Πληγή η επιλεκτική λήθη στις θηριωδίες του πολέμου

 

Πώς το «κίνημα χάριτος» στην Ιαπωνία είχε ως συνέπεια να επιστρέψουν εγκληματίες στην πολιτική και την οικονομική ζωή, αφήνοντας βαθιές πληγές στην ανατολική Ασία

Η νίκη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν σήμανε μόνο τη στρατιωτική ήττα των φασιστικών δυνάμεων του Αξονα, αλλά εγκαινίασε και μια άνευ προηγουμένου διαδικασία απόδοσης ευθυνών και ιστορικού αναστοχασμού. Από τις 20 Νοεμβρίου 1945 έως την 1η Οκτωβρίου 1946 διεξήχθη η Δίκη της Νυρεμβέργης από το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο της Ευρώπης·από τις 3 Μαΐου 1946 έως τις 12 Νοεμβρίου 1948 διεξήχθη η Δίκη του Τόκιο από το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο για την Απω Ανατολή.

• Της Τζόου Χαντάν *

Οι δύο αυτές διεθνείς δικαστικές πρακτικές καθιέρωσαν τρεις κύριες κατηγορίες εγκλημάτων: το «έγκλημα κατά της ειρήνης», τα «κοινά εγκλήματα πολέμου» και τα «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», υπερβαίνοντας την προπολεμική παράδοση του Διεθνούς Δικαίου περί «μη ευθύνης του κράτους». Διακηρύχθηκε ότι η έναρξη επιθετικού πολέμου (έγκλημα κατά της ειρήνης) δεν αποτελεί πια μια αφηρημένη πράξη του κράτους, αλλά διεθνές έγκλημα για το οποίο ευθύνεται προσωπικά κάθε άτομο.

Δυστυχώς, μετά τις Δίκες της Νυρεμβέργης και του Τόκιο η Γερμανία και η Ιαπωνία, ως χώρες ηττημένες, ακολούθησαν εντελώς διαφορετικούς δρόμους ως προς την αναγνώριση και τον αναστοχασμό για την ευθύνη του πολέμου. Μεταξύ 1946 και 1949 οι ΗΠΑ, η Γερμανία (τόσο η Ομοσπονδιακή όσο και η Λαοκρατική), η Τσεχοσλοβακία, η Γαλλία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Ρουμανία και η Σοβιετική Ενωση πραγματοποίησαν δίκες εγκληματιών πολέμου, οι οποίες περιέλαβαν γιατρούς, δικαστές, διπλωμάτες, στρατιωτικούς διοικητές και υψηλόβαθμα στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων. Ακόμη και σήμερα, η Γερμανία και η διεθνής κοινότητα συνεχίζουν να καταδιώκουν τους επιζώντες ναζί.

Το 1946 ο Γερμανός φιλόσοφος Καρλ Γιάσπερς (Karl Jaspers) στο έργο του «Το πρόβλημα της ενοχής της Γερμανίας» (The Question of German Guilt), υπογράμμισε ότι οι Γερμανοί όφειλαν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τη νομική εκκαθάριση αλλά και την πολιτική ευθύνη της κοινότητας, τις ηθικές επιλογές των ατόμων και τον υπαρξιακό, μεταφυσικό αναστοχασμό του ίδιου του έθνους. Μόνο μέσω μιας βαθιάς ενδοσκόπησης σχετικά με την ενοχή θα μπορούσε να επιτευχθεί η πραγματική επιστροφή στον πολιτισμό. Το 1949, η Ομοσπονδιακή Γερμανία θέσπισε τον Θεμελιώδη Νόμο, ο οποίος, μέσω μιας σειράς περιοριστικών διατάξεων, δημιούργησε τη λεγόμενη «αμυντική δημοκρατία», ένα θεσμικό πλαίσιο που εξασφάλισε ότι καμία ακραία δύναμη δεν θα μπορούσε εύκολα να αναβιώσει.

Η μεταπολεμική γερμανική κοινωνία, μέσα από δεκαετίες πρακτικής, μετέτρεψε σταδιακά την ευθύνη για τον πόλεμο σε ζήτημα εκπαίδευσης και δημόσιας μνήμης. Η αντιναζιστική ιστορική εκπαίδευση έγινε μέσο διαγενεακής μετάδοσης της συλλογικής μνήμης· τα μνημεία και τα μουσεία στους δημόσιους χώρους έγιναν σημαντικοί τόποι μνήμης. Η ευθύνη της ιστορικής μνήμης ενσωματώθηκε σταδιακά στην ίδια την εθνική ταυτότητα της Γερμανίας. Μέσω της διαμόρφωσης παιδείας και μνήμης η Γερμανία κέρδισε διεθνή εμπιστοσύνη στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Σε πλήρη αντίθεση, η Ιαπωνία δεν εγκαθίδρυσε πραγματικό μηχανισμό αυτοκάθαρσης μετά τον πόλεμο. Μετά τη Δίκη του Τόκιο δεν υπήρξε εσωτερικός μηχανισμός δικαιοσύνης που να συνεχίσει αυτόνομα την αναζήτηση της ευθύνης για τον πόλεμο, με αποτέλεσμα η μεταπολεμική ιαπωνική κοινωνία να στερηθεί την ευκαιρία μιας ουσιαστικής δικαστικής και ηθικής αυτοκριτικής. Κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου η ιαπωνική κυβέρνηση προώθησε έντονα το «κίνημα χάριτος», με συνέπεια ορισμένοι εγκληματίες πολέμου να επιστρέψουν στην πολιτική και οικονομική ζωή. Η ιαπωνική κοινωνία, σε κάποιο βαθμό, παρέκαμψε το στάδιο της αυτοκριτικής, αφήνοντας ένα βαρύ κενό μνήμης.

