ΚΚΕ: Η προσάρτηση των ουκρανικών εδαφών, από τη Ρωσία, ρίχνει κι άλλο “λάδι στη φωτιά”. - "Επιτακτική η ανάγκη να δυναμώσει η λαϊκή πάλη για να σταματήσει αμέσως η συμμετοχή και εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!".

 Η προσάρτηση των ουκρανικών εδαφών στη Χερσώνα, Ζαπορίζια, Λουγκάνσκ και Ντονιέσκ από τη Ρωσία, που ανακοίνωσε ο πρόεδρος Πούτιν, μετά την ολοκλήρωση των δημοψηφισμάτων σ’ αυτές τις περιοχές, ρίχνει κι άλλο “λάδι στη φωτιά”.

Μετά την προσάρτηση, κάθε επίθεση σε αυτά τα εδάφη θα θεωρείται επίθεση σε ρωσικό έδαφος και η ρωσική κυβέρνηση απειλεί ακόμα και με χρήση πυρηνικών όπλων.

Οι εξελίξεις αυτές, καθώς και η ανακοίνωση της Ουκρανίας για αποχώρηση από “το στάτους του μη πυρηνικού κράτους”, σε συνδυασμό με την εντεινόμενη στρατιωτική, πολιτική και οικονομική στήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, οδηγούν σε ολέθρια κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, με θύματα τους λαούς.

Στις συνθήκες αυτές, η εμπλοκή της Ελλάδας στους ΑμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, η αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία και η χρησιμοποίηση των αμερικάνικων βάσεων στη χώρα μας, με ευθύνη της κυβέρνησης και των κομμάτων του ευρωατλαντικού τόξου, πολλαπλασιάζει τους κινδύνους και βάζει το λαό μας σε μεγάλες περιπέτειες.

Τώρα γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη να δυναμώσει η λαϊκή πάλη για να σταματήσει αμέσως η συμμετοχή και εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

πηγή:https://www.kke.gr/article/Gia-tin-prosartisi-oykranikon-edafon-apo-ti-Rosia/

Παραφρόνησε ο μέντορας του Πούτιν Alexander Dugin: - "Η Ρωσία έχει ξεκινήσει την τελευταία, νικηφόρα μάχη του πολέμου του φωτός και του σκότους!" - "Δεν μπορείς να διαπραγματευθείς με το διάβολο!"

Ντάγκιν, ο θεωρητικός της Πολιτικής Εσχατολογίας.

 

Συνέντευξη Alexander Dugin σχολιάζοντας λόγο Πούτιν: 

Είναι η έναρξη της Νικηφόρας τελευταίας μάχης μεταξύ Φωτός και Σκότους. Είναι κήρυξη πολέμου ενάντια στη Δύση τις αξίες της, με όλη τη σατανική ιδεολογία. Αλλάζει ο ρους της παγκόσμιας ιστορίας. Εισήλθαμε στην καθοριστική φάση της βαθύτερης αντιπαράθεσης στην παγκόσμια ιστορία σαν Τελική Κρίση.΄Αλλοι εξ ευωνύμων κι άλλοι εκ δεξιών, οι μεν στα σαγόνια της σατανικής Δύσης, οι δε επιλέγουν το μονοπάτι της σωτηρίας και πολυπολικό κόσμο! Δεν μπορείς να διαπραγματευθείς με το διάβολο!!!!!

O Φιλόσοφος Alexander Dugin έλυσε τη σιωπή του μετά από 

40ημερο πένθους για την κόρη του Ντάρια που δολοφόνησε η δυτική τρομοκρατία και σχολίασε στον αέρα την ομιλία Πούτιν επ΄ αφορμή προσάρτησης των 4 περιοχών. Τόνισε: Η ομιλία του Πούτιν μπορεί να θεωρηθεί η αρχή της τελευταίας μάχης μεταξύ καλού και κακού. Ο Alexander Dugin έδωσε την πρώτη συνέντευξη μετά από 40 ημέρες σιωπής. Ο φιλόσοφος, ο ιδεολόγος της Ρωσικής Άνοιξης, είπε ότι η Ρωσία έχει ξεκινήσει την τελευταία, νικηφόρα μάχη.

Ο φιλόσοφος μοιράστηκε τις εντυπώσεις του από την ομιλία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Κατά τη γνώμη του, το γεγονός που εκτυλίχθηκε στο Κρεμλίνο σημαίνει ότι η Ρωσία έχει ξεκινήσει την τελευταία μάχη.

Ο φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας, κοινωνιολόγος Αλεξάντερ Ντούγκιν συμμετείχε σε ειδική εκπομπή στην τηλεόραση, αφιερωμένη στην ιστορική ομιλία του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στο Κρεμλίνο.

Μίλησε για γεγονός που αλλάζει τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας.

”Αυτό δεν είναι απλώς μια καθήλωση του προφανούς, δεν είναι απλώς ένα συνηθισμένο γεγονός. Ίσως αυτή να είναι ακόμη και η έναρξη της τελευταίας μάχης μεταξύ φωτός και σκότους. Αυτό που ακούσαμε σημαίνει κήρυξη πολέμου ενάντια στη Δύση, ενάντια στην ιδεολογία, τις αξίες, την αποστολή, τη φιλοσοφία της – εναντίον της αυτής- καθαυτής, τόνισε ο Αλεξάντερ Ντούγκιν.
«Ό,τι συμβαίνει στην ιστορία και στη φιλοσοφία ονομάζεται γεγονός. Όταν λέγονται λόγια και γίνονται πράξεις που αλλάζουν την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας. Αυτό δεν είναι μια συνηθισμένη καθήλωση του προφανούς. Ίσως αυτή να είναι ακόμη και η αρχή της τελευταίας μάχης μεταξύ φωτός και σκότους που σημειώνεται σήμερα».

