ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΛΙΣΤΑΣ ΣΕΛΙΔΩΝ
Κυριακή 23 Μαρτίου 2025
Πρωθυπουργός: - Θα βελτιώσουμε τα εισοδήματα των πολιτών, ΟΤΑΝ θα έχουμε δημοσιονομική σταθερότητα και πρωτογενή πλεονάσματα!!!
Η Δημοκρατία του Ερντογάν: - 1.000.000 Τούρκοι στους δρόμους… - Παντού Οδομαχίες
ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ Διαδηλωτές εισέβαλαν στο δημαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Το πολιορκούν χιλιάδες αστυνομικοί. 1.000.000 στους δρόμους…Παντού Οδομαχίες …
Διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις..
(τα 3 πρώτα βίντεο είναι από Δημαρχείο)
Συγκρούσεις ως και στα κατεχόμενα στην Κύπρο στο Doğu Akdeniz Üniversitesi
Ο Özgür Özel ο πρόεδρος του ρεπουμπλικανικού κόμματος του λαού δήλωσε ότι 1 εκατομμύριο πολίτες μας είναι στους δρόμους για να στηρίξουν τον Ekrem İmamoğlu και τη Δημοκρατία!
Στην Προύσα, Τούρκοι φασίστες επιτέθηκαν σε Κούρδους που είχαν βγει στους δρόμους σε ένδειξη αλληλεγγύης με τον Ekrem Imamoglu και για να υποστηρίξουν τη συμμαχία της Κωνσταντινούπολης μεταξύ του DEM και του CHP.
Ο Ερντογάν έχει παρατάξει πραγματικό στρατό.. Χιλή.. Ισλαμιστική Χούντα.
και τραυματίες
Με παρέμβαση του πριν λίγο ο Γ Εισαγγελέας διαψεύδει τις διαρροές στα ΜΜΕ ότι εκδόθηκε απόφαση για σύλληψη και περεταίρω κράτηση του Ιμάμογλου.. ή έκαναν πίσω ή φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη..
dimpenews.com
Σάββατο 22 Μαρτίου 2025
Μήπως ήρθε η ώρα να βγούμε στους δρόμους ξανά;
Η δεκαετία του ’60 ήταν ένα σημείο καμπής -μια ρήξη γενεών, η γέννηση κάτι νέου. Υπήρξε η έκρηξη της ποπ κουλτούρας και της αντικουλτούρας, οι διαμαρτυρίες μιας μορφωμένης μεταπολεμικής νεολαίας που αναζητούσε τη θέση της στην κοινωνία, ο πόλεμος του Βιετνάμ, οι δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι, η κρίση των πυραύλων, το ταξίδι στη Σελήνη, οι εξεγέρσεις του Στόουνγουολ, το αντισυλληπτικό χάπι και η σεξουαλική απελευθέρωση.
Ήταν μια εποχή ακτιβισμού Eιρηνισμός, φεμινισμός, αγώνας κατά του φυλετικού διαχωρισμού, coming out και αντιπυρηνικός περιβαλλοντισμός. Και ήταν και ο Μάης του 1968, ο οποίος είχε απήχηση από την Πράγα μέχρι το Μεξικό, αλλά το επίκεντρό του ήταν το Παρίσι.
Η υπερσυντηρητική αντεπίθεση που βιώνει σήμερα ο πλανήτης, με την οργή της ενάντια στις έννοιες της ισότητας και της ενσωμάτωσης, τον νέο ιμπεριαλισμό της και την εστίασή της στη διάλυση του κράτους, μοιάζει να είναι μια ήττα όλων όσων αντιπροσώπευε το 1968, το αποκορύφωμα μιας επαναστατικής δεκαετίας.
Αλλά οι αλλαγές που έθεσε σε κίνηση το 1968 δεν θα σβηστούν εύκολα.
