισσότερους ελέγχους στην αγορά.

Η είδηση από τη χθεσινή μέρα είναι ότι η κυβέρνηση κατέθεσε την περίφημη τροπολογία 100 σελίδων τα μεσάνυχτα, για να συζητηθεί στις 10 το πρωί. Αυτή είναι η κοινοβουλευτική διαδικασία που θέλουν. Αποδεικνύεται από την έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου ότι κατέθεσε μέτρα δίχως κοστολόγηση. Αν τολμούσε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι τέτοιο θα γινόταν πρωτοσέλιδο! Αυτό δεν υπάρχει πουθενά ως είδηση…»

Στη συνέχεια συμπλήρωσε: «Να θυμηθούμε τον Ιούλιο του ’19 τι έλεγαν για το “νόμος και τάξη” και το τι γίνεται σήμερα, να θυμηθούμε τι έλεγαν για τον βασικό μισθό και πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σήμερα. Έλεγαν για αυξήσεις στο βασικό μισθό διπλάσιες του ρυθμού ανάπτυξης. Θα το δούμε ποτέ;»

Ο Τρύφων Αλεξιάδης επανέλαβε την πρόκληση του Αλέξη Τσίπρα να γίνει ένα τηλεοπτικό debate με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ με αφορμή την απόσυρση του Κώστα Καραμανλή είπε με νόημα πως «στη ΝΔ Καραμανλής φεύγει, Καρατζαφέρης έρχεται…!»

Οι βαριοπούλες ζουν και βασιλεύουν


 H εγκληματική δραστηριότητα στα ΑΕΙ, η δράση των τραμπούκων και η εφαρμογή της νομοθεσίας

«Είμαστε με τις βιβλιοθήκες και όχι με τις βαριοπούλες και το αποδεικνύουμε με πράξεις» αναφώνησε ο πρωθυπουργός στην εκδήλωση για την Παιδεία που έγινε τη Δευτέρα στο Μέγαρο της Μουσικής και δεν ήταν η πρώτη φορά που εκδήλωνε την προτίμησή του για πανεπιστήμια γνώσης και όχι για πανεπιστήμια συμμοριών. Και παρότι είμαι βέβαιος ότι είναι απολύτως ειλικρινής, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι λίγες μέρες πριν, την Τσικνοπέμτη, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης υψώθηκε ένα τεράστιο πανό το οποίο έγραφε «Κάψτε τον βασιλιά καρνάβαλο» κάτω από μια εξίσου μεγάλη φωτογραφία του Πρύτανη την οποία έδειχναν δυο μεγάλα βελάκια έτσι ώστε να μην έχει κανείς καμία απορία για το ποιον θέλουν να δουν να καίγεται ζωντανό τα μέλη του ρωμαλέου «φοιτητικού κινήματος».

Λίγες μέρες μετά, στο ίδιο πανεπιστήμιο, μέλη του (πάντα ρωμαλέου) «κινήματος» απείλησαν και κράτησαν όμηρο στο γραφείο της μια καθηγήτρια ψυχολογίας η οποία τόλμησε να κόψει αριθμό φοιτητών μεγαλύτερο από τον αριθμό που επιτρέπει το «κίνημα». Ταυτοχρόνως άλλοι αγωνιστές είχαν πάρει στο κυνήγι τον Πρύτανη φωνάζοντας, με τις υστερικές φωνές που μόνο στα «κινήματα» συναντά κανείς, «Πόσους μπράβους χρειάζεται ένας πρύτανης;». Φυσικά η απάντηση είναι: «Εξαρτάται από τους τραμπούκους και τις συμμορίες που δρουν στο πανεπιστήμιό του και θέλουν να τον κάψουν ζωντανό», αλλά η ερώτηση των υστερικών «κινηματιών» δεν έχει τόση σημασία όσο η αιτία της επίθεσης: το φοιτητικό «κίνημα» είναι εναντίον της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας (λογικό, αφού η ηλεκτρονική ψηφοφορία διευρύνει τη συμμετοχή, δυσκολεύει τους τραμπουκισμούς και τις απειλές και έτσι μειώνει την επιρροή των εκπρόσωπων του «κινήματος»).

Όλα αυτά σε διάστημα μιας εβδομάδας, σε ένα πανεπιστήμιο και με καμία απολύτως συνέπεια για τους δράστες. Πράγμα που σημαίνει ότι α) το να προτιμάς τις βιβλιοθήκες και όχι τις βαριοπούλες είναι σίγουρα καλό σε μια χώρα στην οποία οι βαριοπούλες έχουν την υποστήριξη ακόμα και κομμάτων του κοινοβουλίου, αλλά δεν είναι αρκετό, και β) οι κυβερνητικές πράξεις δεν πρέπει να έχουν σκοπό να αποδείξουν την προτίμηση στη νομιμότητα αλλά να την επιβάλουν, δηλαδή να διώξουν τις βαριοπούλες. Διαφορετικά εσύ θα προτιμάς τις βιβλιοθήκες αλλά αυτές που θα βασιλεύουν θα είναι οι βαριοπούλες

Καλώς ή κακώς η κυβέρνηση δεν είναι ένας υποστηρικτής ομάδας που το μόνο που έχει να κάνει είναι να φωνάζει την υποστήριξή του. Η κυβέρνηση είναι η ίδια η ομάδα η οποία δεν αρκεί να λέει ότι θέλει να βάλει γκολ ή να νικήσει, δεν αρκεί να προπονείται και να μαθαίνει τακτικές. Πρέπει να κατέβει και στο γήπεδο για να παίξει.

«Μα η κυβέρνηση κάνει πράγματα» θα υποστηρίξουν αρκετοί συμπολίτες και θα έχουν δίκιο. Μόνο που τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι αυτά που κάνει δεν είναι αρκετά



πηγή:https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/790696/oi-variopoules-zoun-kai-vasileuoun/

Πρωθυπουργός: - Η κυβέρνηση πρέπει να βοηθάει τους συμπολίτες μας να ορθοποδήσουν! - Θα το ξαναπούμε: η Πολιτεία δεν πρέπει να τιμωρεί, πρέπει να κατανοεί!


Από την ομιλία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή στη συζήτηση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών:

