Αλέξης Κούγιας για Κασσελάκη: "Eνας πρώην Αρχηγός ΓΕΕΘΑ δεν ντράπηκε να γίνει σκίπερ ενός νούμερου"

"Κατάντια της κοινωνίας" χαρακτήρισε ο κ. Αλέξης Κούγιας το γεγονός ότι ο πρώην Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ευάγγελος Αποστολάκης "τον πήρε (τον Κασελλάκη) με ένα φουσκωτό, τον πήγε στην Μακρόνησο και έκαναν μαζί ένα διαφημιστικό σποτ"

.ΟΑλέξης Κούγιας μίλησε στο «MEGA Καλημέρα» για τον Στέφανο Κασσελάκη και τους χαρακτηρισμούς τους οποίους έκανε αναφερόμενος στο πρόσωπό του.

«Αν μου λέγατε ότι είμαι στην επικαιρότητα για την δήλωσή μου για τον Στέφανο Κασσελάκη, θα προβληματιζόμουν να μιλήσω, θα ανησυχούσα για τον εαυτό μου και νόμιζα ότι η συζήτηση θα ήταν για κάτι σοβαρότερο. Μου ζητούσαν την άποψή μου για 2 δίκες που συμμετέχω. Στο τέλος μου ζήτησε ο συνεργάτης του κ. Λιάγκα να κάνω ένα σχόλιο για τον Κασσελάκη. Και είπα αυτό που θέλει να πει όλος ο ελληνικός λαός. Είπα ότι είναι ένας θρασύτατος και αναιδέστατος και χωρίς αίσθηση ντροπής άνθρωπος, που χρησιμοποίησε σε διαφημιστικό σποτ έναν ιερό χώρο που έχυσαν αίμα πραγματικοί ήρωες του ελληνικού λαού, που αγωνίστηκαν ανιδιοτελώς για να είμαστε σήμερα εμείς με συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας», είπε αρχικά.

Το διαφημιστικό σποτ στη Μακρόνησο

«Με ενόχλησε που το έκανε αυτό με έναν πρώην αρχηγό του ΓΕΕΘΑ, ο οποίος δεν ντράπηκε να γίνει ο σκίπερ ενός «νούμερου», ο οποίος τον πήρε με ένα φουσκωτό, τον πήγε στη Μακρόνησο και έκαναν μαζί ένα διαφημιστικό σποτ. Τι να πω. Αυτό είναι κατάντια της κοινωνίας», συμπλήρωσε ο κ. Κούγιας.

Έχω στο γραφείο μου επιστήμονες που είναι γκέι

Για διάφορους χαρακτηρισμούς προς το πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη ο κ. Κούγιας επεσήμανε πως, «με ρώτησαν και το είπα. Εδώ και 50 χρόνια έχω πελάτες στο γραφείο μου επιστήμονες που είναι γκέι. Οι πρώτοι που θα έπρεπε να ενοχληθούν από τον κ. Κασσελάκη θα έπρεπε να είναι οι πραγματικοί γκέι άνθρωποι που έχουν την γκέι κουλτούρα. Άλλο να είσαι ένας άνθρωπος που έχεις αυτή την εξέλιξη της προσωπικότητάς σου. Μίλησα για την Πετρούπολη, γιατί μεγάλωσα εκεί, και μαζί με την Καισαριανή είναι χώροι πολιτικά ιστορικά μνημεία της Αριστεράς. Εκεί υπήρχαν πραγματικοί Αριστεροί. Εάν ερχόταν κάποιος σαν αυτόν που έλεγε ότι είναι αυτοδημιούργητος και έχει πάει σε ιδιωτικά σχολεία, κολέγια και σε πανεπιστήμια που είναι τώρα η μητέρα του πρύτανης, και πήρε δάνεια μετά και έκανε καριέρα, θα τον πλάκωναν στις «πατσαβούρες». Δεν θα το έκαναν αυτό λόγω ότι είναι γκέι, δεν είπα αυτό, αυτό είναι κόλπο αυτών των τύπων. Ο αυτοδημιούργητος αριστερός έχει πάει σε δημόσιο σχολείο, οι γονείς του βγαίνουν στην εργασία για να βγάλουν το ψωμί τους».

«Έχετε ακούσει κάποιον να χρησιμοποιεί ως προσόν στο βιογραφικό του ότι είναι γκέι;»

Σε ερώτηση του εάν έχει το δικαίωμα κάποιος να «πετάει πατσαβούρες» σε κάποιον που βγαίνει στην πολιτική, ο κ. Κούγιας απάντησε: «Κατέβηκε στην πολιτική αυτός ο άνθρωπος; Ένας που κατεβαίνει στην πολιτική πρέπει να σέβεται τους στοιχειώδεις κανόνες της πολιτικής συμπεριφοράς στην χώρα την οποία θέλει να διοικήσει. Ως ενεργός και αυτοδημιούργητος επιστήμονας ενοχλούμαι όταν κάποιος χρησιμοποιεί στο βιογραφικό του είναι αυτοδημιούργητος ή ότι είναι γκέι.

 Έχετε ακούσει ποτέ κάποιον να χρησιμοποιεί ως προσόν στο βιογραφικό του ότι είναι γκέι; Θα το έλεγε αυτό ένας πραγματικός άνθρωπος που σέβεται την κουλτούρα των γκέι, ότι είναι γκέι; Όχι ότι είναι ντροπή να είσαι γκέι αλλά δεν είναι προσόν. Εμείς που δεν είμαστε γκέι δεν έχουμε το προσόν να γίνουμε αρχηγοί κόμματος; Εγώ δεν είμαι του κολεγίου Αθηνών. Είπα ότι στην Πετρούπολη αν πήγαινε ένας σε ένα καφενείο και έλεγε ότι είναι αυτοδημιούργητος και ήξεραν ποιος είναι θα έπεφταν «πολυβόλο» οι πατσαβούρες».

«Θα μου επιβάλετε να δεχθώ έναν τύπο που ήρθε από το πουθενά; Πήρε 65.000 ψήφους ομοίων του», κατέληξε ο κ. Κούγιας.

