Σύγκρουση τρένων στα Τέμπη: Τα πρόσωπα και οι ευθύνες για τις οποίες πρέπει να μιλήσουμε.
Τις ημέρες μετά το δυστύχημα των Τεμπών πολλοί συμπολίτες από όλο το φάσμα της πολιτικής (και προφανώς για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) διέταξαν και διατάζουν σιωπή. «Βγάλτε το σκασμό» ή «βουλώστε το» λένε κουνώντας απειλητικά το αυστηρό τους δάχτυλο. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν να πουν είναι «Βουλώστε το για να μιλήσω εγώ» ή «βγάλτε τον σκασμό όσοι λέτε πράγματα που δεν μου αρέσουν». Και δεν είναι μόνο οι παρατάξεις που ο κάθε κατά φαντασίαν λοχίας θέλει να υπερασπίσει (στο όνομα τάχα του «σεβασμού στους νεκρούς»), είναι και ο ίδιος του ο εαυτός. Γιατί η σιωπή πρωτίστως είναι πολύ βολική για όσους δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξει τίποτα.
Προτείνω να τους γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια, να μη βγάλουμε τον σκασμό, να μην το βουλώσουμε και να συνεχίσουμε να μιλάμε για:
Τον πρωθυπουργό ο οποίος, αφού ανέλαβε το βάρος της ευθύνης, αμέσως προσπάθησε να την ελαφρύνει μοιράζοντάς τηνκαι στους προκατόχους του, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει γιατί τοποθέτησε επικεφαλής του υπουργείου Μεταφορών έναν πολιτικό ο οποίος έχει τόσο προβληματική σχέση με την κουλτούρα ασφάλειας που προεκλογικά χρησιμοποιούσε στο αυτοκίνητό του τη γνωστή πατέντα προκειμένου να απενεργοποιεί την ειδοποίηση που βαράει όταν κάποιος είναι αρκετά ανόητος ώστε να οδηγεί χωρίς να φοράει ζώνη.
Τον πρώην υπουργό Καραμανλή ο οποίος έχει να δώσει πάρα πολλές εξηγήσεις και που ούτε λεπτό δεν πρέπει να νομίσει ότι η παραίτησή του σημαίνει και ταυτόχρονη απαλλαγή από τις πολλές και μεγάλες ευθύνες που τον βαραίνουν. Εκτός αν αυτός που, αντί να παραδεχτεί τα προβλήματα, κατακεραύνωνε στη Βουλή όσους τολμούσαν να θέσουν θέμα ασφαλείας των σιδηροδρόμων ήταν κάποιος σωσίας του.
Τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος που πάνε να συγκρίνουν συμπεριφορές και αντιδράσεις, λες και το να αντιδράς καλύτερα από την κυβέρνηση του Αλέκση (σιγά το δύσκολο) σε μια τραγωδία είναι κάποιου είδους ελαφρυντικό για την ανικανότητα να την αποτρέψεις.
Τον μπρόεδρο Αλέκση ο οποίος ξαναϋποκρίθηκε τον ανίδεο στο εργοτάξιο της ΤΡΑΙΝΟΣΕ όπου έκπληκτος μας είπε ότι ενημερώθηκε «για το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας» έχοντας δίπλα του τον συνδικαλιστή (και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ) ο οποίος είχε επισημάνει ακριβώς τα ίδια προβλήματα ασφαλείας το 2017 μετά από ένα άλλο δυστύχημα στο Άδενδρο με τέσσερις τότε νεκρούς.
Τους υφιστάμενους του Αλέκση που η διαρκής τους αμνησία τούς έχει κάνει να ξεχάσουν ότι η Πρώτη Φορά Αριστερά ήταν που τελικά πούλησε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ στο ιταλικό δημόσιο και επί Πρώτης Φοράς Αριστεράς άρχισαν να δίνονται απλόχερα οι παρατάσεις στην εταιρεία που είχε αναλάβει το έργο της σηματοδότησης και του ηλεκτρονικού ελέγχου.
Τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που βρήκαν άλλη μια ευκαιρία κάνουν επίδειξη της μοναδικής τους εμπειρίας στην εκμετάλλευση νεκρών δείχνοντας ποιοι είναι οι πραγματικοί επαγγελματίες του αντικειμένου.