  • Το νομοσχέδιο λύνει με διαφάνεια, αλλά και με δικαιοσύνη, έναν γόρδιο δεσμό μεταξύ του κράτους και των πολιτών, που ουσιαστικά διαρκεί από την ίδρυσή του. Και πράγματι μόνο από την τελευταία καταγραφή -κι αυτή έγινε προ 20ετίας- προέκυψε ότι πάνω από το 90% των δημόσιων και ανταλλάξιμων κτημάτων έχουν καταπατηθεί. Μιλάμε για σχεδόν 100.000 ακίνητα. Ένα ετερόκλητο σύνολο από εγκαταλελειμμένες κληρονομιές, από απαλλοτριώσεις που τελικά δεν έγιναν ποτέ, από παλιά βακούφια τα οποία είχαν δοθεί στους πρόσφυγες, κτήματα που ενώ η πολιτεία τα διεκδικούσε, ο πολίτης ουσιαστικά τα ζούσε… Και η αντιφατική και άδικη αυτή κατάσταση τελειώνει σήμερα, καθώς οι δικαιούχοι θα μπορούν στο εξής να εξαγοράσουν, νόμιμα πλέον, τους χώρους που κατοικούν ή που ασκούν το επάγγελμά τους και ταυτόχρονα το κράτος αποκτά πρόσθετα έσοδα και αποφεύγει φυσικά το κόστος των διεκδικήσεων.
  • Στο ίδιο νομοσχέδιο περιλαμβάνεται ακόμα και μία σειρά φορολογικών ρυθμίσεων. Να ξεχωρίσω την απαλλαγή του ΕΝΦΙΑ για το 2023 όλων των ακινήτων σε περιοχές οι οποίες έχουν χτυπηθεί από φυσικά φαινόμενα και καταστροφές. Νομίζω ότι πρόκειται για μία ακόμα απόδειξη ότι η πολιτεία στέκεται διαρκώς στο πλευρό των συμπολιτών μας που δοκιμάζονται σε δύσκολες και απρόβλεπτες καταστάσεις, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι η στοχευμένη στήριξη των πιο αδύναμων αποτελεί μόνιμη κυβερνητική προτεραιότητα.
  • Και παράλληλα, βρίσκεται στη Βουλή και τροπολογία η οποία δίνει πρόσθετη προστασία και σε περισσότερους δανειολήπτες.
    • Θέλω να θυμίσω ότι μέχρι σήμερα -και αξίζει αυτό να το αναδείξουμε- μέσω του εξωδικαστικού μηχανισμού της Κυβέρνησης, αλλά πρωτίστως μέσω διμερών διαπραγματεύσεων που έκαναν νοικοκυριά και επιχειρήσεις με τους servicers, έχουν ρυθμιστεί δάνεια τα οποία ξεπερνούν τα 35 δισεκατομμύρια ευρώ.
    • Και τώρα, όμως, ακούγοντας -πιστεύω, με πολλή προσοχή- δικαιολογημένα αιτήματα πολιτών και επιχειρήσεων, προχωρούμε σε αλλαγές στον εξωδικαστικό συμβιβασμό. Περιλαμβάνει τώρα και όσους έχουν έναν μόνο πιστωτή, μία τράπεζα, για παράδειγμα, χωρίς να οφείλουν στην εφορία ή σε κάποιο ταμείο. Την ίδια ώρα το «δίχτυ ασφάλειας» γίνεται πιο πυκνό για τους ευάλωτους, αφού ο πιστωτής θα πρέπει αυτόματα να αποδεχθεί ρύθμιση ως και 420 δόσεις ή και κούρεμα μέχρι και 90% όταν δεν έχει τίποτα να εισπράξει, αν δηλαδή ο οφειλέτης έχει αποδεδειγμένα χαμηλό εισόδημα χωρίς περιουσία.

Θα το ξαναπούμε: η Πολιτεία δεν πρέπει να τιμωρεί, πρέπει να κατανοεί βοηθώντας τους συμπολίτες μας να ορθοποδήσουν. Και τα αναφέρω όλα αυτά, γιατί νομίζω ότι όλοι μας έχουμε κουραστεί να ακούμε «ξαναζεσταμένα» ψέματα περί εκατοντάδων χιλιάδων πλειστηριασμών οι οποίοι επίκειται να γίνουν.

  • Και να προσθέσω επίσης ότι με τελευταία τροπολογία:
    • Παρατείνονται και οι αμοιβές σε εργαζόμενους στη ΛΑΡΚΟ και στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά.
    • Ρυθμίζονται σημαντικά ζητήματα ομογενών από την πρώην Σοβιετική Ένωση και καθιερώνονται φορολογικά κίνητρα για όσους απασχολούνται σε πλωτές δεξαμενές φυσικού αερίου.

Οι πρωθυπουργοί της χρεοκοπίας...

 


Η αποχώρηση του κ. Κώστα Καραμανλή από την ενεργό πολιτική, προσφέρει μια  ευκαιρία για την αναψηλάφηση  των αιτιών της χρεοκοπίας του 2010, και μαζί ολόκληρης της μεταπολίτευσης.

Γιατί ένα πολιτικό και οικονομικό μοντέλο που καταλήγει σε μια χρεοκοπία είναι ένα χρεοκοπημένο μοντέλο και αν δεν επισημανθούν και διορθωθούν οι αδυναμίες του, αργά ή γρήγορα θα επιφέρει τις ίδιες συνέπειες.

Ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας το 1997 από το 4ο συνέδριο. Την προεδρία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε είχαν διεκδικήσει, ο ήδη πρόεδρος Μιλτιάδης Εβερτ (58 ετών), ο Γιώργος Σουφλιάς (56 ετών), ο Βύρων Πολύδωρας (50 ετών) και ο νεότερος Κώστας Καραμανλής (41 ετών) που ήταν ανεψιός του ιδρυτή του κόμματος και θεμελιωτή της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας...

Της αναμέτρησης επικράτησε στον δεύτερο γύρο ο Κ. Καραμανλής με 69,16%, έναντι 30,84% του Γιώργου Σουφλιά.

Ο Κ. Καραμανλής επικράτησε υποσχόμενος να "απαλλάξει την παράταξη από τις κακοδαιμονίες, τη μιζέρια, τους φατριασμούς, την εσωστρέφεια, τις βεντέτες και τους προσωπικούς ανταγωνισμούς που την τυράννησαν επί πολλά χρόνια".

Αν και  υποστηρίχτηκε από τη συντηρητική δεξιά πτέρυγα της παράταξης ακολούθησε μετριοπαθή "κεντρομόλα" πορεία. Το περίφημο δόγμα "όποιος ελέγχει τον μεσαίο χώρο κερδίζει τις εκλογές" στην περίοδο Καραμανλή βρέθηκε στο απόγειό του όπως και ο εκφραστής του Γιάννης Λούλης.

Το 1997 που ανέλαβε ο Κ.Κ. την προεδρία της Ν.Δ. το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε την Ελλάδα τα 13 από τα 15 τελευταία χρόνια. Ο "κεντρομόλος" Κώστας Σημίτης παράτεινε αυτή την κυριαρχία μέχρι το 2004.

Η διαφθορά της περιόδου των μεγάλων έργων και η κόπωση της κοινής γνώμης να βλέπει τα ίδια πρόσωπα να ανακυκλώνονται στις θέσεις ισχύος, οδήγησε το 2004 τον Κ. Καραμανλή στην εξουσία.

Το βασικό σύνθημα ήταν η "ήπια (μεταρρυθμιστική) προσαρμογή" καθώς θεωρούσε πως  η προσαρμογή και οι οικονομικές επιδόσεις της περιόδου Σημίτη που έβαλαν τη χώρα στο Ευρώ, ήταν επιφανειακές και χαρακτηρίστηκαν σαν "τραβεστί".

Ο Κ.Κ. ανήλθε στην εξουσία πορευόμενος με το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου και της ήπιας προσαρμογής αλλά σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, το 2009, παρέδιδε τη χώρα στον Γιώργο Παπανδρέου στο πάρα πέντε της χρεοκοπίας. Σε καμιά άλλη περίοδο της μεταπολίτευσης τα ελλείμματα δεν εκτινάχθηκαν σε τέτοια μεγέθη και το δημόσιο χρέος αυξήθηκε τόσο  σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Αν στις αρχές του 2009 ή τα μέσα του 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή είχε λάβει τα απαιτούμενα μέτρα λιτότητας η χώρα θα είχε αποφύγει τη χρεοκοπία του 2010. Ο ίδιος θα έχανε βέβαια τις εκλογές, τις οποίες έχασε ούτως ή άλλως, αλλά θα είχε διαφυλάξει την υστεροφημία του.

Βέβαια, η χρεοκοπία του 2010 δεν οφείλεται αποκλειστικά στην 6ετία Καραμανλή όπου πράγματι χάθηκε ο έλεγχος. Το χρέος άρχισε να αυξάνεται ραγδαία από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 με τα "σοσιαλιστικά" πειράματα του πατριάρχη του λαϊκισμού Ανδρέα Παπανδρέου.

Η κυβέρνηση Καραμανλή 2004-09 σίγουρα θα μπορούσε να αποφύγει τη χρεοκοπία, αν αντιστεκόταν στον κομματικό στρατό που ζητούσε να προσποριστεί σε 5-6 χρόνια, όσα προσπορίστηκε ο κομματικός στρατός του ΠΑΣΟΚ σε μια 20ετία νομής της εξουσίας.

