Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2021

Πρωθυπουργός για τον εμβολιασμό: Άμυνά μας είναι τα τεστ και οι βασικές προφυλάξεις. - Η τρίτη δόση του εμβολίου αποκρούει την βαριά νόσηση από τη μετάλλαξη Όμικρον


 Καλημέρα σας κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Με τη σημερινή μας συνεδρίαση ολοκληρώνεται μία δύσκολη αλλά, πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, παραγωγική χρονιά. Και με τα σχέδια νόμου τα οποία θα συζητήσουμε και θα εγκρίνουμε σε λίγο οι νέοι νόμοι που έχουμε προωθήσει και υλοποιήσει σε όλους τους τομείς ξεπερνούν πια τους 250.

Η ατζέντα μας σήμερα περιλαμβάνει ακόμα το στρατηγικό σχέδιο κυβερνητικής πολιτικής για το 2022, δηλαδή τον προγραμματισμό μας για την επόμενη χρονιά, στο ξεκίνημα της οποίας όμως ρίχνει δυστυχώς τη σκιά της η μετάλλαξη Όμικρον του κορονοϊού. Αναγνωρίζω την κούραση όλων ύστερα από δύο σχεδόν χρόνια. Ελπίζαμε ότι με το εμβόλιο θα έφτανε το τέλος αυτής της περιπέτειας και τώρα μία νέα έξαρσή της έρχεται να το καθυστερήσει. Δεν πρέπει όμως να μας νικήσει ούτε η κούραση, ούτε ο φόβος.

Όπως έχουμε εξηγήσει πολλές φορές πρόκειται για έναν παγκόσμιο υγειονομικό κίνδυνο που, ήδη, οδηγεί πολλές χώρες στην αναθεώρηση της στρατηγικής τους, καθώς η μετάλλαξη Όμικρον είναι ξεκάθαρα πολύ πιο μεταδοτική. Φαίνεται να πολλαπλασιάζεται μέσα σε λίγες μέρες. Δεν γνωρίζουμε ακόμα τη νοσηρότητά της. Υπάρχει όμως μια έντονη ανησυχία ότι αυτή η απότομη έξαρση μπορεί να βάλει τα συστήματα υγείας κάτω από πολύ μεγάλη πίεση.

Θέλω να τονίσω ότι τα μέτρα τα οποία βλέπουμε να λαμβάνουν άλλες χώρες ισχύουν ήδη από καιρό στην Ελλάδα. Σε πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες είχαν μία πολύ πιο χαλαρή προσέγγιση απέναντι στην πανδημία. Στη Δανία ή στο Ηνωμένο Βασίλειο για παράδειγμα είχε καταργηθεί μέχρι και η μάσκα και ουσιαστικά όλοι οι έλεγχοι οι οποίοι γίνονταν ήταν υποτυπώδεις. Και γι’ αυτό και σπεύδουν τώρα σε αυστηρότερους περιορισμούς.

Αντίθετα, στη χώρα μας, επειδή είχαμε λιγότερους εμβολιασμούς, διατηρήσαμε την ελεγχόμενη πρόσβαση σε κλειστούς χώρους και φυσικά τα μέτρα ατομικής προστασίας, που τώρα δικαιώνουν την αναγκαιότητά τους. Ταυτόχρονα όμως αποδεικνύεται ότι η τρίτη δόση του εμβολίου αποκρούει την βαριά νόσηση από τη μετάλλαξη Όμικρον. Καθώς, λοιπόν, εδώ τα κρούσματα τις τελευταίες εβδομάδες βρίσκονται σε ύφεση και σε διαρκή καθοδική πορεία -είναι μία ύφεση της τάξης του 40% σε σχέση με τα κρούσματα του προηγούμενου κύματος- ο στόχος μας για τις επόμενες εβδομάδες είναι διπλός:

Από τη μία πλευρά να καθυστερήσουμε -όσο αυτό είναι εφικτό- την εξάπλωση της νέας παραλλαγής, που είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα κυριαρχήσει. Από την άλλη, να αξιοποιήσουμε αυτό το παράθυρο στον χρόνο για να θωρακιστούμε όλοι, κυρίως με το ενισχυτικό τρίτο εμβόλιο.

Οι πολίτες αντιλαμβάνονται, ανταποκρίνονται και τους ευχαριστώ για αυτό. Ήδη παραπάνω από 4 εκατομμύρια, 7 στους 10 δικαιούχους, έσπευσαν να κάνουν ή να κλείσουν ραντεβού για την ενισχυτική δόση. Και σχεδόν 150.000 συμπολίτες μας άνω των 60, οι πιο ευάλωτοι δηλαδή, έχουν κλείσει ραντεβού τον τελευταίο μήνα ή έκαναν την πρώτη δόση. Και είναι μία απάντηση σε όλους όσοι είχαν αμφισβητήσει την υποχρεωτικότητα σε αυτή την ηλικιακή κατηγορία που τόσο πολύ την έχει ανάγκη. Έτσι, η ομάδα αυτή των άνω των 60 προσεγγίζει πια τα ποσοστά εμβολιασμού της Ευρώπης. Είναι κάτι το οποίο πρέπει να συνεχιστεί και κάτι το οποίο πρέπει να ενταθεί.

Από τη νέα αυτή μάχη της υγείας απουσιάζει δυστυχώς η αξιωματική αντιπολίτευση. Η μόνη στον κόσμο που αντί για λύσεις απέναντι στην κοινή απειλή θυμήθηκε ξαφνικά τις εκλογές για να λύσει τα δικά της εσωτερικά προβλήματα. Είναι το τέλος ενός κατήφορου για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού προηγουμένως καταψήφισε σχεδόν όλες τις πολιτικές κατά της πανδημίας. Πάντα απέναντι σε ό,τι ενώνει και πάντα κοντά σε ό,τι διχάζει.

Και ειλικρινά λυπάμαι για ένα κόμμα που, σε αντίθεση με όσα έλεγε ο αρχηγός του πριν από λίγο καιρό, επιλέγει να γίνει συνειδητός υπονομευτής της χώρας. Απέρριπτε τις κάλπες όταν η πανδημία υποχωρούσε και τις ζητάει τώρα που η Όμικρον επιτίθεται. Κρίμα.

Όμως η υγεία των Ελλήνων είναι πάνω από κόμματα και από τις διαφορές τους. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι οι πολίτες αδιαφορούν τελικά για όσους αδιαφορούν για το κοινό καλό.

Στους πολίτες, λοιπόν, απευθυνόμαστε και σήμερα, με ένα σχέδιο δύο φάσεων. Με πρώτο βήμα να περάσουμε με ασφάλεια τις γιορτές, χωρίς να παγώσει η οικονομία και η κοινωνία αλλά και χωρίς οι δραστηριότητες αυτών των ημερών να μας κοστίσουν αργότερα.

Και σίγουρα αυτήν την περίοδο όπλα μας είναι τα τεστ. Όλοι, οι εμβολιασμένοι και μη, θα πρέπει να κάνουμε self test. Ενώ θα συνεχίσουν να γίνονται παντού οι διαγνωστικοί έλεγχοι από τα συνεργεία της πολιτείας.

Είναι αλήθεια ότι δέχτηκα εισηγήσεις για υποχρεωτικά rapid test σε όλους για την είσοδο σε χώρους διασκέδασης. Τις απέρριψα, γιατί θεώρησα ότι ένα τέτοιο μέτρο και θα ήταν άδικο για τους εμβολιασμένους και τελικά θα ήταν πολύ δύσκολο στην εφαρμογή του. Αντί λοιπόν να επιβάλλω κάτι σε όλους, επέλεξα να εμπιστευτώ όλους.

