Το στοιχειό της δημοκρατίας

 Το «φοιτητικό κίνηµα» είναι το σοβαρότερο κληροδότημα της δικτατορίας στη δημοκρατία. Κράτησε ζωντανή την ανάμνηση της δικτατορίας πιο αποτελεσματικά κι από τους ίδιους τους νοσταλγούς της. 

Η χούντα είχε αποδημήσει εις τας αιωνίους μονάς, όμως το φοιτητικό κίνημα εξακολουθούσε να τη βλέπει παντού και να την πολεμάει. Η επιβίωσή του στηριζόταν στην ανιστόρητη εντύπωση πως τη χούντα την έριξε το Πολυτεχνείο. 

Είχε τη χρησιμότητά του: προμήθευε με έμψυχο υλικό τα κόμματα της Αριστεράς. Γι’ αυτό και η Αριστερά το αντάμειψε. Με τον νόμο-πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ το έχρισε συνδιαχειριστή στη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Κοινώς, επισημοποίησε τη δυνατότητά του να συνδιοικεί, κάτι που είχε αρχίσει με την περίφημη αποχουντοποίηση. 

Τομείς ολόκληροι των πανεπιστημίων πέρασαν στα χέρια της Αριστεράς. Ο κόσμος γύρω μας άλλαζε, κυβερνήσεις ανέβαιναν και κατέβαιναν, η οικονομία κατέρρευσε, όμως το φοιτητικό κίνημα δεν ξέχασε τα κεκτημένα δικαιώματά του. Το φοιτητικό κίνημα, τρόπος του λέγειν: ό,τι έχει απομείνει από αυτό, κάτι μικροομάδες που επαναλαμβάνουν με απελπιστική μονοτονία τα ίδια σουξέ. Και οι υποστηρικτές τους, ο Φίλης, ο γραφικός Κλέων Γρηγοριάδης και κάποιος Παπακωνσταντίνου, που νόμιζα πως ήταν ο άλλος. Ναι, η πανεπιστημιακή αστυνομία θίγει τα κεκτημένα δικαιώματά τους. Θλιβερή μειοψηφία, θα μου πείτε. Σημασία έχει ότι αυτή η θλιβερή μειοψηφία είναι το στοιχειό της δημοκρατίας.

Δύσκολα γλιτώνεις από το στοιχειό. Μπορεί να αλλάξουν οι κάτοικοι στο σπίτι, μπορεί να γκρεμίσεις τους τοίχους και να το ξαναχτίσεις από την αρχή, κι εκεί που νομίζεις ότι γλίτωσες, μες στα μαύρα τα μεσάνυχτα, το ακούς να μουγκρίζει. Επειδή δεν ζει, δεν μπορεί να πεθάνει. Το φοιτητικό κίνημα έχει πάψει να συμμετέχει στην πολιτική ζωή της χώρας εδώ και δεκαετίες. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει τρόπος να το αντιμετωπίσεις πολιτικά. Δεν είμαι πολιτικός, όμως πιστεύω ότι η σωφρονέστερη στάση είναι να αγνοήσουμε την ύπαρξή του. Οπως ακριβώς αντιμετωπίζεις τα στοιχειά. Δέχεσαι την παρουσία τους και συνεχίζεις να ζεις. 

Το φοιτητικό κίνημα σταδιοδρόμησε ως η ιερή αγελάδα της Μεταπολίτευσης. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να μην έριξε τη χούντα, απάλλαξε όμως από τις ενοχές και την ντροπή μια ολόκληρη κοινωνία που δέχτηκε αδιαμαρτύρητα την κατάλυση της δημοκρατίας. Οσο η Ελλάδα σταθεροποιούσε τη θέση της στον σύγχρονο κόσμο, άρχισε να αντιμετωπίζει διαφορετικά τις ιερές αγελάδες της. 

Πολλά επαγγέλματα μαράζωσαν και χάθηκαν. Τα σημερινά επεισόδια με το υποτιθέμενο φοιτητικό κίνημα που δεν θέλει την πανεπιστημιακή αστυνομία θυμίζουν το τέλος για τους λεμβούχους που πληρώναμε στον Πειραιά ή το άλλο για την αποξήρανση της Κωπαΐδας.

πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/562052050/to-stoicheio-tis-dimokratias/

Η τεράστια ευθύνη της Μέρκελ για τους Πούτιν και Ερντογάν

 Οι σχέσεις της Άνγκελα Μέρκελ ως καγκελαρίου της Γερμανίας με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τον Βλαντιμίρ Πούτιν, και η κριτική που της ασκείται.

Τα επίδικα των ημερών που ζούμε ως Έλληνες αρχικά και ως Ευρωπαίοι σχετίζονται με έμμεσα ή άμεσα με δυο αυταρχικούς ηγέτες του Ευρασιατικού κόσμου: τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Αμφότεροι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σχετίστηκαν με την πρώην καγκελάριο της Γερμανίας Ανγκέλα Μέρκελ και την κληρονομιά της στην Ευρώπη. Πώς;

Πολλοί αναλυτές και ειδικοί για να παρουσιάσουν τη σχέση της Ανγκέλα Μέρκελ με τον Βλαντιμίρ Πούτιν περιγράφουν ένα γνωστό-πια-περιστατικό από το μακρινό πια 2007. Η Γερμανίδα καγκελάριος είχε αναλάβει τα καθήκοντά της δύο χρόνια νωρίτερα και συναντήθηκε με τον Ρώσο πρόεδρο. Οι φωτογράφοι την απαθανάτισαν να κοιτάζει αμήχανα και εκνευρισμένα ένα μεγάλο μαύρο λαμπραντόρ, την ώρα που ο Πούτιν φαινόταν καθαρά να το διασκεδάζει και να έχει το γνωστό ειρωνικό του ύφος. Η παραφιλολογία λέει ότι το έκανε επίτηδες. Είτε αλήθεια είτε ψέματα, είτε φοβόταν η Μέρκελ τον Ρώσο πρόεδρο είτε όχι, έκτοτε έχουν γραφτεί πολλά για τη (στενή) σχέση των δυο ηγετών.

Η Άνγκελα Μέρκελ υπήρξε επί δεκαέξι χρόνια καγκελάριος της Γερμανίας και η αδιαμφισβήτητη ηγέτης -άτυπη μεν αλλά ουσιαστική- της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ωστόσο, ήρθε όπως η ώρα διά την πλήρη αποδόμησή της. Στις μέρες μας, η  Μέρκελ κατηγορείται ευθέως από τους επικριτές της πως ακολούθησε πολιτική που οδήγησε στην πλήρη ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από τη Ρωσία. Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση Μέρκελ απέκλεισε επιβολή κυρώσεων στην Ρωσία και μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και έδωσε πράσινο φως στον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2, με τον οποίο παρακάμπτονταν η Ουκρανία.

Δεν χρειάζεται όμως να πάμε μακριά, αλλά μόνο έναν χρόνο πίσω όταν δεν είχε ξεσπάσει ο πόλεμος και η ενεργειακή κρίση που μαστίζει την Ευρώπη. Τον Σεπτέμβριο του 2021 το περιοδικό Economist έγραφε με αφορμή την επικείμενη αποχώρηση της Μέρκελ: «Η Γερμανία μοιάζει με ένα πολυτελές αυτοκίνητο που γουργουρίζει, ανοίξτε το καπό, όμως, και τα σημάδια της παραμέλησης είναι σαφή. Στην εξωτερική πολιτική της ΕΕ, η Γερμανία μπορούσε και έπρεπε να είχε κάνει περισσότερα για να επιβάλει μια ταχύτερη προσαρμογή σε έναν λιγότερο άνετο νέο κόσμο. Η Κίνα είναι ένας όλο και πιο προκλητικός οικονομικός και στρατηγικός αντίπαλος, η Ρωσία μια απρόβλεπτη απειλή και η Αμερική ένας περισπασμένος και αβέβαιος σύμμαχος. Ωστόσο, η Γερμανία ολιγώρησε. Παρά τις πρόσφατες αυξήσεις, ξοδεύει ελάχιστα στην άμυνα. Φλερτάρει με το Πεκίνο με την ελπίδα καλύτερων όρων διαπραγμάτευσης. Παρέχει στον Βλαντιμίρ Πούτιν, τον πρόεδρο της Ρωσίας, μια θηλιά γύρω από τον ευρωπαϊκό ενεργειακό εφοδιασμό, υποστηρίζοντας τον νέο αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2, ο οποίος, όπως συμβαίνει, καταλήγει στην εκλογική περιφέρεια της κ. Μέρκελ». Ακόμα και αν κάποιος θεωρήσει την κριτική του Economist υπερβολική δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι υπάρχει κάποια λογική βάση.

Χαρακτηριστικό είναι πάντως ότι η Μέρκελ όχι μόνο αρνείται να οποιονδήποτε ρόλο διαμεσολάβησης στο Ουκρανικό αλλά υπερασπίζεται την πολιτική της. «Η Ουκρανία αξιοποίησε αυτά τα επτά χρόνια για να ετοιμαστεί», είπε σε μια πρόσφατη σχετικά συνέντευξη της. «Δεν έχω να ζητήσω συγγνώμη για τίποτα. Όταν αναλαμβάνει κανείς μια διπλωματική πρωτοβουλία και αυτή αποτυγχάνει δεν σημαίνει ότι ήταν λάθος». Αντιθέτως, η καγκελάριος υπογράμμισε ότι έχει «καθαρή συνείδηση», διότι προσπάθησε να διαφυλάξει την ειρήνη. Σε μια άλλη συνέντευξή της είπε ότι τον Ιούνιο του 2021, όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν συναντήθηκε με τον Ρώσο πρόεδρο, εκείνη είπε στον γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν ότι πρέπει να επιδιωχθεί ευρωπαϊκός διάλογος με τη Μόσχα. «Ένοιωθα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά σχετικά με τις Συμφωνίες του Μινσκ. Αλλά στο εσωτερικό της ΕΕ δεν υπήρχε τότε συναίνεση για αυτό. Υπήρχε η πανδημία, στη Γαλλία θα γίνονταν εκλογές. Τότε σκέφτηκα ότι όλοι γνώριζαν πως φεύγω σύντομα. Μερικά χρόνια πριν, ίσως να το είχα καταφέρει», σημείωσε. Δύσκολο να την πιστέψει κανείς.

