Υπτγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης - Μια πρωτοχρονιά κάποτε… - Η νοσταλγία δύσκολα νικιέται

 

Παραμονή πρωτοχρονιάς του 196…

• Από τον Υπτγο ε.α. Χρήστο Μπολώση

Ο νεαρός Ανθυπολοχαγός Αλέξανδρος Ε., έριξε ένα ξύλο στην βαμμένη με ασημόχρωμα μαντεμένια ξυλόσομπα. Από νωρίς είχε πάει στον ΟΤΕ (τους συνέδεσαν μετά από πολύ ώρα, μέρα που ήταν…) και είχε ανταλλάξει ευχές με τους γονείς του και τα αδέλφια του  και τώρα, πήρε «χαρτί και καλαμάρι», έβαλε έναν δίσκο στο πικάπ και ένα ποτηράκι βερμούτ και άρχισε να γράφει στην κοπέλα του στην Αθήνα.

Τούτη τη μέρα η νοσταλγία δύσκολα νικιέται. Θυμήθηκε ότι πέρσι, σαν σήμερα, αφού «άλλαξε» τον χρόνο με τους γονείς του, έτρεξε να βρει την αγαπημένη του για να συνεχίζουν  τη διασκέδαση με φίλους. Σήμερα τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Άδεια δεν μπόρεσε να πάρει, διότι «τώρα έχουμε δουλειές», όπως του είπε… πειστικότατα ο διοικητής του…

Ο χρόνος περνάει γλυκά γράφοντας το γράμμα, αλλά ήδη έφτασε η ώρα να  φύγει για την Λέσχη, όπου σε λίγο θα αρχίσει ο πρωτοχρονιάτικος χορός της Μεραρχίας.

Η Λέσχη, στο κέντρο της πόλεως, ολόλαμπρα στολισμένη, είναι έτοιμη μαζί με τους αξιωματικούς της Φρουράς να δεχτεί και τους «εξέχοντας πολίτες» της τοπικής κοινωνίας, που όλοι μαζί θα αποχαιρετήσουν τον παλιό χρόνο και θα υποδεχθούν τον καινούργιο με πολλές ελπίδες. Ο Αλέξανδρος, ποτέ δεν κατάλαβε, γιατί ο νέος θα είναι γεμάτος καλά την στιγμή που όλοι οι παλιοί ήταν  γεμάτοι άσχημα. Δεν μπόρεσε ποτέ να βρει απάντηση. Δεν τον πολυαπασχολούσε κιόλας.  Άλλωστε στο ερώτημα αυτό δεν είχε βρει απάντηση ούτε στα 80 του!

Οι προετοιμασίες που είχαν προηγηθεί είχαν εξουθενώσει τους εμπλεκομένους στις διάφορες επιτροπές αξιωματικούς. Οι νεαροί ανθυπολοχαγοί, δεν είχαν εμπλακεί, διότι «ακόμα μάθαιναν». Άλλωστε είχαν μπροστά τους ολόκληρη ζωή. 

Πραγματικά όμως οι επιτροπές είχαν δώσει ρέστα.

Η «Επιτροπή Συσσιτίου» είχε φθάσει μέχρι την Θεσσαλονίκη για να συμβουλευτεί μεγάλους μαγείρους (τότε δεν τους έλεγαν ακόμη «σεφ». Άντε το πολύ πολύ «αρχιμάγειρες»), ενώ για τα γλυκά, άλλο κλιμάκιό της είχε φθάσει στην Ξάνθη.

Η επιτροπή «Καλλιτεχνικού Προγράμματος», πέραν των Πάριων και των Μπθικώτσηδων των Μονάδων της Μεραρχίας, είχε πάει σβάρνα και όλα τα Πολιτιστικά Κέντρα (διάβαζε ‘’σκυλάδικα’’) της περιοχής και είχε έλθει σε επαφή με τις  περιστασιακές Μαρινέλλες, οι οποίες είναι η αλήθεια, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, ανταποκρίθηκαν με  μεγάλη προθυμία,  αφού πήραν και την άδεια του «αφεντικού» και ο νοών νοείτω. Ίσως γιατί υπέθεσαν ότι η εμφάνιση αυτή θα ήταν  τα σκαλοπάτια, που παν στην επιτυχία. Δυστυχώς γι’ αυτές, τα μόνα σκαλοπάτια που ανέβηκαν, ήταν αυτά της Λέσχης.

Η άφιξη του Στρατηγού σημαίνει ένα είδος συναγερμού. Ο Στρατηγός χαμογελαστός χαιρετάει τους καλεσμένους, επισήμους και απλούς συμπολίτες  και μόλις κάθεται στην θέση του,  αρχίζει το σερβίρισμα, ενώ  η ορχήστρα  αποτελουμένη από εκκολαπτόμενους Κατσαρούς, Χατζηδάκηδες και Ζαμπέτες, αρχίζει  το πρόγραμμά της με ένα ρεπερτόριο που φέρει το περίεργο όνομα «Μουσική Φαγητού». Να σημειωθεί ότι τα κομμάτια που εκτελεί (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς), δεν αναφέρονται σε μακαρονάδες, συκωταριές, σουβλάκια  και σπληνάντερα. Απεναντίας. Άρα γιατί «Φαγητού»; Τέλος πάντων.

Αλλά ξεχάσαμε τον ανθυπολοχαγό Αλέξανδρο Ε. Στη μια γωνιά λοιπόν της αιθούσης είναι στημένο το εντυπωσιακό χριστουγεννιάτικο δέντρο και στην άλλη  ένα τραπέζι με νεαρούς αξιωματικούς, οι οποίοι μάλλον δεν δείχνουν να πολυσυμμετέχουν στα διαδραματιζόμενα. Τσιμπολογάνε ανόρεχτα τις μπριζόλες τους, γαρνιρισμένες με «ριζότο αλά Μιλανέζ» (ένα πιλαφάκι δηλαδή) και καρώτα, αλλά ο νους τους ταξιδεύει. Κάνα δυό φλερτάρουνε με κάποιες κοπελιές από διπλανά τραπέζια, αλλά ο Αλέξανδρος ταξιδεύει. Ταξιδεύει και πετάει μακριά. Στο πατρικό του, που σε λίγο ο πατέρας θα κόψει την Βασιλόπιττα και ένα κομμάτι της θα είναι γι΄ αυτόν. Στην κοπέλα που τον περίμενε μάταια, αλλά δυστυχώς «είχανε δουλειές». Σε κάποια παρέα, που αυτήν την ώρα θα έχει στήσει ένα όμορφο γλεντάκι. Κάπου τέλος πάντων μακριά.

Τα μάτια του λαμπυρίζουν  και δεν είναι μόνο από τα φώτα.  Ένα διαμαντάκι γυαλίζει στην άκρη των ματιών. Ένα διαμαντάκι που το σκουπίζει γρήγορα γρήγορα. Πόσο γρήγορα φεύγουν τα διαμαντάκια των ματιών…

Και ταξιδεύει ο Αλέξανδρος. Και ταξιδεύει. Και ξαφνικά, κάτι το ταράζει και μια φωνούλα διακόπτει το ταξίδι του «Ε, παππού, παππού ξύπνα το φαγητό είναι έτοιμο». Αυτό ήταν. Ο παππούς, απόστρατος αξιωματικός δεν βρισκόταν στη Λέσχη της μικρής Μακεδονικής πόλεως, αλλά τη ζεστή γωνιά του σπιτιού του, όπου είχε μαζευτεί όλη η οικογένεια, παιδιά και εγγόνια, για να γιορτάσουν την  αλλαγή του χρόνου. «Κοιμήθηκες καλέ μου;», τον ρωτάει η γυναίκα του, ήταν η κοπελιά που την μακρινή πρωτοχρονιά της έγραφε. «Λίγο βρε γυναίκα. Αλλά πρόλαβα να δω ένα όνειρο, μα ένα όνειρο…».

Ο παππούς δικαίωσε και με το παραπάνω, το ποιηματάκι του Στέλιου Σπεράντσα, που μαθαίναμε στο σχολείο:

Στην καρέκλα την παλιά, με κατάσπρα τα μαλλιά

ο γεροπαππούς κοιμάται. Μη μιλάτε, μη μιλάτε.

Μουρμουρίζει σιγαλά μες στον ύπνο και γελά.

Μη μιλάτε και ξυπνήσει, γιατί τ’ όνειρο θα σβήσει.

Κι είναι τ’ όνειρο γλυκό κι είναι τόσο μαγικό.

Ο παππούς βλέπει λιγάκι πως ξανάγινε παιδάκι.

Τι χαρά μου! Πού και πού βλέπει ακόμη έναν παππού,

που τόνε κρατά στα στήθια και του λέει παραμύθια.

Στην καρέκλα την παλιά με κατάσπρα τα μαλλιά

ο γεροπαππούς κοιμάται. Μη μιλάτε, μη μιλάτε.