Και για αυτόν ακριβώς τον σκοπό η πολιτεία θα διαθέσει ακόμα δύο δωρεάν self test σε ολόκληρο τον πληθυσμό. Με την σύσταση το μεν πρώτο να χρησιμοποιηθεί κατά την διάρκεια των γιορτών και το δεύτερο αμέσως μετά την Πρωτοχρονιά. Και ζητώ από τους συμπολίτες μας να τα χρησιμοποιήσουν, ιδίως πριν από τις εορταστικές μαζικές συναθροίσεις.

Νομίζω ότι πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητή η σημασία αυτής της πρωτοβουλίας. Γιατί θα επιτρέψει σε όλους μας να ελέγχουμε την υγεία μας σε πραγματικό χρόνο. Αλλά θα κάνει τελικά πιο άνετη, πιο ελεύθερη, πιο ασφαλή τη διασκέδαση, γνωρίζοντας ότι το περιβάλλον στο οποίο θα βρισκόμαστε θα είναι πιο ασφαλές.

Και θα ζητήσω από τους συμπολίτες μας να μην περιοριστούν μόνο στα δυο δωρεάν self test τα οποία χορηγεί η πολιτεία, αλλά στην κρίση τους, όποτε βρίσκονται σε χώρους μαζικής συνάθροισης, οι ίδιοι με αίσθηση ευθύνης απέναντι στην υγεία τους και στην υγεία των ανθρώπων που αγαπούν, να προχωρούν και να κάνουν επιπρόσθετα self test, έτσι ώστε να έχουμε μία πραγματική εικόνα σε πραγματικό χρόνο για την εξέλιξη της πανδημίας.

Η δεύτερη φάση της άμυνας μας αφορά τις πρώτες εβδομάδες του 2022. Και ανάλογα με την εξέλιξη της πανδημίας έχουμε στη διάθεσή μας ένα εύρος επιλογών, όπως η επέκταση της τηλεργασίας, οι ρυθμίσεις ωραρίων στην εστίαση και την διασκέδαση. Όχι, πάντως, αναστολή της λειτουργίας των σχολείων. Όλα όμως, το τονίζω αυτό, θα κριθούν από τα τότε δεδομένα. Καμία απόφαση δεν έχει ακόμα ληφθεί.

Ήδη η έγκαιρη πρωτοβουλία να ανοίξει η τρίτη δόση για όλες τις ηλικίες, να ξεκινήσουν οι εμβολιασμοί των παιδιών -να ευχαριστήσω τους γονείς που ανταποκρίνονται πολύ θετικά σε αυτή την πρωτοβουλία- να ενταθεί η θωράκιση των άνω των 60, να ελέγχονται οι εισερχόμενοι από το εξωτερικό και με μοριακά, αλλά και με rapid test, όλα αυτά συγκροτούν μία πρώτη ζώνη άμυνας.

Σειρά τώρα έχει η δική μας συμπεριφορά στις γιορτές. Οι χαρούμενες συγκεντρώσεις δεν πρέπει να γίνουν εστίες μετάδοσης πόνου. Άμυνά μας είναι τα τεστ και οι βασικές προφυλάξεις. Και η στάση μας σήμερα θα κρίνει και τις αποφάσεις μας αύριο.

Θέλω να τονίσω ότι ήδη η ελληνική πολιτεία έχει διαθέσει σχεδόν 80 εκατομμύρια, επαναλαμβάνω, εκατομμύρια δωρεάν self test, αξίας σχεδόν 150 εκατομμυρίων ευρώ. Και αυτή η φροντίδα του κράτους θα συνεχιστεί, πλαισιωμένη πια και από άλλα όπλα, όπως τα νέα φάρμακα, η χρήση των οποίων θα εξαπλωθεί γρήγορα μετά την επίσημη έγκρισή τους.

Το μήνυμα λοιπόν και φέτος είναι ότι οι καλύτερες γιορτές είναι οι ασφαλείς γιορτές. Αυτή τη στιγμή δεν χρειαζόμαστε νέα μέτρα. Αρκεί, το τονίζω, να τηρήσουμε τα μέτρα τα οποία ήδη υπάρχουν. Με συχνούς ελέγχους, επιτάχυνση των εμβολιασμών, ιδίως της ενισχυτικής δόσης, και όπως σας είπα με πολλά self test, έτσι ώστε εμείς οι ίδιοι να ελέγχουμε την κατάσταση της υγείας μας.

Πρόκειται για ένα κοινό στοίχημα πολιτείας και πολιτών απέναντι στην Όμικρον. Και αυτό πρέπει να απαντηθεί και να κερδηθεί τις επόμενες εβδομάδες. Και πιστεύω ότι με ευθύνη και με ωριμότητα μπορούμε να κερδίσουμε και αυτό το στοίχημα.

Γιγίτ Μπουλούτ ο μέγας σύμβουλος του Ταγίπ: Εάν μας ζορίσετε θα καταλάβουμε και τη… Θεσσαλονίκη!


 Η απάντηση για τον γνωστό Γιγίτ Μπουλούτ, έναν από τους επικεφαλής συμβούλους του Ερντογάν και μέλους του Προεδρικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής, στα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Τουρκία είναι ξεκάθαρη: η κατάληψη και της Θράκης, γιατί όχι, και της… Θεσσαλονίκης.

Η ανάρτηση

Αυτό, άλλωστε, υπονόησε ο ίδιος σε ανάρτησή του στο Twitter:

«Αν η παγκόσμια αυτοκρατορική δομή συνεχίσει να επιτίθεται σε κάθε πεδίο στο μεγάλο τουρκικό έθνος, τότε το μεγάλο τουρκικό έθνος θα επιστρέψει στα σύνορα του Εθνικού Ορκου».

Η κατάντια…

Θέλοντας να καταδείξει την κατάντια του καθεστώτος, όπως γράφουν τα tourkikanea, ο επίσης γνωστός εξόριστος τούρκος διανοούμενος Μεχμέτ Εφέ Τσαμάν ερμήνευσε τις θλιβερές δηλώσεις Μπουλούτ:

«Ο επικεφαλής σύμβουλος του Ερντογάν κ. Μπουλούτ απειλεί τον κόσμο με επέκταση σχετικά με τη συνεχιζόμενη υποτίμηση της λίρας» σημειώνει ο κ. Τσαμάν, παραθέτοντας και τη δήλωση Μπουλούτ:

Ο εθνικός όρκος

Ο τουρκικός εθνικός όρκος είναι η διακήρυξη, το 1920, έξι σημείων των τούρκων εθνικιστών που θέτει τα σύνορα της μελλοντικής Τουρκικής Δημοκρατίας, στα όρια της ηττημένης κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα οποία συμπεριλαμβάνουν, «τις περιοχές του Κιρκούκ, της Θεσσαλονίκης, του Χαλεπίου και της Μοσούλης».


πηγή:https://www.tanea.gr/2021/12/21/politics/symvoulos-tou-erntogan-ean-mas-zorisete-tha-katalavoume-kai-ti-thessaloniki

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2021

Πρόσκληση στην Εορταστική μας Χριστουγεννιάτικη Εκδήλωση


 

Θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας από τον κίνδυνο περαιτέρω διασποράς του κορωνοϊού COVID -19

          Εν όψει  της μεγάλης Εορτής των Χριστουγέννων, το παράρτημά μας θα πραγματοποιήσει την Παρασκευή  24 Δεκεμβρίου, την καθιερωμένη Εορταστική του εκδήλωση.

