Καμία βρώμικη ιστορία δεν παραμένει ποτέ στο απυρόβλητο, οι ένοχοι τιμωρούνται πάντα, ενώ οι λαοί είναι αδύνατον να μην ξυπνήσουν – οπότε κάποια στιγμή οργανώνονται, εξεγείρονται και απαιτούν τη φυλάκιση των βασικών υπευθύνων, παίρνοντας τη μοίρα τους στα δικά τους χέρια.
.«Ετυμολογία της λέξης «καταδότης»: Αυτός που παρακολουθεί κρυφά κάποιον, προσπαθώντας να μάθει τις κινήσεις και τις ενέργειες του για να τις προδώσει, συνήθως σε κάποιον ανώτερο, για να επιτύχει την εύνοια του – εκείνος που κινείται λοιπόν από ιδιοτελή, ταπεινά κίνητρα«.
Ανάλυση
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, στην οποία συμμετέχει το κράτος μόλις με 8,93% (ανάλυση) προειδοποίησε ότι, εάν η αξιολόγηση καθυστερήσει, η οικονομία της χώρας μας θα χάσει το τρένο της εξόδου από την κρίση (πηγή) – ενώ στην έκθεση του τόνισε πως η παραμονή στην Ευρωζώνη είναι όρος επιβίωσης για την Ελλάδα (πηγή).
Ο δικός μας κεντρικός τραπεζίτης λοιπόν, ο κ. Στουρνάρας, καθώς επίσης πολλά από τα δικά μας πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ κοκ., επιμένουν να κλείσει πάση θυσία η νιοστή εκβιαστική αξιολόγηση – για να μη μας χρεοκοπήσει, παράνομα προφανώς, η δική μας κεντρική τράπεζα. Εν προκειμένω εννοούμε την ΕΚΤ, επειδή αυτή είναι ουσιαστικά η κεντρική μας τράπεζα, ο «δανειστής ύστατης ανάγκης» του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος – ενώ φυσικά δεν ανήκει στη Γερμανία αλλά σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, οφείλοντας να τις προστατεύει και όχι να τις χρεοκοπεί.
Με δεδομένο όμως το ότι, τα περισσότερα από τα 6,1 δις € της δόσης θα δοθούν στην ΕΚΤ, μάλλον δεν έχει συμφέρον να μας χρεοκοπήσει – οπότε το κλείσιμο της αξιολόγησης, για το οποίο ορισμένοι πρωτεργάτες της καταστροφής επιμένουν, είναι για την ίδια ωφέλιμο και όχι για εμάς. Επίσης για τα παραπάνω κόμματα, αφού έτσι θα συνεχίσουν να νέμονται ανενόχλητα την εξουσία, καθώς επίσης για το διοικητή της ΤτΕ – επειδή, εάν χρεοκοπήσει η χώρα, οι Πολίτες θα εξεγερθούν, οπότε θα αναγκαστούν όλοι οι υπεύθυνοι της τραγωδίας να πληρώσουν για τα λάθη και τον ενδεχόμενο ενδοτισμό τους.
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, έχοντας ήδη αναφερθεί στο μεγάλο ένοχο της επίσημης ελληνικής χρεοκοπίας (άρθρο), υποστηρίζοντας την άποψη ότι, οι Έλληνες θα πρέπει να επικεντρώσουν την προσοχή τους στο τι συνέβη μετά το 2010, στη διαχείριση της κρίσης υπερχρέωσης δηλαδή, θεωρούμε πως μετά το 2012 που υπεγράφη το PSI, το πλέον σημαντικό έτος ήταν το 2015 – αφού τότε ψηφίσθηκε το τρίτο μνημόνιο, μοναδικό στα παγκόσμια ιστορικά χρονικά, μέσω του οποίου επικυρώθηκαν από την πλειοψηφία των κομμάτων τα δύο προηγούμενα, η χώρα παρέδωσε τη δημόσια περιουσία της για 99 χρόνια με το Υπερταμείο, την ιδιωτική της με τη βοήθεια του αφελληνισμού των τραπεζών που κόστισε πάνω από 40 δις € κοκ.
Στα πλαίσια αυτά, παρά το ότι θεωρείται ως βασικός υπαίτιος εκτός από τον πρωθυπουργό ο τότε υπουργός οικονομικών του (άρθρο), εμείς έχουμε την άποψη ότι, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας διαδραμάτισε το σημαντικότερο ρόλο – έχοντας τεκμηριωθεί στο παρελθόν πως χρησιμοποιεί την κεντρική τράπεζα για ιδιωτικούς σκοπούς, γεγονός που μπορεί να θεωρηθεί ως κατάχρηση εξουσίας (ανάλυση).
