Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2023

Ζήλωσε δόξα Κατρούγκαλου ο Χατζηδάκης!


 

Η νέα ρύθμιση για τους ελεύθερους επαγγελματίες που φέρνει ο Χατζηδάκης πρόκειται στην πραγματικότητα για μία γενίκευση του “φόρου επιτηδεύματος” σε όλες τις κατηγορίες και για αυτό ξεσήκωσε αντιδράσεις.

Ο υπουργός Οικονομίας Κωνσταντίνος Χατζηδάκης διαρρηγνύει τα ιμάτια του –  ορθώς – ότι «οι επιχειρηματίες στην Ελλάδα ζουν με λιγότερα (ΣΣ: δηλούμενα στην Εφορία) εισοδήματα από τους υπαλλήλους τους»! Τα δημόσια έσοδα από τη φορολόγηση τους αντιστοιχούν στο 0,8% του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος έναντι 2,1% των εργαζομένων. Ευλόγως, αφού οι αυτοαπασχολούμενοι (αν και περισσότεροι εν Ελλάδι απ’ ό,τι στην Ευρώπη)  είναι λιγότεροι των υπαλλήλων. Το ζήτημα δεν είναι εκεί, αλλά ότι περισσότεροι επιτηδευματίες δηλώνουν 10.000 ευρώ καθαρό ετήσιο εισόδημα – κάτω του ορίου της φοροαπαλλαγής. Προφανώς φοροδιαφεύγουν, αφού η οργανωτική δομή της φορολογικής διοίκησης το επιτρέπει.

Τώρα, με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, καθιερώνεται τεκμαρτό φορολογητέο εισόδημα που ξεκινάει από 11.000 ευρώ και φθάνει στις 14.000 περίπου, κατά περίπτωση. Μικροέμποροι, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, τεχνίτες, οικοδόμοι, οικονομολόγοι και λογιστές θα κληθούν να πληρώσουν 1.182.4 ευρώ ετήσιο φόρο, ενώ οι νεαροί δικηγόροι, αναλόγως επαγγελματικών κριτηρίων και τόπου ασκήσεως του επαγγέλματος, περί τα 1.752 ευρώ, μαζί με το “τέλος επιτηδεύματος”.

Δικαίως ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Δημήτρης Βερβεσός διαμαρτύρεται ότι ο νόμος Χατζηδάκη είναι χειρότερος εκείνου του Κατρούγκαλου, που θεωρείται το σοβαρότερο αίτιο καταψηφίσεως του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές – και αυτό πρέπει να το προσέξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εν όψει των Ευρωεκλογών τον προσεχή Ιούνιο. Διότι όπως ο “πεινασμένος καρβέλια βλέπει”, έτσι και ο απένταρος τιμωρεί με την ψήφο του τους φορομπήχτες

Ο κ. Χατζηδάκης προτείνει ρήτρα διαφυγής για τους δηλωμένους αρρώστους, σπουδαστές, φυλακισμένους και τους ανέργους. Αυτοί θ’ απαλλάσσονται της φορολογίας, αλλά φέρουν το βάρος της αποδείξεως όπως ανήκουν στις αφορολόγητες ομάδες. Ίδωμεν! Οι εργαζόμενοι στην “μαύρη εργασία” (λαθρομετανάστες, ντελιβεράδες κλπ) με μικρότερο φορολογητέο εισόδημα, θα φορολογούνται τεκμαρτώς και μετά θα προσφεύγουν στην αρμόδια υπηρεσία επιλύσεως φοροδιαφορών, που θα τους κάνει έλεγχο, όχι μόνο για την ετησία χρήση, αλλά και για τα περασμένα έτη. Το ίδιο θα ισχύει για επαγγελματίες με μπλοκάκι και για τις εξατομικευμένες υπηρεσίες (ονόματα παραλείπονται). Γραφειοκρατικώς δύσκολο…

Το έχουμε ξαναδεί το έργο…

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Η νέα ρύθμιση πρόκειται στην πραγματικότητα για μία γενίκευση του “φόρου επιτηδεύματος” σε όλες τις κατηγορίες ελευθέρων επαγγελματιών και για αυτό ξεσήκωσε διαμαρτυρίες που μπορούν να φθάσουν μέχρις πανελλαδικών απεργιών ολοκλήρων κλάδων, όπως των εστιατόρων, των μικροξενοδόχων, μικροεισαγωγέων και επ’ ευκαιρία εξαγωγέων κλπ. Χωρίς να λογίζεται ο επιχειρηματικός μισθός ως δαπάνη της επιχειρήσεως (παρά μόνον για την ασφαλιστική εισφορά στο ΕΦΚΑ ) η νέα φορολογική επιβάρυνση των επιτηδευματιών μπορεί να γίνει και δυσβάστακτη.

Θα καθιερωθεί άλλο ένα περίπλοκο κι εν πολλοίς άδικο φορολογικό σύστημα εξ αφορμής μιας δικαίας υποθέσεως, της μεγάλης απώλειας δημοσίων εσόδων από ελευθέρους επιτηδευματίες, που όμως υποχρεούνται σε προκαταβολή φόρου εισοδήματος 80%. Εάν ήταν απολύτως ειλικρινείς, θα πέθαιναν εξ ασιτίας κατά την έναρξη του επαγγέλματος τους! Το ζήτημα όμως είναι άλλο: Τί θα εισπράξει επιπλέον ο κ. Χατζηδάκης, όταν όλοι οι επαγγελματίες βγουν στην ανεργία;

Ανέκδοτο, αντί επιλόγου

Σχετικώς ένα επίκαιρο ανέκδοτο: Ένας σουλτάνος κάλεσε τον Νασρεντίν Χότζα στο σαράϊ και του είπε:

  • «Δεν αντέχω άλλο να μην πληρώνουν φόρους οι τεμπέληδες. Τους επέβαλα χαράτσι. Τράβα στο Τεμπελχανιό να δεις τι κάνουν».

Ο Χότζας πήγε κι όταν επέστρεψε στο σαράϊ, είπε στον σουλτάνο.

  • «Παντισάχ, σε βρίζουν και σε καταριούνται οι τεμπελχανάδες».
  • «Αν έτσι είναι», είπε ο σουλτάνος, «θα τους βάλλω κι υποχρεωτική εισφορά για την συντήρηση του Τελμπεχανιού. Σύρε, τώρα Χότζα μου να μάθεις πώς το βλέπουν οι ένοικοι».

Ο Χότζας πήγε κι όταν γύρισε περίφροντις, ανέφερε στον σουλτάνο:

  • «Πολυχρονεμένε μου αφέντη, ούτε φωνή μήτε διαμαρτυρία στο Τεμπελχανιό για τη νέα φορολογία. Αλλ’ αυτό δεν είναι το πρόβλημα».
  • «Ποιο είναι;» ρώτησε ο σουλτάνος.
  • «Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν θα πληρώσει το χαράτσι .Γιατί όλοι βγήκαν στην ανεργία», είπε ο Χότζας.