«Αυτό σημαίνει πόλεμο, ούτε αυτός (Πούτιν) ούτε εμείς έχουμε εκφραστεί ποτέ τόσο ξεκάθαρα. Αυτό σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουμε απλώς το βάθος των διακυβεύσεων και δεν έχουμε απλώς προσαρτήσει τέσσερις περιοχές – έχουμε εισέλθει στην καθοριστική φάση της βαθύτερης αντιπαράθεσης στην παγκόσμια ιστορία!”

Επέστησε την προσοχή στο μήνυμα του Πούτιν, ο οποίος για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα και ξεκάθαρα έδειξε ότι η πορεία της Δύσης, οι στόχοι και οι μέθοδοί της είναι κατηγορηματικά απαράδεκτες για τον ρωσικό λαό.

”Αυτή η αποφασιστικότητα του αρχηγού κράτους στις διατυπώσεις του δείχνει ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για μια πλήρη αντιπαράθεση και έχει επίγνωση της κλίμακας όλων όσων διακυβεύονται”, συμπέρανε ο φιλόσοφος.

” Η ομιλία του Πούτιν μπορεί να θεωρηθεί η αρχή της τελευταίας μάχης μεταξύ καλού και κακού.

Η Ρωσία έχει ξεκινήσει την τελευταία, νικηφόρα μάχη του πολέμου του φωτός και του σκότους, με δυτικές αξίες, με όλη τη σατανική ιδεολογία,” είπε ο φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντάγκιν.

Σύμφωνα με τον ίδιο, τα γεγονότα που διαδραματίζονται στη Ρωσία αλλάζουν τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας, μπορούν να ονομαστούν η αρχή της τελευταίας μάχης του φωτός και του σκότους, του πολέμου με τη Δύση, με τις αξίες της.

«Αν ο πρόεδρος είπε ότι η δυτική ιδεολογία και αξίες δεν είναι αποδεκτές για εμάς, αυτό σημαίνει πόλεμο. Δεν προσαρτήσαμε απλώς τις πρώην περιοχές της Ουκρανίας, δύο από τις οποίες εξακολουθούν να είναι αιχμάλωτες της Δύσης, έχουμε εισέλθει σε μια αποφασιστική φάση της βαθύτερης αντιπαράθεσης και πάλης ιδεών. Αυτό, κατά μία έννοια, είναι μια Τελική Κρίση: άλλοι θα πάνε εξ ευωνύμων κι άλλοι εκ δεξιών, κάποιοι μπαίνουν στα σαγόνια της σατανικής Δύσης, άλλοι επιλέγουν το μονοπάτι της σωτηρίας και έναν πολυπολικό κόσμο », αναφέρει ο Ντούγκιν.

Ο φιλόσοφος σημείωσε ότι η αντίθεση του κόσμου δεν είχε ποτέ διατυπωθεί τόσο αυστηρά.

«Τώρα καταλαβαίνουμε ότι είναι αδύνατο να διαπραγματευτείς με τον διάβολο. Αν προβάλλουμε τον εαυτό μας ως εναλλακτική στον δυτικό κόσμο, τότε πρέπει να υπάρχει μια απίστευτη ένταση του μυαλού, του πνεύματος και της φιλοσοφίας. Φυσικά, θα είμαστε σε θέση να δώσουμε μια επαρκή απάντηση, αλλά δεν είναι όλοι στην κοινωνία μας έτοιμοι για αυτό, αλλά νομίζω ότι οι παγκόσμιες αλλαγές θα ξεκινήσουν σύντομα», είπε ο Ντάγκιν.

Ντάγκιν, ο θεωρητικός της Πολιτικής Εσχατολογίας.

Πούτιν: ”στη Δύση η ολοσχερή άρνηση του Ανθρώπου, η ανατροπή της πίστης και παραδοσιακών αξιών, η κατάργηση της Ελευθερίας προσιδιάζει σε μια αντεστραμμένη θρησκεία σε καθαρό Σατανισμό! O Χριστός είπε: ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. Κι οι καρποί τους είναι εμφανώς δηλητηριώδεις!” Καταγγέλει την ηθική απαξίωση της Δύσης.

Η Ρωσία προσάρτησε τις 4 περιοχές. Η Ουκρανία κατέθεσε αίτημα κατεπείγουσας ένταξης στο ΝΑΤΟ. Πούτιν: θα υπερασπιστούμε τα νέα εδάφη μας με όλα τα μέσα. Η κατάρρευση της Δυτικής ηγεμονίας έχει αρχίσει, μη αναστρέψιμη..”Η Δύση βασίζεται στην ατιμωρησία..” η φράση κλειδί.

dimpenews.com

Διαστροφικό έγκλημα πολέμου από τον στρατό του Αζερμπαϊτζάν - Πρώτα περιέθαλψαν τραυματισμένο Αρμένιο στρατιώτη και μετά τον εκτέλεσαν! - 2 ΒΙΝΤΕΟ

 Ένα ακόμη έγκλημα πολέμου των Αζέρων ταυτοποιήθηκε. Στις 13 Σεπτέμβρη έπεσε ζωντανός στα χέρια τους κι αιχμαλωτίστηκε Αρμένιος στρατιώτης τραυματισμένος. Οι φιλοαζέρικοι λογαριασμοί έδειχναν βίντεο όπου τον περιέθαλπταν στρατιώτες του Αζερμπαιτζάν και εκθείαζαν τον ανθρωπισμό τους. 

Λίγες μέρες αργότερα η σορός του παραδόθηκε στην Αρμενία. Εκτέλεσαν τον αιχμάλωτο. Τα τραύματα του δεν δικαιολογούσαν αυτή την εξέλιξη. Υπήρξε βίντεο ως κι από το νοσοκομείο όπου φαινόταν πολύ καλά.. 