1967 – The Summer of Love
Από τον ιδεαλισμό των χίπις στα οδοφράγματα
Για να καταλάβουμε τι συνέβη τότε, ο πολυγραφότατος Βρετανός σκηνοθέτης Lyndy Saville, που ειδικεύεται στην ιστορία και την ποπ κουλτούρα, έβγαλε δύο ντοκιμαντέρ, τα οποία είναι διαθέσιμα στο Amazon Prime και στο YouTube. Ονομάζονται «1967: Το καλοκαίρι της αγάπης» και «1968: Μια χρονιά πολέμου, αναταραχής και όχι μόνο».
Τα γύρισε το 2017 και το 2018, στην 50ή επέτειο των γεγονότων που εξιστορούνται, συνδυάζοντας αρχειακό υλικό με σχόλια από Βρετανούς κυρίως ειδικούς που έζησαν εκείνα τα χρόνια.
Παρακολουθώντας τα δύο μαζί, είναι δυνατόν να παρατηρήσουμε το άλμα που έκανε μια και μόνο γενιά από τον ιδεαλισμό των χίπις σε οδοφράγματα και διαδηλώσεις μέσα σε λίγους μήνες.
Γίνονται παραλληλισμοί μεταξύ των πολιτιστικών, κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων, και τα πλάνα στέκονται στη μόδα, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και τη διαφήμιση που αντανακλούσαν το πνεύμα της εποχής.
1968: A Year of Turmoil
Το χάσμα των γενεών γινόταν όλο και πιο κραυγαλέο
Το 1967 επικεντρώνεται σε εκείνη την έκρηξη της δύναμης των λουλουδιών, των ψυχεδελικών ναρκωτικών και του ηδονισμού που βίωσαν οι νέοι του Σαν Φρανσίσκο και του Λονδίνου, με καλή μουσική σε μια ένδοξη χρονιά για τη ροκ.
Το 1968, ο ακτιβισμός απέκτησε δυναμική, στοχεύοντας σε πολλαπλά ζητήματα, όπως ο πόλεμος, ο καπιταλισμός, ο θεσμικός ρατσισμός και οι πολιτικές τάξεις. Ο πόλεμος του Βιετνάμ και οι δολοφονίες αριστερών ηγετών άναψαν το φιτίλι.
Το χάσμα των γενεών γινόταν όλο και πιο κραυγαλέο: οι γονείς δεν άντεχαν να βλέπουν τους γιους τους να αναλαμβάνουν ορισμένους γυναικείους αισθητικούς ρόλους ή τις κόρες τους να αισθάνονται απελευθερωμένες. Πολλοί ενήλικες της εποχής φοβόντουσαν ότι ο τρόπος ζωής τους θα καταστρεφόταν.
«The Sixties»
Το κίνημα των χίπις προέκυψε από τους μπίτνικς
Πιο φιλόδοξη και στο ίδιο πνεύμα είναι η σειρά που παρήγαγε ο Τομ Χανκς για το CNN το 2013 με τίτλο The Sixties. Η ιστορία ξεκινάει με γρήγορους ρυθμούς, αλλά στη συνέχεια επιβραδύνει για να μας δώσει χρόνο να αφομοιώσουμε αυτό που είδαμε.
Αν τα δύο ντοκιμαντέρ του Saville τείνουν να εξετάζουν τον κόσμο από την οπτική γωνία του Λονδίνου, το The Sixties επικεντρώνεται στις ΗΠΑ.
Το έβδομο από τα 10 επεισόδια εξηγεί πώς το κίνημα των χίπις προέκυψε από τους μπίτνικς και τη λαϊκή σκηνή του Γκρίνουιτς Βίλατζ, μέσα από το τρελό καλοκαίρι του 1967 στο Χάι-Άσμπουρι, μέχρι την έναρξη της παρακμής λίγο μετά το Γούντστοκ.
Το όγδοο επεισόδιο επικεντρώνεται στο 1968, αλλά έχει μια στενή οπτική γωνία: εστιάζει περισσότερο στην πολιτική, σε μια ταραχώδη και αιματηρή εκλογική χρονιά στις ΗΠΑ, παρά σε ό,τι συνέβαινε στους δρόμους, χωρίς καμία αναφορά σε ό,τι συνέβαινε οπουδήποτε αλλού εκτός από το Σικάγο (που φιλοξένησε το ταραχώδες Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών), πόσο μάλλον σε άλλες χώρες.