πηγή:https://slpress.gr/oikonomia/zilose-doxa-katrougkalou-o-xatzidakis/

Πώς ο Κίσινγκερ έλυσε τα χέρια των Τούρκων κατά την εισβολή στην Κύπρο


 



Ο Κίσινγκερ προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο: Προσπαθούσε να κρατήσει τον Μακάριο έξω από το παιχνίδι και ακόμα πιο σημαντικό, υπεστήριζε την Εθνική Φρουρά, ενώ η τελευταία είχε ηγηθεί του πραξικοπήματος.

Το τηλέφωνο του Κίσινγκερ (ένα από τα αγαπημένα του διπλωματικά εργαλεία) είχε πάρει φωτιά τις ημέρες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Σε ένα αποκαλυπτικό σχόλιο σχετικά με την μεθοδολογία του, ο Βρετανός πρέσβυς στην Ουάσιγκτον, Ραμσμπόθαμ, ύστερα από τηλεφωνική συνομιλία με τον Κίσινγκερ στις 17 Ιουλίου, έγραψε: «Η συζήτηση με τον Κίσινγκερ προφανώς δεν κατεγράφη στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, και δεχθήκαμε το μάλλον περίεργο αίτημα να μεταφέρουμε τα κεντρικά της σημεία στον Σίσκο [τον Αμερικανό Υφυπουργό Εξωτερικών, ο οποίος επρόκειτο να επιδοθεί σε μια φρενήρη κούρσα από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα, σβήνοντας φωτιές] πριν αυτός αναχωρήσει για Λονδίνο…

»Φοβούμαι ότι είναι πολύ πιθανόν, δεδομένων των ιδιόμορφων μεθόδων εργασίας του Κίσινγκερ, να μην καταγράψει την τηλεφωνική συνομιλία που έχει με τον Υπουργό Εξωτερικών. Ως εκ τούτου ελπίζω να μπορείτε να μου στείλετε το συντομότερο δυνατόν με τηλεγράφημα τα κυριότερα σημεία της συνομιλίας … ειδάλλως, όσο απίθανο και αν φαίνεται, φοβούμαι ότι θα κινδυνεύσει τόσο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ όσο και η Πρεσβεία αυτή να εργάζονται στα τυφλά με όλους τους παρεπόμενους κινδύνους να προκληθεί σύγχυση και παρεξηγήσεις».

Αυτό καταδεικνύει τον κίνδυνο που ενέχουν οι προσωπικές ενέργειες στη διπλωματία· ο Κίσινγκερ, όχι μόνο δεν είχε σπουδάσει διπλωματία, αλλά συχνά παρέκαμπτε τους προσήκοντες διαύλους επικοινωνίας, με αποτέλεσμα να συσκοτίζει ακόμα και τα δικά του, ιδιωτικώς συμπεφωνημένα σχέδια. Παρ’ όλα αυτά, η ως άνω τηλεφωνική επικοινωνία είναι αυτή που αποκαλύπτει τα μυστικά σχέδια του Κίσινγκερ:

«Ο Κίσινγκερ έμοιαζε παραξενεμένος ως προς το γιατί εργαζόμασταν τόσο γρήγορα και στηρίζοντας τόσο απόλυτα τον Μακάριο… ήταν σίγουρα λάθος να δεσμευθούμε τώρα με τον Μακάριο και με τον τρόπο αυτό να περιορίσουμε τις επιλογές μας, δεδομένου ότι δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι ο Μακάριος θα επέστρεφε στην εξουσία. Τον Κίσινγκερ επίσης απασχολούσε η γραμμή την οποία υιοθετούσαμε σχετικώς με την αποχώρηση των Ελλήνων αξιωματικών από την Εθνική Φρουρά. Όποιο ρόλο και αν είχαν παίξει, τουλάχιστον είχαν λειτουργήσει ως δύναμη κατά της κομμουνιστικής διεισδύσεως στην Κύπρο. Ο Κίσινγκερ υποψιαζόταν ξεκάθαρα ότι αν ο Μακάριος επέστρεφε στην εξουσία υπ’ αυτές τις συνθήκες, δεν θα δίσταζε να θεωρήσει τους Ρώσους [sic] σωτήρες του και να επιτρέψει στο ήδη αρκετά ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα να αποκτήσει περαιτέρω δύναμη… ήλπιζε ότι θα συμφωνούσαμε να παίξουμε σε πιο αργούς ρυθμούς».

Το παιχνίδι με τον χρόνο

Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι ο Κίσινγκερ προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο· προσπαθούσε να κρατήσει τον Μακάριο έξω από το παιχνίδι· και ακόμα πιο σημαντικό, υπεστήριζε την Εθνική Φρουρά, ενώ η τελευταία είχε ηγηθεί του πραξικοπήματος. Διαφώνησε με τη βρετανική άποψη ότι θα έπρεπε να αποσυρθούν οι Έλληνες αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς. Εδώ, ο λόγος ήταν ξεκάθαρος: Ήθελε να δώσει στην Τουρκία μια δικαιολογία για να εισβάλει. Όλως περιέργως, αντιθέτως προς το ΥΕΚ το οποίο ήταν της απόψεως ότι ο Μακάριος εκτός Κύπρου μπορεί να προσέγγιζε την Σοβιετική Ένωση, ο Κίσινγκερ προφανώς πίστευε το ακριβώς αντίθετο, ήτοι ότι εάν ο Μακάριος επέστρεφε στην εξουσία, θα θεωρούσε τη Σοβιετική Ένωση σωτήρα του. Το αν ο Κίσινγκερ πράγματι πίστευε κάτι τέτοιο ή εάν χρησιμοποιούσε το επιχείρημα της “κομμουνιστικής απειλής” προκειμένου να παρατείνει την κρίση, επαφίεται στην κρίση του αναγνώστη. Σε κάθε περίπτωση, είχε φτάσει να έχει ξεκάθαρες αμφιβολίες για τον Σαμψών και ευχόταν, στη θέση του Μακαρίου, να αναλάβει ο Κληρίδης (ο πρόεδρος του κυπριακού Κοινοβουλίου).

