Σαν Σήμερα το 1947 - Τα Δωδεκάνησα ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα - Η απρόσμενη στροφή της Σοβιετικής Ένωσης --Η αποστρατικοποίηση των νησιών

 

Τα Δωδεκάνησα (για την ακρίβεια είναι 14) ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων δεμένα με τις τύχες του Ελληνισμού. Εν τούτοις, μόλις το 1947 ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος.

Εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης δέχθηκαν καταστρεπτικές επιδρομές από τους Πέρσες, τους Σαρακηνούς, τους Βενετούς, τους Γενουάτες, τους Σταυροφόρους και τους Τούρκους (Σελτζούκους και Οθωμανούς). Από το 1309 περιήλθαν στην εξουσία των Ιωαννιτών Ιπποτών και έμειναν υπό την κυριαρχία τους έως το 1522, οπότε καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους. Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, τα Δωδεκάνησα επαναστάτησαν, αλλά το 1830 επιστράφηκαν μαζί με τη Σάμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα την Εύβοια, η οποία ενσωματώθηκε στο ελεύθερο ελληνικό κράτος.

Η κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς το 1912 αναπτέρωσε τις ελπίδες των κατοίκων τους ότι σύντομα τα νησιά θα ενταχθούν στον εθνικό κορμό. Πράγματι, με τη συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) τα Δωδεκάνησα παραχωρούνταν στην Ελλάδα, με εξαίρεση τη Ρόδο, που θα παρέμενε για ένα διάστημα υπό ιταλική διοίκηση. Όμως, η ατυχής έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας έδωσε την ευκαιρία στους Ιταλούς να υπαναχωρήσουν και με την άνοδο του Μουσολίνι προσπάθησαν να τα εξιταλίσουν. Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών (1943), κύριοι των Δωδεκανήσων έγιναν οι Γερμανοί και μετά την παράδοση της Χιτλερικής Γερμανίας (Μάιος 1945), η Μεγάλη Βρετανία.

Ήταν η χρυσή ευκαιρία για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στο ελληνικό κράτος, την οποία η ελληνική διπλωματία δεν έπρεπε να αφήσει να πάει χαμένη. Ήταν απαίτηση του ελληνικού λαού και είχε χυθεί άφθονο ελληνικό αίμα για την εκδίωξη των Γερμανών από τα Δωδεκάνησα. Το θέμα θα λυνόταν οριστικά από τη Διάσκεψη Ειρήνης των νικητριών δυνάμεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που θα συνερχόταν στο Παρίσι.

Η Ελλάδα δια του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Τσαλδάρη διαμήνυσε ότι θα έθετε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως εθνικές διεκδικήσεις την πρόσκτηση της Βορείου Ηπείρου και των Δωδεκανήσων, τη διευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, ενώ σκόπευε να θέσει και το ζήτημα της Κύπρου στη Μεγάλη Βρετανία. Από τις τέσσερις αυτές εθνικές διεκδικήσεις, μόνο το θέμα των Δωδεκανήσων ευοδώθηκε, χωρίς δυσκολίες και περιπλοκές.

Είναι γνωστό ότι ο Στάλιν και ο Τσόρτσιλ, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προσπάθησαν να δελεάσουν την Τουρκία, προσφέροντάς της ορισμένα παράκτια νησιά του Αιγαίου, προκειμένου να την πείσουν να βγει στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων ή τουλάχιστον να παραμείνει αυστηρά ουδέτερη. Επιπροσθέτως, ο Στάλιν είχε συνδέσει το θέμα των Δωδεκανήσων με την Τριπολίτιδα (σημερινή Λιβύη), για την οποία η Σοβιετική Ένωση είχε διατυπώσει το αίτημα να της ανατεθεί η εντολή.

Όμως, σε μια απρόσμενη στροφή της πολιτικής της, η Σοβιετική Ένωση συγκατατέθηκε να αποδοθούν τα Δωδεκάνησα στη Ελλάδα, στη συνεδρίαση των Υπουργών Εξωτερικών που προετοίμαζε τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων. Η δήλωση έγινε στις 27 Ιουνίου 1946 από τον Υπουργό Εξωτερικών Βιατσεσλάβ Σκριάμπιν, γνωστότερο ως Μολότοφ, με μοναδικό όρο την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Έτσι, προτού καν συνέλθει η Διάσκεψη Ειρήνης, το θέμα των Δωδεκανήσων είχε λάβει ευνοϊκή τροπή για την Ελλάδα.

Η είδηση για την απόδοση των Δωδεκανήσων στη Ελλάδα χαιρετίστηκε με μεγάλο ενθουσιασμό, σε μια περίοδο που η χώρα βρισκόταν στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου. Η Διάσκεψη της Ειρήνης συνήλθε στο Παρίσι από τις 29 Ιουλίου έως τις 11 Οκτωβρίου 1946, όπου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς και τα θέματα της Βορείου Ηπείρου και της διευθέτησης των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, χωρίς επιτυχία, αφού οι ΗΠΑ δεν θέλησαν να δυσαρεστήσουν τη σύμμαχό τους Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της Αλβανία και Βουλγαρία. Η προσπάθεια της Τουρκίας να διεκδικήσει το Καστελόριζο και τη Σύμη έπεσαν στο κενό.

Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 υπογράφηκε στο Παρίσι η Συνθήκη Ειρήνης με την Ιταλία, σύμφωνα με την οποία τα Δωδεκάνησα αποδίδονταν στην Ελλάδα, ενώ η Ιταλία υποχρεωνόταν σε αποζημίωση ύψους 105 εκατομμυρίων δολαρίων προς τη χώρα μας. Με επιμονή της σοβιετικής πλευράς, οριζόταν στο κείμενο ότι τα νησιά θα παρέμεναν αποστρατιωτικοποιημένα, πρόβλεψη που θα επικαλεστεί η Τουρκία κατά τρόπο καταχρηστικό μετά το 1974. Από την τουρκική ερμηνεία του κειμένου της ελληνοϊταλικής συνθήκης του 1947, σε συνδυασμό με τις ιταλοτουρκικές συμφωνίες του 1932, θα προκύψει και το ζήτημα των «γκρίζων ζωνών», που έθεσε η Άγκυρα μετά την Κρίση των Ιμίων το 1996.