πηγή:https://www.tovima.gr/2023/09/18/society/aleksis-kougias-gia-kasselaki-enas-proin-arxigos-geetha-den-ntrapike-na-ginei-skiper-enos-noumerou/

Η βία του αριστερόστροφου φασισμού - Τον χτύπησαν ανηλεώς, του έσπασαν πλευρά και του άνοιξαν το κεφάλι - Ποιο "έγκλημα" διέπραξε!!

Τον κ. Σωτήρη Μεταξά τον γνωρίζω μόνο κατ’ όψιν, ως συνάδελφο. Προχθές στην Έκθεση Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως τέσσερις τραμπούκοι, τρεις άντρες και μία γυναίκα, τον χτύπησαν ανηλεώς, του έσπασαν πλευρά και του άνοιξαν το κεφάλι. Η επίθεση είχε σαφώς ανθρωποκτόνο σκοπό. Όταν μια αγέλη χτυπά στο κεφάλι έναν ηλικιωμένο άνθρωπο με τόσο μένος, μιλάμε για κακούργημα.  Το «έγκλημα» του θύματος είναι πως είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος του Κασιδιάρη.

Τη γνώμη μου την έχω πει, ανήκει σε αυτούς που κατασυκοφάντησαν τις πατριωτικές ιδέες με τις ναζιστικές χαιρετούρες και την πεζοδρόμια δράση, διότι έτσι θέλει τους υποτιθέμενους «εθνικιστές» η αριστερά. Οπαδούς ολοκληρωτικών θεωριών, θαυμαστές εχθρών του Έθνους με πεζοδρόμια συμπεριφορά, ώστε να τους απομονώνει εύκολα και να λερώνει τις εθνικές ιδέες, χαρακτηρίζοντας συλλήβδην τους πάντες «φασίστες». Οι πολιτικές μας διάφορες όμως δεν μπορούν να καταργούν τα δικαιώματα και του ίδιου και των συνεργατών του στη ζωή, στη σωματική ακεραιότητα ούτε, φυσικά, το σύνολο των πολιτικών τους δικαιωμάτων εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών

 πηγή:https://www.newsbreak.gr/apopseis/507768/via-aristerostrofos-fasismos/

Πεθαίνοντας στον Παράδεισο

 Όταν πηγαίνεις διακοπές, δεν σκέφτεσαι ποτέ ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί. Το πολύ πολύ να σε τσιμπήσει έντομο ή να κολλήσεις Covid. Η Μικαέλα και ο Φίλιπ επέλεξαν την Ελλάδα για τις διακοπές τους χωρίς πρόθεση να τζογάρουν με τη ζωή τους. Ώσπου ο παράδεισος της επιλογής τους μετατράπηκε στην προσωπική τους κόλαση 

Πρόσφατα πήγα διακοπές σε μια γειτονική μας χώρα και όπως περπατούσα μέρα μεσημέρι, σε κάποια όχι πολύ προνομιούχα περιοχή, βγήκε ένας από ένα σπίτι και μου έβγαλε στα πέντε μέτρα πιστόλι. Δεν είναι πολύ ευχάριστο να σου βγάζουν πιστόλι, δεν θα σας το συνιστούσα ως εμπειρία διακοπών. Παρόλα αυτά, και παρότι δεν περίμενα αυτό ακριβώς να μου συμβεί, ήξερα ότι εκεί που πήγαινα ήταν περιοχή κινδύνου· το πόσο υψηλού, δεν είχα εκτιμήσει. Δεν είμαι παλαβή, περίεργη είμαι. Και δημοσιογράφος, το οποίο ενέχει μια δόση παλαβομάρας έτσι κι αλλιώς. 

Εν αντιθέσει προς εμένα και άλλους που είτε αναζητούν μια δόση περιπέτειας στις διακοπές τους είτε είναι από τη φύση τους περίεργοι να σπρώξουν τα όρια, η Μικαέλα και ο Φίλιπ ήρθαν διακοπές στην Ελλάδα χωρίς να τζογάρουν με τη ζωή τους. Τι πιο ασφαλές από την Ελλάδα το καλοκαίρι; 

Αυστριακοί, είχαν έρθει στο Πήλιο για να παντρευτούν· η Μικαέλα ερχόταν εδώ από παιδί, διαβάζω, ξέρω πολλούς τέτοιους εκεί στη νότια Μεσσηνία όπου πηγαίνω τα καλοκαίρια, τους έφερναν οι γονείς τους διακοπές κι εκείνοι ονειρεύονται να φέρουν και τα παιδιά τους. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, η πατρίδα μας είναι ο προσωπικός τους παράδεισος, έχω δει πολλούς από αυτούς να κλαίνε όταν φεύγουν, άλλους να κλαίνε όταν φτάνουν εδώ: τα καταφέραμε και φέτος. 

Οταν πηγαίνεις διακοπές, δεν σκέφτεσαι ποτέ ότι κάτι κακό μπορεί να σου συμβεί. Οι διακοπές είναι από μόνες τους ένα «ασφαλές μέρος». Είναι εκεί όπου δεν συμβαίνει ποτέ κάτι άσχημο, το πολύ πολύ να σε τσιμπήσει κάνα έντομο, άντε να πάθεις και Covid, που πλέον είναι το τίποτε. Είσαι ασφαλής, πολύ πιο ασφαλής από ό,τι στο σπίτι σου, όπου σε κυνηγάνε οι λογαριασμοί, οι υποχρεώσεις και κάθε λογής αναποδιές. Στις διακοπές δεν σε βρίσκει κανείς. Είσαι απόλυτα ασφαλής… 

Και μετά έρχεται η Ντάνιελ. Ή το τσουνάμι. Ή ο σεισμός. Ή κάτι. 