Σύμφωνα με αρχισυντάκτη της le figaro ton J-Christophe Buisson ”μια φρίκη επιπλέον χρεώνεται στο Αζερμπαϊτζάν. Αιχμάλωτος μετά την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν ο Αρμένιος στρατιώτης David Gisyan βιντεοσκοπήθηκε από Αζέρους στρατιώτες να τον περιθάλπουν. Ωστόσο, η σορός του επιστράφηκε λίγες μέρες αργότερα στην Αρμενία. Νεκρός. Σκοτώθηκε. Έγκλημα πολέμου. Το ICJ δεσμεύθηκε.”

Ο Αρμένιος στρατιώτης Davit Gishyan σκοτώθηκε ενώ ήταν αιχμάλωτος από το Αζερμπαϊτζάν.

Οι συγγενείς αναγνώρισαν τον στρατιώτη σε ένα βίντεο που δημοσιεύτηκε σε ένα από τα κανάλια i Tg. Ο Ντέιβιντ τραυματίστηκε στην περιοχή του ώμου.

Στις 17 Σεπτέμβρη ,το Αζερμπαϊτζάν παρέδωσε τα πτώματα 32 Αρμένιων στρατιωτικών, συμπεριλαμβανομένου του Gishyan.

Πάνω από 200 Αρμένιοι στρατιώτες σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με το Αζερμπαϊτζάν. Περισσότεροι από 200 Αρμένιοι στρατιώτες σκοτώθηκαν την περασμένη εβδομάδα στις χειρότερες συγκρούσεις στα σύνορα με το Αζερμπαϊτζάν από τον πόλεμο του 2020, σύμφωνα με νέα έκθεση που ανακοινώθηκε τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου από το Αρμενικό Συμβούλιο Ασφαλείας.

Ο απολογισμός είναι «207 (νεκροί), μεταξύ των οποίων τρεις πολίτες», ανέφερε το αρμενικό Συμβούλιο Ασφαλείας, προσθέτοντας ότι «δύο άμαχοι αγνοούνται, 293 στρατιώτες και τρεις πολίτες τραυματίζονται». Είκοσι στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν από τον στρατό του Αζερμπαϊτζάν, σύμφωνα με την ίδια πηγή. Αυτό ανεβάζει τον αριθμό των νεκρών και από τις δύο πλευρές σε σχεδόν 300. Από την πλευρά του Αζερμπαϊτζάν, ο απολογισμός μέχρι σήμερα είναι 79 στρατιώτες που σκοτώθηκαν, σύμφωνα με το Μπακού, από την έναρξη των συγκρούσεων που ξέσπασαν την περασμένη Τρίτη.

dimpenews.com

Ελληνοτουρκικά: - Σε όσους Τούρκους και Φιλότουρκους δεν αρέσει η Συνθήκη της Λωζάνης, δείξτε τους την Συνθήκη των Σεβρών - Τι προβλέπει η ενεργή και επίκαιρη Συνθήκη

Του Σταύρου Καλεντερίδη

Φέτος συμπληρώνονται 102 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Στις 10 Αυγούστου 1920, οι νικήτριες Συμμαχικές Δυνάμεις του Α’ Παγκοσμίου και η ταπεινωμένη στον πόλεμο Τουρκία, υπέγραψαν την ιδιαίτερα σημαντική Συνθήκη, στην ομώνυμη πόλη, λίγο έξω από το Παρίσι.

Η Συνθήκη των Σεβρών διαμέλισε την αυταρχική και τυραννική Οθωμανική αυτοκρατορία, επιστρέφοντας τα κατεκτημένα εδάφη πίσω στους λαούς και στις πατρίδες τους.

Δυστυχώς όμως, το κίνημα των Νεοτούρκων, και ο αρχισφαγέας γενοκτόνος Μουσταφά Κεμάλ, ανέτρεψαν τον Σουλτάνο και διεκδίκησαν με επιτυχία, μία καλύτερη συνθήκη για το νεοσυσταθέν κράτος – τη Συνθήκη της Λωζάνης. Σε μια εποχή ωστόσο που η νεοθωμανική Τουρκία αντιδρά στα άρθρα της Λωζάνης, καλό θα ήταν να της υπενθυμίσουμε και να της υποδείξουμε, πως ως μόνη αντικαταστάτρια της Λωζάνης αναγνωρίζουμε την υπογεγραμμένη αλλά εκκρεμή, Συνθήκη των Σεβρών.

Οι ιμπεριαλιστικές κραυγές των τούρκων, μας προσφέρουν μάλιστα μια εξαιρετική ευκαιρία, για να εξετάσουμε και να συνειδητοποιήσουμε το πόσο ενεργή και σύγχρονη παραμένει μέχρι και σήμερα η Συνθήκη που υπεγράφη στις Σέβρες.

Στις 10/8/1920,  ο Αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον και οι πρωθυπουργοί Κλεμανσώ και Λόυντ Τζώρτζ της Γαλλίας και της Μ. Βρετανίας, αντίστοιχα, μεταξύ άλλων, αποφάσισαν τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στις 11/5/1920, οι Συμμαχικές Δυνάμεις είχαν παρουσιάσει το προσχέδιο της Συνθήκης των Σεβρών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, και στις 22 Ιουλίου του ίδιου έτους, ο Σουλτάνος Μωάμεθ ΣΤ΄, αποδέχθηκε την Συνθήκη και την υπέγραψε.

Η πράξη αυτή βεβαίως ήταν καθ’ όλα νόμιμη, καθώς σύμφωνα με το Οθωμανικό Σύνταγμα, ο Σουλτάνος ως απόλυτος άρχων των Οθωμανών, εκπροσωπούσε πλήρως την αυτοκρατορία (άρθ. 3) και διέθετε το δικαίωμα της σύναψης και υπογραφής διεθνών συνθηκών (άρθ. 7). Με άλλα λόγια, η Οθωμανοί όχι μόνο αποδέχθηκαν την Συνθήκη των Σεβρών, αλλά δεσμεύονται ακόμα νομικά από αυτήν.