Ίσως ήταν πάντα μια υπόθεση του φωτός ενάντια στο σκοτάδι, του διαφωτισμού και του σκοταδισμού. Το ερώτημα είναι αν θα χρειαστεί να ξαναβγούμε στους δρόμους. Η απάντηση είναι «ναι»
«Το όνειρο τελείωσε»
Αξίζει να θυμηθούμε ότι το 1968 ήταν μια δύσκολη χρονιά. Ήταν σίγουρα μια πολιτική αποτυχία, όχι μόνο για τους εξτρεμιστές του. Αυτό που ακολούθησε ήταν η αποκατάσταση της συντηρητικής τάξης, με ηγέτες όπως ο Νίξον στις ΗΠΑ και ο Πομπιντού στη Γαλλία να απευθύνονται στη «σιωπηλή πλειοψηφία».
Στη συνέχεια ήρθε η πετρελαϊκή κρίση και αργότερα ένα άλλο δεξιό κύμα – αυτό του Ρήγκαν και της Θάτσερ. Έτσι, το χίπικο ιδεώδες γνώρισε διάφορες κρίσεις, αρχής γενομένης από το 1969, όταν ο Τσαρλς Μάνσον και οι οπαδοί του δολοφόνησαν τη Σάρον Τέιτ, όταν οι Hells Angels έριξαν «βόμβα βίας» στο φεστιβάλ Altamont και οι Μπράιαν Τζόουνς, Τζίμι Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν και Τζιμ Μόρισον, όλοι σε ηλικία 27 ετών, πέθαναν εξαιτίας των υπερβολών της εποχής.
«Το όνειρο τελείωσε» τραγούδησε ο Τζον Λένον στο God, το 1970.
The Beatles – Revolution
Ίσως ήταν πάντα μια υπόθεση του φωτός ενάντια στο σκοτάδι
Όμως, παρ’ όλες τις αποτυχίες, οι επαναστάσεις της δεκαετίας του 1960 φάνηκε να μετατοπίζουν τον πολιτιστικό πόλεμο -ο αμφισβητούμενος όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ιδεολογική μάχη για τις κοινωνικές αξίες- υπέρ τους.
Εισήγαγαν το τέλος του φυλετικού διαχωρισμού, τη χειραφέτηση των γυναικών, το δικαίωμα στο διαζύγιο και την άμβλωση, τον σεβασμό της ελευθερίας και της σεξουαλικής ποικιλομορφίας, την κατασκευή της εικόνας και της ταυτότητας του καθενός, την ένταξη – όλα αυτά που τώρα πολιορκούνται από την άκρα δεξιά.
Επί του παρόντος, γινόμαστε μάρτυρες της δαιμονοποίησης της αλληλεγγύης και των εξισωτικών αξιών από τις μεγάλες δυνάμεις, και οι λεγόμενοι «ισχυροί άνδρες» επέστρεψαν.
Στην πραγματικότητα, οι πολιτιστικοί πόλεμοι έχουν τις ρίζες τους πολύ πιο πίσω από τη δεκαετία του 1960. Διαφορετικά, η φεουδαρχία και η δουλεία δεν θα είχαν ποτέ καταργηθεί, ούτε οι σουφραζέτες θα είχαν κερδίσει το δικαίωμα ψήφου των γυναικών.
Ίσως ήταν πάντα μια υπόθεση του φωτός ενάντια στο σκοτάδι, του διαφωτισμού και του σκοταδισμού. Το ερώτημα είναι αν θα χρειαστεί να ξαναβγούμε στους δρόμους. Η απάντηση είναι «ναι».
