Το αισχρό σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ υπεγράφη στις 23 Αυγούστου 1939. Μέχρι σήμερα οι ένθερμοι οπαδοί της «μεγάλης σοβιετικής πατρίδας των λαών» υποστηρίζουν πως στόχος του «πατερούλη» Στάλιν ήταν το κέδρος χρόνου ώστε να μπορέσει η ΕΣΣΔ να αμυνθεί του χιτλερικού φασισμού.
Ότι ο Στάλιν ήθελε να κερδίσει χρόνο ισχύει. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε διόλου να βοηθά τον σύμμαχό του Χίτλερ παντοιοτρόπως, παραχωρώντας του πολύτιμο πετρέλαιο, σιτηρά και άλλες πρώτες ύλες απαραίτητες για τη γερμανική – φασιστική βέβαια, πολεμική προσπάθεια κατά των δυτικών «ιμπεριαλιστών».
Στην τελευταία κατηγορία των «κακών ιμπεριαλιστών» περιλαμβανόταν και η Ελλάδα, η οποία, ως γνωστόν, ήταν μια «πλουτοκρατική χώρα με αποικίες που έπινε το αίμα των Αφρικανών και των Ασιατών»…
Όταν, την 28η Οκτωβρίου 1940, η φασιστική Ιταλία του γελοίου Μουσολίνι επιτέθηκε στην «ιμπεριαλιστική» Ελλάδα, η Σοβιετία και ο «μέγας» Στάλιν που ακόμα εξυμνούν κάποιοι ανόητοι στην Ελλάδα, δεν αντέδρασε. Δεν είχε καν μια κουβέντα συμπάθειας να εκφέρει για έναν μικρό λαό που πολεμούσε για την ελευθερία του απέναντι σε μια πραγματικά φασιστική και ιμπεριαλιστική χώρα που όμως ήταν σύμμαχος…
Η μικρή Ελλάδα, αγωνιζόμενη κατά μιας μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης, ζήτησε βοήθεια από παντού. Οι στρατιωτικές της ανάγκες ήταν τόσο μεγάλες και επείγουσες που ο Μεταξάς χτύπησε κάθε διαθέσιμη πόρτα αναζητώντας οπλισμό και πυρομαχικά.
Μεταξύ αυτών, άγνωστο εν πολλοίς, χτύπησε και την πόρτα της κοπτόμενης για την ελευθερία των λαών Σοβιετικής Ένωσης του «πατερούλη» Στάλιν, αυτού ο «ήρωας» Μπελογιάννης εξυμνούσε αργότερα, αυτού που ακόμα και σήμερα θεωρούν μέγα ηγέτη ορισμένοι εν Ελλάδι.
Στα τέλη Δεκεμβρίου 1940 ο Έλληνας υφυπουργός Στρατιωτικών Νικόλαος Παπαδήμας, επισκέφτηκε τον Σοβιετικό πρέσβη στην Αθήνα και του επέδωσε επίσημο αίτημα της Ελλάδας για προμήθεια όπλων και πυρομαχικών. Είχε προηγηθεί ανάλογη κρούση νωρίτερα, αλλά η ΕΣΣΔ δεν είχε καν κάνει τον κόπο να απαντήσει.
Ο πρέσβης έλαβε το έγγραφο και υποσχέθηκε να απαντήσει αφού πρώτα συνεννοηθεί με την κυβέρνησή του. Απάντηση όμως δεν δόθηκε ποτέ… Η μικρή Ελλάδα, ένα σκουπίδι του ιμπεριαλισμού, δεν άξιζε τη βοήθεια της πατρίδας της «λαϊκής δημοκρατίας»… Η φασιστική Ιταλία όμως άξιζε τουλάχιστον την ανοχή της ΕΣΣΔ.
Η πολιτική είναι ψυχρή, ρεαλιστική σε βαθμό κακουργήματος. Το να αναζητά κανείς ρομαντισμό σε αυτή είναι σα να ψάχνει ψύλλο στα άχυρα. Ωστόσο τέτοια ανακολουθία λόγων και έργων δύσκολα μπορεί κανείς να βρει στην ιστορία.
Η μικρή Ελλάδα, αυτή η άθλια ιμπεριαλιστική δύναμη, που ήθελε να κατακτήσει την καλή φασιστική Ιταλία, έγραψε, παρόλα αυτά, χρυσές σελίδες δόξας και ΕΣΩΣΕ, κυριολεκτικά, το κεφάλι του Στάλιν, καθυστερώντας την γερμανική εναντίον της ΕΣΣΔ επίθεση… Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
