"Αρης o Αρχηγός των Ατάκτων" - Ένας συρφετός άτακτων αλλοπαρµένων , µε γένια, φουστανέλες, χαντζάρες ... - Γιατί στο χωριό Σπαΐδες της Βοιωτίας, κρέμασε τρεις κοπέλες

 

Είκοσι πέντε χρόνια μετά το «Αρης - Ο Αρχηγός των Ατάκτων», ο Διονύσης Χαριτόπουλος επιστρέφει με νέο βιβλίο - Αποκαλυπτικά τα κεφάλαια για τις αντάρτισσες, για την επιχείρηση διάσωσης των Εβραίων από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, την προδοσία από το Κόμμα και το τραγικό του τέλος

Είκοσι πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του βιβλίου που σήμερα βρίσκεται σε 550.000 σπίτια και με μια έρευνα που δεν σταμάτησε ποτέ για τον Διονύση Χαριτόπουλο κυκλοφορεί η συνέχεια του βιβλίου από τις εκδόσεις Τόπος με τον τίτλο «Ατακτοι». Εδώ όχι μόνο φωτίζονται ξεχωριστά οι προσωπικότητες που βρίσκονταν δίπλα στον Αρη Βελουχιώτη, όπως ο Νικηφόρος, ο άγνωστος εγγονός του Καραϊσκάκη, που είχε θαμπώσει όχι μόνο τον Αρη Βελουχιώτη αλλά και ανθρώπους του πνεύματος όπως τον Μίνω Αργυράκη που έγραψε κατόπιν για αυτόν, ο «Κοκκινογένης» Λευτέρης Χρυσιώτης (Σπύρος Τσιλιγιάννης) που ακολούθησε τον Αρη στα βουνά μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τη διαφωνία του με το ΚΚΕ, οι πρόδρομοι του Αρη όπως ο περίφημος Περικλής (Γιώργος Χουλιάρας) που συμμετείχε στην ιστορική μάχη του Γοργοποτάμου αλλά και σε δεκάδες μάχες εναντίον Ιταλών και Γερμανών ενώ είναι ο πρώτος που είπε, μεσούντος του Εμφυλίου, το περίφημο «καλύτερα που δεν νικήσαμε», ο οξυδερκής και πνευματικός Κλέαρχος, ο Ελληνας Ρομπέν των Δασών - Νάκος Μπελλής.

Ολοι αυτοί πρωταγωνιστούν στις σελίδες του ορμητικού αυτού βιβλίου που δεν αφήνει καμία λεπτομέρεια ακάλυπτη. Στο φως έρχονται έτσι άγνωστες πτυχές του αγώνα, όπως το ότι οι μαχητές του ΕΛΑΣ κατάφεραν να σώσουν μια σημαντική μερίδα Εβραίων της Αθήνας σε αντίθεση με τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι χάθηκαν σχεδόν όλοι, η πολυσυζητημένη υποτιθέμενη εν ψυχρώ δολοφονία του συνταγματάρχη Δημήτρη Ψαρρού από τον Αρη Βελουχιώτη στο Κλήμα Δωρίδας, το 1944, για την οποία ο συγγραφέας υποδεικνύει ως δολοφόνο το στέλεχος του ΚΚΕ Ζούλα με καθοδηγητή τον Γιώργη Σιάντο.

Και καθώς ορίζει ως συγγραφέας μια γραμμή που τους φέρνει κοντά τους αγωνιστές του ’21 υποστηρίζοντας ότι χάραζαν αντίστοιχα τη δική τους πορεία, πέρα από τις οριοθετημένες που έδινε το Κόμμα, ακολουθεί όλη τη μυθική διαδρομή του Αρη στα βουνά και στην πρώτη γραμμή των μαχών.