Παράλληλα με τη Δίκη του Τόκιο, οι Σύμμαχοι ίδρυσαν στρατιωτικά δικαστήρια σε πολλές περιοχές της Ασίας και του Ειρηνικού, διεξάγοντας δίκες Β’ και Γ’ κατηγορίας εγκληματιών πολέμου. Από το 1945 έως το 1952 περίπου 5.700 άτομα κατηγορήθηκαν, εκ των οποίων περίπου 4.400 καταδικάστηκαν και περίπου 920 εκτελέστηκαν. Οι δίκες αυτές αφορούσαν κυρίως μεσαία και κατώτερα στελέχη που είχαν διαπράξει άμεσα ωμότητες. Στην αρχή ο ιαπωνικός Τύπος κάλυπτε εκτενώς τις δίκες των εγκληματιών Β’ και Γ’ κατηγορίας, αλλά με τη σκιά του Ψυχρού Πολέμου οι δίκες αυτές περιθωριοποιήθηκαν, η μνήμη τους περιορίστηκε ή ακόμη και εξαλείφθηκε. Πολλοί από τους καταδικασθέντες εντάχθηκαν ξανά στην κοινωνία, ενώ μερικοί αυτοπαρουσιάστηκαν ως «αποδιοπομπαίοι τράγοι της κρατικής πολιτικής», αρνούμενοι τα εγκλήματά τους. Αυτή η επιλεκτική λήθη στέρησε από την ιαπωνική κοινωνία μια πλήρη κατανόηση των εγκλημάτων βάσης και αποδυνάμωσε την κατανόηση της καθολικότητας των εγκλημάτων πολέμου.

Από τη διαδρομή και τις συνέπειες του συστήματος αντιφασιστικών δικών προκύπτει ότι η νομική απόδοση ευθυνών, η πνευματική αυτοκριτική και η θεσμική οικοδόμηση είναι στενά συνδεδεμένες. Αν λείπει ένας διαρκής νομικός μηχανισμός, η αυτοκριτική μένει επιφανειακή· αν δεν υπάρχει εγγύηση θεσμών και εκπαίδευσης, η ιστορική μνήμη μπορεί να ξεχαστεί ή να διαστρεβλωθεί. Η Γερμανία, μέσα από τη συνεχή απόδοση ευθυνών, την αυτοκριτική και την οικοδόμηση θεσμών, ξανακέρδισε την εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινότητας· η Ιαπωνία, αντίθετα, παλινδρομεί στο ζήτημα της Ιστορίας, αφήνοντας βαθιές πληγές στην ανατολική Ασία και αντιμετωπίζοντας συνεχή αμφισβήτηση στη διεθνή σκηνή. Το πραγματικό νόημα της ιστορικής εκκαθάρισης δεν είναι να κουβαλά κανείς αιώνια το βάρος, αλλά να αποτρέψει την επανάληψη της τραγωδίας.

* Η συγγραφέας είναι ερευνήτρια στο Κέντρο Μελετών της Σκέψης του Σι Τζινπίνγκ για τον Σοσιαλισμό με Κινεζικά Χαρακτηριστικά στη Νέα Εποχή, της Κινεζικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών

---

Η διπλή αφήγηση «θύτη» και «θύματος»

Η μνήμη του πολέμου στην Ιαπωνία χαρακτηρίζεται από βαθιά διάσπαση. Από τη μια πλευρά, η κοινή γνώμη των χωρών-θυμάτων και μέρος της ιαπωνικής διανόησης και κοινωνίας τονίζουν τον ρόλο της Ιαπωνίας ως εισβολέα, απαιτώντας την αναγνώριση γεγονότων όπως η Σφαγή της πόλης Ναντζίνγκ και οι «γυναίκες παρηγοριάς» (ή συνηθέστερα «γυναίκες εξαναγκασμένες σε σεξουαλική δουλεία» κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο).