Χρόνια πολλά αγαπητοί συνάδελφοι εν ενεργεία και εν αποστρατεία και φίλοι του Στρατού μας. Χρόνια πολλά και στους ονειροπόλους παππούδες, τις στοργικές γιαγιάδες και τα γλυκούλικα εγγονάκια τους. Χρόνια πολλά και σε όλους εσάς που μας κρατάτε συντροφιά στους περιπάτους μας κάθε εβδομάδα στην ηλεκτρονική «δημοκρατία», στην οποία εύχομαι και εφέτος τα καλύτερα.

Εμείς θα τα ξαναπούμε, συν Θεώ,  την Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2025.

Υστερόγραφο:

Διαβάζοντας το άρθρο της περασμένης εβδομάδος για την «Δίκη των Έξ» ο φίλος μου «Αιρετικός» (Δ.Ζ.) έστειλε το παρακάτω κείμενο, το οποίο ευχαρίστως σας το προσφέρω:

Η δίκη των Έξι

Η δίκη των έξι ήταν δίκη των οκτώ ενώ έπρεπε να είναι η δίκη των εννέα και δέκα. Βεβαίως παραπέμφθηκαν σε δίκη άλλοι αντί άλλων και η όλη δίκη ήταν παρωδία δίκης.

Εκείνος, όμως, που εκτελέσθηκε εντελώς τσάμπα, είναι ο στρατηγός Χατζηανέστης.

Βιογραφικά στοιχεία του Στρατηγού Χατζηανέστη.

Ο Χατζανέστης αποφοίτησε από την ΣΣΕ το 1884 και στη συνέχεια συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Γαλλία, την Αγγλία και τη Γερμανία.

Κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1987, ως λοχαγός, διετέλεσε για μικρό διάστημα επιτελάρχης της 3ης Ταξιαρχίας, αναλαμβάνοντας αργότερα τη διοίκηση της 2ης ορειβατικής πυροβολαρχίας.

Στην επανάσταση του 1909 παραιτήθηκε. Στους Βαλκανικούς πολέμους επανήλθε ως έφεδρος ταγματάρχης και ανέλαβε ως επιτελάρχης αρχικά της 6ης  Mεραρχίας και αργότερα της 5ης.

Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, με ειδικό νόμο, επανέκτησε την πρότερη αρχαιότητα λαμβάνοντας το βαθμό των συγχρόνων του, του συνταγματάρχη του πυροβολικού. Με τον βαθμό αυτό, διορίσθηκε Διοικητής της Σχολής Ευελπίδων. Κατά την επιστράτευση του 1915 ανέλαβε τη διοίκηση της 5ης Μεραρχίας. Καθ΄ όλη την εκεί υπηρεσία του, τον διέκρινε πνεύμα εξαιρετικής αυστηρότητας που υπερέβαινε κατά πολύ τα όρια του πρέποντος και της αντοχής.

Αποτέλεσμα αυτής της πολύ αυστηρής συμπεριφοράς του ήταν η εναντίον του εκδήλωση στάσης στη Μεραρχία του, με κίνδυνο διάλυσής της. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν η έκδοση σχετικής διαταγής μετάθεσης και η τοποθέτησή του στην θέση του διοικητή της 15ης Μεραρχίας. Μη αποδεχόμενος όμως τη θέση αυτή, ζήτησε να τεθεί σε διαθεσιμότητα προκειμένου να μεταβεί στην Ελβετία, αίτημα που έγινε αποδεκτό.

Επιστρέφοντας από την Ελβετία και αφού ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία το 1921, τον Απρίλιο του 1922 ανέλαβε Διοικητής της Στρατιάς Θράκης και τον Μάιο του 1922 Διοικητής της Στρατιάς της Μικράς Ασίας, ύστερα από την οικειοθελή αποχώρηση του αρχιστράτηγου Αναστασίου Παπούλα, στις 25 Μαΐου του 1922. Μάλιστα για τη θέση αυτή προτάθηκε από τον ίδιο τον Παπούλα, ο οποίος, στην επιστολή παραίτησης που απέστειλε τον πρότεινε ως αντικαταστάτη του, καθώς ο δεύτερος προταθείς, Βίκτωρ Δούσμανης δεν έχαιρε της έγκρισης της κυβέρνησης του Δημητρίου Γούναρη. Η τοποθέτησή του στην αρχηγία του μικρασιατικού μετώπου προκάλεσε τις αντιδράσεις μερίδας των αξιωματικών. Ο Χατζανέστης ανέλαβε επίσημα τα καθήκοντά του στη Σμύρνη στις 5 Ιουνίου 1922, ορίζοντας ως επικεφαλής του επιτελείου του, τον υποστράτηγο Γεώργιο Βαλέτα και υπαρχηγό το διευθυντή του ΙΙΙ Γραφείου της Στρατιάς, συνταγματάρχη πεζικού, Μιχαήλ Πάσσαρη.

Ο Χατζανέστης όχι μόνο κακώς επελέγη από την Κυβέρνηση ως αρχιστράτηγος της Μικρασιατικής εκστρατείας, αλλά κακώς και ο ίδιος αποδέχθηκε τη θέση αυτή, τη συγκεκριμένη στιγμή και τούτο για τους εξής λόγους:

α. Ο Χατζανέστης όχι μόνο δεν ήταν μπαρουτοκαπνισμένος, αλλά ούτε καν       καπνισμένος.

β. Δεν είχε υπηρετήσει σε καμία μάχιμο μονάδα εκτός από μία πυροβολαρχία ως λοχαγός, δηλαδή μάλλον δεν είχε φορέσει άρβυλα.

γ. Τον διέκρινε πνεύμα εξαιρετικής αυστηρότητας που υπερέβαινε κατά πολύ τα όρια του πρέποντος και της αντοχής.

ε. Αποτέλεσμα αυτής της πολύ αυστηρής συμπεριφοράς του ήταν η εναντίον του εκδήλωση στάσης στη Μεραρχία του, με κίνδυνο διάλυσής της.

    στ. Άλλωστε το όλο παρουσιαστικό του δεν ενέπνεε ούτε ενθουσιασμό ούτε εμπιστοσύνη στους στρατιώτες.

ζ. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν η έκδοση σχετικής διαταγής μετάθεσης και η τοποθέτησή του στην θέση του διοικητή της 15ης μεραρχίας.

η. Το 1915 παρητήθη και ανακλήθηκε στην υπηρεσία μετά από 7 χρόνια, στις 25 Μαΐου 1922, οπότε είχε ξεχάσει από ποιο μέρος πιάνουνε το όπλο.

θ. Στις 5 Ιουνίου ανέλαβε την αρχιστρατηγία της Μικρασιατικής εκστρατείας μέχρι τις 28 Αυγούστου 1922. Δηλαδή διετέλεσε διοικητής Στρατιάς 84 ημέρες.

ι. Δεν είχε το γνώθι σ’ αυτόν. Διότι αν γνώριζε τα προσόντα του θα αρνείτο να αναλάβει τη θέση αυτή. Που πας ξυπόλητος ρε Καραμήτρο και με το στρατό εξουθενωμένο;

ια. Διοικούσε τη Στρατιά από τη Σμύρνη.

Η καταδίκη του

Η καταδίκη του με τη θανατική ποινή ήταν, αφ’ ενός μεν επαχθεστάτη, αφ’ ετέρου δε κατάφωρα άδικη για τους εξής λόγους:

α. Χρεώθηκε τα λάθη όλων των προηγουμένων του και της Κυβερνήσεως, διότι τι θα μπορούσε να κάνει σε 80 ημέρες με μια εξουθενωμένη και υπό διάλυση Στρατιά;

β. Ο Παπούλας, αν και τον είχε προτείνει να του αναθέσουν τη Στρατιά, στο δικαστήριο του φόρτωσε τα δικά του λάθη και καταδικάστηκε.

γ. Κατά τη γνώμη μου δικαίως καταδικάσθηκε διότι, αφ’ ενός μεν δεν είχε το γνώθι σ’ αυτόν, αφ’ ετέρου δε ανέλαβε την αρχηγίαν χωρίς να μελετήσει την κατάσταση της Στρατιάς και την εν γένει τακτική κατάσταση στο πεδίο των τακτικών επιχειρήσεων.

δ. Μωραίνει κύριος όν βούλεται απολέσαι.   Συνεπώς πάσχων από το σύνδρομο του αρχηγού αυτοκαταδικάσθηκε.

ε. Αν ήμουνα πρόεδρος του Δικαστηρίου θα τον απάλλασσα βεβαίως, λόγω βλακείας.

Υ.Γ.: Ο Χατζανέστης είχε μια αδελφή καλλονή, την Αικατερίνη. Είχε παντρευτεί τον Άγγλο Λόρδο Εδουέρδω Λω, εξ ού και έμεινε γνωστή ως ΛαίδηΛω.

Καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια από την Αγγλία να μην εκτελεσθεί ο Χατζανέστης. Βεβαίως εστάλη μήνυμα να μην εκτελεσθεί, αλλά το μήνυμα καθυστέρησε και έτσι ο Πλαστήρας με τη πρεμούρα που τον διακατείχε σε όλη την διαδικασία είχε προλάβει να τους εκτελέσει πριν πάρει το μήνυμα.