Η χρεοκοπία θα μπορούσε να αποφευχθεί ακόμη και στα τέλη του 2009 και τις αρχές του 2010, αν ο Γιώργος Παπανδρέου, είχε καταλάβει εγκαίρως πως η χώρα χρεοκοπεί και δεν απειλούσε του δανειστές με τις Βαρουφάκιες "μπαρούφες" του γεμάτου όπλου πάνω στο τραπέζι.

Ενδεχομένως η μεγαλύτερη αδυναμία του Κώστα Καραμανλή, όπως και των περισσότερων πρωθυπουργών της μεταπολίτευσης, της παρούσης κυβέρνησης με εξαιρουμένης, είναι η αδυναμία να πείσουν την κοινωνία πως ενίοτε χρειάζονται δυσάρεστα μέτρα για να αποφευχθούν τα χειρότερα...

Στη στήλη αυτή έχουν ξαναγράψει πως για τη χρεοκοπία του 2010, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης φέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου και η νοοτροπία με την οποία διαπότισε ολόκληρη τη μεταπολίτευση. 

Μετά ευθύνεται ο Κώστας Καραμανλής που δεν τόλμησε να ελέγξει την πελατειακή βουλιμία του κομματικού μηχανισμού και τέλος ο ΓΑΠ που δεν κατάλαβε πως η χώρα οδηγείται στα "βράχια" ούτε όταν αυτά απείχαν λίγα μέτρα από την πλώρη...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα μας παραμένει πως παρά τη χρεοκοπία του 2010, οι μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν δεν έχουν ολοκληρωθεί γιατί κανένας δεν μπορεί να αναμετρηθεί με πανίσχυρες ομάδες συμφερόντων που δεσπόζουν της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Δεν μιλάμε φυσικά για τους λίγους ολιγάρχες, αλλά ολόκληρες κοινωνικές ομάδες στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα της οικονομίας που απολαμβάνουν ισχυρά προνόμια σε βάρος της υπόλοιπης  κοινωνίας.

Τα  στεγανά, η  αναξιοκρατία και η σπάνη των ευκαιριών αποτελούν  τις βασικές αιτίες της φυγής του πλέον εξειδικευμένου τμήματος του εργατικού και επιστημονικού δυναμικού της χώρας  στο εξωτερικό.  

Το 2010 οι σύμμαχοι και εταίροι δεν άφησαν  τη χώρα να καταρρεύσει.

Η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας οδηγεί τους συμμάχους της Δύσης να φροντίζουν αυτή να παραμένει όρθια και αρραγής παρά τα προβλήματα και τις δυσλειτουργίες.

Η περίοδος του Κώστα Καραμανλή, όπως άλλωστε και του Γιώργου Παπανδρέου, δεν είναι από αυτές που ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορέσει να αποφύγει να τις χαρακτηρίσει καταστροφικές. Το ερώτημα είναι αν το "τέρας" του κρατισμού και των πελατειακών συντεχνιών που ο Παπανδρεϊκός μεταπολιτευτικός σοσιαλισμός κατέστησε πανίσχυρο, μπορεί να το αντιμετωπίσει οποιοσδήποτε ακόμη και σήμερα...

Οι νέοι φεύγουν, οι συνταξιούχοι αυξάνονται, τα ευρέα συμφέροντα απομυζούν και η χώρα συνεχίζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κρατώντας το χειρότερο σε απόσταση, μέχρι την επόμενη Minsky moment*


πηγή:https://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3700370/oi-prothupourgoi-tis-xreokopias


Πόσα τανκς, λεφτά και στρατιώτες απομένουν στον Πούτιν;


 Επτά δημοσιογράφοι των Financial Times, διερεύνησαν με δεδομένα και στοιχεία το ερώτημα «πόσο καιρό μπορεί η Ρωσία να συνεχίσει τον πόλεμο;», σε ένα ειδικό αφιέρωμα με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την εισβολή που διέταξε ο ρώσος πρόεδρος στην Ουκρανία

Protagon Team

Με αφορμή της συμπλήρωση ενός έτους από την εισβολή της 24ης Φεβρουαρίου του 2022, οι Financial Times έθεσαν στο μικροσκόπιο τέσσερις βασικές μεταβλητές που θα κρίνουν το πόσο ακόμη μπορεί ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν να συνεχίζει τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία: Πόσα όπλα και πυρομαχικά διαθέτει, πόσα χρήματα, πόσους στρατιώτες  αλλά και πόσο μπορεί να στηρίζεται στην υποστήριξη της κοινής γνώμης στη Ρωσία. 

Στο κείμενο που υπογράφουν επτά δημοσιογράφοι των FT υπενθυμίζεται ότι πριν από έναν χρόνο, όταν ο Πούτιν διέταξε την εισβολή στην Ουκρανία, το σχέδιο ήταν οι ρωσικές δυνάμεις να καταλάβουν το Κίεβο μέσα σε τρεις μόλις  ημέρες. 

Δώδεκα μήνες μετά, ο ρωσικός στρατός όχι απλά δεν βρίσκεται κοντά στη νίκη αλλά έχει χάσει και ένα μέρος των εδαφών που ο Πούτιν προσπάθησε να προσαρτήσει τον περασμένο Σεπτέμβριο. 

Οι απώλειες της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης εκτιμάται ότι είναι τόσο σημαντικές ώστε οι δυτικοί αξιωματούχοι αμφιβάλλουν ότι ο Πούτιν μπορεί να πραγματοποιήσει τώρα μια επίθεση της ίδιας κλίμακας. 

Παράλληλα, οι κυρώσεις έχουν βλάψει σε κάποιο βαθμό την οικονομία της Ρωσίας. Ειδικότερα, την έχουν αποκόψει από ζωτικής σημασίας αλυσίδες εφοδιασμού για τη διατήρηση της πολεμικής μηχανής του Πούτιν. 

Ωστόσο, παρά τη δύσκολη κατάσταση των στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας στο πεδίο αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην οικονομία της, ο Πούτιν πέρασε στις 21 Φεβρουαρίου στον ρωσικό λαό το μήνυμα της συνέχισης του πολέμου.   Ας δούμε κάθε μια από τις τέσσερις μεταβλητές:  

1.Οπλα και πυρομαχικά. 

Σε μια επίσκεψη που έκανε σε εργοστάσιο όπλων στη Σιβηρία τον Φεβρουάριο, ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ρωσίας και νυν αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της χώρας, δήλωσε ότι η Ρωσία θα έπρεπε να κατασκευάσει και να εκσυγχρονίσει «χιλιάδες τανκς» για να νικήσει την Ουκρανία. Και έδωσε το σήμα για την «αύξηση της παραγωγής όλων των ειδών όπλων και στρατιωτικού εξοπλισμού». Τα εργοστάσια λειτουργούν όλο το εικοσιτετράωρο σε τρεις βάρδιες καθώς η αμυντική βιομηχανία της Ρωσίας καλείται να αναπληρώσει τις σημαντικές απώλειες κατά τη διάρκεια του πολέμου.  

Οπως δήλωσε ο υπουργός Αμυνας της Βρετανίας Μπεν Γουάλας τον Δεκέμβριο. από την έναρξη της εισβολής η Ρωσία έχει χάσει τουλάχιστον 4.500 τεθωρακισμένα οχήματα, 63 πολεμικά αεροσκάφη, 70 ελικόπτερα, 150 drone, 12 πολεμικά πλοία και περισσότερα από 600 συστήματα πυροβολικού. 

Οι εκτιμήσεις της Ουκρανών στις αρχές Φεβρουαρίου ανεβάζουν τις απώλειες της Ρωσίας ακόμη ψηλότερα: 6.388 τεθωρακισμένα οχήματα, 2.215 συστήματα πυροβολικού, 294 αεροσκάφη, 284 ελικόπτερα και 796 τύπου Κρουζ μεγάλου βεληνεκούς. 

