Συνέβη σαν Σήμερα το 1996: - Η Τουρκοκύπριοι δολοφονούν εν ψυχρώ τον Σολωμού Σολωμού - Τρεις ημέρες μετά την άνανδρη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ

 Τρεις ημέρες μετά την άνανδρη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, Τουρκοκύπριοι δολοφονούν εν ψυχρώ τον 26χρονο ξάδελφό του, Σολωμό Σολωμού, την ώρα που προσπαθεί να κατεβάσει την τουρκική σημαία στη Δερύνεια...

Στις 14 Αυγούστου 1996 έγινε η κηδεία του Τάσου Ισαάκ, που είχε ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου από Τουρκοκύπριους τρεις μέρες νωρίτερα στη νεκρή ζώνη κοντά στη Δερύνεια, κατά τη διάρκεια αντικατοχικής διαδήλωσης Κυπρίων μοτοσυκλετιστών. Αμέσως μετά την κηδεία, αρκετοί από τους παριστάμενους συγκρότησαν διαδήλωση και ξαναμπήκαν στη νεκρή ζώνη από το ίδιο σημείο, για να αποτίσουν φόρο τιμής στον Ισαάκ, καταθέτοντας στεφάνια και λουλούδια στον τόπο της δολοφονίας του. Ανάμεσα στους διαδηλωτές ήταν και ο 26χρονος Σολωμός Σολωμού, δεύτερος ξάδελφος του Ισαάκ. Ήταν πρόσφυγας από την Αμμόχωστο και ζούσε στο Παραλίμνι.

Γύρω στις 2:20 μετά το μεσημέρι, ο Σολωμού ξεστράτισε από τους συγκεντρωμένους και κατευθύνθηκε σ’ ένα κοντινό τουρκικό φυλάκιο. Με ένα τσιγάρο στο στόμα και αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των τούρκων στρατιωτών, άρχισε να σκαρφαλώνει στον ιστό της σημαίας, με πρόθεση να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Την ίδια ώρα ακούστηκαν τρεις πυροβολισμοί από την πλευρά των κατεχομένων και ο νεαρός άνδρας έπεσε νεκρός. Είχε δεχτεί τρεις σφαίρες, μία στο στόμα, μία στο λαιμό και μία στο στομάχι, που αποδείχθηκαν θανατηφόρες. Ακολούθησαν κι άλλοι πυροβολισμοί, από τους οποίους τραυματίστηκαν ελαφρά 11 άτομα, ανάμεσά τους και δύο Κυανόκρανοι. Η κηδεία του Σολωμού Σολωμού έγινε στις 16 Αυγούστου 1996, στο Παραλίμνι, παρουσία πλήθους κόσμου, που καταδίκασε την τουρκική βαρβαρότητα, όπως είχε πράξει τρεις ημέρες νωρίτερα με την άνανδρη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ.

Στις 17 Αυγούστου, επισκέφθηκε την Κύπρο ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος χαρακτήρισε κοινούς εγκληματίες τους δολοφόνους του Σολωμού. Την ίδια περίοδο βρέθηκε στα κατεχόμενα και η τουρκάλα πρωθυπουργός, Τανσού Τσιλέρ, η οποία μιλώντας ενώπιον πλήθος Τουρκοκυπρίων δικαιολόγησε πλήρως την πράξη, λέγοντας ότι οι Τούρκοι θα κόψουν τα χέρια οποιουδήποτε προσβάλλει το εθνικό σύμβολο. Η απάντηση ήλθε από τον εκπρόσωπο του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, Νίκολας Μπερνς, ο οποίος δήλωσε ότι «η ανθρώπινη ζωή είναι σπουδαιότερη από ένα κομμάτι ύφασμα».

Η Κυπριακή Αστυνομία, βασιζόμενη σε οπτικό υλικό (τηλεοπτικό και φωτογραφικό), κατόρθωσε να αναγνωρίσει τους δράστες της δολοφονίας Σολωμού κι εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τους:

• Ι> Κενάν Ακίν, υπουργό Γεωργίας του ψευδοκράτους.
• Ι> Ερντάλ Χατζιαλί Εμανέτ, επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων στα κατεχόμενα.
• Ι> Ατίλα Σαβ, επικεφαλής της αστυνομίας των Κατεχομένων.
• Ι> Χασάν Κουνταξί, υποστράτηγο των κατοχικών δυνάμεων.
• Ι> Μεχμέτ Καρλί, ταξίαρχο των κατοχικών δυνάμεων.

Τον Οκτώβριο του 2004 ο Ακίν παραδέχθηκε ότι ήταν αυτός που δολοφόνησε τον Σολωμού, αλλά δικαιολογήθηκε ότι διατάχθηκε από τον Χαλίλ Σαντραζάμ, τότε διοικητή των κατοχικών δυνάμεων στο νησί. Ο Σαντραζάμ με δηλώσεις του διέψευσε τους ισχυρισμούς του Ακίν, που λίγο αργότερο συνελήφθη από τις τουρκικές αρχές για λαθρεμπόριο, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με άνωθεν εντολή.

Στις 24 Ιουνίου 2008, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) έκρινε ένοχη την Τουρκία για τη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού, βάσει του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών. Επίσης, επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένειά του.

Η αυτοθυσία του Σολωμού ενέπνευσε πολλούς έλληνες καλλιτέχνες. Ο Διονύσης Σαββόπουλος τού αφιέρωσε ένα παλιότερο τραγούδι του, την «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», ενώ ο στιχουργός Άλκης Αλκαίος το τραγούδι «Πάντα Γελαστοί», που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και πρωτοτραγούδησε ο Δημήτρης Μητροπάνος. Ο Στέλιος Ρόκος έγραψε τη μουσική για το τραγούδι «Για τον Σολωμό Σολωμού» (στίχοι Νίκου Γρίτση) και ο Νότης Σφακιανάκης τραγούδησε το «Ήταν Τρελλός», σε στίχους Χρήστου Κρετσόβαλη και μουσκή Βασίλη Δήμα.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/964?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2022-08-14

© SanSimera.gr

ΥΦΕΘΑ: - "Ο φόβος είναι άγνωστη έννοια στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις" - "Είναι πιο ισχυρές από ποτέ"

 Ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Νικόλαος Χαρδαλιάς μιλάει στην εφημερίδα “REAL NEWS”, για την ετοιμότητα της ελληνικής Άμυνας απέναντι στις κινήσεις της Τουρκίας και επισημαίνει ότι «δεν πρόκειται να πέσουμε σε κάποια παγίδα προσχεδιασμένης όξυνσης της έντασης, αλλά με απόλυτη νηφαλιότητα και ψυχραιμία παρακολουθούμε τις εξελίξεις με ιδιαίτερη προσοχή και παραμένουμε σε διαρκή εγρήγορση».