Για τον λόγο  αυτό,
                             Προσκαλούμε
τα ε.ε. και ε.α. στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, καθώς και τους Φίλους που πρόσκεινται στον χώρο μας, να παρευρεθούν στην εκδήλωσή μας για να εορτάσουμε, όλοι μαζί, την έλευση του Θεανθρώπου και  να προβούμε επίσης και στην ανταλλαγή Ευχών

      Έναρξη της εορταστικής εκδήλωσης 10:00 και πέρας 13:00 ώρα

      










"Κάντε κάτι…" - Η εξομολόγηση των τριών παλικαριών από την νύμφη του Θερμαϊκού





Ο επιλοχίας με το θολό μάτι, το γένι των τριών ημερών και το σηκωμένο δάχτυλο, αφού έκανε homage στην οικογένεια Γ. Τράγκα,  τη Ρωζίτα Σώκου, τα 128 θύματα της πανδημίας  και τον Ευγένιο Τριβιζά, (!) ξεκαθάρισε πως …”συναισθηματικά τους υποχρέωσαν…” να μη μπορούν να καθαρίσουν τον θάλαμο τους από τα απόβλητα που πλημμύρισαν το στρατόπεδο τους.

Δυο φορές, όλες κι όλες, το στρατόπεδο πνίγηκε στο σκατό και τις δυο φορές οι σφουγγαρίστρες μπήκαν παρά πόδα και τα μεγάφωνα σίγησαν….                         «Η μία όταν καιγόταν η Αθήνα με αφορμή τον θάνατο του Αλέξη και γινόταν  κοινωνική εξέγερση (!) στην Ελλάδα και δεν μπορούσαν να κάνουν εκπομπή και βγάζαν τα εσώψυχα τους…»  και « η δεύτερη φορά όταν έγινε το απίστευτο έγκλημα της Μαρφίν.»  

Η τρίτη και φαρμακερή και ελπίζουμε τελευταία  … «όταν βίωσαν σαν εξωσωματική εμπειρία με τους ίδιους στο χειρουργικό τραπέζι, τις πληροφορίες που έρχονταν από το προηγούμενο βράδυ…»και αφορούσαν τα του οίκου τους. «Είναι πολύ συναισθηματική υπόθεση η σάτιρα, η κωμωδία και το ράδιο αρβύλα, και άνθρωποι που έχουν συναισθηματική νοημοσύνη(!) καταλάβαιναν ότι αυτό που γινόταν εκεί μέσα το χαιρόντουσαν και μόνο έτσι μπορούσαν να το κάνουν…»,  «γι’ αυτό και δεν μπορούν να κάνουν σατιρικές εκπομπές και ο κόσμος το κατάλαβε…»

Οι άλλοι δυο επιλοχίες, με ύφος μετανούσας Μαγδαληνής συμπαραστέκονταν στον  θαλαμοφύλακα και επικροτούσαν τις θέσεις του όταν δεν συμπλήρωναν την αναφορά.  Τα τηλεδικεία είχαν πιάσει από νωρίς δουλειά και έπαιρναν κεφάλια, το διαδίκτυο ξεσάλωνε, ενώ… « η επιθυμία τους είναι να πούνε μερικά πράγματα γι’ αυτό το θέμα, όχι επειδή το έχουν ξεπεράσει,- ακόμη βλέπουν αστεράκια -, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά όταν συνειδητοποιείς την αλήθεια το σοκ είναι μεγαλύτερο…» 

Το θύμα βέβαια κατά τους ίδιους, «…δεν είναι ούτε η εκπομπή, ούτε  ο εαυτός τους, αλλά η ίδια η κοπέλα και το τι έχει περάσει και ο ψυχολογικός βιασμός και η πίεση που συνεπάγεται αυτή η συνθήκη όταν παραβιάστηκε η ιδιωτική της ζωή…». Την οποία κοπέλα και κάθε προηγούμενη κοπέλα στη ζωή τού επί δεκατέσσερα χρόνια  συνεργάτη τους, αγνοούσαν. 

Είναι πολλά αυτά που είπαν μέσα σε κλίμα φόρτισης οι τρεις καμπαλέρος της σάτιρας. Αλλά δεν είπαν κουβέντα πως στο θέμα του  διαδικτυακού πορνοεκφοβισμού σε βάρος της ανυπεράσπιστης γυναίκας, δεν έπαιξε ρόλο η μήνυση της σε βάρος του τέταρτου της παρέας που σερνόταν επί τέσσερα χρόνια στα δικαστήρια με τον υπαίτιο να απουσιάζει σε ταξίδι… λόγω ασθενείας, αλλά η επί μακρόν έκθεση της στα μανταλάκια κάθε ροζ ιντερνετικής χαβούζας από τον πρώην συνεργάτη και φίλο τους, οι  άνευ αποτελέσματος  εκκλήσεις της σε δημοσιογράφους και  η βοήθεια που της προσέφερε ο ακτιβιστής Ηλίας  Γκιώνης, που έβγαλε πρώτος το θέμα στη φόρα και …μοσχοβόλησε ο κόσμος ποδαρίλα κι άπλυτη μασχάλη  πριν προλάβουν τα κοράκια των πρωινάδικων να ορμήσουν στο ψοφίμι!

Για να μην τα πολυλογούμε τα τρία παλικάρια από την νύμφη του Θερμαϊκού, αφού ευχαρίστησαν … «για τη συμπαράσταση και τα κύματα αγάπης που κατέκλυσαν το θάλαμο τους…» μετά την ανακοίνωση τους, εξομολογήθηκαν πως «… πέρα από όλα αυτά, εκείνο το οποίο δεν διαπραγματεύονται είναι η τιμιότητα, η συνέπεια και η ακεραιότητα που πιστεύουν πως έχουν…» 

Και αν με δεχτούμε πως έτσι είναι, γεγονός  που δεν αμφισβητούμε, δεν μπορούμε να πούμε και το ίδιο για τις μαθηματικές γνώσεις τους  στους συμψηφισμούς και τις εξισώσεις με αφορμή την Υπουργό Πολιτισμού και την υπόθεση Λιγνάδη όταν, ούτε λίγο ούτε πολύ απαίτησαν την παραίτηση της ενώ δεν παρέλειψαν να παραδώσουν μαθήματα ήθους και πολιτικού πολιτισμού  στους κυβερνώντες, διευκρινίζοντας πως αν και δεν έχουν θεσμικό ρόλο (sic),   δεν μπορούν να μη διερωτώνται  γιατί δεν ερευνήθηκε η υπόθεση της εμπλοκής του συνεργάτη τους επί τόσα χρόνια.

«…Κάντε κάτι για να μη συμβαίνουν αυτά τα πράγματα! Κάντε κάτι. Δημιουργείστε ένα πλαίσιο μια συνθήκη και ασπίδες προστασίας , δεν είναι τόσο δύσκολο γαμώτο. Γρήγορο, αποτελεσματικό, όχι τα επόμενα 100 χρόνια, κάντε αυτά τα πράγματα που για πολλούς απλούς ανθρώπους, επιστήμονες (!) είναι αυτονόητα  και για όλους  εσάς που χρόνια ολόκληρα σέρνεστε, είναι χωρίς αποτέλεσμα. Κάντε κάτι. Δημιουργείστε ένα πλαίσιο για να μη μπορούν να συμβαίνουν αλλά όταν συμβαίνουν να υπάρχει ένα πλαίσιο απονομής δικαιοσύνης και προστασίας του θύματος. Αμέσως ακαριαία.  Κάντε λοιπόν κάτι…»

Και για φινάλε:

«…Το Ράδιο Αρβύλα θα συνεχίσει και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα άνθρωπο να θίξει την εκπομπή  η οποία προς το παρόν σταματάει γιατί δεν έχουμε το βασικό συστατικό της καλής ψυχολογίας…»

Είπε και ελάλησε ο επιλοχίας και οι δυο συμπαραστάτες βάρεσαν  προσοχή και τα φώτα έσβησαν καθώς στο θάλαμο βάρεσε  σιωπητήριο. 