*Με στοιχεία από elpais.com
πηγή:https://www.in.gr/2025/03/22/life/ta-idanika-ton-agonon-tis-dekaetias-tou-60-poliorkountai-mipos-irthe-ora-na-vgoume-stous-dromous-ksana/?utm_source=onesignal&utm_medium=push&utm_campaign=2025-03-22---------#google_vignette
Εκπρόσωπος Τύπου ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ: - Ο κ. Μαρινάκης για να απαντήσει επιστρατεύει την «ομάδα προπαγάνδας» που σιτίζεται στο Μέγαρο Μαξίμου από τα λεφτά των φορολογουμένων
Ο κ. Μαρινάκης δεν βρήκε το θάρρος και τα επιχειρήματα να απαντήσει στα ερωτήματα μου. Όπως κάθε φορά που δεν μπορεί να πει κάτι πειστικό, επιστρατεύει την «ομάδα προπαγάνδας» που σιτίζεται στο Μέγαρο Μαξίμου από τα λεφτά των φορολογουμένων για να πετάει λάσπη στους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης.
Επιβεβαίωσε πλέον με καθαρό τρόπο ότι είναι ο πολιτικός προϊστάμενος και ο εντολέας του ψηφιακού παρακράτους. Κύριε Μαρινάκη, δεν γνωρίζετε πως η διαδικασία παραπομπής στον φυσικό δικαστή που προβλέπει το Σύνταγμα μας γίνεται μέσω απόφασης της Ολομέλειας της Βουλής μετά από έκδοση πορίσματος της Προανακριτικής Επιτροπής; Αφήστε την Προανακριτική Επιτροπή να επιτελέσει τον ρόλο που της επιφυλάσσει το Σύνταγμα. Μην συνεχίζετε άλλο αυτόν τον κατήφορο.
Οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν είναι ακορντεόν. Η δημοκρατία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να παίζετε μαζί της.
Η ζωή και η δράση του ανθρώπου που λίγο έλειψε να καταπνίξει την Ελληνική Επανάσταση του 1821-Τα άγνωστα περιστατικά και οι μεγάλες απώλειες του από την αναχώρηση του από την Αλεξάνδρεια ως την αποβίβαση των στρατευμάτων του στην Πελοπόννησο
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Μήπως ο Ιμπραήμ υπήρξε υπερτιμημένος; ‘Όχι τόσο στον τομέα των ικανοτήτων του, όσο στο θέμα της εκστρατείας του στην Ελλάδα. Οι περισσότερες Ελληνίδες και οι περισσότεροι Έλληνες, αν ρωτηθούν για αυτόν, θα απαντήσουν (όσες και όσοι ξέρουν…), ότι ήταν ένας φοβερός και τρομερός στρατιωτικός που συνέτριψε παντού τους Έλληνες και αν δεν είχα παρέμβει οι Μεγάλες Δυνάμεις και δεν ακολουθούσε η ναυμαχία του Ναβαρίνου και η εκστρατεία του Μεζόν στην Πελοπόννησο, σίγουρα θα είχε καταστείλει την Επανάσταση.
Ο Ιμπραήμ πασάς γεννήθηκε το 1789 στην Καβάλα ή στο χωριό Νικηφόρος (παλαιότερα Νουσρατλί), της Δράμας. Ήταν γιος του αλβανικής καταγωγής Βαλή της Αιγύπτου Μοχάμετ Άλη και μιας Χριστιανής, γνωστής ως χήρας Τουρματζή. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ήταν γιος της χήρας, από τον γάμο της με κάποιον Τουρματζή και ο Μοχάμετ Άλη τον υιοθέτησε. Πήρε μόρφωση από Ευρωπαίους παιδαγωγούς. Ήταν κοντός και παχύς, τολμηρός αποφασιστικός και παράφορος. Μετά τον διορισμό του πατέρα του ως αντιβασιλέα της Αιγύπτου (1805), ο Ιμπραήμ άρχισε να δείχνει τις στρατιωτικές του ικανότητες. Ο Μοχάμετ Άλη, λόγω του ατίθασου χαρακτήρα του, τον εξόρισε αρχικά στο εσωτερικό της Αιγύπτου, όμως σύντομα τον χρειάστηκε για να εξοντώσει τους Μαμελούκους που λυμαίνονταν το Σουλτανάτο της Αιγύπτου.
