Η υποκρισία της Ευρώπης

Είναι άδικο να κατηγορούμε τους τρομοκράτες του Παρισιού ως τους μοναδικούς υπεύθυνους μίας τραγωδίας, το σενάριο της οποίας γράφτηκε από τη Δύση – ενώ ξεκίνησε η συγγραφή ενός παρόμοιου στην ήπειρο μας, με πρώτη την Ελλάδα

.

«Ο σκοπός δεν επιτρέπεται να αγιάζει τα μέσα. Αυτό το αξίωμα πρέπει να ισχύει για όλους, κυρίως όμως για το Κράτος Δικαίου. Πολλοί νέοι, οι οποίοι μεγαλώνουν σε έναν κόσμο, στον οποίο τα κράτη καταπατούν μαζικά και άδικα τους κανόνες και τους νόμους, απαιτώντας από τους Πολίτες την πιστή τήρηση τους, χάνουν την ταυτότητα, καθώς επίσης την κατεύθυνση τους – με αποτέλεσμα να είναι επιρρεπείς στο μίσος, καθώς επίσης στη βία, υποτάσσοντας στους σκοπούς τους τα πάντα«.

.

Άποψη

Ο Γάλλος πρόεδρος, παρά το ότι συμμεριζόμαστε πλήρως το δράμα που βίωσε η χώρα του, δεν είπε τα σωστά λόγια στο διάγγελμα του. Κανένας δεν κήρυξε τον πόλεμο και κανένας δεν επιθυμεί τον πόλεμο – εκτός από αυτούς που θέλουν να πουλούν τα όπλα τους. Άλλωστε, σε έναν πόλεμο ο εχθρός φαίνεται καθαρά, ενώ ο αριθμός των αντιπάλων είναι περιορισμένος – κάτι που φυσικά δεν ισχύει στην περίπτωση της τρομοκρατίας.

Με απλά λόγια, όσο θα υπάρχουν νέοι άνθρωποι, οι οποίοι θα πιστεύουν πως η βία εναντίον του κράτους και των Πολιτών του αποτελεί τη λύση στα προβλήματα τους, κανένας πόλεμος δεν πρόκειται να τους εμποδίσει – οπότε, αυτού του είδους οι δηλώσεις, δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα.

Η σωστή τοποθέτηση του Γάλλου προέδρου, ο οποίος γνώριζε πως οι δράστες ήταν νεαρά άτομα, μικρά παιδιά ορισμένοι που δεν δίστασαν να πυροδοτήσουν τα εκρηκτικά, με τα οποία ήταν ζωσμένοι θυσιάζοντας τη ζωή τους, ήταν να τεθεί υπέρ του τέλους των ανελέητων βομβαρδισμών στη Συρία – όπου σκοτώνονται χιλιάδες αθώοι Πολίτες, ενώ οδηγούνται εκατομμύρια εξαθλιωμένοι μακριά από τις πατρίδες τους, κινδυνεύοντας να πνιγούν στις θάλασσες της Ευρώπης.

Όσον αφορά την ασφάλεια της χώρας του, δεν έχει τη δυνατότητα να την προσφέρει. Μπορεί βέβαια να προστατεύσει τον εαυτό του, τους άλλους πολιτικούς ή κάποια κτίρια, αλλά όχι τους Πολίτες. Όποιος θέλει να καταστρέψει εκείνο το σύστημα, το οποίο στα μάτια των νέων ανθρώπων φαίνεται τόσο βίαιο και απειλητικό, μπορεί να χτυπήσει οπουδήποτε – ακόμη και τα πυρηνικά εργοστάσια, σκορπίζοντας το θάνατο σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Όσο λοιπόν η Δύση βομβαρδίζει άλλες χώρες, αδιαφορώντας για τον αριθμό των αθώων που δολοφονούνται, για την οδύνη ή για τους εφιάλτες των επιζώντων, συλλαμβάνοντας ως υπόπτους αυτούς που το δέρμα ή τα μαλλιά τους είναι πιο σκούρα από τα δικά μας, δεν πρόκειται να υπάρξει ασφάλεια.

Όταν θα σκοτώνεται ένας τρομοκράτης, θα παίρνουν τη θέση του άλλοι δέκα, για εκείνο το χρονικό διάστημα που δεν κατανοούμε πως οι νέοι που μας επιτίθενται δεν γεννήθηκαν με την κακία και το μίσος μέσα τους – αλλά τους εμφυσήθηκε από εμάς, μέσα από τον άθλιο τρόπο που αντιμετωπίζουμε και καταστρέφουμε τις πατρίδες τους.

Οι Γάλλοι Πολίτες που άδικα σκοτώθηκαν και τραυματίσθηκαν, αθώα θύματα ουσιαστικά της επίθεσης του κράτους τους εναντίον μίας άλλης χώρας, δεν έχουν περισσότερα δικαιώματα στη ζωή από τους Πολίτες της Μέσης Ανατολής ή άλλων περιοχών που δολοφονεί καθημερινά η Δύση – η οποία στην πραγματικότητα δημιούργησε, εξέθρεψε και χρηματοδοτεί τους «μαχητές της ελευθερίας», όπως αποκαλούνται οι οπαδοί της ISIS, για να μην πολεμήσουν οι δικοί της στρατιώτες στην περιοχή που θέλει να ελέγχει.