Ακόμα όμως και αν δεχθούμε το αφελές επιχείρημα κάποιων ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έγινε για να ωφεληθούν οι ΗΠΑ και η Ρωσία (!), υπάρχουν πολλοί σοβαροί παρατηρητές που προσάπτουν στη Μέρκελ την κατηγορία ότι ως ηγέτης της Γερμανίας δεν είχε ως στρατηγικό στόχο την πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε., αλλά τη μετατροπή της σε μια άνευρη γεωπολιτική ζώνη που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των γερμανικών εταιρειών.

Και αν με τον Πούτιν «υποτιμούσαμε τη βαρβαρότητα και την έλλειψη αναστολών του», όπως δήλωσε πρόσφατα ο Κρίστοφ Χόισγκεν, νέος επικεφαλής της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια και επί 12 χρόνια σύμβουλος της πρώην Καγκελαρίου Άγγελα Μέρκελ για θέματα εξωτερικής πολιτικής, τότε δεν μπορεί να πει κάλλιστα το ίδιο και για τη συμπεριφορά του Ερντογάν; Όπως έγινε στο ενεργειακό μέτωπο με τη Ρωσία έτσι και στο μεταναστευτικό η Ευρώπη έγινε αιχμάλωτος της Τουρκίας.

Τα τελευταία 16 χρόνια, παρά την παράβλεψη της σημασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των γυναικών, της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης από την Τουρκία, η Μέρκελ φρόντιζε πάντα να διατηρεί ανοιχτή την πόρτα του Βερολίνου για την Άγκυρα και απέτρεψε να κλείσει η Ευρώπη τη δική της. Η Γερμανία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Βρυξελλών και Άγκυρας για το μεταναστευτικό, με την ΕΕ να προσφέρει έξι δισεκατομμύρια ευρώ στην Τουρκία ώστε να κρατήσει τους μετανάστες στο έδαφός της. Τυχαία; Μάλλον όχι. Τους όρους κάθε φόρα ως «διαχειριστής» των ροών άλλαζε ο Ερντογάν ζητώντας όλο και περισσότερα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως επίσης τυχαίο δεν ήταν το δημοσίευμα της Die Welt για το τελευταίο ταξίδι της. «Η Άνγκελα Μέρκελ δεν επέλεξε αυτόν τον σταθμό στην αποχαιρετιστήρια περιοδεία της από προσωπική προτίμηση … οι πολλές διενέξεις στη μακρά κοινή τους θητεία δεν έχουν ξεχαστεί … οι επισκέψεις της Μέρκελ στην Τουρκία γίνονταν ανέκαθεν από ρεαλισμό, μία ιδιότητα που την συνδέει με τον Ερντογάν» έγραφε η εφημερίδα.

πηγή:https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/771883/i-terastia-euthuni-tis-merkel-gia-tous-poutin-kai-erdogan/

Γιατί ένας αριστερός πολιτικός δεν πρέπει να ζητάει ποτέ συγγνώμη!

 

Ο Αλέξης Τσίπρας, τα fake news για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και η άρνησή του να ζητήσει συγγνώμη.

Φυσικά και μπορεί αλλά μόνο από το Κόμμα, είναι η απάντηση. Μόνο αν μετά από «αυτοκριτική» «συνειδητοποιήσει» ότι η στάση του έβλαψε το Κόμμα μπορεί, σε μια διαδικασία ενός ταπεινωτικού πνευματικού χαρακίρι, να ζητήσει συγγνώμη από τους συντρόφους του. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η πιθανότητα να ζητήσει συγγνώμη ένας αριστερός πολιτικός, να παραδεχτεί δηλαδή ότι έκανε λάθος, είναι ίδια με την πιθανότητα Έλληνας οδηγός να σταματήσει σε διάβαση πεζών.

Το διαπιστώσαμε και στη δεύτερη παράσταση (την καθιστή) του Αλέκση στη Θεσσαλονίκη όπου, όταν ρωτήθηκε για τη στάση του ίδιου και του κόμματός του στα πρόσφατα γεγονότα του Έβρου, ενοχλημένος αναρωτήθηκε «και γιατί να ζητήσω συγγνώμη;».

Σχεδόν έναν μήνα πριν, και για μέρες, ο ίδιος και τα στελέχη του κόμματός του διέσυραν την χώρα στο εξωτερικό βασιζόμενοι σε fake news τα οποία περιελάμβαναν πολυήμερη παραμονή προσφύγων σε ελληνική νησίδα του Έβρου (οι πρόσφυγες μεταφέρθηκαν από τους Τούρκους σε τουρκική νησίδα του Έβρου λίγες μέρες πριν τελικά βρεθούν σε ελληνικό έδαφος), θάνατο μικρού παιδιού (ο θάνατος δεν προκύπτει από πουθενά), και διέδωσαν μέσα και έξω από την χώρα την τουρκική προπαγάνδα σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα είναι ένα κράτος δολοφόνων. Χρησιμοποίησαν το δράμα των μεταναστών προκειμένου να εξυπηρετήσουν την πολιτικοϊδεολογική τους ατζέντα και δημιούργησαν τις συνθήκες ώστε κάθε πραγματική αντίστοιχη περίπτωση στο μέλλον να αντιμετωπίζεται με δυσπιστία. Έκαναν κακό και στη χώρα και στους μετανάστες.

Αλλά, παρ’ όλα αυτά, ο Αλέκσης θυμώνει και μόνο στην ιδέα ότι κάποιοι περιμένουν από τον ίδιο και τα στελέχη του κόμματός του να ζητήσουν συγγνώμη.

Και είναι απολύτως λογικό.

Βλέπετε, ο αριστερός είναι απολύτως πεισμένος πως ό,τι κάνει το κάνει για το καλό των άλλων. Ακόμα κι όταν οι άλλοι δεν του το έχουν ζητήσει, ακόμα και όταν δεν μπορούν να καταλάβουν καν ποιο είναι το καλό τους, ο αριστερός αγωνίζεται για λογαριασμό τους. Τους προσφέρει χρόνο και κόπο. Προσφέρει λύσεις στα προβλήματά τους. Προσφέρει διέξοδο στα αδιέξοδα. Γενικώς προσφέρει σε όλο τον κόσμο και διαρκώς. Θυσιάζεται. Και συχνά δεν παίρνει σε αντάλλαγμα ούτε ένα ευχαριστώ. Γιατί λοιπόν να ζητήσει «συγγνώμη»; Πόσο μάλλον που, ενώ τα λάθη των άλλων γίνονται για την εξυπηρέτηση ύποπτων συμφερόντων, τα δικά του γίνονται για να εξυπηρετηθεί ο Άνθρωπος και οι Ιδέες που δημιουργήθηκαν για τον Άνθρωπο και θα επιβληθούν στους ανθρώπους ακόμα και με τη βία για το καλό του Ανθρώπου.

Στο μυαλό του αριστερού ο σκοπός του είναι ιερός. Και αυτή η ιερότητα είναι που αγιάζει κάθε μέσο. Ψέμα, συκοφαντία, βία, όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τη στιγμή που η χρήση τους βοηθά την προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο. Κάποιοι θα αδικηθούν, κάποιοι θα καταστραφούν, κάποιοι θα υποφέρουν αλλά τι είναι η αδικία, η καταστροφή και ο πόνος κάποιων μπροστά στον παράδεισο για όλους που βρίσκεται στο τέλος του σοσιαλιστικού ουράνιου τόξου;

Πώς να ζητήσει συγγνώμη κάποιος που έχει σχεδόν πάντα δίκιο και τις λίγες φορές που έχει άδικο το άδικο εξυπηρετεί τον ιερό αγώνα του για το δίκιο; Και μπράβο του.

πηγή:https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/771702/borei-enas-aristeros-politikos-na-zitisei-suggnomi/

Οικονομικά: - Κατατέθηκε η τροπολογία κατάργησης της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης - Τι προβλέπει για την επιδότηση πετρελαίου θέρμανσης

 

Κατατέθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών Τροπολογία στο σχέδιο νόμου με τίτλο "Εταιρική διακυβέρνηση των Ανωνύμων Εταιρειών του Δημοσίου και των λοιπών θυγατρικών της Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας, διαχείριση συμμετοχών του Δημοσίου σε ανώνυμες εταιρείες και ρυθμίσεις για την Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας, αξιολόγηση της έναντι του Δημοσίου φερεγγυότητας και πιστοληπτικής ικανότητας φυσικών και νομικών προσώπων και σύσταση Ανεξάρτητης Αρχής Πιστοληπτικής Αξιολόγησης, ίδρυση και λειτουργία Κεντρικού Μητρώου Πιστώσεων, Συμπληρωματικός Κρατικός Προϋπολογισμός οικονομικού έτους 2022 και λοιπές διατάξεις οικονομικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα" με τις διατάξεις της οποίας ρυθμίζονται διάφορα θέματα αρμοδιότητας του Υπουργείου Οικονομικών. Ειδικότερα:

1. Καταργείται η ειδική εισφορά αλληλεγγύης του άρθρου 43Α του ν.4172/2013, για όλα τα εισοδήματα που αποκτώνται από την 1η.1.2023 και εφεξής.

2. α. Επιδοτείται, από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, το κόστος του πετρελαίου εσωτερικής καύσης-θέρμανσης που διατίθεται στην εσωτερική αγορά από την 15η Οκτωβρίου 2022 έως την 31η Δεκεμβρίου 2022. Το ύψος της επιδότησης ορίζεται σε 0,20 ευρώ ανά λίτρο.