Όλα αυτά συνέβησαν ενώ η Τουρκία προετοιμαζόταν προκλητικώς να εισβάλει στην Κύπρο, άνευ τριμερών συνομιλιών. Οι τακτικές καθυστερήσεως του Κίσινγκερ πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την εισβολή, τονίζονται με περίεργο τρόπο σε μήνυμα που απέστειλε στον Κάλαχαν αμέσως μετά την τουρκική απόβαση τη νύχτα της 19ης προς 20η Ιουλίου:«[…] ορίστε το μήνυμα για το οποίο συζητήσαμε. Είναι για το λεύκωμά σας. Ήμουν έτοιμος να σας το στείλω, όταν οι Οθωμανοί φίλοι μας ξέκοψαν… είναι ουσιώδους σημασίας να εργασθούμε στενά από κοινού σε όλο αυτό το εγχείρημα ούτως ώστε να μην ενεργοποιήσουμε κάποια αλυσιδωτή αντίδραση πριν αποκτήσουμε μια ξεκάθαρη άποψη του τί θέλουμε να επιτύχουμε… εάν δεχθούμε έξωθεν πίεση προκειμένου να επιστρέψει ο Μακάριος στην εξουσία, το μόνο που θα επιτύχουμε είναι παγίωση του καθεστώτος των Αθηνών» .

Πέραν των προφανών τακτικών καθυστερήσεως, το επιχείρημα ότι η επιστροφή του Μακαρίου θα «παγίωνε το καθεστώς των Αθηνών» είναι ιδιαιτέρως παραπειστικό, δεδομένου ότι θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί εξ ίσου ότι η επιστροφή του Μακαρίου θα επιτάχυνε την πτώση του καθεστώτος. Σε κάθε περίπτωση, πρώτον ο Κίσινγκερ δεν αιτιολόγησε την άποψή του, και δεύτερον το καθεστώς βρισκόταν ούτως ή άλλως στα πρόθυρα της καταρρεύσεως, ανεξαρτήτως της θέσεως του Μακαρίου. Για την ακρίβεια, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (“εξόριστος” στο Παρίσι) μάλλον είχε ήδη αρχίσει τις προετοιμασίες για την επιστροφή του στην Αθήνα.

Ελευθερία κινήσεων στην Άγκυρα

Δύο ημέρες μετά την τουρκική εισβολή, ο Κίσινγκερ περιέργως εξακολουθούσε να κάνει ό,τι μπορεί για να αφήσει στις τουρκικές δυνάμεις όσο χώρο ήθελαν για να κινηθούν και να επιτεθούν άνετα: Στις 22 Ιουλίου τηλεφώνησε στον Κάλαχαν στις 5.00 το πρωί (ώρα Γκρήνουιτς), μόλις εννέα ώρες πριν την παραίτηση Σαμψών, για να πει ότι οι Αμερικανοί δεν ήθελαν τον Σαμψών μέχρι τέλους αλλά ότι πριν του γυρίσουν την πλάτη ήθελαν να δουν «τη συνολική εικόνα» . Ακόμα πιο σκανδαλωδώς, όταν ο Ραμσμπόθαμ ρώτησε τον Κίσινγκερ στις 23 Ιουλίου «πώς έβλεπε τις επόμενες κινήσεις», ο τελευταίος απάντησε ότι θα ήθελε να χρονοτριβήσει, έως ότου μπορέσει να δει ξεκάθαρα πώς θα διαμορφωνόταν η ισορροπία των δυνάμεων.

Μέχρι εκείνο το σημείο, πέραν των όποιων διαφορετικών απόψεων ως προς το στάτους του Μακαρίου, η βρετανική κυβέρνηση ήταν συντονισμένη με τον Κίσινγκερ: ο Ραμσμπόθαμ είπε στον Κίσινγκερ ότι η προσέγγιση της βρετανικής κυβερνήσεως (στην επικείμενη διάσκεψη της Γενεύης) ήταν παρόμοια με εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών . Ακόμα και επί του θέματος της επαναφοράς του Μακαρίου στην εξουσία, οι Βρετανοί δεν ενέμειναν στις θέσεις τους, ιδίως αφού ο Ύπατος Αρμοστής τους στη Λευκωσία είχε αναφέρει ότι οι σε τοπικό επίπεδο επιπτώσεις της επιστροφής του Μακαρίου στην Κύπρο στη θέση του προέδρου «θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνες». Η άποψη αυτή, φυσικά, είχε διατυπωθεί ενώ ο Σαμψών και η Εθνική Φρουρά τελούσαν ακόμη υπό έλεγχο. Παρ’ όλα αυτά οι Βρετανοί έδειχναν ευχαριστημένοι που κρύβονταν πίσω από τους Αμερικανούς.

Ως αποτέλεσμα της τακτικής χρονοτριβών του Κίσινγκερ, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις ήταν ελεύθερες να συνεχίσουν ανενόχλητες την προέλαση τους μετά την κατ’ επίφασιν κατάπαυση πυρός, που συνεφωνήθη να ισχύσει από τις 22 Ιουλίου. Για την τουρκική κυβέρνηση, και τον Κίσινγκερ, η κατάπαυση του πυρός ήταν μάλλον ακαδημαϊκού χαρακτήρα, και η τουρκική επίθεση εξακολούθησε ακόμη και κατά τη διάρκεια των αγγλο-ελληνο-τουρκικών συνομιλιών στη Γενεύη, από τις 25 έως τις 30 Ιουλίου. Στις 25 Ιουλίου, ο βρετανός Ύπατος Αρμοστής στη Λευκωσία, Όλιβερ, έδινε αναφορά σχετικώς με τις τουρκικές ενισχύσεις και την τουρκική εδραίωση σε διάφορες περιοχές, προσθέτοντας (ίσως με μια δόση αφελείας, δεδομένης της θέσεως του Κίσινγκερ), ότι «τα αποτελέσματα τόσο προκλητικών παραβιάσεων θα μπορούσαν να έχουν πολύ σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις». Ο πρέσβυς των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τάσκα, ήταν ήδη «πυρ και μανία με την Τουρκική διπροσωπία», περιγράφοντας την τουρκική συμπεριφορά ως «εξοργιστική», ιδίως μάλιστα αφού η τουρκική κυβέρνηση είχε καθυστερήσει υπέρμετρα να δώσει άδεια προσγειώσεως στο αεροσκάφος που επέβαινε ο Σίσκο, πετώντας προς την Άγκυρα.