Η Τουρκία ως κληρονόμο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεσμεύεται πλήρως από τις διεθνείς νομικές υποχρεώσεις των Οθωμανών, βάση των αρχών της συνέχειας και της ευθύνης των κρατών, όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο.

Ταυτόχρονα, η Συνθήκη των Σεβρών αποτελεί ένα ιστορικό και διεθνές κείμενο, το οποίο αν και δεν επικυρώθηκε, υπεγράφη ωστόσο από τους νόμιμους κρατικούς αξιωματούχους, και παραμένει έκτοτε αναλλοίωτο, καθώς κανένα από τα μέρη που την υπέγραψε, δεν προέβη σε καταγγελία της Συνθήκης.

Επιπροσθέτως, ως νομικό κείμενο, δεν αντικαταστάθηκε ρητώς από κανένα μεταγενέστερο διεθνές έγγραφο. Η Συνθήκη της Λωζάνης αποτελούσε μία περιορισμένη συμφωνία για τη λήξη της «διαμάχης» μεταξύ συγκεκριμένων χωρών, ενώ αντιθέτως, οι Σέβρες αποτελούσαν μια διεθνή Συνθήκη Ειρήνης με σκοπό τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου «Πολέμου». Η βαρύτητα της διαφοράς ορολογίας, μεταξύ «διαμάχης» και «πολέμου», όπως και η διαφορά εύρους εφαρμογής των δύο Συνθηκών, αναγάγει τις Σέβρες σε ισχυρότερο νομικά κείμενο. Αυτή η θέση ενισχύεται από το γεγονός πως στις Σέβρες υπέγραψαν υψηλά συμβαλλόμενα μέρη, ενώ και σύμφωνα με το Συνέδριο της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, η Συνθήκη των Σεβρών παραμένει επιβαλλόμενη, ασχέτως της επικύρωσής της (άρθ. 2, περίπτωση f). Η σχετική αδυναμία της Λωζάνης έναντι των Σεβρών, διακρίνεται και στο άρθρο 142 της τελευταίας, με το οποίο η Τουρκία και τα λοιπά συμβαλλόμενα μέρη αναγνώρισαν ως «τρομοκρατική οργάνωση», το κίνημα των Νεοτούρκων το οποίο οδήγησε εν τέλει στη Συνθήκη της Λωζάνης.

Μία ενεργή και επίκαιρη Συνθήκη

Ιδιαίτερα για τα ζητήματα που αναγνώριζαν οι Σέβρες και δεν αναφέρονται πουθενά στη Λωζάνη, οι Σέβρες αποτελούν την μόνη νόμιμη σχετική διεθνή πράξη. Όσον αφορά την Ελλάδα, εκκρεμεί πάντα το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας, της δικαίωσης των θυμάτων, της τιμωρίας των αυτουργών, και των αποζημιώσεων. Η Συνθήκη των Σεβρών αναγνωρίζει πλήρως τα απεχθή και απάνθρωπα τουρκικά εγκλήματα με τα δύο παρακάτω άρθρα:

«Η Τουρκική κυβέρνηση αναλαμβάνει την επίσημη υποχρέωση να βοηθήσει με κάθε δυνατό τρόπο τον επαναπατρισμό, την επάνοδο στις εστίες και την επαναλειτουργία των επιχειρήσεων των μη τουρκικής φυλής Οθωμανών, οι οποίοι εκδιώχθηκαν δια της βίας από τις εστίες τους, με το φόβο σφαγής είτε άλλης μορφής πίεσης, από την 1η Ιανουαρίου 1914» (άρθ. 144).

«Η Τουρκική κυβέρνηση υποχρεούται να παραδώσει στις Συμμαχικές Δυνάμεις τα παρ’ αυτών εξαιτούμενα πρόσωπα ως υπεύθυνα των σφαγών που διεπράχθησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου σε περιοχές που αποτελούσαν μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την 1η Αυγούστου 1914» (άρθ. 230).

Η αναγνώριση των «σφαγών» και των εγκλημάτων πολέμου (άρθρο. 226) αποτελεί και αναγνώριση του εγκλήματος της Γενοκτονίας, διότι αν και δεν είχε δημιουργηθεί ακόμα ο σχετικός όρος, η Γενοκτονία απέκτησε αναδρομική ισχύ το 1945. Σύμφωνα με τα παραπάνω, ο κάθε Έλληνας μικρασιατικής ή/και ποντιακής καταγωγής οφείλει να προωθεί την αναγνώριση της Γενοκτονίας, το οποίο αποτελεί ενεργό ζήτημα των Σεβρών, που δεν καλύφθηκε από τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Πρόκειται δε για σφαγές, τις οποίες αν συνέχιζε το τουρκικό καθεστώς (πράγμα που προφανώς και έπραξε), έδινε το μονομερές δικαίωμα στους Συμμάχους να στερήσουν την κυριαρχία της Κωνσταντινούπολης από την Τουρκία, έτσι ώστε να προστατευθούν όλες οι μειονότητες (άρθ. 36). Σε κάθε περίπτωση, το λιμάνι της Πόλης θα παρέμενε υπό διεθνή διοίκηση (άρθ. 335).

Ταυτόχρονα τα άρθρα 152-157 και 191-192, προβλέποντας την μελλοντική επανάληψη των εγκλημάτων πολέμου και τις γενοκτονίες που διέπραττε την περίοδο εκείνη η Τουρκία (οι οποίες προβλέψει επιβεβαιώνονται σήμερα), απαγόρευσε στους πολεμοχαρείς τούρκους να διαθέτουν ένοπλες δυνάμεις, περιορίζοντάς τους σε δυνάμεις εθνοφυλακής για την εσωτερική ασφάλεια.