Την περασμένη Τρίτη, ολόκληρο το ελληνικό Πεντάγωνο παρακολουθούσε με ιδιαίτερη προσοχή τη δραστηριότητα στο λιμάνι Τασουτσού της Μερσίνας, όπου ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κήρυξε την έναρξη της τελετής απόπλου του πλοίου-γεωτρύπανου «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν». Μάλιστα, τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν δήθεν «πληροφορίες» ότι η Αθήνα παρακολουθούσε με φόβο.

«Ο φόβος είναι άγνωστη έννοια στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας», δηλώνει αποφασιστικά ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Χαρδαλιάς και επισημαίνει ότι «η τακτική των γειτόνων μας, που μετουσιώνεται σε συστηματικές προκλήσεις στους αιθέρες του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, δεν τους αποφέρει κανένα όφελος, διότι η παρανομία δεν παράγει δίκαιο. 

Στον αντίποδα, κάθε παραβίαση ή υπερπτήση αντιμετωπίζεται άμεσα και απαντάται αποτελεσματικά, υπό το πρίσμα πάντα της διεθνούς νομιμότητας. Παράλληλα, παραμένουμε πιστοί στις αρχές μας, στο νηφάλιο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό μας, χωρίς να παρασυρόμαστε από σπασμωδικές κινήσεις οποιουδήποτε. Θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω, για ακόμη μια φορά, ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις μας είναι πιο ισχυρές από ποτέ, συνεχίζουν να εξελίσσονται αδιαπραγμάτευτα με γεωμετρικά αυξανόμενο ρυθμό και εγγυώνται την ασφάλεια της πατρίδας μας, εξασφαλίζοντας τις απαραίτητες συνθήκες για την ευημερία του ελληνικού λαού». Βεβαίως δεν είναι αυτονόητο ότι οι Τούρκοι θα παραμείνουν συνεπείς στις γεωγραφικές συντεταγμένες που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο. Επομένως η επόμενη ερώτηση βρίσκεται στο μυαλό κάθε Έλληνα και Ελληνίδας που παρακολουθούν την κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα: 

Πώς θα αντιδράσουμε αν οι Τούρκοι επιχειρήσουν να παρεκκλίνουν από την αρχική τους NAVTEX; 

«Δυστυχώς για την ίδια, η Τουρκία δεν φαίνεται να αφουγκράζεται το πνεύμα της τρέχουσας διεθνούς συγκυρίας, που συνίσταται σε μια σαφή διάκριση μεταξύ των δημοκρατικών κρατών, τα οποία διαμορφώνουν την εξωτερική τους πολιτική με βασικό κριτήριο το Διεθνές Δίκαιο, και των κρατών εκείνων που αυταπατώνται ότι μπορούν να επιβάλουν τις προθέσεις τους με τη χρήση “σκληρής ισχύος”», απαντά ο Ν. Χαρδαλιάς και αναλύει την ελληνική στρατηγική: «Απέναντι σε αυτή την προκλητική και καθόλα αντιπαραγωγική στάση, η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι απαιτείται για να διασφαλίσει αφενός τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και αφετέρου τη σταθερότητα και την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή. Δεν πρόκειται να πέσουμε σε κάποια παγίδα προσχεδιασμένης όξυνσης της έντασης, αλλά με απόλυτη νηφαλιότητα και ψυχραιμία παρακολουθούμε τις εξελίξεις με ιδιαίτερη προσοχή και παραμένουμε σε διαρκή εγρήγορση. Η Κυβέρνηση διαχρονικά τοποθετείται απέναντι στις προκλήσεις με αμείωτη αποφασιστικότητα, τόσο στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής όσο και στο πεδίο της εθνικής μας άμυνας. Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα είναι απολύτως κατοχυρωμένα από τις Διεθνείς Συνθήκες και έχουν ισχυρά θεμέλια, που βασίζονται στην αποτρεπτική μας δυνατότητα, τις σχέσεις μας με τους συμμάχους μας, και αναμφισβήτητα στο γεγονός ότι έχει καταστεί σαφές διεθνώς ότι η χώρα μας βρίσκεται με την πλευρά του δικαίου απέναντι στον αναθεωρητισμό που υιοθετούν άλλες δυνάμεις. Η Ελλάδα διαθέτει και τη βούληση και την ικανότητα να είναι βασικός πυλώνας ασφάλειας και σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή. Είμαστε δύναμη ασφάλειας, είμαστε δύναμη ειρήνης!».

«Η άμυνα αποτελεί αυτοσκοπό»

Στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, οι τουρκικές κινήσεις επί του πεδίου έδειξαν ότι η Άγκυρα δεν ήθελε να «τραβήξει το σκοινί». Εύλογα λοιπόν, η επόμενη ερώτηση έχει να κάνει με την κριτική που ασκεί η αξιωματική αντιπολίτευση: Η κυβέρνηση κατηγορείται από τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία για υπερεξοπλισμούς και προγράμματα που θέτουν σε κίνδυνο τη δημοσιονομική πορεία της χώρας. «Είναι προφανές ότι η προσέγγισή μας στο ζήτημα της προστασίας της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας διαφέρει ουσιωδώς σε σχέση με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ», λέει ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας και συμπληρώνει: «Για εμάς, η άμυνα της χώρας αποτελεί αυτοσκοπό και δεν πρόκειται ποτέ να υιοθετήσουμε μια πολιτική του τύπου “θα το ρισκάρουμε”. Η πάγια αντίληψη της Νέας Δημοκρατίας για τη σημασία των στρατιωτικών εξοπλισμών και η κατεύθυνση που έχει πάρει το ΥΠΕΘΑ από τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη είναι η ακόλουθη: Ισχυρές και σύγχρονες Ένοπλες Δυνάμεις, που θα εξασφαλίζουν το απρόσβλητο της χώρας από κάθε εξωτερική απειλή, πάντοτε με σεβασμό στο υστέρημα του ελληνικού λαού και με εξασφαλισμένη την παράλληλη διατήρηση της αναγκαίας δημοσιονομικής ισορροπίας. Και για αυτό εργαζόμαστε σκληρά και καθημερινά».

Δεν σας προβληματίζει η επιμονή της αντιπολίτευσης ότι θα μπορούσε η κυβέρνηση να αγοράσει ένα Rafale λιγότερο για να προμηθευτεί δέκα πυροσβεστικά αεροπλάνα είναι η επόμενη ερώτηση στην οποία ο κύριος Χαρδαλιάς απαντά χωρίς περιστροφές. 