Η προσωρινή συμφωνία που υπεγράφη στη Γενεύη προκειμένου να «παύσουν οι εχθροπραξίες» φαίνεται να υπήρξε απλώς θεωρητική για την τουρκική κυβέρνηση: Στις 4 Αυγούστου, μόλις τέσσερις ημέρες πριν το νέο γύρο συνομιλιών στη Γενεύη, ένας εξαγριωμένος Κάλαχαν έγραφε στον Ετσεβίτ: «Ενοχλούμαι όλο και περισσότερο από αναφορές προερχόμενες από διάφορες πηγές στην Κύπρο περί [ελληνοκυπρίων] χωρικών οι οποίοι απομακρύνονται δια της βίας από τα σπίτια τους στην περιοχή της Κερύνειας –η οποία βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων σας- και ότι οι άνδρες κρατούνται ως όμηροι… Σας διαβεβαιώ ότι η Κυβέρνηση της Α.Μ. θα εξακολουθήσει να ασκεί την επιρροή της προκειμένου να διασφαλίσει ότι αμφότερες οι κοινότητες τυγχάνουν ανθρωπιστικής αντιμετωπίσεως. Σε αντίθετη περίπτωση φοβούμαι ότι ο επόμενος γύρος στη Γενεύη δεν θα καταλήξει πουθενά»




πηγή:https://slpress.gr/ethnika/pos-o-kisingker-elise-ta-xeria-ton-tourkon-kata-tin-eisvoli-stin-kipro/

Καταπέλτης για το Επιτελικό Κράτος η Νικόλ Κυριακοπούλου: - Αίσχος. Ντρέπεται κι η ντροπή!! - Άθλιες οι συνθήκες προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024! -Χωρίς φώτα, τουαλέτες, διαδρόμους, στρώμα ..........!!


 



Λίγους μήνες πριν την Ολυμπιάδα στο Παρίσι αλλά και το Παγκόσμιο Κλειστού Στίβου, η Νικόλ Κυριακοπούλου αποκάλυψε τις συνθήκες προετοιμασίας της στο προπονητήριο του Αγίου Κοσμά, τονίζοντας πως για τρεις εβδομάδες δεν υπάρχει ούτε ρεύμα!

Στις αναρτήσεις που έκανε στα social media ανέφερε τα εξής:

«Η κατάντια του Αγίου Κοσμά, είναι η τρίτη εβδομάδα κοροϊδίας μέσα στα μούτρα ότι θα φτιαχτούν τα φώτα. Σεβασμός μηδέν, για να μην πω για τις τουαλέτες που δεν υπάρχουν κι ακόμα περιμένουμε να φτιαχτούν. Ντρέπεται κι η ντροπή.

Και ναι, εδώ σ’ αυτό το αίσχος προσπαθούμε να κάνουμε άλματα. Αυτός ο διάδρομος θέλει ξανά αλλαγή, θα είναι η 4η φορά μέσα σε 1,5 χρόνο. Εάν αποφασίσουν να το φτιάξουν. Παρακαλάμε από τον Ιούνιο να μας το φτιάξουν και η αδιαφορία είναι το κάτι άλλο.

Στρώμα άλματος επί κοντώ… είχαμε. Έχει ζητηθεί καινούργιο και μόνο μπαλώματα γίνονται. Κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά για να κάνουμε προπόνηση. Αυτή είναι η προετοιμασία μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024. Χωρίς φώτα, τουαλέτες, διαδρόμους, στρώμα, νερό (κατά καιρούς). Και άγνωστο για το πότε θα πρέπει να φύγουμε από το στάδιο χωρίς άλλο στάδιο. Φοβόμαστε ότι μια μέρα θα τα δούμε όλα γκρεμισμένα, χωρίς προειδοποίηση και χωρίς στάδιο, όπως έχουν πει».

Απληστία - Τρέχει και δεν φτάνει η Κίνα: Πως την "πάτησε" Ο μεγαλύτερος εισπράκτορας χρέους στον κόσμο

 



Αφού δάνεισε 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια σε αναπτυσσόμενες χώρες, κυρίως για μεγάλα έργα υποδομής «τώρα η ιστορία αλλάζει… Την τελευταία δεκαετία  η Κίνα ήταν ο μεγαλύτερος επίσημος πιστωτής στον κόσμο. Πλέον είναι ο μεγαλύτερος επίσημος εισπράκτορας χρέους στον κόσμο»

Περισσότερα από τα μισά των χιλιάδων δανείων που έχει δώσει η χώρα, είναι ληξιπρόθεσμα, σύμφωνα με έκθεση του ερευνητικού ινστιτούτο AidData του William & Mary, ένα δημόσιο πανεπιστήμιο στη Βιρτζίνια.

Αυτό φαίνεται να είναι ένας παράγοντας που αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο η Κίνα δανείζει, λένε οι ειδικοί. Έτσι η χρηματοδότηση μεγάλων έργων υποδομής από την Κίνα, υποχωρεί απότομα και αντικαθίσταται με σημαντικό αριθμό δανείων διάσωσης.

Το 2015, ο δανεισμός έργων υποδομής αντιπροσώπευε περισσότερο από το 60% του δανειακού χαρτοφυλακίου της Κίνας. Μέχρι το 2021, το μερίδιο ήταν λίγο πάνω από 30%, με τον έκτακτο δανεισμό να αντιστοιχεί σχεδόν στο 60%.

Επίσης, για τη διασφάλισή της, διαχειρίζεται τον κίνδυνο αποπληρωμής μέσω λογαριασμών μεσεγγύησης μετρητών σε ξένο νόμισμα που ελέγχει.

Τα αρχικά δάνεια ήταν ως επί το πλείστον μέρος της Πρωτοβουλίας Belt and Road (δρόμος του μεταξιού) που εγκαινίασε το 2013 ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπινγκ, με στόχο δημιουργήσει  πολιτικούς δεσμούς σε περισσότερες από 150 χώρες.

Η χρηματοδότηση διοχετεύθηκε στην δημιουργία δρόμων, αεροδρομίων, σιδηροδρόμων και σταθμών ηλεκτροπαραγωγής  στην Λατινική Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία.

Ενώ η πρωτοβουλία Belt and Road εξαγόρασε γεωπολιτική επιρροή για το Πεκίνο, δεν έλλειψαν οι επικρίσεις  για ανεύθυνο δανεισμό.

Τουλάχιστον 57 χώρες με ανεξόφλητο χρέος

Σύμφωνα με την Airdata, το 2021 υπήρχαν τουλάχιστον 57 χώρες με ανεξόφλητο χρέος προς κινεζικούς κρατικούς πιστωτές. Οι ερευνητές επικαλέστηκαν στοιχεία από την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών με έδρα την Ελβετία, τα οποία, όπως είπαν, δείχνουν ότι οι δανειολήπτες των αναπτυσσόμενων χωρών οφείλουν στους κινέζους, από 1,1 τρισ. δολάρια έως 1,5 τρισ. δολάρια, ήδη από το 2021.

Παράλληλα όμως σημαίνει ότι η χώρα, ενεργεί όλο και περισσότερο ως “διεθνής διαχειριστής κρίσεων”, σύμφωνα με την AidData, η οποία επεσήμανε ότι το ποιοι δανειολήπτες διασώζονται εξαρτάται από τους κινδύνους τους για τον κινεζικό τραπεζικό τομέα.