Και είσαι σε μια παραλιάρα στην Ινδονησία και πίνεις τις κοκτεϊλάρες σου και λίγο αργότερα είσαι στατιστική και σε κάνει ντοκιμαντέρ το Netflix: Περίπου 9.000 ξένοι τουρίστες πέθαναν στο τσουνάμι του 2004. Το ευρωπαϊκό έθνος που επλήγη περισσότερο ήταν η Σουηδία, με 543 νεκρούς. Η Γερμανία ήταν δεύτερη, με 539 – πηγή Wikipedia, που τα ξέρει όλα. Ή σχεδόν όλα. Δεν ξέρει, ας πούμε, να σου πει, πώς μπορείς να μην το πάθεις αυτό. 

Τους κάνεις εικόνα αυτούς τους ανθρώπους; Οχι, διότι αν τους κάνεις, θα σαλτάρεις. Και δεν θα ξαναβγείς από το σπίτι σου ποτέ. Οχι ότι δεν σε βρίσκει και στο σπίτι σου η κάθε Ντάνιελ, αλλά OK, τουλάχιστον δεν έχεις πληρώσει 5.000 ευρώ για να πας στην άλλη άκρη του κόσμου να λιάζεσαι και ξαφνικά να σε πάρει το τσουνάμι. 

Δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω αυτό λογικά. Eχουμε πει ότι η ζωή είναι μια τυχαιότητα, αλλά κάποιοι τραβάνε πραγματικά πολύ άσχημο λαχνό. Τόσο που σε κάνει να αμφιβάλεις για το αν πρόκειται πραγματικά για τυχαιότητα. Ερχεσαι στον Παράδεισο να παντρευτείς, να ξεκινήσεις ένα ολοκαίνουργιο κεφάλαιο στη ζωή σου και πετάς στα σύννεφα. Και την επόμενη στιγμή έχεις πεθάνει, από ένα καπρίτσιο της φύσης.

 Σε ψάχνουν από ’δώ κι από ’κεί και σε βρίσκουν πεταμένο στα βράχια. Στην Ελλάδα. Αρχές Σεπτεμβρίου, που δεν βρέχει ποτέ, βαρέθηκες να ακούς τους ντόπιους να λένε ότι θα ξεραθούν οι καλλιέργειες αν δεν ρίξει λίγο νερό. Κι εσένα σου κάθεται η Ντάνιελ, τροπική καταιγίδα στη Μεσόγειο, μια στο εκατομμύριο ως τώρα. Και σε παίρνει, μαζί με το δωμάτιο και με το χώμα και με τα πάντα όλα, πριν προλάβεις να πεις «κιχ». 

Οπως έκατσε ο λαχνός στους κύπριους μαθητές· πήγαν να παίξουν βόλεϊ στην Τουρκία και θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια του ξενοδοχείου τους σε ένα απίθανο μέρος που λέγεται Αντιγιαμάν. Και αντί να επιστρέψουν με μετάλλια, επέστρεψαν σε φέρετρα. 

Εγώ που πήγα στο στόμα του λύκου, επέστρεψα χωρίς τρύπα στο κεφάλι, ο γείτονας αποφάσισε να μαζέψει το όπλο και να μου πει απλώς «φύγε». Εκείνοι που πήγαν να παίξουν βόλεϊ ή να παντρευτούν ή να πίνουν κοκτέιλ, γιατί; 

Είναι πρόστυχη η τύχη, για να μην πω κάτι χειρότερο, σαν αυτό που είχε πει κάποτε ο Ιβιτσα Οσιμ για την μπάλα. Είναι πολύ πρόστυχη και δεν δίνει και εξηγήσεις μετά. «Μου συνέβη αυτό, επειδή…». Επειδή τίποτε. Επειδή έτσι. Επειδή βρέθηκες στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή.

 Ολοι οι σοφοί και όλες οι επιστήμες έχουν ασχοληθεί με το θέμα της τύχης, από τη Φιλοσοφία και τα Μαθηματικά, ως τις θρησκείες· οι θρησκείες στην πραγματικότητα με αυτό καταπιάνονται, να αποδεχθείς την τύχη σου σού λένε, το πεπρωμένο, το κισμέτ, όπως θέλετε πείτε το, αλλά να είσαι και καλός άνθρωπος στο μεταξύ, να την αποδεχθείς στωικά και ηθικά. Ογδόντα χρόνια παλεύουν οι Εβραίοι να καταλάβουν γιατί σε αυτούς. 

Ναι, γεωπολιτική και Ιστορία και τα λοιπά, αλλά γιατί σε αυτούς και όχι στους Εσκιμώους, ας πούμε; Κάποιοι κλάδοι –όπως η Στατιστική και οι Πιθανότητες– δημιουργήθηκαν γύρω από την τύχη, προσπαθώντας να τη βάλουν σε όρια και πλαίσια με κάτι ατελείωτους μαθηματικούς τύπους. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές: την προβλέπεις, την προκαλείς, εξηγείται, δεν είναι στο χέρι σου κ.λπ., καθένας λέει τα δικά του, μεγάλη ιστορία, μη σας κουράσω. Στο τέλος, όμως, μένεις πάντα να αναρωτιέσαι: Γιατί εγώ; 

«Αγάπα αυτό που σου αναλογεί και είναι κλωσμένο σαν το νήμα του πεπρωμένου σου· τι θα μπορούσε να σου ταιριάζει περισσότερο;», είχε γράψει ο Μάρκος Αυρήλιος που ήταν ένας πολύ σοφός άνθρωπος. Δεν ξέρω αν τον είχαν διαβάσει η Μικαέλα και ο Φίλιπ. Δεν ξέρω τι πρόλαβαν και τι δεν πρόλαβαν να κάνουν πριν ο παράδεισος της επιλογής τους μετατραπεί στην προσωπική τους κόλαση.

 Δεν θέλω καν να το σκέφτομαι. 

