Στις ωμές απειλές αμφισβήτησης της Ελληνικής κυριαρχίας, εισβολής και εκμετάλλευσης της υφαλοκρηπίδας εκ μέρους της Τουρκίας, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη απαντά με διεθνοποίηση της κρίσης και αποφεύγει να στείλει ξεκάθαρα μηνύματα στην απέναντι όχθη του Αιγαίου.
Μπορεί η παραπομπή στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση να είναι ορθή, αλλά τα αποτελέσματα είναι πενιχρά. Μόνο δηλώσεις καλών προθέσεων και... συμπάθειας εισπράττονται. Επί της ουσίας, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, τίποτα απολύτως δεν δείχνει ένα ισχυρό μέτωπο υπέρ της Ελλάδας και κατά της Τουρκίας.
Ξεκινάμε από τη φίλη και σύμμαχο Αμερική. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει δώσει «γην και ύδωρ». Δεν έχει λάβει ως αντάλλαγμα στις βάσεις που παραχωρεί και τις διευκολύνσεις που προσφέρει το παραμικρό από τις ΗΠΑ.
Ο Ντόναλντ Τραμπ «χαϊδεύει» τον τρομοκράτη Ερντογάν, παρά τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας του. Τι κι αν η Τουρκία παρέλαβε τους S-400, τι κι αν απειλεί να παραλάβει από τη Ρωσία και σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη, τι κι αν αγνοεί τους Αμερικανούς στην υπόθεση της Συρίας, τι κι αν έχει συγκρουστεί με παραδοσιακούς συμμάχους της Ουάσινγκτον, όπως το Ισραήλ; Οι ΗΠΑ του Ντ. Τραμπ στρώνουν «κόκκινο χαλί» στον «σουλτάνο» και αποφεύγουν να του τραβήξουν το αυτί.
Πάμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πάμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ποια Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή, αυτή άγεται και φέρεται από τις ορέξεις της Γερμανίας... Και το Βερολίνο «χαϊδεύει» επίσης την Τουρκία και στέκεται εμπόδιο στις κυρώσεις κατά του καθεστώτος Ερντογάν. Εδώ και μήνες, Ελλάδα και Κύπρος παρακαλούν για μέτρα κατά της Τουρκίας, που έχει θέσει σε εφαρμογή έναν νέο «Αττίλα», εισβάλλοντας στην κυπριακή ΑΟΖ, κάνοντας παράνομα γεωτρήσεις και αποτρέποντας τις πετρελαϊκές εταιρίες από το να εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, όπως έχουν αδειοδοτηθεί από τη Λευκωσία, αλλά μέτρα δεν βλέπουν.
Η Κομισιόν το μόνο που κάνει είναι να καλεί σε σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου. Πέραν τούτου, ουδέν - και η Τουρκία τη γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Μόνο η Γαλλία υψώνει λίγο ανάστημα. Και ερχόμαστε στις φίλες και σύμμαχες χώρες της ανατολικής Μεσογείου. Η Αίγυπτος του στρατηγού Σίσι, παρά το γεγονός ότι έχει αναπτύξει άριστες σχέσεις με την Ελλάδα και διάκειται εχθρικά κατά του Ερντογάν, αποφεύγει να συνηγορήσει στην οριοθέτηση ΑΟΖ.
Κατά την επίσκεψη του Νίκου Δένδια, μπορεί ο υπουργός Εξωτερικών να έτυχε ευήκοων ώτων, ωστόσο ο Αιγύπτιος ομόλογός του απέφυγε τις κοινές δηλώσεις, κάτι που προβλημάτισε την Αθήνα. Τα περί εξέτασης κοινής ΑΟΖ από τεχνικά κλιμάκια των δύο χωρών είναι δέσμευση που έχει αναληφθεί αρκετές φορές. Ανησυχία προκαλεί, επίσης, η στάση του Ισραήλ - δεν βγήκε να καταδικάσει το μνημόνιο μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης.
Καλή η διεθνοποίηση της κρίσης που προκαλεί η Τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, αλλά η κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει πως μόνο με ίδια μέσα μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. Διαθέτει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά η Ιστορία έχει αποδείξει ότι οι πολιτικές ηγεσίες τα τελευταία χρόνια, αντί της αποφασιστικότητας, προτίμησαν τον ενδοτισμό.
Η Κομισιόν το μόνο που κάνει είναι να καλεί σε σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου. Πέραν τούτου, ουδέν - και η Τουρκία τη γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Μόνο η Γαλλία υψώνει λίγο ανάστημα. Και ερχόμαστε στις φίλες και σύμμαχες χώρες της ανατολικής Μεσογείου. Η Αίγυπτος του στρατηγού Σίσι, παρά το γεγονός ότι έχει αναπτύξει άριστες σχέσεις με την Ελλάδα και διάκειται εχθρικά κατά του Ερντογάν, αποφεύγει να συνηγορήσει στην οριοθέτηση ΑΟΖ.
Κατά την επίσκεψη του Νίκου Δένδια, μπορεί ο υπουργός Εξωτερικών να έτυχε ευήκοων ώτων, ωστόσο ο Αιγύπτιος ομόλογός του απέφυγε τις κοινές δηλώσεις, κάτι που προβλημάτισε την Αθήνα. Τα περί εξέτασης κοινής ΑΟΖ από τεχνικά κλιμάκια των δύο χωρών είναι δέσμευση που έχει αναληφθεί αρκετές φορές. Ανησυχία προκαλεί, επίσης, η στάση του Ισραήλ - δεν βγήκε να καταδικάσει το μνημόνιο μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης.
Καλή η διεθνοποίηση της κρίσης που προκαλεί η Τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, αλλά η κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει πως μόνο με ίδια μέσα μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. Διαθέτει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά η Ιστορία έχει αποδείξει ότι οι πολιτικές ηγεσίες τα τελευταία χρόνια, αντί της αποφασιστικότητας, προτίμησαν τον ενδοτισμό.