«Πρόκειται για ένα ακόμα από τα φληναφήματα στα οποία μας έχει συνηθίσει η αντιπολίτευση, η οποία δυστυχώς συνεχίζει στην πλειοψηφία της να πορεύεται με μια λογική κοινοτοπιών, απλουστεύσεων και φτηνού λαϊκισμού», λέει και επισημαίνει: «Η κυβέρνηση έχει αποδείξει κατ’ επανάληψη ότι αποδίδει ύψιστη σημασία στο ζήτημα της προστασίας των ανθρώπινων ζωών από φυσικές καταστροφές, όπως οι πυρκαγιές, και θα συνεχίσει να εργάζεται με συνέπεια για την αναβάθμιση των δυνατοτήτων της Πολιτικής Προστασίας. Είναι, όμως, αυτονόητο για εμάς ότι η εξασφάλιση της εθνικής άμυνας και ασφάλειας συνιστά αναγκαίο προαπαιτούμενο για την υλοποίηση των λοιπών εθνικών στόχων και προτεραιοτήτων. Η κυβέρνησή μας δεν πρόκειται να κάνει καμία “έκπτωση” στην προστασία αυτών των ύψιστης σημασίας δημοσίων αγαθών. Εξάλλου η απαίτηση αυτή, όπως είναι αντιληπτό από οποιονδήποτε, παρακολουθεί στοιχειωδώς τη διεθνή επικαιρότητα, είναι αδήριτη και δεν εξισώνεται με έτερες, διαφορετικής φύσεως ανάγκες». 

Εκτός από την τουρκική προκλητικότητα, οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν καθημερινή ενημέρωση και από το μέτωπο της Ουκρανίας. Μοιραία, η συζήτηση «κατευθύνεται» προς την Ρωσία: 

Μια μερίδα της κοινής γνώμης θεωρεί δίκαιη την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία και ζητά από την κυβέρνηση αλλαγή στάσης. «Είναι δεδομένο ότι ο ελληνικός και ο ρωσικός λαός συνδέονται με ιστορικούς, θρησκευτικούς και πολιτισμικούς δεσμούς αιώνων», είναι η ενστικτώδης αντίδραση του Ν. Χαρδαλιά στη διαπίστωση την οποία έθεσα με τη μορφή ερωτήματος και αναλύει: «Συνεπώς, η παρούσα κατάσταση των ελληνορωσικών σχέσεων δεν μας προκαλεί καμία ευχαρίστηση. Η Ελλάδα όμως, ως μέλος του “σκληρού πυρήνα” του δυτικού κόσμου, τάσσεται με συνέπεια εναντίον κάθε μορφής αναθεωρητισμού, ενώ η εξωτερική της πολιτική έχει ως πυξίδα το Διεθνές Δίκαιο. Αντιλαμβάνεστε, επομένως ότι η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην έκνομη εισβολή που διέταξε ο Πρόεδρος Πούτιν ήταν μονόδρομος. Παραμένουμε απέναντι σε κάθε εισβολέα! Και για εμάς πρόκειται για ξεκάθαρo ζήτημα αρχών».

Οι επισυνδέσεις

Η συζήτηση με τον Υφυπουργό Εθνικής Άμυνας γίνεται υπό το φως των αποκαλύψεων στην υπόθεση της παρακολούθησης του κινητού του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής, Νίκου Ανδρουλάκη. Τον ρωτάω λοιπόν: Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για παράνομες πρακτικές, οι οποίες επιστρέφουν τη χώρα σε παλαιότερες, σκοτεινές εποχές. Ποια η άποψή σας;

 «Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την υπόθεση ψύχραιμα και υπεύθυνα, όπως άλλωστε κάθε ζήτημα που έχει κληθεί να διαχειριστεί καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας της, αποσκοπώντας τόσο στην προστασία του κράτους δικαίου και των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών όσο και της εθνικής ασφάλειας. Ο Πρωθυπουργός αντέδρασε άμεσα και καίρια από την πρώτη στιγμή που ενημερώθηκε για τη νόμιμη επισύνδεση του κινητού τηλεφώνου του κ. Ανδρουλάκη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επιχείρησε να “κρυφτεί” πίσω από την πέραν πάσης αμφιβολίας τυπική νομιμότητα της συγκεκριμένης ενέργειας της ΕΥΠ, που υπενθυμίζω ότι πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με το θεσμικό πλαίσιο περί επισυνδέσεων, το οποίο ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2018. Αντίθετα, αναγνώρισε ανοιχτά τον πολιτικά προβληματικό χαρακτήρα του συμβάντος, δεσμεύτηκε για την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και προανήγγειλε αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της ΕΥΠ, με στόχο την περαιτέρω θεσμική της θωράκιση. Το πρώτο βήμα έγινε ήδη με την έκδοση Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου για την ενίσχυση της ακεραιότητας στη λειτουργία της ΕΥΠ, στις 9 Αυγούστου. Δεν πρέπει, όμως, κανείς μας να παραβλέπει την ιδιαίτερα σημαντική προσφορά της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, η οποία συμβάλλει καταλυτικά στην ετοιμότητα της χώρας μας να αντιμετωπίσει προκλήσεις, όπως αυτές στον Έβρο ή στο Αιγαίο. Είναι αδιαμφησβήτητο το έργο της στην κατεύθυνση της διαρκούς διπλωματικής και αμυντικής μας θωράκισης, της προάσπισης της εθνικής μας ασφάλειας και της προστασίας της πατρίδας μας από γεωπολιτικές κινήσεις, αλλά και από ασύμμετρες και υβριδικές απειλές».

Λίγο πριν ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας και αφού του επισημαίνω ότι βλέπω αλλαγές στην εικόνα του προσώπου του από την τελευταία μας συνάντηση τον Απρίλιο του 2021, όταν βρισκόταν στη θέση του Υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας, ζητάω να μάθω τι άφησε και τι πήρε από την «Πολιτική Προστασία» στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

 «Η θητεία μου στην Πολιτική Προστασία ήταν ένα ξεχωριστό ταξίδι με πάρα πολλές εμπειρίες και πάρα πολλές γνώσεις. Αντιμετωπίσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις με την Πανδημία, πρωτόγνωρες για όλο τον Πλανήτη, και πιστεύω ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν ιδιαίτερα θετικό. Όλες οι διαδικασίες που δημιουργήσαμε και εφαρμόσαμε, η καθημερινή απαιτητική δουλειά, η αντιμετώπιση μιας κατάστασης που εξελισσόταν συνεχώς, ενώ είχαμε να αντιμετωπίσουμε την ίδια ώρα και όλα τα αναμενόμενα μέτωπα των φυσικών καταστροφών, νομίζω έκανε και εμένα αλλά και όλα τα στελέχη της Πολιτικής Προστασίας πολύ πιο έμπειρα και πολύ πιο απαιτητικά για το τελικό αποτέλεσμα.

Όλη αυτή η εμπειρία μου έδωσε την δυνατότητα να προσαρμοστώ πολύ πιο γρήγορα στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Ένα Υπουργείο με το οποίο είχαμε μία αγαστή και πολύ αποτελεσματική συνεργασία όσο ήμουν στην Πολιτική Προστασία. Ένα Υπουργείο που προσφέρει πολλά κάθε χρόνο στην αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών πέρα, από τον κύριο στόχο του που είναι η ασφάλεια όλων μας. Και προφανώς προσέφερε πάρα πολλά και στην Εθνική Προσπάθεια για την αντιμετώπιση της Πανδημίας.