Πηγή: Protagon.gr

Πηγή: Protagon.gr

Ο Κασσελάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ και το τέλος της Αριστεράς

 Υπάρχει ελληνική Αριστερά χωρίς ιδεολογία; Είναι ικανός ο Κασσελάκης να ανατρέψει μια πολιτική πρακτική ενός αιώνα και να ηγηθεί ενός αριστερού κόμματος προωθώντας μια γενικόλογη πλατφόρμα με συνθήματα για restart του κράτους, προστασία και της επιχειρηματικότητας και των εργαζομένων, και «ξεδόντιασμα του δικαστικού και του δημοσιογραφικού κατεστημένου»; 

Ηταν τέλος Αυγούστου όταν ο Στέφανος Κασσελάκης παραχώρησε την πρώτη τηλεοπτική συνέντευξή του ως υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Οι απαντήσεις του ήταν κενές σε βαθμό αμηχανίας –όπως κενή φάνηκε ότι είναι εν συνόλω η πολιτική σκέψη του ανδρός. Αποκαλύφθηκε με κρότο ότι το –με αμιγώς με επικοινωνιακούς όρους– next big thing της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ιδεολογία της Αριστεράς. Ενδεχομένως να μην έχει σχέση με οποιαδήποτε ιδεολογία. Αυτό φυσικά έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν οι αντίπαλοί του, αλλά και όσοι λατρεύουν να μισούν και κυρίως να απασχολούνται με τις εξελίξεις πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ. «Πού πάει μια τόσο απολιτίκ σοσιαλμιντιακή φιγούρα να μπλέξει στη σκληρή αρένα της ελληνικής πολιτικής;». Αυτός ήταν ο κοινός παρονομαστής των απορριπτικών καγχασμών κατά του Κασσελάκη. Ευλόγως.

Υπάρχει όμως ελληνική Αριστερά χωρίς ιδεολογία; Είναι ικανός ο Κασσελάκης να ανατρέψει μια πολιτική πρακτική περίπου ενός αιώνα και να ηγηθεί ενός αριστερού κόμματος προωθώντας μια γενικόλογη πλατφόρμα με συνθήματα το restart του κράτους, την προστασία της υγιούς επιχειρηματικότητας και των εργαζομένων, τη διαφύλαξη των ατομικών δικαιωμάτων και της διαφορετικότητας, καθώς και το «ξεδόντιασμα του δικαστικού και του δημοσιογραφικού κατεστημένου»; Το χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα προοιωνίζεται θετικές απαντήσεις στα άνωθεν ερωτήματα. 

Η Εφη Αχτσιόγλου, κινούμενη στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τον νεόκοπο Κασσελάκη, με τη νεομαρξιστική σκέψη που δεν ταιριάζει ούτε με τα σημεία των καιρών, ούτε με την εικόνα της, θα πρέπει να δώσει σκληρό αγώνα και κυρίως να συμμαχήσει, άρα και να συμβιβαστεί με λοιπούς συνυποψηφίους της, για να κερδίσει τον Κασσελάκη. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο – ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό και κυρίως ρευστό εκλογικό σώμα. 

Η παρουσία του Κασσελάκη απο-ιδεολογικοποιεί εκ των πραγμάτων τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να αποδειχθεί –είναι φανερό στις δημόσιες τοποθετήσεις του, καθώς και γενικότερα στην επαγγελματική και προσωπική διαδρομή του. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν η υποψηφιότητά του στηρίχθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα ή το όποιο περιβάλλον του. Σημασία έχει ότι όσα κάνει ο Κασσελάκης είναι όσα –εμφανώς μεγεθυμένα– κάποιοι ήθελαν να κάνει ο ίδιος ο Τσίπρας. 

Ο οποίος όμως, είτε δεν ήθελε είτε δεν μπορούσε, είτε δεσμευόταν ιδεολογικά και συναισθηματικά από την ιστορία της ελληνικής Αριστεράς. Τι θα σημαίνει, λοιπόν, για τον ΣΥΡΙΖΑ η εκλογή του Κασσελάκη στην ηγεσία; Αλλά και αντιστρόφως: Γιατί ο Κασσελάκης επέλεξε να κατέλθει στο στίβο της πολιτικής ως υποψήφιος ενός αριστερού κόμματος, με συγκεκριμένη ιστορική διαδρομή πολλών δεκαετιών; Γιατί δεν προχώρησε στην ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα; 

Αν σκεφτεί κανείς συνδυαστικά, συμπεραίνει αφενός ότι ο Κασσελάκης θέλει να χρησιμοποιήσει ως όχημα ό,τι απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση που εκλεγεί, αφετέρου πως η πιθανή ανάδειξη του στην ηγεσία του –τουλάχιστον κατ’ όνομα– ριζοσπαστικού κόμματος, θα σηματοδοτήσει την πλήρη αποδόμηση της Αριστεράς ως εν δυνάμει κυβερνώσας παράταξης. 

Αλλωστε, μόνο η υποψηφιότητά του για την ηγεσία ενός κατεξοχήν συντηρητικού χώρου, μιας κλειστής ιδεολογικής κάστας, θα μπορούσε να κάνει την απαραίτητη μιντιακή «φασαρία» ώστε να τον αναδείξει ως ένα από τα μείζονα πρόσωπα της δημόσιας σφαίρας. Το ζήτημα, τώρα, είναι αν το όποιο κομματικό υβρίδιο με επικεφαλής τον Κασσελάκη θα μπορούσε να καταστεί πλειοψηφικό στην ελληνική κοινωνία. 

Οπως είχαμε σημειώσει μετά την εκκωφαντική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις διπλές εκλογές του Μαΐου – Ιουνίου, η μεταπολιτευτική Αριστερά μας τελείωσε. Τουλάχιστον με όρους εξουσίας. Ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στο αντιμνημονιακό κύμα και με σύμμαχο την απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος άντεξε στην εξουσία λίγο περισσότερο από τέσσερα χρόνια. 

Αν οι νέες γενιές απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την πολιτική –και δη την ιδεολογική πτυχή της– τότε όσο περνούν τα χρόνια η Αριστερά θα χάνει με ρυθμό ραγδαίο τα ερείσματά της στην ελληνική κοινωνία. Αυτό φαίνεται ότι το έχει αντιληφθεί ο Κασσελάκης – όπως το είχε αντιληφθεί και ο Τσίπρας. Η συνειδητοποίηση, όμως, δεν φτάνει για να αντιπαρατεθεί ο νέος –ή ο όποιος– ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. 

