Όταν πηγαίνεις διακοπές, δεν σκέφτεσαι ποτέ ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί. Το πολύ πολύ να σε τσιμπήσει έντομο ή να κολλήσεις Covid. Η Μικαέλα και ο Φίλιπ επέλεξαν την Ελλάδα για τις διακοπές τους χωρίς πρόθεση να τζογάρουν με τη ζωή τους. Ώσπου ο παράδεισος της επιλογής τους μετατράπηκε στην προσωπική τους κόλαση
Πρόσφατα πήγα διακοπές σε μια γειτονική μας χώρα και όπως περπατούσα μέρα μεσημέρι, σε κάποια όχι πολύ προνομιούχα περιοχή, βγήκε ένας από ένα σπίτι και μου έβγαλε στα πέντε μέτρα πιστόλι. Δεν είναι πολύ ευχάριστο να σου βγάζουν πιστόλι, δεν θα σας το συνιστούσα ως εμπειρία διακοπών. Παρόλα αυτά, και παρότι δεν περίμενα αυτό ακριβώς να μου συμβεί, ήξερα ότι εκεί που πήγαινα ήταν περιοχή κινδύνου· το πόσο υψηλού, δεν είχα εκτιμήσει. Δεν είμαι παλαβή, περίεργη είμαι. Και δημοσιογράφος, το οποίο ενέχει μια δόση παλαβομάρας έτσι κι αλλιώς.
Εν αντιθέσει προς εμένα και άλλους που είτε αναζητούν μια δόση περιπέτειας στις διακοπές τους είτε είναι από τη φύση τους περίεργοι να σπρώξουν τα όρια, η Μικαέλα και ο Φίλιπ ήρθαν διακοπές στην Ελλάδα χωρίς να τζογάρουν με τη ζωή τους. Τι πιο ασφαλές από την Ελλάδα το καλοκαίρι;
Αυστριακοί, είχαν έρθει στο Πήλιο για να παντρευτούν· η Μικαέλα ερχόταν εδώ από παιδί, διαβάζω, ξέρω πολλούς τέτοιους εκεί στη νότια Μεσσηνία όπου πηγαίνω τα καλοκαίρια, τους έφερναν οι γονείς τους διακοπές κι εκείνοι ονειρεύονται να φέρουν και τα παιδιά τους. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, η πατρίδα μας είναι ο προσωπικός τους παράδεισος, έχω δει πολλούς από αυτούς να κλαίνε όταν φεύγουν, άλλους να κλαίνε όταν φτάνουν εδώ: τα καταφέραμε και φέτος.
Οταν πηγαίνεις διακοπές, δεν σκέφτεσαι ποτέ ότι κάτι κακό μπορεί να σου συμβεί. Οι διακοπές είναι από μόνες τους ένα «ασφαλές μέρος». Είναι εκεί όπου δεν συμβαίνει ποτέ κάτι άσχημο, το πολύ πολύ να σε τσιμπήσει κάνα έντομο, άντε να πάθεις και Covid, που πλέον είναι το τίποτε. Είσαι ασφαλής, πολύ πιο ασφαλής από ό,τι στο σπίτι σου, όπου σε κυνηγάνε οι λογαριασμοί, οι υποχρεώσεις και κάθε λογής αναποδιές. Στις διακοπές δεν σε βρίσκει κανείς. Είσαι απόλυτα ασφαλής…
Και μετά έρχεται η Ντάνιελ. Ή το τσουνάμι. Ή ο σεισμός. Ή κάτι.
Και είσαι σε μια παραλιάρα στην Ινδονησία και πίνεις τις κοκτεϊλάρες σου και λίγο αργότερα είσαι στατιστική και σε κάνει ντοκιμαντέρ το Netflix: Περίπου 9.000 ξένοι τουρίστες πέθαναν στο τσουνάμι του 2004. Το ευρωπαϊκό έθνος που επλήγη περισσότερο ήταν η Σουηδία, με 543 νεκρούς. Η Γερμανία ήταν δεύτερη, με 539 – πηγή Wikipedia, που τα ξέρει όλα. Ή σχεδόν όλα. Δεν ξέρει, ας πούμε, να σου πει, πώς μπορείς να μην το πάθεις αυτό.
Τους κάνεις εικόνα αυτούς τους ανθρώπους; Οχι, διότι αν τους κάνεις, θα σαλτάρεις. Και δεν θα ξαναβγείς από το σπίτι σου ποτέ. Οχι ότι δεν σε βρίσκει και στο σπίτι σου η κάθε Ντάνιελ, αλλά OK, τουλάχιστον δεν έχεις πληρώσει 5.000 ευρώ για να πας στην άλλη άκρη του κόσμου να λιάζεσαι και ξαφνικά να σε πάρει το τσουνάμι.
Δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω αυτό λογικά. Eχουμε πει ότι η ζωή είναι μια τυχαιότητα, αλλά κάποιοι τραβάνε πραγματικά πολύ άσχημο λαχνό. Τόσο που σε κάνει να αμφιβάλεις για το αν πρόκειται πραγματικά για τυχαιότητα. Ερχεσαι στον Παράδεισο να παντρευτείς, να ξεκινήσεις ένα ολοκαίνουργιο κεφάλαιο στη ζωή σου και πετάς στα σύννεφα. Και την επόμενη στιγμή έχεις πεθάνει, από ένα καπρίτσιο της φύσης.
Σε ψάχνουν από ’δώ κι από ’κεί και σε βρίσκουν πεταμένο στα βράχια. Στην Ελλάδα. Αρχές Σεπτεμβρίου, που δεν βρέχει ποτέ, βαρέθηκες να ακούς τους ντόπιους να λένε ότι θα ξεραθούν οι καλλιέργειες αν δεν ρίξει λίγο νερό. Κι εσένα σου κάθεται η Ντάνιελ, τροπική καταιγίδα στη Μεσόγειο, μια στο εκατομμύριο ως τώρα. Και σε παίρνει, μαζί με το δωμάτιο και με το χώμα και με τα πάντα όλα, πριν προλάβεις να πεις «κιχ».
Οπως έκατσε ο λαχνός στους κύπριους μαθητές· πήγαν να παίξουν βόλεϊ στην Τουρκία και θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια του ξενοδοχείου τους σε ένα απίθανο μέρος που λέγεται Αντιγιαμάν. Και αντί να επιστρέψουν με μετάλλια, επέστρεψαν σε φέρετρα.
Εγώ που πήγα στο στόμα του λύκου, επέστρεψα χωρίς τρύπα στο κεφάλι, ο γείτονας αποφάσισε να μαζέψει το όπλο και να μου πει απλώς «φύγε». Εκείνοι που πήγαν να παίξουν βόλεϊ ή να παντρευτούν ή να πίνουν κοκτέιλ, γιατί;
Είναι πρόστυχη η τύχη, για να μην πω κάτι χειρότερο, σαν αυτό που είχε πει κάποτε ο Ιβιτσα Οσιμ για την μπάλα. Είναι πολύ πρόστυχη και δεν δίνει και εξηγήσεις μετά. «Μου συνέβη αυτό, επειδή…». Επειδή τίποτε. Επειδή έτσι. Επειδή βρέθηκες στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή.
Ολοι οι σοφοί και όλες οι επιστήμες έχουν ασχοληθεί με το θέμα της τύχης, από τη Φιλοσοφία και τα Μαθηματικά, ως τις θρησκείες· οι θρησκείες στην πραγματικότητα με αυτό καταπιάνονται, να αποδεχθείς την τύχη σου σού λένε, το πεπρωμένο, το κισμέτ, όπως θέλετε πείτε το, αλλά να είσαι και καλός άνθρωπος στο μεταξύ, να την αποδεχθείς στωικά και ηθικά. Ογδόντα χρόνια παλεύουν οι Εβραίοι να καταλάβουν γιατί σε αυτούς.
Ναι, γεωπολιτική και Ιστορία και τα λοιπά, αλλά γιατί σε αυτούς και όχι στους Εσκιμώους, ας πούμε; Κάποιοι κλάδοι –όπως η Στατιστική και οι Πιθανότητες– δημιουργήθηκαν γύρω από την τύχη, προσπαθώντας να τη βάλουν σε όρια και πλαίσια με κάτι ατελείωτους μαθηματικούς τύπους. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές: την προβλέπεις, την προκαλείς, εξηγείται, δεν είναι στο χέρι σου κ.λπ., καθένας λέει τα δικά του, μεγάλη ιστορία, μη σας κουράσω. Στο τέλος, όμως, μένεις πάντα να αναρωτιέσαι: Γιατί εγώ;
«Αγάπα αυτό που σου αναλογεί και είναι κλωσμένο σαν το νήμα του πεπρωμένου σου· τι θα μπορούσε να σου ταιριάζει περισσότερο;», είχε γράψει ο Μάρκος Αυρήλιος που ήταν ένας πολύ σοφός άνθρωπος. Δεν ξέρω αν τον είχαν διαβάσει η Μικαέλα και ο Φίλιπ. Δεν ξέρω τι πρόλαβαν και τι δεν πρόλαβαν να κάνουν πριν ο παράδεισος της επιλογής τους μετατραπεί στην προσωπική τους κόλαση.
Δεν θέλω καν να το σκέφτομαι.
Πηγή: Protagon.gr
Πηγή: Protagon.gr