Άλλωστε, η Πολιτική Προστασία και οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι σε μια συνεχή συνεργασία με έναν κοινό στόχο: την προστασία και την ασφάλεια των Ελλήνων. Η φιλοσοφία είναι παρόμοια και οι διαδικασίες που ακολουθούνται για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε κατάστασης είναι οι πλέον εξελιγμένες και στην Πολιτική Προστασία και στις Ένοπλες Δυνάμεις. Όλα τα στελέχη ενεργούν με μοναδικό επαγγελματισμό, που σε κάποιες περιπτώσεις φτάνει μέχρι και τον ηρωισμό, και αυτοί οι δύο πυλώνες της Προστασίας των Ελλήνων δίνουν κάθε φορά σε κάθε ανάγκη τον καλύτερό τους εαυτό. Κάνουν το καθήκον τους χωρίς δεύτερη σκέψη»

Πυροσβεστική: Στο… περίμενε για μια άδεια - Χρωστούν σε κάθε πυροσβέστη 200 ρεπό και 150 μέρες άδεια

 

Διακόσια ρεπό και 150 μέρες άδεια χρωστά κατά μέσο όρο σε κάθε πυροσβέστη η Πολιτεία καθώς λόγω έλλειψης προσωπικού αυτοί δεν μπορούν να αντικατασταθούν εύκολα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος.

Συνολικά το Σώμα διαθέτει 15.000 πυροσβέστες και το Αρχηγείο έχει ζητήσει από την Πολιτεία να προχωρήσει στην σταδιακή πρόσληψη ακόμη 3.500 ατόμων προκειμένου να καλυφθούν τα κενά και να ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Σώματος η Κεντρική Μακεδονία είναι η περιοχή που καταγράφεται και ο μεγαλύτερος αριθμός πυρκαγιών μετά την Αττική.

«Τα χρωστούμενα ρεπό και ο αριθμός των ημερήσιων αναπαύσεων που δεν μπορούμε να πάρουμε αυξάνουν χρόνο με το χρόνο καθώς λόγω της έλλειψης προσωπικού δεν υπάρχει επαρκές ανθρώπινο δυναμικό για να καλυφθούν τα κενά» τονίζει στο ethnos.gr η Πυρονόμος Βασιλική Χαρέλα μέλος της Ένωσης υπαλλήλων ΠΕ Κεντρικής Μακεδονίας, σημειώνοντας ότι οι μεγάλες ελλείψεις στο Σώμα αυξάνουν ολοένα και περισσότερο τις μετακινήσεις του προσωπικού.

«Οι πολλαπλές διαδοχικές ενάρξεις πυρκαγιών σε διαφορετικές τοποθεσίες δυσκολεύουν το έργο του πυροσβεστικού προσωπικού, το οποίο διασπάται, βρίσκεται σε καθεστώς διαρκούς μετακίνησης, καταπόνησης, υπερεργασίας χωρίς αμοιβή και διαρκών επιφυλακών λόγω της έντονης υποστελέχωσης του Πυροσβεστικού Σώματος. Φεύγοντας από τη Θεσσαλονίκη για να συνδράμουμε στις φωτιές της Αθήνας, της Δαδιάς, της Θάσου και άλλων περιοχών ξεπερνούμε το προβλεπόμενο 24ωρο που δουλεύουμε κατά πολύ. Και αυτό δεν γίνεται μία φορά το καλοκαίρι, αλλά συνέχεια. Είμαστε σε γενική επιφυλακή. Ζητούμενο είναι να γίνουν προσλήψεις. Στην Κεντρική Μακεδονία είμαστε συνολικά 1.865 πυροσβέστες και ζητούμε άλλους  500 πυροσβέστες για την κάλυψη των υπηρεσιών» προσθέτει. η κ. Χαρέλα. Πέρα, όμως, από την καταπόνηση των πυροσβεστών η μετακίνησή τους αποδυναμώνει επιχειρησιακά την περιοχή από την οποία φεύγουν και δημιουργεί πρόσθετη υπηρεσία στους υπαλλήλους για να καλυφθούν τα κενά αυτών που φεύγουν

Απαρχαιωμένοι πυροσβεστικοί σταθμοί

Την ίδια ώρα οι περισσότεροι πυροσβεστικοί σταθμοί έχουν να αναβαθμιστούν εδώ και δεκαετίες σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία πυροσβεστών ενώ σε πολλές περιοχές απαιτείται και η δημιουργία νέων όπως στη Δυτική και Ανατολική Θεσσαλονίκη  λόγω της αύξησης του πληθυσμού,  του τουρισμού αλλά και της μεγαλύτερης αστικοποίησης.

Αυξάνονται οι πυρκαγιές από κεραυνούς λόγω κλιματικής απορρύθμισης 

Με γεωμετρική πρόοδο αυξάνεται και ο αριθμός των πυρκαγιών από κεραυνούς που προκαλούν οι ξερές καταιγίδες. «Το 70-80% των πυρκαγιών που προκλήθηκαν φέτος στη Χαλκιδική από την αρχή του έτος προήλθαν από κεραυνούς. Η κλιματική απορρύθμιση είναι εμφανής και δυσχεραίνει την πυρόσβεση. Φυσικά, δεν είναι όλα κλιματική κρίση, υπάρχει και η ανθρώπινη ευθύνη. Το μεγαλύτερο ποσοστό πυρκαγιών προέρχεται από ανθρώπινη αμέλεια». Ενδεικτικό είναι ότι πρόπερσι ο φωτιές στη Χαλκιδική από κεραυνούς άγγιξαν τις 15, πέρσι τις 30 ενώ φέτος μόνο σε μια μέρα την προηγούμενη βδομάδα είχαμε  επτά ενάρξεις πυρκαγιάς από ξερές καταιγίδες.

 

πηγή:https://www.ethnos.gr/greece/article/219956/pyrosbestikhstoperimenegiamiaadeiaxrostoynsekathepyrosbesth200repokai150meresadeia

15η Αυγούστου: - "Το Πάσχα του καλοκαιριού" - Μια Μεγάλη Γιορτή της Ορθοδοξίας - Η Κοίμηση και Μετάσταση της Θεοτόκου

 Κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου εορτάζουμε την Κοίμηση και Μετάσταση της Θεοτόκου, που ονομάζεται και Πάσχα του καλοκαιριού. 

Αν η μνήμη ενός Αγίου αποτελεί αφορμή χαράς και πανηγύρεως για όλη την Εκκλησιαστική Κοινότητα, η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι χαρά και πανηγύρι υπέρλαμπρο για όλη την Ορθόδοξη οικουμένη. 
Η Παναγία είναι η Μητέρα του Χριστού και επομένως είναι Μητέρα της ζωής και αιτία της ανθρωπίνης σωτηρίας. «Μετέστης προς την ζωήν μήτηρ υπάρχουσα της ζωής».