Ασεβής προς το Κόμμα

«Το Βουνό δεν είναι για όλους», ξεκαθαρίζει εξαρχής ο Χαριτόπουλος στο κεφάλαιο όπου εξηγεί πώς ξεκίνησαν όλα για τον Αρη Βελουχιώτη. «Ποιος θα το φανταζόταν ότι αυτός ο ασεβής και απροσάρμοστος στα κομματικά θέσφατα, το εντελώς αντίθετο από το ισχύον μοντέλο του οσιομάρτυρα κομμουνιστή, ο οποίος καπνίζει, πίνει, τραγουδάει, τσακώνεται, ερωτεύεται και αστειεύεται με όλα, στο Βουνό θα αποδεικνυόταν ένα φυσικό φαινόμενο». Για να συνεχίσει πως «Ο Αρης δεν είναι απλός πολέμαρχος. Το πιο σημαντικό των επιτευγμάτων του είναι ότι αγνόησε τα σχέδια επί χάρτου της ανίδεης πολιτικής ηγεσίας και καθόρισε εξαρχής τη Μορφή (πανστρατιά) και το Περιεχόμενο (πατριωτικό) του Αντάρτικου».

«Ζωγραφιές»

«Η ανοικτή αντίστασις συνίσταται εις εµφανείς ενεργείας ατόµων και οµάδων, αίτινες, αποχωριζόµεναι του κανονικού τρόπου ζωής, οργανούνται, εκπαιδεύονται και εξοπλίζονται προς µάχην». (ΓΕΣ, Ανταρτοπόλεµος) Ενα εύστοχο προσωνύµιο έδωσαν στους αντάρτες του πρώτου καιρού οι άντρες της Χωροφυλακής· τους αποκαλούσαν «Κατσαντώνια», παραπέµποντας στον ανυπότακτο και τραγικό Κλέφτη της Ρούµελης, για να τους ξεχωρίσουν από τους άλλους ενόπλους των βουνών. Παιδιά χωρικών οι χωροφύλακες, από τα ίδια χώµατα µε τους αντάρτες, συνέλαβαν ενστικτωδώς το νόηµα της παρουσίας αυτών των νέων οπλοφόρων.

Δεν υπηρετούν καµιά εξουσία, ούτε πλιατσικολογούν, ούτε φοβίζουν τον κόσµο· πολεµούν σε έναν άπελπι και άνισο αγώνα σαν τους παλιούς Κλέφτες. Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, οι πρωτοπόροι του Αντάρτικου µε την εµφάνισή τους, ειδικά στη Ρούµελη, εντυπωσιάζουν όχι µόνο τους χωροφύλακες αλλά και τον πλέον αδαή. Ολα πάνω τους παραπέµπουν ευθέως στο ’21. Δείχνουν ξεκάθαρα από πού κρατάει η σκούφια τους· δεν θα φανταζόταν κανείς πολύ διαφορετικούς σε εµφάνιση τους αγωνιστές της Εθνεγερσίας. Πολλοί µοιάζουν µε ενσάρκωση κάποιου Ρουµελιώτη προγόνου τους Αρµατολού ή Κλέφτη.

Οπου υπήρχε οικογενειακό σεντούκι, ξέθαψαν τα ηρωικά· φουστανέλες, σκουφιά, χιτώνια, χλαίνες, ευζωνικές στολές, σκουρόχρωµους ντουλαµάδες, τσαρούχια, κάπες, χαϊµαλιά, τσαπράζια, κι από όπλα ό,τι µε διάφορους τρόπους είχαν οικονοµήσει· τον γκρα του σπιτιού, καµιά κλεµµένη αραβίδα του στρατού και προγονικές χαντζάρες. Οι Αγγλοι τούς αναγόρευσαν αµέσως σε «ζωγραφιές». Οι πρώτοι αντάρτες που συνάντησαν ήταν η οµάδα των Καραλιβαναίων, κι είχαν αποµείνει εκστατικοί να τους χαζεύουν· νόµισαν πως είδαν µπροστά τους «ζωντανές ζωγραφιές» του ’21.