β. Τίθενται εξουσιοδοτικές διατάξεις αναφορικά με τη διαδικασία χορήγησης της επιδότησης, τον μηχανισμό εκκαθάρισης, καθώς και τη δυνατότητα παράτασης και αναπροσαρμογής του ποσού της επιδότησης.

3. Εξαιρούνται από την υποχρέωση καταβολής του τέλους επιτηδεύματος:

- και για το φορολογικό έτος 2022 (ίσχυε για τα φορολογικά έτη 2019-2021), οι αγρότες κανονικού καθεστώτος, για τους οποίους έχουν παρέλθει τα πρώτα πέντε (5) έτη από την ημερομηνία τήρησης βιβλίων και ένταξής τους στο κανονικό καθεστώς Φ.Π.Α. καθώς και οι αλιείς της παράκτιας αλιείας, που εκμεταλλεύονται αλιευτικά σκάφη μέχρι δώδεκα (12) μέτρων, μεταξύ καθέτων.

- για το φορολογικό έτος 2022 και εφεξής, φυσικά πρόσωπα που ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα και νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες, που αυξάνουν σε σχέση με το προηγούμενο φορολογικό έτος τον συνολικό χρόνο απασχόλησης των εργαζομένων τους, με σχέση εργασίας πλήρους απασχόλησης σε ένα (1) έτος, για διάστημα κατ' ελάχιστον τριών (3) μηνών εντός του έτους, υπό τις οριζόμενες προϋποθέσεις.

4. α. Αυξάνεται το ύψος του χορηγούμενου στεγαστικού επιδόματος της παρ. 1 του άρθρου 10 του ν.3220/2004 από χίλια (1.000) ευρώ σε χίλια πεντακόσια (1.500) ευρώ, και ορίζεται ότι σε περίπτωση δικαιούχου που συγκατοικεί με άλλο φοιτητή στην ίδια μισθωμένη κατοικία, το ετήσιο στεγαστικό επίδομα ορίζεται ίσο με δύο χιλιάδες (2.000) ευρώ.

β. Ορίζεται ρητά ότι η εν λόγω διάταξη εφαρμόζεται και για τους δικαιούχους του επιδόματος που υπέβαλαν αίτηση για το ακαδημαϊκό έτος 2021-2022.

Παρατίθεται ακολούθως το σχετικό απόσπασμα της αιτιολογικής έκθεσης και οι προτεινόμενες διατάξεις κατά άρθρο.

Άρθρο 1
Διεύρυνση απαλλαγών από την ειδική εισφορά αλληλεγγύης για το φορολογικό έτος 2022 και κατάργηση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης για όλα τα εισοδήματα για το φορολογικό έτος 2023 και εφεξής - Τροποποίηση παρ. 74 άρθρου 72 ν. 4172/2013

Με την αξιολογούμενη ρύθμιση επιδιώκεται η σημαντική ελάφρυνση του εισοδήματος των φυσικών προσώπων στα οποία είχε επιβληθεί η ειδική εισφορά αλληλεγγύης του ν. 3986/2011(Α' 152). Με την έξοδο της χώρας και από το καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας, και δεδομένης της μεταβολής των συνθηκών επιδιώκεται για το μεν 2022 η διεύρυνση των απαλλαγών του 2022 και από την 1η .1.2023 και εφεξής η κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης για όλα τα εισοδήματα όλων των φυσικών προσώπων, συμπεριλαμβανομένων των μισθωτών του δημόσιου τομέα, καθώς και των συνταξιούχων.

Προτεινόμενες διατάξεις:

Η παρ. 74 του άρθρου 72 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 4172/2013, Α' 167) τροποποιείται α) στο πρώτο εδάφιο ως προς τη διεύρυνση του πεδίου εφαρμογής των απαλλαγών από την ειδική εισφορά αλληλεγγύης για το φορολογικό έτος 2022, β) με την προσθήκη τρίτου εδαφίου για την κατάργηση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης για όλα τα εισοδήματα που αποκτώνται από την 1η.1.2023 και μετά, και η παρ. 74 διαμορφώνεται ως εξής:

«74. Για το φορολογικό έτος 2022 απαλλάσσονται από την ειδική εισφορά αλληλεγγύης του άρθρου 43Α τα εισοδήματα που προβλέπονται στο άρθρο αυτό, με εξαίρεση τα εισοδήματα από μισθωτή εργασία στον δημόσιο τομέα και τις συντάξεις. Αν το εισόδημα προσδιορίζεται σύμφωνα με το άρθρο 34, η απαλλαγή της παρούσας παρέχεται εφόσον για τα δύο (2) προηγούμενα φορολογικά έτη δεν έτυχε εφαρμογής ο εναλλακτικός τρόπος υπολογισμού της ελάχιστης φορολογίας σύμφωνα με τα άρθρα 30, 31, 32, 33 και 34.

Η ειδική εισφορά αλληλεγγύης του άρθρου 43Α καταργείται για όλα τα εισοδήματα του άρθρου αυτού που αποκτώνται από την 1η.1.2023 και εφεξής.».

Άρθρο 2
Επιδότηση πετρελαίου εσωτερικής καύσης - θέρμανσης

Με την αξιολογούμενη ρύθμιση επιδιώκεται η οικονομική στήριξη νοικοκυριών και επαγγελματιών και ακόμη περισσότερο εκείνων οι οποίοι, λόγω χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, δεν δύνανται να καταβάλλουν μεγαλύτερο μέρος του διαθέσιμου εισοδήματος τους για αγορά πετρελαίου εσωτερικής καύσης-θέρμανσης.

Προτεινόμενες διατάξεις:

1. Επιδοτείται το κόστος του πετρελαίου εσωτερικής καύσης - θέρμανσης, που διατίθεται στην εσωτερική αγορά από την 15η.10.2022 έως την 31η.12.2022 από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Το ύψος της επιδότησης ανέρχεται σε είκοσι λεπτά (0,20) του ευρώ ανά λίτρο, υπολογιζόμενο επί της αξίας των τιμολογίων πώλησης προ Φ.Π.Α., που εκδίδονται από τα διυλιστήρια και τους εισαγωγείς καυσίμων, ως δικαιούχους της επιδότησης. Το τελικό συνολικό ύψος της επιδότησης υπολογίζεται επί των συνολικών λίτρων καυσίμου που διατίθενται στην εσωτερική αγορά από τα διυλιστήρια και τις εταιρείες εμπορίας καυσίμων προς τα πρατήρια καυσίμων ή τους εισαγωγείς καυσίμων και τους βιομηχανικούς πελάτες.

2. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομικών, Περιβάλλοντος και Ενέργειας και Ανάπτυξης και Επενδύσεων καθορίζονται η διαδικασία χορήγησης της επιδότησης, ο μηχανισμός εκκαθάρισης, βάσει των ποσοτήτων πετρελαίου εσωτερικής καύσης - θέρμανσης που διατίθενται στην εσωτερική αγορά από τα διυλιστήρια, τις εταιρείες εμπορίας καυσίμων ή τους εισαγωγείς καυσίμων και κάθε άλλο θέμα σχετικό με τη χορήγηση της επιδότησης.

3. Με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών δύναται να παρατείνεται το χρονικό διάστημα εφαρμογής του παρόντος και να αναπροσαρμόζεται το ποσό της επιδότησης.

πηγή:https://www.forin.gr/articles/article/64562/yp-oikonomikwn-katatethhke-tropologia-me-plhthos-forologikwn-diataksewn

Υπουργός εργασίας για τις συντάξεις - Οι αυξήσεις θα είναι πάνω από 6% - Τι απάντησε για την αύξηση της Εθνικής σύνταξης

 Άνω του 6% θα είναι το ποσοστό της αύξησης  στις συντάξεις από το νέο έτος, εκτίμησε ο υπουργός Εργασίας, μιλώντας στην εκπομπή "Τώρα μαζί", στο Open TV.

"Είπε ο πρωθυπουργός ότι η αύξηση θα είναι τουλάχιστον  6%. Εγώ σας λέω ότι θα είναι παραπάνω. Πόσο παραπάνω; Θα το ξέρουμε όταν θα κλείσει η χρονιά", τόνισε χαρακτηριστικά.

Στην τσέπη τους θα δουν αυξήσεις τα 2/3 των συνταξιούχων και όπως είπε ο υπουργός Εργασίας, η αύξηση θα είναι "σημαντική".

Το υπόλοιπο 1/3, που έχει μεγάλη προσωπική διαφορά, θα την «ροκανίσει», αλλά «δεν είναι μόνο αυτή η αύξηση που δίνεται, είναι και η κατάργηση της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης, που αφορά το 40% των συνταξιούχων, όσοι έχουν πάνω από 12.000 ετήσιο εισόδημα».

"Πολλοί θα δουν 13η σύνταξη στην τσέπη τους"

"Επομένως, μπορεί να υπάρχουν συμπολίτες μας, και θα είναι πάρα πολλοί , οι οποίοι δεν θα δουν μεν αύξηση από το πρώτο σκέλος των αυξήσεων που είπαμε, θα ροκανίσουν απλώς την προσωπική τους διαφορά, αλλά θα δουν κέρδος από την κατάργηση της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης, η οποία μπορεί να έχει σε ορισμένους όφελος ακόμη και 500, 600  και 700 ευρώ. Σε περιπτώσεις που έχουμε εισοδήματα 20 και 25.000 ευρώ. Είναι και η 4η δόση επανυπολογισμού του νόμου Βρούτση, είναι έκτακτη οικονομική ενίσχυση των 250 ευρώ που θα δοθεί τα Χριστούγεννα. Αρα, πολλοί συνταξιούχοι θα δουν από τον Ιανουάριο μια 13η σύνταξη", υπογράμμισε ο υπουργός.