Βέβαια, δεν παίρνουν όλοι όσοι βρίσκονται σε δυσχερή κατάσταση χρέους, δάνειο έκτακτης διάσωσης. Κατά βάση τα κονδύλια δίνονται εκεί που οι κινεζικές τράπεζες έχουν τη μεγαλύτερη έκθεση.

Μεγάλο μέρος του δανεισμού προέρχεται από την κεντρική τράπεζα της Κίνας προς τις κεντρικές τράπεζες των δανειζόμενων χωρών ενώ ένα άλλο μεγάλο  κομμάτι προέρχεται από κρατικά ελεγχόμενες κινεζικές εμπορικές τράπεζες.

Τα ανεξόφλητα χρέη προς την Κίνα αποτελούν μέρος των δισεκατομμυρίων που οφείλουν οι αναπτυσσόμενες χώρες σε άλλα έθνη, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και σε ιδιώτες δανειστές. Το μη βιώσιμο χρέος αποτελεί μακροχρόνιο πρόβλημα για τα φτωχότερα έθνη. Όμως οι πρόσφατοι οικονομικοί κλυδωνισμοί που προκλήθηκαν από την πανδημία του Covid και την παγκόσμια άνοδο των τιμών της ενέργειας και των τροφίμων από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχουν οξύνει την οικονομική τους δυσχέρεια.

«Μοχλευση για ανάπτυξη»

Ο αντίκτυπος που θα μπορούσαν να έχουν αυτά τα προβληματικά δάνεια στον τραπεζικό τομέα της ίδιας της Κίνας, δεν είναι σαφής.

Πάντως ακόμη, η χώρα παραμένει η μοναδική μεγαλύτερη επίσημη πηγή χρηματοδότησης της ανάπτυξης στον κόσμο και συνεχίζει να χρηματοδοτεί περισσότερο από οποιαδήποτε ανεπτυγμένη οικονομία της Ομάδας των Επτά (G7), λένε οι ερευνητές.

Ο Wang Wenbin, εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας, υπερασπίστηκε τον υπερπόντιο δανεισμό της χώρας του. “Το λογικό χρέος είναι καλό για την οικονομική ανάπτυξη”, δήλωσε , λίγες ώρες μετά τη δημοσιοποίηση της έκθεσης της AidData. “Πολλές χώρες χρησιμοποιούν το δημόσιο χρέος ως σημαντικό μέσο για την άντληση χρηματοδότησης και μόχλευσης για την οικονομική ανάπτυξη”.

naftemporiki.gr

Σαν σήμερα το 1966:- Υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ - Η μυστική οργάνωση αριστερών Αξιωματικών - Ποιος πολιτικός ήταν ο ηγέτης της συνωμοτικής ομάδας!! - Ποιος "κακός!!!" Έλληνας αμνήστευσε τους καταδικασθέντες

 



 Στις 18 Μαΐου 1965 η προσκείμενη στην ΕΡΕ εφημερίδα της Λάρισας «Ημερήσιος Κήρυξ» αποκάλυψε την ύπαρξη μιας μυστικής οργάνωσης αριστερών αποκλίσεων μέσα στο στράτευμα, με το όνομα ΑΣΠΙΔΑ (από τα αρχικά των λέξεων Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατία, Αξιοκρατία), στην οποία συμμετείχαν αξιωματικοί της δημοκρατικής παράταξης, που σκόπευαν ν’ ανατρέψουν το καθεστώς, να καταργήσουν το πολίτευμα της βασιλευομένης δημοκρατίας και να επιβάλουν δικτατορία.

Το δημοσίευμα αναπαράχθηκε από αντιπολιτευόμενες εφημερίδες της Αθήνας και προκάλεσε τη σφοδρή επίθεση της ΕΡΕ κατά της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. Ηγέτης αυτής της συνωμοτικής οργάνωσης, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ήταν ο γιος του πρωθυπουργού (τότε υπουργός Συντονισμού) Ανδρέας Παπανδρέου, με την ανοχή του πατέρα του.

Την υπόθεση είχε φέρει στο φως ο αρχηγός των κυπριακών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, ο οποίος είχε ενημερώσει σχετικά το Βασιλιά Κωνσταντίνο και τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πέτρο Γαρουφαλιά, όχι όμως και τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου. Επικεφαλής του ΑΣΠΙΔΑ εφέρετο ο λοχαγός Αριστόδημος Μπουλούκος, που εκείνη την περίοδο υπηρετούσε στην Κύπρο.

Η υπόθεση παραπέμφθηκε από την κυβέρνηση στη στρατιωτική δικαιοσύνη, καθιστώντας σαφές ότι η κατασκευή της συνωμοσίας ΑΣΠΙΔΑ στόχευε στην κατασυκοφάντηση της Ένωσης Κέντρου και τη συγκάλυψη της δράσης της παραστρατιωτικής δεξιάς οργάνωσης ΙΔΕΑ, από την οποία προέρχονταν πολλά επίλεκτα μέλη της μετέπειτα δικτατορίας της 21ης Απριλίου.

Οι σχετικές ανακρίσεις έγιναν από τον υποστράτηγο της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης Ιωάννη Σίμο. Στο πόρισμά του, που εκδόθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα (1η Ιουνίου), επιβεβαίωσε την ύπαρξη του ΑΣΠΙΔΑ, που είχε ιδρυθεί από ομάδα αξιωματικών για την εξυπηρέτηση ατομικών συμφερόντων τους κι επισήμανε ότι η κίνηση αυτή δεν είχε πολιτικές επιδιώξεις ή σύνδεσμο με κάποιο πολιτικό πρόσωπο.

Ο ανώτατος στρατιωτικός δικαστής πρότεινε να παραπεμφθούν στο ανακριτικό συμβούλιο με το ερώτημα απόταξης οι λοχαγοί Πεζικού Αριστόδημος Μπουλούκος, Ιωάννης Πανούτσος, Δημήτριος Παπαγιαννόπουλος και Ιωάννης Θεοδοσίου, ως πρωτεργάτες της οργάνωσης, ενώ για έξι ακόμη λοχαγούς και υπολοχαγούς πρότεινε τον αυστηρό πειθαρχικό τους έλεγχο. Ζήτησε, ακόμη, να επιβληθεί πειθαρχική ποινή στον συνταγματάρχη Αλέξανδρο Παπατέρπο, πρώην διοικητή της ΚΥΠ, για αμέλεια στην εκτέλεση των καθηκόντων του.

