Συντάξεις/Αναδρομικά: Τι θα κάνει με τις δύο νέες "βόμβες" στα χέρια ο νέος Υπουργός εργασίας - Τι θα γίνει με όσους δεν κατέθεσαν αγωγές

 

 Σήμερα στις 3 το μεσημέρι θα γίνει η τελετή παράδοσης παραλαβής στο Υπουργείο Εργασίας και ο νέος Υπουργός Εργασίας ,Κωστής Χατζηδάκης ανάμεσα σε άλλα έχει και να αντιμετωπίσει σε 10 ημέρες ένα νέο πονοκέφαλο που μπορεί να οδηγήσει σε ένα νέο δημοσιονομικό θρίλερ. 

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας πρόκειται να δικάσει στις 15 Ιανουαρίου προσφυγές συνταξιούχων που διεκδικούν αναδρομικά για τις περικοπές σε δώρα και επικουρικές συντάξεις. Στις 14 Ιανουαρίου, ξεκινάει αντίστοιχη διαδικασία και στο Ελεγκτικό Συνέδριο για τις συντάξεις Δημοσίου.

Το ποσό που διεκδικούν οι συνταξιούχοι είναι περί τα 2,5 δισ ευρώ. Η κυβέρνηση έδωσε πρόσφατα μόνο τα αναδρομικά που αφορούσαν τις περικοπές στις κύριες συντάξεις που στοίχισαν στον κρατικό κορβανά 1,4 δισ ευρώ. 

Η νέα δίκη μπορεί να δημιουργήσει ένα νέο δημοσιονομικό κίνδυνο ύψους 2,5 δισ ευρώ, την ώρα που η χώρα θα προσπαθεί να συνέλθει και να βρει τον βηματισμό μετά το τέλος της πανδημίας. 

Στον νέο γύρο των διεκδικήσεων μπαίνουν πλέον και οι χαμηλοσυνταξιούχοι που δεν διεκδικούν βέβαια περικοπές στις επικουρικές συντάξεις τους, αλλά κατηργημένα Δώρα των κύριων και επικουρικών συντάξεων. 

Η απόφαση του ΣτΕ θα δείξει και τον δρόμο για όλες τις δίκες που εκκρεμούν και για όλες τις υποθέσεις συνταξιούχων που έχουν προσφύγει, τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβρη του 2020, όταν και καταβλήθηκαν τα αναδρομικά από τις μειώσεις των κύριων συντάξεων. 

Το θέμα είναι τι θα γίνει με όσους δεν κατέθεσαν αγωγές και πήραν τα αναδρομικά του Οκτωβρίου καθώς η διάταξη νόμου για τα αναδρομικά, όρισε ότι με την καταβολή των αναδρομικών «αποσβένονται» τυχόν άλλες διεκδικήσεις συνταξιούχων για περικοπές σε επικουρικές συντάξεις και δώρα. 

Εκεί ίσως χρειαστεί πολιτική απόφαση η οποία όμως ταυτόχρονα θα βάζει και μια βόμβα στα θεμέλια της κλυδωνισμένης οικονομίας. 

Συνταξιούχοι Δημοσίου

 

πηγή:https://www.moneyreview.gr/business-and-finance/economy/10389/anadromika-syntaxioychon-nea-vomva-sta-dimosionomika/

Συντάξεις: Νέα Δικαστική Ήττα για τα ΥΠ.ΟΙΚ και Εργασίας - Με τελεσίδικη απόφαση το Ελεγκτικό Συνέδριο, ακύρωσε, για δεύτερη φορά την αίτηση των Υπουργείων για την διαφορετική µεταχείριση των δύο φύλων - Εξίσωσε, οριστικά και αμετάκλητα, τα ηλικιακά κριτήρια

 

Απόφαση 322/2020 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ∆ΗΜΙΚΡΑΤΙΑ 

ΤΟ ΕΛΕΓΚΤΙΚΟ ΣΥΝΕ∆ΡΙΟ ΣΕ ΕΛΑΣΣΟΝΑ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ∆ΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΘΕΣΗ 

Συνεδρίασε δηµόσια στο ακροατήριό του, στις 7 Νοεµβρίου 2018, µε την ακόλουθη σύνθεση : Ανδρονίκη Θεοτοκάτου, Πρόεδρος, Σωτηρία Ντούνη, Άννα Λιγωµένου, Αγγελική Μαυρουδή και Μαρία Αθανασοπούλου, Αντιπρόεδροι, Βασιλική Ανδρεοπούλου, Κωνσταντίνα Ζώη, ∆έσποινα Καββαδία - Κωνσταντάρα, Γεωργία Τζοµάκα, Θεολογία Γναρδέλλη, Κωνσταντίνος Εφεντάκης, Αγγελική Πανουτσακοπούλου (εισηγήτρια), ∆ηµήτριος Τσακανίκας, Βασιλική Προβίδη, Ασηµίνα Σακελλαρίου, Ευαγγελία Σεραφή, Ειρήνη Κατσικέρη, Νεκταρία ∆ουλιανάκη και Αικατερίνη Μποκώρου, Σύµβουλοι. Επίσης µετείχαν οι Σύµβουλοι Κωνσταντίνος Παραθύρας, Αργυρώ Μαυροµµάτη, Κωνσταντίνος Κρέπης, Γεωργία Παπαναγοπούλου και Νικολέτα Ρένεση, ως αναπληρωµατικά µέλη. Γραµµατέας η Ελένη Αυγουστόγλου. Γενικός Επίτροπος Επικρατείας : 

Αντώνιος Νικητάκης, Επίτροπος Επικρατείας, κωλυοµένης της Γενικής Επιτρόπου Επικρατείας στο Ελεγκτικό Συνέδριο, Χρυσούλας Καραµαδούκη. 

Για να δικάσει την από 31 Μαΐου 2017 (αριθµ. καταθ. …/6.6.2017) αίτηση του Ελληνικού ∆ηµοσίου, που εκπροσωπείται από τον Υπουργό Οικονοµικών, ο οποίος παραστάθηκε διά του Νοµικού Συµβούλου του Κράτους Νικολάου Καραγιώργη, κ α τ ά του … … του .., κατοίκου … (οδός … - ...), ο οποίος παραστάθηκε διά της πληρεξούσιας δικηγόρου του Αλεξάνδρας Στίγκα (Α.Μ./∆.Σ.Α. 24115). 