Όπως είπε, μάλιστα, λίγοι  συνταξιούχοι θα δουν αυξήσεις που θα ξεπερνούν και τη 13η σύνταξη.

Ερωτηθείς αν η Εθνική σύνταξη αυξηθεί, ο κ. Χατζηδάκης είπε: "Ναι, θα ακολουθήσει".

Πού θα είναι σε ένα χρόνο Ερντογάν και Τουρκία! - Θερμή σύγκρουση για να αποφύγει εκλογές - Ποιο είναι το στη φαρέτρα του Ερντογάν - Η επικίνδυνη επέτειος της Λωζάννης

 Οι διαφορές με την Ελλάδα αποτελούν όπλο στη φαρέτρα του Ερντογάν, αν αποφάσιζε να προκαλέσει μια τεχνητή κρίση ως αντίβαρο στην οικονομική σήψη της Τουρκίας. Είναι άλλωστε ικανός να γκρεμίσει τις γέφυρες με τη Δύση, αν αυτό χρειαστεί για να κερδίσει τις εκλογές, οι οποίες έχουν υπαρξιακό χαρακτήρα για το μέλλον του. Oμως, κανείς δεν μπορεί να μπει στο μυαλό του.

Στο συμπέρασμα αυτό συγκλίνουν έντεκα αναλυτές με καλή γνώση των εξελίξεων στην Τουρκία, οι οποίοι σκιαγραφούν στην «Κ» τη θέση της γείτονος σε έναν χρόνο από σήμερα. Οδηγός τους, η πορεία ενός στριμωγμένου –πλην απρόβλεπτου– ηγέτη, ο οποίος ετοιμάζεται να παίξει το «τελευταίο χαρτί» με στόχο την παραμονή στην εξουσία. Οι τοποθετήσεις τους στέλνουν σήμα εγρήγορσης για την Ελλάδα, η οποία μπαίνει στην εξίσωση του προέδρου της Τουρκίας με το βλέμμα στην κάλπη, που θα στηθεί μέχρι το καλοκαίρι.

Εκλογικό δράμα

Το ερώτημα «ομαλή μετάβαση εξουσίας μέσω των εκλογών ή μάχη μέχρι τέλους για τη διατήρηση στην εξουσία» τίθεται πλέον ανοιχτά ανάμεσα στους μελετητές της τουρκικής πραγματικότητας, καθώς υπάρχουν φόβοι ότι ο Ερντογάν θα ήταν ικανός να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα και να επαναλάβει τις εκλογές, αν η διαφορά θα είναι μικρή, ή ακόμη και να αγνοήσει το εκλογικό αποτέλεσμα, βάζοντας σε άλλα μονοπάτια την Τουρκία. Εξάλλου, «ένας εμφύλιος πόλεμος δεν είναι πέρα από κάθε φαντασία».

Με βάση τις δημοσκοπήσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στη γείτονα, μέχρι στιγμής, ο Ερντογάν οδεύει προς μια εκλογική ήττα από τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης, που απαρτίζεται από τους κεμαλιστές και άλλα κόμματα. Ο Κιλιτσντάρογλου φαίνεται ότι αυτή τη φορά διεξάγει μια πιο αποτελεσματική καμπάνια. Είναι πάντως ένας αντίπαλος τον οποίο γνωρίζει καλά ο Ερντογάν και άρα μπορεί να τον χειριστεί καλύτερα όσο θα ξετυλίγει το προσωπικό ταλέντο του: της δημαγωγίας μπροστά στην εκλογική αναμέτρηση. Γι’ αυτό και ο δήμαρχος της Aγκυρας, Γιαβάς, θεωρείται δυνητικός υποψήφιος ο οποίος μπορεί να αιφνιδιάσει τον Ερντογάν, αξιοποιώντας στο έπακρο την υψηλή δημοφιλία του. Σε αντίθεση με τον δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης, Ιμάμογλου, ο οποίος «δεν είναι ακόμη έτοιμος».

Τα σενάρια για την Ελλάδα

Ακόμη όμως κι αν υπάρξει αλλαγή φρουράς στην τουρκική κυβέρνηση με τον πλέον ανώδυνο τρόπο, είναι αμφίβολο αν αυτή θα συνοδευθεί και από αλλαγή πλεύσης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την Ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα θα βρεθεί τότε αντιμέτωπη με ένα καλό και ένα κακό σενάριο: α) Μια νέα κυβέρνηση στην Τουρκία επικεντρώνεται στη διαχείριση του οικονομικού χάους και επιλέγει τη «νηνεμία» στο Αιγαίο β) με την ευκαιρία της 100ής επετείου της Συνθήκης της Λωζάννης και της τουρκικής δημοκρατίας –καλοκαίρι και φθινόπωρο 2023, αντίστοιχα– διατηρεί ή και αυξάνει την ένταση στο Αιγαίο, ανεξάρτητα από τις προκλήσεις στο εσωτερικό.

Η άποψη ότι η Τουρκία «χάρισε» τα νησιά στην Ελλάδα μέσα από λανθασμένους χειρισμούς της είναι ευρέως διαδεδομένη στην τουρκική κοινή γνώμη και ενίοτε λαμβάνει τα χαρακτηριστικά της εμμονής. «Αν χρειαστεί, θα φορέσω στρατιωτική στολή και θα δεχθώ ακόμη και να ανατιναχθώ ανάμεσα σε Eλληνες στρατιώτες», έλεγε τις προάλλες ο κεμαλιστής δήμαρχος του Μπολού. Η αντίληψη αυτή αποτελεί τη βάση για μια χειρότερη εκδοχή, που θέλει τον Ερντογάν να προκαλεί τεχνητή κρίση με την Ελλάδα, στοχεύοντας ακόμη και στην αναβολή των εκλογών στην Τουρκία. «Το μέτωπο με τη Συρία δεν θα ήταν αρκετό γι’ αυτόν τον σκοπό», εκτιμούν αναλυτές, που ζυγίζουν τα δεδομένα για να οριοθετήσουν τις επιλογές που θεωρητικά υπάρχουν στο τραπέζι.

Δεν έλειψαν Τούρκοι αναλυτές που αρνήθηκαν να απαντήσουν στα ερωτήματα της «Κ». Θεωρούν ότι Τουρκία και Ελλάδα έχουν μπει σε έναν φαύλο κύκλο αντιπαραγωγικής αντιπαλότητας. Κυρίως όμως θεωρούν τόσο απρόβλεπτο τον Ερντογάν, που κρίνουν ότι δεν έχει νόημα να τοποθετηθούν για έναν στριμωγμένο ηγέτη σε μια μετέωρη χώρα. Τον έχουν ικανό για όλα και άλλωστε αρνούνται να πάρουν ως δεδομένη την προκηρυγμένη ημερομηνία των εκλογών.

Θύμα των Erdoganomics, η οικονομία της Τουρκίας βρίσκεται σε περιδίνηση με επώδυνο αντίκτυπο στα θεμέλια της κοινωνίας της. Το καθεστώς καταδικάζει την οικονομία με την πολιτική του αναξιοπιστία· χρησιμοποιεί τη δικαιοσύνη για να πλήξει πολιτικούς αντιπάλους· φλερτάρει με άλλα απολυταρχικά καθεστώτα· καταστρατηγεί ανθρώπινα δικαιώματα· και απομακρύνει την Τουρκία από την ευρωπαϊκή και ευρύτερα δυτική προοπτική της.

Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, αποχαλινώνεται η ρητορική εις βάρος της Ελλάδας, η οποία είναι μεν σχεδιασμένη για εσωτερική κατανάλωση, αλλά μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκαλέσει ανυπολόγιστες παρενέργειες. Oσο για την τουρκική αντιπολίτευση; Οι περιγραφές επέλεξαν μελανά χρώματα, καθότι ο σχεδιασμός της «εξαντλείται στην ανατροπή του Ερντογάν». Μέχρι τότε; Η Τουρκία του Ερντογάν θα λαμβάνει στήριξη, «πιθανώς και συνάλλαγμα», από τη Ρωσία του Πούτιν με εγγύηση τα έσοδα της Gazprom από την Ευρώπη.

Στίβεν Κουκ, Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων – CFR, ειδικός στα θέματα Μέσης Ανατολής

Μπορεί να τον παρασύρει η ρητορική του 

Η έκβαση των εξελίξεων στην Τουρκία είναι εντελώς αβέβαιη. Θεωρώ ότι ο Ερντογάν θα κάνει ό,τι μπορεί για να κερδίσει αυτές τις εκλογές. Μεταξύ άλλων, θα χρησιμοποιεί την Ελλάδα και την Κύπρο για να κατευθύνει το λαϊκό αίσθημα εις βάρος τους. Ομως, αν τελικά κερδίσει ο Ερντογάν, είναι πιθανό να τον δούμε να οπισθοχωρεί από την επιθετική ρητορική του. Αν κερδίσει η αντιπολίτευση, είναι θολή η πρόβλεψη.