Έπρεπε όμως και αυτή, όπως όλοι οι άνθρωποι, να πληρώσει το «κοινόν χρέος», να γνωρίσει τον θάνατο, που δεν είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά αποτέλεσμα της αμαρτίας.

Βέβαια, με την Ανάσταση του Χριστού καταργήθηκε ο θάνατος και οι ψυχές των δικαίων προγεύονται τον Παράδεισο. Τα σώματά τους θα αναστηθούν πνευματικά και άφθαρτα κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και θα ενωθούν το καθένα με την δική του ψυχή.

Όμως, κατά θεία παραχώρηση και φιλανθρωπία, υφίσταται ο πρόσκαιρος χωρισμός της ψυχής από το σώμα, για να μη γίνει «τό κακόν αθάνατον». Διαλύεται στον τάφο το ανθρώπινο σώμα μέχρι την κοινή εξανάσταση.

Αλλά το θεοδόχο σώμα της Παναγίας, αυτό το σώμα που εβάστασε για εννέα μήνες και εγαλούχησε ως βρέφος τον Θεόν Λόγον, δεν ήταν δυνατόν να το κρατήση ο τάφος.

Τρείς ημέρες μετά την κοίμησή της «μετέστησεν αυτήν προς τας εκείθεν μονάς, Χριστός ο εξ’ αυτής άνευ σποράς γεννηθείς».

Το σώμα της αναστήθηκε, ενώθηκε με την καθαρή ψυχή της και, πνευματικό και άφθαρτο, αναλήφθηκε στους ουρανούς, για να είναι πάντοτε στους αιώνας των αιώνων κοντά στον Υιό και Θεό της. «Διό θνήσκουσα, σύν τω Υιώ εγείρη διαιωνίζουσα» (Κοσμάς ο Ποιητής, α’ ωδή Κανόνος στην Κοίμηση της Θεοτόκου).

Στο τελευταίο μυστήριο της ζωής της, την ένδοξη Κοίμηση της, έπρεπε να είναι παρόντες όλοι οι «αυτόπται του Λόγου και υπηρέται», δηλαδή οι Απόστολοι και οι Άγιοι Ιεράρχες, όπως ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο διδάσκαλος του Άγιος Ιερόθεος, πρώτος Επίσκοπος Αθηνών.

Γι’ αυτό με τρόπο θαυμαστό μαζεύτηκαν όλοι από τα πέρατα της οικουμένης, για να προπέμψουν το Θεοδόχο και ακραιφνέστατο σώμα της. «Θεία δυνάμει περαιωθέντες την Σιών κατελάμβανον και προς ουρανόν επειγομένην, προέπεμπον την ανωτέραν των Χερουβίμ».

Την Μετάσταση της Θεοτόκου, δηλαδή την Ανάσταση και Ανάληψη του σώματός της, βεβαιώνουν πολλοί Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως οι Άγιοι, Ανδρέας ο Κρήτης, Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Γρηγόριος ο Παλαμάς, Μάρκος ο Εφέσου, Θεόδωρος ο Στουδίτης και άλλοι.

Συνέβη σαν Σήμερα: - Ώρα 4:35 π.μ. - 65 Λεπτά μετά το ναυάγιο της Διάσκεψης της Γενεύης! - Από τον "Αττίλα 1" στον "Αττίλα 2" - Οι απώλειες

 Στις 14 Αυγούστου 1974 εκδηλώθηκε στην Κύπρο ο δεύτερος "Αττίλας", με την προώθηση των τουρκικών δυνάμεων στη σημερινή γραμμή αντιπαράθεσης...

Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974 ("Αττίλας 1"), οι εξελίξεις στο ελλαδικό και ελληνοκυπριακό στρατόπεδο υπήρξαν ραγδαίες. Κάτω από την πίεση των τραγικών γεγονότων, η δικτατορία στην Αθήνα κατέρρευσε και τα χαράματα της 24ης Ιουλίου σχηματίσθηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Νωρίτερα, ο δοτός πρόεδρος της Κύπρου, Νικόλαος Σαμψών, είχε υποβάλλει την παραίτησή του και είχε αντικατασταθεί από τον εκλεγμένο Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων, Γλαύκο Κληρίδη.

Οι διπλωματικές πρωτοβουλίες

Στις 24 Ιουλίου 1974 έφθασε η ώρα της διπλωματίας. Οι εκπρόσωποι των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο, Κληρίδης και Ντενκτάς, συναντήθηκαν για να συζητήσουν την εφαρμογή της ανακωχής. Την ίδια ημέρα, ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος έγινε δεκτός από τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Χένρι Κίσινγκερ, σε μία περίοδο που οι Ηνωμένες Πολιτείες ταλανίζονταν από το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ και ο πρόεδρος Νίξον βρισκόταν υπό παραίτηση. (Παραιτήθηκε τελικά στις 9 Αυγούστου 1974 και αντικαταστάθηκε από τον αντιπρόεδρό του Τζέραλντ Φορντ, πέντε ημέρες πριν από τον "Αττίλα 2").

Την επόμενη ημέρα, 25 Ιουλίου, κατόπιν συστάσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, συνήλθε στη Γενεύη "Τριμερής Διάσκεψη", με τη συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών των τριών εγγυητριών δυνάμεων, Ελλάδας Γεωργίου Μαύρου, Τουρκίας Τουράν Γκιουνές και Μεγάλης Βρετανίας Τζέιμς Κάλαχαν, προκειμένου να αναζητήσουν λύσεις για την άρση της διαμορφωθείσας κατάστασης στην Κύπρο, ερήμην των ενδιαφερομένων μερών της Μεγαλονήσου. Ύστερα από έντονες συζητήσεις, οι τρεις υπουργοί υιοθέτησαν στις 30 Ιουλίου έκθεση εμπειρογνωμόνων, αποτελούμενη από τέσσερα σημεία:

• Ουδεμία στρατιωτική επέκταση πέραν των γραμμών της 30ης Ιουλίου (10 μ.μ.).
• Δημιουργία ζώνης ασφαλείας γύρω από τις θέσεις που κατείχαν οι Τούρκοι.
• Επιστροφή στους Τουρκοκυπρίους όλων των στρατιωτικών θυλάκων που είχαν καταληφθεί από ελληνικής πλευράς.
• Βαθμιαία μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων στο νησί.