Ο πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου, χαρακτήρισε την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ σκευωρία που είχε στόχο την πτώση της κυβέρνησής του και την ανακοπή της δημοκρατικής πορεία του τόπου. Από την πλευρά του, ο Ανδρέας Παπανδρέου διακήρυξε την αθωότητά του, όπως και την αθωότητα των εμπλεκομένων αξιωματικών, που κλήθηκαν να «πληρώσουν» τη μη υποταγή τους στο «δεξιό παρακράτος».

Πάντως, στο βιβλίο του «Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα», που γράφτηκε στα χρόνια της χούντας, ο Ανδρέας Παπανδρέου παραδέχεται την ύπαρξη του ΑΣΠΙΔΑ, τη γνωριμία του με κάποιους από τους πρωτεργάτες της και αποδίδει τη δημιουργία της «σ’ ένα μικρό αριθμό αξιωματικών, που αρνήθηκαν να προσχωρήσουν στη χούντα του ΙΔΕΑ [...] και βαθιά απογοητευμένοι από τους συμβιβασμούς που έκανε η κυβέρνησή μας [...] ίδρυσαν ένα επαγγελματικό σύνδεσμο, με βασικό σκοπό να προστατεύσουν τις καριέρες τους».

Η υπόθεση αντί να λήξει με την επιβολή των πειθαρχικών ποινών, οδηγήθηκε στη διενέργεια κύριας ανάκρισης, διευρύνοντας τον κύκλο των κατηγορουμένων. Η εξέλιξη αυτή ήταν ολοφάνερο πως μεθοδεύτηκε από κύκλους που συνδέονταν με τα Ανάκτορα και βρήκε πολιτική κάλυψη από ένα κομμάτι του Κέντρου, με βασικό εκφραστή τον Πέτρο Γαρουφαλιά.

Κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων της «Αποστασίας», εκδόθηκε το παραπεμπτικό βούλευμα (29 Σεπτεμβρίου 1966), που ενοχοποιούσε φιλοπαπανδρεϊκούς αξιωματικούς με την κατηγορία ότι σκόπευαν να εγκαθιδρύσουν «δικτατορία νασερικού τύπου». Το βούλευμα αποτελούνταν από 475 σελίδες και παρέπεμπε 28 αξιωματικούς (26 του Στρατού Ξηράς, ένα της Πολεμικής Αεροπορίας κι ένα της Χωροφυλακής) να δικαστούν στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών με τις κατηγορίες της «ένωσης προς στάση» και «συνωμοσία προς εκτέλεση πράξεων εσχάτης προδοσίας».

Στις 14 Νοεμβρίου 1966, ξεκίνησε η δίκη στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών, που συνεδρίαζε στο Μέγαρο του Αρσακείου, με πρόεδρο τον αρεοπαγίτη Θεόδωρο Καμπέρη, στον οποίο είχε απονεμηθεί ο βαθμός του υποστρατήγου για την περίσταση, και βασιλικό επίτροπο (εισαγγελέα) τον συνταγματάρχη Ηλία Παπαπούλο. Τους κατηγορουμένους υπερασπίστηκαν γνωστοί δικηγόροι, όπως οι Νικηφόρος Μανδηλαράς, Σταύρος Κανελλόπουλος, Νικόλαος Αλαβάνος, Αριστείδης Οικονομίδης, Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας, Εμμανουήλ Στεφανάκης, Αλέξανδρος Σακελλαρόπουλος, Ευάγγελος Γιαννόπουλος, Τάλμποτ Κεφαλληνός και Ιωάννης Σεργάκης.

Η ακροαματική διαδικασία ήταν θορυβώδης κι επεισοδιακή και διάρκεσε έως τις 16 Μαρτίου 1967, οπότε εκδόθηκε η απόφαση. 15 από τους κατηγορουμένους καταδικάσθηκαν σε ποινές φυλάκισης από 2 χρόνια έως ποινές κάθειρξης 18 ετών, ενώ 13 αθωώθηκαν

Σε 18 χρόνια κάθειρξη και πενταετή στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων καταδικάστηκαν ο συνταγματάρχης Αλέξανδρος Παπατέρπος, ο αντισυνταγματάρχης Αριστείδης Δαμβουνέλης, οι λοχαγοί Αριστόδημος Μπουλούκος, Παναγιώτης Παπαγεωργόπουλος και Θεοφάνης Τόμπρας. Σε κάθειρξη 13 χρόνων και πενταετή στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων οι λοχαγοί Δημήτριο Παπαγιαννόπουλος και Ιωάννης Πανούτσος, σε κάθειρξη 8 ετών και πενταετή στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων ο αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Παραλίκας και οι λοχαγοί Α. Βλάχος και Κ. Κεπενός. Τέλος, πέντε ακόμη κατηγορούμενοι καταδικάσθηκαν σε ποινές φυλάκισης.

Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 25 Φεβρουαρίου 1967, εισαγγελέας και ανακριτής (Σωκράτης Σωκρατείδης), που ερευνούσαν το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ, ζήτησαν από τη Βουλή την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Ανδρέα Παπανδρέου και του Παύλου Βαρδινογιάννη, με την κατηγορία της συμμετοχής σε συνωμοσία προς εκτέλεση πράξεων εσχάτης προδοσίας.

Η αυλαία της υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ έπεσε 23 Δεκεμβρίου 1967, με την παροχή αμνηστίας από τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, δέκα μέρες μετά το αποτυχόν κίνημα του βασιλιά Κωνσταντίνου.




Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1184?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2021-11-14

© SanSimera.gr

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2023

ΥΕΘΑ: - Απόλυτη καταδίκη της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς - Η προστασία των αμάχων οφείλει πάντοτε να είναι μέγιστη προτεραιότητα.





Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, κήρυξε σήμερα, Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2023, την έναρξη εργασιών της Ημερίδας της Σχολής Εθνικής Άμυνας, με θέμα «Η Συνθήκη της Λωζάνης:100 έτη μετά την υπογραφή της», η οποία πραγματοποιείται στη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΛΑΕΔ).

Στην έναρξη των εργασιών της Ημερίδας παρέστησαν επίσης ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Ιωάννης Κεφαλογιάννης, ο Υπαρχηγός ΓΕΕΘΑ Αντιναύαρχος Φραγκίσκος Λελούδας ΠΝ, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Στρατηγού Κωνσταντίνου Φλώρου, ο Επιτελάρχης ΓΕΑ Υποπτέραρχος (Ι) Ιωάννης Μπιρμπίλης, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού ΓΕΑ Αντιπτέραρχου (Ι) Θεμιστοκλή Μπουρολιά, ο Υποδιοικητής ΓΕΠΣ- ΔΙΔΟΕ Υποστράτηγος Γεώργιος Μπακόλας, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού ΓΕΣ Αντιστράτηγου Άγγελου Χουδελούδη, ο Αρχιεπιστολέας ΓΕΝ Υποναύαρχος Γεώργιος Φλώρος ΠΝ, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού ΓΕΝ  Αντιναύαρχου Ιωάννη Δρυμούση ΠΝ.