Με την αίτηση αυτή επιδιώκεται η αναίρεση της 316/2017 οριστικής απόφασης του ΙΙ Τµήµατος του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Κατά τη συζήτηση που ακολούθησε το ∆ικαστήριο άκουσε: 

Τον εκπρόσωπο του Ελληνικού ∆ηµοσίου, ο οποίος ζήτησε την παραδοχή της αίτησης. 

Την πληρεξούσια δικηγόρο του αναιρεσίβλητου, η οποία ζήτησε την απόρριψή της. 

Και Τον Επίτροπο της Επικρατείας στο Ελεγκτικό Συνέδριο, ο οποίος ανέπτυξε την από 7.11.2018 έγγραφη γνώµη του και πρότεινε την απόρριψη της αίτησης. 

Μετά τη δηµόσια συνεδρίαση το ∆ικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη, µε παρόντα τα τακτικά µέλη που έλαβαν µέρος στη συζήτηση της υπόθεσης, εκτός από τη Σύµβουλο Αικατερίνη Μποκώρου, που είχε κώλυµα (άρθρα 11 παρ. 2 του Κώδικα Νόµων για το Ελεγκτικό Συνέδριο, που κυρώθηκε µε το άρθρο πρώτο του ν. 4129/2013 και 78 παρ. 2 του π.δ. 1225/1981), καθώς και τη Σύµβουλο Νεκταρία ∆ουλιανάκη, που αποχώρησε από τη διάσκεψη, σύµφωνα µε τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 2 του ν. 1968/1991. Αφού µελέτησε τα σχετικά έγγραφα και Απόφαση 322/2020 Σκέφθηκε σύµφωνα µε το νόµο Αποφάσισε τα εξής: 

2. Με την υπό κρίση αίτηση ζητείται η αναίρεση της 316/2017 οριστικής απόφασης του ΙΙ Τµήµατος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, µε την οποία, κατόπιν µερικής παραδοχής έφεσης του ήδη αναιρεσίβλητου, πρώην εκπαιδευτικού της δηµοτικής εκπαίδευσης, µεταρρυθµίστηκε η …/2016 πράξη της ∆ιεύθυνσης Κανονισµού και Εντολής Πληρωµής Πολιτικών Συντάξεων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, µε την οποία κανονίστηκε σε αυτόν σύνταξη πληρωτέα από 5.8.2020, ηµεροµηνία που συµπληρώνει το 60ο έτος της ηλικίας του (άρ. 5 παρ. 4 του ν. 3075/2002) και αναπέµφθηκε η υπόθεση στην ανωτέρω ∆ιεύθυνση προκειµένου να του κανονίσει σύνταξη πληρωτέα από 22.6.2015 (εποµένη της αποµάκρυνσής του από την υπηρεσία), καθώς έγινε δεκτό, µεταξύ άλλων, ότι ο ήδη αναιρεσίβλητος, έχοντας θεµελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωµα, µε τη συµπλήρωση εικοσιπενταετούς συντάξιµης υπηρεσίας, πριν τις 31.12.2010, δικαιούται σύνταξη ως πατέρας ανήλικου τέκνου µε τη συµπλήρωση (στις 5.8.2010) του 50ου έτους της ηλικίας του, σύµφωνα µε το άρθρο 56 παρ. 1 εδ. β΄ του Συνταξιοδοτικού Κώδικα, το οποίο, αν και αναφέρεται σε µητέρες µε ανήλικα τέκνα, εφαρµόζεται και στην περίπτωσή του για λόγους αποκατάστασης της ίσης µεταχείρισης των δύο φύλων. 

 

4. Στο άρθρο 4 παρ. 1 του ισχύοντος Συντάγµατος, σύµφωνα µε το οποίο «οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόµου», καθιερώνεται όχι µόνο η ισότητα των Ελλήνων ενώπιον του νόµου, αλλά και η ίση µεταχείριση αυτών εκ µέρους του νοµοθέτη.  Προς αποκατάσταση δε της συνταγµατικής αρχής της ισότητας, πρέπει να εφαρµοστεί και για εκείνους, σε βάρος των οποίων έγινε η δυσµενής διάκριση, η διάταξη που ισχύει για την κατηγορία υπέρ της οποίας θεσπίστηκε η ευνοϊκή ρύθµιση (βλ. αποφ. Ολ. Ελ. Συν. 743, 1268/2018, 1807/2014). 

6. Η οµοιόµορφη µεταχείριση των δύο φύλων, στο ειδικότερο ζήτηµα των προϋποθέσεων θεµελίωσης συνταξιοδοτικού δικαιώµατος επιβάλλεται στον εθνικό νοµοθέτη και από τις υπερνοµοθετικής ισχύος διατάξεις του πρώην άρθρου 141 της Συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και ήδη άρθρου 157 στην ενοποιηµένη απόδοση της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

7. Ο Κώδικας Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων (π.δ. 169/2007, Α΄ 210) ορίζει στο άρθρο 1 ότι «1. Ο τακτικός δηµόσιος υπάλληλος που λαµβάνει κάθε µήνα µισθό από το ∆ηµόσιο Ταµείο ή από άλλους ειδικούς πόρους δικαιούται σε ισόβια σύνταξη από το ∆ηµόσιο Ταµείο: 

α) Αν αποµακρυνθεί µε οποιονδήποτε τρόπο από την υπηρεσία και έχει εικοσιπενταετή πλήρη πραγµατική συντάξιµη υπηρεσία. …» και στο άρθρο 56, όπως η παρ. 1 αυτού ίσχυε πριν από την αντικατάστασή της, από 1.1.2011, µε το άρθρο 6 παρ. 2 του ν. 3865/2010 (Α΄ 120/21.7.2010), ότι «1. Για την καταβολή της σύνταξης των υπαλλήλων, που υπάγονται στην συνταξιοδοτική προστασία του ∆ηµοσίου, θεσπίζεται ηλικία συνταξιοδότησης, η οποία ορίζεται ως εξής: 

 Η διαφορετική αυτή συνταξιοδοτική µεταχείριση µεταξύ ανδρών και γυναικών, µεταξύ άλλων, µε ανήλικο τέκνο, δεν συνιστά θετικό µέτρο για την προώθηση της ισότητας µεταξύ των δύο φύλων και την άρση τυχόν υφιστάµενων ανισοτήτων σε βάρος των γυναικών, αφού µε τον τρόπο αυτό δεν διευκολύνονται οι γυναίκες στη συνέχιση της επαγγελµατικής τους δραστηριότητας. 