Κι όλοι εμείς που παρακολουθούμε την επικαιρότητα από απόσταση, θυμηθήκαμε τα λόγια του Άμλετ πριν κλείσουμε την τηλεόραση:

"Πώς να σε χρίσουν βασιλιά όταν δεν έχεις κεφάλι;"

 

Ο χρόνος και ο βοσκός - Η ξοφλημένη μορφή - Η εξαφάνιση και η ολική επαναφορά.


 Του Χρήστου Χωμενίδη 

"Τα έχουν ήδη μιλημένα-ξηγημένα" μού έλεγε πριν από τρεις βδομάδες ένας καλός μου φίλος. "Εφόσον ο Ανδρουλάκης κερδίσει στις εσωκομματικές, ο Τσίπρας στις επόμενες βουλευτικές εκλογές θα τον προτείνει για πρωθυπουργό της "προοδευτικής διακυβέρνησης”. Ως άτυπο δίπολο Σύριζα-Κινάλ θα αντιπαρατεθούν στη Νέα Δημοκρατία...

Ο φίλος μου υποστήριζε τον Ανδρέα Λοβέρδο. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι εντούτοις βλαξ. Αλλοίμονο άμα από τα εφηβικά του χρόνια είχε τόσο σκληρά μοχθήσει για να συγκροτήσει τον προσωπικό του μηχανισμό σε ολόκληρη τη χώρα, ξεκινώντας κουκί-κουκί από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Ξάνθης... Αλλοίμονο εάν είχε μείνει αταλάντευτα αφοσιωμένος στο Πασόκ σε καιρούς δεινούς, όταν μυριάδες μετακόμιζαν στον Σύριζα… Εάν είχε αρπάξει στον αέρα και την παραμικρή ευκαιρία που τού παρουσιάστηκε για την προσωπική του ανέλιξη – όπως οφείλει βεβαίως να κάνει κάθε πολιτικό ον... Προκειμένου σήμερα, ως πρόεδρος του Πασόκ, να αφεθεί στις θωπείες και στις φρούδες υποσχέσεις τού Σύριζα!

Ο Σύριζα, στην τωρινή τουλάχιστον μορφή του, έχει ξοφλήσει. Αρκεί, για να το διαπιστώσει κανείς, να παρακολουθήσει τον Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή. Να χρησιμοποιεί τις ίδιες και τις ίδιες φράσεις. Να εκρήγνυται όπως το 2011 και το 2015. Να εξαπολύει ξεθυμασμένους μύδρους, άσφαιρα πυρά. Κάποιοι ισχυρισμοί του ίσως να διαθέτουν βάση. Η συνολική του όμως παρουσία, από τις χειρονομίες μέχρι τον τόνο της φωνής του, παραπέμπουν σε μια εποχή που οι Έλληνες έχουν αφήσει πίσω τους. Και προτιμούν να λησμονήσουν. Ο Σύριζα, στο κατώφλι του 2022, δεν μοιάζει στο Πασόκ του 1989, το οποίο -σύμφωνα με την θρυλική ατάκα της Μελίνας- "δεν άρεσε πιά". Θυμίζει περισσότερο, τηρουμένων των αναλογιών, κάποιους γηραλέους πολιτευτές της βαθιάς Δεξιάς που εν έτει 1981 υστεριάζονταν ακόμα επικαλούμενοι τον "κομμουνιστικό κίνδυνο". Είχαν κολλήσει στο 1946. Έβλεπαν στον Ανδρέα Παπανδρέου έναν συνοδοιπόρο, έναν προπομπό του ΚΚΕ.

Το γεγονός ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι βουλευτής πολλοί το επικαλούνται σαν μειονέκτημά του. Εγώ το θεωρώ ατού του. Απέχοντας αναγκαστικά από τις μονομαχίες της Πλατείας Συντάγματος, ο Ανδρουλάκης κερδίζει χρόνο. Χρόνο για να επανεφεύρει ή τουλάχιστον για να βελτιώσει αισθητά τον εαυτό του. Φαντάζεστε οι Έλληνες να ανακάλυπταν ότι στην ηγεσία του τρίτου πόλου, τής παράταξης που δυναμικά ξαναμπαίνει στο παιχνίδι, βρίσκεται ένας "βοσκός"; "Βοσκός" ήταν το παρατσούκλι του Νίκου Ανδρουλάκη από τα φοιτητικά του χρόνια. Λόγω τής βαριάς κρητικής προφοράς του. Κυρίως δε της αντίληψής του για το κόμμα ως μαντρί, προς το οποίο πρέπει να σαλαγάει τα πρόβατα-ψηφοφόρους. Τα χρόνια του στο Ευρωκοινοβούλιο λίγο τον λούστραραν, λίγο τον εκσυγχρόνισαν. Τώρα πρέπει να βιαστεί πάρα πολύ. Τουλάχιστον η μεταμόρφωσή του δεν θα επιχειρηθεί υπό το φως των προβολέων. Με το κοινό έτοιμο να λοιδορήσει και να καταβαραθρώσει όποιον πριν αποθέωνε.

Τον χρόνο που έχει ανάγκη ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρόθυμα θα τού τον δώσει. Η πρόθεσή του να εξαντλήσει την κυβερνητική εντολή φαίνεται ειλικρινής. Γιατί; Όχι κυρίως από σεβασμό προς τους θεσμούς, στο Σύνταγμα που ορίζει ότι εκλογές δέον να προκηρύσσονται με την εξάντληση της τετραετίας. Αλλά διότι προσδοκά κατά το 2022 και το πρώτο εξάμηνο του 2023 να θερίσει ό,τι έσπειρε.

Εκτιμά ο Κυριάκος Μητσοτάκης -και το στηρίζει σε αριθμούς και σε επιχειρήματα- ότι παρά την ενεργειακή κρίση και τα πληθωριστικά φαινόμενα, παρά την επιμονή της πανδημίας, η ανάπτυξη της Ελλάδας θα είναι ραγδαία. Υπεράφθονο ζεστό χρήμα θα πέσει στην αγορά και θα θερμάνει κάθε τσέπη. Η καθημερινότητα των πολιτών θα βελτιωθεί άρδην. Οι μεταρρυθμίσεις σε κρίσιμους τομείς, από τη δημόσια διοίκηση μέχρι την παιδεία, θα στείλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας βαριές παθογένειες και δυσλειτουργίες του κράτους και της κοινωνίας. Κι έτσι, σε ενάμισι έτος από σήμερα, ο Μητσοτάκης θα κάνει τον απολογισμό του. Και θα ζητήσει από τους Έλληνες να ανανεώσουν την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του. Έστω στις δεύτερες κάλπες, της ενισχυμένης αναλογικής.

Προβάλλει ως ευχής έργον και ως σενάριο αρκετά ρεαλιστικό. Η Νέα Δημοκρατία κερδίζει μια δεύτερη θητεία. Το Πασόκ-Κινάλ αναγεννάται, ωριμάζει, γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση. Και κάπου εκεί -γύρω στο 2026; το 2027;- βρίσκεται προ των θυρών της εξουσίας. Θα μιλάμε για τον πρώτο πολιτικό οργανισμό στα διακόσια χρόνια της σύγχρονης Ελλάδας, ο οποίος έφτασε στα πρόθυρα της εξαφάνισης και πέτυχε την ολική του επαναφορά.