Η τελετή παράδοσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα από τις βρετανικές αρχές έγινε στις 31 Μαρτίου 1947 στη Ρόδο μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Πρώτος διοικητής των Δωδεκανήσων ανέλαβε ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης, με πολιτικό σύμβουλο τον πανεπιστημιακό και δικαστικό Μιχαήλ Στασινόπουλο, μετέπειτα πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η επίσημη τελετή της ενσωμάτωσης έγινε στις 7 Μαρτίου 1948 και το 1955 τα Δωδεκάνησα έγιναν νομός με πρωτεύουσα τη Ρόδο.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/405?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2023-03-07

© SanSimera.gr

Αυτή είναι βαθιά παρακμή - Ποιοι ορέγονται τα Δεκεμβριανά του 2008

 

Θ. Μαυρίδης

Ζούμε στο Βέλγιο ή στην Γαλλία; Σίγουρα όχι στην Ελβετία. Για κάποιον μυστήριο λόγο βρισκόμαστε σε λάθος Ήπειρο. Η φυσική μας θέση ίσως βρίσκεται στα Βόρεια της Αφρικής. Αν και εκεί ακόμη δεν ξέρουμε πόσο «λογικό» θα φαινότανε η αντιπολίτευση να υιοθετεί συνθήματα του τύπου «Μητσοτάκη γα@@@@@@». Δεν έτυχε! Ήταν προμελετημένο. Όπως και οι «καταδρομικές» επιχειρήσεις τύπου 2008.

Αυτός δεν είναι εθνικός διχασμός. Είναι βαθιά παρακμή. Είναι βάναυση κακοποίηση της όποιας αισθητικής μας έχει απομείνει. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ποια πολιτική συζήτηση μπορεί να γίνει; Πού είναι η διανόηση να δώσει οξυγόνο σε αυτή την κοινωνία;

Το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Κάθε άλλο. Είναι υγιές να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν απόψεις. Μόνο ύβρεις! Ο εκχυδαϊσμός του δημόσιου λόγου είναι αποκρουστικός και δεν προοιωνίζει κάτι καλό.

Η πολιτική συζήτηση είναι απαραίτητη. Κάτω από τις οποιασδήποτε συνθήκες η πολιτική είναι η λύση στα προβλήματά μας και όχι οι σπασμένες τζαμαρίες. Ο διάλογος, η ανταλλαγή απόψεων. Ναι, ακόμη και μετά από ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός όπως το δυστύχημα στα Τέμπη. Πρέπει να συζητήσουμε για τα αίτια. Χωρίς προκαταλήψεις και πάθη. Και ύστερα να βρούμε λύσεις.

Υπάρχουν ευθύνες; Προφανώς! Και να τις συζητήσουμε. Και ναι μεν η συζήτηση αυτή δεν πρόκειται να φέρει πίσω τους νεκρούς των Τεμπών, αλλά θα βοηθήσει να μην ζήσουμε κάτι ανάλογο στο μέλλον. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι και το ζητούμενο της πολιτικής; Να βελτιώνει την ζωή των ανθρώπων;

Τα τραγικά γεγονότα αναζωπύρωσαν το μέτωπο των «αντί». Η φωτιά που άναψε με την χρεοκοπία και στο όνομα της αντισυστημικότητας μας «φόρτωσε» μία Χρυσή Αυγή, θεριεύει και πάλι. Η απαξίωση της πολιτικής και ο εκχυδαϊσμός του δημόσιου βίου εκεί οδηγεί, στην άνοδο των άκρων. Αν αυτό θέλουμε ως κοινωνία, αν αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Για ένα πράγμα μόνο να είμαστε σίγουροι. Αυτή η μοίρα δεν έχει κάτι καλό για μας…

Θανάσης Μαυρίδης

https://www.liberal.gr/th-mayridis/ayti-einai-bathia-parakmi

Η απαρχή των δεινών για ΟΣΕ-ΤΡΑΙΝΟΣΕ!! - Ο νόμος ταφόπλακα 3891/2010 των Ρέππα-Ραγκούση-Κατσέλη απαξίωσε τους Ελληνικούς σιδηροδρόμους!!

 

Ο νόμος 3891/2010 των Ρέππα-Ραγκούση-Κατσέλη απαξίωσε τους ελληνικούς σιδηροδρόμους!!

Ο ν. 3891/2010 (ΦΕΚ Α’ 188) ήταν η απαρχή των δεινών για ΟΣΕ-ΤΡΑΙΝΟΣΕ!!

Δείτε εδώ το άρθρο 16 του ν. 3891/2010 που στέρησε τον ΟΣΕ από 2.000 εξειδικευμένους εργαζομένους και ολόκληρο τον νόμο-“ταφόπλακα”!

ΑΡΘΡΟ-16-Ν-3891-2010 Λήψη

3891-2010 Λήψη

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ (ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟ) 4205

 Άρθρο 16

            Διαδικασία Μεταφοράς Πλεονάζοντος Τακτικού Προσωπικού 

   1. Το, κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος άρθρου, Πλεονάζον Τακτικό Προσωπικό κάθε Εταιρίας μεταφρεται σε Φορείς Υποδοχής, σύμφωνα με τη διαδικασία του παρόντος άρθρου. 

   2. Κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος άρθρου λήγει, τερματίζεται και ανακαλείται κάθε απόσπαση Εργαζομένου από οιαδήποτε Εταιρία σε οποιαδήποτε εταιρία, εντός ή εκτός ομίλου ΟΣΕ. Όλοι οι αποσπα− σμένοι σε εταιρία, εντός ή εκτός ομίλου ΟΣΕ, Εργαζό− μενοι επιστρέφουν στην Εταιρία από την οποία έχουν αποσπαστεί. 

  3. Αν για μια Εταιρία στο άρθρο 15 δεν αναφέρεται αριθμός Πλεονάζοντος Τακτικού Προσωπικού, η κατά τις παραγράφους 4 −10 του παρόντος άρθρου πρώτη διαδικασία μεταφοράς δεν εφαρμόζεται στην Εταιρία αυτή. Εφαρμόζεται όμως διαδικασία μεταφοράς κατά το άρθρο 18. 