Ο tempora o mores

Όσον  αφορά τον μαύρο καβαλάρη θα σας τον ξασπρίσω σε κάποιο επόμενο αιρετικό.

O αιρετικός

Γελάμε; (όποιος θέλει κλαίει…)

Τι ζητάς κι’ εσύ ρε Γκάτσο τώρα…

 

Αυτά επί κορονοϊού. Απλώς για να μη ξεχνάμε διότι ποτέ δεν ξέρεις

Σωστά…

 
…μέσα από την καρδιά μου

Κάτι τρέχει με τα ανώτατα δικαστήρια - 'Εντονη καχυποψία και απογοήτευση για το δικαίου στην Ελλάδα

 

Ο θεσμός της Δικαιοσύνης εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να δοκιμάζεται βαθιά από την κρίση των Μνημονίων μέχρι σήμερα, αντιμετωπίζοντας έντονη καχυποψία και απογοήτευση από τους πολίτες, άρρηκτα συνδεδεμένη και με τους ρυθμούς απονομής της. Η ευρωπαϊκή κριτική, δε, ως προς το κράτος δικαίου στην Ελλάδα έχει προκαλέσει έντονους κλυδωνισμούς, και όχι αδίκως 

Οταν ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε είδε τον πρώτο στρατό της Ευρώπης να αναχαιτίζεται ανεξήγητα από γαλλικές πολιτοφυλακές στο Βαλμί, είπε στους εμβρόντητους φίλους του: «Εδώ και σήμερα ανοίγει μια εποχή στην παγκόσμια Ιστορία, και μπορούμε να λέμε πως παρευρεθήκαμε στα εγκαίνιά της». 

Ο Γκαίτε και ο πρωσικός στρατός δεν χωρούν, βεβαίως, σε ένα κείμενο για τη Δικαιοσύνη, το «διά ταύτα» της ρήσης του όμως χωρεί, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, στα τεκταινόμενα ως προς την επικοινωνιακή –προσέξτε, όχι επιδερμική– πολιτική που χαρακτηρίζει πλέον τα τρία ανώτατα δικαστήρια της χώρας. Και πάντως αποτυπώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια προσωπική αίσθηση αλλαγής, επαναστατικής κατά μία έννοια, για όσους έχουν ζήσει από κοντά, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, την εγχώρια δικαστηριακή πραγματικότητα. 

Ο θεσμός της Δικαιοσύνης εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να δοκιμάζεται βαθιά από την κρίση των Μνημονίων μέχρι σήμερα, αντιμετωπίζοντας έντονη καχυποψία και απογοήτευση από τους πολίτες, άρρηκτα συνδεδεμένη και με τους ρυθμούς απονομής της. Η ευρωπαϊκή κριτική, δε, ως προς το κράτος δικαίου στην Ελλάδα έχει προκαλέσει έντονους κλυδωνισμούς, και όχι αδίκως, αφού ουσιαστικά ενισχύει τις φωνές της αμφισβήτησης, από όπου κι αν προέρχεται, όποιο κίνητρο, ακόμη και σκοπιμότητα, μπορεί να έχει. Στο όλο σκηνικό μόνο βοηθητικό δεν ήταν το στερεότυπο του καλού, «ευπρεπούς» δικαστή: του εσωστρεφούς λειτουργού που εκφέρει γνώμη μόνο από την έδρα 

Το μαύρο αυτό πέπλο έμοιαζε αταίριαστο σε μια τόσο «διάφανη» εποχή, με τα social media να επιχειρούν ρεσάλτο στην προσωπική και κοινωνική δραστηριότητα όλων μας. Το αδιέξοδο ήταν βέβαιο. Εως ότου κάποιοι «πεφωτισμένοι», τολμηροί, και πάντως με καλά κοινωνικά ραντάρ λειτουργοί σε κρίσιμα πόστα, το διέκριναν.

Να και οι αναρτήσεις στο LinkedIn, να και στο X (Twitter). Δειλά-δειλά μα σταθερά. Να και οι εκπρόσωποι Τύπου που μπορούν να επικοινωνούν την πληροφορία του εκάστοτε δικαστηρίου στους δημοσιογράφους και κατά συνέπεια στο ευρύ κοινό. Χωρίς στρεβλώσεις, χωρίς φήμες «ράδιο αρβύλα». 

Πρόσωπα εξωστρεφή, δοκιμασμένα ενίοτε στο δύσκολο τερέν του δικαστικού συνδικαλισμού, ανέλαβαν το δύσκολο έργο. Ο Παναγιώτης Λυμπερόπουλος στον Αρειο Πάγο, ο Κωνσταντίνος Τζαβέλλας στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Ο Βασίλης Ανδρουλάκης μέχρι πριν από λίγο καιρό στο ΣτΕ, τώρα ο Νικόλαος Σεκέρογλου και η Μαρία Γκάνα. Ο Δημήτρης Πέππας, λίαν προσφάτως, στο Ελεγκτικό Συνέδριο. 

Την τελευταία φορά που ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας φιλοξένησε τους δημοσιογράφους στο δικαστήριο «του» με αφορμή τη δημοσίευση της ετήσιας έκθεσης πεπραγμένων, προκάλεσε έκπληξη. Εξ ου και ο συνειρμός με τον Γκαίτε… 

Είπε δημόσια αυτά που χρόνια τώρα λέγονταν στους διαδρόμους και σε ιδιωτικές συναντήσεις. Το ΣτΕ αλλάζει δημόσια πολιτική. Επιλέγει να κινηθεί στα ίχνη ανώτατων δικαστηρίων ευρωπαϊκών, υιοθετώντας σειρά καινοτομιών, αξιοποιώντας τα εργαλεία της τεχνολογίας. Χωρίς να απεκδύεται την ευθύνη για τους βραδείς ρυθμούς πολλών δικαστών, δεν διστάζει να βάλει τέλος σε ασύδοτα σχόλια και στα «κοίτα τι καλά που τα κάνει όλα το Conseil d’ Etat» (το γαλλικό ΣτΕ)… 

Διότι οι δικαστές του Conseil d’ Etat δεν κάνουν μόνοι τους τη μετακόμιση του δικαστηρίου σε νέο κτίριο – το ΣτΕ μετακόμισε από το Αρσάκειο Μέγαρο, λόγω εργασιών, στο κτίριο που κάποτε φιλοξενούσε την Εμπορική Τράπεζα, στην πλατεία Κοτζιά, Σοφοκλέους και Αιόλου. 

Διότι το Conseil d’ Etat έχει στρατιά διοικητικών και δικαστικών υπαλλήλων, κι έτσι οι δικαστές δεν αποσπώνται από το «δικαιοδοτείν», το κύριο έργο τους – το ΣτΕ μόλις τώρα αποκτά επίκουρους δικαστές, δικαστικούς υπαλλήλους με άλλα λόγια, που θα τους προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στην έρευνα και τεκμηρίωση του δικαστικού έργου. 

Μέχρι σήμερα, πάντως (και πάντα σύμφωνα με τον κ. Πικραμμένο), δαπανούν εργατοώρες συμμετέχοντας σε επιτροπές πληροφορικής, καθαριότητας (!) και ασφάλειας του κτιρίου. Χώρια οι συμμετοχές σε επιτροπές για το νομοπαρασκευαστικό έργο της κυβέρνησης, σε πειθαρχικά συμβούλια, σε έτερες δικαστικές συνθέσεις, φέρ’ ειπείν αυτή του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου ή του Μισθοδικείου. 

Το «φως» και οι αποφάσεις 

Το εγχείρημα του «φωτός» και της διαυγούς λειτουργίας των ανώτατων δικαστηρίων θεμελιώνεται και μέσα από τη δυνατότητα πρόσβασης των πολιτών στις αποφάσεις τους – αφού ανωνυμοποιηθούν, ασφαλώς, ώστε να μη θιγούν προσωπικά δεδομένα. Το ευρύ κοινό και οι νομικοί εκπρόσωποί του μπορεί να δει τις αποφάσεις κάθε δικαστηρίου στην ιστοσελίδα του. 

Σε αυτήν του Αρείου Πάγου θα βρείτε πολιτικές και ποινικές αποφάσεις από το έτος 2007 και μετά. Υπάρχουν διαθέσιμες, επιλεκτικά, πολιτικές αποφάσεις και προηγούμενων ετών, ιδίως της ολομέλειας (από το 1997). Είναι δυνατή η έρευνα σε ειδικές θεματικές ενότητες. Η Εισαγγελία Αρείου Πάγου έχει αναρτήσει όλες τις γνωμοδοτήσεις από το έτος 1970. Το ΣτΕ δημοσιοποιεί τις αποφάσεις του, περίπου 135.000, από το 1990. Γίνεται προσπάθεια για 307.000 ανωνυμοποιημένες αποφάσεις από το 1929, οπότε και λειτουργεί. 