«Θα µπορούσαν να είχαν αναδυθεί από σελίδες βιβλίων της Eλληνικής Eπανάστασης του 1821». (Χάµσον) Την ίδια έκπληξη, αν και αρνητική, δοκίµασε το µέλος της K.E. του KΚE Ηλίας Μανιάτης (Ηλίας Καρτσώνης) που µόλις είχε φτάσει από την Αθήνα στο βουνό ως Γραµµατέας Στερεάς. O Kεντρικός Eπίτροπος του Κόµµατος, τέλος Δεκέµβρη του ’42, έναν µήνα µετά τον Γοργοπόταµο, αντικρίζει για πρώτη φορά αντάρτες και φρίττει· άλλα περίµενε και άλλα είδε.

Aυτοί δεν είναι κοµµατικός στρατός. Ενας συρφετός άτακτων αλλοπαρµένων είναι, µε γένια, φουστανέλες, χαντζάρες, ντουλαµάδες, κάπες, τσαπράζια, τσαρούχια, γκλίτσες, φισεκλίκια, σάλπιγγες, σηµαίες, παπάδες, σταυρούς, φυλαχτά· ακόµη και ο Αρης έχει κρεµασµένο ένα σταυρουδάκι πάνω του. Εκτός από ελάχιστους παλιούς κοµμουνιστές, µετρηµένους στα δάχτυλα, οι υπόλοιποι αντάρτες είναι χωρικοί, χωροφύλακες, πρώην ληστές, καλόγεροι, κλαρίτες, σκηνίτες, αµούστακα παιδιά, αλαφροΐσκιωτοι και αγρίµια. Ο Αρης έχει φτιάξει στρατό µε αυτούς που το KΚE παραδοσιακά δεν εµπιστεύεται· τους χωρικούς.

Οµως οι Ελληνες χωρικοί δεν είναι σκυφτοί µουζίκοι, έχουν πλούσιες πατριωτικές παραδόσεις και ιστορία αγώνων. Ακόµη και ο πιο φτωχός «είχε έντονο το αίσθηµα της ανεξαρτησίας και δεν αποκαλούσε κανέναν “αφέντη”». (Mazower) H αποστροφή του Mανιάτη, που διαγράφει διαµιάς την ελληνική παράδοση και ιδιοπροσωπία, θα αποτυπωθεί σε µια έκθεση καταπέλτη προς το Κόµµα· αφορίζει ως αντικοµµατικό αυτό που συµβαίνει και ζητάει την άµεση αντικατάσταση του «Νταβέλη» αρχηγού: «Δεν είναι Λαϊκός Στρατός ούτε κοµουνιστικό κίνηµα, είναι Κλέφτικο παλιάς σχολής». (Tριανταφυλλίδης). Μάλλον δεν έχει ιδέα πού βρίσκεται.

Στον Γοργοπόταµο ο Αγγλος λοχαγός των καταδροµών Nτένις Xάµσον είχε µείνει έκπληκτος από την αντοχή και την καρτερία των νεαρών ανταρτών του EΛAΣ: «O οπλισµός τους προκαλούσε κατάπληξη, τα απερίγραπτα ρούχα τους ήταν στο µεγαλύτερο µέρος τους κουρελιασµένα, πολλοί βάδιζαν κυριολεκτικά ξυπόλυτοι, πράγµα ιδιαίτερα σκληρό µε τον καιρό που έκανε. Oι δικές µας µπότες ήταν µουσκεµένες απ’ το χιόνι και τα πόδια µας βρεγµένα και παγωµένα, αλλά τουλάχιστον είχαµε µπότες. […] Oι άντρες του Zέρβα, που ανήκαν στον EΔEΣ, ήταν λίγο µεγαλύτεροι σε ηλικία (τουλάχιστον δεν ήταν νεαρά παιδιά) και ήταν καλύτερα, αν όχι πολύ καλύτερα, εξοπλισµένοι».