Αντίθετα, συνιστά δυσµενή διάκριση των ανδρών έναντι των γυναικών µε µόνο κριτήριο το φύλο τους, που δεν δικαιολογείται από λόγους γενικότερου κοινωνικού ή δηµοσίου συµφέροντος ή από λόγους που ανάγονται στην ανάγκη µεγαλύτερης προστασίας των γυναικών σε θέµατα µητρότητας, γάµου και οικογένειας, δοθέντος ότι και οι δύο γονείς, δεδοµένων των σύγχρονων κοινωνικών συνθηκών, έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια βάρη στο πλαίσιο της ανατροφής των τέκνων τους, αλλά και της λειτουργίας και της ενότητας της οικογένειας, ούτε δικαιολογείται από καθαρά βιολογικές διαφορές που επιβάλλουν τη λήψη ιδιαίτερων µέτρων υπέρ των γυναικών. 

Εποµένως, η Απόφαση 322/2020 κρίσιµη εν προκειµένω συνταξιοδοτική ρύθµιση του άρθρου 56 παρ. 1 β΄ του Συνταξιοδοτικού Κώδικα, µε την οποία θεσπίζεται µικρότερο όριο ηλικίας για τη συνταξιοδότηση των γυναικών που έχουν ανήλικο τέκνο, αντίκειται στη συνταγµατική αρχή της ισότητας και πρέπει, προς αποκατάσταση της ίσης µεταχείρισης των δύο φύλων, να τύχει εφαρµογής και στους άνδρες υπαλλήλους. 

Η ίδια ρύθµιση είναι αντίθετη και στο άρθρο 141 της Συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και ήδη άρθρο 157 στην ενοποιηµένη απόδοση της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ως εκ τούτου, για λόγους τήρησης των επιταγών του άρθρου αυτού για την ίση µεταχείριση των δύο φύλων για όσο χρονικό διάστηµα διατηρείται σε ισχύ η δυσµενής αυτή διάκριση σε βάρος των ανδρών, ως δικαιολογούµενη κατά την αντίληψη του εθνικού νοµοθέτη από κοινωνικούς λόγους, πρέπει να επεκταθεί η εφαρµογή της και στους άνδρες υπαλλήλους (βλ. απόφαση Μείζονος Ολοµέλειας Ελ. Συν. 317/2020, όπου και µειοψηφίες και συγκλίνουσα γνώµη επί µειοψηφίας της Συµβούλου Ασηµίνας Σακελλαρίου, µε την οποία συντάχθηκε και η Σύµβουλος ∆έσποινα Καββαδία - Κωνσταντάρα). 

9. Στην προκειµένη περίπτωση, µε την αναιρεσιβαλλόµενη απόφασή του, το δικάσαν II Τµήµα δέχθηκε, κατά την ανέλεγκτη αναιρετικά περί τα πράγµατα κρίση του, τα ακόλουθα: 

Ο αναιρεσίβλητος, πρώην εκπαιδευτικός της δηµοτικής εκπαίδευσης, ο οποίος γεννήθηκε στις 5.8.1960 και απέκτησε τέκνο στις 21.9.2006, αποχώρησε από την υπηρεσία στις 21.6.2015, κατόπιν παραίτησης, έχοντας συνολική συντάξιµη υπηρεσία διαδοχικής ασφάλισης από έτη 33-6-1. 

Με την …/2016 πράξη της ∆ιεύθυνσης Κανονισµού και Εντολής Πληρωµής Πολιτικών Συντάξεων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους κανονίστηκε σε αυτόν σύνταξη πληρωτέα από 5.8.2020, ηµεροµηνία που συµπληρώνει το 60ο έτος της ηλικίας του, σύµφωνα µε τις διατάξεις του άρθρου 5 παρ. 4 του ν. 3075/2002. 

10. Με την αναιρεσιβαλλόµενη απόφαση έγινε εν µέρει δεκτή έφεση του ανωτέρω κατά της ως άνω πράξης κανονισµού σύνταξης, µε την αιτιολογία ότι ο αναιρεσίβλητος, ο οποίος διορίστηκε στις 29.8.1984, συµπλήρωσε το 50ό έτος της ηλικίας του στις 5.8.2010, έχει ανήλικο τέκνο γεννηθέν στις 21.9.2006 και έχει συµπληρώσει πριν από τις 31.12.2010 εικοσιπενταετή συντάξιµη υπηρεσία, θεµελιώνει συνταξιοδοτικό δικαίωµα µέχρι την ηµεροµηνία αυτή (31.12.2010) και, εφόσον δεν έλαβε τρίµηνες αποδοχές, δικαιούται σύνταξη από την εποµένη της αποµάκρυνσής του από την υπηρεσία, ήτοι από 22.6.2015, κατ’ εφαρµογή του άρθρου 56 παρ. 1 β΄ του Συνταξιοδοτικού Κώδικα, όπως αυτό ίσχυε πριν αντικατασταθεί από 1.1.2011 µε το άρθρο 6 παρ. 2 β΄ του ν. 3865/2010. 

Και τούτο, διότι οι ρυθµίσεις του άρθρου αυτού, το οποίο θεσπίζει το 50ο έτος ως όριο ηλικίας για τη συνταξιοδότηση των γυναικών δηµοσίων υπαλλήλων, που είναι µητέρες µε ανήλικα τέκνα, πρέπει, για λόγους αποκατάστασης της ίσης µεταχείρισης των δύο φύλων, να τύχουν εφαρµογής και στους άνδρες υπαλλήλους που τελούν στην ίδια κατάσταση, δηλαδή έχουν ανήλικο τέκνο, εφόσον θεµελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωµα µέχρι 31.12.2010. 

Εποµένως, κατά την αναιρεσιβαλλόµενη απόφαση, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους εσφαλµένως δέχθηκε ότι δεν ισχύει για τον ήδη αναιρεσίβλητο το όριο ηλικίας των 50 ετών που προβλέπεται για τις γυναίκες υπαλλήλους µε ανήλικο τέκνο, κατ’ επεκτατική εφαρµογή της ανωτέρω διάταξης, µε βάση την αρχή της ισότητας. 

Με τις παραδοχές αυτές, το Τµήµα δέχθηκε εν µέρει την έφεση, Απόφαση 322/2020 µεταρρύθµισε την ανωτέρω πράξη της ∆ιεύθυνσης Κανονισµού και Εντολής Πληρωµής Πολιτικών Συντάξεων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και ανέπεµψε την υπόθεση στην εν λόγω ∆ιεύθυνση, προκειµένου να κανονιστεί στον ήδη αναιρεσίβλητο σύνταξη πληρωτέα από 22.6.2015, ήτοι από την εποµένη της αποµάκρυνσής του από την υπηρεσία, κατά τα ειδικότερα διαλαµβανόµενα στην αναιρεσιβαλλόµενη απόφαση. 