Από την άλλη, ένα άλλο τμήμα της ιαπωνικής κοινωνίας επιμένει στη «συνείδηση του θύματος», τοποθετώντας στο κέντρο της αφήγησης εμπειρίες όπως οι ατομικοί βομβαρδισμοί και οι αεροπορικές επιδρομές στο Τόκιο, προβάλλοντας την Ιαπωνία ως χώρα-θύμα. Αυτή η διπλή αφήγηση «θύτη» και «θύματος» δεν συγχωνεύτηκε ποτέ σε ένα ενιαίο σύνολο, αλλά παρέμεινε σε μακροχρόνια αντίθεση. Η διάσπαση αυτή όχι μόνο διαμόρφωσε την πολυπλοκότητα της μεταπολεμικής πολιτικής κουλτούρας της Ιαπωνίας, αλλά επηρέασε βαθιά και τις διεθνείς της σχέσεις και την εικόνα της χώρας.

https://www.dimokratia.gr/kosmos/597073/pligi-i-epilektiki-lithi-stis-thiriodies-toy-polemoy/

«Επανάσταση», «συμμοριτοπόλεμος», «εμφύλιος»: Τι μαθαίνουν σήμερα τα παιδιά για την Ελληνική τραγωδία;

 

Αθανάσιος Γκότοβος
τ. Καθηγητής Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Ανάμεσα στις απαγορευμένες λέξεις που προέκυψαν από το 1981 και μετά στην Ελλάδα είναι και η λέξη «συμμοριτοπόλεμος». Ήταν μέχρι τότε η επίσημη ονομασία της σύγκρουσης μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων του ελληνικού κράτους και των ένοπλων τμημάτων που διέθετε και διηύθυνε το κομμουνιστικό κόμμα και που με τεχνική και πολιτική στήριξη από το τότε παγκόσμιο καθοδηγητικό κέντρο του σοσιαλισμού, επιχείρησε να υλοποιήσει δια των όπλων σοσιαλιστική δημοκρατία παρόμοια με αυτές που είχαν ήδη ιδρυθεί σε όλες τις γειτονικές βαλκανικές χώρες και στην ανατολική Ευρώπη. Κυρίως με αμερικανική βοήθεια η ένοπλη αυτή σύγκρουση που άρχισε την άνοιξη του 1943 και κορυφώθηκε το 1948 και 1949 έληξε με τη νίκη των κυβερνητικών δυνάμεων τον Αύγουστο του 1949.

Έχουν γραφεί εκατοντάδες βιβλία γύρω από τη σύγκρουση αυτή, η οποία στα πλαίσια της λεγόμενης «εθνικής συμφιλίωσης» (1981 και 1989) ονομάζεται πλέον υποχρεωτικά «εμφύλιος».Υπάρχει, επίσης, για το ίδιο θέμα αρκετό αρχειακό υλικό. Εν μέρει απαγορευμένο με αποφάσεις δημοκρατικών κυβερνήσεων, λόγω του «αντιδραστικού» του χαρακτήρα, εφόσον δεν συνάδει με το πνεύμα της «εθνικής συμφιλίωσης» (επίσημα στρατιωτικά αρχεία του ελληνικού κράτους). Εν μέρει μυστικό, διότι δεν θα πρέπει οι «μη-μυημένοι» να μάθουν με ντοκουμέντα ποια ήταν η πολιτική του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και πώς αυτή εφαρμοζόταν στην πράξη. Εν μέρει σκοπίμως κατεστραμμένο στο βωμό της εθνικής συμφιλίωσης. Εν μέρει ακόμη άγνωστο που περιμένει τον ερευνητή στα κρατικά αρχεία άλλων χωρών με εμπλοκή στον κατοχικό και μετακατοχικό εμφύλιο.

Ήδη από τον χαρακτηρισμό αρχειακού υλικού ως «απαγορευμένου» - διότι δεν είναι προσαρμοσμένο στην πολιτική ορθότητα που επεκράτησε μετά το 1981 για την ένοπλη σύγκρουση – και από την προστασία άλλου υλικού από τη δημοσιότητα – για να μην εκτεθεί το κομμουνιστικό κόμμα για τις προγραμματικές «ακρότητες» -  φαίνεται καθαρά ότι παρά τη ρητορική περί εθνικής συμφιλίωσης, συμφιλίωση με το πρόσφατο οδυνηρό παρελθόν της χώρας δεν υπήρξε ακόμη. Ούτε στην φερόμενη ως ακαδημαϊκή, αλλά ούτε και στη λεγόμενη δημόσια Ιστορία υπάρχει στοιχειώδης συναίνεση για τη φύση αυτής της σύγκρουσης από τη στιγμή που ξεκίνησε, μέσα στην ιταλο-γερμανική κατοχή, μέχρι τη λήξη της τον Αύγουστο του 1949, με ενδιάμεσο σταθμό τα Δεκεμβριανά της Αθήνας, αλλά και άλλα «Δεκεμβριανά» στην επαρχία που παραμένουν άγνωστα ή ξεχασμένα. Να θυμίσω ότι η τελευταία μαζική σφαγή «αντιδραστικών» γυναικοπαίδων από τον ΕΛΑΣ στην Ήπειρο έγινε στο τέλος Ιανουαρίου του 1945, όταν η λεγόμενη «μάχη της Αθήνας» είχε ήδη κριθεί.