Ανάμεσα σε αυτές τις απώλειες εκτιμάται ότι η Ρωσία έχει χάσει 2.300 άρματα μάχης. Τα μισά από αυτά ανήκουν στα πιο σύγχρονα και προηγμένα άρματα μάχης που διαθέτει, σύμφωνα με έκθεση που δημοσίευσε την περασμένη εβδομάδα το Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών (IISS).  

H Ρωσία αναπτύσσει αυτή τη στιγμή στα μέτωπα περίπου 1.800 άρματα μάχης και διαθέτει άλλα 5.000 σε εφεδρεία. Ωστόσο πολλά από αυτά είναι τανκς προέρχονται από τη σοβιετική εποχή και ορισμένα  βρίσκονται σε κακή κατάσταση, αναφέρει η έκθεση του IISS. Η Ρωσία έχει επίσης χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος από τα αποθέματα των 3.000-3.500 πυραύλων με βεληνεκές μεγαλύτερο των 300 χιλιομέτρων, σύμφωνα με τον Πάβελ Λούζιν, τον στρατιωτικό αναλυτή που εργάζεται ως μελετητής στο Πανεπιστήμιο Tufts των ΗΠΑ. Λόγω των ελλείψεων αυτών, η Ρωσία έχει στραφεί αναγκαστικά ακόμα στη χρήση του συστήματος αεράμυνας S-300 για επιδρομές μεγάλης εμβέλειας. 

Στην πρώτη γραμμή η κατάσταση περιγράφεται εξίσου δύσκολη. Τον Δεκέμβριο, οι ΗΠΑ ανέφεραν ότι η Ρωσία θα μπορούσε να διατηρήσει τον τρέχοντα ρυθμό βολής με ρουκέτες και πυρά πυροβολικού μόνο ως τις αρχές του 2023. Οι Αμερικανοί εκτίμησαν ότι τα αποθέματα πλήρως λειτουργικών πυρομαχικών μειώνονται, γεγονός που αναγκάζει τη Μόσχας να στρέφεται σε πυρομαχικά που θεωρούνται υποβαθμισμένα και λιγότερο αποτελεσματικά.  

Επίσης, όπως συμβαίνει με πολλές ακόμη βιομηχανίες, τα εργοστάσια παραγωγής αμυντικού εξοπλισμού της Ρωσίας εξαρτώνται από τους προηγμένους ημιαγωγούς ξένης κατασκευής, τους οποίους η χώρα δεν μπορεί πλέον να εισάγει λόγω των δυτικών κυρώσεων. Σύμφωνα με μελέτη του Γερμανικού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (GCFR) η έλλειψη προηγμένων τσιπ επηρέασε τα πάντα: από την παραγωγή αρμάτων μάχης T-72 ως τα όπλα αεράμυνας όπως τα 9K37 Buk και 9K22 Tunguzka αλλά και τους πυραύλους Κρουζ, Kh-101. Ολα αυτά τα όπλα φτιάχνονται με εξαρτήματα δυτικής κατασκευής.  

Είναι δε ενδιαφέρον ότι όπως σημειώνουν οι FT, οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας βρήκαν εξαρτήματα από οικιακές συσκευές, όπως πχ. από πλυντήρια ρούχων, σε ρωσικά όπλα και εξοπλισμό που καταρρίφθηκαν στις μάχες —μια ένδειξη ότι η Ρωσία χρησιμοποιεί ακόμη και εξαρτήματα από καταναλωτικά αγαθά για να αντισταθμίσει τις απώλειες. 

Οι αναλυτές από το στρατόπεδο της Δύσης εκτιμούν ότι οι απώλειες θα δυσκολέψουν τις νέες κινήσεις που ετοιμάζει ο Πούτιν. Παρά τους 300.000 εφέδρους να έχουν ήδη κινητοποιηθεί για μια νέα επίθεση στην ανατολική Ουκρανία, οι απώλειες της Ρωσίας σε όπλα και πυρομαχικά σημαίνουν ότι ο ρώσος πρόεδρος δεν θα έχει τη συντριπτική υπεροχή που απαιτείται για να σημειώσει σημαντικές επιτυχίες στο πεδίο της μάχης.   

Με το θέμα αυτό συνδέεται άλλωστε και η προειδοποίηση των ΗΠΑ προς την Κίνα να μην αρχίσει να προμηθεύει όπλα στη Ρωσία μειώνοντας έτσι την πίεση που προκαλεί στο Κρεμλίνο η μείωση των αποθεμάτων της πολεμικής της μηχανής.  

2. Χρήματα. 

Τον Ιανουάριο, ο Πούτιν ανέφερε μιλώντας στο οικονομικό του επιτελείο ότι οι προβλέψεις για την οικονομική κατάρρευση της Ρωσίας αποδείχθηκαν αβάσιμες. «Η πραγματική δυναμική αποδείχθηκε καλύτερη από πολλές προβλέψεις ειδικών», σχολίασε. «Θυμηθείτε, ορισμένοι από τους ειδικούς εδώ στη χώρα -δεν μιλώ καν για δυτικούς εμπειρογνώμονες- πίστευαν ότι το ΑΕΠ θα μειωνόταν κατά 10%, 15%, ακόμη και 20%». 

Αντίθετα με τις προβλέψεις ΑΕΠ της Ρωσίας μειώθηκε μόλις κατά 2,1%. Μια εξήγηση είναι τα κέρδη ρεκόρ από τις πωλήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου που βοήθησαν το Κρεμλίνο να αντισταθμίσει τις απώλειες από τις δυτικές κυρώσεις.  

Δυτικοί αναλυτές εκτιμούν πάντως ότι τα υψηλά ενεργειακά έσοδα του 2022 δεν θα έχουν την ίδια συνέχεια εφέτος. Και υπογραμμίζουν ότι τον Ιανουάριο, τα ενεργειακά έσοδα μειώθηκαν κατά 46% σε ετήσια βάση, ενώ οι στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν, εκτινάσσοντας το έλλειμμα στα ύψη. Η ίδια η Ρωσία αναμένει ότι τα έσοδά της από την ενέργεια, η οποία αντιπροσωπεύει περίπου το 40% των κρατικών εσόδων, θα μειωθούν κατά 23% εφέτος και εξαιτίας των προσπαθειών της Δύσης για το εμπάργκο και το πλαφόν στην τιμή του εξαγόμενου πετρελαίου.   


Επίσης, η Ρωσία έχει απωλέσει πάνω από ήμισυ των εξαγωγών φυσικού αερίου μόλις η Ευρώπη ενεργοποιήθηκε για να μειώσει την εξάρτησή της από τη ρωσική ενέργεια. Ενώ παράλληλα δεν διαθέτει ακόμη τις υποδομές για να μεταφέρει τις προμήθειες αυτές στην Ασία. Παρότι η Κίνα και η Ινδία έχουν συμβάλει στην αντιστάθμιση της ζημίας αγοράζοντας μεγαλύτερες ποσότητες ρωσικού πετρελαίου, οι δυτικές κυρώσεις έχουν όντως αρχίσει να περιορίζουν τα κέρδη της Μόσχας από την ενέργεια.  

Ο πόλεμος ανάγκασε παράλληλα τη Ρωσία να αυξήσει τον κρατικό δανεισμό. Ωστόσο και πάλι το χρέος της χώρας εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει μόλις το 16% του ΑΕΠ και στη χειρότερη μπορεί θα αυξηθεί στο 18% ως το τέλος του έτους, όπως εκτιμούν οικονομικοί αναλυτές.  Επίσης, εκτός από τον δανεισμό, η Ρωσία μπορεί να βάλει χέρι και στα κέρδη των ελεγχόμενων από το Κρεμλίνο εταιρειών όπως έκανε μέσω  φόρου 20 δισ. δολαρίων στη Gazprom το 2022. Για το 2023, η ρωσική κυβέρνηση φαίνεται ότι μελετά μια «εθελοντική συνεισφορά» από τις μεγάλες ρωσικές εταιρείες.   