Στην κεντρική σελίδα του Ελεγκτικού Συνεδρίου, θα δείτε –ανά θεματικές– περίπου 643 ανωνυμοποιημένες αποφάσεις της ολομέλειας και των τμημάτων του δικαστηρίου από το 2015 και μετά. Ο επισκέπτης της ιστοσελίδας του Ελεγκτικού Συνεδρίου μπορεί, εισερχόμενος στην «Τράπεζα Νομικού Περιεχομένου» και δίνοντας ακολούθως τους προσωπικούς κωδικούς taxisnet, να έχει πρόσβαση στη Βάση Νομικού Περιεχομένου του Δικαστηρίου για εξωτερικούς χρήστες (δηλαδή για χρήστες που δεν έχουν την ιδιότητα του δικαστικού λειτουργού ή υπαλλήλου του Ελεγκτικού Συνεδρίου). Βάση με 39.142 αποφάσεις, πράξεις και πρακτικά όλων των δικαστικών σχηματισμών, από το 2001 έως και το 2024. 

Συμπέρασμα; Κάτι τρέχει με τα ανώτατα δικαστήρια. Ευτυχώς, ως δείγμα καλού βηματισμού σε παρόν και μέλλον. Και για να μην είμαστε άδικοι (σ.σ.: απλώς δεν ευνοεί την οικονομία του κειμένου η αναφορά σε όλα), και σε άλλα δικαστήρια. Και το Εφετείο Αθηνών, για παράδειγμα, έχει εκπρόσωπο Τύπου, τον Ευάγγελο Χριστιά, ενώ έκανε πριν από λίγες ημέρες την πρώτη –ύστερα από 24 χρόνια λειτουργίας– άσκηση πυρασφάλειας. Οπως και το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, και το Εφετείο Πειραιώς και το Διοικητικό Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης διαθέτουν βάση ανωνυμοποιημένων αποφάσεων. 

Οταν, κάποτε στο μέλλον, κληθούμε να απαντήσουμε σε ερωτηματολόγια (το ΣτΕ σκέφτεται να το κάνει) ικανοποίησης των «χρηστών», δικηγόρων και πολιτών, που έχουν επαφή με το δικαστήριο ή μόνο εικόνα του, οι αλλαγές αυτές, με πυρήνα την ταχύτητα και ποιότητα των αποφάσεων, θα έχουν μάλλον εγκαθιδρυθεί. Μακάρι τόσο γερά ώστε να υπάρχουν και αναλόγως θετικές απαντήσεις.

Τα στοιχεία για τις ανωνυμοποιημένες δικαστικές αποφάσεις συγκεντρώθηκαν στο πλαίσιο των εργασιών της Διαρκούς Επιστημονικής Επιτροπής Τεχνητής Νοημοσύνης του υπουργείου Δικαιοσύνης, πρόεδρος της οποίας είναι ο αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Κωνσταντίνος Κουσούλης. 

Πηγή: Protagon.gr

Όστις αμύνεται αποθνήσκει - Η μεγάλη των Τούρκων σφαγή… - ΒΙΝΤΕΟ

 

Το 1695, εκμεταλλευόμενος την εμπλοκή της αυτοκρατορίας στον πόλεμο κατά της Γαλλίας, ο νέος Οθωμανός σουλτάνος Μουσταφά συγκέντρωσε μεγάλες δυνάμεις και επιτέθηκε κατά των αυτοκρατορικών δυνάμεων στην Ουγγαρία. Ο σουλτάνος με 50.000 άνδρες κατανίκησε τους 8.000 αυτοκρατορικούς στρατιώτες του στρατηγού Βετεράνι στη μάχη του Λούγκος (20 Σεπτεμβρίου 1695) και προέλασε προς βορρά.

Το επόμενο έτος ο σουλτάνος επέτυχε μια πραγματικά μεγάλη νίκη. Στη μάχη του Ολάτσιν συνέτριψε την αυτοκρατορική στρατιά (50.000 άνδρες) του Αυγούστου της Σαξωνίας. Αυτή τη φορά το πλήγμα ήταν πολύ σοβαρό για να αγνοηθεί. Εάν οι Τούρκοι συνέχιζαν την προέλαση τους δεν θα αργούσαν να ανακαταλάβουν ολόκληρη την Ουγγαρία και τις διαβάσεις του Δούναβη. Από εκεί η Βιέννη βρισκόταν πολύ κοντά.

Η απειλή γινόταν και πάλι αισθητή, ιδιαίτερα μετά και την κατάληψη του Βελιγραδίου από τους Τούρκους, ο στρατάρχης Ευγένιος της Σαβοΐας εμφανίστηκε ενώπιον του Αυστριακού αυτοκράτορα και του ζήτησε να του αναθέσει μια νέα εκστρατεία κατά των Τούρκων. Η στιγμή φαινόταν κατάλληλη, αφού οι επιχειρήσεις στα δυτικά μέτωπα είχαν ουσιαστικά διακοπεί. Υπήρχε λοιπόν η δυνατότητα συγκέντρωσης ισχυρών δυνάμεων κατά των Τούρκων. Το θέμα ήταν ποιος στρατηγός θα αναλάμβανε τη διοίκηση τους.

Μετά τη συντριπτική ήττα του στο Ολάτσιν ο αυτοκρατορικός στρατός στο βαλκανικό μέτωπο είχε μετατραπεί σε έναν ένοπλο όχλο, χωρίς εφόδια, τρόφιμα και πάνω από όλα πειθαρχία. Ο διοικητής του, ο εκλέκτορας της Σαξωνίας Αύγουστος ο «δυνατός», καθώς και ο στρατιωτικός του σύμβουλος ο Καπράρα ήταν εντελώς ανίκανοι να ανασυγκροτήσουν τον στρατό, που αυτοί είχαν οδηγήσει στην ήττα, να εμψυχώσουν τα στρατεύματα και να τους ενσταλάξουν την πειθαρχία.

Ο στρατηγός που τελικά επελέγη δεν ήταν άλλος από τον Ευγένιο. Την 27η Ιουλίου 1697 ο Ευγένιος βρισκόταν μπροστά από το οχυρό του Πετροβαράντιν στη βόρεια όχθη του Δούναβη. Περίπου 30.000 Αυστριακοί, Σάξωνες και Πρώσοι στρατιώτες είχαν παραταχθεί έξω από το οχυρό περιμένοντας να τους επιθεωρήσει ο νέος τους διοικητής.

Μόλις ο Ευγένιος έφτασε 30.000 στόματα κραύγασαν ταυτόχρονα την ιαχή «ζήτω». Ένας λεπτός νέος άνδρας εμφανίστηκε ενώπιον τους. Δεν φορούσε καν τη στολή του ανωτάτου αξιωματικού. Φορούσε μόνο ένα τριμμένο καφέ μακρύ χιτώνιο που έφτανε ως τα γόνατα του. Το μόνο διακριτικό του βαθμού του γνώρισμα ήταν η στραταρχική ράβδος που κρατούσε σφιχτά στο δεξί του χέρι. Με βήμα ταχύ ο νέος στρατάρχης περνούσε μπροστά από τα παρατεταγμένα συντάγματα.

Κοιτούσε με απογοήτευση τους καταπονημένους άνδρες που το μόνο σημάδι περηφάνιας τους ήταν οι κυματίζουσες σημαίες με τους δικέφαλους αυτοκρατορικούς αετούς και την Παρθένο. Οι άνδρες κοιτούσαν επίσης με έκπληξη, ίσως και με κρυφή απογοήτευση, τον νέο τους διοικητή.

Έμοιαζε με καρικατούρα, με καπουτσίνο μοναχό που φορούσε κοντό ράσο. Ο «μικρός καπουτσίνος», όπως τον ονόμασαν οι στρατιώτες τους, λόγω του καφέ χιτωνίου,  παρατηρούσε με γρήγορο βλέμμα. Ήταν αεικίνητος. Ρωτούσε τους συνταγματάρχες, προσπαθούσε να ενημερωθεί για την κατάσταση των ανδρών. Ήταν σίγουρα διαφορετικός από οποιονδήποτε στρατηγό είχαν συναντήσει ως τότε.

Η κατάσταση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο Ευγένιος ήταν πολύ χειρότερη από ότι ο ίδιος είχε φανταστεί. Οι άνδρες είχαν πολύ καιρό να μισθοδοτηθούν. Όπως έγραψε χαρακτηριστικά στον αυτοκράτορα «δεν υπήρχε ούτε δεκάρα στις τσέπες τους». Υπήρχε επίσης σοβαρή έλλειψη τροφίμων που ταλάνιζε το στράτευμα και ανάγκαζε τους άνδρες να πλιατσικολογούν τους φίλιους πληθυσμούς. Η προηγούμενη διοίκηση είχε λάβει γνώση του θέματος αλλά δεν ελάμβανε μέτρα κατά των πλιατσικολόγων για ευνόητους λόγους.

Η πειθαρχία είχε, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, διασαλευτεί. Έπρεπε να ληφθούν άμεσα μέτρα και ο Ευγένιος ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να τα λάβει. Για να επιλύσει το επισιτιστικό πρόβλημα του στρατού ζήτησε από τους ανωτάτους αξιωματικούς του την καταβολή υποχρεωτικού «δανείου». Με τα χρήματα που συγκέντρωσε αγόρασε τρόφιμα και τα διένειμε στους άνδρες.

