Γράφει ο Γιώργος Κουτρουμάνης, Πρώην Υπουργός Εργασίας
Ας μην πάμε πίσω στις αρχές του 2015, όταν δεν τολμούσε κανένας να αμφισβητήσει τις εξαγγελίες της κυβέρνησης και να χαρακτηρίσει ανέφικτο το πρόγραμμά της. Ας μη θυμηθούμε τις υποσχέσεις για καταβολή της 13ης σύνταξης, για κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ και άλλα πολλά.
Μεσολάβησαν οι εκλογές, λένε οι κυβερνώντες, στις οποίες πήγαμε με ένα νέο πλαίσιο και το οποίο εγκρίθηκε από τον ελληνικό λαό. Στην πραγματικότητα πήγαμε με ένα νέο πολύ σκληρό μνημόνιο, το οποίο, πράγματι, ήταν γνωστό στους Ελληνες πολίτες όταν ψήφιζαν τον Σεπτέμβριο του 2015. Επομένως η κυβέρνηση πήρε εντολή να εφαρμόσει αυτό το νέο μνημόνιο, έστω και αν κάποιοι πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να ξεπεραστούν με το όποιο «παράλληλο» πρόγραμμα, οι βαριές συνέπειες αυτού του νέου μνημονίου.
Αφού λοιπόν έτσι, λίγο πολύ, έχουν τα πράγματα, σε τι ωφελεί άραγε η αντιπαράθεση για μια σειρά μέτρα που εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια και τα οποία συνεχίζουν και σήμερα όχι μόνο να εφαρμόζονται αλλά και να διευρύνονται;
Φορολογικές επιβαρύνσεις μεγάλες υπήρξαν τα προηγούμενα χρόνια με εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα, ακόμη μεγαλύτερες έχουμε με τα νέα μέτρα, τα οποία εφαρμόζονται σταδιακά από το καλοκαίρι του 2015.
Μειώσεις στις συντάξεις θα είχαμε με την εφαρμογή του νόμου 3863/2010, αλλά, μέσα από μεταβατική περίοδο 20ετίας, υπερδιπλάσιες μειώσεις θα έχουμε και μάλιστα ακαριαία, χωρίς καμιά μεταβατική περίοδο, εάν ψηφιστεί το νέο σχέδιο της κυβέρνησης.
Αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης είχαμε με τους ασφαλιστικούς νόμους του 2010, ακόμη μεγαλύτερες έχουμε και μάλιστα παραβιάζοντας θεμελιωμένα δικαιώματα για πρώτη φορά, χωρίς μεταβατικό στάδιο, με το νέο νόμο 4336 του Αυγούστου του 2015.
Επομένως το συμπέρασμα είναι απολύτως προφανές. Το συμπέρασμα είναι ότι, όχι μόνο δεν βελτιώνεται η κατάσταση, αλλά, πάμε ολοταχώς σε μια νέα επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Τα πολιτικά κόμματα που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας αποδοκιμάστηκαν από το εκλογικό σώμα και πήγαν το ένα μετά το άλλο στην αντιπολίτευση την μείζονα ή την ελάσσονα. Όχι μόνο για τα μέτρα που πήραν αλλά και για εκείνα που δεν... πήραν. Όλοι σε αυτή τη χώρα έχουν πειστεί ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, ότι δεν μπορούσε να συνεχιστεί η ίδια πορεία που ακολουθούσαμε ως χώρα κυρίως από το 2000 και μετά.
Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, έβλεπαν τον «εκτροχιασμό» που έρχεται και ότι έπρεπε να αλλάξουν πολλά για να μπορέσει η χώρα να σταθεί στα πόδια της, χωρίς να μεγαλώνουν επικίνδυνα τα ελλείμματα και το χρέος. Σήμερα δεν δικαιολογείται, μετά και την εμπειρία των τελευταίων ετών, να υπάρχουν ακόμη πολιτικά στελέχη και πολύ περισσότερο κυβερνητικά, που να προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν με μετάθεση των ευθυνών, καλλιεργώντας νέες ψευδαισθήσεις.
Δεν μπορεί να είναι επιχείρημα, για παράδειγμα, της σημερινής κυβέρνησης οι μειώσεις που έγιναν στις συντάξεις από τις προηγούμενες, όταν ετοιμάζει τις νέες μειώσεις. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, τι θα μπορούσε να κάνει σήμερα εάν δεν είχαν γίνει οι προηγούμενες μειώσεις και εάν βέβαια έβρισκε ασφαλιστικά ταμεία για να τα διαχειριστεί; Εάν δεν είχαν γίνει, οι πράγματι επώδυνες περικοπές, η ετήσια δαπάνη για τις συντάξεις θα ήταν 39,8 δισ. ευρώ αντί για 28,6 δισ. μετά τις περικοπές ή 42,5 δισ. χωρίς άλλα μέτρα, όπως έλεγχος αναπηρικών συντάξεων, αύξηση ηλικιακών ορίων, έλεγχος διπλοσυνταξιούχων κ.λπ.
Τι ακριβώς, αλήθεια, θα έκανε η σημερινή ή η όποια κυβέρνηση για να εξασφαλίσει την καταβολή των συντάξεων; Από ποιο ταμείο θα μπορούσε να βρει τα 10 και πλέον δισ. ευρώ για να καταβάλει τις «χωρίς περικοπές» συντάξεις; Γιατί ακόμη και αν δεν είχαμε 1 εκατ. επιπλέον ανέργους αυτή την περίοδο, πάλι θα χρειάζονταν σήμερα 6 τουλάχιστον επιπλέον δισ. για να «καλυφθεί» η δαπάνη. Πολύ περισσότερο όταν σήμερα υπάρχουν αυτοί οι άνεργοι και δεν φαίνεται στον ορίζοντα ανάπτυξη, πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε να μιλάει για τις προηγούμενες μειώσεις ή να εγγυηθεί για τη μη μείωση των συντάξεων, έστω των κύριων το 2016 ή και τα επόμενα χρόνια, εάν συνεχίσουμε την ίδια πορεία;
Η σημερινή λοιπόν κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, θα κριθεί από τους πολίτες όχι μόνο για αυτά που αποφασίζει και εφαρμόζει, όσο και για αυτά που δεν... κάνει.
Και αυτό που δεν κάνει είναι να προχωρήσει όλες εκείνες τις αλλαγές για ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος, για ένα νέο βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο, για μια επιθετική αναπτυξιακή πολιτική.
πηγή: imerisia.gr