Από την άλλη πλευρά οι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι έσπειραν τον τρόμο και το θάνατο στο Παρίσι, έχουν πιθανότατα μεγαλώσει κάτω από κοινωνικές και ανθρώπινες συνθήκες που δεν μπορούμε όλοι εμείς να φαντασθούμε – βλέποντας καθημερινά χιλιάδες συμπολίτες τους να τραυματίζονται, να υποφέρουν και να σκοτώνονται από τις βόμβες της Δύσης. Είναι πολύ υποκριτικό λοιπόν να τους κατηγορούμε ως μοναδικούς υπεύθυνους μίας τραγωδίας, το σενάριο της οποίας έχει γραφτεί από εμάς.

Σαν να μην έφταναν δε όλα αυτά, ένα αντίστοιχο σενάριο έχει ήδη ξεκινήσει να γράφεται μέσα στην ήπειρο μας – στον ευρωπαϊκό νότο, ιδίως στην Ελλάδα, όπου χιλιάδες νέοι άνθρωποι μεγαλώνουν κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης που αργά ή γρήγορα θα εξελιχθούν σε οργή και μίσος. Μίσος εναντίον των γονέων τους, τους οποίους ενοχοποιούν για τη χρεοκοπία των χωρών τους, εναντίον της κοινωνίας, των πολιτικών, του κράτους, καθώς επίσης άλλων χωρών – με πρώτη από όλες τη Γερμανία.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι οποίες επιδεινώνονται καθημερινά, πολλοί νεαροί Ευρωπαίοι θα οδηγηθούν με τη σειρά τους στο δρόμο της τυφλής βίας, εάν όχι της τρομοκρατίας – με εξαιρετικά καταστροφικά αποτελέσματα για την ήπειρο μας. Αρκετοί θα αναζητήσουν τον τρόπο, με τον οποίο θα υπερασπίσουν την ελευθερία τους, καθώς επίσης το δικαίωμα τους στην εργασία – αναρωτώμενοι εάν θα πρέπει να υποταχθούν ή να πολεμήσουν.

Διαπιστώνοντας δε πως η Δημοκρατία αποτελεί παρελθόν, ότι οι εκλογές δεν είναι πια λύση, καθώς επίσης πως οι κυρίαρχοι του σύμπαντος δεν πρόκειται να υποχωρήσουν από τις παράλογες απαιτήσεις τους, θέλοντας να επιβάλλουν τη δικτατορία των αγορών, πολλοί νέοι δεν θα εθελοτυφλήσουν και δεν θα υποταχθούν όπως οι γονείς τους – επιλέγοντας ίσως τον πόλεμο αντί την εκούσια εξορία, με όποια μέσα διαθέτουν.

Πόσο μάλλον αφού δεν πρόκειται να ανεχθούν τον ντροπιαστικό εξευτελισμό των κυβερνήσεων τους, οι οποίες θεωρούν πως μετονομάζοντας την Τρόικα σε  «θεσμούς» ή τα μνημόνια σε «συμφωνίες», θα μπορέσουν να τους κρύψουν την αλήθεια – το ότι δεν σεβάσθηκαν καμία από τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, ενώ παρέδωσαν τα κλειδιά της πατρίδας τους, την εθνική τους ανεξαρτησία καλύτερα αμαχητί στο σκιώδη καγκελάριο, στον Αδόλφο Σόιμπλε, ο οποίος δεν χάνει καμία ευκαιρία να μας προσβάλει δημόσια.

Όταν δε διαπιστώσουν, εάν, πως η σημερινή γενιά θα θελήσει να τους επιβαρύνει με τα δικά της μεγάλα λάθη, καθώς επίσης με τα χρέη της, καταδικάζοντας τους στο διηνεκές, η νιφάδα θα μετατραπεί σε μία τεράστια χιονοστιβάδα, η οποία θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα της – κάτι που θα έπρεπε να αποφευχθεί, αφού θα μπορούσε να οδηγήσει ολόκληρη την Ευρώπη σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις.

Ολοκληρώνοντας, εάν οι πολιτικοί υπηρέτες των αγορών θελήσουν να χρησιμοποιήσουν το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι για την επιβολή της δικτατορίας που ονειρεύονται ή για να υψώσουν συρματοπλέγματα και τείχη στα σύνορα των πλούσιων χωρών, μετατρέποντας τις φτωχές νέο-αποικίες του Νότου σε αχανή στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων των κρατών που βομβαρδίζουν, η Ευρώπη θα έχει πολύ άσχημο τέλος – ενώ όλοι πλέον διακρίνουν το σκοτεινό πέπλο του ναζισμού που έχει καλύψει τον ουρανό της, παρά τη σύγχρονη μεταμφίεση του.

     πηγή:Analyst.gr