11. Το Τµήµα κρίνοντας ως ανωτέρω, ορθά ερµήνευσε και εφάρµοσε τον νόµο, καθόσον, όπως έγινε προηγουµένως δεκτό (σκέψη 8), η κατά τα προαναφερθέντα διαφορετική συνταξιοδοτική µεταχείριση µεταξύ ανδρών και γυναικών συνιστά αδικαιολόγητη δυσµενή διάκριση των πρώτων έναντι των δεύτερων µε µόνο κριτήριο το φύλο τους, ως εκ τούτου δε, προς αποκατάσταση της ίσης µεταχείρισης των δύο φύλων, βάσει των άρθρων 4 του Συντάγµατος και 157 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να επεκταθεί η εφαρµογή της κρίσιµης εν προκειµένω διάταξης του άρθρου 56 παρ. 1 β΄ του Συνταξιοδοτικού Κώδικα και στους άνδρες υπαλλήλους, που τελούν σε όµοιες περιστάσεις µε τις γυναίκες υπαλλήλους µε ανήλικο τέκνο.

 Εποµένως, οι περί του αντιθέτου προβαλλόµενοι αναιρετικοί λόγοι είναι νόµω αβάσιµοι και απορριπτέοι. 

12. Κατά ακολουθίαν των προεκτεθέντων, πρέπει να απορριφθεί η κρινόµενη
αίτηση αναίρεσης, κατ’ εκτίµηση δε των περιστάσεων, να απαλλαγεί το Ελληνικό ∆ηµόσιο από τα δικαστικά έξοδα του αναιρεσίβλητου (άρθρο 275 παρ. 1 εδ. ε΄ του Κώδικα ∆ιοικητικής ∆ικονοµίας, κυρωθέντος µε το άρθρο πρώτο του ν. 2717/1999, Α΄ 97, αναλόγως εφαρµοζοµένου βάσει του άρθρου 123 του π.δ/τος 1225/1981, όπως αυτό ισχύει µετά την τροποποίησή του µε το άρθρο 12 παρ. 2 του ν. 3472/2006, Α΄ 135). 

Για τους λόγους αυτούς Απορρίπτει την αίτηση του Ελληνικού ∆ηµοσίου για αναίρεση της 316/2017 απόφασης του ΙΙ Τµήµατος. Και Απαλλάσσει το Ελληνικό ∆ηµόσιο από τα δικαστικά έξοδα του αναιρεσίβλητου. 

Κρίθηκε και αποφασίστηκε στην Αθήνα, στις 19 Ιουνίου 2019. 

Η ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ

ΑΝ∆ΡΟΝΙΚΗ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ 

 Η ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ 

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΝΟΥΤΣΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ 

ΕΛΕΝΗ ΑΥΓΟΥΣΤΟΓΛΟΥ 

∆ηµοσιεύθηκε σε έκτακτη δηµόσια συνεδρίαση, στις 4 Μαρτίου 2020.

 Ο ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΑΡΜΑΣ

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ 

 ΕΛΕΝΗ ΑΥΓΟΥΣΤΟΓΛΟΥ

Η επέτειος - Tα διακόσια χρόνια από την Eθνεγερσία του 1821

 

ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ*

Γιορτάζουμε τα διακόσια χρόνια από την εθνεγερσία του 1821, όχι τα διακόσια χρόνια από το 1821. Η χρονολογία ισχύει για όλους· η γενέθλια σημασία της ισχύει μόνο για τους Ελληνες διότι αυτοί εξεγέρθηκαν τότε, κερδίζοντας με βαρύ φόρο αίματος τη νεότερη ιστορική τους υπόσταση. Η πορεία του έθνους μας ακόμη δεν έχει αποκρυσταλλωθεί ώστε να διατυπώσουμε επακριβώς με όρους ιστορικότητος τη δυναμική του ιδρυτικού εκείνου γεγονότος. Οσο η χώρα θα ταλαντεύεται μεταξύ των στρατηγικών της επιλογών και της καθημερινότητος των νοοτροπιών μας, τόσο το Εικοσιένα θα παραμένει στο νόημά του ρευστό, καίτοι ως συμβάν είναι αδιαμφισβήτητο. Η ελληνική κοινωνία μετεωρίζεται, αφού κυριαρχεί ακόμη στα πολιτικά πράγματα ένα μπρος – πίσω που εμποδίζει τη συνεπή της ενότητα στον ιστορικό χρόνο. Η συναισθηματική αοριστία ενός απολύτου υπαγορεύει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις απαιτήσεις του ορισμένου και πραγματικού. 
 
Η διάκριση μεταξύ των διακοσίων χρόνων από το έτος 1821 και από την παλιγγενεσία της Ελλάδος το 1821 σχετίζεται με την ημερολογιακή υφή του χρόνου αφενός, και με την ιστορική χρονικότητα της σημασίας των γεγονότων της Επαναστάσεως του 1821 αφετέρου. Στην πρώτη περίπτωση τα διακόσια χρόνια μετρούν τη διανυθείσα έκτοτε χρονολογική απόσταση, όπως τα ατομικά μας γενέθλια καταγράφουν την αύξηση της ηλικίας μας από το ένα έτος στο άλλο με κεράκια. Ο φυσικός χρόνος επαναλαμβάνεται απλώς αθροιστικά. Δεν ισχύει το ίδιο όσον αφορά τη χρονικότητα της επετείου για την Επανάσταση του 1821 ως νέας για τον ελληνισμό αρχής. Στον αθροιστικά ανακυκλούμενο αστρονομικό χρόνο, η επέτειος αντιπαραθέτει έναν ιστορικό χρόνο και μας καλεί να διαβάσουμε στο ξετύλιγμά του το νόημα όσων από τότε συνέβησαν και συμβαίνουν. 
 