Όμως.
Η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα. Ένας παλαίμαχος κοινοβουλευτικός τόνιζε σε κάθε ευκαιρία πως το να σχεδιάζεις στην πολιτική με ορίζοντα μεγαλύτερο του τριμήνου συνιστά παιδαριώδη αφέλεια. Πράγματι. Ποιός εκτός του στενού κύκλου της Φώφης Γεννηματά μπορούσε να προβλέψει στις αρχές του φθινοπώρου τη φυσική έκλειψή της και τα όσα επακολούθησαν;

Όμως.
Οι εκλογείς δεν ψηφίζουν συνήθως βάσει απολογισμών. Δεν κρίνουν -όχι τον Κυριάκο Μητσοτάκη ούτε καν τον Ουίνστον Τσώρτσιλ- με γνώμονα ό,τι πέτυχε. Μα ό,τι υπόσχεται. Στην πολιτική, όπως και στον έρωτα, ο μεγαλύτερος σου κίνδυνος είναι να ξενερώσει ο άλλος, Να σε βαρεθεί. Να λέει "καλό παιδί αλλά δεν τον ποθώ πιά…"

Ο δρόμος είναι πάντοτε ολισθηρός, με απότομες στροφές, απρόβλεπες κατρακύλες. Καλό να εμπιστεύεσαι την πυξίδα σου. Καλύτερο ακόμα να μπορείς να προσαρμόζεσαι στο απρόοπτο.

Ο βοσκός θέλει τον χρόνο του. Ο χρόνος όμως θέλει τον βοσκό;

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας



πηγή:https://www.capital.gr/xristos-xomenidis/3603054/o-xronos-kai-o-boskos

Γιώργος Βογιατζής MD, PhD, καθηγητής λοιμωξιολογίας: - Έχω τρεις απορίες κύριε Τσιόδρα..."


 

 Μια ανοικτή επιστολή προς τον καθηγητή Λοιμωξιολογίας από τον Γιώργο Βογιατζή, διδάκτορα του LSE στην Οικονομία της Υγείας, με εξειδίκευση στην διεξαγωγή κλινικών μελετών, καταγράφει κάποιους προβληματισμούς σχετικά με τα ευρήματα της πολυσυζητημένης έρευνας Τσιόδρα-Λύτρα, προσθέτοντας νέα στοιχεία στον επιστημονικό –και όχι πολιτικό– διάλογο

Protagon Team

Καθώς η δημόσια συζήτηση για τη μελέτη των Σωτήρη Τσιόδρα και Θεόδωρου Λύτρα, για τη θνητότητα στις ΜΕΘ σε ένα συγκεκριμένο διάστημα της πανδημίας του κορονοϊού, δεν λέει να κοπάσει –έχοντας μάλιστα αποκτήσει χαρακτηριστικά οξείας πολιτικής αντιπαράθεσης– αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον μια ανοικτή επιστολή που εστάλη προς τον καθηγητή Λοιμωξιολογίας στην οποία διατυπώνονται κάποιες απορίες σχετικά με τα ευρήματα της έρευνας. 

Την επιστολή προς τον κ. Τσιόδρα υπογράφει ο Γιώργος Βογιατζής, ένας κατ΄εξοχήν ειδικός, κάτοχος διδακτορικού από το LSE στην Οικονομία της Υγείας, με εξειδίκευση στην διεξαγωγή κλινικών μελετών και στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων, ιατρικός διευθυντής και υπεύθυνος κλινικών μελετών σε μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία. Σε αυτήν την επιστολή καταγράφονται ορισμένοι σοβαροί προβληματισμοί τόσο για την πραγματική θνητότητα διασωληνωμένων εντός και εκτός ΜΕΘ –που υπήρξε άλλωστε και αντικείμενο της σύγκρουσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης– όσο και για τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της θνητότητας, ιδίως όσον αφορά στις διαφορές μεταξύ Αττικής και Θεσσαλονίκης ή/και επαρχίας. 

Εκτιμώντας ότι η επιστολή του κ. Βογιατζή προσθέτει νέα στοιχεία στον επιστημονικό διάλογο και συμβάλλει στην προσπάθεια κατανόησης της κατάστασης της δημόσιας υγείας στη χώρα μας, τη δημοσιεύουμε αυτούσια:

 Αγαπητέ κύριε καθηγητά, 

Η μελέτη σας συζητήθηκε και εξακολουθεί να συζητιέται έντονα –προς την λάθος κατεύθυνση πάντα– δίνοντας τροφή στην αντιπολίτευση και φέρνοντας σε αμυντική στάση την κυβέρνηση. 

Μελέτησα και εγώ την έρευνα και μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες, οι οποίες δεν απαντήθηκαν ούτε από εσάς, ούτε από κάποιον άλλο. Θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας, και ευελπιστώ σε κάποια απάντηση σας. 

Η μελέτη 

Στο διάστημα Σεπτέμβριος 2020 – Μάιος 2021 είχαμε δύο κύματα πανδημίας με πάρα πολλές νοσηλείες εντός ΜΕΘ και εκτός ΜΕΘ. (ξεπέρασαν αν θυμάμαι καλά τα 800 κρεβάτια ΜΕΘ και οι διασωληνωμένοι νοσηλεύονταν και για αρκετό χρονικό διάστημα) 

Η πρώτη απορία έχει να κάνει με τις διαφορές στην θνητότητα μεταξύ Αττικής και Θεσσαλονίκης ή/και επαρχίας. Αυτό που δεν τονίζεται στη μελέτη είναι ότι την χρονική περίοδο της μελέτης η Θεσσαλονίκη ήταν αντιμέτωπη με το τεράστιο δεύτερο κύμα και φυσιολογικά νοσηλεύονταν πολύ περισσότεροι –αναλογικά με τα κρεβάτια της– ασθενείς από ό,τι στην Αττική, που δεν είχε μεγάλο πρόβλημα. Κατά συνέπεια «φυσιολογικά» οι θάνατοι στην Θεσσαλονίκη θα ήταν περισσότεροι. Εξάλλου αυτό το στοιχείο το αναφέρετε και εσείς και είναι και διεθνώς αποδεδειγμένο. Αρα, είναι άδικο να κατηγορούνται οι συνάδελφοι της Θεσσαλονίκης και η λειτουργία των μονάδων ΜΕΘ σε αυτήν την συγκεκριμένη φάση. Η σύγκριση δεν βασίζεται στα ίδια επιστημονικά κριτήρια, θα έπρεπε να έχει επισημανθεί. (Το ίδιο έχει συμβεί και με την επαρχία, κυρίως της Βόρειας Ελλάδας.)

 Η δεύτερη απορία: Για να έχουμε περιστατικά νοσηλευομένων εκτός ΜΕΘ, θα έπρεπε να έχουν γεμίσει ασφυκτικά οι ΜΕΘ (αυτό δεν αμφισβητείται στη μελέτη, αλλά δεν τονίζεται). Όπως όμως σωστά επισημαίνετε, όταν οι ΜΕΘ γεμίζουν και αυξάνονται τα κρεβάτια που χρησιμοποιούνται τότε τα ποσοστά θανάτων εντός ΜΕΘ αυξάνονται. Συγκεκριμένα γράφετε: (results) «there was a significant association between mortality and total intubated patients above 400, with its magnitude increasing progressively: from 1,25,( 95%CI: 1,03-1,51), for 400-499 patients, up to 1,57 (95%CI: 1,22-2,02) for 800+ patients.» 