Πρόκειται για κόμματα με διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές, που θα πρέπει να συμφωνήσουν σε έναν κοινό υποψήφιο. Υποψιάζομαι ότι αυτό δεν θα γίνει, λειτουργώντας προς όφελος του Ερντογάν. Αν κερδίσει ο Κιλιτσντάρογλου (σ.σ. ηγέτης του κεμαλικού, σοσιαλδημοκρατικού CHP), θα μπορούσε να τηρήσει μια πιο μετριοπαθή στάση στο Αιγαίο μόνο αν ήθελε να διαφοροποιηθεί από τον προκάτοχό του, διότι είναι ένα θέμα που ευαισθητοποιεί μεγάλο μέρος της τουρκικής κοινωνίας, ανεξάρτητα από το κόμμα προτίμησης. Η σημερινή αντιπολίτευση ίσως να έριχνε τους τόνους ως κυβέρνηση απέναντι στην Ε.Ε. και τη Δύση, όμως ο Κιλιτσντάρογλου είναι και ο ίδιος εθνικιστής. Ο δήμαρχος της Αγκυρας Μανσούρ Γιαβάς θα ήταν μια υποψηφιότητα που επίσης θα έβγαζε νόημα απέναντι στον Ερντογάν, ως ιδιαίτερα δημοφιλής αλλά και σκληρός εθνικιστής, γεγονός που θα μπορούσε να δημιουργήσει και πάλι προβλήματα για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Η πιο επικίνδυνη περίοδος για την Ελλάδα είναι η περίοδος μέχρι τις εκλογές, μέσα από τις οποίες ο Ερντογάν επιθυμεί πάση θυσία να είναι ο πρόεδρος της Τουρκίας στην 100ή επέτειο της τουρκικής δημοκρατίας το 2023. Θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που μπορεί και η Ελλάδα είναι θέμα που του βγαίνει με φυσικό τρόπο στον σχεδιασμό του. Ομως το Αιγαίο βρίσκεται πολύ κοντά στην Τουρκία και τα αεροσκάφη των δύο χωρών πετούν το ένα δίπλα στο άλλο. Δεν μπορεί να αποκλειστεί ένα ατύχημα ή μια παρεξήγηση ή ένα λάθος. Και οι ΗΠΑ δεν έχουν δράσει όπως θα έπρεπε ως διαιτητές για τις δύο χώρες στην περιοχή. Εχουν αποδειχθεί σιωπηλές και αναποτελεσματικές. Δεν πιστεύω ότι οι Τούρκοι επιθυμούν εσκεμμένα να πάνε σε πόλεμο με την Ελλάδα, ιδίως αν σκεφτεί κανείς τη φριχτή οικονομία τους. Ομως, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Εξάλλου, η συστηματική ρητορική του Ερντογάν γύρω από τη Συνθήκη της Λωζάννης, τα νησιά και την άποψη ότι η Τουρκία αδικείται, μπορεί να τον παρασύρουν σε έναν δρόμο που δεν θα μπορεί να κάνει διαφορετικά από το να αναλάβει δράση, αν αυτό θα είναι προς το πολιτικό του συμφέρον. Δράση την οποία στην πραγματικότητα δεν θα ήθελε να αναλάβει.

Ως προς την τουρκική οικονομία, βρίσκεται σε καθεστώς απελπισίας, λόγω της κακής διαχείρισης του Ερντογάν. Υπάρχουν πλέον χρηματικές ροές προς την κεντρική τράπεζα της Τουρκίας. Υποψιάζομαι ότι βρίσκεται από πίσω η Ρωσία, μετά και τη συμφωνία Πούτιν – Ερντογάν η Τουρκία να βοηθήσει για την παράκαμψη των δυτικών κυρώσεων εις βάρος της Ρωσίας. Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ο Πούτιν έχει επενδύσει στον Ερντογάν και τον θέλει να κερδίσει αυτές τις εκλογές. Μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία σε αυτή τη φάση έχει πολλά χρήματα λόγω της εκτόξευσης των τιμών της ενέργειας. Υποψιάζομαι ότι το ξένο συνάλλαγμα που εισρέει στην Τουρκία ίσως είναι χρήματα που έχει βγάλει η Ρωσία από τις πωλήσεις ενέργειας στη Δύση.

Γιαβούζ Μπαϊντάρ, αρχισυντάκτης στο ανεξάρτητο δίκτυο Ahval, δημοσιογράφος, blogger και ακτιβιστής

Αργή διολίσθηση προς την Ανατολή

Η προσπάθεια του Ερντογάν να μετατρέψει την Τουρκία σε πλήρη απολυταρχία θα πρέπει να συνδεθεί με την προσπάθεια να αμφισβητήσει τη Συνθήκη της Λωζάννης, γεγονός που απαιτεί περαιτέρω επίδειξη πυγμής και, αν οι ευκαιρίες το επιτρέπουν, συνεχή επεκτατισμό με εδαφικά κέρδη. Η στρατηγική του να παραμείνει στην εξουσία βασίζεται στην καταπίεση στο εσωτερικό και στην επιθετική εξωτερική πολιτική. Ο δυτικός κατευνασμός δεν θα λειτουργούσε ποτέ, και δεν λειτούργησε. Ο Ερντογάν ευδοκιμεί εν μέσω μιας κατακερματισμένης, μπερδεμένης αντιπολίτευσης και των δυτικών ψευδαισθήσεων της ήπιας δύναμης.

Το όραμά του διατυπώνεται επίσης στην αυξανόμενη αντιπαράθεσή του με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο της οποίας η Ελλάδα, καθώς και η Συρία, η Σουηδία και η Φινλανδία, είναι μόνο τα μέσα. Ο Ερντογάν θα παραμείνει ένας μεγάλος τζογαδόρος, καθώς προσπαθεί να ανοίξει πόρτες προς τη Ρωσία και την Ανατολή. Υπό τη διακυβέρνησή του, μπορεί να δούμε την Τουρκία να γλιστράει σε αυτήν τη σφαίρα, αν και με αργή κίνηση.

Ενα βασικό ερώτημα είναι εάν η Ρωσία, η Σαουδική Αραβία και ο Κόλπος, αλλά και το Ηνωμένο Βασίλειο, θα προτιμήσουν να παραμείνει στην εξουσία ή όχι. Αν ναι, μπορεί να λάβει την οικονομική υποστήριξη και μπορεί να δούμε να αυξάνονται σημαντικά οι πιθανότητές του για να ενισχύσει τη μονιμότητά του.

Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για αισιοδοξία, εκτός και αν η οικονομική κρίση γίνει αφόρητη, δημιουργώντας μια μορφή «ανωτέρας βίας». Εκτός από την αδυναμία να παρουσιάσει έναν ισχυρό, ελκυστικό αντίπαλο απέναντι στον Ερντογάν, οι προκλήσεις για την αντιπολίτευση είναι πολλαπλές: Το σύστημα της 99χρονης δημοκρατίας σχεδόν κατέρρευσε και οι εκλογές θα διεξαχθούν υπό την απειλή της αναβολής με το πρόσχημα της κατάστασης πολέμου ή κρίσης. Ειδάλλως, θα διεξαχθούν υπό την απουσία του κράτους δικαίου και των αυτόνομων θεσμών, και υπό τη σκιά πιθανής βίας. Η πόλωση και ο φόβος κυριαρχούν στη χώρα. Η αντιπολίτευση μέχρι στιγμής δεν έχει ένα συνεκτικό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση των ογκωδών ζητημάτων και έχει χάσει την επαφή με τα ευρωπαϊκά κόμματα, τους κύκλους της Ε.Ε. και την αμερικανική κυβέρνηση. Αυτό εγείρει ανησυχίες ότι μπορεί να αλλάξουν οι παράγοντες της εξουσίας αλλά όχι η πορεία της χώρας. Για την Ε.Ε., η Τουρκία δείχνει μάλλον «χαμένη στη μετάβαση».

Τζένι Γουάιτ, Ινστιτούτο Τουρκικών Μελετών στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, ειδική στο πολιτικό Ισλάμ και στην Τουρκία

Θερμή σύγκρουση για να αποφύγει εκλογές

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Ερντογάν μάλλον θα χάσει την ψήφο για την προεδρία, αλλά το κόμμα του –AKP– θα εξακολουθεί να κυριαρχεί στο κοινοβούλιο. Τότε, υποθέτοντας ότι ο Ερντογάν θα παραδώσει πραγματικά την προεδρία, το κοινοβούλιο θα προσπαθήσει να εμποδίσει κάθε κίνηση ενός προέδρου της αντιπολίτευσης. Ακόμη κι αν κερδίσει τις εκλογές, ο Ερντογάν δεν θα μπορέσει να διατηρήσει την εξουσία χωρίς περαιτέρω καταστολή.

Οι νέοι στην Τουρκία σήμερα δεν μπορούν να βρουν δουλειά αν δεν είναι στους κύκλους του AKP.  Να σημειωθεί, κάτι που ανησυχεί τον Ερντογάν, ότι απορρίπτουν εντελώς το Ισλάμ υπέρ του ντεϊσμού, δηλαδή πιστεύουν στον Θεό, αλλά δεν ενδιαφέρονται για καμία οργανωμένη θρησκεία.

Ως προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης –CHP–, είναι ελαφρώς πιο μετριοπαθές, αλλά και εθνικιστικό – και είναι πάντα εγγυημένο ότι οι εθνικιστικές θέσεις ικανοποιούν το λαϊκό αίσθημα και τραβούν την προσοχή μακριά από μια οικονομία που καταρρέει. Είναι μάλλον απίθανο να υπάρξουν σημαντικές αλλαγές στην εξωτερική πολιτική ή να μειωθεί η εσωτερική πόλωση. Επίσης, η οικονομία είναι διαλυμένη και δεν θα υπάρξει κάποια σημαντική βελτίωση το επόμενο έτος.

Το φλέγον ερώτημα είναι αν ο Ερντογάν θα φύγει από την εξουσία εφόσον χάσει τις εκλογές που έχουν προγραμματιστεί για τον Ιούνιο του 2023 ή αν θα προσπαθήσει να τις «πειράξει», όπως έχει ξανακάνει. Αν αυτό δεν πετύχει και χάσει την προεδρία, δεν είναι ξεκάθαρο τι θα κάνει ο ίδιος ή οι υποστηρικτές του. Είναι πιθανό να τους καλέσει στους δρόμους, όπως έκανε μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, να τους οπλίσει και να τους αφήσει ελεύθερους για να πολεμήσουν τους αόριστα καθορισμένους «εχθρούς» του. Ενας εμφύλιος πόλεμος στην Τουρκία δεν είναι πέρα από κάθε φαντασία.