Πολεμικό πνεύμα

Μα δεν κάνει το λάθος να υποτιµήσει, λόγω ηλικίας, εµφάνισης και οπλισµού, το αξιόµαχο αυτών των νεαρών. Οπως θα αποδείξουν στη µάχη που ακολούθησε, το «πολεµικό πνεύµα» τους ανταποκρίνεται στις πιο υψηλές προσδοκίες. Οσο πληθαίνουν οι αντάρτες, οι ελλείψεις σε στρατιωτικά είδη γίνονται όλο και πιο επιτακτικές. Οι περισσότεροι δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη. Φοράνε τα ίδια παραδαρµένα ντρίλινα ρούχα που είχαν για δουλειά και σχόλη και στερούνται ακόµα και των ευτελών γουρουνοτσάρουχων· δένουν στα πόδια λάστιχα από ρόδες αυτοκινήτων, τυλίγουν τα πέλµατα µε πανιά και τσουβάλια ή περπατάνε ξυπόλυτοι

Εξ ου και οι Πελοποννήσιοι προεστοί αποκαλούσαν περιφρονητικά «Ξυπολήδες» τους Ελασίτες. O παρασηµοφορηµένος ήρωας της Πίνδου, ταγµατάρχης Εµµ. Βαζαίος, διοικητής του 6ου Συντάγµατος του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου, γράφει: «Καθ’ όλον τον χειµώνα του 1943-1944 το 50% των ανταρτών ήσαν τελείως ανυπόδητοι, πλείστοι δε έφερον θερινήν στολήν χωρίς χλαίνην». Στον Γοργοπόταµο ο δεκαεξάχρονος Ατρόµητος (Κώστας Γκέκας) έπιασε τον µοναδικό Ιταλό αιχµάλωτο. Φυσικά, το πρώτο που κάνει είναι να τον γδύσει. «Πήρα το όπλο του Ιταλού και τα ρούχα του, από παπούτσια ως τη χλαίνη, έγινα σωστός Ιταλός». (Αφήγηση Γκέκα). Οταν µετά την ανατίναξη της γέφυρας οι νικητές συγκεντρώθηκαν στο σχολείο του χωριού, ο πανευτυχής Εντι Mάγερς ανακοινώνει επίσηµα στον Αρη και τον Zέρβα ότι θα τους προτείνει για παρασηµοφόρηση.

Ο Αρης δεν δείχνει να συγκινείται µε την τιµή. «Τι να το κάνω το παράσηµο», απαντάει στον Αγγλο, «δώσε µου καλύτερα αρβύλες για τους ξυπόλυτους άντρες µου». Η στρατιωτικοποίηση της εµφάνισης των ανταρτών του ΕΛΑΣ, µε ίδιες ή παρεµφερείς στολές και οπλισµό, που βλέπουµε στις περισσότερες φωτογραφίες, επιτεύχθηκε προς το τέλος του 1943. Τότε η κυριαρχία πλέον σε µεγάλες περιοχές παρείχε και την άνεση να ποζάρουν κάπως περιποιηµένοι µπροστά στον φακό. Ακόµα και έναν χρόνο µετά την έναρξη του αγώνα, δεν είχε επιτευχθεί κάποια τυποποιηµένη εµφάνιση.