Τι δεν γράφετε όμως: γνωρίζουμε ότι εκτός ΜΕΘ πέθανε το 87% των διασωληνωμένων ασθενών, αλλά δεν γνωρίζουμε το αντίστοιχο ποσοστό των θανάτων εντός των ΜΕΘ στις συγκεκριμένες χρονικές στιγμές. Δεν γνωρίζουμε δηλαδή ποια είναι η βάση για να κάνουμε συγκρίσεις και να βγάλουμε συμπεράσματα. Θα συγκρίνουμε το σύνολο των θανάτων εντός ΜΕΘ, ή μήπως και –το ποιο σωστό– θα έπρεπε ως βάση να πάρετε τους θανάτους εντός ΜΕΘ για πάνω από τους 400 ή/και πάνω από τους 800; Διότι σε φυσιολογικά επίπεδα με κάτω από 400 νοσηλευόμενους, είχαμε μειωμένα ποσοστά θανάτων και βέβαια δεν πρέπει να υπήρχαν ασθενείς διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ. Θα έπρεπε να υπάρχει η ίδια βάση σύγκρισης. 

Για τον προβληματισμό μου αναφέρω: συνολικά στο διάστημα αυτό νοσηλεύτηκαν (όλοι μαζί) 6.282 ασθενείς και πέθαναν 3.988 ασθενείς, ήτοι ποσοστό 63,5%. Το σημαντικό είναι ότι νοσηλεύτηκαν 311 ασθενείς εκτός ΜΕΘ και πέθαναν 275, ποσοστό 88,4%. ΠΡΟΣΟΧΗ: το ποσοστό των θανάτων μόνο για τις ΜΕΘ –με όλες τις φάσεις πλήρωσης τους– είναι 62,2%. Η διαφορά τους είναι 26,2 μονάδες, ΠΟΣΟΣΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΤΑ 42%. Αν βέβαια προχωρούσατε σε μια πιο λεπτομερή ανάλυση και στατιστική αξιολόγηση σίγουρα αυτό το ποσοστό θα είχε μικρύνει κατά πολύ. 

Παράδειγμα αυθαίρετο και παράδοξο: σε εποχή πληρότητας ΜΕΘ και με 800 ασθενείς (αν δηλαδή συνυπήρξε τότε το σύνολο των διασωληνωμένων εκτός ΜΕΘ), η πιθανότητα θανάτου εντός ΜΕΘ θα ήταν κατά 57% αυξημένη, -όπως το βρήκατε στην μελέτη- άρα το 62,2% (βέβαια θα ήταν λίγο χαμηλότερο αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία) θα γινόταν 97,65%, ήτοι ποσοστό θανάτων πολύ υψηλότερο από τους διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ! Ισχύει; 


Θα πρέπει να σημειώσετε και να μας δώσετε τα ακριβή νούμερα: δηλαδή τα ποσοστά των θανάτων εντός ΜΕΘ και εκτός ΜΕΘ στους 400, στους 500 στους 700 ασθενείς και μετά να κάνουμε τις συγκρίσεις. Διότι έχω την υποψία ότι το ποσοστό των θανάτων εντός ΜΕΘ και εκτός ΜΕΘ δεν διαφέρει πάρα πολύ – είναι άδικο να κατηγορείται ο Πρωθυπουργός ότι λέει ψέματα. Επιπλέον, η αντιπολίτευση χρησιμοποιεί μόνο το ποσοστό θανάτων των εκτός ΜΕΘ (87%) και δημιουργεί εντυπώσεις.  

Τρίτη απορία: Αναφέρετε ότι η ηλικία των εκτός ΜΕΘ ήταν μεγαλύτερη –σίγουρα είναι επιβαρυντικός παράγοντας αφού το υπολογίζετε στο πολύ υψηλό στατιστικά σημαντικό: p <0,001. (ηλικία median 73 vs 68). To παράδοξο βέβαια είναι ότι στο discussion γράφετε: «in contrast patients treated outside an ICU were slightly older, (δικιά μου η επισήμανση) thus some of them might have been deemed “too ill to benefit from ICU”». Οταν η διαφορά ηλικίας είναι p<0,001 δεν είναι σωστό να γράφετε slightly older. Νομίζω ότι έχει τεράστια σημασία. Βέβαια η επισήμανση σας παρακάτω έχει μεγάλη αξία, αλλά και πάλι δεν αναδεικνύεται. Επειδή δημιουργήθηκε όλος αυτός ο θόρυβος, θα πρέπει να επανέλθετε με περισσότερα στοιχεία για τις αιτίες θανάτων εκτός ΜΕΘ, (πχ πόσος χρόνος μεσολάβησε μεταξύ διασωλήνωσης και θανάτου, εμβολιασμοί, συνυπάρχουσες καταστάσεις ή άλλα κριτήρια σοβαρής νόσου). Οι συγκρίσεις θα έπρεπε να γίνουν με τα ίδια κριτήρια για να έχουν στέρεη επιστημονική βάση. 

Θα ήθελα τέλος να δω συγκρίσεις με άλλες χώρες να αναφέρονται στην μελέτη. 

Με τιμή Γιώργος Βογιατζής MD, PhD 


Πηγή: Protagon.gr






Οι νέοι, η βία και οι ενήλικες - Πριν να είναι αργά, μπορεί να κάνουμε κάτι;



 Είναι όλο και περισσότερες πια οι ειδήσεις για τη σχολική βία. Διότι οι ιδέες του new age συνέβαλαν μεν στη μείωση του αδιέξοδου εκπαιδευτικού-παιδαγωγικού αυταρχισμού άλλων εποχών, όμως παρεξηγήθηκαν, εκπίπτοντας στην αντίληψη ότι «τα παιδιά μεγαλώνουν μόνα τους» και οποιαδήποτε παρέμβασή μας τους προκαλεί «τραύματα». Αυτό προκάλεσε μια άλλη καταστροφή

Νίκος Σαλτερής

Τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν οι ειδήσεις που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο μεταβολών της συμπεριφοράς των νέων. Η πλέον σημαντική ανάμεσά τους αφορά τη χρήση βίας ως τρόπου «επίλυσης» των μεταξύ τους διαφορών, αντίδρασης προς τους ενήλικες (εναντίωση), αντιμετώπισης ακόμα και ελάχιστα αγχογόνων καταστάσεων, καθώς και των ματαιώσεων που συνοδεύουν αναπόφευκτα την πορεία προς την ενηλικίωση. 

Η βία δρα καταλυτικά τόσο στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης των νέων όσο και στην κοινωνική τους συμπεριφορά. Μια πρώτη προσέγγιση του θέματος επιχειρήθηκε σε προηγούμενο άρθρο με αφορμή τα επεισόδια σε λύκειο της Σταυρούπολης, αξίζει όμως να δοθούν κάποιες επιπλέον διευκρινίσεις. 

Τρεις αναγκαίες διευκρινίσεις

Διευκρίνιση πρώτη: η βία των νέων δεν αποτελεί πρόσφατο φαινόμενο. Είναι έμφυτη, συνηθισμένη μορφή συμπεριφοράς στην ηλικία και το είδος μας. Οσοι μεγαλώσαμε σε αλάνες, παίζοντας χωρίς επιτήρηση ενηλίκων, το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Ομως, η νεανική βία εκείνης τής όχι και τόσο μακρινής εποχής ήταν χωρικά προσδιορισμένη (αλάνα, γειτονιά), σπάνια εκδηλωνόταν ως συστηματική εναντίωση στους ενήλικες, ενώ διέφερε σημαντικά από τη σημερινή σε ένταση, συχνότητα εκδήλωσης και τρόπο έκφρασής της ανά φύλο. 