Το 1818, κατέστειλε την εξέγερση των Βαχαβιτών, μιας μουσουλμανικής αίρεσης και επανέφερε τη Μεδίνα, ιερή πόλη των Μουσουλμάνων, στην οθωμανική επικράτεια. Για ανταμοιβή, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β’ του ανέθεσε το πασαλίκι της Μέκκας και τον ονόμασε πασά με τρεις ιππουρίδες (αλογοουρές) καθιστώντας τον ισότιμο με τον πατέρα του. Από τότε ασχολήθηκε συστηματικά με τη σωστή οργάνωση του αιγυπτιακού στρατού και για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε σε καίριες θέσεις Γάλλους, κυρίως, αξιωματικούς που είχαν πάρει μέρος στους ναπολεόντειους πολέμους. Στην προσπάθειά του αυτή, συνάντησε πολλές αντιδράσεις από τους Αιγύπτιους αξιωματικούς ωστόσο κατάφερε να επιβληθεί. Έτσι, το 1823, ο στρατός της αντιβασιλείας της Αιγύπτου, απαρτιζόταν από 100.000 άνδρες αρκετά καλά γυμνασμένους και ετοιμοπόλεμους.
Τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης του 1821, οι ελληνικές δυνάμεις υπερίσχυσαν σχεδόν παντού σε στεριά και θάλασσα, των Οθωμανικών. Το 1823, η δύναμη της αντίστασης των Οθωμανών μειώθηκε ακόμα περισσότερο και η Επανάσταση είχε εδραιωθεί και ο εχθρός φαινόταν ανίκανος να την καταστείλει. Και μέσα στα ελευθερωμένα από τους Έλληνες εδάφη μόνο λίγα φρούρια, κι αυτά αποκλεισμένα, παρέμεναν στα χέρια των Τούρκων: της Αθήνας, της Ναυπάκτου, της Καρύστου, της Πάτρας, της Μεθώνης και της Κορώνης.
Κι ενώ οι Οθωμανοί φαίνονταν αποδυναμωμένοι και οι Έλληνες σε πολύ πλεονεκτική θέση, οι εσωτερικές έχθρες, ο φανατισμός και προσωπικές φιλοδοξίες, οδήγησαν από τα τέλη του 1823 ως τις αρχές του 1825 σε εμφύλιες συγκρούσεις, δύο φορές, που λίγο έλειψε να προκαλέσουν το τέλος και την αποτυχία, την «αυτοκατάλυση» της Επανάστασης.
Βλέποντας την κατάσταση αυτή ο σουλτάνος αποφάσισε να κινητοποιήσει και να αξιοποιήσει περισσότερες στρατιωτικές δυνάμεις. Έτσι απευθύνθηκε στον ημιανεξάρτητο «υφιστάμενό» του, Μοχάμετ Άλη της Αιγύπτου που ήταν ο πρώτος επικεφαλής ισλαμικής χώρας που προσανατολιζόταν προς τη Δύση. Οι δυο τους αποφάσισαν να συμπράξουν. Ο μεν σουλτάνος θα κατέπνιγε την Επανάσταση στα νησιά, ενώ ο δεύτερος θα καταλάμβανε την Κρήτη και την Πελοπόννησο, τις οποίες, αν όλα πήγαιναν όπως τα είχαν σχεδιάσει, θα του παραχωρούσε μετά την καταστολή της Επανάστασης ο σουλτάνος.
Η εκστρατεία άρχισε να σχεδιάζεται στις αρχές του 1824.
Η προετοιμασία της κράτησε αρκετούς μήνες. Στο επιτελείο του Ιμπραήμ ανήκαν Ευρωπαίοι αξιωματικοί όπως αναφέραμε, με επικεφαλής τον Γάλλο εξωμότη de Seve που έγινε γνωστός ως Σο(υ)λεϊμάν μπέης. Ο Ιμπραήμ άρχισε να συγκεντρώνει και να εκπαιδεύει στρατό, να μαζεύει χρήματα, πολεμικό υλικό και τρόφιμα και να ναυλώνει ευρωπαϊκά φορτηγά για να μεταφέρει τον στρατό του στην Ελλάδα. Είχε φροντίσει ακόμα και να δωροδοκήσει Ευρωπαίους τυχοδιώκτες που εμφανιζόμενοι ως φιλέλληνες, γύριζαν σε διάφορα μέρη της χώρας μας συγκεντρώνοντας πληροφορίες που τις μετέφεραν στη συνέχεια στον Ιμπραήμ. Αυτός πίστευε ότι ως την άνοιξη του 1824 θα είχε ολοκληρώσει τις ετοιμασίες του και θα έφτανε στην Ελλάδα.