Τους συντρόφους που ξαφνικά απαιτούν αλλαγές όταν το μόνο που κάνουν εδώ και χρόνια είναι να αντιστέκονται σε κάθε αλλαγή. Αυτούς που προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις, λες και ακόμα και σε αυτή την τραγωδία το μεγαλύτερο κομμάτι της σαπίλας δεν έχει να κάνει με το ελληνικό δημόσιο. Τους γνωστούς λουδίτες που κουβαλούν πανό τα οποία γράφουν «οι ιδιωτικοποιήσεις σκοτώνουν» την ώρα που η Hellenic Train ανήκει στο ιταλικό δημόσιο (ένα πανό που θα έλεγε «η σύμπραξη ελληνικού και ιταλικού δημοσίου σκοτώνουν» θα ήταν πιο ακριβές).
Τους προϊσταμένους των δημόσιων υπηρεσιών που νομίζουν ότι η μοναδική τους ευθύνη είναι να εισπράττουν τον μισθό τους στο τέλος κάθε μήνα. Αυτούς που απλώς βουλώνουν τρύπες με τυχαίες (στην καλύτερη περίπτωση) επιλογές χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να ελέγχουν και να αξιολογούν.
Τους προϊσταμένους των ιδιωτικών εταιρειών που διαφημίζουν και πουλάνε ελαττωματικά και επικίνδυνα για τη δημόσια ασφάλεια προϊόντα.
Τους «ευαίσθητους» που αντιμετωπίζουν την δολοφονική εγκληματικότητα «ευαίσθητων ομάδων» που ξηλώνουν υποδομές περίπου ως ένα φυσικό φαινόμενο με το οποίο θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε και όχι ως μια εγκληματική δραστηριότητα η οποία θα πρέπει να παταχθεί.
Την αστυνομία (και τους αρμόδιους υπουργούς) που έχουν αποτύχει (αν έχουν προσπαθήσει ποτέ) να εμποδίσουν την παραπάνω εγκληματική δραστηριότητα.
Τους δημοσιογράφους οι οποίοι παριστάνουν τους εξοργισμένους όταν οι ίδιοι λίγες μέρες πριν παρουσίαζαν ως το πιο σημαντικό ή ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της χώρας το αν έχει ακριβύνει η λαγάνα και το αν ο Μπιμπίλας θα θεωρείται απόφοιτος Πανεπιστημίου στο ΑΣΕΠ. Τους δημοσιογράφους που πουλάνε κουτσομπολιά και απέχθεια για την τάξη και τους κανόνες και μετά, «εξοργισμένοι», κάνουν τους έκπληκτους για τις νοοτροπίες που οι ίδιοι ως επίμονοι κηπουροί καλλιεργούν.
Τους συνδικαλιστές οι οποίοι εμφανίζονται ως αδικημένοι προφήτες ξεχνώντας ότι, στην καλύτερη περίπτωση, μοιάζουν με τον ψεύτη βοσκό του παραμυθιού. Οι μόνοι υπεύθυνοι που έχουν χάσει την αξιοπιστία τους είναι οι ίδιοι και, αν θέλουν να τους ακούμε, δεν έχουν παρά να μην κρύβουν τα δύο ή τρία σοβαρά που έχουν να πουν ανάμεσα σε δεκάδες συντεχνιακές και λουδίτικες απαιτήσεις τους.
Τον σταθμάρχη του οποίου η εγκληματική ακραία ανευθυνότητα είναι απίστευτη ακόμα και για ήρωα μυθιστορήματος και τον οποίο στο τσακ είναι κάποιοι να τον παρουσιάσουν ως θύμα του συστήματος ενώ στην πραγματικότητα είναι η προσωποποίηση της χώρας.
Τους συμπολίτες που τώρα τάχα απαιτούν αξιολόγηση και έλεγχο και ασφάλεια αλλά ξεσηκώνονται σε κάθε υποψία αξιολόγησης και ελέγχου που διασφαλίζουν την ασφάλεια. Τους συμπολίτες που παριστάνουν ότι θέλουν κανόνες ενώ είναι έτοιμοι να χιμήξουν σε όποιον πάει να τους επιβάλει και να τους υπερασπιστεί. Αυτούς που με την καθημερινή «ανυπότακτη» συμπεριφορά τους διασφαλίζουν ότι οι λόγοι και αυτής της τραγωδίας δεν θα πάψουν ποτέ να υφίστανται.