Παρέστησαν ακόμη ο Υποστράτηγος της Ελληνικής Αστυνομίας Εμμανουήλ Δουρβετάκης, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. Αντιστράτηγου Λάζαρου Μαυρόπουλου, ο Υποστράτηγος του Πυροσβεστικού Σώματος Δημήτρης Καλανιώτης, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού του Π.Σ. Αντιστράτηγου Γεώργιου Πουρναρά, η Υποπλοίαρχος ΛΣ Σμάρω Μπουρδούμπα, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού του Λιμενικού  Σώματος/Ελληνικής Ακτοφυλακής Αντιναύαρχου ΛΣ Γεώργιου Αλεξανδράκη.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, στο χαιρετισμό που απηύθυνε, κατά την κήρυξη των εργασιών, ανέφερε τα εξής:

 

«Χαιρετίζω με ιδιαίτερη χαρά την σημερινή Ημερίδα της Σχολής Εθνικής Άμυνας για τα 100 χρόνια της πολύ σημαντικής Συνθήκης της Λωζάνης, που πέραν των άλλων, στα οποία θα αναφερθώ σε λίγο, αποτελεί και την σε μεγάλο βαθμό αποτύπωση, σε επίπεδο Διεθνούς Δικαίου, των Ελληνοτουρκικών Σχέσεων, μεταξύ του 1923 και του 2023.

Βεβαίως, αυτή η ημερίδα δεν διεξάγεται εν κενώ χρόνω. Διεξάγεται σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όπου η περιοχή μας βιώνει δύο μείζονες αναφλέξεις. Μία στον βορρά, μετά τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Και μία νοτιοανατολικά, μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς εναντίον του κράτους του Ισραήλ.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβω την απόλυτη καταδίκη της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς, όπως και να επαναλάβω το αυτονόητο, ότι η προστασία των αμάχων οφείλει πάντοτε να είναι μέγιστη προτεραιότητα.

Κυρίες και κύριοι, θα ήθελα επίσης να σχολιάσω κάτι που αφορά τη Συνθήκη και ετέθη από τον Διοικητή της Σχολής. Ίσως στην ελληνική κοινή γνώμη να υπάρχει η εντύπωση, σε μεγάλο βαθμό, ότι η Συνθήκη της Λωζάνης είναι μια Συνθήκη οποία αφορά μόνο τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Βεβαίως αυτό απέχει πάρα πολύ από την αλήθεια. Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι μια διεθνής συμφωνία, εκτός από την Ελλάδα και την Τουρκία, την έχουν υπογράψει και άλλες χώρες, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, η Ρουμανία και το τότε Βασίλειο των Σερβών, Κροατών και Σλοβένων.

Με την προηγούμενη ιδιότητά μου, ως Υπουργός Εξωτερικών της πατρίδας μας, είχα κατά το δυνατόν προσπαθήσει να αναδείξω αυτό το στοιχείο της Συνθήκης της Λωζάνης επισκεπτόμενος όλες τις χώρες που έχουν υπογράψει τη Συνθήκη.

Ως στατιστικό μέγεθος θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι όλες αυτές τις χώρες συνολικά τις είχα επισκεφθεί 46 φορές, συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας. Οι θέσεις της Ιαπωνίας όσον αφορά το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας παρεμπιπτόντως είναι ιδιαίτερα σημαντικές για την Ελλάδα, ταυτίζονται σχεδόν με τις ελληνικές θέσεις, όπως και άλλων χωρών της ευρύτερης περιοχής (Φιλιππίνες, Ινδονησία, Αυστραλία).

Πρέπει να ξεκινήσουμε από μια κάθετη τοποθέτηση, ότι ουδείς στη Διεθνή Κοινότητα πρέπει να αφεθεί να οραματίζεται αμφισβητήσεις ή αν θέλετε, με κομψότερη διατύπωση λόγου, «επικαιροποιήσεις» της Συνθήκης της Λωζάνης. Διότι στην πραγματικότητα ουδείς επιτρέπεται να ονειρεύεται και να φαντάζεται αλλαγή συνόρων είτε στην ευρύτερη περιοχή μας, για να είμαι και σαφής, είτε οπουδήποτε αλλού. Και πρέπει σαφέστατα να καταδικάσουμε κάθε στάση αναθεωρητισμού.

Η Ελληνική Δημοκρατία αντιμετωπίζει τη Συνθήκη ως εχέγγυο της εδαφικής ακεραιότητας, αλλά και της πολιτικής ασφάλειας της ευρύτερης περιοχής μας και βεβαίως και της Ελληνικής Δημοκρατίας και αυτό δεν επιδέχεται οιασδήποτε παρερμηνείας.

Είναι φανερό ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα το περιβάλλον στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο έχει βελτιωθεί, σε σχέση με την ένταση που ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Μετά τους καταστροφικούς σεισμούς στην Τουρκία και την επίσκεψη που έκανα αμέσως μετά, νομίζω ότι δόθηκε μια ευκαιρία να ανοίξει ένα παράθυρο συζήτησης με την Τουρκία, στο πλαίσιο ενός ειλικρινούς διαλόγου.

Όμως και σε αυτό θέλω να είμαι απολύτως σαφής. Διάλογος δεν νοείται άνευ ορίων, δεν νοείται εκτός οιουδήποτε πλαισίου. Οι συζητήσεις μεταξύ κρατών δεν συνιστούν φιλοσοφικές αναζητήσεις ή αναζητήσεις εν κενώ δικαίου.

Οποιαδήποτε συζήτηση μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας και οποιαδήποτε σοβαρή ελπίδα για ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις μας, 100 χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, θα πρέπει να λάβει υπόψη ότι ο διάλογος αυτός πρέπει να θεωρεί απολύτως δεδομένες τις προβλέψεις της Συνθήκης της Λωζάνης, όπως επίσης και του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας.

Και όλα αυτά, μέσα στο ευρύτερο, προφανώς αποδεκτό από όλους, πλαίσιο των αρχών του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Ή για να το εξηγήσω verbatim, για να μην υφίστανται οιεσδήποτε παρεξηγήσεις: Ζητήματα εθνικής κυριαρχίας δεν μπορούν να είναι αντικείμενο διαλόγου οιασδήποτε χώρας. Αυτό άλλωστε είναι και το θεμέλιο της ξεκάθαρης στάσης που πήρε η χώρα μας μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Με αυτόν τον τρόπο εξηγήσαμε προς την ελληνική κοινωνία την σαφήνεια και την ορθότητα της θέσης μας.