Ομως, θα γίνουν εκλογές; Εάν η κυβέρνηση του AKP βρεθεί σε μια καυτή σύγκρουση, ας πούμε με την Ελλάδα και τη σύμμαχό της Γαλλία στο Αιγαίο ή με τη Ρωσία –ή και με τις ΗΠΑ– στη Συρία, μπορεί να την επικαλεστεί για ακύρωση των εκλογών και κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Τότε θα συνεχιστεί η τεράστια οικονομική δυσπραγία, η καταστολή των δικαιωμάτων για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, η διαφθορά και ο πλούτος για όσους ευθυγραμμίζονται με το ΑΚΡ και –με στόχο τον αποπροσανατολισμό από τα προβλήματα– η συνεχιζόμενη πολεμική υποκίνηση και τοποθέτηση του Ερντογάν στη διεθνή σκηνή ως ισχυρού αντιδυτικού που «υπερασπίζεται την Τουρκία ενάντια στον εχθρό».

Ραϊάν Γκινγκεράς, Ναυτική Μεταπτυχιακή Σχολή, ιστορικός της ύστερης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Η επικίνδυνη επέτειος της Λωζάννης

Μέχρι το καλοκαίρι οι πολίτες και στην Τουρκία και στην Ελλάδα θα έχουν ψηφίσει σε κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις. Οι προεκλογικές εκστρατείες και στις δύο χώρες θα θέσουν στο προσκήνιο την απειλή και την πιθανότητα μιας ελληνοτουρκικής σύρραξης. Ασαφής είναι μόνο ο βαθμός στον οποίο ο Ερντογάν και ο Μητσοτάκης θα χρησιμοποιήσουν τα ζητήματα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο για την προώθηση της καμπάνιας τους.

Ομως, αυτό που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη για την επόμενη χρονιά είναι το βάρος της Ιστορίας. Το 2023 η τουρκική κυβέρνηση θα καταβάλει αναμφίβολα μεγάλους κόπους για να τιμήσει δύο σημαντικές εκατονταετηρίδες. Το ερχόμενο καλοκαίρι θα σηματοδοτήσει την εκατοστή επέτειο από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης. Ενώ οι Ελληνες πιθανότατα θα δουν εκείνη τη στιγμή ως το αποκορύφωμα της καταστροφής στη Μικρά Ασία –καθώς και την έναρξη της ανταλλαγής πληθυσμών του 1923-1924–, οι Τούρκοι θα δουν την εκατονταετηρίδα της Λωζάννης ως μια ευκαιρία να αντιδικήσουν για τη συνθήκη αυτή καθαυτήν. Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τα τουρκικά talk shows να εκτυλίσσονται με τακτικές συζητήσεις για το καθεστώς των μουσουλμάνων στη δυτική Θράκη, καθώς και για τους όρους που διέπουν την κυριαρχία της Ελλάδας στη Λέσβο, στη Σάμο, στη Χίο και άλλα νησιά. Εθνικιστές διαφόρων ειδών σίγουρα θα επιστρατεύσουν αυτήν την επέτειο για να καταγγείλουν την υποτιθέμενη αποτυχία της Ελλάδας να τηρήσει τις υποχρεώσεις της υπό τη Συνθήκη της Λωζάννης. Αλλοι θα υποστηρίξουν ότι ο Ισμέτ Ινονού απέτυχε παντελώς στη διαπραγμάτευση της συνθήκης για το τουρκικό έθνος. Στη συνέχεια, τον Οκτώβριο, μετά την εκατονταετηρίδα της Λωζάννης, η Τουρκία θα γιορτάσει τα εκατό χρόνια της ως δημοκρατίας. Είναι η επέτειος την οποία ο Ερντογάν, περισσότερο από κάθε άλλη, περίμενε εδώ και καιρό. Για χρόνια, έχει υποσχεθεί την ολοκλήρωση διαφόρων «μέγα έργων» το 2023, στη μνήμη της ίδρυσης της δημοκρατίας. Εν αναμονή της επανεκλογής του ως προέδρου, η 29η Οκτωβρίου υπόσχεται να είναι μια κορυφαία στιγμή στην πολιτική του καριέρα.

Τι σημαίνουν λοιπόν αυτές οι επέτειοι για τις τουρκοελληνικές σχέσεις; Δυνητικά, αρκετά πράγματα. Είναι πολύ πιθανό το βάρος αυτών των δύο γεγονότων να λειτουργήσει ως καταλύτης τόσο της συζήτησης όσο και της δράσης από την πλευρά της Αγκυρας σε αυτό το πεδίο. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών, οι Τούρκοι πολιτικοί ηγέτες είναι ενωμένοι στην επιθυμία τους να προωθήσουν τις διεκδικήσεις της χώρας τους στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Με τα επιτεύγματα του Ατατούρκ να «παίζουν» στο φόντο, τόσο ο Ερντογάν όσο και οι αντίπαλοί του πιθανότατα θα ενεργοποιηθούν τον επόμενο χρόνο για να αντιμετωπίσουν τα διαχρονικά παράπονα της χώρας τους με την Ελλάδα. Εδώ έχουν μεγάλη σημασία τα τυχόν απρόοπτα γεγονότα. Η αβεβαιότητα για το αποτέλεσμα των εκλογών, σε συνδυασμό με τα υψηλά διακυβεύματα που θα συνοδεύουν τη νίκη ή την ήττα, μπορεί να ωθήσουν τον Ερντογάν, τον Κιλιτσντάρογλου και την Ακσενέρ να καταφύγουν σε ακραία μέτρα και θέσεις. Ωστόσο, το βάρος της Ιστορίας αναμφίβολα θα επηρεάσει την απόσταση που θα είναι διατεθειμένος να διανύσει ο Ερντογάν ή ο εκάστοτε διάδοχός του προκειμένου να πετύχει τη νίκη εις βάρος της Ελλάδας.

Τσενγκίζ Ακτάρ, πολιτικός επιστήμων, ειδικός στις σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρώπη

Χάος χωρίς εναλλακτική

Οσο πλησιάζουν οι εκλογές, τόσο θα φουντώνουν τα στοιχήματα στην Τουρκία και το εξωτερικό. Από σήμερα υπάρχει μεγάλη σύγκλιση μεταξύ των δημοσκόπων και των παρατηρητών της Τουρκίας ότι το καθεστώς θα χάσει τις εκλογές και θα ηττηθούν ο κυβερνών συνασπισμός και ο Ερντογάν.

Πράγματι, δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης στην οικονομία, sτην κοινωνική συνοχή και το πολιτικό τοπίο, το καθεστώς δεν έχει σχεδόν καμία πιθανότητα να επανεκλεγεί. Παραμερίζοντας την πιθανότητα μιας εκτεταμένης νοθείας και ενός ανανεωμένου συνασπισμού μεταξύ του AKP και του IYIP, η ετερόκλητη αντιπολίτευση θα κέρδιζε τις βουλευτικές εκλογές καθώς και την προεδρία στον δεύτερο γύρο.

Κατά τη γνώμη μου, τα δεινά που βιώνει η Τουρκία σε καθημερινή βάση δεν θα σταματήσουν μόλις αναλάβει μια νέα κυβέρνηση. Η ετερόκλητη αντιπολίτευση δεν έχει πολιτικό πρόγραμμα για να διορθώσει τη χαοτική κατάσταση, πέρα από το να νικήσει τον Ερντογάν. Δεν έχει κανένα οικονομικό πρόγραμμα, καμία πολιτική βούληση να αντιμετωπίσει το κουρδικό τέλμα και κανένα σχέδιο για να αντιστρέψει τις συνεχιζόμενες εξωτερικές περιπέτειες, συμπεριλαμβανομένων των απειλών κατά της Κύπρου και της Ελλάδας. Σε αυτό ακριβώς το θέμα η αντιπολίτευση –με εξαίρεση το HDP– στην πραγματικότητα είναι τόσο πολεμοχαρής όσο και το καθεστώς.

Συνολικά, δεν θα πρέπει να περιμένουμε από την Τουρκία να ανακάμψει και να επιστρέψει στην κανονικότητα, ακόμη και με νίκη της αντιπολίτευσης.

Σεϊφετίν Γκουρσέλ, Πανεπιστήμιο Bahçeşehir, ειδικός στην τουρκική οικονομία

Κρίση μη αναστρέψιμη

Θεωρώ ότι ο Ερντογάν δεν έχει άλλη επιλογή από το να διατηρήσει την Τουρκία στη Δυτική Συμμαχία. Η Τουρκία δεν μπορεί να αποχωρήσει από την Τελωνειακή Ενωση, το ΝΑΤΟ και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Μια τέτοια βίαιη ρήξη θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ως ενδεχόμενο μόνο εάν ο Ερντογάν αντιμετωπίσει μια ήττα στις εκλογές και επιλέξει να μην αποδεχθεί το αποτέλεσμα. Μια τέτοια δραματική ενέργεια θα σήμαινε ριζική αλλαγή στο τουρκικό σύστημα. Στην πραγματικότητα, θα σήμαινε μετάβαση από την ημιδημοκρατία, από τον αυταρχισμό, σε μια ακραιφνή δικτατορία.

Αν ο Ερντογάν κερδίσει τις προεδρικές εκλογές, η κρίση δεν είναι αναστρέψιμη. Δεν μου αρέσει να κάνω εικασίες για αυτό το θέμα, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι ο σημερινός εφιάλτης στην Τουρκία θα γίνει ακόμη πιο φριχτός. 

Από την άλλη πλευρά, αν εκλεγεί πρόεδρος ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης, δεν θα είναι επίσης εύκολο για τη νέα κυβέρνηση να αντιστρέψει την τρέχουσα οικονομική κρίση, αν αναλογιστεί κανείς τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία. Ιδιαίτερα υψηλός πληθωρισμός, αρνητικά αποθεματικά της κεντρικής τράπεζας, πολύ υψηλό έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. Ζητήματα τόσο βαριά που καθιστούν εξαιρετικά δύσκολο να διορθωθούν γρήγορα και με σχετικά μέτριο κόστος. 