Ταυτόχρονα, οι τρεις υπουργοί υιοθέτησαν Διακήρυξη, με την οποία αναγνωρίζεται η ύπαρξη δύο αυτόνομων διοικήσεων στο νησί, της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής και στην οποία αναφέρεται ότι «πρέπει το ταχύτερον να διεξαχθούν διαπραγματεύσεις για να εξασφαλισθεί: 

α) Η αποκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή και 

β) Η επαναγκαθίδρυση της συνταγματικής κυβέρνησης στην Κύπρο. Τέλος, αποφάσισαν τη σύγκλιση στις 8 Αυγούστου νέας διάσκεψης, στην οποία θα συμμετείχαν εκτός από τις Εγγυήτριες Δυνάμεις και ανά ένας εκπρόσωπος των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Η νέα διάσκεψη συνήλθε πράγματι στη Γενεύη στις 8 Αυγούστου, με τη συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας και των εκπροσώπων των Ελληνοκυπρίων Γλαύκου Κληρίδη και των Τουρκοκυπρίων Ραούφ Ντεκτάς. Οι Έλληνες διαπραγματευτές Γεώργιος Μαύρος και Γλαύκος Κληρίδης προσπάθησαν να οδηγήσουν τα πράγματα προς μια λογική και έντιμη διαπραγμάτευση, αλλά προσέκρουαν συνεχώς στην τουρκική αλαζονεία και αδιαλλαξία. Όλο το χρονικό διάστημα από την ανακωχή της 22ας Ιουλίου, οι Τούρκοι ενίσχυαν τον θύλακο της Κερύνειας και πραγματοποιούσαν μικρής κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι το τετραήμερο 22 - 26 Ιουλίου οι Τούρκοι παραβίασαν 55 φορές την εκεχειρία.

Η Ελληνοκυπριακή πλευρά στις διαπραγματεύσεις υποστήριξε την επιστροφή στο Σύνταγμα του 1960 και επανάληψη των διακοινοτικών συνομιλιών, αλλά ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών απέρριψε την εισήγηση Κληρίδη και αντιπρότεινε σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία θα ήταν δικοινοτικό ομοσπονδιακό κράτος πολλών καντονίων, στο οποίο οι Τουρκοκύπριοι θα έλεγχαν το 34% του νησιού. Εξάλλου, ο Ντενκτάς πρότεινε διζωνική ομοσπονδία, στην οποία το τουρκοκυπριακό ομόσπονδο κράτος θα κάλυπτε επίσης το 34% της έκτασης της Δημοκρατίας.

Κάτω από την πίεση των περιστάσεων και μέσα σε έντονες αντεγκλήσεις, ο Γλαύκος Κληρίδης αντιπρότεινε το εξής σχέδιο:

• Η συνταγματική δομή της Κύπρου να διατηρήσει το δικοινοτικό χαρακτήρα της.
• Η συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων να επιτευχθεί με θεσμικά σύμφωνα.
• Η ελληνική και τουρκική κοινοτική διοίκηση να ασκούν εξουσίες στις ζώνες που οι αντίστοιχοι πληθυσμοί έχουν πλειοψηφία.

Η τουρκική πλευρά αρνήθηκε να συζητήσει το σχέδιο Κληρίδη και ζήτησε τελεσιγραφικά να γίνουν αμέσως δεκτές οι τουρκικές προτάσεις. Ο Κληρίδης ζήτησε αναβολή 36 ή 48 ωρών για να μπορέσει να συνεννοηθεί με τον Μακάριο. Οι Τούρκοι απέρριψαν το αίτημά του και η δεύτερη διάσκεψη της Γενεύης έληξε χωρίς αποτέλεσμα στις 3:30 το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974. Ο Γεώργιος Μαύρος με δηλώσεις του κατήγγειλε διεθνώς την τουρκική στάση.

Ο "Αττίλας 2"

Εξήντα-πέντε λεπτά μετά το ναυάγιο της Διάσκεψης της Γενεύης, στις 4:35 π.μ., ο τουρκικός στρατός εξαπολύει σφοδρή επίθεση σε όλα τα μέτωπα της Κύπρου («Αττίλας 2»). Άρματα μάχης και ισχυρές μονάδες πεζικού κινούνται ανατολικά προς την κατεύθυνση της Αμμοχώστου και δυτικά προς τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λεύκας και την κωμόπολη Μόρφου. Οι μάχες μαίνονταν όλη την ημέρα, ιδιαίτερα στα βόρεια της Λευκωσίας και το αεροδρόμιό της. Οι Ελληνοκύπριοι αντιμετωπίζουν μόνοι τις ορδές των Τούρκων εισβολέων, αφού βοήθεια από την Ελλάδα δεν μπορούσε να σταλεί για αντικειμενικούς λόγους (μεγάλη απόσταση από την Κύπρο, μη αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων εκείνη την περίοδο, κίνδυνος αντιπερισπασμού της Τουρκίας σε περιοχή της ελλαδικής επικρατείας), όπως είχε διαβεβαιώσει τον πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Καραμανλή, η στρατιωτική ηγεσία.

Στις 15 Αυγούστου οι τουρκικές δυνάμεις κατέλαβαν χωρίς αντίσταση την πόλη της Αμμοχώστου και απέκοψαν ολόκληρη τη Χερσόνησο της Καρπασίας. Η κυπριακή Εθνοφρουρά, κάτω από την πίεση των πολύ ισχυρότερων τουρκικών δυνάμεων και τον απηνή αεροπορικό βομβαρδισμό, αναγκάστηκε να υποχωρήσει κάτω από την «πράσινη γραμμή» Λευκωσίας και νότια των οδών Λευκωσίας - Αμμοχώστου και Λευκωσίας – Μόρφου.

Έτσι, οι τουρκικές δυνάμεις, όταν στις 6 το απόγευμα της 16ης Αυγούστου συμφωνήθηκε κατάπαυση του πυρός, είχαν καταλάβει ολόκληρο το τμήμα που προνοούσε το Σχέδιο Ντενκτάς και επιπλέον την Αμμόχωστο, περιοχές των οποίων η έκταση αντιστοιχούσε στο 37% του κυπριακού εδάφους. Κατά την προέλασή τους, οι Τούρκοι στρατιώτες προέβησαν σε ανατριχιαστικές ωμότητες και πράξεις βίας. Χιλιάδες Κύπριοι εκδιώχτηκαν από τα σπίτια τους κι ένα κύμα 200.000 προσφύγων κινήθηκε από τις καταληφθείσες περιοχές στον Ελεύθερο Νότο. Την αντίθετη πορεία ακολούθησαν 51.000 Τουρκοκύπριοι. Η Κύπρος είχε διχοτομηθεί με δύο Εθνοτικά συμπαγείς πληθυσμούς, μια κατάσταση που διαρκεί μέχρι της μέρες μας.