  4. Μέσα σε είκοσι πέντε (25) ημέρες από την έναρξη ισχύος του παρόντος άρθρου, η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης αναζητά από τους Φορείς Υποδοχής κενές οργανικές θέσεις και υπηρεσιακές ανάγκες, συντάσσει κατάλογο ανά νομό και ειδικότητα και τον αποστέλλει στο Υπουρ− γείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων. Το Υπουργείο προωθεί τον κατάλογο σε κάθε Εταιρία στην οποία εφαρμόζεται η εκάστοτε διαδικασία μεταφοράς. 

  5. Μέσα σε τρεις (3) ημέρες από τη λήψη του καταλόγου το Διοικητικό Συμβούλιο κάθε Εταιρίας στην οποία εφαρμόζεται η εκάστοτε διαδικασία μεταφοράς ανακοινώνει στο Τακτικό Προσωπικό της τον κατάλογο και προσκαλεί κάθε ενδιαφερόμενο Εργαζόμενό της να υποβάλει αίτηση μεταφοράς. Στην αίτηση, η οποία υποβάλλεται μέσα σε επτά (7) ημέρες από τη σχετική ανακοίνωση του Διοικητικού Συμβουλίου, προσδιορίζονται ο νομός και τρεις (3) θέσεις προτίμησής του. 

  6. Μέσα σε δεκατέσσερις (14) ημέρες από το πέρας της επταήμερης προθεσμίας της προηγούμενης παραγράφου, κάθε Εταιρία στην οποία εφαρμόζεται η εκάστοτε διαδικασία μεταφοράς συντάσσει, ανά νομό προτίμησης, κατάλογο, όπου αναγράφει τα ονοματεπώνυμα, την πραγματική και αναγνωρισμένη προϋπηρεσία, τα τυπικά προσόντα, την εκπαιδευτική βαθμίδα, την ειδικότητα και τις θέσεις προτίμησης των συγκεκριμένων Εργαζομένων της που αποτελούν το Πλεονάζον Τακτικό Προσωπικό. Αυτοί είναι, ανά ειδικότητα ή τομέα λειτουργίας, οι έχοντες υποβάλει σχετική αίτηση και, εν συνεχεία, οι έχοντες τη μεγαλύτερη πραγματική και αναγνωρισμένη προϋπηρεσία σε μία ή περισσότερες από τις Εταιρίες, μέχρι τη συμπλήρωση των αριθμών τού άρθρου 15, όπως θα έχουν διαμορφωθεί κατά την ημερομηνία αυτή.

Αν σε όλους αυτούς συγκαταλέγονται Εργαζόμενοι ή κλάδος Εργαζομένων ή ειδικότητα Εργαζομένων, η μεταφορά των οποίων θα απειλούσε, κατά την κρίση του Διοικητικού Συμβουλίου, να προκαλέσει λειτουργικό πρόβλημα στην Εταιρία ή σε απλή εκμετάλλευση ή επιχείρηση ή γραφείο ή τμήμα ή γεωγραφική περιφέρεια ή κλάδο ή ειδικότητά της, το Διοικητικό Συμβούλιο με σεβασμό των αξιολογικών ορίων του άρθρου 281 του Αστικού Κώδικα, δικαιούται να απορρίψει όλες ή κάποιες από τις εν λόγω αιτήσεις ή / και να εξαιρέσει συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές, κλάδους ή ειδικότητες από την παρούσα διαδικασία. 

Αν οι Εργαζόμενοι που υποβάλλουν αίτηση μεταφοράς, μετά από τις απορρίψεις και εξαιρέσεις, υπολείπονται των αριθμών του άρθρου 15, όπως θα έχουν διαμορφωθεί κατά την ημερομηνία αυτή, ο κατάλογος συμπληρώνεται με τους επόμενους Εργαζόμενους, κατά το κριτήριο της μεγαλύτερης προϋπηρεσίας, μέχρι τη συμπλήρωση των συνολικών αριθμών του άρθρου 15, όπως θα έχουν διαμορφωθεί κατά την ημερομηνία αυτή, χωρίς περιορισμό αριθμού ανά τομέα λειτουργίας. Αν οι Εργαζόμενοι που υποβάλλουν αίτηση μεταφοράς, μετά από τις τυχόν απορρίψεις και εξαιρέσεις, υπερβαίνουν τους αριθμούς του άρθρου 15, όπως θα έχουν διαμορφωθεί κατά την ημερομηνία αυτή, το Διοικητικό Συμβούλιο εξαιρεί επιπροσθέτως από τον κατάλογο τους έχοντες τη μικρότερη προϋπηρεσία, μέχρι τη συμπλήρωση των συνολικών αριθμών του άρθρου 15, όπως θα έχουν διαμορφωθεί κατά την ημερομηνία αυτή, χωρίς περιορισμό αριθμού ανά τομέα λειτουργίας. 

Αν Εργαζόμενος, που αναφέρεται στον κατάλογο, δεν έχει υποβάλει αίτηση μεταφοράς ή / και δεν έχει προσδιορίσει εγγράφως το νομό και τις τρεις θέσεις προτίμησής του, νομός προτίμησης είναι αυτός όπου ο Εργαζόμενος έχει την εργασιακή έδρα του κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος άρθρου και θέση προτίμησης κάθε θέση εργασίας εντός τού νομού προτίμησης. Αφού συμπληρωθεί πλήρως, ο κατάλογος ανακοινώνεται στο Τακτικό Προσωπικό κάθε Εταιρίας στην οποία εφαρμόζεται η διαδικασία μεταφοράς και αποστέλλεται στη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, με μέριμνα του Διοικητικού Συμβουλίου κάθε Εταιρίας. 