Τι είναι μία επέτειος; Είναι μία ημέρα ή μία περίοδος κατά την οποία μνημονεύουμε τακτικά αξιοσημείωτα, θετικά ή αρνητικά, γεγονότα. Τιμούμε φέτος την Επανάσταση του Εικοσιένα· θα αποτιμήσουμε του χρόνου, ελπίζω αναστοχαστικά, τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Γιορτάζουμε, με άλλα λόγια, στην κάθε επέτειο τη σημασία του αρχικού γεγονότος για εμάς σήμερα, όχι την ημερολογιακή του θέση στον χρόνο. Αυτή η σημασία μάς ζητεί να το αναλογιστούμε και να προχωρήσουμε απομακρυνόμενοι από το ίδιο το χρονικό γεγονός ανεπιστρεπτί. Αν αφεθούμε στην ιστοριογραφική ενθύμηση, το γεγονός θα σβήσει ή θα διατηρηθεί μυθολογικά και ρητορικά· θα το κρατούμε για πάντα μαζί μας σαν φυλαχτό, ζώντας το ως εφαλτήριο για το μέλλον. Με τον ιστορικό βηματισμό, η επέτειος δεν μας γυρίζει στην αφετηρία αναχρονιστικά· μας εκτοξεύει μαζί της μακριά και ψηλά, σημασιοδοτώντας την από το παρόν μας. 
 
Βιώνουμε κάθε επέτειο σαν σημείο του φυσικού χρόνου στην ιστορική μας προοπτική. Μόνη της η ενθύμηση μας καλεί να αρκεστούμε νοσταλγικά σε πληκτικό αναμηρυκασμό των αρχικών γεγονότων, που στον χρόνο τους υπήρξαν ασφαλώς συναρπαστικά. Στην ιστορική του διάσταση το επετειακό υπερβαίνει την καταστατική του πραγματικότητα, αποκτά σημασία ζωής σ’ ένα χρόνο τον οποίο εκείνο παράγει. Υπ’ αυτό το πρίσμα, το Εικοσιένα, από σημείο χρονικής αναφοράς στο παρελθόν, μετουσιώνεται σε παρούσα στιγμή συνυφασμένη με τις προσδοκίες μας για το μέλλον. Στο εκάστοτε επετειακό παρόν, η ώρα της εθνεγερσίας τρέπεται σε κοινωνική, πολιτική και πνευματική επιλογή· σε ελπίδες, προβλέψεις και σχέδια για το αύριο. Εκεί παρελθόν και μέλλον διασταυρώνονται, δημιουργώντας με τη σειρά τους τον χρόνο της Ιστορίας και των περιόδων της. 
 
Συμβαίνει ό,τι και με τα κλασικά έργα της λογοτεχνίας και του στοχασμού, που επανασχολιάζονται και ξαναμεταφράζονται από γενιά σχεδόν σε γενιά και γράφουν έτσι τη δική τους ιστορία. Μπορεί να λαμπρύνουν ίσως την εφετινή μας επέτειο πλήθος αναμνηστικές εκδηλώσεις, όμως στο «ανα-» τούτο δεσπόζει χρονοβόρα η επανάληψη, ένα καθεστώς το οποίο συγκινεί όσους αναπνέουν τον αέρα κλειστών δωματίων. 
 
Αλλο η πομπώδης ανακύκλωση των περασμένων και άλλο η χρονοπαραγωγική επέτειος. Στην πρώτη λιβανίζουμε το παρελθόν σαν μουσειακό αντικείμενο· η δεύτερη κυοφορεί το νέο. Αναδεικνύει στοιχεία προηγουμένως απαρατήρητα, τώρα όμως ευδιάκριτα και στρατηγικά, υπό το φως των προς επίλυση προβλημάτων του παρόντος. Συγχρονιζόμαστε επετειακά με το αρχικό γεγονός μέσω της ιστορικής μας διαχρονικότητος. 
 
Στη συγκεντρωτική παράθεση και αξιολόγηση των γεγονότων γνωρίζουμε εξ αρχής το βάρος τους, οπότε δεν εμβαθύνουμε στη σημασία: η μεν επέτειος δεν ανοίγει δρόμο προς το μέλλον, ενώ η σκέψη υποσιτίζεται και θολώνει. Αντίθετα, με την εξιστόρησή τους οικοδομούμε τη σημασία τους και κατοικούμε σ’ αυτήν: εκθέτουμε τα πράγματα στο νόημά τους, ακριβώς όπως γράφουμε. Ενώ στον προφορικό λόγο εκφραζόμαστε εύκολα με τη βοήθεια χειρονομιών και μορφασμών, στον γραπτό λόγο διατυπώνουμε τα νοήματα δύσκολα, καθώς αυτά μόνο αποτελούν το υλικό μας. Καταγράφοντας η επέτειος τη σημασία και όχι την εικόνα των γεγονότων, αναδεικνύεται δυνητικά πηγή του ιστορικού χρόνου και ως τέτοια συνδέεται αδιάρρηκτα με το ίδιο το βέλος του. Το βλέπουμε, αίφνης, όταν αναφερόμαστε στην Αρχαιότητα, στον Μεσαίωνα ή στους Νέους Χρόνους, διότι με τους όρους αυτούς δεν ονομάζουμε απλώς τρεις εποχές, αλλά κατονομάζουμε το ιστορικό περιεχόμενο της καθεμιάς τους, κατ’ αντιδιαστολή προς την προηγουμένη ή την επομένη της. 
 
Παρόμοια ισχύουν για την περίοδο της Τουρκοκρατίας και τη Νεότερη Ελλάδα, τον αγώνα για την ανεξαρτησία των επαναστατών του 1821. Στις περιστάσεις τούτες της εθνικής μας ζωής, μας κράτησε ζωντανούς η εσχατολογική ελπίδα και εκείνο που μας ξεσήκωσε είναι πως αυτή η ελπίδα έλαβε κάποια στιγμή ιστορική μορφή και δυναμική. Ομως ήταν σαν Ιανός: βάσει των δεδομένων του θρησκευτικού αποκαλυπτισμού, έβλεπε προς τα πίσω και ταυτοχρόνως προς τα εμπρός, προς τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους, κατ’ εξοχήν έργο της νεωτερικότητας. 
 
Η εσχατολογική ελπίδα μάς στηρίζει συναισθηματικά από την Άλωση έως σήμερα, μας δένει όμως με το παρελθόν, αφού η Δευτέρα Παρουσία έχει γνωστό περιεχόμενο και ακολουθεί τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Δεν ανοίγει δηλαδή χώρο στο νέο. Το αυτό ίσχυε διαχρονικά και για τη γλώσσα ως ζωντανή μνήμη του μεγάλου παρελθόντος. Και τα δύο διατηρούσαν ανθεκτική την εθνική συνείδηση στα άτομα. Το «ανθεκτικό» υπηρετούσε πρωταρχικά ο ζήλος της ορθόδοξης ταυτότητος και τα ανυπέρβλητα όρια που έθετε μεταξύ των υποδούλων και των κυρίων τους, από κοινού με την ίδια την καταπίεση εκ μέρους των τελευταίων. 
 