Στο διπλωματικό πεδίο, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συνήλθε στις 15 και 16 Αυγούστου, και με τέσσερα ψηφίσματά του (357-360) ζήτησε την άμεση κατάπαυση του πυρός, την αποχώρηση από την Κύπρο όλων των ξένων στρατευμάτων και την επανάληψη από τα ενδιαφερόμενα μέρη διαπραγματεύσεων για ειρηνική λύση του θέματος. Και τα τέσσερα ψηφίσματα αγνοήθηκαν προκλητικά από την Τουρκία. Στις 14 Αυγούστου 1974, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, διερμηνεύοντας τα αισθήματα αγανάκτησης του ελληνικού έθνους κατά της αδράνειας του αμερικανικού παράγοντα, ανακοίνωσε την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Στις 28 ημέρες που κράτησαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Κύπρο, οι απώλειες της ελληνικής πλευράς ανήλθαν σε 4.500 - 6.000 νεκρούς και τραυματίες (στρατιωτικό προσωπικό και άμαχοι) και 2.000 - 3.000 αγνοούμενους. Οι Τουρκικές απώλειες ανήλθαν σε 1.500 νεκρούς και 2.000 τραυματίες.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/659?&utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2021-08-14

© SanSimera.gr

Ελλάδα, Ρωσία και η Ιστορία - Μια μόνιμη σχέση μίσους, ανεντιμότητας και εξαπάτησης

 Τις τελευταίες εβδομάδες κατακλυζόμαστε από δηλώσεις της κυρίας Μαρίας Ζαχάροβα, αλλά και Ρώσων (ακόμα και Τούρκων καλοθελητών) δημοσιογράφων οι οποίοι επισημαίνουν την αγνωμοσύνη της Ελλάδας έναντι της Ρωσίας, η οποία ήταν «ο μεγαλύτερος υποστηρικτής των Ελλήνων στην ελληνική επανάσταση».

Το ότι οι Έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί, οι οποίοι για διάφορους λόγους ήθελαν να διαφύγουν από τον τουρκικό τυραννικό ζυγό, έβρισκαν ευμενή υποδοχή και φιλικό περιβάλλον σε όλη την έκταση της ρωσικής αυτοκρατορίας, μέχρι και την Αγία Πετρούπολη, είναι γεγονός. 

Όπως είναι γεγονός και ότι οι Έλληνες αγαπούσαν και αγαπούν τον ρωσικό λαό (περιλαμβανομένων και των Ουκρανών) μέχρι σήμερα. Το ότι όμως το επίσημο ρωσικό κράτος, στην εξωτερική πολιτική του, ευνόησε ή υποστήριξε τους Ελληνες στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους ή το ελληνικό κράτος να επεκταθεί σε περιοχές που κατοικούνταν από Ελληνες μέχρι την ολοκλήρωσή του, είναι ηθελημένο λάθος. Οι Ρώσοι ως κράτος, στα Ορλωφικά μετά την καταστροφή του τουρκικού στόλου στον Τσεσμέ, παράτησαν τους Ελληνες στην εκδικητική μανία των Οθωμανών με συνέπεια την ερήμωση της Πελοποννήσου. Ο Αλέξανδρος Α΄, Τσάρος πασών των Ρωσιών, εναντιώθηκε στην επιχείρηση του υπασπιστού του Αλέξανδρου Υψηλάντη, ο οποίος είχε χάσει το ένα του χέρι στην τριήμερη μάχη της Λειψίας το 1813 εναντίον του Ναπολέοντα και όχι μόνο δεν τον βοήθησε αλλά τον άφησε έγκλειστο στις αυστριακές φυλακές μέχρι τον θάνατό του το 1828. 

Ο διάδοχός του, Νικόλαος Α΄, δεν ήθελε την ανεξαρτησία της Ελλάδας αλλά την ήθελε κράτος υποτελές στην Τουρκία και τελικά υποχώρησε χάρη στην επιμονή του Καποδίστρια και της Μεγάλης Βρετανίας. 

Η Ελλάδα το 1854 υπέστη τρομερή ταπείνωση από τις συνασπισμένες Δυνάμεις Γαλλίας – Αγγλίας επειδή τάχθηκε με το μέρος της Ρωσίας, για να λάβει από την τελευταία ως ανταμοιβή, με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878, τη δημιουργία της μεγάλης Βουλγαρίας, η οποία ούτε καν είχε εξεγερθεί. 

Στις αρχές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η ρωσική κυβέρνηση εναντιώθηκε σε κάθε πρόταση συμμετοχής της Ελλάδας στο πλευρό της, γιατί επιθυμούσε τη διατήρηση των ελληνικών συνόρων μέχρι την Καβάλα, επιφυλάσσοντας για τη Ρωσία την κατάληψη των Στενών και την κάθοδο προς τη Μεσόγειο. Για να θυμηθούμε και την ευνόηση της δημιουργίας της μεγάλης σλαβικής Μακεδονίας από τον Δημητρώφ, το χαϊδεμένο παιδί του Στάλιν. Αυτή ήταν διαχρονικά η επίσημη στάση της Ρωσίας έναντι της Ελλάδος. 

Και μία ερώτηση: Όταν η Ρωσία του Πούτιν παρέδιδε τους πυραύλους S-400 στην Τουρκία του Ερντογάν, προς ποια κατεύθυνση περίμενε ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν;

πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/readers/561996496/ellada-rosia-kai-i-istoria/

Η Νύχτα των Δολοφονημένων Ποιητών - Ένα ξεχασμένο απεχθές έγκλημα - Όταν ο Στάλιν διέταξε την σφαγή Εβραίων διανοούμενων -

 

Μια… νύχτα σαν τη χθεσινή, 12 Αυγούστου του 1952, εκτελέστηκαν από το σταλινικό καθεστώς 13 Εβραίοι διανοούμενοι. Η Ιστορία έγραψε… ψιθυριστά: Η Νύχτα των Δολοφονημένων Ποιητών

Οι περισσότερες διώξεις και σφαγές που έχουν υποστεί οι Εβραίοι είναι καταγεγραμμένες με μαύρη - bold ευμεγέθη γραμματοσειρά στο βιβλίο της Ιστορίας: Από το Ολοκαύτωμα των Ναζί, τις διώξεις και απελάσεις από την Αγγλία (1290), τη Γαλλία (1306), την Ισπανία (1492), μέχρι τη βομβιστική επίθεση κατά της εβραϊκής κοινότητας στο κέντρο του Μπουένος Άιρες το 1994, με τους 85 νεκρούς…

Το γεγονός που έχει περάσει με ξεθωριασμένα μικρά γράμματα στα βιβλία τραγικών συμβάντων της Ιστορίας είναι αυτό που συνέβη μια μέρα σαν σήμερα: 12 Αυγούστου το 1952.
Ακριβώς 70 χρόνια πριν, στη διάρκεια του πολύχρονου σκοταδιστικού καθεστώτος του Στάλιν στην Σοβιετική Ένωση, καταγράφεται η Νύχτα των Δολοφονημένων Ποιητών.

Τι συνέβη εκείνη την ημέρα που ως Νύχτα πέρασε στα ψιλά της Ιστορίας;
Εκτελέστηκαν στη φυλακή Lubyanka της Μόσχας, 13 επιφανείς Εβραίοι – Σοβιετικοί ποιητές, διανοούμενοι και επιστήμονες αφού δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για «αντεπαναστατικά εγκλήματα» και οργανωμένη δράση που είχε σκοπό να «ανατρέψει, υπονομεύσει ή αποδυναμώσει τη Σοβιετική Ένωση».
Όλοι οι κατηγορούμενοι είχαν υποστεί ανελέητες ανακρίσεις με ξυλοδαρμούς και σκληρά βασανιστήρια, που είχαν ως αποτέλεσμα εκβιαστικές ομολογίες.