Ο Μητσοτάκης πέτυχε να φέρει στη δική του κάλπη πολίτες διά τριών κατευθύνσεων. Κεντρώους, δεξιούς, αλλά και εν γένει φιλελεύθερους – με όρους ιδεολογικούς και κοινωνικούς. Επιπλέον, κρίθηκε ικανότερος από τον Αλέξη Τσίπρα στη διαχείριση της οικονομίας, αλλά και των πολύπλοκων προβλημάτων ενός απρόβλεπτου σύγχρονου κόσμου. 

Σε περίπτωση που εκλεγεί ο Στέφανος Κασσελάκης, θα πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι απλώς ένα επικοινωνιακό προϊόν. Δεν αρκεί να μιλά –όπως λέει ο ίδιος– καλύτερα Αγγλικά από τον Μητσοτάκη, ούτε το (περίπου) γεγονός ότι είναι ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας που αναμετρήθηκε με το πολύβουο american dream και κέρδισε μια περίοπτη θέση στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. 

Αν η πολιτική του Κασσελάκη είναι ένας συνδυασμός εικονικής πραγματικότητας και πολακικού «αντισυστημισμού», τότε ο τελικός απολογισμός δεν θα αργήσει να έρθει – και θα είναι απογοητευτικός, τόσο για τον ίδιο, όσο και για το σύστημα που τον στηρίζει. Και αν πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που θα προσαρμοστεί στον Κασσελάκη, η πραγματικότητα δείχνει ότι το αντίθετο: 

Αν εκλεγεί ο Κασσελάκης, τότε θα είναι αυτός που θα πρέπει να προσαρμοστεί στο πολιτικό σύστημα. Διότι μπορεί η κυβερνώσα Αριστερά να ανήκει στο παρελθόν, οι πολίτες όμως δεν ψηφίζουν αμιγώς με όρους επικοινωνίας. Απαιτείται καινοτόμα πολιτική και οικονομική σκέψη, χρειάζονται αποτελεσματικά στελέχη που μπορούν να κινηθούν εκτός της πεπατημένης, πρέπει να αναπτυχθεί εφαρμόσιμη μεταρρυθμιστική ατζέντα που να καλύπτει τα δαιδαλώδη προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. 

Πολιτικός χώρος υπάρχει, ειδικά από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να χάνει τη μεγάλη ευκαιρία επανάκαμψης. Δεν αρκεί, όμως, αυτό. Οπως δεν αρκεί να πιστεύεις ότι με 60.000 ψηφοφόρους θα φέρεις την «ανατροπή» και την «ελπίδα». Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος. 

Πηγή: Protagon.gr

Είναι η ακρίβεια στα τρόφιμα, ανόητε - H χιλιοτραγουδισμένη μεσαία τάξη Τετέλεσται!!

 Ακόμα και αν ως δια μαγείας λυθεί το θέμα του φυσικού αερίου, ακόμα και αν μηδενιστεί ο πληθωρισμός –ακόμη περισσότερη μαγεία εδώ–, η ακρίβεια των τροφίμων τρομάζει. Εχει δημιουργήσει μια νέα κοινωνική, οικονομική και εν τέλει πολιτική πραγματικότητα, από την οποία δεν φαίνεται να υπάρχει γυρισμός 

Δεν έχει περάσει και τόσος καιρός. Ακόμα και αν ο πολιτικός χρόνος είναι, όπως λένε, πυκνός, δεν μπορεί, κάποιοι θα θυμούνται ότι δεν ήταν ούτε πριν από οκτώ μήνες, όταν κάποιοι κυβερνητικοί υποβάθμιζαν το πρόβλημα με τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος περιγράφοντάς το περίπου ως φασαρία που κάνουν όσοι ξεχνούν τον θερμοσίφωνα, ενώ την ίδια ώρα ο Αδωνις θριαμβολογούσε στα κανάλια για το πόσο έπεσε η τιμή των αγγουριών στη λαϊκή. Μετά, βέβαια, επειδή ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει ακόμα περισσότερο όταν τα βρίσκεις αγγούρια στις δημοσκοπήσεις, βγήκε ο Πρωθυπουργός και ανακοίνωσε τα 600ευρα για το ρεύμα –και πολύ καλά έκανε. 

Ομως το πρόβλημα δεν είναι πια μόνο το ρεύμα –εδώ που τα λέμε ποτέ δεν ήταν μόνο αυτό, απλώς αυτό έσκασε πρώτο με τους λογαριασμούς της περασμένης άνοιξης. Δεν είναι καν το φυσικό αέριο για το οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξοδεύει πολύ πολιτικό κεφάλαιο, προσπαθώντας –και πολύ σωστά– να πείσει την Ευρώπη για τα αυτονόητα (παρεμπιπτόντως, έτσι «αλλάζεις» την Ευρώπη, σύντροφοι). Το πρόβλημα, μετά συγχωρήσεως, είναι τα αγγούρια. 

Η ακρίβεια στα τρόφιμα είναι κάτι που δεν φαίνεται να έχει απασχολήσει όσο πρέπει αυτούς που πρέπει –εκτός και αν θεωρούμε το ευχολόγιο του «καλαθιού της νοικοκυράς» κάτι περισσότερο από μια καλή ιδέα του τομέα της πολιτικής επικοινωνίας. Οι ανατιμήσεις στα τρόφιμα και σε άλλα βασικά αγαθά ήρθαν για να μείνουν. Για πάντα. Τα καύσιμα μπορεί κάποια στιγμή να μειωθούν – οι τιμές του πετρελαίου διαχρονικά έχουν διακυμάνσεις– αλλά πιστεύει κανείς ότι η τιμή του πακέτου μακαρόνια θα πέσει από εκεί που ανέβηκε ήδη από πέρυσι τέτοιον καιρό –και πριν διαλυθούν καν οι σιτοβολώνες της Ουκρανίας; Πιθανότερο είναι να συμβεί το αντίθετο. 