Μπορεί η εθνική μας συνείδηση να σχηματίζεται ήδη από το λυκόφως των βυζαντινών χρόνων και μαζί της να φτάνουμε ώς το 1821, ωστόσο την αιμοδοτούν τα ήθη, οι μύθοι, οι παραδόσεις και η πίστη του λαού, είναι άτοπο συνεπώς να μιλούμε για ιστορική του συνείδηση. Εξ ου και η ολέθρια μεταγενέστερη επίδραση στη νεοελληνική κοινωνία ενός εσχατολογίζοντος ιστορισμού, ιστορισμού ολοκληρωτικής εμπνεύσεως με αποπνικτικά κλειστό το μέλλον, καθώς γι’ αυτόν η πορεία της χώρας και της ανθρωπότητος είναι απολύτως γνωστή, απαρχής μέχρι τέλους. 
 
Μιλούμε για τον γόρδιο δεσμό της νεότερης ιστορίας μας, έναν κόμπο για να λυθεί μάλλον στην περίπτωσή μας, παρά για να κοπεί. Πρέπει να απορρίψουμε εν ονόματι του νεωτερικού ό,τι μας κράτησε όρθιους στις μεγάλες δοκιμασίες ή εν ονόματι του παραδοσιακού ό,τι μας ανοίγει στον ιστορικό χρόνο, διατηρώντας άθικτες τις νοοτροπίες, τις συμπεριφορές και τα συναισθηματικά ιζήματα, που με τις ψυχικές εικόνες τους αλλοιώνουν παρανοϊκά την αίσθηση της πραγματικότητος; Να επιμείνουμε δηλαδή στις πολωτικές διαιρέσεις και να παραιτηθούμε από τη σύνθεση; Πώς θα ειρηνεύουμε έτσι με τον πληγωμένο εγωισμό μας και με τον ενοχικό μας εαυτό; Είμαστε άραγε έτοιμοι, μετά διακόσια ολόκληρα χρόνια, να κάνουμε αυτό το βήμα; Να το αποφασίσουμε, έστω, συνειδητά; Εδώ έγκειται το αληθινό διακύβευμα της φετινής επετείου.
 
* Ο κ. Στέλιος Ράμφος είναι συγγραφέας. 

Άγια Θεοφάνια: - Χρόνια Πολλά και Καλή μας Φώτιση

Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύµα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ηµίν και καθάρισον ηµάς από πάσης κηλίδος και σώσον, Αγαθέ τας ψυχάς ηµών.Αμήν
 

Το Άγιο Πνεύμα να είναι πάντα οδηγός και βοηθός στη ζωή μας. 

Χρόνια Πολλά και Καλή μας Φώτιση. 

ΥΕΘΑ:Ενισχύθηκε η μοριοδότηση των ΟΒΑ, που επιθυμούν να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό πρόσληψης των ΕΠΟΠ

 

ΘΕΜΑ: Κοινοβουλευτικός Έλεγχος 

ΣΧΕΤ.: Ερώτηση 2696/15-12-2020 της Βουλής των Ελλήνων 

Σε απάντηση της σχετικής Ερώτησης, που κατέθεσαν οι βουλευτές κ.κ. Παπαναστάσης Νίκος και Παφίλης Θανάσης με θέμα «Προκήρυξη πρόσληψης Επαγγελματιών Οπλιτών (ΕΠΟΠ)», σας γνωρίζεται ότι η μοριοδότηση των ΟΒΑ, που υπηρετούν ή υπηρέτησαν, και οι οποίοι επιθυμούν να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό πρόσληψης των ΕΠΟΠ, προβλέπεται από το άρθρο 1 του ΠΔ 292/2001 «Καθορισμός κριτηρίων και διαδικασίας επιλογής υποψηφίων Επαγγελματιών Οπλιτών» (Α΄204), όπου καθορίζονται τα κριτήρια επιλογής και η μοριοδότηση, βάσει των οποίων επιλέγονται οι υποψήφιοι για πρόσληψη ως ΕΠΟΠ. 

Τέλος σας γνωρίζουμε ότι, με μέριμνα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και σε συνεργασία με τα Γενικά Επιτελεία, τροποποιήθηκε ήδη το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο και
ενισχύθηκε η μοριοδότηση των ΟΒΑ, που επιθυμούν να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό πρόσληψης των ΕΠΟΠ, ανάλογα με τον χρόνο προϋπηρεσίας που έχουν εκπληρώσει στον θεσμό (ΟΒΑ), δηλαδή με 100 μονάδες μέχρι τη συμπλήρωση του πρώτου έτους και επιπλέον 50 μονάδες με τη συμπλήρωση κάθε επόμενου έτους. 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

 ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ

Η Εκκλησία θα αλλάξει τα Φώτα στην κυβέρνηση;

 

H Ιερά Σύνοδος αγνοεί την απαγόρευση για τη λειτουργία των ναών στα Θεοφάνια. Τα μέλη της δεν λειτουργούν ως πνευματικοί ποιμένες, αλλά ως επαγγελματίες που βλέπουν να πλήττεται η δουλειά τους. Και είναι σαν να βάζουν κάρβουνα κάτω από τη φωτιά της δυσφορίας που σιγοκαίει εδώ και καιρό στην κοινωνία. Πώς θα απαντήσει η κυβέρνηση;

Κώστας Γιαννακίδης

Λίγο πριν από τις γιορτές, στον Εμπορικό Σύλλογο μίας νησιωτικής πόλης έπεσε η ιδέα για σπάσιμο του lockdown έστω για μία ημέρα. Οι θερμόαιμοι είπαν ότι η κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να κόψει πρόστιμα σε μία ολόκληρη πόλη. Οι πιο ψύχραιμοι αντέτειναν τον κίνδυνο να γίνουν είτε ρεζίλι, είτε «παράδειγμα» στο πανελλήνιο. Τι θα συνέβαινε αν άρχιζαν οι εμπορικοί σύλλογοι να παραβιάζουν τα περιοριστικά μέτρα; Το θέμα δεν είχε συνέχεια. 

Η Εκκλησία της Ελλάδος διεμήνυσε στην κυβέρνηση, μάλλον ανακοίνωσε προς την Πολιτεία, ότι δεν σκοπεύει να τηρήσει τα περιοριστικά μέτρα για τη γιορτή των Θεοφανίων. 