Στα αγόρια εκδηλωνόταν κυρίως σωματικά –με το χέρι–, ενώ στα κορίτσια σχεδόν αποκλειστικά με τον λόγο. Σήμερα, η «φύση» της νεανικής βίας (τόποι εκδήλωσης, ένταση, ποιότητα) έχει αλλάξει σημαντικά, ενώ εκδηλώνεται πλέον «σωματικά» εξίσου και στα κορίτσια. 

Διευκρίνιση δεύτερη: η διάδραση μεταξύ των σημερινών νέων και ο τρόπος ανατροφής τους, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, έχει αλλάξει σημαντικά. Παλιότερα οι νέοι μεγάλωναν αποκλειστικά στον χώρο της γειτονιάς, υπό τον συνεχή έλεγχο των γονέων τους, που διέθεταν περισσότερο χρόνο και διάθεση να ασκήσουν τα γονεϊκά τους καθήκοντα, καθώς και των γειτόνων και των εκπαιδευτικών τους, που θεωρούσαν καθήκον τους τον έλεγχο των ανηλίκων (αίσθηση ρόλου). 

Σήμερα, η οικογένεια παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα συνεκτικότητας, οι γονείς εργάζονται πολλές ώρες από ανάγκη ή επιλογή, το αξιακό σύστημα τους γίνεται ολοένα και πιο «εγωιστικό», με αποτέλεσμα να κατανοούν πολύ διαφορετικά τον ρόλο τους, ενώ η ζωή στις πόλεις συνδέεται με την εξαφάνιση του ελεύθερου χώρου και, κατ’ επέκταση, του μη εποπτευόμενου από ενηλίκους «σωματικού παιχνιδιού». 

Τη μορφή, δηλαδή, παιχνιδιού που παλιότερα αποτελούσε το καλύτερο είδος σωματικής άσκησης, νευρομυϊκού συντονισμού και βασικό εργαλείο κοινωνικοποίησης της ομάδας συνομηλίκων. Τη θέση του καταλαμβάνουν πλέον τα ψηφιακά παιχνίδια και η συνεχής ενασχόληση με εφαρμογές όπως τα Facebook, Instagram, Τik Τok, των οποίων η επιρροή και ο χρόνος χρήσης αυξάνεται σταθερά σε όλο και μικρότερες ηλικίες. 


Σύμφωνα με σοβαρές επιστημονικές έρευνες, η ενασχόληση ειδικά με τα πολύ βίαια ψηφιακά παιχνίδια, τα αποκαλούμενα «action games» –και όχι σπάνια ο εθισμός σε αυτά– επιδρά καταλυτικά στη διαμόρφωση του νεαρού εγκεφάλου (περιοχή μετωπιαίου λοβού) και ενοχοποιείται για την εκδήλωση σημαντικών υστερήσεων, καθώς και για την παγίωση αρνητικών συμπεριφορών. 

Πέρα από το γεγονός ότι το περιεχόμενό τους «νομιμοποιεί» την ακατάσχετη χρήση βίας (φόνοι, μάχες κ.λπ.), η ενασχόληση με αυτά προκαλεί υπερέκκριση ντοπαμίνης, που ονομάστηκε από τους επιστήμονες «ψηφιακή κοκαΐνη ή ηρωίνη» λόγω των καταστροφικών συνεπειών της. 

Αυτή, προκαλώντας διαρκή διέγερση, οδηγεί συχνά στον απόλυτο εθισμό και ενοχοποιείται με τη σειρά της για τη μείωση της ικανότητας κατανόησης-επίλυσης προβλημάτων, της ενσυναίσθησης, του αυτοελέγχου και της ικανότητας συγκέντρωσης. 

Ετσι, στα παιδιά που ασχολούνται πολλές ώρες με action games παρατηρούνται αυξημένη επιθετικότητα, έντονος θυμός, αυτονόητη αποδοχή της βίας, χαμηλές μαθησιακές επιδόσεις και σταδιακά σειρά σωματικών προβλημάτων

Ας σημειωθεί ότι οι νέοι της χώρας μας κατατάσσονται δεύτεροι πανευρωπαϊκά σε χρόνο ενασχόλησης με παιχνίδια βίας. Ταυτόχρονα, η συνεχής προβολή της εικόνας του ίδιου του χρήστη, που ποικίλες εφαρμογές προωθούν ως εργαλείο διάδοσης, ελέγχεται για αποφασιστική συμβολή στη διαμόρφωση έντονα ναρκισσιστικής ταυτότητας στους νέους (και όχι μόνο) που μεγαλώνουν εντός της ψηφιακής εποχής. 

Παράλληλα, η εικόνα στα ΜΜΕ οδηγεί πολλούς ανάμεσά τους στο να εκλαμβάνουν την εικονική πραγματικότητα ως πραγματική. Και η εικόνα δημιουργεί «ψυχική απόσταση» από το γεγονός, στην περίπτωσή μας το βίαιο γεγονός, ενώ σε συνδυασμό με την εξασθένιση των απαγορεύσεων που επέβαλλαν παλαιότερα οι ενήλικες –ως διαμορφωτές του «υπερεγώ»– επιτρέπει τα πάντα χωρίς αναστολές.

 Εξ ου και το γεγονός της συμμετοχής όλο και περισσότερων νέων σε βίαιες, ομαδικές ενέργειες μεγάλης έντασης και συχνότητας και η κοινοποίηση χωρίς ίχνος ενοχών στα ΜΚΔ, είτε αυτές αφορούν συνομήλικούς τους είτε αντιπαραθέσεις τους με σημαντικούς ενήλικες (π.χ. εκπαιδευτικούς). Σε αυτήν την κατεύθυνση, βέβαια, συντείνει και πάλι η απίσχναση ελεγκτικών θεσμών όπως το σχολείο, η γειτονιά και, πάνω από όλα, η οικογένεια. 

Διευκρίνιση τρίτη: ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα προβλήματα σήμερα διαμορφώνεται σχεδόν αποκλειστικά από τα ΜΜΕ, που εκ των πραγμάτων αντλούν την επιρροή τους από τον εντυπωσιασμό. Και η νεανική βία «πουλάει». 

Επιπλέον, το συντηρητικό στερεότυπο σύμφωνα με το οποίο «εμείς» οι μεγαλύτεροι «ήμασταν καλύτεροι» στα νιάτα μας από τους σημερινούς νέους, λόγω των παρατεταμένων και πολλαπλών κρίσεων αναπαράγεται ευρέως. Γιατί, όταν το παρόν βιώνεται ως αβάσταχτο και το μέλλον φαντάζει επισφαλές, ενισχύεται αναπόφευκτα η ψυχική διαδικασία εξιδανίκευσης του παρελθόντος.

 Συνεπώς, όταν ως ενήλικες σχολιάζουμε την αύξηση της βίας στη νέα γενιά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να μετατρέπουμε «την τρίχα σε τριχιά». Όμως, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν για την ώρα συνολικά στατιστικά στοιχεία καταγραφής της νεανικής βίας, οι εντυπώσεις που προβάλλουν τα ΜΜΕ επιβεβαιώνονται από επιμέρους, επιστημονικές έρευνες. Σύμφωνα με αυτές, τα τελευταία χρόνια η αύξηση του bullying μεταξύ των νέων είναι θεαματική. Ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα κατατάσσεται πλέον στην 4η θέση μεταξύ 41 ευρωπαϊκών κρατών, ενώ ειδικοί δηλώνουν ότι αυξήθηκε ταυτόχρονα κάθε είδους νεανική παραβατικότητα, κάνοντας λόγο για «γενιά της οργής». 