Άλλωστε, από την προηγούμενη θέση του ως υπουργός οικονομικών του κ. Σαμαρά, ήταν αυτός που εφάρμοσε βασιλικότερα του βασιλιά την πολιτική των μνημονίων – την οποία άλλαξε μετά την αντικατάσταση του ο τότε πρωθυπουργός, γεγονός στο οποίο οφειλόταν η μικρή ανάπτυξη της οικονομίας μας το 2014 (ανάλυση).
Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 4 του καταστατικού της, η Τράπεζα της Ελλάδας οφείλει να στηρίζει τη γενική οικονομική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης – κάτι που δεν έκανε ο κ. Στουρνάρας, αφού ο ίδιος ομολόγησε ότι, στις αρχές του 2015 που η κυβέρνηση διαπραγματευόταν με τους δανειστές την αναδιάρθρωση του χρέους, γεγονός που προαπαιτούσε την παραδοχή της χρεοκοπίας της χώρας, εισηγήθηκε στην ΕΚΤ, παραβιάζοντας το καταστατικό της ΤτΕ, να μην δίνει σημασία στον κ. Βαρουφάκη (πηγή).
Εκτός αυτού, στα μέσα του Δεκεμβρίου του 2014 δήλωσε πως η ρευστότητα στην αγορά μειωνόταν με ταχύ ρυθμό, οπότε υπήρχε κίνδυνος να προκληθεί μία ανεπανόρθωτη βλάβη – κάτι που φυσικά είναι απαράδεκτο για έναν κεντρικό τραπεζίτη, ειδικά σε μία προεκλογική περίοδο, αφού έτσι τρομοκρατεί τους καταθέτες, δημιουργεί τις προϋποθέσεις τραπεζικών επιθέσεων (bank runs), ενώ ασκεί πολιτική χωρίς να έχει το δικαίωμα.
Στη συνέχεια, ακόμη χειρότερα, δεν προστάτευσε όπως ήταν υποχρεωμένος το τραπεζικό σύστημα της χώρας, όταν διαπίστωσε τις μεγάλες εκροές κεφαλαίων στο εξωτερικό – την κατακόρυφη μείωση των καταθέσεων δηλαδή, η οποία έδωσε την ευκαιρία στην ΕΚΤ να κλείσει αργότερα τις τράπεζες, παράνομα φυσικά, συμμετέχοντας έμμεσα (ο κ. Στουρνάρας) στον εκβιασμό της υπογραφής του τρίτου μνημονίου.
Τέλος, παραδέχθηκε σε συνέντευξη του (πηγή) πως «κατέδωσε» μυστικά την ελληνική κυβέρνηση στην ΕΚΤ, αποκαλύπτοντας το σχέδιο ενός παράλληλου νομίσματος για την προστασία της ελληνικής οικονομίας – οπότε σε αυτόν οφείλεται ουσιαστικά το εκβιαστικό κλείσιμο των τραπεζών, οι έλεγχοι κεφαλαίων που επιβλήθηκαν άκαιρα, καθώς επίσης η προετοιμασία τόσο της ΕΚΤ, όσο και της Γερμανίας, για την επιτυχή σύγκρουση τους με την Ελλάδα.
Ολοκληρώνοντας, δεν πρέπει να έχει κανένας αμφιβολία σχετικά με το ότι, οι πόλεμοι χάνονται από το εσωτερικό της χώρας – με τη βοήθεια δηλαδή ιθαγενών που υποστηρίζουν τα συμφέροντα των εχθρών, αντί την πατρίδα τους. Στα πλαίσια αυτά η Ελλάδα, η οποία ασφαλώς διεξήγαγε έναν οικονομικό πόλεμο το 2015, δεν θα αναγκαζόταν στην ήττα κατά κράτος του Ιουλίου, όσες ευθύνες και αν είχε η κυβέρνηση της, εάν οι δανειστές δεν είχαν δικά τους άτομα εντός της.
Με κριτήριο δε τη διεθνή εμπειρία, για να κερδίσει μία ξένη δύναμη έναν τέτοιου είδους πόλεμο, χρειάζεται να καταλάβει προηγουμένως τους δύο βασικότερους πυλώνες της οικονομίας μίας χώρας: την κεντρική της τράπεζα, καθώς επίσης το υπουργείο οικονομικών της.