Στα αρχικά σχέδιά του ήταν να κάνει απόβαση στην Πάτρα και το Νεόκαστρο και να καταστρέψει την Ύδρα και τις Σπέτσες.
Όμως επιδημίες, μια καταστρεπτική πυρκαγιά στην ακρόπολη της πρωτεύουσάς του και επαναστάσεις στη Συρία και την Άνω Αίγυπτο καθυστέρησαν τις ετοιμασίες του.
Οι Έλληνες μάθαιναν από διάφορες πηγές για τις ετοιμασίες του πασά της Αιγύπτου εναντίον τους. Ήταν όμως τόσο πολύ απορροφημένοι τις εμφύλιες διαμάχες που δεν έκαναν απολύτως τίποτε. Ο στόλος, το μεγαλύτερο όπλο της χώρας μας, είχε διαταγή από το νέο Εκτελεστικό να στραφεί εναντίον του παλαιού! Έτσι χωρίς καμία αντίσταση ο αιγυπτιακός στόλος με αλβανικό αποβατικό σώμα, κατέλαβε την Κρήτη. Ένα προπύργιο της Επανάστασης έπεσε και ο εχθρός απέκτησε μια σημαντική βάση για τη συνέχιση των επιχειρήσεών του.
Οι Τούρκοι από τα Δαρδανέλια και οι Αιγύπτιοι από την Κρήτη άρχισαν τα χτυπήματα. Πρώτος ο αιγυπτιακός στόλος κινήθηκε προς την Κάσο και την κατέστρεψε στα τέλη Μαΐου 1824. Ακολούθησαν τα Ψαρά που κατέστρεψε ο τουρκικός στόλος με επικεφαλής τον ναύαρχο Χοσρέφ στις 21 Ιουνίου/3 Ιουλίου 1824. Και στις δύο περιπτώσεις, ο ελληνικός στόλος με επικεφαλής τον Δημήτριο Σαχτούρη στην πρώτη περίπτωση και τον Ανδρέα Μιαούλη στη δεύτερη, έφτασε με καθυστέρηση. Παράλληλα, ο Μοχάμετ Άλη προετοίμαζε το εκστρατευτικό σώμα για την επιχείρηση στην Πελοπόννησο.
Στα τέλη Ιουνίου, το εκστρατευτικό σώμα ήταν έτοιμο. Απαρτιζόταν από 4 συντάγματα. Οι μάχιμοι άνδρες ήταν 19.605. Υπήρχαν ακόμα 2.000 ιπποκόμοι και 4.000 υπηρέτες. Συνολικά, ο Μοχάμετ Άλη έστειλε στην Ελλάδα 26.000 άνδρες με αρχηγό τον Ιμπραήμ που περιστοιχιζόταν από διάφορους Ανατολίτες αξιωματούχους.
Η ανώτατη διοίκηση δεν είχε λάβει εκπαίδευση αξιωματικού του τακτικού στρατού. Προσκολλήθηκαν όμως στο εκστρατευτικό σώμα σαν εκπαιδευτές και έντεκα Ευρωπαίοι αξιωματικοί: 9 του Πεζικού, ένας του Μηχανικού και ένας των Σκαπανέων. Κορυφαίος όλων, ο Ιταλός Giovanni Romei, Ιταλός Συνταγματάρχης του Μηχανικού, παλαιός αξιωματικός στον στρατό του Ναπολέοντα.
Πολλά ευρωπαϊκά πλοία ήταν έτοιμα από καιρό για να μεταφέρουν το αιγυπτιακό εκστρατευτικό σώμα και τα εφόδιά του. Για να εξαπατήσουν τον ελληνικό στόλο όσα μετέφεραν τρόφιμα, εφοδιάστηκαν με ψεύτικα ναυλωτικά, ότι δήθεν το φορτίο τους προοριζόταν για τη Μάλτα, τα νησιά του Ιονίου και λιμάνια της Αδριατικής.