Τις επισημάνσεις τους επιβεβαιώνουν με δραματικό τρόπο οι εμπειρίες γονέων και εκπαιδευτικών, που καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με ξεσπάσματα βίας των παιδιών ή των μαθητών τους. Μάλιστα, πολλοί εκπαιδευτικοί κάνουν λόγο για ανεξέλεγκτη κατάσταση που δημιουργεί χάος και καθιστά τη διδασκαλία αδύνατη, ιδιαίτερα μετά το τέλος της τηλεκπαίδευσης και την επιστροφή των μαθητών στα θρανία. 

Μπορεί να κάνουμε κάτι; 

Ανατρέχοντας στα προηγούμενα, γίνεται καθαρό ότι η αύξηση της νεανικής βίας δεν αποτελεί «αυτοφυές» φαινόμενο, που δήθεν οφείλεται σε «κάτι περίεργο» που συμβαίνει στη νέα γενιά. 

Η ψυχοδυναμική της νεολαίας αλλάζει, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί έχουν διαφοροποιηθεί δραματικά οι «υλικοί» και «ιδεολογικοί» όροι ενηλικίωσης. Κι αν οι «υλικοί» όροι είναι δύσκολα ανατρέψιμοι, η αυτοαντίληψη των ενηλίκων (γονέων, δασκάλων και πολιτικών) για τον ρόλο και τις ευθύνες τους απέναντι στη νέα γενιά μπορεί και πρέπει να μας απασχολήσει σταθερά, συστηματικά και σοβαρά. 

Πριν να είναι αργά, αν δεν είναι ήδη αργά. Κατ’ αρχάς, παύοντας το ατέρμονο και αδιέξοδο blame game όποτε ερχόμαστε αντιμέτωποι με ακραία γεγονότα νεανικής βίας. Γιατί, δυστυχώς, μόνο τότε μας απασχολεί. 

Είναι γνωστό, ιδιαίτερα σε όσους ασκήσαν καθήκοντα παιδαγωγικής καθοδήγησης στην Εκπαίδευση, πριν οι πολιτικές του υπουργείου Παιδείας καταστρέψουν ολοσχερώς τον θεσμό, ότι γονείς και εκπαιδευτικοί αλληλοκατηγορούνται χωρίς τέλος για τις βίαιες πράξεις των υπό την επιτήρησή τους νέων, δίχως τελικά να λαμβάνεται κανένα ουσιαστικό και πρακτικό μέτρο αντιμετώπισης ή συνετισμού των εμπλεκομένων, με στόχο την ορθή διαπαιδαγώγησή του. Δηλαδή, αντί να σκεφτόμαστε τις δικές μας ευθύνες ως ενήλικες, αλληλοκατηγορούμαστε και στο τέλος μοιρολατρικά ενοχοποιούμε τους νέους ως υπεύθυνους, ενώ πολλά από τα λάθη τους οφείλονται σε παραλείψεις, κενά και άρνηση των δικών μας ευθυνών και του ρόλου μας ως φορείς αγωγής των ανηλίκων.

 Επιπλέον, είναι γνωστό ότι η εκ των υστέρων αντιμετώπιση της νεανικής βίας στέφεται σχεδόν πάντα με παταγώδη αποτυχία, ενώ η τιμωρία έχει μηδαμινά αποτελέσματα, όταν δεν οδηγεί στην οργισμένη αναπαραγωγή της βίας. Γιατί, τα παιδιά που έχουν ήδη επιλέξει τη βία, τροποποιούν τη συμπεριφορά τους με κόπο των ίδιων και των υπεύθυνων για την εκπαίδευσή τους ενηλίκων. Και μόνο αν συμβεί «κάτι» ιδιαίτερο, που θα συμβάλει στην αφύπνισή τους. 

Οπότε, δυο δρόμοι υπάρχουν. 

Ο πρώτος αφορά την προληπτική ενασχόληση με τους νέους μας, πριν εμπλακούν σε πράξεις νεανικής βίας μεγάλης έντασης και ακραίων μορφών. Κάτι που απαιτεί επανεξέταση του πώς ως ενήλικες κατανοούμε τον ρόλο και τα καθήκοντά μας απέναντί τους, αλλά και τη διάθεσή μας να αφιερώσουμε χρόνο και κόπο στην οριοθέτησή τους, κάτι πραγματικά δύσκολο αλλά απολύτως αναγκαίο. 

Γιατί αγωγή και διαπαιδαγώγηση σημαίνει πρωτίστως όρια. Αλλά για να τεθούν όρια είναι αναγκαίος ο αναλυτικός και συνεχής διάλογος μαζί τους και η διάθεση για έλεγχο της συμπεριφοράς τους. Ιδιαίτερα, αν κανείς επιθυμεί να τους προσφέρει μια ουσιαστικά αντιαυταρχική εκπαίδευση, όσο αντιφατικό και αν ακούγεται. Συνεπώς, ως άτομα, κοινωνία και πολιτικοί πρέπει να αναμετρηθούμε εκ νέου με τις αντιλήψεις μας σχετικά με την ανατροφή των νέων μας. 

Οι κακά χωνεμένες στη χώρα μας ιδέες του new age συνέβαλαν βέβαια στη μείωση του αδιέξοδου εκπαιδευτικού-παιδαγωγικού αυταρχισμού παλαιότερων εποχών, αλλά παρεξηγήθηκαν, εκπίπτοντας στην αντίληψη ότι «τα παιδιά μεγαλώνουν μόνα τους» και οποιαδήποτε παρέμβασή μας τους προκαλεί «τραύματα». 

Στην πραγματικότητα, η απόσυρση γονέων και εκπαιδευτικών από την ευθύνη για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών προκαλεί τραύματα, όταν δεν καταστρέφει συνολικά τη ζωή τους. 

Ο δεύτερος αφορά το να σοβαρευτεί η Πολιτεία και ιδιαίτερα το υπουργείο Παιδείας. Μπροστά σε δομικού χαρακτήρα αλλαγές, όπως αυτές που προκαλεί η εξάπλωση της νεανικής-σχολικής βίας δεν μπορεί να απαντά με ευρωπαϊκά χρηματοδοτούμενα «προγραμματάκια», ανάπτυξης κοινωνικών δεξιοτήτων. 

Καλά και απαραίτητα, αλλά από μόνα τους μοιάζει σαν να προσπαθεί κανείς να αδειάσει πλημμυρισμένο σπίτι με κουταλάκι. 

Η άμεση στροφή του υπουργείου και της Πολιτείας στον επανασχεδιασμό και ενίσχυση της αρχικής και συνεχούς εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών, στην ουσιαστική εποπτεία, στήριξη και καθοδήγηση του έργου τους, στη νομική θωράκιση της άσκησής του, στη σημαντική βελτίωση των αποδοχών τους, της επαγγελματικής τους εξέλιξης και, τέλος, του τρόπου επιλογής τους για το επάγγελμα –αντί τού όλο και αυξανόμενου αυταρχικού «διοικητισμού» του– αποτελούν μόνο τους τίτλους μιας συζήτησης που έπρεπε να γίνει χθες και θα είναι πολύ αργά αν γίνει αύριο. 

* Ο Νίκος Σαλτερής είναι επίτιμος σχολικός σύμβουλος Δ.Ε. και συγγραφέας Πηγή: 



Protagon.gr