Για τους Αρμένιους, τα εκκρεμή και ενεργά ζητήματα σύμφωνα με τις Σέβρες, είναι βεβαίως η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, και η απόδοση των κατεχόμενων εδαφών στις περιοχές του Καρς και του  Αρνταχάν.

Κατεχόμενα εδάφη όμως δεν έχουν μόνο η Ελλάδα και η Αρμενία, αλλά κυρίως οι Κούρδοι, οι οποίοι σύμφωνα με τη Συνθήκη των Σεβρών δικαιούνται την πατρίδα τους – το βόρειο Κουρδιστάν, το οποίο βρίσκεται σήμερα στα όρια του τεχνητού κράτους που λέγεται Τουρκία.

Στο Τμήμα Γ’ της Συνθήκης υπό τον τίτλο «Κουρδιστάν», οι Κούρδοι επανακτούν όλες τις περιοχές ανατολικά του Ευφράτη, τροποποιώντας υπέρ της ιστορικής τους πατρίδας, τα σύνορα Συρίας, Ιράν, Ιράκ και Τουρκίας. Με τρία άρθρα (62-64) η Συνθήκη των Σεβρών προβλέπει ρητώς την αναγέννηση και ανασύσταση του ιστορικού Κουρδικού κράτους. Ταυτόχρονα, το άρθρο 128 αναγνωρίζει επισήμως την κουρδική εθνότητα για τους Κούρδους πολίτες.

Μόνο με ηθική και ιστορική δικαιοσύνη μπορεί να επέλθει η πραγματική ειρήνη για τους λαούς της χειμαζόμενης γεωγραφικής μας περιοχής. Βασική προϋπόθεση αποτελεί η αντιμετώπιση του εγκληματικού και αιμοσταγούς παρελθόντος της Τουρκίας, πρωτίστως από την ίδια και τους πολίτες της. Αρωγός στην προσπάθεια αυτή, οφείλουν να είναι όλες οι κυβερνήσεις και οι προοδευτικά σκεπτόμενοι πολίτες της περιοχής.

πηγή:https://infognomonpolitics.gr/2020/10/se-osous-den-aresei-i-lozani-deixte-tous-tis-sevres/

 

Εγκλήματα πολέμου διαπράττουν οι Ένοπλες Δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν - Αζέροι στρατιώτες εκτελούν εν ψυχρώ 7 Αρμένιους αιχμαλώτους - Μην δείτε το ΒΙΝΤΕΟ εάν δεν αντέχετε

 

Ένα βίντεο τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι Ένοπλες Δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν κατά την τελευταία τους επίθεση κατά της Αρμενίας έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο.

Στρατιώτες των Ενόπλων Δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν πυροβολούν 7 Αρμένιους που αιχμαλωτίζονται , παραβιάζοντας όλες τις Διεθνείς συμβάσεις και το Διεθνές Δίκαιο. Είναι κατάφωρο έγκλημα πολέμου και κατά της ανθωπότητας.

Οι 7 Αρμένιοι αιχμάλωτοι είναι περικυκλωμένοι από δεκάδες Αζέρους στρατιώτες σε ένα οχυρό σε μια βουνοκορφή. Είναι αιχμάλωτοι. Τους γαζώνουν με αυτόματα. Τους πυροβολούν από πίσω εξ επαφής και στο κεφάλι. Εκκαθαρίσεις…

daimpenews.com

Εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία - Το ημερολόγιο ενός Ρώσου λιποτάκτη: - Πολέμησε επί εβδομάδες πιστεύοντας ότι η Ουκρανία ήταν αυτή που είχε επιτεθεί στη Ρωσία

 Το ημερολόγιο ενός Ρώσου λιποτάκτη: «Αυτό είναι τρέλα» Ο Πάβελ Φιλάτιεφ έγινε γνωστός τον Αύγουστο όταν έγραψε ένα ημερολόγιο 141 σελίδων για τις ημέρες του ως αλεξιπτωτιστής στο ουκρανικό μέτωπο και το χάος που επικρατούσε στη μονάδα του. Μετά από απειλές για τη ζωή του, διέφυγε στη Γαλλία, όπου έσκισε το διαβατήριό του και ζήτησε πολιτικό άσυλο 

Protagon Team 

Τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου, η μονάδα των αλεξιπτωτιστών του 56ου αερομεταφερόμενου συντάγματος του ρωσικού στρατού βρισκόταν σε οχήματα που διέσχιζαν τους παγωμένους δρόμους της Κριμαίας και εισέβαλαν στην ουκρανική επαρχία της Χερσώνας. 

Ο Πάβελ Φιλάτιεφ, μέλος της μονάδας, όπως και όλοι οι συμπολεμιστές του, δεν είχε ιδέα ότι ήταν μέρος της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Το μόνο που γνώριζε ήταν ότι συμμετείχε σε ασκήσεις και ότι σε λίγες ημέρες θα ήταν στο σπίτι του στη Ρωσία. Αυτά τους είχε πει ο διοικητής τους λίγες ημέρες νωρίτερα. 

Η μονάδα του ήταν οπλισμένη μόνο με παλιά σκουριασμένα τουφέκια -το δικό του μάλιστα είχε κομμένο λουρί- και άφθονο «πατριωτισμό» αντί να είναι «καλά εκπαιδευμένη, να έχει τη σωστή επιμελητειακή υποστήριξη και εξοπλισμό σύγχρονης τεχνολογίας». Επτά μήνες αργότερα, δεκάδες χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί, χιλιάδες άλλοι έφεδροι έρχονται στη θέση τους, επίσης χωρίς οργάνωση ή σωστό εξοπλισμό και οι Ουκρανοί έχουν ανακαταλάβει εδάφη περνώντας στην αντεπίθεση. 