  7. Η μεταφορά κάθε Εργαζόμενου που αναφέρεται στην κατάσταση της προηγούμενης παραγράφου γίνεται με κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Οικονομικών, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων και του κατά περίπτωση αρμόδιου Υπουργού, κατά σειρά προτεραιότητας: 

     α) σε κενή οργανική θέση προτίμησης σε Φορέα Υποδοχής, 

     β) αν δεν υπάρχει, σε κενή οργανική θέση παρεμφερούς ειδικότητας σε Φορέα Υποδοχής εντός του νομού προτίμησης, 

    γ) αν δεν υπάρχει, σε σύμφωνη με τα τυπικά του προσόντα, προσωποπαγή θέση σε Φορέα Υποδοχής εντός του νομού προτίμησης, η οποία συνιστάται με την απόφαση μεταφοράς. Στην περίπτωση αυτή, η μεταφορά διενεργείται με παράλληλη δέσμευση κενής οργανικής θέσης τακτικού προσωπικού, η οποία δεν πληρούται για όσο χρόνο υφίσταται η προσωποπαγής θέση. Για τη δέσμευση της θέσης γίνεται ρητή αναφορά στην απόφαση μεταφοράς. Η προσωποπαγής θέση καταργείται με την καθ’ οιονδήποτε τρόπο αποχώρηση αυτού που την κατέχει. 

  8. Αν περισσότεροι ενδιαφερόμενοι διεκδικούν την ίδια θέση, προτιμώνται οι εξής (κατά σειρά προτεραιότητας): 

     α) Όσοι υπέβαλαν οι ίδιοι, εθελοντικώς, εμπροθέσμως και εγγράφως, αίτηση μεταφοράς και προσδιόρισαν το 4206 ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ (ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟ) νομό και τρεις θέσεις προτίμησής τους, σύμφωνα με την παράγραφο 5 του παρόντος άρθρου. 

     β) Οι έχοντες τα περισσότερα και υπέρτερα τυπικά προσόντα που να απαιτεί η θέση. 

    γ) Τα άτομα με ειδικές ανάγκες και οι λοιπές κατηγορίες που αναφέρονται στις διατάξεις του ν. 2643/1998 (ΦΕΚ 220 Α΄), όπως εκάστοτε ισχύει. δ) Οι άγαμοι ή χήροι ή διαζευγμένοι γονείς που έχουν επιμέλεια τέκνων (ανά αριθμό τέκνων). 

    ε) Οι έγγαμοι γονείς (κατά αριθμό τέκνων). στ) Αυτοί των οποίων ο ή η σύζυγός τους συνυπηρετεί στον ίδιο νομό. ζ) Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. η) Οι έχοντες τη μεγαλύτερη προϋπηρεσία. 

  9. Σε ό,τι αφορά στη σχέση του μεταφερόμενου με το Φορέα Υποδοχής του: 

     α. Η μεταφορά γίνεται με την ίδια σχέση εργασίας και στην ίδια εκπαιδευτική βαθμίδα και, προκειμένου για δικηγόρους, με σχέση έμμισθης εντολής. 

     β. Ο μεταφερόμενος κατατάσσεται σε βαθμό και μισθολογικό κλιμάκιο με βάση το συνολικό χρόνο υπηρεσίας στις Εταιρίες. Ο συνολικός αυτός χρόνος αποτελεί πραγματική υπηρεσία για όλα τα ζητήματα υπηρεσιακής και μισθολογικής κατάστασης. Αν υπάρχει πλεονάζων χρόνος λογίζεται ως διανυθείς στο βαθμό κατάταξης. 

      γ. Για τις αποδοχές των μεταφερομένων εφαρμόζονται οι διατάξεις της παρ. 3 του άρ  θρου 20 του ν. 2515/ 1997 (ΦΕΚ 154 Α΄). 

    

     δ. Οι μεταφερόμενοι εξακολουθούν να υπάγονται στα ταμεία κύριας και επικουρικής ασφάλισης του φορέα από τον οποίο μεταφέρονται. 

  10. Η κατά τις διατάξεις των προηγούμενων παραγρά− φων μεταφορά είναι υποχρεωτική. Όσοι δεν παρουσιαστούν μέσα σε δεκαπέντε (15) ημέρες από τη δημοσίευση της πράξης μεταφοράς τους για ανάληψη υπηρεσίας στο Φορέα Υποδοχής τους θεωρείται ότι κατήγγειλαν οι ίδιοι τη σύμβασή τους με το Φορέα Υποδοχής και δεν δικαιούνται αποζημίωσης για την αιτία αυτή.

 

Διαβάστε περισσότερα εδώ: https://enypekk.gr/2023/03/05/alexis-mitropoulos-proedros-enypekk-o-nomos-3891-2010-reppa-ragkousi-katseli-apaxiose-tous-ellinikous-sidirodromous

Απαγορεύεται η οποιαδήποτε αναδημοσίευση, χωρίς την άδεια του εκδότη και οπωσδήποτε χωρίς την αναφορά της πηγής προέλευσης του περιεχομένου.

Σχης(ΠΖ) ε.α. Αν. Φαραντάτος μέλος ΔΣ/ΕΑΑΣ: - Το συλλαλητήριο είναι το έσχατο μέσον διεκδικήσεως των δικαίων αιτημάτων μας - Η Κυβέρνηση αρνείται να ακούσει τα επιχειρήματά μας.

 

Αγαπητοί Συνάδελφοι,

 

Σε συνέχεια του συνημμένου εγγράφου, που έχετε λάβει, επικοινωνώ μαζί σας για τον συντονισμό κινήσεων λεωφορείων, προκειμένου στο συλλαλητήριο της 22ας Μαρ 23 να είμαστε αρκετοί, ώστε να ασκήσουμε την απαραίτητη πίεση προς επιτυχή έκβαση των διεκδικήσεών μας.