Aυτή η μαζική εκτέλεση ήταν μια από τις τελευταίες απεχθείς εγκληματικές του Ιωσήφ Στάλιν πριν παραδοθεί στα χέρια και την κρίση (λέμε τώρα…) του Δημιουργού του σχεδόν ένα χρόνο μετά…

Όταν τέλειωσε ο πόλεμος...

Μεταξύ των κατηγορουμένων, ήταν πέντε συγγραφείς Γίντις (Γλωσσική διάλεκτος που ομιλείται από τη μεγάλη πλειοψηφία των Ασκεναζίμ Εβραίων και γράφεται με εβραϊκούς χαρακτήρες) που ήταν μέλη της Εβραϊκής Αντιφασιστικής Επιτροπής (JAC). Η οργάνωση είχε δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος για να ασκήσει πιέσεις στην παγκόσμια εβραϊκή κοινότητα ώστε να υποστηρίξει την ΕΣΣΔ στην αντιμετώπιση της Ναζιστικής Γερμανίας.

Μετά το τέλος του παγκόσμιου πολέμου και την ανεπίσημη κήρυξη του Ψυχρού Πολέμου, το νεοϊδρυθέν κράτος του Ισραήλ τα βρήκε και μάλιστα συμμάχησε με τη Δύση· το γεγονός αυτό δημιούργησε κλυδωνισμούς στις σχέσεις της Σοβιετικής Ένωσης με τους εβραϊκούς πληθυσμούς, και η τάση αντισημιτισμού, που ήδη προϋπήρχε, άρχισε να λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις.
Η JAC, όταν σίγησαν τα όπλα, εργάστηκε για την προστασία των υπολειμμάτων του εβραϊκού πολιτισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Ωστόσο, η οργάνωση φαινόταν να έχει προκαλέσει την οργή του Στάλιν.

Όπως έχει καταγραφεί στο Παγκόσμιο Εβραϊκό Συνέδριο, ο Στάλιν φοβόταν ότι οι δεσμοί της JAC με το Ισραήλ, τον Σιωνισμό και τις ΗΠΑ και η χρήση της γλώσσας Γίντις αποτελούσαν απόδειξη προσπάθειας να σχηματιστεί μια ξεχωριστή γλώσσα και κουλτούρα ανεξάρτητη από την Σοβιετική Ένωση… Όταν ψάχνεις αιτίες βρίσκεις…
Στις προσπάθειες του Στάλιν να πατάξει την οργάνωση, ο πρόεδρός της, Σόλομον Μίκοελς, ηθοποιός και σκηνοθέτης του Κρατικού Εβραϊκού Θεάτρου της Μόσχας, σκοτώθηκε το 1948 στο Μινσκ. Ο θάνατός του φαινόταν εκ πρώτης όψεως να είναι ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ωστόσο, οι περισσότερες πηγές συμφωνούν ότι στην πραγματικότητα ήταν μια δολοφονία κατόπιν εντολής του Στάλιν.

Δίκη χωρίς εισαγγελείς και συνηγόρους!

Κι έτσι φθάσαμε σε συλλήψεις των μελών της Επιτροπής, το 1948. Από τους 15 που δικάστηκαν, πέντε από αυτούς ήταν συγγραφείς Γίντις που ήταν μέρος του JAC. Οι υπόλοιποι συνδέονταν με την οργάνωση.
Η δίκη που ακολούθησε ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη - αν και σύννομη με τη νομοθεσία της εποχής του Στάλιν - καθώς δεν είχε ούτε εισαγγελείς, αλλά ούτε και δικηγόρους υπεράσπισης!

Η απόφαση του δικαστηρίου ανέφερε ότι οι κατηγορούμενοι καταδικάζονται με «το πιο αυστηρό μέτρο τιμωρίας για τα εγκλήματα που διέπραξαν από κοινού: εκτέλεση, και κατάσχεση όλης της περιουσίας τους». Το δικαστήριο αφαίρεσε επίσης από τους άνδρες τα μετάλλια και άλλες στρατιωτικές τιμές. Στις 12 Αυγούστου 1952, δεκατρείς από τους κατηγορούμενους (εξαιρουμένων των Λίνα Στερν και Σόλομον Μπέργκμαν) εκτελέστηκαν στο υπόγειο της φυλακής Lubyanka .
Η δίκη και τα επακόλουθά της καταχωνιάστηκαν στα σκοτεινά ντουλάπια των μυστικών υπηρεσιών της ΕΣΣΔ. Δεν υπήρξε ούτε ένα μονόστηλο για τη δίκη ή την εκτέλεση των κατηγορουμένων στις σοβιετικές εφημερίδες. Οι οικογένειες των εκτελεσθέντων κατηγορήθηκαν ως «συγγενείς προδοτών της πατρίδας» και εξορίστηκαν· δεν έμαθαν για τις τύχες των μελών της οικογένειάς τους παρά μόνο τρία χρόνια μετά, τον Νοέμβριο του 1955, οπότε και αναψηλαφίστηκε η υπόθεση.

Μια από τις κατηγορούμενες, η Λίνα Στερν καταδικάστηκε σε τρεισήμισι χρόνια αναμορφωτική εργασίας σε στρατόπεδο, και σε πέντε χρόνια εξορία. Ωστόσο, μετά το θάνατο του Στάλιν επέστρεψε στην Σοβιετική Ένωση.
Ο Σόλομον Μπέργκμαν, Αναπληρωτής Επίτροπος Εξωτερικών Υποθέσεων. Έπεσε σε κώμα μετά μια ανάκριση και πέθανε στη φυλακή πέντε μήνες μετά τις εκτελέσεις.

Να σημειώσουμε εδώ ότι η δίκη και η εκτέλεση των ποιητών συνέπεσε με την εκστρατεία του Στάλιν κατά των γιατρών στη Μόσχα, οι οποίοι ήταν σε μεγάλο βαθμό Εβραίοι. Αυτή η υπόθεση υποστηρίχτηκε από αντισημιτικές δημοσιεύσεις σε εφημερίδες που καταδίκαζαν όσους είχαν εβραϊκά επώνυμα και - σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς που βασίζονται σε απομνημονεύματα και άλλα στοιχεία – σχεδιαζόταν η απέλαση όλων των Εβραίων από την ΕΣΣΔ σε Γκουλάγκ. Η Συνωμοσία των Γιατρών, όπως ονομάστηκε κατέρρευσε μετά το θάνατο του Στάλιν το 1953.

Σε ανάμνηση της Νύχτας των Δολοφονημένων Ποιητών αναγέρθηκε μνημείο στη γειτονιά Rasko της Ιερουσαλήμ το 1977.

πηγή:https://www.ethnos.gr/history/article/219839/hnyxtatondolofonhmenonpoihtonenaxexasmenoathlioegklhmaotanostalindietaxethnsfaghebraiondianooymenon