Και ενώ ο πόλεμος της Ιστορίας για τον εμφύλιο καλά κρατεί, κανένα από τα δεσπόζοντα αφηγήματα που θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε τις μέρες αυτές δεν περιγράφει την πραγματική φύση της σύγκρουσης. Βεβαίως υπάρχουν και αξιόλογα μειοψηφικά αφηγήματα για τον εμφύλιο, πολύ πιο ρεαλιστικά, αλλά με πολύ περιορισμένη εμβέλεια. Μπορεί να είναι πιο έγκυρα, αλλά είναι ενοχλητικά και σε πολλούς δεν αρέσουν. Αντιθέτως, τα αφηγήματα για τον εμφύλιο που αρέσουν είναι επιστημονικά αφελή και ιδεολογικά έντονα φορτισμένα.

Υπεύθυνοι για τον εμφύλιο, σύμφωνα με το πρώτο, είναι κάποια δαιμονοποιημένα όντα, οι κομμουνιστές, φύσει προδότες, που δεν πιστεύουν στο έθνος αλλά στον διεθνισμό και έστρεψαν τα όπλα εναντίον της χώρας προκειμένου να υπηρετήσουν τα σχέδια της Μόσχας, λέει το πρώτο αφήγημα.Μέχρι το 1981 αυτό ήταν το δεσπόζον αφήγημα για τον εμφύλιο και οι φορείς του δεν ήταν το κράτος της «Δεξιάς», όπως λέγεται, αλλά όλες οι μη-κομμουνιστικές ή μη-κομμουνιστογενείς πολιτικές παρατάξεις. Ο πολιτικός του θάνατος ήρθε με την κατάρρευση του καθεστώτος που το χρησιμοποίησε κατά κόρον και καταχρηστικά ως ιδεολογικό όπλο από το 1967 μέχρι το 1974.

Παρεμφερές είναι το αφήγημα που βλέπει «ξένο δάκτυλο» πίσω από τον εμφύλιο. Οι «ξένοι» είχαν αντικρουόμενα συμφέροντα στην Ελλάδα που για να τα προωθήσουν προκάλεσαν μια αιματηρή σύγκρουση, ενώ οι Έλληνες απλά παγιδεύτηκαν σ΄ αυτήν χωρίς πραγματικά να καταλάβουν τι κάνουν.

Ένα τρίτο αφήγημα θέλει τον εμφύλιο να είναι προϊόν του εθνικού χαρακτήρα των Ελλήνων. Υποθέτουν ότι πάγιο χαρακτηριστικό του Έλληνα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι η διχόνοια. Στην πιο πρωτόγονη εκδοχή η μήτρα της ελληνικής διχόνοιας είναι βιολογική, ενώ στην πιο ήπια μορφή το επιχείρημα παραπέμπει στην πολιτισμική συνέχεια των Ελλήνων και επομένως στην πολιτισμικά κληρονομούμενη διχόνοια.

Ένα ακόμη αφήγημα θέλει τον εμφύλιο να είναι αποτέλεσμα μιας «παρεξήγησης». Οι αστικές δυνάμεις της χώρας δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν ότι το κομμουνιστικό κόμμα αποδεχόταν το κοινοβουλευτικό παιχνίδι και απλά ήθελε να φτάσει στον σοσιαλισμό με εκλογές. Ακραίοι και από τις δύο πλευρές συνετέλεσαν με τις πράξεις τους να δημιουργηθεί διχαστικό κλίμα, να χαθεί η εμπιστοσύνη, να εκμηδενιστούν τα περιθώρια μιας συμβιβαστικής λύσης για να αποφευχθεί ή έστω να λήξει νωρίτερα η σύγκρουση. Στον πυρήνα του συμψηφιστικού αυτού αφηγήματος υπάρχουν δύο λέξεις κλειδιά: «λάθος» και «αμοιβαιότητα». Για τη σύγκρουση φταίνε και οι μεν και οι δε. Μια παραλλαγή του αφηγήματος αυτού αφαιρεί από το κάδρο τον κατοχικό εμφύλιο και τα Δεκεμβριανά και εμφανίζει την ένοπλη σύγκρουση από το 1946 και μετά ως κλιμάκωση της αυτοάμυνας ομάδων του ΕΛΑΣ ή παρεμφερών οργανώσεων του ΕΑΜ και του ΚΚΕ που ενώ στην Κατοχή έκαναν αντίσταση κατά του κατακτητή, αμέσως μετά την απελευθέρωση έπεσαν θύματα της  «λευκής τρομοκρατίας» και του «μοναρχοφασισμού». Το ΚΚΕ, λένε, γλίστρησε από την οργάνωση της αυτοάμυνας των καταδιωκόμενων αγωνιστών στον γενικευμένο εμφύλιο χωρίς ουσιαστικά να το επιδιώκει προγραμματικά.