Δηλαδή οι ναοί θα ανοίξουν, παρά το σχετικό απαγορευτικό. Πώς αγνοεί το ΠΑΜΕ την απαγόρευση των συγκεντρώσεων; Έτσι και η Εκκλησία. 

Αν το δεις με εντελώς κοσμικούς όρους, διαπιστώνεις ότι οι εκκλησιαστικοί πατέρες συμπεριφέρονται περίπου ως συνδικαλιστές σε οίστρο εξαλλοσύνης -τύπου «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά».

 Εν προκειμένω δεν λειτουργούν ως πνευματικοί ποιμένες, αλλά ως επαγγελματίες που βλέπουν να πλήττεται η δουλειά τους σε περίοδο κορύφωσης -«νοικιάζω ξαπλώστρες και μου κόβουν τη δουλειά μήνα Αύγουστο». Και είναι σαν να βάζουν κάρβουνα κάτω από τη φωτιά της δυσφορίας που σιγοκαίει εδώ και καιρό στην κοινωνία. 

Ξέρετε πόσοι θα χαρούν (και θα ακολουθήσουν) αν δουν την Εκκλησία να ηγείται ενός αντάρτικου κατά των περιοριστικών μέτρων; Δεν ξέρω αν το κατάλαβαν στην Ιερά Σύνοδο, αλλά η στάση τους δύναται να ερμηνευθεί και ως ένα κάλεσμα σε ανυπακοή. 

Εν τέλει τα μέλη της Ιεράς Συνόδου υπονομεύουν και την έννοια της πνευματικότητας, περιορίζοντας τη λατρεία στους τοίχους των ναών και στο τελετουργικό που, ας μην το λησμονούμε, είναι συμβολικό. Ουσιαστικά καλούν την κυβέρνηση να θυμηθεί ότι η Εκκλησία είναι, περίπου, κράτος εν κράτει. Το καθεστώς της δεν διέπεται από τους κανόνες και τους περιορισμούς που προσδιορίζουν το πλαίσιο εντός του οποίου λειτουργούμε και ζούμε όλοι οι υπόλοιποι. 

Έχει, λοιπόν, τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε πώς θα απαντήσει η συντεταγμένη Πολιτεία σε αυτήν την πρόκληση. Θα θυμίσει στην Εκκλησία ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο ή θα πάει στην αναζήτηση μίας χρυσής τομής που, ουσιαστικά, θα συνεπάγεται αποδοχή των θέσεων της Ιεράς Συνόδου; Διότι ξέρετε πώς γίνονται αυτά. Ο Πρωθυπουργός τηλεφωνεί στον Αρχιεπίσκοπο και μετά από λίγο μαθαίνουμε ότι βρέθηκε λύση, ας πούμε θα μπουν δέκα πιστοί στον ναό και αν εμφανιστεί περιπολικό θα πέσει φωτιά να το κάψει. 

Υ.Γ. Η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης είναι θετική. «Οι νόμοι ισχύουν για όλους». Μας εκπλήσσει. 

Πηγή: Protagon.gr

Ο "Θύμιος" στο Ντουμπάι… - Ποιοι τελικά πληρώνουν τον λογαριασμό!

Του Κώστα Στούπα

 Μεταξύ των βασικότερων κινήτρων μιας φιλοπρόοδης* κοινωνίας και οικονομίας είναι η προστασία της περιουσίας και η δίκαιη ανταμοιβή μέσω, κυρίως των κανόνων της αγοράς,  του ρίσκου, της εργασίας και της δημιουργικότητας.

Κατά συνέπεια κατά την ταπεινή πεποίθηση της στήλης, ο καθένας μπορεί να ξοδεύει όπως επιθυμεί τα αποτελέσματα των κόπων του, ή αυτά των κόπων των προγόνων του ή έστω αυτά που κέρδισε στο "τζακ ποτ"…

Αντιθέτως, π.χ. ο ληστής μιας τράπεζας που κατάφερε να παραμείνει ασύλληπτος θα πρέπει να κινήσει υποψίες αν βρεθεί να ξοδεύει ποσά τα οποία δεν αντιστοιχούν στην φορολογική του δήλωση.

Αν ο ύποπτος για τέλεση απαγωγής έναντι λύτρων θεαθεί να ξοδεύει ασύστολα χρήματα που δεν καλύπτονται από το πόθεν έσχες του, δεν κινήσει τις υποψίες και το ενδιαφέρον των διωκτικών αρχών και ελεγκτικών μηχανισμών (αστυνομία, τράπεζες, εφορία, μέτοχοι τραπεζών) τότε σημαίνει πως οι αρχές είναι "πιασμένες" και οι εγκληματικές πράξεις έχουν γίνει με την κάλυψή και συνενοχή τους...

Στην Ελλάδα την περασμένη δεκαετία είχαμε τη χρεοκοπία του κράτους  ή οποία οδήγησε στην χρεοκοπία χιλιάδων επιχειρήσεων και νοικοκυριών.

Το να χρεοκοπεί κάποιος που αναλαμβάνει επιχειρηματικό ή γενικότερα οικονομικό ρίσκο είναι πιθανό, φυσιολογικό και για ένα αριθμό περιπτώσεων αναμενόμενο.

Αυτός που χρεοκοπεί όμως θα πρέπει να καταβάλει το τίμημα που του αναλογεί, το ίδιο και η τράπεζα που τον δάνεισε ή οι μέτοχοι  που επένδυσαν στο εγχείρημά του.

Το πρόβλημα της ελληνικής χρεοκοπίας της περασμένης δεκαετίας έγκειται στο ό,τι δεν λειτούργησαν οι κανόνες της αγοράς και αυτό είναι κάτι το οποίο θα το βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας.  Όσοι δεν μπορούσαν π.χ. να αποπληρώσουν τα στεγαστικά του δάνεια με το περίφημο "νόμο Κατσέλη" δεν έχασαν το σπίτι τους. Μόλις αυτό έγινε αντιληπτό και αρκετοί από αυτούς που μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνεια μεταβλήθηκαν σε "στρατηγικούς κακοπληρωτές" και προσπάθησαν να επωφεληθούν.

Το ίδιο έγινε και με πολλές επιχειρήσεις οι οποίες είχαν στηθεί όχι για να κερδίσουν από τις υπηρεσίες που θα πρόσφεραν αλλά από τα τραπεζικά δάνεια τα οποία δεν θα αποπλήρωναν.