Ο Φιλάτιεφ έχει τώρα διαφύγει στη Γαλλία, αφού πρώτα πολέμησε επί εβδομάδες πιστεύοντας ότι η Ουκρανία ήταν αυτή που είχε επιτεθεί στη Ρωσία και όχι το ανάποδο, πέρασε δύο μήνες στο μέτωπο υπό άθλιες συνθήκες, τραυματίστηκε και έμεινε 45 ημέρες σε ρωσικό νοσοκομείο, όπου έγραψε τα απομνημονεύματά του. 

Ηταν ο πρώτος Ρώσος στρατιώτης που τόλμησε να γράψει σε ένα ημερολόγιο 141 σελίδων για την καθημερινότητά του στον πόλεμο και να κατηγορήσει το Κρεμλίνο ότι «έχει καταληφθεί από τη μαφία» και ευθύνεται για τον θάνατο χιλιάδων Ρώσων. «Οι διοικητές μας και η κυβέρνησή μας μάς είπαν ψέματα και μας κορόιδεψαν», είπε ο ίδιος μιλώντας στο καναδικό CBS. Μετά τη δημοσίευση τoυ ημερολογίου του στα social media, αποσπάσματα των οποίων αναδημοσιεύθηκαν τον Αύγουστο στον Guardian και στην Washington Post, ο Φιλάτιεφ δέχθηκε χιλιάδες μηνύματα κάθε είδους από Ρώσους πολίτες, κάποια υπέρ του και πολλά εναντίον του με απειλές για τη ζωή του. 

Μετά από πολλές παροτρύνσεις γνωστών και αγνώστων για να διαφύγει στο εξωτερικό -ακόμα και από τη μητέρα του- ο 34χρονος πρώην στρατιωτικός έφυγε από τη χώρα στα μέσα Αυγούστου με τη βοήθεια δικτύου ακτιβιστών και έφτασε μετά από δύο εβδομάδες στη Γαλλία, όπου έχει ζητήσει άσυλο και όταν το λάβει, θα ζητήσει αστυνομική προστασία. 

Ο ίδιος ξέρει ότι διακινδύνευσε τη ζωή του δημοσιεύοντας το ημερολόγιο και ότι ακόμα είναι στόχος του Κρεμλίνου. Απορεί μάλιστα, πώς δεν συνελήφθη μετά τη λιποταξία του και τη δημοσίευση, αφού πέρασε πολλές ημέρες στη Μόσχα, αλλάζοντας καθημερινά ξενοδοχείο για λόγους ασφαλείας.

 Όταν έφτασε στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ στο Παρίσι, μίλησε στην κάμερα κατά του Βλαντίμιρ Πούτιν και έσκισε το ρωσικό του διαβατήριο. 

Ο Φιλάτιεφ ήταν ο πρώτος Ρώσος στρατιώτης που τόλμησε να πει δημόσια και ενώ ακόμα βρισκόταν στη Ρωσία ότι δεν βλέπει «καμία δικαιοσύνη και καμία αλήθεια» στον πόλεμο με την Ουκρανία και ότι ο ρωσικός στρατός κάνει bullying στους δικούς του στρατιώτες. 

«Δεν φοβάμαι να πολεμήσω, αλλά πρέπει να ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι σωστό. Και πιστεύω ότι όλο αυτό είναι μία μεγάλη αποτυχία όχι μόνο γιατί η κυβέρνηση έχει κλέψει τα πάντα αλλά γιατί εμείς οι Ρώσοι δεν αισθανόμαστε ότι αυτό που κάνουμε είναι σωστό», είχε πει τον Αύγουστο. 

Στο ημερολόγιό του, ο Φιλάτιεφ περιέγραψε τις ημέρες που πέρασε με τη μονάδα αλεξιπτωτιστών στη Χερσώνα και στην περιοχή του Μικολάιβ. 

«Καθόμασταν κάτω από τα πυρά πυροβολικού του Μικολάιβ», είπε. «Τι στο διάολο χρειαζόμαστε αυτόν τον πόλεμο; Και, πραγματικά, είχα αυτή τη σκέψη: “Θεέ μου, αν επιβιώσω, τότε θα κάνω ό,τι μπορώ για να το σταματήσω αυτό”». Στη συνέχεια ο Φιλάτιεφ τραυματίστηκε στο μάτι και μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Ρωσίας, όπου αποφάσισε ότι πρέπει να μιλήσει για όλα αυτά.

 «Απλώς, δεν μπορώ να μείνω άλλο σιωπηλός, παρόλο που ξέρω ότι πιθανότατα δεν θα αλλάξω τίποτα, και ίσως έκανα ανοησία βάζοντας τον εαυτό μου σε τέτοιους μπελάδες», είπε στους δημοσιογράφους.

Ο ίδιος περιέγραψε πώς οι αλεξιπτωτιστές κατέλαβαν το λιμάνι της Χερσώνας και αμέσως άρχισαν να αρπάζουν «υπολογιστές και ό,τι πολύτιμο αγαθό μπορούσαμε να βρούμε». 

Μετά, λεηλάτησαν τις κουζίνες για φαγητό. «Σαν άγριοι, φάγαμε τα πάντα εκεί: βρώμη, χυλό, μαρμελάδα, μέλι, καφέ… Δεν δίναμε δεκάρα για τίποτα, είχαμε ήδη φτάσει στο όριο. Οι περισσότεροι είχαν περάσει ένα μήνα στα χωράφια, χωρίς να έχουν την παραμικρή άνεση, ένα ντους ή κανονικό φαγητό. Σαν άθλιοι, προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε».

 Ο Φιλάτιεφ περιέγραψε επίσης την κακή κατάσταση του εξοπλισμού τους και την κακή ψυχολογία των στρατιωτών. «Ταξιδεύαμε με φορτηγά χωρίς οπλισμό, τα οποία συχνά έμεναν ακίνητα στον δρόμο. Ημασταν ο ιδανικός στόχος. Δεν ξέραμε ποιο ήταν το σχέδιο, κανείς δεν γνώριζε τίποτα».