Τις τελευταίες δεκαετίες, με τη σχετική χρονική απόσταση από την κατάρρευση των  καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού στα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη, έχει αρχίσει να κυκλοφορεί και ένα ενδιαφέρον αφήγημα για τον εμφύλιο, ότι τελικά η σύγκρουση ήταν «αγώνας» για τη δικαιοσύνη και την ισότητα, για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Ενδιαφέρον, διότι έχει καταπληκτικές ομοιότητες με το αφήγημα των ίδιων των πρωταγωνιστών του κατοχικού και μετακατοχικού εμφυλίου από την πλευρά της Αριστεράς. Δεν ήταν, λένε, εμφύλιος, αλλά επανάσταση με στόχο τη λαοκρατία, για να πάρει ο ίδιος ο λαός τις τύχες στα χέρια του.

Το αφήγημα αυτό είναι και για έναν ακόμη λόγο ενδιαφέρον. Είναι το πιο ρεαλιστικό αφήγημα από τη σκοπιά της Αριστεράς (κομμουνιστικής ή άλλης) για τον εμφύλιο που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, μόνο που τα αξιολογεί πολιτικά με έναν συγκεκριμένο, και αναμενόμενο, τρόπο. Διότι ο εμφύλιος – και αυτό είναι το πιο ρεαλιστικό αφήγημα για την ένοπλη σύγκρουση, αλλά για διάφορους λόγους δεν αρέσει σε πολλούς – όπως προκύπτει από τη μελέτη όλων των μέχρι τώρα διαθέσιμων στοιχείων δεν ήταν ούτε το έργο αδιόρθωτων προδοτών, ούτε αποτέλεσμα παρεξήγησης, ούτε ξένος δάκτυλος, ούτε κλιμάκωση της αυτοάμυνας των καταδιωκόμενων αγωνιστών, ούτε προϊόν της απουσίας συμβιβαστικής διάθεσης εκ μέρους των αντιμαχομένων. Ήταν μια συνειδητή προσπάθεια της ελληνικής Αριστεράς της δεκαετίας του ’40 για καθεστωτική αλλαγή. Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε λίγο μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τον ιταλικό και γερμανικό στρατό, υπήρξε μεθοδική, επίμονη και συνεχής και έληξε το 1949 με αποτυχία.

 Έχουν διατυπωθεί πολλές και μεταξύ τους αντικρουόμενες θεωρίες για τα αίτια της αποτυχίας τόσο στην αρχική φάση (κατοχικός εμφύλιος), όσο και στην τελική (1946-1949). Ειδικά μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές της «επανάστασης» αισθάνθηκαν πιο ελεύθεροι να αποκλίνουν από την κομματική γραμμή και διατύπωσαν δημόσια τη θέση ότι η όλη προσπάθεια για την εγκαθίδρυση «λαοκρατίας» που κόστισε πολύ αίμα και από τις δύο πλευρές ήταν ένα πελώριο πολιτικό σφάλμα του ΚΚΕ. Όσο συμπαθείς κι αν είναι οι φωνές αυτές, η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Με βάση την προϊστορία του στα ελληνικά πολιτικά πράγματα το κόμμα που οργάνωσε και διηύθυνε την απόπειρα καθεστωτικής αλλαγής στη δεκαετία του ’40 δεν θα μπορούσε να αποφύγει αυτό το «λάθος», όπως δεν το απέφυγαν  τα αδελφά κόμματα στη γειτονική Αλβανία και τη Γιουγκοσλαβία με διαφορετική έκβαση του πειράματος. Εκείνη την εποχή ένα κομμουνιστικό κόμμα που θα είχε αμφιβολίες για το στόχο και τα μέσα επίτευξής του δεν θα ήταν κομμουνιστικό κόμμα.

Με αυτή την έννοια ο  εμφύλιος δεν ήταν ούτε λάθος του ΚΚΕ που αποφάσισε την ένοπλη ρήξη με το καθεστώς, ούτε λάθος των δυνάμεων του κοινοβουλευτισμού που αποφάσισαν να απαντήσουν με τα όπλα στην πρόκληση. Ήταν μια τραγωδία μάλλον αναπόφευκτη μετά τη διάλυση από τις κατοχικές δυνάμεις της οικονομίας αλλά και των κοινοβουλευτικών θεσμών και των μηχανισμών τους και τη δημιουργία στο ΚΚΕ της βάσιμης ελπίδας ότι η καθεστωτική αλλαγή είναι εφικτή. Το ίδιο ισχύει και για τη δεύτερη και εξίσου αιματηρή φάση του εμφυλίου, αν ληφθεί υπόψη ότι οι μηχανισμοί του κράτους που κλήθηκαν να ματαιώσουν την «επανάσταση» μόλις είχαν οικοδομηθεί από τα ερείπια της Κατοχής και ότι η τεχνική και πολιτική στήριξη του «επαναστατικού» στρατού από το κομμουνιστικό στρατόπεδο ήταν ιδιαίτερα σημαντική και διατηρούσε ζωντανή την ελπίδα ότι το παιχνίδι μπορεί να γυρίσει υπέρ της λαοκρατίας.