Οι τελευταίοι δεν είχαν πια δικαιολογία να προβαίνουν σε λεηλασίες και όποιος συλλαμβάνονταν να το πράττει αντιμετώπιζε το απόσπασμα. Μέσα σε λίγες μέρες η εικόνα του στρατοπέδου του Πετροβαράντιν είχε άρδην μεταβληθεί. Η πειθαρχία αποκαταστάθηκε και ο στρατός άρχισε πάλι να γυμνάζεται κανονικά ενόψει της επικείμενης εκστρατείας κατά των Τούρκων.

Παρά τις προσπάθειες του Ευγένιου οι προϊστάμενοι του στη Βιέννη δεν πίστευαν πως θα μπορούσε πραγματικά να αναλάβει οποιασδήποτε μορφής δράση πέραν της στατικής άμυνας. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας τον είχε διατάξει να ενεργήσει με τη μέγιστη προσοχή και να αποφύγει κάθε παρακινδυνευμένη ενέργεια. Εκείνη άλλωστε την περίοδο είχε ξεσπάσει και νέο κίνημα των Ούγγρων κατά των Αυστριακών επικυρίαρχων τους.

Το κίνημα βέβαια καταπνίγηκε άμεσα του ο κίνδυνος όμως μιας νέας γενικευμένης εξέγερσης των Ούγγρων στα νώτα του στρατού του Ευγένιου ήταν υπαρκτός και ορατός.

Όστις αμύνεται αποθνήσκει…

Η στατική άμυνα λοιπόν φαινόταν ως η μόνη λογική πρόταση δράσης. Ο Ευγένιος αν και φύσει δραστήριος δεν είχε άλλη επιλογή από το συμμορφωθεί, αρχικά τουλάχιστον, με τις αυτοκρατορικές επιταγές. Για τον σκοπό αυτό επέβλεψε προσωπικά την κατασκευή μιας σειράς προχείρων οχυρωμάτων, κατά μήκος της κοίτης του Δούναβη και του Τίσα, από το Πετροβαράντιν ως το Στέγκεντ.

Πίσω από την «οχυρωματική γραμμή δημιουργήθηκαν αποθήκες εφοδίων και πυρομαχικών. Επειδή το βαλτώδες έδαφος δεν επέτρεπε ούτε τη δημιουργία δρόμων, ούτε την ταχεία μεταφορά εφοδίων, ο Ευγένιος συγκρότησε με τη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής έναν στολίσκο «καϊκιών», τα οποία έπλεαν στον Δούναβη ο οποίος αποτελούσε και την κύρια, αν όχι τη μοναδική, εφοδιαστική οδό του στρατού του.

Το λογιστικό πρόβλημα πάντως της στρατιάς του Ευγένιου εξακολουθούσε να υφίσταται αφού ο κύριος προμηθευτής της – το κράτος ανέθετε τότε τον εφοδιασμό του στρατού σε ιδιώτες προμηθευτές, δεν ήταν και τόσο τακτικός ούτε στις παραδόσεις τροφίμων και υλικών και ούτε προσέφερε προϊόντα άριστης ποιότητας. Ωστόσο χάρη στην ακάματη δραστηριότητα του Ευγένιου οι άνδρες του ποτέ δεν αντιμετώπισαν πια επισιτιστικά προβλήματα. Αντίθετα υπό την ηγεσία του καθημερινά ο στρατός του ξαναγεννιόταν.

Οι άνδρες έβλεπαν ότι μπορούσαν να έχουν εμπιστοσύνη στον «μικρό καπουτσίνο». Με συνεχή εργασία και επίπονες ασκήσεις το ηθικό του στρατεύματος τηρείτο σε πολύ υψηλό επίπεδο. Όλοι περίμεναν την άφιξη του Τούρκου για αν του «δώσουν το μάθημα του», όπως έλεγαν.

Ήταν Αύγουστος. Μόλις 4 μήνες είχαν περάσει από τότε που ο Ευγένιος είχε αναλάβει τη διοίκηση του βαλκανικού συνόρου της αυτοκρατορίας και όλα είχαν μεταβληθεί τόσο πολύ προς το καλύτερο λες και ο 33χρονος στρατάρχης διέθετε κάποιο μαγικό ραβδί με το οποίο άλλαζε την πορεία των πραγμάτων.

Ο Ευγένιος, η στρατιά του οποίου είχε πλέον ενισχυθεί, μετά την καταστολή της ουγγρικής εξέγερσης, περίμενε υπομονετικά τον εχθρό ενισχύοντας τις θέσεις του. Ήταν βέβαιος ότι οι Τούρκοι ενθαρρυμένοι από την επιτυχία τους στο Ολάτσιν δεν θα δίσταζαν να κάνουν το επόμενο βήμα προς τα εμπρός.

Ο Ευγένιος είχε καταλάβει την ψυχολογία του αντιπάλου, ο οποίος διακρινόταν για το θράσος του αλλά όχι για το θάρρος και τη σταθερότητα του. Μελετητής ο ίδιος της στρατιωτικής ιστορίας είχε κατανοήσει ότι οι Τούρκοι απλώς καταλάμβαναν όσο χώρο τους επιτρέπεις να καταλάβουν – κάτι που δεν φαίνεται να κατανοούν ορισμένοι σύγχρονοι Έλληνες. Στην προκειμένη όμως περίπτωση ο Ευγένιος και έτοιμος ήταν να τους αντιμετωπίσει και τη θέληση είχε να το πράξει. Έτσι δεν εξεπλάγη καθόλου όταν, στις 19 Αυγούστου 1697, οι περίπολοι των ουσάρων τον ενημέρωσαν ότι μια τεράστια τουρκική στρατιά διέσχισε τον Δούναβη στο ύψος της συμβολής του με τον Τίσα.

Θράσος

Την τουρκική στρατιά-60.000 πεζοί, 40.000 ιππείς και 200 πυροβόλα- οδηγούσε ο ίδιος ο σουλτάνος Μουσταφά Β’. Ενθαρρυμένος από την προηγούμενη επιτυχία, ο θρασύς Τούρκος έφερε μαζί του ειδικές άμαξες φορτωμένες με αλυσίδες με τις οποίες σκόπευε να αλυσοδέσει τους χριστιανούς αιχμαλώτους! Η ύβρις εμφανιζόταν σε όλο της το μεγαλείο. Ο σουλτάνος ήταν τόσο σίγουρος για την επιτυχία του που δεν φρόντισε να αποστείλει αναγνωριστικά αποσπάσματα για να συλλέξει πληροφορίες για τον εχθρό. Το μόνο που κατόρθωσε να πληροφορηθεί ήταν ότι ο Ευγένιος και ο στρατός του στάθμευαν στο Πετροβαράντιν.

Αντίθετα το επίλεκτο ελαφρύ ιππικό των Αυστριακών παρακολουθούσε από κοντά τις τουρκικές κινήσεις και ενημέρωνε συνεχώς τον Ευγένιο για τις τουρκικές κινήσεις. Στο μεταξύ ο «γενναίος» σουλτάνος όταν έμαθε ότι ο Ευγένιος είναι στο Πετροβαράντιν, αν και διέθετε τις μισές μόνο δυνάμεις από τις δικές του, αποφάσισε να μην επιτεθεί κατά των Αυστριακών αλλά να κινηθεί ανατολικά, να επιτεθεί στο Στέγκεντ και να εισβάλει κατόπιν στην Τρανσυλβανία. Ο Ευγένιος φυσικά πληροφορήθηκε από τους ακούραστους ουσάρους του την αλλαγή κατεύθυνσης της τουρκικής προέλασης.

Η είδηση τον ηλέκτρισε. Αν μόνο προλάβαινε να επιτεθεί στους Τούρκους τη στιγμή που θα διέσχιζαν τον ποταμό Τίσα ήταν βέβαιος ότι θα τους αφάνιζε. Αμέσως συνήγειρε τον στρατό του και ρίχθηκε, επικεφαλής τμημάτων ουσάρων και δραγώνων, σε καταδίωξη των Τούρκων οι οποίοι είχαν αρχίσει να κατασκευάζουν πλωτή γέφυρα επί του Τίσα στο ύψος της Ζέντα.

Ο σουλτάνος τρέμοντας στην ιδέα ότι υπήρχε κίνδυνος να παγιδευτεί μεταξύ της στρατιάς του Ευγένιου, της φρουράς του Στέγκεντ και του ποταμού, έσπευσε να περάσει πρώτος τον ποταμό, μόλις είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή της γέφυρας.