Στην ουσία οι τιμές των τροφίμων δεν αυξήθηκαν απλώς. Ανέβηκαν σε ένα νέο υψηλότερο πλατό. Είκοσι δύο χρόνια μετά, ζούμε την ακρίβεια της εποχής της μετάβασης στο ευρώ –όταν το ματσάκι μαϊντανό από 50 δραχμές πήγε μέσα σε μια νύχτα 50 λεπτά (άρα 170 δραχμές τότε) – χωρίς όμως την ευφορία της μετάβασης στο ευρώ, με έναν πόλεμο να γίνεται δίπλα μας και την προσφορά αγαθών να μειώνεται αντί να αυξάνεται (εδώ διαβάζουμε τον εφιάλτη του στασιμοπληθωρισμού).

Οι ανατιμήσεις στα τρόφιμα είναι τρομακτικές, τις βλέπεις όλον αυτόν τον καιρό στο ταμείο του σουπερμάρκετ ή και στην ταβέρνα όπου ο τιμοκατάλογος αλλάζει κάθε μήνα και οι μερίδες μικραίνουν. Δεν χρειάζεται καν να πιάσει κρύο και να χρειαστεί να ανάψεις τη θέρμανση και να σου έρθουν τα κοινόχρηστα. Η ΕΚΤ κάνει πλέον λόγο για πληθωρισμό ενέργειας και τροφίμων. Και αναθεώρησε επί τα χείρω τις προβλέψεις της, εκτιμώντας αυξημένο πληθωρισμό ως και το τρίτο τρίμηνο του 2023 –τότε υποτίθεται ότι θα αρχίσει η επιστροφή στην κανονικότητα. Αλλά και αυτό δεν είναι κάτι ελπιδοφόρο για όσους αντέξουν ως τότε. Διότι ακόμα και αν μετά το καλοκαίρι του 2023, ως διά μαγείας, μηδενιστεί ο πληθωρισμός, αυτό θα σημαίνει ότι απλώς δεν θα αυξηθούν άλλο οι ήδη πολύ αυξημένες τιμές. Το νέο πλατό τιμών που λέγαμε και στο οποίο θα κληθούμε να ζήσουμε ή να επιζήσουμε. 

Για να επιστρέψουμε στα δικά μας, σε όρους εγχώριας πολιτικής μικρή σημασία έχει αν ακρίβεια υπάρχει και στο εξωτερικό –που όντως υπάρχει, ενώ στη Βρετανία του Καρόλου Γ’ και της Λιζ Τρας τα άδεια ράφια είναι πια μια εικόνα στην οποία οι καταναλωτές έχουν αρχίσει να συνηθίζουν. Λίγη σημασία έχει και το πού οφείλονται οι ανατιμήσεις και ποιος τελικά «κλέβει» ποιον. Αρχίζουν από τον παραγωγό, που επικαλείται ανατιμήσεις σε λιπάσματα, ζωοτροφές και ρεύμα και φτάνουν με μια ωραία αλυσίδα γκρίνιας ως το τελικό θύμα, εμάς τους καταναλωτές. Αυξήθηκε, λέει, το πετρέλαιο κίνησης και γι’ αυτό το ματσάκι μαϊντανό πήγε από 50 στα 70 λεπτά –τι ακούμε! 

Τι μπορεί να γίνει; Λίγα πράγματα. Θα εντατικοποιηθούν, λέει, οι έλεγχοι. Λες και απέδωσαν ποτέ. Θα υπάρξει και μια προσπάθεια συνεννόησης με τις αλυσίδες σουπερμάρκετ. Δηλαδή θα φτηνύνουν το ρύζι, το κρέας ή τη ζάχαρη; Πώς; Και γιατί να το κάνουν; Κορόιδα είναι; Θα δοθεί και η επιταγή ακρίβειας σε κάποιους, προφανώς όχι στη χιλιοτραγουδισμένη μεσαία τάξη. Τέλος. 

Το πρόβλημα απλώς δεν λύνεται. Εχει γεννήσει –παγκοσμίως, όχι μόνο εδώ– μια νέα κοινωνική, οικονομική και τελικά πολιτική πραγματικότητα στην οποία καλούνται όλοι να δουν πώς θα επιβιώσουν με όσο το δυνατόν λιγότερες αναταράξεις. Τουλάχιστον οι εδώ αρμόδιοι υπουργοί ας επιδείξουν τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση και ας μην μας ξαναπούν την περυσινή ανοησία ότι οι ανατιμήσεις είναι κάτι το «προσωρινό». 

Πηγή: Protagon.gr

 Πηγή: Protagon.gr

Πηγή: Protagon.gr

Τι δεν καταλαβαίνει η Κυβέρνηση - Ούτε οι πλημμύρες, ούτε οι φωτιές - O πληθωρισμός

 
Στην κυβέρνηση θεωρούν ότι ο κάμπος θα ανακάμψει πολύ γρηγορότερα από όσο φανταζόμαστε, σε συνδυασμό με ένα σχέδιο χρηματικών υποβοηθήσεων των πληγέντων. Το ίδιο πιστεύουν και για τον Εβρο. Αυτός που είναι πολιτικά απρόβλεπτος είναι ο πληθωρισμός. Εκεί τα πράγματα έχουν ευθύ εκλογικό αποτέλεσμα

Δημήτρης Ευθυμάκη

Στην κυβέρνηση θεωρούν τον πληθωρισμό, που επιμένει, πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα και από τις πυρκαγιές και από τις πλημμύρες. Δεν ξέρω αν η πεποίθηση αυτή προέρχεται από τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων που καταφθάνουν ανελλιπώς κάθε βδομάδα στο Μαξίμου ή αν αποτελούν απαύγασμα εμπειρίας και λογικής σκέψης. Κορυφαίος υπουργός που συνεργάζεται συνέχεια με τον Μητσοτάκη, μου εκμυστηρευόταν προ ημερών ότι «με τον Ιανό είχαμε πιστέψει ότι χάθηκε (οικονομικώς) η Θεσσαλία και ότι παράλληλα την χάσαμε (ως κόμμα) και εμείς, όμως ούτε το ένα έγινε, ούτε το άλλο». 