 

Κατ’ αρχάς θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου:

 

Α. Το συλλαλητήριο είναι το έσχατο μέσον διεκδικήσεως των δικαίων αιτημάτων μας και έρχεται ως συνέπεια των κυβερνητικών αρχών να αρνείται να ακούσει τα επιχειρήματά μας. Καίτοι έχουμε στείλει αμέτρητα υπομνήματα και έγγραφα, ποτέ δεν μας κάλεσαν για μια επί της ουσίας συζήτηση. Καίτοι παρενέβημεν στη διαβούλευση του τελευταίου νομοσχεδίου-που έγινε νόμος- δεν ελήφθησαν υπ΄όψιν βασικές προτάσεις μας. Ενδεχομένως να είχε διοργανωθεί ενωρίτερον αλλά λόγω του κορωνοϊού 2020-21 και λόγω των δικών μας εκλογών, θεωρήσαμε ότι η περίοδος λίγο πριν τις εθνικές εκλογές είναι η καταλληλότερη για να ασκήσουμε την αναγκαία πολιτική πίεση. Άλλωστε αναμέναμε να δούμε τι θα γινόταν και με το πολυνομοσχέδιο το οποίο ψηφίστηκε πρόσφατα. Επίσης η έκδοση της ΚΥΑ για τη μείωση του ΒΟΕΑ των τέκνων μας, ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής, διότι και σε αυτό αποφάσισαν ερήμην μας και δεν έλαβαν υπ’ όψιν τις θέσεις μας ούτε καν τις συζήτησαν!

 

Β. Για να θεωρηθεί ένα συλλαλητήριο επιτυχές θα πρέπει να έχει μεγάλη συμμετοχή, διότι τελικά μόνον οι αριθμοί μετράνε. Επομένως επιθυμία και στόχος όλων μας είναι να έχουμε τουλάχιστον 1200 άτομα την ημέρα εκείνη έξω από το ΥΠΕΘΑ, για να πούμε ότι κάτι πετύχαμε.

 

Γ. Θεωρούμε ως βάση υπολογισμού, ότι από τα ενεργά μέλη μας, δηλαδή από όσα ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές της 19^ης Φεβρουαρίου 2023, θα προσέλθουν στο συλλαλητήριο 1 στους 3, άρα από το Λεκανοπέδιο επί 1276 ψηφισάντων αναμένουμε την παρουσία στο συλλαλητήριο περίπου 425 συναδέλφων. Μακάρι να είναι περισσότεροι. Ο πατέρας μου απόστρατος ετών 91 και ψήφισε και θα είναι παρών στο συλλαλητήριο!

 

Υπτγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης: - Μαμά έφτασα .... - Η τραγωδία αυτή ΚΑΙ θα ξεχασθεί ΚΑΙ θα συγκαλυφθεί ή θα .. - Στείλτε στον αγύριστο τους ανίκανους

 Τι να πεις και τι να γράψεις τέτοιες ώρες; Τι να πεις και τι να γράψεις όταν, άγνωστος ακόμα αριθμός νεανικών ψυχών, δεν τηλεφώνησε ποτέ στους δικούς του για να τους πει: «Μαμά έφτασα».

• Από τον Χρήστο Μπολώση

Στις 3 Μαρτίου, έγραφα στη στήλη μου «Ριπές» στην «δημοκρατία»:

«Στων Hellenic Train την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα

Στις 29 Δεκεμβρίου γράφαμε, σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, τις εμπειρίες από πρόσφατο ταξίδι με τραίνα της Hellenic Train. Βέβαια δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε αυτά που έρχονται τώρα στο φως της δημοσιότητος μετά από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη (έλλειψη τηλεματικής κ.λπ.) , αλλά οι (απαξιωμένοι) αρχαίοι πρόγονοί μας, έλεγαν: «Εξ όνυχος τον λέοντα». Ο Ναπολέων πάλι έλεγε ότι «από το πρώτο κομμένο κουμπί της στολής, αρχίζει το ξήλωμα τη πειθαρχίας». Εμείς τότε δεν μιλήσαμε απλώς για κομμένο κουμπί, αλλά για τέλειο ξεχαρβάλωμα. Μιλήσαμε για τριτοκοσμικές εικόνες στους σταθμούς, για εκτεταμένη ρύπανση σε σταθμούς και βαγόνια (εσωτερικώς και εξωτερικώς), για προσβολή της σημαίας από συγκεκριμένο σταθμάρχη και λεηλατημένες εγκαταστάσεις. Φυσικά, ουδείς είχε την ευαισθησία να μας απαντήσει, ούτε και περιμέναμε εδώ που τα λέμε. Η ευαισθησία των απανταχού αρμοδίων, αν μάλιστα είναι και του κόμματος, είναι γνωστή. Και τώρα; Τώρα, το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο, αλλά θα σταματήσει στον δυστυχή κλειδούχο, ενώ το άπλετο φως, όταν καταλαγιάσει ο θόρυβος, θα σβήσει. Και να μη ξεχάσουμε να τους ξαναψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές».

 Επίσης στις 4 Μαρτίου έγραφα:

«Διαφωνώ με τον ‘’Ριζοσπάστη’’

Με τον «Ριζοσπάστη» ουδέποτε συμφωνήσαμε. Ούτε και τώρα θα συμφωνήσουμε. Στο πρωτοσέλιδό του της 2 Μαρτίου, που αναφερόταν φυσικά στο τραγικό δύστυχα των Τεμπών έγραφε: «…Δεν θα ξεχαστεί ούτε θα συγκαλυφθεί!». Κάνεις λάθος αγαπητέ σύντροφε. Η τραγωδία αυτή ΚΑΙ θα ξεχασθεί ΚΑΙ θα συγκαλυφθεί ή θα παραγραφεί, όπως τόσες και τόσες υποθέσεις στη Ελλάδα. Εδώ κινδυνεύουν να βρεθούν κατηγορούμενοι οι νεκροί από τη πυρκαγιά στο Μάτι και μερικοί υπεύθυνοι δοξάστηκαν. Το πόρισμα ήδη έχει εκδοθεί και ανακοινωθεί: «Ανθρώπινο λάθος». Ούτε γιατί δεν είχε συνδεθεί το σύστημα σηματοδότησης ETCS, που είχε αποκτηθεί  από το 2010, ούτε γιατί ουδενός ίδρωσε το αυτί από τις καταγγελίες του κ. Κατσιούλη. Βρήκαμε το «ανθρώπινο λάθος», που ακούει στο όνομα «Σταθμάρχης» και βουρ να τον φάμε να τελειώνουμε. Ναι φταίει κι’ αυτός, αλλά στο φταίξιμο τον οδήγησαν κάποιοι άλλοι που αδιαφόρησαν. Σ’ αυτούς θα φτάσει το μαχαίρι του.. κοκκάλου; Και άσε τον πρωθυπουργό να μας δουλεύει με τα «ποτέ ξανά». Κι’ αυτός τα ήξερε ή έπρεπε να τα ξέρει, μιας και τα είχαν γράψει και οι εφημερίδες. Αλλά τώρα θα πιστεύουμε  τι λέει η «δημοκρατία»;…».

