Κωμικά σενάρια για Βενιζέλο Πρόεδρο Δημοκρατίας! Ο ευτελισμός συνεχίζεται
«Πράσινα» παπαγαλάκια διακινούν (έπειτα από τις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών) φήμες για τον μοιραίο ύπαρχο του Τιτανικού επί Μνημονίων και εμπνευστή του ΕΝΦΙΑ
Βολική δικαιολογία η πιθανή προσφυγή στη Χάγη. Τα άλλα ονόματα της... πασαρέλας
«Πράσινα» παπαγαλάκια διακινούν (έπειτα από τις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών) φήμες για τον μοιραίο ύπαρχο του Τιτανικού επί Μνημονίων και εμπνευστή του ΕΝΦΙΑ
Βολική δικαιολογία η πιθανή προσφυγή στη Χάγη. Τα άλλα ονόματα της... πασαρέλας
Από τον Ανδρέα Καψαμπέλη
Σε ένα κουβάρι κατάφεραν να μπλέξουν τα εθνικά θέματα με τις εσωτερικές κομματικές διαφορές τους οι πολιτικοί αρχηγοί, όπως φάνηκε από τις συναντήσεις της Παρασκευής στο Μέγαρο Μαξίμου. Την ώρα που η προκλητικότητα της Τουρκίας αυξάνεται κατακόρυφα και οι πιέσεις των Δυτικών συμμάχων μας για την έναρξη διαλόγου μοιρασιάς με τον Ερντογάν κλιμακώνονται, το εγχώριο πολιτικό πόκερ καλά κρατεί με το βλέμμα στραμμένο στις εντυπώσεις και στους μικροκομματικούς υπολογισμούς.
Από τη μία πλευρά το πολιτικό σύστημα -και με τη μετεκλογική μορφή του- φανέρωσε αδυναμία διαμόρφωσης κοινής στρατηγικής και στάσης απέναντι στους εθνικούς κινδύνους. Και, από την άλλη, έδειξε να κυριαρχείται από τις σκοπιμότητες για τους χειρισμούς στα «παρεμπίπτοντα» θέματα της συγκυρίας, όπως ο εκλογικός νόμος και η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι «χαλαροί» έως ανούσιοι διάλογοι που αντηλλάγησαν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, μάλιστα, αφαίρεσαν ακόμη περισσότερο τη σοβαρότητα που έπρεπε να έχουν οι συζητήσεις κορυφής του πρωθυπουργού με τους άλλους πολιτικούς ηγέτες σε μια τέτοια συγκυρία.
Σκόπιμη συσκότιση
Η ιλαρή αυτή διάσταση βεβαίως μπορεί εν τέλει και να βοηθά στη -σκόπιμη κατά πολλούς- συσκότιση από τις εξελίξεις που δρομολογούνται προσεχώς στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι ενόσω συμβαίνουν αυτά, που ενδεχομένως προσφέρουν και μια διασκεδαστική χροιά, πυκνώνουν οι υποστηρικτές της «προσφυγής στη Χάγη» μέσω της οποίας επιδιώκεται να έρθει η Αθήνα σε συμβιβασμό με την Αγκυρα και να προβεί σε παραχωρήσεις και υποχωρήσεις στο όνομα της «ειρηνικής επίλυσης των διαφορών».
Οι υποστηρικτές αυτών των αντιλήψεων βρίσκονται σε ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, δημιουργώντας μια οριζόντια διαχωριστική γραμμή σε όλους τους κομματικούς χώρους.
Ενώ λοιπόν κατά τις προχθεσινές συναντήσεις το ενδιαφέρον έδειχναν να μονοπωλούν οι ατάκες για το «τριήμερο στο βουνό», το «νεράκι» ή τη «γυμναστική» ως μέθοδο... αντιμετώπισης του τζετ λαγκ, έχει μεγαλύτερη σημασία ότι επήλθε η πρώτη συμφωνία και η οποία επιχειρείται να περάσει όσο το δυνατόν ανώδυνα στην ελληνική κοινή γνώμη. Συμφωνία που επιχειρεί να ανοίξει τον δρόμο για τη Χάγη υπό το ευγενές πρόσχημα ότι «θα αφορά μόνο την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ».