Για να μπορέσουμε τώρα να αντιληφθούμε πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός της κεντρικής τράπεζας μίας χώρας, θα υπενθυμίσουμε το παράδειγμα της Ν. Αφρικής, την εποχή που η νέα κυβέρνηση της (N. Mandela) διαπραγματεύθηκε την ανεξαρτησία της. Ειδικότερα τα εξής:
Η εμπειρία της Ν. Αφρικής
Ενώ διεξάγονταν θετικά για το κράτος οι διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ κλπ. στο πολιτικό σκέλος, απαιτήθηκε από τους υπευθύνους για την οικονομική πολιτική της χώρας η μετατροπή της κεντρικής τράπεζάς τους σε έναν ανεξάρτητο οργανισμό, ο οποίος θα λειτουργούσε με απόλυτη αυτονομία από την εκλεγμένη κυβέρνηση – σαν ένα κυρίαρχο «κράτος εν κράτει» ουσιαστικά, στο οποίο δεν θα παρέμβαιναν οι εκλεγμένοι νομοθέτες.
Παρά το ότι λοιπόν διατυπώθηκε από τους πολιτικούς της χώρας η απορία, σε ποιόν θα λογοδοτούσε η ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, οι έμπειροι διαπραγματευτές του ΔΝΤ κατόρθωσαν να επιβάλλουν μονομερώς τη θέληση τους – ταυτόχρονα με την «άλωση» του Υπουργείου Οικονομικών, στο οποίο τοποθέτησαν έναν δικό τους έμπιστο πολιτικό. Όπως είπαν χαρακτηριστικά κάποιοι διακεκριμένοι Πολίτες της Νοτίου Αφρικής, οι οποίοι τότε σχολίασαν τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν:
«Δεν μας άφησαν ποτέ ελεύθερους. Απλώς έβγαλαν την αλυσίδα από το λαιμό μας και την έβαλαν στους αστραγάλους μας. Οι μεγάλες επιχειρήσεις, μας δήλωσαν ουσιαστικά ότι θα κρατήσουν τα πάντα και εμείς θα κυβερνάμε μόνο κατ’ όνομα. Μπορούσαμε δηλαδή να έχουμε την πολιτική εξουσία μετά από πολλά χρόνια αγώνων, μπορούσαμε φαινομενικά να κυβερνάμε, αλλά η πραγματική διακυβέρνηση θα βρισκόταν στα χέρια των άλλων».
Περαιτέρω, αυτό που συνέβη στη συνέχεια των διαπραγματεύσεων ήταν το ότι η κυβέρνηση παγιδεύτηκε, χωρίς δυστυχώς να το αντιληφθεί, σε ένα είδος ιστού της αράχνης – «υφασμένου» από μυστηριώδεις κανόνες και υπόγειες ρυθμίσεις, οι οποίες αποσκοπούσαν στο να οριοθετήσουν, καθώς επίσης να περιορίσουν την εξουσία των δημοκρατικά εκλεγμένων ηγετών της χώρας. Όταν λοιπόν θέλησε η νέα κυβέρνηση να υλοποιήσει τα οράματα της, ανακάλυψε ότι η πραγματική εξουσία, η οικονομική, βρισκόταν στα χέρια άλλων.
Για παράδειγμα, δεν ήταν δυνατόν να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, αφού εκατοντάδες εργοστάσια της χώρας ήταν έτοιμα να κλείσουν – επειδή η κυβέρνηση είχε αναγκαστεί να υπογράψει τη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (του μετέπειτα ΠΟΕ), η οποία απαγόρευε την αναγκαία επιδότηση των τοπικών επιχειρήσεων.
Συνεχίζοντας, η διάθεση περισσότερου χρήματος προϋπέθετε φυσικά τη σύμφωνη γνώμη της ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας, η οποία δεν την παρείχε – οπότε οδηγήθηκε στην παγίδα ρευστότητας, όπως η Ελλάδα σήμερα. Η δωρεάν ύδρευση δεν ήταν επίσης εφικτή, αφού η Παγκόσμια Τράπεζα, μέσω της ομάδας οικονομολόγων που είχε στείλει στη χώρα, είχε μετατρέψει σε κανόνα, σε υποχρέωση δηλαδή, τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στις κοινωφελείς επιχειρήσεις. Τέλος, εάν η κυβέρνηση ήθελε να αυξήσει τους μισθούς, δεν της επιτρεπόταν, λόγω του δανείου ύψους 850 εκ. $ με το ΔΝΤ, το οποίο επέβαλλε «συγκράτηση των μισθών».