Οπως εξηγεί πάντως ο Μαξίμ Μιρόνοφ, καθηγητής Οικονομικών στο IE Business School της Μαδρίτης, «το έδαφος της Ρωσίας δεν απειλείται, κάτι που επιτρέπει στην οικονομία της να λειτουργεί, ενώ η Ουκρανία δεν έχει αυτή την πολυτέλεια και πρέπει να βασίζεται σε εξωτερική οικονομική στήριξη».  

3. Στρατιώτες. 

Τον Σεπτέμβριο του 2022, καθώς ανακοίνωνε τη νέα επιστράτευση ο υπουργός Αμυνας της Ρωσίας Σεργκέι Σοϊγκού δήλωσε ότι η χώρα του θα μπορούσε αν ήθελε να κινητοποιήσει ακόμη και 25 εκατομμύρια άνδρες με στρατιωτική εμπειρία. Δυτικοί αναλυτές και στατιστικολόγοι εκτιμούν ότι ένας τέτοιος αριθμός είναι παραπλανητικός. 

Επομένως πόσους στρατιώτες θα μπορούσε να κινητοποιήσει η Μόσχα και ποιοι περιορισμοί υπάρχουν;  

Σύμφωνα με τον Λούζιν, τον στρατιωτικό αναλυτή του Πανεπιστημίου Tufts των ΗΠΑ, πριν από την έναρξη του πολέμου ο ρωσικός στρατός αριθμούσε συνολικά 740.000 ως 780.000 άτομα, λιγότερα δηλαδή σε σύγκριση με τον επίσημο αριθμό των 1,15 εκατομμυρίων. Περίπου 168.000 στρατιώτες ήταν έτοιμοι για μάχη, ενώ 100.000 βρίσκονταν σε μονάδες που χρησίμευαν ως εφεδρεία.  Οι υπόλοιποι αποτελούσαν προσωπικό υποστήριξης. 

Οι ρωσικές δυνάμεις που αναπτύχθηκαν στην Ουκρανία υπέστησαν μεγάλες απώλειες από τις πρώτες εβδομάδες της εισβολής. Αμερικανοί αξιωματούχοι υπολόγισαν ότι 50.000 στρατιώτες, είτε είχαν σκοτωθεί, είτε είχαν τραυματιστεί ως τον Ιούλιο του 2022. Μέχρι το τέλος του περασμένου καλοκαιριού, έως και το 50% της αερομεταφερόμενης δύναμης της Ρωσίας είχε αποσυρθεί από τη μάχη, σύμφωνα με τον ρώσο στρατιωτικό σχολιαστή και πρώην στέλεχος του ρωσικού υπουργείου Αμυνας, Μιχαήλ Ζβίντσουκ.  

Οι εμφανείς ελλείψεις ανθρώπινου δυναμικού στο πεδίο της μάχης από την πλευρά της Ρωσίας ενθάρρυναν άλλωστε την Ουκρανία να προετοιμάσει αντεπιθέσεις που απελευθέρωσαν το 2022 περιοχές που η Ρωσία είχε καταλάβει λίγους μήνες νωρίτερα. 

Στις 21 Σεπτεμβρίου του 2022, ο Πούτιν ανακοίνωσε το σχέδιο του προωθήσει και μέσω νέας επιστράτευσης 300.000 άνδρες στην πρώτη γραμμή. Από την αρχή του 2023, φήμες για μια δεύτερη επιστράτευση εμφανίζονται τακτικά στον ρωσικό Τύπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ωστόσο αναλυτές σημειώνουν ότι μια ακόμη κινητοποίηση στρατιωτών της ίδιας κλίμακας δεν είναι ακόμη πιθανό να συμβεί. Αλλωστε οι μισοί από τους άνδρες που επιστρατεύτηκαν πρόσφατα εξακολουθούν να εκπαιδεύονται.  

Υπάρχουν πράγματι περίπου 30 εκατομμύρια άνδρες σε μάχιμη ηλικία, 18-50 ετών, σήμερα στη Ρωσία. Από αυτούς, 9 ως 10 εκατομμύρια, διαθέτουν κάποιου είδους στρατιωτική εμπειρία. Παράλληλα από την έναρξη της εισβολής και ιδίως μετά την επιστράτευση ρώσοι δημοσιογράφοι εκτιμούν ότι περίπου 500.000 Ρώσοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα —στην πλειονότητά τους άνδρες σε μάχιμη ηλικία. 

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει να στρατολογεί άτομα που θα μπορούσαν να πέσουν στη μάχη για πολύ καιρό ακόμη. Το ερώτημα είναι περισσότερο το πώς το καθεστώς του Πούτιν θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο χωρίς να πυροδοτήσει αντιδράσεις, κλίμα φόβου και κύμα μαζικής μετανάστευσης. 

4.Υποστήριξη της κοινής γνώμης. 

Κατά τις ανακοινώσεις του Πούτιν για την προσάρτηση των τμημάτων τεσσάρων ουκρανικών επαρχιών στη Ρωσία, τον περασμένο Σεπτέμβριο, 180.000 ανθρώποι συγκεντρώθηκαν στην Κόκκινη Πλατεία. Μετά τις μουσικές εκδηλώσεις το πλήθος παρατάχθηκε με ηρεμία σε ουρές για να επιβιβαστεί σε δεκάδες λεωφορεία. Η «αυθόρμητη» αυτή εκδήλωση ήταν πολύ καλά οργανωμένη.   

Σύμφωνα με τους FT, η δυσκολία διοργάνωσης εκδηλώσεων υποστήριξης για το καθεστώς είναι ένα ζήτημα που απασχολεί το Κρεμλίνο και ενόψει των προεδρικών εκλογών του επόμενου έτους —στις οποίες ο Πούτιν αναμένεται να είναι υποψήφιος για την πέμπτη θητεία του. 

Σε δημοσκοπήσεις που έγιναν τον Σεπτέμβριο, η κρατική εταιρεία δημοσκοπήσεων Vtsiom ισχυρίστηκε ότι το 73% των Ρώσων υποστήριζε τον πόλεμο, ενώ η Levada Center, η μοναδική ανεξάρτητη δημοσκοπτική εταιρεία της Ρωσίας, κατέληξε σε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα: 72%.   

Δυτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι η άνευ προηγουμένου καταστολή των διαφωνούντων από τη Ρωσία και ο νόμος του Πούτιν που προβλέπει ποινές φυλάκισης έως και 15 ετών για «δυσφήμηση των ενόπλων δυνάμεων», καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη την εκτίμηση της πραγματικής έκτασης της υποστήριξης της κοινής γνώμης για τον πόλεμο.  

Αλλωστε η λογοκρισία του καθεστώτος έχει φιμώσει τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης και τον αντιπολεμικό ακτιβισμό. Αρα και η υποστήριξη για τον πόλεμο που φαίνεται στις δημοσκοπήσεις αποκρύπτει ίσως ένα μέρος της πραγματικής εικόνας.   

Το συμπέρασμα των Financial Times, ένα χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου, είναι ότι η πολεμική μηχανή του Πούτιν βρίσκεται υπό τεράστια πίεση και θα δυσκολευτεί να φέρει εις πέρας με επιτυχία τις αποφασιστικές νέες επιθέσεις που σχεδιάζει ο ρώσος πρόεδρος. 

Ωστόσο, η Ρωσία διαθέτει ακόμη τους πόρους, ανθρώπινους και οικονομικούς, ώστε να συνεχίσει να πολεμά στην Ουκρανία για αρκετό καιρό ακόμη. 