Ε και τι έγινε;

Δεν εμποδίστηκε ο ανεκδιήγητος και ανάλγητος Άρης Πορτοσάλτε να βγει και να πει: «Τα δυστυχήματα αποτελούν… θυσίες, ώστε να βελτιωθεί η χώρα». Δεν το ήξερα ότι για να λειτουργήσει το οποιοδήποτε, επιτελικό ή όχι, κράτος έπρεπε προηγουμένως να γίνει θυσία στον Θεό της αδιαφορίας. Δεν εμποδίστηκε η Hellenic Train, να βγει σχεδόν 4 μέρες μετά το δυστύχημα, που έγινε στις 28 Φεβρουαρίου, και να πει ότι το προσωπικό της ήταν από την πρώτη στιγμή στον τόπο της τραγωδίας. Για την ακρίβεια 45 λεπτά μετά την ώρα μηδέν, διότι τότε εντόπισαν οι αρμόδιοι των σιδηροδρόμων, το σημείο του δυστυχήματος.

Τι να πεις και τι να γράψεις όταν  με τον Νόμο 5014/2023 συστήθηκε ως Ανεξάρτητη Αρχή ο «Εθνικός Οργανισμός Διερευνήσεως Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων», όμως ο νόμος αυτός είναι ακόμη ανενεργός γι’ αυτό χρειάστηκε να ορισθεί νέα επιτροπή… Τι να πεις, όταν τα ανίκανα κόμματα έχουν κάνει σημαία τους το ποιος σκότωσε τους πιο λίγους; (Εσείς τόσους στη Μάντρα και στο Μάτι, εμείς τόσους στα Τέμπη, άρα εμείς καλύτεροι. Οι αναίσθητοι).

Τι να πεις όταν ο «Ελεύθερος Τύπος», κάνοντας διάλειμμα από τις… προσλήψεις και τα αναδρομικά, γράφει: «Δραστικές κινήσεις από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αλλάζουν όλα στους σιδηροδρόμους». Αμ αν είναι για να γίνει κάτι σωστό, να θυσιάζονται  προηγουμένως  εκατοντάδες  ψυχές… Μένεις άφωνος όταν οι κομματικοί Γκρούεζες μετακινούν υπαλλήλους από το ένα υπουργείο στο άλλο και παραβλέποντας απαιτούμενα προσόντα και περιορισμούς, τους «φυτεύουν» σε πολύ κρίσιμα και χρυσοφόρα  πόστα, διότι «είναι του κόμματος» και θα πρέπει, συν τις άλλοις,  να υπηρετούν  δίπλα στο σπίτι τους.

Αηδιάζεις όταν μαθαίνεις ότι η γνωστή του γνωστού ιδιαιτέρα τοπικού βολευτού (ή βουλευτίνας…)  είναι κολλητή της κόρης και πάει λέγοντας. Αηδιάζεις όταν ακούς, για πολλοστή φορά, το «ποτέ ξανά» από επίσημα χείλη. Το είχες ακούει και μετά την δολοφονία του Άλκη Καμπανού.  Και τότε είχαν εξαγγείλει μέτρα κατά της οπαδικής βίας. Ουδείς όμως αντέδρασε όταν προσφάτως δύο μεγάλες ΠΑΕ, επειδή θεώρησαν ότι αδικήθηκαν από τους διαιτητές, έβγαλαν σχεδόν πανομοιότυπες ανακοινώσεις του στυλ: «Από δω και πέρα θα έχετε να κάνετε μ’ εμάς»

Και από όλους αυτούς τους ανεύθυνους είναι βέβαιο ότι ουδείς σκέφτηκε ότι κάποιες μανάδες είχαν κρεμαστεί στα τηλέφωνα και περίμεναν  να ακούσουν το «Μαμά έφθασα» και δεν το άκουσαν ποτέ, διότι κάποιοι αναίσθητοι δεν είχαν εγκαταστήσει τα κατάλληλα συστήματα ασφαλείας και κάποιοι εγκληματίες προϊστάμενοί τους, ουδέποτε έκαναν σχετικούς ελέγχους, καίτοι οι εργαζόμενοί τους είχαν επισημάνει το πρόβλημα κατά τον πλέον επίσημο τρόπο. Ουδείς τους έδωσε σημασία. Μάλλον δεν ήταν του κόμματος.

Κάποια παιδιά γεμάτα όνειρα και ελπίδες για ζωή, δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Αυτά, γι’ αλλού κινήσανε γι’ αλλού κι’ αλλού η ζωή τα πήγε. Από εκεί που βρίσκονται δεν φωνάζουν  «Ποτέ ξανά», το έχουμε βαρεθεί αυτό. Φωνάζουν: «Στείλτε στον αγύριστο τους ανίκανους».

πηγή: https://www.dimokratia.gr/apopseis/557836/mama-eftasa/

Ο σταθμαρχάκος

 

Δ. Καμπουράκης

Ναι εντάξει, συμφωνώ ότι το λάθος του σταθμάρχη ήταν «η κορυφή του παγόβουνου». Πρώτος εγώ τα είπα από τηλεοράσεως. Συμφωνώ επίσης ότι «όπου ακούς ανθρώπινο λάθος, ψάχνε πίσω του το σχεδιαστικό λάθος». Καλή ατάκα κι αυτή. Ούτε αντιλέγω ότι «το θέμα δεν ήταν αν θα γίνει το δυστύχημα, αλλά πότε θα γίνει». Πιασάρικη κι αυτή η φράση. Ούτε δικαιούμαι να διαφωνήσω με την συσσωρευμένη λαϊκή σοφία που περιέχεται στην παροιμία «το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι». Όπου λέγοντας κεφάλι να εννοούμε όλους τους πολιτικούς που πέρασαν απ’ τον τόπο και όλα τα μεγάλα συμφέροντα, ενώ λέγοντας ουρά να εννοούμε τον ταλαίπωρο τον σταθμαρχάκο.

