Μου λείπει η εποχή που η “αυτοκτονία” ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δρώμενα και όχι άλλο ένα θύμα στον είδη μεγάλο αριθμό των θυμάτων του μνημονίου. Τότε που ο θάνατος από “φωτιά” ήταν σπάνια είδηση και δεν οφειλόταν σε πολιτική δολοφονία.Τότε που οι άνθρωποι ήταν Άνθρωποι και όχι νούμερα σε λίστες.
Τότε που δεν έβλεπες παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα. Τότε που το κάθε νοικοκυριό είχε έστω τα βασικά αγαθά σε κάθε σπίτι και ήταν μετρημένες οι οικογένειες που είχαν πρόβλημα….
Τότε που ΚΑΘΕ σπίτι δεν αγωνιούσε αν θα έχει αύριο νερό, φως,ή αν θα τους το πάρει το σπίτι η τράπεζα….
Τότε που δεν αγωνιούσες για το που θα πας όταν αρρωστήσεις και για το αν θα πάρεις την σύνταξή σου…
Τότε που κάναμε ΟΝΕΙΡΑ με τους συμφοιτητές μου ότι θα βρούμε δουλειές και θα ανοίξουμε τα φτερά μας και θα υλοποιήσουμε τα ΘΕΛΩ μας…..
Τότε που ρωτούσες τους φίλους τι κάνουν και αν είναι καλά και σου έλεγαν δεν βαριέσαι έχω περάσει κ χειρότερα…..
Αυτή η εποχή, δηλαδή το ΤΟΤΕ ήταν πριν 4 χρόνια……. Τότε οι άνθρωποι είχαν ψυχή και νεύρο! Δεν είχαν παραιτηθεί από την καθημερινότητα.
Αδυνατώ να πιστέψω πως χάθηκαν αυτοί οι άνθρωποι….
Είναι κάπου εκεί έξω , παραιτημένοι από τον αγώνα, αποτραβηγμένοι από την ζωή και απογοητευμένοι με τα όσα γίνονται για αυτούς ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ!
ΣΑΣ ΤΣΑΛΑΠΑΤΗΣΑΝ γιατί τους το επιτρέψατε!
Για πόσο καιρό θα παραμείνετε στο περιθώριο και θα αυτοτιμωρείτε τους εαυτούς σας?
Για πόσο θα ΑΦΗΝΕΤΕ τους άλλους να αποφασίζουν για ΕΣΑΣ χωρίς ΕΣΑΣ??
Με αρκετούς από εσάς τους “καναπεδάτους “έχουμε μιλήσει…….
Όλοι θέλετε την αλλαγή…
Πως θα γίνει η αλλαγή χωρίς εσάς?
Με την ανάθεση?
Η ανάθεση μας έφερε ως εδώ…..!
Αν όμως φοβόντουσαν την κατακραυγή από τα κάτω τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί!
Τα πράγματα είναι απλά!
Γίνεται η ΑΛΛΑΓΗ που ΘΕΛΕΤΕ να έρθει!
Ιωάννα Αχιλλεοπούλου
Πηγή