Προς τη Ζέντα

Στο μεταξύ ο Ευγένιος έσπευδε με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα προς τη Ζέντα. Το επόμενο πρωί –11 Σεπτεμβρίου- και καθώς η προέλαση των Αυστριακών συνεχιζόταν, ένας ουσάρος παρουσίασε ενώπιον του Ευγένιου έναν Τούρκο πασά που είχε αιχμαλωτίσει. Ο Τούρκος τρέμοντας κυριολεκτικά είδε μπροστά του τον Ευγένιο, ο οποίος του δήλωσε κοφτά: «αν δεν μιλήσεις θα σε κομματιάσω στο λεπτό»! Παράλληλα διέταξε τον ουσάρο που είχε αιχμαλωτίσει τον πασά να ξεγυμνώσει τη σπάθη του και να κόψει το κεφάλι του Τούρκου. Ο πασάς δεν άντεξε.

Έπεσε στις βαριές μπότες του Ευγένιου και τις αγκάλιασε κλαίγοντας και παρακαλώντας, τρέμοντας για τη ζωή του. Με την άκρη του ματιού του διέκρινε άλλωστε τη λάμψη του γυμνού σπαθιού του ουσάρου. Με δάκρυα στα μάτια, με ευχές να έχει ο Αλλάχ καλά τον Ευγένιο, ο Τούρκος είπε ότι γνώριζε.

Είπε ότι είχαν εγκαταστήσει μια γέφυρα κατασκευασμένη από 60 πλοιάρια στον ποταμό και ότι ο σουλτάνος με το ιππικό είχαν ήδη περάσει τον ποταμό και ότι εκείνη την ώρα διέσχιζαν τον Τίσα το πυροβολικό και τα μεταγωγικά. Οπισθοφυλακή είχε μείνει το πεζικό με επικεφαλής τον μεγάλο βεζίρη Ελμάς Μωάμεθ.

Ο πασάς ανέφερε επίσης ότι οι θέσεις του πεζικού τους προστατευόταν από ένα πρόχειρο οχύρωμα κατασκευασμένο από άμαξες των μεταγωγικών που είχαν μείνει πίσω για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ο Ευγένιος δεν έχασε καιρό. Τέθηκε επικεφαλής των ουσάρων και κάλπασε προς την όχθη του ποταμού. Παράλληλα διέταξε τους αξιωματικούς να κινηθούν με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα προς τον ποταμό. Δεν έπρεπε να χάσουν μια τέτοια ευκαιρία.

Όταν ο Ευγένιος με τους λιγοστούς συνοδούς του έφτασε απέναντι από τις τουρκικές θέσεις δεν έμεναν παρά 5 ώρες για να πέσει η νύκτα. Μια ώρα αργότερα έφτασε στην περιοχή και το αυτοκρατορικό πεζικό. Αμέσως ο Ευγένιος έταξε τις δυνάμεις του σε μηνοειδή σχηματισμό και διέταξε την εκτόξευση άμεσης επίθεσης. Τα τμήματα του ακολούθησαν αμέσως τις διαταγές του.

Παράλληλα ο διοικητής του αριστερού κέρατος, ο στρατηγός Γκουίντο Στάρενμπεργκ, ανακάλυψε ένα αβαθές σημείο στον ποταμό και από εκεί κίνησε το πεζικό του πίσω από τη γραμμή των τουρκικών αμαξών, αποκόπτοντας όσους Τούρκους δεν είχαν περάσει τη γέφυρα.

Σφαγή

Το τι ακολούθησε είναι δύσκολο να περιγραφεί. Οι περικυκλωμένοι Τούρκοι δεν είχαν καμία ελπίδα διαφυγής και οι Αυστριακοί δεν φάνηκαν καθόλου φιλάνθρωποι. Όταν κατέρρευσε η εξωτερική γραμμή άμυνας τους οι Τούρκοι προσπάθησαν επιτιθέμενοι ορμητικά να πετάξουν τους Αυστριακούς και πάλι έξω από τη γραμμή των αμαξών. Με τα γιαταγάνια στα χέρια και την κραυγή «Αλλάχ, Αλλάχ», εφόρμησαν σαν ορμητικό κύμα κατά των αυτοκρατορικών.

Οι άριστα εκπαιδευμένοι άνδρες του Ευγένιου όμως δεν έχασαν την ψυχραιμία τους. Τα συντάγματα πεζικού έλαβαν θέσεις. Οι άνδρες σήκωσαν τα όπλα τους και σκόπευσαν κατά του βαρβαρικού όχλου. Τους άφησαν να πλησιάσουν σε απόσταση μικρότερη των 30 μέτρων. Απότομα και κοφτά οι αξιωματικοί έδωσαν το παράγγελμα «πυρ».

Οι κάννες των μουσκέτων βρόντηξαν. Ακολούθησε ένα βουητό θανάτου. Χιλιάδες Τούρκοι έπεσαν. Ένας μακάβριος σωρός πτωμάτων σχηματίστηκε μπροστά από τις αυστριακές γραμμές. Η όχθη και το νερό του ποταμού είχε γίνει κατακόκκινο. Το αίμα έρεε άφθονο. Έχοντας αποκρούσει την απελπισμένη τουρκική αντεπίθεση οι Αυστριακοί εγέρθηκαν και με γυμνά τα σπαθιά και προτεταμένες τις ξιφολόγχες επιτέθηκαν με τη σειρά τους. Οι Τούρκοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν. Όρμησαν προς τη γέφυρα και παρασύροντας όποιον βρισκόταν απέναντι τους προσπάθησαν να περάσουν απέναντι. Ελάχιστοι το κατόρθωσαν. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο μεγάλος βεζίρης.

Η μάχη συνεχίστηκε ως τις 22:00 το βράδυ. Ελάχιστοι αιχμάλωτοι συνελήφθησαν καθώς, όπως ο ίδιος ο Ευγένιος ανέφερε «οι στρατιώτες, οργισμένοι καθώς ήταν, δεν λυπήθηκαν κανέναν και έσφαξαν όποιον έπεφτε στα χέρια τους, παρά τα χρήματα που τους πρόσφεραν οι Τούρκοι πασάδες». Περισσότεροι από 30.000 Τούρκοι κείτονταν νεκροί στην όχθη του ποταμού. Ωστόσο το μέγεθος τη νίκης μόλις την επόμενη ημέρα έγιναν εμφανή, όταν οι νικητές πέρασαν στην απέναντι όχθη του ποταμού. Μέσα στον ποταμό επέπλεαν χιλιάδες τουρκικά κουφάρια.

Το πεζικό του υπερφίαλου σουλτάνου είχε κυριολεκτικά αφανιστεί. Ο «γενναίος» σουλτάνος το είχε ήδη βάλει στα πόδια μαζί με τους ιππείς τους, εγκαταλείποντας πίσω του το πυροβολικό και τα μεταγωγικά του, περιλαμβανομένων και των αμαξών των φορτωμένων με αλυσίδες. Στο τουρκικό στρατόπεδο βρέθηκαν 3.000.000 τουρκικά νομίσματα και κυριεύθηκαν 9.000 άμαξες, 21.000 ζώα και επτά ιππουρίδες. Αντίθετα ο στρατός του Ευγένιου θρήνησε 300 μόνο νεκρούς και 1.800 τραυματίες. Ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος.

πηγή:https://www.history-point.gr/lt-div-gt-i-megali-ton-toyrkon-sfagi-dekades-chiliades-nekroi-ston-oyggriko-kampo-lt-div-gt

Τα Διπλά Βιβλία με τους αρμόδιους και επιτήδειους ψεύτες -

 

Υπτγός ε.α. Ιωάννης Δεβούρος

Πρέπει να υπάρχει ειλικρίνεια, ανάμεσα στα μεγάλα λόγια και στην ζωή και η ειλικρίνεια μετριέται με τις πράξεις!

Διαφορετικά τι να τον κάνεις τον αρμόδιο και υπεύθυνο δάσκαλο, που από καθ’ έδρας μαγεύει το ακροατήριο, αλλά όταν ψωνίζει στη λαϊκή αγορά, απαιτεί ζύγι και στο σέλινο.
«Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις, είπε ο Μέγας Αλέξανδρος στον Αριστοτέλη. Φράση που χρησιμοποιούμε για κάποιον που συμβουλεύει τους άλλους να κάνουν κάτι και ο ίδιος κάνει το αντίθετο.
Τα διπλά βιβλία δεν κρύβονται μόνο στα συρτάρια των γραφείων, αλλά πολύ περισσότερο μέσα στις συμπεριφορές. Για τον λόγο αυτό, οι μπασμένοι στο νόημα, παίρνουν τα μέτρα τους. Αντί «να έρθεις να κουβεντιάσουμε», σου λένε «να έρθεις να λογαριαστούμε».
Να μετρηθούμε δηλαδή στα λόγια και τις πράξεις!
Είναι να κλαίς και να γελάς, με τους αρμόδιους επιτήδειους ψεύτες, που έχουν τσακωθεί με την αλήθεια και όμως κουνάνε το δάχτυλο και δίνουν συμβουλές!
Είναι επίσης δεδομένο, ότι για να είναι καθαρές οι κουβέντες, πρέπει να είναι καθαρές και ανάλογες οι πράξεις!
Η αδιαφάνεια και η μεθόδευση των εξελίξεων δημιουργούν πάντα ανησυχία και έντονο προβληματισμό!!!
Η εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο χώρο των ΕΔ, το τελευταίο χρονικό διάστημα, οξύνεται περαιτέρω με τα θέματα των Στρατιωτικών Νοσοκομείων, τα οποία αναδύονται στην επικαιρότητα.
Η «του ενός ανδρός αρχή», ίσχυε την εποχή του Βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ, μέχρι το 1715, στο Βασίλειο της Γαλλίας. Δεν είναι δυνατόν να εφαρμόζεται στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία της Ελλάδος, εν έτει 2024!