Εντάξει παιδιά, να το πάμε έτσι λοιπόν. «Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Χατ-ζη-πε-τρής» που τραγουδούσε κι ο συγχωρεμένος ο Λουκιανός. Σύμφωνοι φταίνε άπαντες από γενέσεως του ελληνικού κράτους ως σήμερα. Κι όταν λέμε ότι το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο κόκκαλο, εννοούμε ότι πρέπει να φθάσει μέχρι και τον πατέρα του Χαρίλαου Τρικούπη. Μην σας πω και τον παππού του. Να παραλάβει -το μαχαίρι συνεχίζω να μιλώ- και όλα τα διαχρονικά μεγάλα συμφέροντα που δραστηριοποιήθηκαν στην ελληνική επικράτεια από το 1830 και να τους αλλάξει τα φώτα. Διότι είχαν συνωμοτήσει εναντίον των σιδηροδρόμων.

Αλλά μέχρι να αποδοθεί αυτή η μακροσκοπική και μακροϊστορική δικαιοσύνη, δεν ρίχνουμε μια ματιά και σε κείνον τον τύπο που είχε να διαχειριστεί όλες κι όλες δυο ρημαδιασμένες γραμμές; Μια άνοδο και μια κάθοδο. Δεν είχε σαράντα γραμμές στην ευθύνη του και εκατό συρμούς, δυο γραμμές και δυο τρένα είχε όλα κι όλα να τακτοποιήσει. Να βάλει το ένα στην άνοδο και το άλλο στην κάθοδο. Και τα έβαλε στην ίδια γραμμή να τρακάρουν και να σκοτωθεί ο κόσμος.

Ένα κλειδί όλο κι όλο είχε να διαχειριστεί. Και το ‘κανε λάθος. Ναι, θα έπρεπε να υπάρχει αυτόματο σύστημα και διαρκής παρακολούθηση και εξελιγμένες επικοινωνίες και όλα τα συναφή, αλλά -διάολε- δεν του δώσανε να μετακινήσει και την αποβατική αρμάδα της D-day, δυο τρένα σε δυο ράγες του δώσανε του μπαγάσα. Και τα ‘κανε μαντάρα. Και τώρα όλοι εμείς, είτε διότι παίζουμε πολιτικό παιχνίδι είτε διότι παριστάνουμε τους βαθυστόχαστους, λέμε και ξαναλέμε αυτά τα γενικά που στην άκρη τους μυρίζουν απαλλαγή του σταθμάρχη.

Το είπε κι ο δικηγόρος του άλλωστε. Αναγνωρίζει τις ευθύνες του «στο μέτρο που του αναλογεί», ενώ ευχαριστεί και τους απανταχού δημοσιογράφους για την «ολιστική» τους προσέγγιση. Που πάει να πει, πρώτα να αποδοθούν οι ευθύνες στον Χατζηπετρή του Λουκιανού κι έπειτα, αν περισσέψει καμιά δευτερεύουσα ευθύνη να αποδοθεί και στον τύπου που είχε να βάλει όλα κι όλα δυο τρένα σε δυο γραμμές αλλά έκανε λάθος…

πηγή:https://www.liberal.gr/d-kampoyrakis/o-stathmarhakos

Καλύτερα ΝΑ ΜΗΝ το βουλώσουμε και ΝΑ ΜΗΝ βγάλουμε τον σκασμό - Η σιωπή είναι πολύ βολική για όσους δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξει τίποτα

 

Σύγκρουση τρένων στα Τέμπη: Τα πρόσωπα και οι ευθύνες για τις οποίες πρέπει να μιλήσουμε.

Τις ημέρες μετά το δυστύχημα των Τεμπών πολλοί συμπολίτες από όλο το φάσμα της πολιτικής (και προφανώς για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) διέταξαν και διατάζουν σιωπή. «Βγάλτε το σκασμό» ή «βουλώστε το» λένε κουνώντας απειλητικά το αυστηρό τους δάχτυλο. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν να πουν είναι «Βουλώστε το για να μιλήσω εγώ» ή «βγάλτε τον σκασμό όσοι λέτε πράγματα που δεν μου αρέσουν». Και δεν είναι μόνο οι παρατάξεις που ο κάθε κατά φαντασίαν λοχίας θέλει να υπερασπίσει (στο όνομα τάχα του «σεβασμού στους νεκρούς»), είναι και ο ίδιος του ο εαυτός. Γιατί η σιωπή πρωτίστως είναι πολύ βολική για όσους δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξει τίποτα.

Προτείνω να τους γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια, να μη βγάλουμε τον σκασμό, να μην το βουλώσουμε και να συνεχίσουμε να μιλάμε για:

Τον πρωθυπουργό ο οποίος, αφού ανέλαβε το βάρος της ευθύνης, αμέσως προσπάθησε να την ελαφρύνει μοιράζοντάς τηνκαι στους προκατόχους του, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει γιατί τοποθέτησε επικεφαλής του υπουργείου Μεταφορών έναν πολιτικό ο οποίος έχει τόσο προβληματική σχέση με την κουλτούρα ασφάλειας που προεκλογικά χρησιμοποιούσε στο αυτοκίνητό του τη γνωστή πατέντα προκειμένου να απενεργοποιεί την ειδοποίηση που βαράει όταν κάποιος είναι αρκετά ανόητος ώστε να οδηγεί χωρίς να φοράει ζώνη. 

Τον πρώην υπουργό Καραμανλή ο οποίος έχει να δώσει πάρα πολλές εξηγήσεις και που ούτε λεπτό δεν πρέπει να νομίσει ότι η παραίτησή του σημαίνει και ταυτόχρονη απαλλαγή από τις πολλές και μεγάλες ευθύνες που τον βαραίνουν. Εκτός αν αυτός που, αντί να παραδεχτεί τα προβλήματα, κατακεραύνωνε στη Βουλή όσους τολμούσαν να θέσουν θέμα ασφαλείας των σιδηροδρόμων ήταν κάποιος σωσίας του.

Τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος που πάνε να συγκρίνουν συμπεριφορές και αντιδράσεις, λες και το να αντιδράς καλύτερα από την κυβέρνηση του Αλέκση (σιγά το δύσκολο) σε μια τραγωδία είναι κάποιου είδους ελαφρυντικό για την ανικανότητα να την αποτρέψεις.

Τον μπρόεδρο Αλέκση ο οποίος ξαναϋποκρίθηκε τον ανίδεο στο εργοτάξιο της ΤΡΑΙΝΟΣΕ όπου έκπληκτος μας είπε ότι ενημερώθηκε «για το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας» έχοντας δίπλα του τον συνδικαλιστή (και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ) ο οποίος είχε επισημάνει ακριβώς τα ίδια προβλήματα ασφαλείας το 2017 μετά από ένα άλλο δυστύχημα στο Άδενδρο με τέσσερις τότε νεκρούς.

Τους υφιστάμενους του Αλέκση που η διαρκής τους αμνησία τούς έχει κάνει να ξεχάσουν ότι η Πρώτη Φορά Αριστερά ήταν που τελικά πούλησε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ στο ιταλικό δημόσιο και επί Πρώτης Φοράς Αριστεράς άρχισαν να δίνονται απλόχερα οι παρατάσεις στην εταιρεία που είχε αναλάβει το έργο της σηματοδότησης και του ηλεκτρονικού ελέγχου.

Τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που βρήκαν άλλη μια ευκαιρία κάνουν επίδειξη της μοναδικής τους εμπειρίας στην εκμετάλλευση νεκρών δείχνοντας ποιοι είναι οι πραγματικοί επαγγελματίες του αντικειμένου.

Τους συντρόφους που ξαφνικά απαιτούν αλλαγές όταν το μόνο που κάνουν εδώ και χρόνια είναι να αντιστέκονται σε κάθε αλλαγή. Αυτούς που προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις, λες και ακόμα και σε αυτή την τραγωδία το μεγαλύτερο κομμάτι της σαπίλας δεν έχει να κάνει με το ελληνικό δημόσιο. Τους γνωστούς λουδίτες που κουβαλούν πανό τα οποία γράφουν «οι ιδιωτικοποιήσεις σκοτώνουν» την ώρα που η Hellenic Train ανήκει στο ιταλικό δημόσιο (ένα πανό που θα έλεγε «η σύμπραξη ελληνικού και ιταλικού δημοσίου σκοτώνουν» θα ήταν πιο ακριβές).

Τους προϊσταμένους των δημόσιων υπηρεσιών που νομίζουν ότι η μοναδική τους ευθύνη είναι να εισπράττουν τον μισθό τους στο τέλος κάθε μήνα. Αυτούς που απλώς βουλώνουν τρύπες με τυχαίες (στην καλύτερη περίπτωση) επιλογές χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να ελέγχουν και να αξιολογούν.

Τους προϊσταμένους των ιδιωτικών εταιρειών που διαφημίζουν και πουλάνε ελαττωματικά και επικίνδυνα για τη δημόσια ασφάλεια προϊόντα.

Τους «ευαίσθητους» που αντιμετωπίζουν την δολοφονική εγκληματικότητα «ευαίσθητων ομάδων» που ξηλώνουν υποδομές περίπου ως ένα φυσικό φαινόμενο με το οποίο θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε και όχι ως μια εγκληματική δραστηριότητα η οποία θα πρέπει να παταχθεί. 

Την αστυνομία (και τους αρμόδιους υπουργούς) που έχουν αποτύχει (αν έχουν προσπαθήσει ποτέ) να εμποδίσουν την παραπάνω εγκληματική δραστηριότητα.

Τους δημοσιογράφους οι οποίοι παριστάνουν τους εξοργισμένους όταν οι ίδιοι λίγες μέρες πριν παρουσίαζαν ως το πιο σημαντικό ή ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της χώρας το αν έχει ακριβύνει η λαγάνα και το αν ο Μπιμπίλας θα θεωρείται απόφοιτος Πανεπιστημίου στο ΑΣΕΠ. Τους δημοσιογράφους που πουλάνε κουτσομπολιά και απέχθεια για την τάξη και τους κανόνες και μετά, «εξοργισμένοι», κάνουν τους έκπληκτους για τις νοοτροπίες που οι ίδιοι ως επίμονοι κηπουροί καλλιεργούν.

Τους συνδικαλιστές οι οποίοι εμφανίζονται ως αδικημένοι προφήτες ξεχνώντας ότι, στην καλύτερη περίπτωση, μοιάζουν με τον ψεύτη βοσκό του παραμυθιού. Οι μόνοι υπεύθυνοι που έχουν χάσει την αξιοπιστία τους είναι οι ίδιοι και, αν θέλουν να τους ακούμε, δεν έχουν παρά να μην κρύβουν τα δύο ή τρία σοβαρά που έχουν να πουν ανάμεσα σε δεκάδες συντεχνιακές και λουδίτικες απαιτήσεις τους.

Τον σταθμάρχη του οποίου η εγκληματική ακραία ανευθυνότητα είναι απίστευτη ακόμα και για ήρωα μυθιστορήματος και τον οποίο στο τσακ είναι κάποιοι να τον παρουσιάσουν ως θύμα του συστήματος ενώ στην πραγματικότητα είναι η προσωποποίηση της χώρας.

Τους συμπολίτες που τώρα τάχα απαιτούν αξιολόγηση και έλεγχο και ασφάλεια αλλά ξεσηκώνονται σε κάθε υποψία αξιολόγησης και ελέγχου που διασφαλίζουν την ασφάλεια. Τους συμπολίτες που παριστάνουν ότι θέλουν κανόνες ενώ είναι έτοιμοι να χιμήξουν σε όποιον πάει να τους επιβάλει και να τους υπερασπιστεί. Αυτούς που με την καθημερινή «ανυπότακτη» συμπεριφορά τους διασφαλίζουν ότι οι λόγοι και αυτής της τραγωδίας δεν θα πάψουν ποτέ να υφίστανται.

Και μπράβο τους. 

πηγή:https://www.athensvoice.gr/epikairotita/ellada/792094/kalutera-na-min-to-voulosoume-kai-na-min-vgaloume-ton-skasmo/