Γράφει ο Υπτγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης
Προχθές, ήταν η επέτειος του θανάτου του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη (30 Οκτωβρίου 1988) και το τι γράφτηκε γι’ αυτόν στα ΜΚΔ δεν περιγράφεται. Οι στρατευμένοι αριστεροί, που αποσιωπούν συστηματικά τους εμβληματικούς Έλληνες ποιητές (Παλαμά, Σεφέρη, Ελύτη, Δροσίνη, Καρυωτάκη, Βιζυηνό κ.λπ.), γιατί δεν ήταν αριστεροί, αποθέωναν τον Λειβαδίτη, ως «ποιητή του έρωτα και της επανάστασης».
Απέκρυψαν βέβαια από τις υμνωδίες τους, ένα ποίημα που πρώτος είχε αποκρύψει από τις ποιητικές του συλλογές, ο ίδιος ο Λειβαδίτης. Την ραψωδία που έγραψε για τον Στάλιν, όταν ο «θεός» των απανταχού σταλινικών άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο. Η -αηδιαστική!- ραψωδία για τον μεγαλύτερο κακούργο των σύγχρονων καιρών, δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» στις 8 Μαρτίου 1953.
Η ραψωδία είχε τον τίτλο «Το μεγάλο αγκωνάρι» και τα κυριότερα σημεία της ήταν τα εξής:
«Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγώτερο μεγάλος.
Ο Στάλιν πέθανε.
Ο ίσκιος απ’ το μεγάλο φέρετρό του χαράζει
ένα πελώριο πένθος στα μανίκια των προλετάριων…
Μα όχι, όχι, δεν είναι αλήθεια γέρο-Βόλγα, όχι αδέρφια λαοί.
Ο Στάλιν δεν πέθανε.
Όταν οι εργάτες χτίζουν τις μεγάλες γέφυρες για να περάσει το μέλλον
ο Στάλιν ζει.
Όταν οι κόκκινοι φαντάροι αγρυπνάνε για την πατρίδα και την Ειρήνη
ο Στάλιν ζει.
Όταν μισούμε τον πόλεμο, όταν αντιστεκόμαστε στον πόλεμο
ο Στάλιν ζει.
Όταν ελπίζουμε, όταν τραγουδάμε, όταν παλεύουμε
ο Στάλιν ζει.
Όταν σ’ όλο τον κόσμο οι πατριώτες πεθαίνουν για τη λευτεριά
ο Στάλιν ζει.
Γιατί ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος για να μπορεί να πεθάνει.
Ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί, είναι τ’ ατσάλι και η Ειρήνη.
Ο Στάλιν είναι η φωτιά που τέσσερα δισεκατομμύρια χέρια απλώνουνται να ζεσταθούν.
Ο Στάλιν είναι ποτάμι και φράγμα, είναι υψικάμινος και σημαία.
Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος.
Κοιτάχτε τον. Νάτος. Πελώριος Σαν ένα βουνό.
Όπου κι αν γυρίσετε θα δείτε το πλατύ του χέρι να σας γνέφει…
Ο Στάλιν ζει.
Ακούστε, ακούστε λοιπόν
Μες στο γιγάντιο βήμα των λαών ακούστε, τη μεγάλη καρδιά του να χτυπάει.
Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγότερο μεγάλος.
Ο Στάλιν πέθανε.
Ο Στάλιν ζει.
Εμπρός, εμπρός, τραγουδώντας το μεγάλο όνομά του, προχωρείτε.
Προχωρείτε λαοί…».
Υπάρχει κι ένα δεύτερο ποίημα του Λειβαδίτη για τον θάνατο του Στάλιν (τόσο πολύ συγκλονίστηκε!), σε έντονα δραματικούς τόνους, λες και περιγράφει ταινία θρίλερ! Το ανακάλυψε πρόσφατα καθηγητής του Πανεπιστήμιου Λoμονόσωφ, κι είναι παντελώς άγνωστο στην Ελλάδα.
Όποιος αντέχει τις έντονες συγκινήσεις, ας το διαβάσει:
«Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Τα ερτζιανά χυμάνε πάνω στις πλατείες
Σπάζοντας με τις γροθιές τους τα τζάμια
Τρέχουν μες στο σκοτάδι οι στύλοι του τηλέγραφου
Τρέχουν οι ράγες
Τα τραίνα αγκομαχάνε κουβαλώντας τη πελώρια είδηση.
Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Οι ατσαλένιοι δέκτες του ασυρμάτου τραντάζονται
σα να δεχτήκανε κεραυνό
οι χειριστές δίνουν συνέχεια αλαλιασμένοι
σαν ν’ αναγγέλουν το τέλος του κόσμου
βουίζουν τα καλώδια
οι εφημεριδοπώλες φωνάζουν
βήματα οργώνουνε την άσφαλτο.
Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Οι άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους
στριμώχνονται μπρος στα περίπτερα
αγγίζει ο ένας τον άλλον για να βεβαιωθούν πως είναι αλήθεια
σκύβουν πάνω απ’ τις εφημερίδες
σαν να κυτάζουν πάνω από ένα γιγάντιο τάφο.
Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Τα σπίτια συνθλίβονται κάτω απ’ το βάρος της νύχτας
Ουρλιάζουν τα σήματα του Μορς πάνω απ’ τις στέγες.
Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Η είδηση επιτίθεται απ’ όλες τις γωνιές
περικυκλώνει τις πόλεις
συνεχείς ομοβροντίες από παραρτήματα
τα φώτα τραυματισμένα χύνουν το αίμα τους στους δρόμους
Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Και σαν μια ξιφολόγχη η είδηση
καρφώνεται βαθειά στην καρδιά του κόσμου.
Μιλάει η Μόσχα.
Χτες βράδι, 9 και 50, ώρα Μόσχας
Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Πέθανε.
Χτες βράδι…
Μιλάει η Μόσχα.
Κι οι άνθρωποι νοιώσανε ξαφνικά μεγάλοι
μπροστά σ’ αυτή την απέραντη κι επίσημη ώρα.
9 και 50 βράδι
ώρα Μόσχας
(…)
Τα σχόλια δικά σας…