 Κάποιοι στρατιώτες έφτασαν στο σημείο να αυτοπυροβοληθούν, όπως είπε, για να φύγουν από το μέτωπο, να γυρίσουν σπίτι τους και να πάρουν την αποζημίωση που τους είχαν τάξει. Αν και πολλοί περίμεναν τα χρήματα για πολύ καιρό και άλλοι δεν τα έχουν λάβει ακόμα.

Οι περισσότεροι στρατιώτες είναι οργισμένοι και δεν τους αρέσει αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία, είναι εναντίον της κυβέρνησης και των διοικητών τους, θυμωμένοι με τον Πούτιν και την πολιτική του, τον υπουργό Αμυνας που δεν έχει υπηρετήσει ποτέ στον στρατό», γράφει στο ημερολόγιό του ο Φιλάτιεφ, ο οποίος είχε πολεμήσει νεότερος στην Τσετσενία και πολλά χρόνια αργότερα κατατάγηκε ξανά στον ρωσικό στρατό για οικονομικούς λόγους. 

Λίγες ημέρες πριν φύγει από τη χώρα του, ο Φιλάτιεφ έλεγε στον βρετανό δημοσιογράφο, σε ένα καφέ της Μόσχας, πως ήλπιζε ότι ο πόλεμος θα τελείωνε μετά από λαϊκές διαδηλώσεις στη Ρωσία, όπως κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Αλλά προς το παρόν, είπε, αυτό είναι πολύ μακρινό. Αντίθετα, πιστεύει ότι ο Πούτιν θα επιδιώξει ολοκληρωτική νίκη παρά το τρομακτικό κόστος για τη Ρωσία.

 «Είμαι τρομοκρατημένος για το τι θα συμβεί στη συνέχεια. Τι θα πληρώσουμε γι’ αυτό; Ποιοι θα απομείνουν στη χώρα μας; Για τον εαυτό μου, είπα ότι αυτό είναι μια προσωπική τραγωδία. Τι απογίναμε; Και πώς μπορεί να γίνει χειρότερο;», είπε. 

Πηγή: Protagon.gr

 

Πρωθυπουργός για την γυναικοκτονία: - "Σπάζουμε την ένοχη αδιαφορία και τη συνένοχη σιωπή." - "Καταγγέλλουμε την αδικία δίπλα μας"

Τους τελευταίους μήνες σκιάζουν, δυστυχώς, συχνές ειδήσεις ενδοοικογενειακής βίας και ωμών δολοφονιών γυναικών από τους συντρόφους τους. Πρόκειται για την πιο ανατριχιαστική εκδοχή της αντίληψης ότι ο άνδρας είναι, τάχα, και ιδιοκτήτης όποιας βρίσκεται δίπλα του. Για μία συμπεριφορά εξουσιαστικής επιβολής του πιο δυνατού στον πιο αδύναμο. Και, τις περισσότερες φορές, για την αιματηρή κορύφωση μιας χρόνιας σωματικής και ψυχικής κακοποίησης που έχει προηγηθεί στον οικογενειακό μικρόκοσμο ή στα υπόγεια των διαπροσωπικών σχέσεων.

Κάθε γυναίκα, όμως, είναι η κόρη, η αδελφή, η φίλη μας. Κι ακόμη, η γειτόνισσα με την οποία ανταλλάσσουμε μία «καλημέρα». Ή η άγνωστη περαστική στον δρόμο μας. Όλες αυτές έχουν, πριν απ’ όλα, δικαίωμα στη ζωή. Οι γυναικοκτονίες, συνεπώς, μας αφορούν όλους. Πολιτεία, φορείς, πολίτες. Γι’ αυτό και η θέση μας είναι μόνο μία: δίπλα στη γυναίκα, απέναντι στη βία! Ως πατέρας δύο κοριτσιών και σύζυγος, λοιπόν, πρώτος εγώ συμμερίζομαι την αγανάκτηση που προκαλούν αυτά τα εγκλήματα. Και ως πρωθυπουργός θα συνεχίσω να μάχομαι για να εκριζωθούν από την κοινωνία μας.

Μπορεί η Ελλάδα να βρίσκεται πολύ κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο σε αυτόν το δείκτη της φρίκης. Μπορεί, επίσης, να μην πρόκειται για μια νέα μορφή εγκλήματος, καθώς, άλλοτε, τα περιστατικά αυτά ονομάζονταν -κακώς- «εγκλήματα πάθους». Εξωραΐζαμε, έτσι, τον θύτη και τα κίνητρά του, κάνοντας αόρατο για δεύτερη φορά το θύμα. Ο όρος, επομένως, είναι κοινωνικά και πολιτικά χρήσιμος. Διότι καταδεικνύει με την έμφαση που απαιτούν οι σύγχρονοι καιροί ένα παλιό έγκλημα. Αλλά υπογραμμίζει με νέους όρους και μία διαχρονική αδικία απέναντι στις γυναίκες.

Τα στοιχεία, ωστόσο, μαρτυρούν πως η απειλή πολιορκεί, πλέον, και τη δική μας χώρα: τα 10 τελευταία χρόνια είχαμε 10 γυναικοκτονίες ετησίως. Και μέσα στο 2022 θρηνούμε, ήδη, 7 επιβεβαιωμένα περιστατικά με γυναίκες-θύματα. Πρόκειται, λοιπόν, για πρόβλημα παγκόσμιο, διαρκές και διαταξικό. Που η πανδημία επέτεινε σε όλες τις χώρες. Και το οποίο απαιτεί μόνιμη στρατηγική. Διεθνή ανταλλαγή εμπειρίας. Και ενιαία κοινωνική απάντηση. Μακριά από εύκολα συνθήματα, επιπόλαιες προσεγγίσεις και ανέξοδες κομματικές πατρωνίες.