Για να μη βάζω διαρκώς εισαγωγικά, απλώς μεταφέρω το σύνολο της οπτικής του, που πιστεύω ότι διατρέχει εν πολλοίς και τη συλλογική σκέψη του πρωθυπουργικού πολιτικού περιβάλλοντος. Οταν κάηκε η βόρεια Εύβοια, προκλήθηκε τεράστια συγκίνηση στους Ελληνες συνολικά. Οι ίδιοι οι κάτοικοι της περιοχής ένιωσαν ότι καταστράφηκαν. Οταν έγινε η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, προκλήθηκε πραγματικό εθνικό σοκ, που αμέσως μεταλλάχθηκε σε κοινωνική οργή. Και όμως, ούτε η παραγωγική δομή της Εύβοιας αλλοιώθηκε τελικά, ούτε πολιτικά υπήρξε κάποια επίπτωση. Ειδικά από τα Τέμπη, όλοι το περίμεναν κι όλοι διαψεύστηκαν.

Ενδεχομένως το ίδιο να συμβεί και με τη Θεσσαλία, πολύ πιθανότερο με τη Δαδιά, όπου οι κάτοικοι είναι πολύ λιγότεροι. Την ώρα της καταστροφής όλα περιγράφονται δραματικά και οι συνέπειες ανεπίστρεπτα μεγάλες, μετά όμως τα πράγματα φτιάχνουν ή ξεχνιούνται πολύ γρηγορότερα από όσο πιστεύουμε όταν όλα καίγονται ή πνίγονται. Το μυστικό είναι η προσαρμοστικότητα των ανθρώπων και των κοινωνιών, που δείχνουν μέγιστη ικανότητα να ξεπερνούν φυσικές καταστροφές όταν δεν συνοδεύονται από θύματα. Αν υπάρχει θάνατος, όλα αλλάζουν. 

Γι’ αυτό και στην κυβέρνηση θεωρούν ότι ο κάμπος θα ανακάμψει πολύ γρηγορότερα από όσο φανταζόμαστε, σε συνδυασμό με ένα σχέδιο χρηματικών υποβοηθήσεων των πληγέντων. Το ίδιο πιστεύουν και για τον Εβρο. Για τη Ρόδο λένε ότι ήδη τα πεντάστερα που εκκενώθηκαν και οι αυλές τους κάηκαν, σήμερα είναι ξανά γεμάτα με τουρίστες. Κολυμπάνε οι Εγγλέζοι στη θάλασσα στο Κοκκάρι και χαζεύουν τη μαυρίλα στα γύρω βουνά.

 Ο συνομιλητής μου έφερε μάλιστα ως κορυφαίο παράδειγμα τις φωτιές στην Χίο το 2012. Σε απανωτές πυρκαγιές από το 1981 μέχρι το 2012 κάηκε το σύνολο των δασών της Χίου και συνολικά το 80% του εδάφους της. Το 2012 κάηκαν και σχεδόν όλα τα μαστιχόδεντρά της. Ολοι τότε είχαν μιλήσει για πλήρη καταστροφή της οικονομίας του ακριτικού νησιού και για μαζική μετανάστευση των κατοίκων της. Ρίξτε σήμερα μια ματιά στην Χίο και θα δείτε ότι τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Το νησί ακμάζει. Ούτε πολιτική μεταστροφή παρατηρήθηκε. Αυτό που παραδοσιακά ψήφιζαν οι Χιώτες, συνεχίζουν να ψηφίζουν έως σήμερα.

 Αυτός που είναι πολιτικά απρόβλεπτος είναι ο πληθωρισμός. Η καθημερινή διαπίστωση της ανόδου των τιμών στο ράφι, στον πάγκο της λαϊκής, στο νοίκι, σε συνδυασμό με τα χαμηλά εισοδήματα. Εκεί τα πράγματα έχουν ευθύ εκλογικό αποτέλεσμα και αφού δεν υπάρχει ουσιαστικός τρόπος να πέσουν οι τιμές (ας λένε για ελέγχους), το μόνο που απομένει είναι οι διαρκείς αυξήσεις μισθών, ημερομισθίων, συντάξεων κλπ. Που και το πληθωριστικό φαινόμενο τροφοδοτούν, αλλά και τον θυμό για την απληστία δεν καταλαγιάζουν. Πλην, άλλον δρόμο δεν βλέπουν. Τους βλέπω πιο κεϋνσιανούς από ποτέ. Καμιά σχέση με νεοφιλελεύθερους… 

Πηγή: Protagon.gr

 

Η εξέγερση του αγριάνθρωπου - Όταν η δημοκρατία μεταλλάσσεται σε τυραννία.