Πηγή: Protagon.gr




 Πηγή: Protagon.gr



Πηγή: Protagon.gr

Γιατί οι πρώην Πρωθυπουργοί να μην εκλέγονται με σταυρό; - O ενοχλητικά σιωπηλός - Ο προφήτης για την έλευση του ΔΝΤ


 

 Η 14ετής παρουσία-απουσία του Κώστα Καραμανλή στη Βουλή είναι μια ευκαιρία να επανεξετάσουμε το εκλογικό θέσφατο ότι ένας πρώην Πρωθυπουργός δεν απαιτείται να δίνει τη μάχη του σταυρού στην εκλογική περιφέρεια όπου κατεβαίνει υποψήφιος

Ανδρέας Στασινός

Ας πούμε ότι ο Κώστας Αλ. Καραμανλής δεν αποφάσιζε ότι «ήρθε η ώρα» να ολοκληρωθεί η κοινοβουλευτική του «διαδρομή». Ας υποθέσουμε, δηλαδή, ότι ο πρώην Πρωθυπουργός τα ζύγιζε διαφορετικά, έκρινε πως δεν ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα προεκλογικά στη ΝΔ και ότι με τη δύναμη της αγαπημένης του αδράνειας συνέχιζε την κοινοβουλευτική του «διαδρομή». Ποιος θα τον εμπόδιζε; Κανείς. 

Και το 2027 θα μετρούσαμε άλλα τέσσερα χρόνια αφωνίας ενός συγκεκριμένου μέλους της Εθνικής Αντιπροσωπείας που τόσο καιρό θεωρούσε δικαίωμά του να καταλαμβάνει μια έδρα και να την αράζει στα «ορεινά» της Βουλής με την παρέα του. Υπάρχει μια μόνο λογική στη μέριμνα του νομοθέτη να έχει ένας πρώην Πρωθυπουργός το δικαίωμα του (επαν)εκλέγεσθαι χωρίς σταυρό: ότι το ελληνικό κοινοβούλιο ίσως χρειαστεί την παρουσία και τη συσσωρευμένη γνώση ενός πολιτικού που είχε την εμπειρία της πρωθυπουργίας, επομένως είναι σωστό να εξασφαλίζεται η επανεκλογή του χωρίς να απαιτείται να δοθεί από μέρος του και η δύσκολη μάχη του σταυρού. 

Είναι σωστή αυτή η προσέγγιση, υπό μία αυστηρή προϋπόθεση όμως: αυτή η εμπειρία να κατατίθεται στο κοινοβούλιο. Ο κ. Καραμανλής, 14 χρόνια από τότε που αποχώρησε από το Μέγαρο Μαξίμου, δεν πήρε τον λόγο ούτε μία (1) φορά. Ποια εμπειρία, ποια σοφία –αν υποθέσουμε ότι υπήρξε τέτοια– ενστάλλαξε στη Βουλή με την παρουσία του από το 2009 και μετά;

 :Aλλοι πρώην Πρωθυπουργοί μίλησαν –ο Κώστας Σημίτης έδωσε εκείνη την ιστορική, αλλά δυστυχώς προφητική, ομιλία για την έλευση του ΔΝΤ το 2008, ο Αντώνης Σαμαράς μίλησε σε κρίσιμες συζητήσεις στην Ολομέλεια, ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε και αυτός, ο δε Αλέξης Τσίπρας νομίζει ότι θα ξαναγίνει Πρωθυπουργός και μιλάει συνεχώς· ο κ. Καραμανλής όμως ήταν ενοχλητικά σιωπηλός, λες και μας έκανε και χάρη που τον είχαμε βουλευτή. 

Και εντάξει, από αυτόν ξεμπερδέψαμε, αλλά κανείς δεν μας εγγυάται ότι δεν θα υπάρξει κάποιος νέος «Καραμανλής» που θα αρκεστεί στον τίτλο και την εφήμερη δόξα του και θα καταλαμβάνει με την άνεσή του μια βουλευτική έδρα χωρίς να θεωρεί ότι χρειάζεται να κάνει κάτι παραπάνω. 

Είναι, ίσως, η ώρα να το ξανασκεφτούμε. Να επανεξετάσουμε το εκλογικό θέσφατο ότι ένας πρώην Πρωθυπουργός δεν απαιτείται να δίνει τη μάχη του σταυρού στην εκλογική περιφέρεια όπου κατεβαίνει υποψήφιος. Θα πρέπει να είναι και αυτός ένας από τους 300 –άλλωστε άλλο πράγμα η νομοθετική εξουσία της οποίας φιλοδοξεί να είναι μέρος και άλλο η εκτελεστική, της οποίας κάποτε ηγήθηκε. 

Η μάχη του σταυρού θα του είναι και μια διαρκής υπενθύμιση ότι κάποια στιγμή θα ελέγχεται από το εκλογικό σώμα για το τι (δεν) κάνει στη Βουλή, αν θα εκπληρώνει ή όχι τα καθήκοντα που του αναθέτει με τον σταυρό του ο ψηφοφόρος.


 Πηγή: Protagon.gr

Η κομμουνιστική προδοσία της Βορείου Ηπείρου .. - Τα εγκλήματά τους με αριθμούς...


 

Επί τη ευκαιρία, της επετείου ανακηρύξεως της αυτονομίας  της Β. Ηπείρου,
πριν λίγες ημέρες, θα αποκαλύψουμε μια ακόμη προδοσία του ΚΚΕ (κι όταν λέμε του ΚΚΕ, εννοούμε ολοκλήρου αυτού του εσμού που αποκαλείται αριστερά και που μέχρι το 1968 είχε ενιαία έκφραση το ΚΚΕ). Μια προδοσία συνεχή  και απροκάλυπτη , αλλά άγνωστη εν πολλοίς στο ευρύ κοινό.

Μέχρι την έναρξη του Β΄ Π.Π., το ΚΚΕ είναι αδιάφορο ως προς την Β. Ήπειρο, εφόσον η «μάνα των λαών» (ΕΣΣΔ) δεν είχε συμφέροντα εκεί. Αλλά, κατά την διάρκεια του πολέμου, αλλάζουν τα πράγματα. Το 1942, ακραιφνείς Έλληνες δημιουργούν το Μέτωπο Απελευθερώσεως Βορείου Ηπείρου (Μ.Α.Β.Η.), με σκοπούς προφανείς. 

Το Μέτωπο βρέθηκε από την αρχή εν μέσω δύο πυρών: των κομμουνιστών ανταρτών του Χότζα και των Τουρκαλβανών Τσάμηδων. 

Οι τελευταίοι, είχαν συμμετάσχει στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο με δύο τάγματα πεζικού, που είχαν ενσωματωθεί στον ιταλικό στρατό και κατά την διάρκεια της ιταλικής κατοχής σχημάτισαν συμμορίες και δρούσαν ως βοηθοί των κατακτητών, κυρίως στην περιοχή της Θεσπρωτίας, όπου ήταν η «βάση» τους. Οι Ιταλοί είχαν υποσχεθεί ότι μετά τον πόλεμο θα παραχωρούσαν την Ήπειρο στους Τουρκαλβανούς, για την δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας», δορυφόρου της «Μεγάλης Ιταλίας». Οι Τσάμηδες αποδείχθησαν αντάξιοι της εμπιστοσύνης των Ιταλών. 

Ιδού τα εγκλήματά τους με αριθμούς:
 


630 δολοφονίες, 460 απαγωγές, 210 βιασμοί, 2.330 πυρπολήσεις κατοικιών (αφού πρώτα τα λεηλατούσαν…) και χιλιάδες αρπαγές ζώων. 

Όπως ήταν φυσικό κι επόμενο, μετά την φυγή των Ιταλών προστατών τους, έφυγαν (ή εκδιώχθηκαν) και οι Τσάμηδες, που εγκαταστάθηκαν στην Αλβανία, για να αποφύγουν τις συνέπειες των κακουργημάτων τους εις βάρος των Ελλήνων. Αργότερα, το 1947, με απόφαση της τότε κυβερνήσεως στερήθηκαν την ελληνική ιθαγένεια και δημεύθηκαν οι περιουσίες τους, οι οποίες αποδόθηκαν στα θύματά τους. 