Εξηγούμαι: χρησιμοποιώ τη λέξη «γυναικοκτονίες» για να προσδιορίσω ακριβέστερα το είδος αυτών των εγκλημάτων -και όχι, προφανώς, για να τις ταξινομήσω νομικά. Γιατί τότε θα διαχώριζα την αξία της ανθρώπινης ζωής με μόνο κριτήριο το φύλο ή την ηλικία, υποτιμώντας άλλες, εξίσου απεχθείς πράξεις. Όπως την εξόντωση ενός μικρού παιδιού ή τον φόνο ενός ανήμπορου γέροντα. Άλλωστε, το όνομα ενός αδικήματος ούτε το αποτρέπει, ούτε το τιμωρεί. Πολύ περισσότερο, που ο Ποινικός Κώδικας τον οποίο αλλάξαμε και ψηφίσαμε προβλέπει, πλέον, ισόβια για τέτοια εγκλήματα.

Αξίζει, συνεπώς, να μας απασχολήσουν κυρίως τα κίνητρα και το περιβάλλον μέσα στο οποίο δρομολογούνται οι γυναικοκτονίες. Αλλά με τρόπο νηφάλιο. Ώστε οι αρχές του Κράτους Δικαίου να μην υποτάσσονται στις εντυπώσεις της επικαιρότητας. Από την πλευρά της, η Πολιτεία δίνει τις πρώτες απαντήσεις της: τα 44 Συμβουλευτικά Κέντρα έχουν βοηθήσει έως τώρα 44.200 γυναίκες με προβλήματα στο σπίτι. Σχεδόν 4.000 γυναίκες και παιδιά φιλοξενήθηκαν σε 19 δομές που λειτουργούν σε ισάριθμες πόλεις. Και η «γραμμή SOS» 15900 παρέχει άμεση συμπαράσταση, όλο το 24ωρο.

Ταυτόχρονα, ιδρύθηκαν 6 Γραφεία σε αστυνομικά τμήματα, με 90 εκπαιδευμένα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. και αποκλειστικό προσανατολισμό την ενδοοικογενειακή βία. Μόνο στο πρώτο 7μηνο του 2022, και ύστερα από σχετικές επιχειρήσεις, οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη 5.141 δικογραφίες. Ενώ περισσότεροι από 1.200 αστυνομικοί πήραν μέρος σε ειδικά σεμινάρια για εγκλήματα αυτής της κατηγορίας. Με άλλα λόγια, την φροντίδα των αθώων γυναικών συνοδεύει η τιμωρία των ένοχων ανδρών. Αλλά και στον τομέα αυτόν τα βήματα που απομένει να γίνουν είναι πολλά…

Η ζωή αποδεικνύει, πάντως, ότι η καταστολή είναι η μία μόνο όψη της αντιμετώπισης της έμφυλης βίας. Χρειάζεται διαρκής δουλειά και σε πολλά επίπεδα. Γι’ αυτό και το ίδιο πνεύμα προστασίας της γυναίκας διαπερνά οριζόντια όλες τις επιλογές μας: από την καθιέρωσή της στην Εργασία, ώστε να κινηθεί αυτόνομα και στην Κοινωνία, μέχρι το Ολοήμερο Σχολείο ή τις Νταντάδες της Γειτονιάς, ώστε να διευκολυνθεί και στην καθημερινή ζωή της. Και από τις ρυθμίσεις που την θωρακίζουν στο παρόν έως τα μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης που ωριμάζουν τις νέες γενιές στο μέλλον.

Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα κανείς δεν αρνείται ότι κάθε κρατική δράση μοιάζει μικρή μπροστά τις ανάγκες που μεγεθύνονται. Θα πρέπει, όμως, και να αναγνωρίσει πως η οργανωμένη Πολιτεία είναι εδώ! Αφουγκράζεται, δρα και προσπαθεί! Όπως και κανείς δεν μπορεί να διεκδικεί το μονοπώλιο της ευαισθησίας, που προσωπικά διακρίνω σε όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες. Σε αυτήν απευθύνονται, άλλωστε, οι σκέψεις που καταθέτω. Προς προβληματισμό και συζήτηση. Όχι μόνο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Αλλά και μέσα σε κάθε οικογένεια, σε κάθε παρέα.

Γιατί μία κοινωνία οφείλει να βλέπει κατάματα τα προβλήματά της ακόμη και αν πρέπει να στραφεί με τόλμη στον καθρέφτη της. Να συνειδητοποιεί ευθύνες, να κατανέμει ρόλους και να κρίνει αποτελέσματα. Αναλαμβάνοντας, ωστόσο, και η ίδια δράση στο μέτωπο της καθημερινότητας. Πώς; Σπάζοντας την ένοχη αδιαφορία και τη συνένοχη σιωπή. Καταγγέλλοντας την αδικία δίπλα μας. Απλώνοντας το χέρι σε όποια γυναίκα απειλείται. Και, βέβαια, διαπαιδαγωγώντας το περιβάλλον γύρω μας σε μία κουλτούρα ισότητας και δικαιωμάτων για όλους.

Όσο για τα κόμματα, θεωρώ ότι πέρα από την ονοματοδοσία είναι αναγκαίο να τα απασχολήσει κυρίως η ουσία του προβλήματος. Στον δημόσιο διάλογο, λοιπόν, ας συμφωνήσουμε στον όρο «γυναικοκτονία», αφήνοντας τη Δικαιοσύνη να προσδιορίζει εκείνη το βάρος κάθε ανθρωποκτονίας. Και ας προσεγγίσουμε τις αιτίες της απειλής και τις συνθήκες που τη διαμορφώνουν. Θα ήταν γόνιμο να ακουστούν οι θέσεις όλων. Όμως ολοκληρωμένα και τεκμηριωμένα. Η κυβέρνηση κάνει ήδη πράξη τις δικές της. Μένει έτοιμη, ωστόσο, να υιοθετήσει κάθε άλλη πρόταση ευθύνης.