Από τα έξι αφηγήματα για τον εμφύλιο, τα πρώτα τέσσερα θα κυριαρχήσουν ξανά στη δημόσια σφαίρα αυτές τις μέρες, όπως είναι σύνηθες. Τα δύο τελευταία δεν πρόκειται να συγκινήσουν πολλούς. Το αφήγημα της «επανάστασης» απευθύνεται εκ των πραγμάτων σε πολύ περιορισμένο ακροατήριο - παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ΚΚΕ να οργανώνει κάθε χρόνο κατασκηνώσεις, πορείες και «δρώμενα» στους τόπους του «αγώνα» - που πιστεύει ακόμη στο παγκόσμιο επαναστατικό «κίνημα», αγνοώντας τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στην ανατολική Ευρώπη και αλλού. 

Το τελευταίο αφήγημα – ο εμφύλιος ως τραγωδία που προέκυψε από τη βούληση της ηγεσίας του ΚΚΕ για καθεστωτική αλλαγή με όλα τα μέσα, και από την απόφαση της νόμιμης κυβέρνησης να αποτρέψει αυτή την αλλαγή – μπορεί να συγκινήσει μόνο ανθρώπους που δεν εμφανίζουν αλλεργικά σύνδρομα από τη νεκροψία μιας αποτυχημένης ένοπλης εξέγερσης στη δεκαετία του ’40 με στόχο την αλλαγή καθεστώτος. Η στιγμή που η δημοσιότητα - ακαδημαϊκή και άλλη - θα σκέφτεται, θα μιλά και θα ακούει για τον εμφύλιο χωρίς μίσος, χωρίς πάθος και χωρίς πολιτική υστεροβουλία δεν έχει έρθει ακόμη και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο χρόνο ακόμη θα χρειαστεί μέχρι να φτάσει. Οι μάχες του εμφυλίου σταμάτησαν πριν από εβδομήντα χρόνια στο Γράμμο, αλλά οι ιδεολογικές μάχες για την ιστορία του εμφυλίου συνεχίζονται, αγνοώντας σαρκαστικά το Diktat της εθνικής συμφιλίωσης.

Τι μαθαίνουν σήμερα τα παιδιά στο σχολείο γι αυτή την τραγωδία; 

Ελάχιστα σε ό,τι αφορά τα ίδια τα γεγονότα, αλλά αρκετά σε ό,τι αφορά ένα λανθασμένο πολιτικό μήνυμα σκοπιμότητας για να υπηρετηθεί ο στόχος της εθνικής συμφιλίωσης μέσω αποσιωπήσεων, λήθης και συμψηφισμών. Τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο ότι για τον εμφύλιο φταίνε και οι δύο πλευρές και ότι αν είχαν αποφευχθεί τα λάθη που έκαναν και οι δύο αντιμαχόμενοι δεν θα είχαμε φτάσει στην ένοπλη σύγκρουση. Αυτό ονομάζεται εθνική συμφιλίωση μέσω συμψηφισμού. Το ευτύχημα είναι ότι ακόμη δεν έχουν κυκλοφορήσει ανάλογα αφηγήματα για το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και το Κομμένο ενόψει της ευρωπαϊκής συμφιλίωσης. Ορισμένοι φαίνεται ότι δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο μόνος τρόπος για την εθνική συμφιλίωση είναι να μπορεί να δει κανείς τα γεγονότα κατά πρόσωπο και όχι μεταμφιεσμένα. Εκτός αν η ιδέα της εθνικής συμφιλίωσης είναι ένα ακόμη τέχνασμα για την άντληση κομματικού οφέλους και τίποτε περισσότερο.

πηγή:https://www.huffingtonpost.gr/entry/epanastase-semmoritopolemos-emfelios-ti-mathainoen-semera-ta-paidia-yia-ten-ellenike-trayodia_gr_5d65ad48e4b063c341f7422d?utm_hp_ref=gr-homepage

Λατινοπούλου: - «Η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική» - «Να καταγγελθεί άμεσα η Συμφωνία των Πρεσπών»

Επτά χρόνια ψέματα.

Πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια από τις 15 Σεπτεμβρίου 2018, όταν στη ΔΕΘ ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωνε με στόμφο:

«Δεν μπορώ ως πρωθυπουργός να δεχτώ «μακεδονική» γλώσσα και εθνότητα – Από εκεί θα ξεκινήσει η νέα διαπραγμάτευση».

Σήμερα, ο ίδιος άνθρωπος που υφάρπαξε την ψήφο των Μακεδόνων, παραμένει σιωπηλός θεατής στις αδιάκοπες προκλήσεις των Σκοπιανών. Παρά τις σωρεία παραβιάσεων της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών –παραβιάσεων που έφτασαν να καταγγελθούν ακόμα και από τον ΣΥΡΙΖΑ – ο κ. Μητσοτάκης αρνείται να αξιοποιήσει το αυτονόητο νομικό όπλο που του προσφέρει η ίδια η Σύμβαση της Βιέννης: την καταγγελία λόγω ουσιώδους παραβίασης.

Δεν ξεχνάμε: Ο τότε Πρόεδρος του γειτονικού κρατιδίου, Γκιόργκι Ιβανόφ, ουδέποτε υπέγραψε αυτή τη «συμφωνία». Από μόνη της αυτή η πράξη καταδεικνύει το έωλο και άκυρο της διαδικασίας. Και όμως, η Ελλάδα συνεχίζει να αποδέχεται αυτήν την προσβολή.

Από το 2019 μέχρι σήμερα, τα Σκόπια παραβιάζουν συστηματικά τη Συμφωνία: δεν χρησιμοποιούν στο εσωτερικό τους το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», ενώ κορύφωση ήρθε τον Μάιο 2024, όταν η νέα Πρόεδρος Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα ορκίστηκε επισήμως ως «Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Πρόκειται για την πιο ωμή και θεμελιώδη παραβίαση, που διαλύει κάθε πρόσχημα.

Η ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ δηλώνει ξεκάθαρα:

Η Ελλάδα δεν μπορεί να παραμένει έρμαιο μιας ανθελληνικής συμφωνίας. Οφείλει εδώ και τώρα να καταγγείλει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν χωρούν άλλες δικαιολογίες.

Ο ελληνικός λαός δεν ξεχνά. Δεν συγχωρεί. Και κυρίως, δεν θα σταματήσει ποτέ να αγωνίζεται για την Μακεδονία, που είναι μία και ελληνική.

 

Λατινοπούλου: - 51 χρόνια μετά: Η Κύπρος παραμένει σκλαβωμένη - Δεν ξεχνάμε - Δεν συγχωρούμε. - ΒΙΝΤΕΟ

Συγκίνηση, δέος, οργή.

Στον Τύμβο Μακεδονίτισσας, στο Μουσείο Αγώνα, στα Φυλακισμένα Μνήματα.
Η μνήμη ζωντανή, η θυσία αιώνια.

51 χρόνια μετά, η Κύπρος παραμένει σκλαβωμένη από την τουρκική κατοχή.
Δεν ξεχνάμε – δεν συγχωρούμε.
Απαιτούμε τιμωρία της Τουρκίας.

Η Ελλάδα και η Κύπρος θα σταθούν όρθιες απέναντι στον κατακτητή.

Η Κύπρος ήταν, είναι και θα είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

Λευτεριά στην Κύπρο.

Συγκίνηση, δέος, οργή.

Στον Τύμβο Μακεδονίτισσας, στο Μουσείο Αγώνα, στα Φυλακισμένα Μνήματα.

Η μνήμη ζωντανή, η θυσία αιώνια.

51 χρόνια μετά, η Κύπρος παραμένει σκλαβωμένη από την τουρκική κατοχή.

Δεν ξεχνάμε – δεν συγχωρούμε.

Απαιτούμε τιμωρία της Τουρκίας.

Η Ελλάδα και η Κύπρος θα σταθούν όρθιες απέναντι στον κατακτητή.

Η Κύπρος ήταν, είναι και θα είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

Λευτεριά στην Κύπρο

1:22 / 1:59

Λατινοπούλου: - Ξεφτιλίζει την Ελλάδα ο Δήμαρχος Αρριανών που ασπάστηκε την τουρκική - ΒΙΝΤΕΟ

κική σημαία

Κυβέρνηση: Θα προβούμε στην διπλή τιμαριθμοποίηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης Συνταξιούχων - Τι σημαίνει αυτό για τους συνταξιούχους;

 

Σχέδιο διπλής τιμαριθμοποίησης της Εισφοράς Αλληλεγγύης Συνταξιούχων (ΕΑΣ) επεξεργάζεται το υπουργείο Εργασίας, με στόχο να διασφαλιστεί ότι οι επικείμενες αυξήσεις στις συντάξεις από 1/1/2026, καθώς και οι φοροελαφρύνσεις που αναμένεται να ανακοινωθούν από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ), δεν θα εξανεμιστούν από αυξημένες κρατήσεις.