Στις αρχές Ιουλίου 1824, 272 πολεμικά και μεταγωγικά πλοία του αιγυπτιακού, οθωμανικού και τυνησιακού στόλου απέπλευσαν από την Αλεξάνδρεια για τις ελληνικές θάλασσες.
Η νηοπομπή αυτή όμως δεν μπόρεσε να διατηρηθεί σε τάξη. Πολλά πλοία σκόρπισαν και απομακρύνθηκαν. Πρώτος σταθμός των πλοίων ήταν η Μάκρη (Μαρμάρι) όπου γιόρτασαν το Ραμαζάνι και έπειτα κατευθύνθηκαν στη Ρόδο όπου έφτασαν στις αρχές Αυγούστου 1824. Την ίδια εποχή, ο Χοσρέφ επιδίωκε να καταλάβει τη Σάμο. Όμως πλέον ο ελληνικός στόλος με επικεφαλής τον Μιαούλη βρισκόταν στη θέση του. Ο Χοσρέφ ζήτησε τη βοήθεια του Ιμπραήμ που βρισκόταν στην Αλικαρνασσό κι εκείνος θεωρώντας πως θα είχε εύκολο έργο, συμφώνησε.
Στη ναυμαχία του Γέροντα όμως ο ελληνικός στόλος συνέτριψε τους επιτιθέμενους εχθρούς (29/8/1824) και πυρπόλησε την τυνησιακή ναυαρχίδα. Ο Ιμπραήμ πείσμωσε και στοχοποίησε τη Σάμο. Και πάλι όμως ο Μιαούλης βρέθηκε μπροστά του και τον σταμάτησε μπροστά στο νησί (9/21 Σεπτεμβρίου 1824). Και όχι μόνο αυτό. Καταδίωξε τους δύο στόλους ανάμεσα στις Κυκλάδες κοντά στην Ικαρία, έξω απ’ τη Χίο και τη Λέσβο και ματαίωσε μια απόπειρά τους να ξαναγυρίσουν στην Αλικαρνασσό. Η… σύμπραξη των δυο πασάδων διακόπηκε άδοξα. Ο Χοσρέφ μετά από σουλτανική διαταγή επέστρεψε στη βάση του, αφήνοντας 15 πλοία στον Ιμπραήμ που γύρισε στην Αλικαρνασσό στις 10/22 Οκτωβρίου. Είχε όμως χάσει πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις.
Οι πλοίαρχοι των ναυλωμένων ευρωπαϊκών σκαφών ζητούσαν να πληρωθούν και να φύγουν. Θανατηφόρες ασθένειες έπληξαν τον στρατό του στην Αλικαρνασσό. Με το πείσμα και με σκληρές τιμωρίες επέβαλε την πειθαρχία.
Στις 25 Οκτωβρίου, μέσα σε σφοδρή κακοκαιρία, έδωσε εντολή στον στόλο του να ξεκινήσει για την Πελοπόννησο. Στις 2/14 Νοεμβρίου εμφανίστηκε πάλι ο ελληνικός στόλος με τον Μιαούλη επικεφαλής, που άρχισε να καταδιώκει τον εχθρικό. Ο Ιμπραήμ απελπισμένος, έδωσε σήμα ,να σωθεί όπως μπορεί το κάθε πλοίο. Ο στόλος του σκόρπισε. Ο Ιμπραήμ έφτασε στη Σούδα. Άλλα πλοία γύρισαν στη Ρόδο και το Μαρμάρι ενώ κάποια έφτασαν στην Αλεξάνδρεια! Οι απώλειες του Ιμπραήμ ήταν τεράστιες. Στα χέρια των Ελλήνων, ανάμεσα στα άλλα, έπεσαν μια σακολέβα με πολλά χρήματα, πέντε ευρωπαϊκά μεταγωγικά με 1.700 άνδρες ,σχεδόν όλους του 6ου Συντάγματος και δέκα αυστριακά, με άλογα, ιππείς, εφόδια και τρόφιμα. Ο ελληνικός στόλος στις 12/24 Νοεμβρίου αποσύρθηκε στις βάσεις του για τις αναγκαίες επισκευές.