Κανένας από όσους δανειοδότησαν είτε νοικοκυριά είτε επιχειρήσεις που δεν πληρούσαν τα ανάλογα τραπεζικά κριτήρια, δεν λογοδότησε ούτε από την επιχείρηση την οποία ζημίωσε ούτε στη δικαιοσύνη ποτέ. Τούτο συνέβη γιατί οι δανειοδοτήσεις αυτές έγιναν με τις παρεμβάσεις του κράτους και των πολιτικών στις διοικήσεις των τραπεζών και τις παρεμβάσεις των διοικήσεων στα αρμόδια στελέχη.

Συνέπεια αυτού ήταν οι τράπεζες να φορτωθούν με πάνω από 100 δισ.  "κόκκινα" δάνεια, σχεδόν πάνω από το 50% όσων είχαν εκδώσει.  Τούτο δεν έλαβε χώρα τη περασμένη δεκαετία για πρώτη φορά, συμβαίνει από ιδρύσεως του ελληνικούς κράτους του οποίου η οικονομία μοιάζει περισσότερο με σοβιετικό και οθωμανικό μοντέλο παρά με ευρωπαϊκό καπιταλισμό.

Και πριν τη μεταπολίτευση τα ίδια συνέβαιναν, οι κυβερνήσεις αποφάσιζαν ποιους επιχειρηματίες θα δανείσουν οι τράπεζες,  και κάθε 20-30 χρόνια αυτοί χρεοκοπούσαν και το κράτος αναλάμβανε τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις τους με τους φορολογούμενους να καταβάλουν το τίμημα.

Το κόστος της χρεοκοπίας των τραπεζών την περασμένη δεκαετία λοιπόν το πλήρωσαν οι μέτοχοι και οι φορολογούμενοι που κλήθηκαν να χρηματοδοτήσουν τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις με περίπου 25 δισ. ευρώ, συν άλλα 17 δισ. ευρώ ίδια κεφάλαια των τραπεζών σήμερα που αναλογούν σε "αναβαλλόμενη φορολογία". Τουτέστιν φόρους που θα καταβάλλουν από μελλοντικά κέρδη (αυτό και αν είναι δημιουργική λογιστική…).

Τα ίδια πιστεύω πως συμβαίνουν και μετά τη χρεοκοπία του 2010. Χρεοκοπημένες π.χ. εν τη γενέσει τους εκδοτικές και μη επιχειρήσεις δανείζονται δανεικά και αγύριστα, τα οποία περνάνε στους ιδιοκτήτες τους ως μισθούς, μπόνους και "πέτσινες" δαπάνες. Προκειμένου οι ιδιοκτήτες να αποσπάσουν τη "μερίδα του λέοντος" των δανείων, ένα μέρος το δαπανούν για την δημιουργία θέσεων εργασίας τις οποίες χρησιμοποιούν ως προκάλυμμα.  

Κάποια στιγμή οι τράπεζες θα βρεθούν με νέα "κόκκινα" δάνεια τα οποία θα κληθούν να καλύψουν οι μέτοχοι, οι φορολογούμενοι και αυτή τη φορά μάλλον και οι καταθέτες…

Ένας λόγος που ελάχιστοι μιλάνε για τη μη βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος δημόσια με την ανοχή των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ είναι γιατί μέχρι την επόμενη κρίση χρεοκοπίας υπάρχουν περιθώρια απόσπασης της "μερίδας του λέοντος" από τη δημιουργία χρέους που συνεχίζεται…

Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο  με βλέπετε να είμαι επιφυλακτικός σε σχέση με την εκτίμηση αν τα χειρότερα της χρεοκοπίας του 2010 είναι πίσω ή μπροστά μας…

Πάμε κατά διαβόλου όπως θα λέγαμε αλλά αυτή τη φορά δεν είναι μόνο η Ελλάδα και τα PIGS πάμε πολλοί παρέα…

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας έχει να κάνει κυρίως με την ισχυρή παρέμβαση του κράτους και την απουσία παραδοσιακής  αστικής τάξης η οποία θα αποτελούσε  αποτελεί υπόδειγμα παραγωγής και χρήσης του πλούτου και κυρίως μόρφωσης και συμπεριφοράς.

Το να θέλει κάποιος να ταξιδέψει στο εξωτερικό για διασκέδαση το αντιλαμβάνομαι, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το να ταξιδεύει κάποιος στο εξωτερικό για να διασκεδάσει σε ελληνικά μπουζούκια, με Έλληνες καλλιτέχνες και ελληνική κουζίνα. Πρόκειται για το άκρον άωτον του υπανάπτυκτου "βλαχαδισμού".

Τούτο δεν αποτελεί "κουσούρι" των νεόπλουτων που υποδύονται τους αστούς, αλλά είναι γενικότερο φαινόμενο. Κάποιοι εκλαμβάνουν την αποστροφή να δοκιμάσουν γνώσεις, κουζίνες, ποτά και συνήθειες των τόπων που επισκέπτονται σαν κάποιο είδος πηγαίου  πατριωτισμού. Μάλλον πρόκειται για επαρχιωτισμό και "βλαχαδισμό" του τύπου που παρουσίαζε ο Χατζηχρήστος με το χαρακτηριστικό γκροτέσκο τρόπο του Θύμιου από το χωριό.

Φυσικά και υπάρχουν επιχειρήσεις και επιχειρηματίες που δεν ταιριάζουν στα παραπάνω παρασιτικά και κρατικοδίαιτα μοντέλα αλλά είναι μειοψηφία. Παρήγορο είναι πως στις νεότερες γενιές το φαινόμενο βαίνει μειούμενο… Το ατυχές είναι πως πολλοί από τους νεότερους που έχουν ανοιχτούς ορίζοντες φεύγουν στο εξωτερικό.

*Επιλέγεται ο όρος φιλοπρόοδη γιατί ο όρος προοδευτικός στη μεταπολίτευση έχει φθαρεί από την αριστερά τόσο που για όσους σκέφτονται παραγωγικά σημαίνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που εννοιολογικά προσδιορίζει. 

Υ.Γ. Ελπίζω να απάντησα γενικότερα στις συχνές ερωτήσεις γιατί δεν αναφέρω συχνά ελληνικές μετοχές ειδικά μικρών επιχειρήσεων σαν ευκαιρίες λόγω της χαμηλής τους αποτίμησης.

πηγή:https://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3506602/o-thumios-sto-ntoumpai