Κοινός παρανομαστής
Ο κ. Μητσοτάκης και η κυρία Γεννηματά μπορεί να εμφανίστηκαν ότι διαφωνούν, προσώρας, για τον εκλογικό νόμο ή ότι... δεν συζήτησαν ακόμη ποιον «κεντροαριστερό» θα εκλέξουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά είχαν ως κοινό παρανομαστή την ταύτισή τους υπέρ της προσφυγής στη Χάγη. Στον άξονα αυτό προστίθεται εκ των πραγμάτων και ο κ. Τσίπρας, ο οποίος επέλεξε μεν να διαφοροποιηθεί για τις δικές του κομματικές ανάγκες στο θέμα της συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις, έστω κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ την ξεκίνησε, αλλά έδωσε σιωπηρώς τη συγκατάθεσή του στην όλη διαδικασία περί Χάγης.
Αλλωστε, επί των ημερών της δικής του κυβέρνησης δρομολογήθηκε η (επανα)προσέγγιση με την Τουρκία σε αυτό το πλαίσιο και στρώθηκε το έδαφος, με την προσαρμογή στις απαιτήσεις του αμερικανικού παράγοντα.
Ορισμένοι δεν θεωρούν καθόλου συμπτωματικό το γεγονός ότι ακριβώς την ώρα που βρίσκονταν σε εξέλιξη, την Παρασκευή, οι συναντήσεις των αρχηγών, στην πολιτική αγορά άρχισαν να επαναθερμαίνονται από κάποιες πλευρές τα σενάρια για την υποψηφιότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου στο προεδρικό αξίωμα.
Υπό άλλες συνθήκες η αναζωπύρωση αυτής της σεναριολογίας θα μπορούσε να εναρμονιστεί με την εικόνα ευτελισμού που έβγαινε από το Μέγαρο Μαξίμου και να καταγραφεί στις παραπολιτικές στήλες, καθώς σοβαρές πιθανότητες να «επιβραβευθεί» με το κορυφαίο πολιτειακό αξίωμα ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά και ένας από τους πιο βασικούς συν-υπαίτιους του μνημονιακού εγκλήματος στη χώρα δεν υπάρχουν.
Η «υποψηφιότητα Βενιζέλου», όμως, φαίνεται ότι επανέρχεται από κάποιους μέσα από τη διαδικασία ενός τέτοιου σόου συνδυαστικά με τις εξελίξεις στα εθνικά θέματα. Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να μην έχει ανοίξει ακόμη τα χαρτιά του για το όνομα που θα υποδείξει, σχεδιάζοντας να το κάνει μετά τη συνάντησή του και με τον Γάλλο πρόεδρο Εμ. Μακρόν στα τέλη του μήνα, αλλά ήδη από το Μέγαρο Μαξίμου καλλιεργείται η πρόθεση «για ευρύτερο πολιτικό πρόσωπο με γνώσεις του Διεθνούς Δικαίου».
Το είπε αυτές τις ημέρες και ο εκ των στενότερων συνεργατών του πρωθυπουργού, ο υπουργός Επικρατείας Γ. Γεραπετρίτης, και η αναφορά αυτή σχετίζεται άμεσα με τις διαδικασίες που αναμένεται να δρομολογηθούν ίσως και τους προσεχείς μήνες όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Δεν στερείται επίσης σημασίας το γεγονός ότι ο κ. Βενιζέλος -ο οποίος όλως... συμπτωματικά φρόντισε και αυτός την Παρασκευή να κάνει δημόσια εμφάνιση με πολιτικούς του φίλους, που του οργάνωσαν γεύμα στο Μεταξουργείο- είναι εκείνος που πρώτος επανέφερε στην παρούσα συγκυρία την («παγωμένη» -και ορθώς- κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες) πρόταση για προσφυγή στη Χάγη.