Σήμερα έχουν συστήσει σύλλογο και με τις ευλογίες της αλβανικής κυβερνήσεως, ζητούν την αποκατάστασή τους και την απόδοση των περιουσιών τους! Αυτήν την στιγμή, αποτελούν την αιχμή του αλβανικού ανθελληνικού δόρατος… 

Οι άνδρες του ΜΑΒΗ είχαν αποκτήσει επικοινωνία με τον ΕΔΕΣ του Ν. Ζέρβα και σε πολλές περιπτώσεις δρούσαν από κοινού. Μετά τις ύπουλες επιθέσεις του ΕΛΑΣ κατά των δυνάμεων του Ζέρβα (1943) και την αποδιοργάνωση που ακολούθησε, οι μαχόμενοι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας έμειναν εκτεθειμένοι στην δολοφονική μανία των Τσάμηδων, αλλά και των κομμουνιστών του Χότζα. Όμως, την χαριστική βολή, τους την έδωσε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, εκπρόσωποι του οποίου υπέγραψαν συμφωνίες συνεργασίας με τους σφαγείς του ελληνισμού και καλούσαν τους Βορειοηπειρώτες με την παρακάτω ανακοίνωση, να συνεργασθούν με τους σφαγείς τους! 

Ιδού τα χάλια τους: «Προς τον λαόν της Ελληνικής μειονότητος εν Αλβανία 


Στη σύσκεψη της 8ης Αυγούστου, απεφασίσθη όπως η μειονότης μετάσχη του αντιφασιστικού αγώνος περισσότερον ενεργώς. Κατέστη δε φανερόν πως για να επιτευχθεί τούτο, πρέπει να ιδρυθούν ομάδες της μειονότητος κάτω από την καθοδήγηση Αρχηγείου αποτελούμενον από Αλβανόν αντιπρόσωπον, αντιπρόσωπον της μειονότητος και αντιπρόσωπον της ελληνικής οργανώσεως (ΕΑΜ), της συνεργαζομένης με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Αλβανίας. Ο ίδιος τρόπος καθοδηγήσεως απεφασίσθη και δια την πολιτικήν οργάνωσιν. Την 10η Αυγούστου δε, εις κοινήν σύσκεψιν αντιπροσώπων των συνεργαζομένων ελληνο-αλβανικών οργανώσεων, μελετήθηκαν τα προβλήματα του αγώνος, τα οποία παρουσιάζουν η μειονότης εν Αλβανία και η μειονότης εν Ελλάδι και κατάληξαν εις την δημοσιευμένην απόφασιν. Ελπίζομεν ότι ο λαός της μειονότητος θα κατανοήσει το κρίσιμο των περιστάσεων και τη λεπτότητα των μειονοτικών ζητημάτων. Χρειάζεται επομένως απόλυτη πειθαρχία στην καθοδηγητική επιτροπή. Ο λαός να προσέξει να μην αναθέσει υπεύθυνη θέση σε ανθρώπους που ανεμίχθησαν σε παλαιούς αγώνες κι έχουν δημιουργήσει παρεξηγήσεις. Επίσης, να μην αναθέσει υπεύθυνη θέση σε άτομα γνωστών σωβινιστικών φρονημάτων. Πάσα προπαγάνδα σωβινιστική και διασπαστική απαγορεύεται απολύτως. Ο λαός δέον να απομονώσει όσους θέλουν να τον παρασύρουν εις πράξεις εκτός της γραμμής του αντιφασιστικού αγώνος. Σήμερα γίνεται αγών των λαών και η νίκη θα είναι των λαών, η νίκη της λαϊκής δημοκρατίας» (πηγή: Α. Κύρου – «Εθνική Αντίστασις και Εθνική Μειοδοσία», σελ. 306). 

Βλέπουμε, λοιπόν, πως το ΕΑΜ (ΚΚΕ) ανακάλυψε την ύπαρξη… αλβανικής μειονότητος στην Ελλάδα, από το 1943! Αυτή ήταν η «εθνική αντίσταση»! 

Ωστόσο, μπορεί κάποιος να σας εμφανίσει άλλα έγγραφα του ΕΑΜ που να αναφέρονται στην Β. Ήπειρο. Πράγματι, τον πρώτο καιρό της κατοχής που το ΚΚΕ κρυβόταν πίσω από το «πατριωτικό» ΕΑΜ, υπήρξαν κάποιες ελάχιστες αναφορές στην Β. Ήπειρο. Προφανώς, για να πεισθεί ο κόσμος ότι το ΕΑΜ ήτο πράγματι «πατριωτική» οργάνωσις, που αποδεχόταν τις εθνικές διεκδικήσεις. Το «ενδιαφέρον» ήταν πέρα για πέρα ψεύτικο. Αναφέρει σχετικώς ο Ζαχαριάδης το 1949, όταν το ΚΚΕ δεν χρειαζόταν πλέον την μάσκα του «πατριωτισμού»: 

«Το λαϊκό επαναστατικό στρατόπεδο περνά μια περίοδο ανασυγκρότησης. Ξεκαθαρίζεται και το ιδεολογικό μέτωπο από τις παλιές αμαρτίες. Μαζί με το λαϊκοδημοκρατικό διαχωρισμό απαλλάσσεται το ΕΑΜ κι από τις λαθεμένες σωβινιστικές επιδράσεις, που εκφράζονταν με ότι στο διάστημα της κατοχής υιοθέτησε τα μεγαλοελλαδίτικα συνθήματα και ζητούσε εδαφικές παραχωρήσεις σε βάρος της Βουλγαρίας και της Αλβανίας» 

*(πηγή: «Καινούργια κατάσταση – καινούργια καθήκοντα. Οι διαπιστώσεις, η γραμμή και οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ (9-10-1949)», έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ) 

Το τέλος του πολέμου βρίσκει την Αλβανία στο κομμουνιστικό στρατόπεδο και την Ελλάδα στο Δυτικό. 

Την εποχή εκείνη, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων αναμένει την εκπλήρωση των υποσχέσεων των «μεγάλων συμμάχων» μας, με την παραχώρηση των Δωδεκανήσων, της Κύπρου, της Β. Ηπείρου, της Ρωμυλίας. Το κλίμα είναι πατριωτικό και διεκδικητικό. 

Το ΚΚΕ, που εκείνη την εποχή παίζει το χαρτί του πατριωτισμού («εθνική αντίσταση» κ.τ.λ.), διστάζει να πάει ανοικτά κόντρα στο λαϊκό αίσθημα, αφήνοντας «στον πάγο» τις παλαιότερες θέσεις του για την Μακεδονία, αν και εκφράζει την… ανησυχία του για την αποχώρηση των Βουλγάρων από την Μακεδονία: «Άρχισε η αποχώρηση του βουλγαρικού στρατού από την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη. Οι Έλληνες σύντροφοι ανησυχούν πολύ…» – Ραδιοτηλεγράφημα του Kostov – μέλους της Κ.Ε. του Κ.Κ. Βουλγαρίας προς τον Dimitrov για την αποχώρηση του βουλγαρικού στρατού από την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη και τις ανησυχίες των Ελλήνων συντρόφων , 12/10/1944- (πηγή: «Εμφύλιος Πόλεμος- Έγγραφα από τα γιουγκοσλαβικά και βουλγαρικά αρχεία», σελ. 199, εκδόσεις «Βήμα») και εκλιπαρεί τους Βουλγάρους να μην ανακινήσουν προς ώρας το Μακεδονικό: «Για το ζήτημα της Μακεδονίας υποστηρίζουν ότι η ανακίνησή του τώρα θα σήμαινε καταστροφικό πλήγμα στο Κόμμα τους και θα έριχνε νερό στο μύλο των εθνικιστών» – Ραδιοτηλεγράφημα του Kostov προς τον Dimitrov για την άφιξη του Αναστασιάδη στη Σόφια, 13/11/1944 – (πηγή: ό. π., σελ. 201) 

Ωστόσο, υπάρχουν ανοικτά θέματα εθνικών διεκδικήσεων, σε Β. Ήπειρο, Κύπρο και Δωδεκάνησα, οπότε οφείλει να λάβει κάποια θέση. 