 Τι προβλέπει ο σχεδιασμός του υπουργείου :

1.Τιμαριθμοποίηση της ΕΑΣ: Θα προσαρμοστούν αυτόματα οι κλίμακες επιβολής της εισφοράς, βάσει του ποσοστού αύξησης των συντάξεων το 2026. Αυτό σημαίνει ότι οι συνταξιούχοι δεν θα "ανεβαίνουν" σε υψηλότερη κλίμακα εισφοράς λόγω της αύξησης στη σύνταξή τους.

2.Αναμόρφωση της ΕΑΣ λόγω φοροελαφρύνσεων: Στο τραπέζι βρίσκεται και η δυνατότητα πρόσθετης αναπροσαρμογής των κλιμακίων, ώστε οι αυξήσεις στο εισόδημα που προκύπτουν αποκλειστικά από φορολογικές αλλαγές (όπως αύξηση του αφορολόγητου ή μείωση συντελεστών) να μην οδηγούν σε αυξημένες κρατήσεις ΕΑΣ.

Η ανησυχία του οικονομικού επιτελείου εστιάζεται στο ενδεχόμενο πολλοί συνταξιούχοι να βρεθούν σε δυσμενέστερη θέση, παρά τις επικείμενες αυξήσεις.

Με την αύξηση των συντάξεων κατά 2,6% από το 2026, τα όρια επιβολής ΕΑΣ θα μετατοπιστούν αυτόματα κατά το ίδιο ποσοστό. Για παράδειγμα, η πρώτη κλίμακα ΕΑΣ (3%) θα ξεκινά από τα 1.471 ευρώ (αντί για 1.434 ευρώ) και η δεύτερη κλίμακα (6%) θα αρχίζει από τα 1.787 ευρώ, αντί για τα σημερινά 1.742 ευρώ.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι συνταξιούχοι με σύνταξη έως 1.471 ευρώ δεν θα επιβαρύνονται με ΕΑΣ, ενώ όσοι κινούνται οριακά κάτω από τη δεύτερη κλίμακα θα γλιτώσουν τη μετάβαση στο 6%, αποφεύγοντας σημαντική απώλεια στην αύξηση που θα πάρουν.

Ωστόσο, χωρίς παράλληλη προστασία για τις φορολογικές ελαφρύνσεις, προκύπτει ο κίνδυνος κάποιοι να υπερβούν τα νέα όρια όχι λόγω αύξησης της σύνταξης, αλλά λόγω αύξησης του καθαρού εισοδήματος, εξαιτίας της μείωσης των φόρων. Έτσι, θα ενταχθούν σε υψηλότερη κλίμακα ΕΑΣ και θα χάσουν μέρος ή το σύνολο των ωφελημάτων.

Οι επιπτώσεις στις επικουρικές συντάξεις

Ιδιαίτερα εκτεθειμένοι είναι οι συνταξιούχοι που λαμβάνουν και επικουρική σύνταξη, καθώς σε αυτές δεν εφαρμόζεται αυτόματη τιμαριθμοποίηση. Έτσι, οποιαδήποτε αύξηση στο συνολικό εισόδημα, ακόμη και μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων, μπορεί να πυροδοτήσει την επιβολή ΕΑΣ σε δικαιούχους που μέχρι σήμερα απαλλάσσονται.

Για παράδειγμα, συνταξιούχος με κύρια σύνταξη 1.706 ευρώ και ΕΑΣ 3% σήμερα με αύξηση 2,6% το 2026, θα παίρνει 1.750 ευρώ. Αν δεν υπάρξει τιμαριθμοποίηση, περνά στη δεύτερη κλίμακα (6%) και η αύξηση εξανεμίζεται. Αν εφαρμοστεί η τιμαριθμοποίηση, παραμένει στο 3% και διατηρεί την αύξηση. Αντίστοιχα, συνταξιούχος με κύρια σύνταξη 1.430 ευρώ σήμερα δεν πληρώνει ΕΑΣ. Με την αύξηση 2,6% φτάνει στα 1.467 ευρώ και θα εξακολουθήσει να μην καταβάλλει ΕΑΣ καθώς με την τιμαριθμοποίηση της κλίμακας η κράτηση (3%) θα ξεκινά από τα 1.471 ευρώ.

Το τελικό σχέδιο θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τις δημοσιονομικές δυνατότητες και το περιθώριο που θα δώσει το οικονομικό επιτελείο, ωστόσο οι πρώτες κινήσεις δείχνουν ότι υπάρχει διάθεση για στοχευμένες διορθώσεις, με στόχο οι αυξήσεις στις συντάξεις και οι φορολογικές ελαφρύνσεις να φτάσουν πραγματικά στις τσέπες των συνταξιούχων.

https://www.capital.gr/oikonomia/3942073/sxedio-gia-dipli-timarithmopoiisi-stin-eisfora-allilegguis-ton-suntaxiouxon-ti-prokalei-stis-suntaxeis/