Βεβαίως, σε κάθε περίπτωση, το κύριο στοιχείο στο οποίο εύλογα θα επενδύσει μια νέα κυβέρνηση θα είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης.

Ζέρα Σελένκ, συγγραφέας και αρθρογράφος στο Gazete Duvar, ειδική στα ανθρώπινα δικαιώματα

Απειλή για τα δικαιώματα

Η αυξανόμενη καταπίεση, οι απαγορεύσεις και η τάση για βία διαμορφώνουν μια απογοητευτική εικόνα καθώς πλησιάζουμε στις εκλογές στην Τουρκία. Εάν ο Ερντογάν κερδίσει ξανά, θα είναι πολύ δύσκολο να σκεφτούμε ένα λαμπρό μέλλον σε ό,τι αφορά τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των γυναικών. Τα πράγματα είναι χειρότερα για τις γυναίκες μετά την αποχώρηση της Τουρκίας από τη σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας –επίσης γνωστή ως σύμβαση της Κωνσταντινούπολης– με προεδρικό διάταγμα στις 20 Μαρτίου 2021.

Δεν είναι τυχαίος ο αυξανόμενος αριθμός δολοφονιών και βίαιων πράξεων κατά των γυναικών, όπως και ο αυξανόμενος μισογυνιστικός λόγος σε όλους τους τομείς. Εξάλλου, αυξάνεται ραγδαία η ρητορική μίσους κατά των LGBTIQ+ ατόμων, η οποία συνδυάζεται με σχετικές απαγορεύσεις. Επιπλέον, σημειώνονται διαδοχικές ακυρώσεις συναυλιών –ειδικά εκείνων από γυναίκες τραγουδίστριες– χωρίς πειστικό λόγο ή επιχείρημα. Tα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα αν η υπάρχουσα νοοτροπία κερδίσει ξανά.

Αν κερδίσει η αντιπολίτευση, θα είναι εξίσου σημαντικό τι είδους χαρακτήρα θα φέρει στην εξουσία. Διότι υπάρχει μια δεξιά (ακόμη και φασιστική, σύμφωνα με ορισμένους) ομάδα εντός της αντιπολίτευσης που στοχεύει να κερδίσει την εξουσία εκμεταλλευόμενη τις μιλιταριστικές και ρατσιστικές τάσεις στην τουρκική κοινωνία, μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον εξαιρετικά υψηλού κόστους ζωής και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Θέλω να πιστεύω ότι ένα πιο δημοκρατικό CHP, με επικεφαλής τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου και με πλήρη υποστήριξη από μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, θα μπορούσε να προσφέρει μια μάλλον αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον, σύμφωνα με τις διεθνείς νομικές τάσεις για τα δικαιώματα.

Μπασίκ Γκοκχάν, Πανεπιστήμιο Παλάτσκι της Τσεχίας, ειδικός στο Ισλάμ και στην Τουρκία

Μπορεί στην κάλπη να θυσιάσει ακόμη και τις σχέσεις με τη Δύση

Η οικονομία της Τουρκίας βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση και ο Ερντογάν, λογικά, θα χάσει τις εκλογές. Ομως, δεν ξέρουμε πώς μπορεί να αντιδράσει ένας απολυταρχικός ηγέτης. Εξάλλου, όσο χειρότερα θα τα πηγαίνει η οικονομία, τόσο περισσότερο θα αξιοποιεί άλλα θέματα για να τραβήξει ψήφους.

Μεταξύ άλλων, είναι πιθανό να προκαλέσει κρίσεις στην εξωτερική πολιτική. Η περίπτωση της Ελλάδας συγκεντρώνει υψηλές πιθανότητες σε σχέση –για παράδειγμα– με τη Συρία, καθώς είναι θέμα που αγγίζει έντονα και τους κεμαλιστές ψηφοφόρους. Οι Τούρκοι πολίτες «τσιμπάνε» με το θέμα της ασφάλειας και ο Ερντογάν θέλει τον κόσμο να μιλάει για άλλα πράγματα, όχι για την οικονομία. Μια κρίση με την Ελλάδα θα ήταν κάτι μεγάλο, το οποίο θα αντιστάθμιζε τη βαρύτητα της οικονομικής κρίσης. Δεν υποστηρίζω ότι θα γίνει, αλλά εκτιμώ ότι αν ο Ερντογάν αποφασίσει να παίξει αυτό το παιχνίδι, τότε το μέτωπο με την Ελλάδα έχει υψηλές πιθανότητες. Και θεωρώ ότι προκειμένου να κερδίσει αυτές τις εκλογές, ο Ερντογάν είναι διατεθειμένος ακόμη και να θυσιάσει τις σχέσεις με τη Δύση. Είναι διατεθειμένος να ρισκάρει τα πάντα. Και αν συνεχίσει έτσι, θα καταλήξουμε με μαθηματική ακρίβεια το ανατολικό σύνορο της Δύσης να είναι η Ελλάδα. Το ερώτημα είναι κατά πόσο θα το πετύχει. Αυτό θα εξαρτηθεί και από την ικανότητα της αντιπολίτευσης να αντιδράσει, την οποία μέχρι στιγμής βλέπουμε αρκετά παθητική σε κάποια θέματα.

Μια άλλη παράμετρος είναι οι ψήφοι των Κούρδων, τις οποίες χρειάζεται όποιος θέλει να εκλεγεί. Λογικά, αυτές οι ψήφοι θα πάνε στην αντιπολίτευση. Θα πρέπει να δούμε όμως αν θα κάνει κάτι γι’ αυτό ο Ερντογάν. Τα σενάρια για το εκλογικό αποτέλεσμα διαφέρουν ανάλογα και με τον υποψήφιο που θα δούμε από την αντιπολίτευση. Το πρόβλημα είναι ότι και η αντιπολίτευση λαϊκίζει. Ολα αυτά τα χρόνια ο Ερντογάν έχει οδηγήσει τους πάντες στη δημαγωγία και στον εθνικισμό, τους έχει αναγκάσει με τη στάση του, με αποτέλεσμα η μάχη κατά του Ερντογάν να δουλεύει κατά έναν τρόπο προς όφελος της πολιτικής του.

Αν ο Ερντογάν χάσει τις εκλογές, είναι πιθανό να θέσει ζήτημα με τη διαδικασία, αλλά θεωρώ ότι θα μπορεί να το κάνει μόνο αν η διαφορά θα είναι μικρή. Αυτές οι εκλογές θα είναι ένα τεστ για την Τουρκία, αν θα παραμείνει σε δημοκρατική τροχιά. Το ερώτημα είναι ποιος θα «κατέβει» υποψήφιος από την αντιπολίτευση, η οποία απαρτίζεται από κόμματα με διαφορετικές ιδεολογίες. Ο Κιλιτσντάρογλου θέλει να είναι υποψήφιος, όμως δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι μπορεί να κερδίσει τον Ερντογάν. Για κάθε σενάριο υποψηφιότητας από την αντιπολίτευση υπάρχει και διαφορετικό σενάριο για το εκλογικό αποτέλεσμα.

Αν εκλεγεί η αντιπολίτευση, σε σχέση με την Ελλάδα, συγκριτικά με τον Ερντογάν τα πράγματα θα είναι μόνο λίγο καλύτερα. Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα είναι θέμα στο οποίο πιστεύει και η τουρκική κοινωνία. Βλέπουμε και κεμαλιστές με ακραίες θέσεις κατά της Ελλάδας. Η διαφορά είναι ότι οι κεμαλιστές δεν θα χειραγωγήσουν τόσο την κοινή γνώμη σε αυτό το θέμα. Δομικά όμως δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς μεγάλες αλλαγές. Τα ζητήματα με την Ελλάδα είναι εμμονή στην Τουρκία.

Χένρι Μπάρκεϊ, Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων – CFR, ειδικός στα θέματα Μέσης Ανατολής

Οι τρεις πιθανοί αντίπαλοι

Ο Ερντογάν βρίσκεται υπό πίεση. Το πρόβλημα είναι ότι γνωρίζει καλά πώς να χειραγωγεί και έχει σίγουρα χαρτιά που δεν έχει παίξει ακόμη. Οι εκλογές δεν γνωρίζουμε πότε θα γίνουν στην πράξη. Μπορεί να ξυπνήσει αύριο το πρωί και να τις προκηρύξει.

Είναι βέβαιο ότι θα πολώσει κι άλλο το κλίμα, με σφοδρές επιθέσεις στην αντιπολίτευση. Οι εκλογές αυτές είναι υπαρξιακές για τον Ερντογάν, ο οποίος έχει βάλει κόσμο στη φυλακή και είναι αντιμέτωπος με υποθέσεις σκανδάλων.

Οι Τούρκοι θα ψηφίσουν με γνώμονα την οικονομία, η οποία συνιστά τον βασικό παράγοντα που θα κρίνει τις αποφάσεις του Ερντογάν – έχει σημασία αν θα πιστέψει ότι η οικονομία θα πάει καλύτερα ή χειρότερα.

Δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς την πιθανότητα να αυξήσει την ένταση με την Ελλάδα ακόμη και για να αναβάλει τις εκλογές, σύμφωνα με κάποια σενάρια. Η ένταση με την Ελλάδα είναι σαφώς σχεδιασμένη για εσωτερική κατανάλωση, αλλά τα πράγματα μπορεί να τεθούν εκτός ελέγχου. Πάντα κάποιο περιστατικό μπορεί να πυροδοτήσει μια κρίση.