 Tο «Κοινό των Αρκάδων» ήταν ο πρώτος συνασπισμός πόλεων στην Ελλάδα. Η συμμαχία δεν στηριζόταν ούτε σε συμφωνίες ούτε σε νόμους. Αυτό που τη συνέδεε ήσαν οι μουσικοί αγώνες που οργάνωναν κάθε χρόνο. Η μουσική ήταν αυτή που τους προστάτευε από την αποθηρίωση. Η μυθολογία τους έχει πολλές περιπτώσεις μεταμόρφωσης σε θηρία, όπως ο Λυκάων ή η νύμφη Καλλιστώ. Οπως λέει ο ιστορικός Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης, το αυχμηρό του τόπου βοηθούσε στην εξαγρίωση του ανθρώπου. Περιγράφει έναν εμφύλιο που ξέσπασε στην Κύναιθα και κράτησε δέκα χρόνια. Οι μισοί βοήθησαν τους Αιτωλούς να μπουν στην πόλη και ακολούθησε σφαγή. Οσοι σώθηκαν αναζήτησαν καταφύγιο σε άλλες αρκαδικές πόλεις. Καμία δεν τους δέχθηκε και από όπου περνούσαν έκαναν καθαρτήριες τελετές επειδή τους θεωρούσαν μιασμένους. Ενδιαφέρον έχει η ερμηνεία του Πολύβιου: οι Κυναιθείς είχαν παραμελήσει την καλλιέργεια της μουσικής με αποτέλεσμα να αποθηριωθούν. Ο Πλάτων θεωρεί ότι η μουσική, μαζί με την παιδεία, είναι τα όπλα που υπερασπίζονται την «Ακρόπολη» της ψυχής του πολίτη στις συνθήκες της ανεξέλεγκτης δημοκρατίας, όπου η ελευθερία γίνεται συνώνυμη της αυθαιρεσίας. Οταν λείπουν, η δημοκρατία μεταλλάσσεται σε τυραννία. Οταν ο πατέρας φοβάται τον γιο και προσπαθεί να τον μιμηθεί για να τον κολακεύσει, όταν ο δάσκαλος φοβάται τον μαθητή. Ο Πλάτων, από τον μακρινό 4ο π.Χ. αιώνα περιγράφει τη συνθήκη της δικής μας καθημερινότητας.

Προχθές κάποιος τσακώθηκε με το «παιδί» του πάρκινγκ. Δεν είναι πρωτόγνωρο ούτε παράξενο. Το παράξενο ξεκινάει από τη στιγμή που αυτός ανεβαίνει στο διαμέρισμά του, παίρνει την κυνηγετική του καραμπίνα και ρίχνει στον άνθρωπο, στο κεφάλι. Ενας παραπάνω νεκρός στη θλιβερή συγκομιδή της καθημερινότητας. Τις προάλλες, κάποιοι ναυτεργάτες πετούν έναν άνθρωπο στη θάλασσα. Ο πλοίαρχος αδιαφορεί. Το Λιμενικό απουσιάζει. Ενα ζευγάρι νέων και το σκυλάκι του έπεσαν θύματα ενός οδηγού που έτρεχε σαν αγριάνθρωπος. Η δίκη ολοκληρώθηκε έπειτα από έξι χρόνια. Η ποινή κατώτερη των περιστάσεων. Όταν ήμουν νέος θυμάμαι άγριους καβγάδες με βρισιές και απειλές για μια γρατζουνιά στη λαμαρίνα του αυτοκινήτου. Νόμιζες ότι ήσαν έτοιμοι να σκοτωθούν. Όμως, αφού ξεσπούσαν, ο καθένας ακολουθούσε τον δρόμο του. Σήμερα το πιθανότερο είναι να υπάρξει θύμα ή και νεκρός. Τι είναι αυτό που ανακάτεψε τα υλικά της ψυχής και έβγαλε από μέσα της τον αγριάνθρωπο;

Η πολιτική δεν μπορεί να το εντοπίσει. Οι κοινωνιολογικές ερμηνείες μοιάζουν προσχηματικές, όταν δεν είναι υποκριτικές. Όπως υποκριτικό ήταν το εγκώμιο των «προοδευτικών» στους κουκουλοφόρους που έκαψαν το κέντρο της Αθήνας το 2008. Ή οι αχρείοι που άφησαν τους υπαλλήλους της «Μαρφίν» να καούν ζωντανοί. Ο αγριάνθρωπος που κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας δεν γεννήθηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Η κοινωνία τον εγκυμονούσε για δεκαετίες, από τότε που οι προκηρύξεις των δολοφόνων της «17 Νοέμβρη» διαβάζονταν λες και τις είχε γράψει ο Μαξ Βέμπερ

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η κατάσταση της ανομίας υπερβαίνει τις δυνατότητες της σημερινής ή οποιασδήποτε κυβέρνησης. Χρειάζεται μια αναθεώρηση της κοινωνικής συνθήκης. Ας ακούσουμε αυτά που μας λένε οι πρόγονοί μας. Εμείς όταν λέμε μουσική εννοούμε κάποια συναυλία όπου όλοι μαζί τραγουδάμε τον πόνο μας. Είναι της αρμοδιότητας του υπουργείου Πολιτισμού ή της τοπικής αυτοδιοίκησης και του εξωραϊστικού συλλόγου Ελλήνων αρχαιολόγων. Εκείνοι εννοούσαν την πειθαρχία του μέτρου και της αρμονίας, που διαπλάθουν τη συμπεριφορά. Και ό,τι ακόμη μεταμορφώνει τον αγριάνθρωπο μέσα μας σε κοινωνικό ον. 

Ας πάρουμε τη «μουσική» που αναφέρει ο Πλάτων και ο Πολύβιος ως μεταφορά. Αυτή που θα μας επιτρέψει να τη μεταφέρουμε στα καθ’ ημάς. Ομως, η λειτουργία της μεταφοράς, βασική αρχή του πολιτισμού μας, χρειάζεται παιδεία. Το ερώτημα δεν είναι πού θα τη βρούμε. 

Το ερώτημα είναι ότι έχουμε ξεχάσει τον τρόπο που θα μας επιτρέψει να την ψάξουμε. Μουσική και παιδεία, ήτοι αυτό που συμβατικά, και με κάποια συγκατάβαση, ονομάζουμε πολιτισμός. Τη μουσική μπορείς να τη βρεις σ’ ένα κείμενο του Εμπειρίκου και την παιδεία σε μια μελωδία του Χατζιδάκι. Φτάνουν για να μας προστατεύσουν από την εξέγερση του αγριάνθρωπου; Δεν είμαι τόσο αφελής. Φτάνουν όμως για να μας υπενθυμίσουν ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε τη σημασία της λέξης «πολιτισμός». Λέξη που έχει χάσει τη σημασία της, όχι μόνον στα ελληνικά, αλλά και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Αυτές που κάποτε θεωρούσαμε ως οδηγούς μας.

πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/562620217/i-exegersi-toy-agrianthropoy/