Του Κώστα Στούπα
Σε μια ευνομούμενη πολιτεία ακόμη και οι εγκληματίες έχουν δικαιώματα.
Τούτο σημαίνει πως μέχρι να προκύψουν τελεσίδικες αποφάσεις της δικαιοσύνης υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας.
Σημαίνει επίσης πως οι τιμωρίες που επιβάλλονται ακόμη και για τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα κινούνται εντός των ορίων του ανθρωπισμού και της αξιοπρέπειας που επιτάσσει το ιστορικό επίπεδο ενός πολιτισμού.
Καμιά πτυχή του κράτους δικαίου δεν ορίζει πως κάποιος που είναι καταδικασμένος αμετάκλητα για ειδεχθή εγκλήματα μπορεί να επιλέγει σε ποια φυλακή και με ποιους όρους θα εκτίει την ποινή του.
Ένα κράτος δικαίου που σέβεται τον εαυτό του και τους πολίτες τους δεν επιτρέπει να εκβιαστεί από έναν κατά συρροή και κατά βούληση εγκληματία.
Αν υποχωρήσουν στον Κουφοντίνα γιατί να μην υποχωρήσουν και στο αίτημα κάποιου απεργού πείνας που θα έχει καταδικαστεί για βιασμούς παιδιών προκειμένου να μεταφερθεί σε φυλακές της αρεσκείας του ή εκτός φυλακής...
Η υιοθέτηση από την αξιωματική αντιπολίτευση με προκάλυμμα την προστασία του κράτους δικαίου των αιτημάτων του "Λουκά" της "17ης Νοέμβρη" αποτελεί επιλογή πολιτικής αυτοκτονίας για ένα κόμμα που προσπαθεί να προσεγγίσει την Κεντροαριστερά και να αποσπάσει ψήγματα εμπιστοσύνης από την Κεντροδεξιά.
Τα κίνητρα του κινήματος συμπαράστασης στον αρχιεκτελεστή της "17ης Νοέμβρη" δεν εδράζονται στην έγνοια για την παραβίαση των ορίων του Κράτους Δικαίου.
Χρησιμοποιούν την απεργία πείνας σαν πρόφαση για να εξευτελίσουν το Κράτος Δικαίου και να πετύχουν μια πολιτική νίκη επί της κυβέρνησης σε ένα συναισθηματικό για την κοινωνία πεδίο (όπως αυτό μεταξύ ζωής και θανάτου) γιατί σε κανένα άλλο πολιτικό πεδίο δεν καταφέρνουν να συσπειρώσουν με όρους πλειοψηφίας τις προτιμήσεις γύρω από τις επιλογές τους.
Μετά από ενάμισι χρόνο στην εξουσία η κυβέρνηση χάνει την εκτίμηση της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης μόνο στη διαχείριση της υπόθεσης Λιγνάδη. Τούτο αποτελεί ένα προειδοποιητικό σήμα...
Αντιθέτως η αυστηρή αντιμετώπιση της εκβιαστικής στρατηγικής της περίπτωσης Κουφοντίνα και των "μπαχαλάκηδων" που απειλούν με έκτροπα θα προσθέσει πόντους στην κυβέρνηση και δεν θα της αφαιρέσει.
Και τούτο γιατί πρόκειται για ένα αμετανόητο κατά συρροή δολοφόνο.
Κάποιος π.χ. που πλησιάζει έναν νέο 28 χρονών την παραμονή της γιορτής του με ένα κουτί ζαχαροπλαστείου, του φωνάζει χρόνια πολλά, Χρήστο, και τον δολοφονεί εν ψυχρώ με το κρυμμένο περίστροφο, δεν είναι φυσιολογικός άνθρωπος.
Πολύ περισσότερο προσπαθεί να συγκαλύψει τα δολοφονικά του ένστικτα με νεφελώδη ιδανικά περί δίκιου, αδικίας κλπ. Ο Χρήστος Μάτης (που δολοφονήθηκε από τον Δημήτρη Κουφοντίνα) ήταν ένα παιδί από την Ήπειρο που εργαζόταν σαν αστυφύλακας φρουρός σε κάποιο τραπεζικό υποκατάστημα την ώρα που η 17 Ν αποφάσισε να κάνει "απαλλοτρίωση" με στόχο μεταξύ άλλων και για να αποκτήσουν τα στελέχη της βίλες...
Όποιος πραγματικά θέλει να καταλάβει τις επιδιώξεις κάποιου δεν πρέπει να μένει στα λόγια αλλά να παρατηρεί πώς βγάζει το ψωμί του.