Είναι λοιπόν εξαιρετική ευκαιρία να υπάρξει μια βαθιά συζήτηση για την Συνθήκη της Λωζάνης, ειδικά στο πλαίσιο της Σχολής Εθνικής Αμύνης. Μιας Συνθήκης παρεμπιπτόντως που ορισμένα άρθρα της δεν έχουν τηρηθεί και μπορώ να σας αναφέρω το άρθρο 14 π.χ. που αφορά τα δικαιώματα των Ελλήνων της Ίμβρου και της Τενέδου και το καθεστώς διακυβέρνησης των νησιών αυτών.

Η συζήτηση αυτή νομίζω όχι μόνο προάγει τη γνώση, αλλά προάγει και την ευρύτερη αντίληψη της βασικότητας της Συνθήκης αυτής για την ειρήνη, τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή μας.

Υπό την έννοια αυτή, λοιπόν, επιτρέψτε μου να ευχηθώ καλή επιτυχία. Είμαι βέβαιος ότι με τους εξαιρετικούς καθηγητές οι οποίοι βρίσκονται εδώ, η επιτυχία αυτή θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ».

 

Η επανάσταση των φοροφυγάδων



Υπάρχουν αρκετοί που μπερδεύουν τη φοροδιαφυγή με τον φιλελευθερισμό και ιδίως το νεοφιλελευθερισμό, την πιο ήπια εκδοχή του πρώτου (παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα).

Η άποψη της στήλης παραμένει σταθερή: Χαμηλή φορολογία η οποία θα καταβάλλεται αυστηρά απ’ όλους. Ένας οριζόντιος συντελεστής π.χ. 10-15%, ίδιος για μισθωτούς, ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρήσεις θα ήταν πιο δίκαιος από την κλιμακωτά αυξανόμενη φορολογία όσων προσπαθούν για το καλύτερο...

Υπό την έννοια αυτή, τα νέα μέτρα φορολόγησης περίπου 500.000 ελεύθερων επαγγελματιών που δηλώνουν εισόδημα κάτω του βασικού μισθού ενός μισθωτού, για εισόδημα 11-12.000 και επιβολή φόρου 1.200 ευρώ τον χρόνο ήταν αναμενόμενη...

Το ιδανικό θα ήταν ο καθένας να κατέβαλε αυτά που του αναλογούν. Προφανώς δεν συμβαίνει.  Γι’ αυτό ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Αν μια επαγγελματική δραστηριότητα μετά από 5-6 χρόνια δεν μπορεί να εξασφαλίσει σ’ αυτόν που την ασκεί έναν από τους χαμηλότερους βασικούς μισθούς μιας χώρας της Ευρωζώνης, τότε αυτός θα πρέπει να αλλάξει επάγγελμα...

Η συνέχιση της λειτουργίας 5 ζημιογόνων καφενείων σε μια γειτονιά με 7 καφενεία βλάπτει τη λειτουργία και τη βιωσιμότητα και των 2 κερδοφόρων.

Αν οι μισοί ηλεκτρολόγοι μιας κωμόπολης δεν κόβουν καμία απόδειξη παροχής υπηρεσιών, τότε οι άλλοι μισοί που κόβουν θα χρεοκοπήσουν και θα αλλάξουν επάγγελμα.

Το σκάρτο νόμισμα εκτοπίζει από την κυκλοφορία το γνήσιο, γιατί όλοι αποθησαυρίζουν το γνήσιο και πληρώνουν με σκάρτο, υποστηρίζει ο "νόμος του Γκρέσαμ".

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Καθημερινής της Κυριακής και με βάση τα στοιχεία της ΑΑΔΕ, από τους 612.413 επαγγελματίες που έχουν κάνει έναρξη πριν από το 2019 και έχουν υποβάλει και για τα πέντε φορολογικά έτη (2018 έως 2022) δήλωση φόρου, οι 170.338 δηλώνουν γι’ αυτά τα συνεχόμενα έτη μηδενικά κέρδη ή ζημίες

Αν υποθέσουμε πως λειτουργούν όντως πέντε χρόνια με ζημιές τότε δεν κάνουν γι’ αυτή τη δουλειά και η δραστηριότητά τους στερεί πόρους και βιωσιμότητα από τους υπολοίπους.

Αν υποθέσουμε πως κρύβουν εισοδήματα για να μην πληρώνουν φόρους, τότε έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν τιμές κάτω τους κόστους λειτουργίας των ανταγωνιστών που λειτουργούν νόμιμα. Αυτό δεν είναι δίκαιο.

Υπάρχει μια άποψη που προτείνει πλήρη έκπτωση των δαπανών ώστε όλοι να έχουμε κίνητρο να ζητάμε απόδειξη ή να προτιμάμε αυτούς που εκδίδουν αποδείξεις. Τούτο ως κίνητρο είναι σωστό.

Αρκεί όμως στο τέλος του χρόνου στα κρατικά ταμεία να αθροίζουν περί τα 50 δισ. ευρώ περίπου που χρειάζονται για να υπάρχουν σχολεία, νοσοκομεία, αστυνομία, άμυνα κλπ.

Το αν τα 50 δισ. είναι πολλά και θα πρέπει να μειωθούν στα 40 ή τα 30 δισ.,  μειώνοντας παράλληλα και το κράτος, άρα και τις υπηρεσίες που προσφέρει, είναι μια άποψη που μπορεί να εξεταστεί και να τεθεί στην κρίση των ψηφοφόρων. Αλλά και με λιγότερες κρατικές δαπάνες και έσοδα,  φορολογία θα υπάρχει.

Φιλελευθερισμός και νεοφιλελευθερισμός δεν σημαίνει να μην υπάρχει κράτος, αστυνομία, Βουλή, παιδεία ή υγεία, αλλά οι υπηρεσίες αυτές να προσφέρονται με το λιγότερο κόστος για τον φορολογούμενο στην καλύτερη ποιότητα γι’ αυτόν που τις δικαιούται.

Στο πεδίο αυτό ο ιδιωτικός τομέας τα καταφέρνει καλύτερα. Ο χρήστης τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών σήμερα έχει καλύτερες υπηρεσίες μετά την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ σε σχέση με όταν αυτός ήταν κρατικό μονοπώλιο. Το ίδιο έγινε και με την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής και θα γίνει και με τη ΔΕΗ.

Ακόμη και με λιγότερο κράτος θα υπάρχει κράτος και άρα και φορολογία... Το ζητούμενο είναι η λιγότερο δυνατή φορολογία η οποία όμως θα καταβάλλεται από όλους.



πηγή:https://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3749327/i-epanastasi-ton-forofugadon/#google_vignette