Δεκεμβριανά 1944: - Η ξεχασμένη καθοριστικής σημασίας μάχη του Πειραιά

 Eξ όσων γνωρίζω ο μόνος ιστοριογράφος που αναφέρεται διεξοδικά στη μάχη του Πειραιά είναι ο Γεώργιος Χ. Κατσιμήτρος -γιός του ηρωικού στρατηγού του αλβανικού έπους- στο έργο του «Η μάχη των Αθηνών» (Αθήνα 1970). Κι όμως, η μάχη του Πειραιά ήταν καθοριστικής σημασίας για την έκβαση της μάχης των Αθηνών, διότι ο έλεγχος των στρατηγικών σημείων του θα διευκόλυνε ή αντιθέτως θα εμπόδιζε σημαντικά την αποβίβαση των βρετανικών δυνάμεων που ερχόταν από το μέτωπο της Ιταλίας.

Ως γνωστόν, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, έχοντας ξεκάθαρη στρατηγική, έκρινε πως μια ενδεχόμενη πτώση των Αθηνών στα χέρια των κομμουνιστών θα έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες από τυχόν καθυστερήσεις στο ιταλικό μέτωπο. Έτσι, παρέκαμψε τις σχετικές αντιρρήσεις του στρατάρχη Αλεξάντερ -ανώτατο διοικητή των επιχειρήσεων Μεσογείου- με την αφοπλιστική φράση «τι να την κάνω την Μπολόνια, άμα έχω χάσει την Αθήνα».

Το μεσημέρι της 11η Δεκεμβρίου έφτασε στην Αθήνα ο στρατάρχης Αλεξάντερ, μαζί με τον υπουργό Μεσογειακών υποθέσεων Χάρολντ Μακ Μίλαν. Μάλιστα το τεθωρακισμένο όχημα που τους μετέφερε από το αεροδρόμιο του Ελληνικού (Χασάνι) στην πρωτεύουσα εβλήθη στη Λεωφόρο Συγγρού. Σε σύσκεψη που έγινε, έδωσε στον στρατηγό Σκόμπι συγκεκριμένες οδηγίες για το επόμενο χρονικό διάστημα μέχρι της αφίξεως των βρετανικών δυνάμεων. Συγχρόνως, με επείγον σήμα του, διέταξε την 4η βρετανική μεραρχία που βρισκόταν στην Ιταλία να μετακινηθεί στην Ελλάδα, για να εκκαθαρίσει τον Πειραιά και να αποκαταστήσει την επικοινωνία των Αθηνών με το λιμάνι και το αεροδρόμιο.

Αλλά πώς είχε διαμορφωθεί η κατάσταση στον Πειραιά; Όπως γράφει ο Γ.X. Κατσιμήτρος «εντός της ημέρας της 4ης Δεκεμβρίου ολόκληρος η πόλις του Πειραιώς περιήλθεν υπό τον πλήρη έλεγχο των κομμουνιστών, τα μόνα δε σημεία τα οποία διετηρούντο εις χείρας εθνικών δυνάμεων ήσαν το μέγαρον Βάττη, ένθα η Ναυτική Διοίκησις Πειραιώς και η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, όπου το αρχηγείον του ελληνικού στόλου. Η τελευταία απετέλει δια τους ελασίτας τον κύριον αντικειμενικόν στόχον».

Όλα τα αστυνομικά τμήματα του Πειραιά είχαν καταληφθεί από τους ενόπλους του ΕΛΑΣ και οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στο Άσυλο της Κοκκινιάς όπου και δολοφονήθηκαν. (Στην Κοκκινιά δρούσε το τρίδυμο των εκτελεστών της ΟΠΛΑ, του Αυγέρη, του Μονέδα και του Μπουρδή οι οποίοι, σύμφωνα με το κατηγορητήριο που συντάχθηκε τον Μάρτιο του 1945, βαρύνονταν με 400 δολοφονίες κατά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά. Εκτελέστηκαν το 1947 και σήμερα μνημονεύονται ως «μάρτυρες» του ΚΚΕ. )

Η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων δέχθηκε σφοδρή επίθεση από τις 4 Δεκεμβρίου 1944, αλλά οι αξιωματικοί και οι ναύτες, αν και περικυκλωμένοι από την ξηρά, αντιστάθηκαν κρατώντας τις θέσεις τους, κάτι που αποδείχθηκε ιδιαίτερα σημαντικό στη συνέχεια. Στο Μέγαρο Βάττη οι αμυνόμενοι και αυτοί άντεξαν στις επιθέσεις των ελασιτών και με τη βοήθεια της κορβέτας «Σταχτούρης» αποκατέστησαν την επαφή με τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, δημιουργώντας έτσι ένα συμπαγές αμυντικό μπλοκ.

Στις 9 και στις 10 Δεκεμβρίου άρχισαν να αποβιβάζονται τα πρώτα τάγματα των βρετανικών δυνάμεων στην προβλήτα των Ναυτικών Δοκίμων και ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση της αποβίβασης στις 11 Δεκεμβρίου. Κύριος στόχος αυτών των δυνάμεων ήταν η εκκαθάριση της χερσονήσου της Καλλιπόλεως και ο πλήρης έλεγχος της περιοχής της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων.

Στις 15 Δεκεμβρίου η αντίσταση του 6ου Συντάγματος Πειραιώς του ΕΛΑΣ είχε καμφθεί και έτσι άνοιξε ο δρόμος για την ανάβαση της οδού Συγγρού και την εκκαθάριση των συνοικιών που βρισκόταν στο αριστερό και στο δεξιό πλευρό της. Πάντως, αν στις 4 Δεκεμβρίου έπεφταν το Μέγαρο Βάττη και η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων η πορεία των μαχών στην Αθήνα πιθανόν να είχε άλλη εξέλιξη.

Έτσι είναι απορίας άξιον γιατί αυτές οι σημαντικές μάχες έχουν περιπέσει στην ιστορική αφάνεια.

ΠΗΓΉ: https://www.liberal.gr/politiki/dekembriana-1944-i-xehasmeni-mahi-toy-peiraia

Καταπέλτης ο Δνων Σύμβουλος Ε.Α.Α.Σ για το 417 ΝΙΜΤΣ: «Άκουσον – Άκουσον….. για την κατάντια του 417 ΝΙΜΤΣ» : - Ο «Διοικητής» με τον παχυλό μισθό και ο εποτεύων σκιώδης Διοικητής!!

 Γράφει ο 

Άνχης (ΑΣ) ε.α. Χρήστος Χρηστίδης, 

Δνων Σύμβουλος Ε.Α.Α.Σ. 

Το πολύπαθο 417 Νοσηλευτικό Ίδρυμα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού αφού πρώτα έχασε το «417» τώρα χάνει και την Στρατιωτική του υπόσταση. 

Με το άρθρο 37 του Ν. 5157/2024 / ΦΕΚ 187 Α’ που πρόσφατα ψηφίστηκε, παρά τις αντιδράσεις της ΕΑΑΣ αλλά και άλλων φορέων, στο ΝΙΜΤΣ δύναται να τοποθετηθεί «Διοικητής» πλέον – αντικαθιστώντας τον όρο «Γενικός Διευθυντής» - πρόσωπο που ΔΕΝ έχει καμία σχέση με τις ΕΔ. 

Ο «Διοικητής» μάλιστα, αν δεν είναι Στρατιωτικός θα αμείβεται με παχυλό μισθό και σίγουρα μεγαλύτερο από τον μισθό που ελάμβανε αν ήταν συνάδελφος. 

Πέραν όμως της καταχρηστικής νομοθετικής ενέργειας του κ. ΥΕΘΑ που εποπτεύει το συγκεκριμένο ΝΠΔΔ, άλλαξε και η σύνθεσή του ως προς τον αριθμό εισάγοντας από το «παράθυρο» και δύο εγνωσμένης αξίας πολίτες της ΑΠΟΛΥΤΟΥ επιλογής του κ. Υπουργού. 

Έτσι ο Υπουργός από ψιλή εποπτεία ασκεί πλέον Διοίκηση στο 417 ΝΙΜΤΣ έχοντας την απόλυτη πλειοψηφία στο ΔΣ/ΝΙΜΤΣ αφού πλέον των μισών μελών διορίζονται κατ’ απόλυτη επιλογή του ιδίου. Συγχαρητήρια κ. Δένδια για την ανάληψη καθηκόντων σκιώδους Διοικητή του Νοσοκομείο που ιδρύθηκε και στηρίχθηκε επί σειρά ετών από τις εισφορές τόσο των ε.ε όσο και των ε.α στελεχών του ΣΞ, της ΠΑ και της ΕΛ.ΑΣ. 