Παράλληλα, ο Μοχάμετ Άλη έστειλε στο Μαρμάρι τα πλοία που είχαν επιστρέψει στην Αλεξάνδρεια μετά τον διασκορπισμό τους. Ο Ιμπραήμ έφυγε από τη Σούδα για να τα παραλάβει. Στην επιστροφή του αυτή, τον βρήκε νέα κακοτυχία. Σφοδρή τρικυμία έπληξε τη νηοπομπή. Τα περισσότερα από τα 36 πολεμικά και φορτηγά γύρισαν στην Αλεξάνδρεια και το Μαρμάρι. Μόνο 5 φρεγάτες, τρία μπρίκια και μερικά μικρότερα έφτασαν με τον Ιμπραήμ στη Σούδα. Ένα από αυτά που σκόρπισαν, το συνάντησε η γαλέτα του Μπόταση και το έκαψε. Μερικά μικρά πολεμικά και φορτηγά πλοία έφτασαν σκόρπια στη Σούδα στις αρχές Φεβρουαρίου, ενώ όσα πήγαν στην Αλεξάνδρεια έμειναν εκεί ως τις 6/18 Μαρτίου. Και στην Κρήτη όμως, ο αιγυπτιακός στρατός είχε πολλά προβλήματα. Έβρεχε συνεχώς και έκανε πολύ κρύο. Φορώντας ελαφριά ρούχα, πολλοί άνδρες του Ιμπραήμ, αρρώστησαν. Οι επιδημίες θέριζαν. Οι σκοτωμένοι, πνιγμένοι, αιχμάλωτοι και τα θύματα των ασθενειών που θέρισαν τους Αιγύπτιους στην Αλικαρνασσό, στη Ρόδο και τη Σούδα ήταν 7.000! Η συνοχή του στρατού, διατηρήθηκε χάρη στη σκληρότατη πειθαρχία που επέβαλε ο Ιμπραήμ.
Χρησιμοποιούσε πνευματικά μέσα με τους ιμάμηδες που συνόδευαν τον στρατό και σωματικές τιμωρίες. Σε μεγάλη χρήση, ήταν η ποινή του ραβδισμού, την οποία δέχονταν ακόμα και Ταγματάρχες και Λοχαγοί! Και στο ιππικό είχε όμως μεγάλες απώλειες ο Ιμπραήμ. Τουλάχιστον 1.200 ιππείς και 1.500 άλογα σε σύνολο 2.000 χάθηκαν. Δύο Λόχοι Σκαπανέων έπεσαν στα χέρια των Ελλήνων και άλλοι δύο ήταν στα πλοία που επέστρεψαν στην Αλεξάνδρεια. Από τους σωματοφύλακες του Ιμπραήμ, μόνο 80 επέζησαν. Οι υπόλοιποι πνίγηκαν ή πέθαναν από τις κακουχίες. 20 πλοία πιάστηκαν από τους Έλληνες και άλλα τόσα βυθίστηκαν. Ο Ιμπραήμ υποχρεώθηκε να πληρώσει επιπλέον χρήματα για να παρατείνει τη ναύλωση των ευρωπαϊκών πλοίων.
Στις 5/17 Μαρτίου, έφτασε το δεύτερο «κύμα». Επικράτησε μεγάλη σύγχυση και σημειώθηκαν δυστυχήματα και απώλεια υλικού που έπεσε στη θάλασσα. Με το τρίτο «κύμα», έφτασαν στον Μοριά πολεμικό υλικό και άλλα εφόδια. Αυτές ήταν οι περιπέτειες του Ιμπραήμ μέχρι να φτάσει στην Πελοπόννησο. Με τα όσα έγιναν στη συνέχεια θα ασχοληθούμε σε επόμενο άρθρο.
Βασική πηγή για το άρθρο ήταν το βιβλίο του Μιχαήλ Β. Σακελλαρίου «Η απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο καταλύτης για την αποδιοργάνωση της Ελληνικής Επανάστασης», ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ, 2016



.jpg)