Η αντιπολίτευση βλέπουμε ότι σε γενικές γραμμές «αγοράζει» την εξωτερική πολιτική του Ερντογάν. Ομως, αν εκλεγεί, θα λάβει το μήνυμα ότι θα πρέπει να μειώσει την ένταση, αν θέλει να ελπίζει σε εξωτερική βοήθεια για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Θα χρειαστεί και η ίδια σταθερότητα στην περιοχή προκειμένου να επικεντρωθεί στην οικονομική ανασυγκρότηση. Ο ηγέτης του CHP Κιλιτσντάρογλου ίσως να μην είναι ο πιο ισχυρός υποψήφιος της αντιπολίτευσης. Ο δήμαρχος της Αγκυρας Γιαβάς μπορεί να αιφνιδιάσει τον Ερντογάν, ο οποίος δεν ξέρει τόσο καλά τα χαρτιά του. Ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Ιμάμογλου δεν είναι ακόμη έτοιμος.

Μεχμέτ Σαμάν, Πανεπιστήμιο Μεμόριαλ του Νιουφάουντλαντ στον Καναδά, ειδικός στην Τουρκία και στα ανθρώπινα δικαιώματα

Αθεράπευτα προβλήματα

Ερώτηση: Πώς θα είναι η Τουρκία σε ένα χρόνο από τώρα; Απάντηση: Δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς ότι η Τουρκία θα είναι μια πολύ διαφορετική χώρα από αυτήν την οποία γνωρίζουμε σήμερα. Η Τουρκία θα συνεχίσει να είναι μια χώρα με ιδιαίτερα προβληματική δημοκρατία, η οποία στην πραγματικότητα δεν διαθέτει ουσιαστικό κράτος δικαίου. Μια χώρα η οποία δεν αναγνωρίζει τα δικαιώματα κυριαρχίας των γειτονικών χωρών της. Μια χώρα η οποία προκαλεί μια σειρά από βάσανα στον λαό της. Eνα από τα κύρια προβλήματα της Τουρκίας είναι η συγκρότηση ενός κράτους το οποίο επιβάλλει στους πολίτες του μια τουρκική υπεροχή. Επί της ουσίας, επιβάλλει μια εθνορατσιστική ταυτότητα. Τα θεμέλια αυτού του κράτους πηγαίνουν πολύ πίσω, καθώς βασίζονται στον οθωμανικό ιμπεριαλισμό και στις ρατσιστικές και επεκτατικές πολιτικές του Κόμματος «Eνωση και Πρόοδος».

Εξαιτίας αυτών των υφιστάμενων θεμελίων, που διαμορφώνουν διαχρονικά τον χαρακτήρα του τουρκικού κράτους, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν είναι προβλήματα που μπορούν να θεραπευθούν από τη μια μέρα στην άλλη. Αντιθέτως, είναι δομικά προβλήματα και η θεραπεία τους θα απαιτήσει θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις, αν όχι αντικατάσταση της αρχιτεκτονικής του κράτους. Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να ξαναγραφεί η επίσημη ιστορία της τουρκικής υπεροχής. Θα πρέπει να υποκατασταθεί από μιαν άλλη ιστορία, περιεκτική και ολοκληρωμένη.

Η Τουρκία θα πρέπει να είναι μια αποκεντρωμένη, ομοσπονδιακή, δημοκρατική και κοσμική δημοκρατία, η οποία θα δίνει έμφαση στην ταυτότητα της Ανατολίας, δηλαδή στη γεωγραφική της ταυτότητα.

Ρεαλιστικά, δεν βλέπω την πιθανότητα η Τουρκία τον επόμενο χρόνο να φέρει μαζί της μια πολιτική δύναμη που θα ανοίξει την πόρτα στις απαραίτητες αυτές αλλαγές τις οποίες μόλις περιέγραψα ως προϋποθέσεις για την ουσιαστική αλλαγή της χώρας.

Λεβέντ Κέκερ, νομικός, ειδικός στο τουρκικό δίκαιο

Ανάγκη για νέο σύνταγμα

Το άμεσο θέμα που αντιμετωπίζει η Τουρκία είναι οι εκλογές, οι οποίες είναι πολύ πιθανό να διεξαχθούν νωρίτερα – πιθανώς στο τέλος Απριλίου ή τον Μάιο. Η Τουρκία χρειάζεται μια αλλαγή, αυτό είναι σίγουρο. Μια αλλαγή σε άτομα και πολιτικά κόμματα στην εξουσία που θα ανανεώσει τις φιλοδοξίες της χώρας για ένα πιο δημοκρατικό μέλλον. Υπό αυτή την έννοια, εάν ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης κερδίσει τις εκλογές, θα είναι καλύτερο από τη συνέχεια της ήδη 20χρονης εποχής Ερντογάν. Αυτό φαίνεται πολύ πιθανό, αν κοιτάξει κανείς τις τρέχουσες έρευνες κοινής γνώμης. Οπως και να έχει όμως –και αυτό είναι η μεγαλύτερη ανησυχία μου– εάν διατηρηθεί η στάση αποκλεισμού των LFA και HDP, μια στάση που συνδέεται με την αδυναμία επίλυσης του κουρδικού ζητήματος πάνω σε μια δημοκρατικά ανασυγκροτημένη πολιτική, τότε η Τουρκία δεν θα μπορέσει να σπάσει τις αλυσίδες του αυταρχισμού.

Τελικά, υπάρχει στέρεο έδαφος για να αισιοδοξεί κανείς; Η Δημοκρατία της Τουρκίας ήταν ιστορικά ένα κράτος βασισμένο στην ιδεολογία του τουρκικού εθνικισμού. Οποιαδήποτε λύση σε ζητήματα ταυτότητας στην τουρκική πολιτική απαιτεί την εξάλειψη της συγκεκριμένης κρατικής ιδεολογίας και αυτό απαιτεί σχεδόν μια επαναστατική αλλαγή στο σύνταγμα. Οσον αφορά τη σημερινή σύνθεση των πολιτικών δυνάμεων στην Τουρκία, φαίνεται εξαιρετικά δύσκολη βραχυπρόθεσμα. Οι επικείμενες εκλογές μπορεί να βοηθήσουν την τουρκική κοινωνία να συνειδητοποιήσει ότι το θεμελιώδες ζήτημα είναι να ξεπεραστεί το αδιέξοδο που σχηματίζεται από τον τουρκο-ισλαμικό εθνικισμό από τη μία και τον κοσμικό τουρκικό εθνικισμό από την άλλη. Ως εκ τούτου, σε ένα χρόνο από τώρα, νομίζω ότι στην καλύτερη περίπτωση η Τουρκία θα συζητά για το αν και πώς θα φτιάξει ένα νέο σύνταγμα.

πηγή:https://www.kathimerini.gr/politics/foreign-policy/562048369/poy-tha-einai-se-ena-chrono-erntogan-kai-toyrkia/

Συντάξεις: - Συνταξιούχοι πολλών ταχυτήτων - Οι ευνοημένες ομάδες και ο επιλεκτικός τρόπος που κάθε κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους πολίτες της

 Θέλω να εκφράσω την αγανάκτηση της πλειοψηφίας των πρώην ιατρών του ΕΣΥ γιατί ενώ έχουν περάσει πάνω από 6 χρόνια (από τον 6/2016), δεν έχουν δρομολογηθεί ακόμα οι οφειλές του ΕΦΚΑ/ΕΤΑΑ (πρώην ΤΣΑΥ) σε σχέση με τις συντάξεις τους. Έχω, επιπλέον, κάποιες ερωτήσεις προς τους αρμοδίους για να τονίσω τον "επιλεκτικό" τρόπο με τον οποίο η Πολιτεία αντιμετωπίζει τους πολίτες της:

1. Εάν η ολοκλήρωση των εκκρεμοτήτων των συντάξεων των ιατρών του ΕΣΥ αφορούσε, επί παραδείγματι, τους υπαλλήλους της Βουλής, η εκκαθάρισή τους θα κρατούσε 6 χρόνια;

2. Γιατί ενώ η πάγια πρακτική των συνταξιοδοτικών ταμείων είναι να εξοφλούνται τα αναδρομικά των μεσολαβούντων ετών (έστω, κατά προσέγγιση) ταυτόχρονα με το που βγαίνει η σύνταξη (έως και 4 χρόνια αργότερα), εδώ ο ΕΦΚΑ/ΕΤΑΑ επέλεξε την παρακράτηση των αναδρομικών με ανοιχτό χρόνο εξόφλησης (που ξεπερνάει ήδη τα 2 χρόνια, ήτοι 4+2= 6 χρόνια);

3. Εάν, όπως αναφέρεται από τους αρμοδίους, η αιτία ήταν η αδυναμία υπολογισμού των αναδρομικών λόγω απουσίας λογισμικού για τις παράλληλες συντάξεις (παρελήφθη τον 6/2022), γιατί για την απόκτησή του απαιτήθηκαν 6 ολόκληρα χρόνια;

4. Ισχύουν αυτά που διαβάζουμε στα ΜΜΕ, ότι αντί να τηρηθεί η σειρά αρχαιότητας (από 6/2016 και μετά) θα δοθεί προτεραιότητα εφαρμογής του λογισμικού σε αυτούς που βγαίνουν τώρα στη σύνταξη;

5. Να υποθέσουμε ότι η αναστροφή της σειράς προτεραιότητας οφείλεται σε έλλειψη δημοσιονομικού χώρου;

Να δείξουμε λοιπόν περισσότερη υπομονή/φιλοπατρία στα χρηματοδοτικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει, συνολικά, το συνταξιοδοτικό μας σύστημα; Με μία όμως προϋπόθεση: Ότι και η Πολιτεία θα επιβάλλει τον ίδιο "πατριωτισμό" και στις "ευνοημένες" από αυτήν ομάδες συνταξιούχων.

ΠΕΤΡΟΣ Χ. ΑΥΓΕΡΙΝΟΣΣυνταξιούχος παθολόγος

πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/readers/562049497/kai-syntaxioychoi-pollon-tachytiton/