Κραυγαλέα και ασχολίαστη δεν μπορεί να μείνει η πρόβλεψη στο νέο Ν. 5157/2024 / ΦΕΚ 187 Α’, άρθρο 37 για την κατάργηση της «προτάσεως» που πρέπει να γίνει από το ΔΣ/ΝΙΜΤΣ με βάση τον παλαιό Α.Ν. 1137/1946, για τον Διοικητή που θα τοποθετηθεί από τον κ. ΥΕΘΑ με ΦΕΚ και η μετατροπή της σε απλή «γνώμη», λες και τα πρόσωπα που απαρτίζουν το συγκεκριμένο όργανο είναι γνωμοδοτικά όργανα και όχι συγκροτημένο Διοικητικό Συμβούλιο που λαμβάνει αποφάσεις.

Και δεν φτάνει αυτή η απαξίωση του ΔΣ ενός ΝΠΔΔ αλλά διαβάζοντας το Ν.5062/2023/ ΦΕΚ 183 Α’ περί «Επιλογής Διοικήσεων στο Δημόσιο Τομέα» - Νόμος που ψηφίστηκε πρόσφατα από την παρούσα Κυβέρνηση για να υπηρετήσει τη διαφάνεια, όπως η αιτιολογική έκθεση του Νόμου αναφέρει ρητά – διαπιστώνουμε την πλήρη αδιαφορία για τα όσα αναφέρει λεπτομερώς. 

Συγκεκριμένα και για την οικονομία του χώρου αλλά και του χρόνου του αναγνώστη, ο παραπάνω νόμος περιγράφει ότι για την πλήρωση της θέσεως του Διοικητή του 417 ΝΙΜΤΣ αλλά και των λοιπών προστιθέμενων μελών του ΔΣ ούτε πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος υπάρχει από το επισπεύδον Υπουργείο, ούτε φυσικά τηρούνται τα χρονικά όρια των τριών μηνών δημόσιας ανακοίνωσης της πρόσκλησης νωρίτερα από τη λήξη της θητείας του προηγούμενου Διοικητή και φυσικά ούτε τα προαπαιτούμενα προσόντα συμμετοχής στη διαδικασία επιλογής ενός εκάστου των ενδιαφερομένων. 

Η διάσημη ρήση του Κικέρωνα «Ο tempora ο mores» που μεταφράζεται ως «Ω καιροί, ω ήθη» έχει απόλυτη εφαρμογή στις παραπάνω διαδικασίες αφού πλέον μιλάμε για «ιδιοκτησιακό» καθεστώς μαγαζιού γωνία που λέμε και στην καθομιλουμένη. Διορίζω τα μισά και πλέον μέλη του ΔΣ ενός ΝΠΔΔ που η αντικειμενική του αξία είναι τεραστία και μόνο ως ακίνητο αν εκληφθεί, τοποθετώ το Διοικητή με πρόσωπο που αναδύθηκε από τα «συρτάρια» του γραφείου μου και στη συνέχεια το σερβίρω στους δικαιούχους ως κύριο μενού και ….. άσ’τους αυτούς να παραπονούνται για την κατάντια του Νοσοκομείου.

 Νομίζω ότι όλες οι ενέργειες είναι σύμφωνες με το γενικότερο πνεύμα διαφάνειας και αξιοκρατίας το οποίο εξήγγειλε, διαφημίζει και υπεραμύνεται ο κ. Πρωθυπουργός απλά μάλλον έπρεπε να εξαιρέσει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, γιατί εκεί άλλος «Θεός» υπάρχει. 

Αγαπητοί συνάδελφοι, 

Παρότι οι ευθύνες μας για την απαξίωση του ΝΙΜΤΣ είναι τεράστιες αφού από τις 400 κλίνες περίπου που διαθέτει μόνο το 15% καλύπτεται από δικαιούχους, ποσοστό που το καθιστά οικονομοτεχνικά προβληματικό, μου είναι αδύνατο να πιστέψω τα όσα κυριολεκτικά γίνονται πίσω από την πλάτη μας, χωρίς καμία ενημέρωση των θεσμικών Ενώσεων που εκπροσωπούν το σύνολο των ε.α στελεχών των ΕΔ, χωρίς καμία συνεργασία και με παντελή έλλειψη διαλόγου. 

Αίσθηση οργής και αγανάκτησης μου προκαλεί η στάση του νυν Προέδρου του ΜΤΣ και ΝΙΜΤΣ– εκλεκτού του κ. Υπουργού –ο οποίος άλλα έλεγε στην 9ετή θητεία του ως μέλος του ΔΣ/ΕΑΑΣ και μετά τον διορισμό του στο ΜΤΣ, μετέβαλε την στάση του προς ζημία των ε.α. συναδέλφων.  

Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω αφού όλοι πλέον έχουμε καταλάβει ότι το ΝΙΜΤΣ οδηγείται πλέον εκτός των κόλπων των ε.α Στρατιωτικών και οδεύει προς …… άγνωστη κατεύθυνση. Επ’ ωφελεία μας ή όχι δεν είμαι σε θέση να το αξιολογήσω αφού ΔΕΝ συμμετέχω σε διεργασίες, συζητήσεις και πολλώ δε μάλλον σε αποφάσεις που αφορούν το μέλλον του Νοσοκομείου μας. 

Το μόνο που μπορώ είναι, μέσα από την αρθρογραφία μου, να ενημερώνω, να συνεγείρω και να προβληματίζω όσους μπουν στον κόπο να με διαβάσουν για να μην επικαλούνται την άγνοια, όταν τα χειρότερα …… έλθουν.

Υπουργός Οικονομικών: - Επίδομα ιδιαίτερων συνθηκών εργασίας και επικινδυνότητας - 100 ευρώ μηνιαίως σε 153.240 στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, και των Σωμάτων Ασφαλείας

 Από το Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:

Κατάργηση προμηθειών για πληρωμές λογαριασμών, δραστική μείωση έως και 80% των προμηθειών μεταφοράς χρημάτων μεταξύ τραπεζών, διπλασιασμός του ΕΝΦΙΑ για κλειστά οικιστικά ακίνητα που διαθέτουν οι τράπεζες και οι servicers ώστε να διοχετευθούν στην αγορά και ευκολότερη πρόσβαση στον δανεισμό μέσω της εξάλειψης των περιορισμών στη χρηματοδότηση από τις Εταιρίες Παροχής Πιστώσεων, περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, στις πρωτοβουλίες της Κυβέρνησης για τον περιορισμό των τραπεζικών προμηθειών και την ενίσχυση του ανταγωνισμού στον τραπεζικό κλάδο. Παράλληλα, οι τράπεζες προχωρούν οικειοθελώς στην διάθεση 100 εκατ. ευρώ για την ανακατασκευή σχολείων και 100 εκατ. ευρώ για την δημιουργία του Φορέα Απόκτησης και Επαναμίσθωσης Ακινήτων που στόχο έχει την προστασία των κατοικιών των ευάλωτων πολιτών. Το κόστος των παρεμβάσεων από την μείωση ή εξάλειψη των τραπεζικών προμηθειών ανέρχεται στα 150 εκατ. ευρώ κάθε έτος, ποσό που μεταφράζεται σε αντίστοιχη ανακούφιση των πολιτών. Η ψήφιση της διάταξης για τις μειώσεις στις τραπεζικές προμήθειες θα γίνει εντός Δεκεμβρίου και θα εφαρμοστεί σε ένα μήνα από την ψήφιση.

• Παράλληλα, όπως επίσης ανακοίνωσε εχθές ο Πρωθυπουργός, επεκτείνεται η απαλλαγή συμμετοχής στη φαρμακευτική δαπάνη σε επιπλέον 132.000 χαμηλοσυνταξιούχους που πληρούν τα ίδια εισοδηματικά κριτήρια των πρώην δικαιούχων ΕΚΑΣ. Το μέτρο αυτό έχει δημοσιονομικό κόστος 23 εκατ. ευρώ. Έτσι, το συνολικό πλήθος των χαμηλοσυνταξιούχων που δικαιούνται απαλλαγή από την φαρμακευτική δαπάνη αυξάνεται 179.000 σε 310.000 με συνολικό κόστος 55 εκατ. ευρώ, με εφαρμογή από τις αρχές του έτους.
• Αναγνωρίζεται η επικινδυνότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Σε αυτό το πλαίσιο, το επίδομα ιδιαιτέρων συνθηκών εργασίας αναμορφώνεται σε «επίδομα ιδιαίτερων συνθηκών εργασίας και επικινδυνότητας» και προσαυξάνεται κατά 100 ευρώ μηνιαίως, με εφαρμογή από 1/7/2025. Αφορά 153.240 στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, της ΕΛΑΣ, του Λιμενικού και της Πυροσβεστικής. Το ετήσιο κόστος ανέρχεται σε 184 εκατ. ευρώ πλέον εργοδοτικών εισφορών και η επιβάρυνση για το 2025 είναι 92 εκατ. πλέον ασφαλιστικών εισφορών.