Και λαμβάνει, όπως πάντα εις βάρος των πόθων του ελληνισμού, με σύνθημα «Όχι αλλαγή των συνόρων του 1939-Δεν ζητάμε τίποτα». 

Και για του λόγου το αληθές, ιδού το επίμαχο σημείο του λόγου του Ν. Ζαχαριάδη για την εξωτερική πολιτική, κατά το κλείσιμο των εργασιών της 12ης Ολομέλειας (25 έως 27/06/1945): «Όπως δεν αναγνωρίζουμε στους άλλους το δικαίωμα να έχουν εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος μας, έτσι κι εμείς δεν μπορούμε να θέτουμε παράλογες απαιτήσεις σε βάρος τους. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε βίαιη αλλαγή των συνόρων του 1939, ανεξάρτητα από ποια πλευρά αυτή προέρχεται… Αυτή η αρχή ισχύει και για τα Δωδεκάνησα και για την Κύπρο και για τη Βόρεια Ήπειρο» – (πηγή: ό. π., σελ. 63). 

Και τελικώς, η θέση του προδοτικού ΚΚΕ περνάει, με εξαίρεση τα Δωδεκάνησα! Η διεκδίκηση της Κύπρου και της Β. Ηπείρου εγκαταλείπεται… 

Λίγον καιρό αργότερα, αρχίζει ο «Τρίτος Γύρος» και πλέον το ΚΚΕ σταματάει να κρύβεται. Στο πλευρό του πολεμούν ήδη οι λεγόμενοι «Σλαβομακεδόνες» (βλέπε Κομιτατζήδες), αλλά δεν φθάνουν. 

Υπάρχει μεγάλη ανάγκη σε έμψυχο υλικό. Στο ΚΚΕ καταλήγουν στην απόφαση να ζητήσουν -δια στόματος Μάρκου Βαφειάδη- από τον κομμουνιστή δικτάτορα της Αλβανίας, Ενβέρ Χότζα, να τους στείλει μερικές χιλιάδες από τους φανατικούς ανθέλληνες Τσάμηδες –που έχουν εκδιωχθεί κακήν – κακώς από την Ελλάδα- για να τους εντάξει στον Δ.Σ.Ε. («Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος», δηλαδή, συμμορίτες…). 

Προφανώς, για να καταλήξει το ΚΚΕ σε μια τέτοια απόφαση, ήταν έτοιμο και για το αντάλλαγμα: την πλήρη δικαίωση των Τσάμηδων, άρα και την παραχώρηση και της Νοτίου Ηπείρου στην Αλβανία! 

Ευτυχώς, είτε ο Χότζα δεν συνειδητοποίησε την μεγάλη ευκαιρία που του παρουσιάστηκε, είτε πράγματι δεν είχε εμπιστοσύνη στους Τσάμηδες και αρνήθηκε. Ιδού και το σχετικό έγγραφο: «Έκθεση του Hoxha (Ενβέρ Χότζα) προς τον Τίτο για την επίσκεψη του Βαφειάδη στα Τίρανα (24/09/1947) – Σας πληροφορώ για την επίσκεψη στα Τίρανα του στρατηγού Μάρκου. Ήρθε χωρίς καμία προηγούμενη ειδοποίηση. Για το λόγο αυτό δεν συναντήθηκα μαζί του. Εξουσιοδότησα έναν σύντροφο από το Πολιτικό Γραφείο να συζητήσει μαζί του. 

Έθεσε τα ακόλουθα ερωτήματα: 

Να αποσταλούν 3.000-4.000 Τσάμηδες για τον Δημοκρατικό Στρατό, από τις 18.000 που ζουν στην Αλβανία, διωγμένοι από την Ελλάδα από τις δυνάμεις του Ζέρβα. 

…Όσον αφορά τους Τσάμηδες, θεωρούμε ότι προς το παρόν δεν μπορούν να αποτελέσουν παράγοντα βοήθειας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα βρέθηκαν υπό την επίδραση της αντίδρασης. Δεν θα θελήσουν να πάνε να πολεμήσουν, αλλά και για εκείνους που θα θελήσουν να πάνε υπάρχει ο κίνδυνος να περιπέσουν σε αμερικανική επίδραση. Για το λόγο αυτό απαντήσαμε ότι προς το παρόν αυτό είναι αδύνατο, λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα του Δημοκρατικού Στρατού, αλλά ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε να στείλουμε την κατάλληλη στιγμή αυτούς που έχουν τη δυνατότητα…» – (πηγή: ό. π., σελ. 104). 

Βεβαίως, η μη αποστολή Τσάμηδων στους συμμορίτες, δεν σήμαινε ότι αν κέρδιζε ο ΔΣΕ δεν θα υποχρεώνονταν οι συμμορίτες από τον «μεγάλο πατερούλη» Στάλιν, να παραχωρήσουν εδάφη στην Αλβανία… Μετά το τέλος του συμμοριτοπολέμου και την απόσχιση Τίτο από το σοβιετικό μπλοκ, δημιουργήθηκαν πολλαπλές εντάσεις στα ελληνο-αλβανικά σύνορα και το θέμα της Βορείου Ηπείρου ξαναφούντωσε. 

Τότε, το ΚΚΕ -δια στόματος του αρχηγού του Ζαχαριάδη- υπερασπίστηκε για μια ακόμα φορά το αλβανικό μόρφωμα από την «επιθετικότητα» της Ελλάδος και του Τίτο: «Άμεσος στόχος Ελλάδας και Γιουγκοσλαβίας είναι η Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας. Ενδεικτικό γι’ αυτό είναι όχι μόνο οι ατελείωτες μοναρχοφασιστικές πολεμικές προκλήσεις στα σύνορα, η διεκδίκηση της Νότιας Αλβανίας, η ακατάπαυστη λυσσασμένη προπαγάνδα ενάντια στην Αλβανία, μα και το γεγονός ότι ο Τίτο κατάγγειλε τελευταία τη συνθήκη φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας με τη Λ.Δ. της Αλβανίας» – (πηγή: «Καινούργια κατάσταση – καινούργια καθήκοντα. Οι διαπιστώσεις, η γραμμή και οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ (9-10-1949)», έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ). 

Εν συνεχεία και παρά την ανεξαρτητοποίηση της Αλβανίας από την ΕΣΣΔ, ουδέποτε το ΚΚΕ αναφέρθηκε στο βορειοηπειρωτικό ζήτημα, ζητώντας έστω ανθρώπινα δικαιώματα για τους κατατρεγμένους Βορειοηπειρώτες. 

Μάλιστα, όταν κατέφτασαν εδώ οι πρώτοι φυγάδες, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το ΚΚΕ, υποδέχθηκε τους κατατρεγμένους αδελφούς μας με το σύνθημα: «Επαγγελματίες Βορειοηπειρώτες, κάτω τα χέρια από την σοσιαλιστική Αλβανία». 

Ακόμα και σήμερα, που εμφανίζεται ξανά με «πατριωτική» λεοντή, για το ΚΚΕ βορειοηπειρωτικό ζήτημα δεν υφίσταται! 

Βεβαίως, από τους μονίμους προδότες της πατρίδος, δεν περιμέναμε τίποτε καλύτερο… 


(Διαχρονικό κείμενο του Γ. Δημητρακόπουλου, Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού)

πηγή:http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/02/blog-post_911.html