Το ίδιο αποκαλυπτική ήταν η περίπτωση της δολοφονίας του 20χρονου Θάνου Αξαρλιάν που περπατούσε αμέριμνος στο Κέντρο της Αθήνας και αποτέλεσε παράπλευρη απώλεια γιατί ο δολοφόνος δεν μπορούσε να αναβάλει την απόπειρα εναντίον ενός πολιτικού γιατί η σύζυγος τον πίεζε να φύγουν για διακοπές.
Αποτελεί δείγμα σοβαρότητας και ευθύνης για ολόκληρη την Αριστερά της Μεταπολίτευσης (ΚΚΕ εσ., ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ) και ένα μεγάλο κομμάτι της "Άκρας Αριστεράς" η δημόσια καταδίκη των πρακτικών των τρομοκρατικών οργανώσεων.
Από την άλλη πλευρά είναι ακατανόητη η πολιτική αυτοκτονία της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ που επιτρέπει να σύρεται από κάποιες οριακές μειοψηφίες οι οποίες επικαλούνται το Κράτος Δικαίου ως άλλοθι προκειμένου να επιτύχουν ένα πλήγμα σε βάρος του Κράτους Δικαίου.
Γιατί η υποχώρηση της κυβέρνησης στον εκβιασμό ενός στυγνού δολοφόνου να επιλέξει σε ποια φυλακή και υπό ποιες συνθήκες θα υπαχθεί, αποτελεί ήττα του Κράτους Δικαίου και της εμπιστοσύνης της Κοινωνίας στους Δημοκρατικούς θεσμούς.
Επιτέλους η ελληνική αριστερά κάποτε θα πρέπει να ξεφύγει από το "τραύμα" της ήττας στον εμφύλιο και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση γιατί έχει κάποιες προτάσεις για την πολιτική και κοινωνική διαχείριση που είναι διαφορετικές από αυτές των άλλων.
Αν οι προτάσεις αυτές έχουν ή μπορεί να αποκτήσουν κάποια δυναμική δεν έχει κανέναν λόγο να μένει προσκολλημένη στις θυσίες και τις ήττες του παρελθόντος.
Ο εμφύλιος ήταν μια απόπειρα του ΚΚ να καταλάβει την εξουσία μέσω ενός πραξικοπήματος που απέτυχε γιατί όλες οι άλλες δυνάμεις συνασπίστηκαν εναντίον του. Εκ των υστέρων, με την πτώση της ΕΣΣΔ αποκαλύφθηκε πως όπου επικράτησαν τα κομμουνιστικά πραξικοπήματα οι άνθρωποι βίωσαν πρωτόγνωρες συνθήκες φτώχειας και ανελευθερίας.
Αυτό είναι η ουσιαστική ήττα της αριστεράς σε όλον τον κόσμο και φυσικά και της ελληνικής αριστεράς. Η στρατιωτική ήττα στον εμφύλιο θα μπορούσε να είχε εκμηδενιστεί αν μερικές δεκαετίες αργότερα αντί του "κόκκινου άστρου" πάνω από το Κρεμλίνο είχε εκθεμελιωθεί το άγαλμα της ελευθερίας.
Οποιαδήποτε υποχώρηση του Κράτους Δικαίου απέναντι στις εκβιαστικές απαιτήσεις ενός "ψυχρού" δολοφόνου θα είναι ήττα της δημοκρατίας.
Η αδυναμία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να απομακρύνει τις οριακές μειοψηφίες και να υπερασπιστεί το Κράτος Δικαίου και τους δημοκρατικούς θεσμούς αποτελεί πολιτικό πλήγμα στο σχέδιο προσέγγισης της Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς.
Το πλήγμα αυτό πολιτικά είναι το ίδιο καίριο με αυτό που φαίνεται πως υπόκειται η Ν.Δ. από τους ατυχείς χειρισμούς της υπόθεσης Λιγνάδη. Αμφότεροι, Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύουν από τη διόγκωση ενός ρεύματος οργής της κοινωνίας που ζητάει αυστηρότερη αντιμετώπιση της εγκληματικότητας αλλά και των παραβατικών και αντισυμβατικών συμπεριφορών...
Αυξάνεται ο αριθμός αυτών που πιστεύουν πως τα αίτια της παρακμής των δυτικών κοινωνιών οφείλονται στην ανεκτικότητα...
πηγή:https://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3529066/lignadis-kai-koufontinas