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, η οποιαδήποτε μη υποταγή στους κανόνες και στους περιορισμούς που επέβαλλε το ΔΝΤ θα θεωρούταν απόδειξη επικίνδυνης εθνικής αφερεγγυότητας, έλλειψη αφοσίωσης στην εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων» και απουσία ενός βασισμένου σε κανόνες συστήματος – με αποτέλεσμα τη διακοπή της χορήγησης βοήθειας («δόσεων» από το ΔΝΤ) και τη φυγή των ξένων κεφαλαίων.
Τέλος, τόσο η δήθεν «ανεξάρτητη» κεντρική τράπεζα, όσο και το υπό κηδεμονία Υπουργείο Οικονομικών, επέβλεπαν άγρυπνα την πιστή τήρηση των εντολών – οπότε φυσικά επαναλήφθηκε η γνωστή ιστορία:
Η κυβέρνηση, γονατισμένη από το χρέος και υφιστάμενη διεθνείς πιέσεις, προκειμένου να ιδιωτικοποιήσει τις κοινωφελείς επιχειρήσεις, άρχισε σύντομα να αυξάνει τις τιμές, να μειώνει τους μισθούς, να διασύρει τους αντιρρησίες και να «ξεπουλάει» δημόσια περιουσία – με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, εκατομμύρια άνθρωποι να εξαθλιωθούν, μη έχοντας πλέον ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς.
Επίλογος
Κρίνοντας από τη διεθνή εμπειρία χωρών που υπέκυψαν στους δανειστές τους, ηττώμενα κατά κράτος, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, θα ήταν αδύνατο χωρίς να έχει εξασφαλισθεί η ενδοτική συνεργασία των δύο σημαντικότερων Θεσμών τους: του υπουργείου οικονομικών, καθώς επίσης της κεντρικής τους τράπεζας. Στην περίπτωση της Ελλάδας είναι φανερός ο ρόλος του υπουργού οικονομικών στη χρεοκοπία του 2011/12 (PSI), του επόμενου της κυβέρνησης Σαμαρά, του κ. Στουρνάρα δηλαδή, καθώς επίσης του ιδίου ως κεντρικού τραπεζίτη, το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Με δεδομένο δε το ότι, η Ελλάδα ως χώρα της Ευρωζώνης έχει δύο κεντρικές τράπεζες, η μία εκ των οποίων είναι η ΕΚΤ, ενώ ο διοικητής της ΤτΕ παραμένει αμετακίνητος στη θέση του αφενός μεν με τη βοήθεια της ΕΚΤ, αφετέρου της Γερμανίας, παρά τις αντιρρήσεις της κυβέρνησης, όπως πιθανολογούμε, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το μέγεθος των ευθυνών του – αν και η συμπεριφορά του δεν θα ήταν καθόλου σωστό να χαρακτηρισθεί ως «προδοτική», χωρίς να υπάρχουν απτές αποδείξεις.
Ολοκληρώνοντας, θέλουμε να τονίσουμε ξανά πως καμία βρώμικη ιστορία δεν παραμένει ποτέ στο απυρόβλητο, οι ένοχοι τιμωρούνται πάντα, ενώ οι λαοί είναι αδύνατον να μην ξυπνήσουν – οπότε κάποια στιγμή οργανώνονται, εξεγείρονται και απαιτούν τη φυλάκιση των βασικών υπευθύνων της τραγωδίας τους, παίρνοντας τη μοίρα τους στα δικά τους χέρια. Αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα, χωρίς καμία αμφιβολία – ελπίζοντας να μην ξεπουληθούν τα πάντα, καθώς επίσης να μην εξαθλιωθούν ακόμη περισσότερο οι Έλληνες, προτού αντιδράσουν.
Υστερόγραφο: Ίσως έπρεπε να αναφερθούμε επί πλέον στη συνδρομή του κ. Στουρνάρα ως διορισμένου προέδρου του ΙΟΒΕ στην υιοθέτηση και πολιτική των μνημονίων – καθώς επίσης στη «θητεία» του στην Εμπορική Τράπεζα, στις σχέσεις του με το κομματικό κράτος, στη συμβολή του στη χρηματιστηριακή φούσκα του 1999 κοκ. Δεν αποτελεί όμως αντικείμενο της ανάλυσης της τραγωδίας του 2015, ενώ μπορεί κανείς να ενημερωθεί από άλλα μέσα, κρίνοντας μόνος του την αντικειμενικότητα τους.
Freelance writer - http://www.analyst.gr/2017/02/26/i-tragodia-tou-2015/