Οι «ζωγραφιές» κυριαρχούν και για έναν άλλο λόγο· βαθύτερα οι αντάρτες επιθυµούν να µοιάζουν στους προγόνους τους. Οπως ο Νικήτας από τη Σουβάλα Παρνασσίδας, που ήταν τραµβαγέρης στην πρωτεύουσα· γύρισε στο χωριό του, φόρεσε τη φουστανέλα του παππού του κι έµπαινε στη µάχη κραδαίνοντας µια πελώρια θανατηφόρα χαντζάρα. Στις 21 Mαΐου 1943, την εξαγγελθείσα ηµεροµηνία έναρξης των ιταλικών εκκαθαριστικών επιχειρήσεων, θα γίνει µια µεγάλη αντάρτικη παράταξη στο Mαυρολιθάρι. Εκεί µαζεύτηκαν «τα άγρια και τα ήµερα του βουνού και του λόγγου». Aυτό που έγραψε ο τυπικός Σαράφης, αντικρίζοντας για πρώτη φορά το θέαµα υπερχιλίων παρατεταγµένων ατάκτων, πρέπει να είναι αποτέλεσµα ή µεγάλης συγκίνησης ή µεγάλης ψυχραιµίας του στρατηγού: «Η εν γένει εντύπωσή µου από την εµφάνιση και το παράστηµα των τµηµάτων πολύ καλή». (Ο ΕΛΑΣ).

Yπάρχει πιο αναλυτική περιγραφή: «Εβλεπε κανείς ανακατεµένους φανταχτερούς αρειµάνιους οπλοφόρους µε σεµνούς και αφανείς ανθρώπους, που άφησαν προσωρινά την τσάπα. [...] Aξιωµατικούς και χωροφύλακες που προσχώρησαν στο Αντάρτικο. Φουστανελάδες µε ντουλαµάδες, συντζίρια και τζοβαϊρικά, απλούς χωριάτες µε τα ταγάρια τους, άλλους µε µπότες, πολλούς µε τσαρούχια από λάστιχο και όχι λίγους ξυπόλυτους. »Aπό τη µικρή εκείνη λαϊκή στρατιά, δεν λείπανε και δυο αρµατωµένοι παπάδες και ένας καλόγερος, ο Σαµουήλ, που άφησε το µοναστήρι. Οσο από οπλισµό, η ίδια ανοµοιοµορφία χτυπούσε στο µάτι!

Aρκετά µάνλιχερ, κάµποσα ιταλικά τουφέκια, λίγα αυτόµατα, µερικά γερµανικά µάουζερ και πολλοί, πάρα πολλοί γκράδες. Aπό κοντά εκείνοι που ξαναζωντάνευαν το αρµατολίκι µε τους ντουλαµάδες, τα φέσια και τα σελάχια των παππούδων τους, φρόντιζαν να συµπληρώνουν τον οπλισµό τους µε µια πάλα της ηρωικής εποχής, ένα τούρκικο γιαταγάνι, µια σπαθάρα του παλαιού οθωνικού Ιππικού! »Aπό βαρύτερο οπλισµό, µερικές οµάδες είχαν οπλοπολυβόλα ιταλικά, οι περισσότερες όµως όχι. O Αρης, έφιππος, παρουσιάζει για πρώτη φορά στους άντρες τους νεοφερµένους Σαράφη και Τζήµα και µετά τις σχετικές οµιλίες στρατιωτικού και πολιτικού, "εκλαϊκεύει" ο ίδιος τις επίσηµες οδηγίες, καταλήγοντας, ως γνήσιος αρχιάτακτος: "Kι όπως είπαµε, αν πάνε να σας κυκλώσουν, µόνο τότε θα υποχωρήσετε, µ’ ένα κοψίδι γίδα παραµάσχαλα ο καθένας"».

Η τελευταία τιμή

Στο βουνό εμφανίστηκε ξαφνικά ένα αλλόκοτο πρόσωπο. Σαν τελώνιο που δραπέτευσε από κάποιο αρχαϊκό σεντούκι και πήρε δίπλα τα βουνά ψάχνοντας για τον Αρη. Οι αντάρτες τον χαζεύουν αποσβολωμένοι. Με όψη δαιμονική, ασύχαστο μάτι, μακριά μαλλιά, αριά γένια, σκουρόχρωμο ντουλαμά, χοντρή σκούρα κάλτσα, μαύρα τσαρούχια με φούντες κι έναν μαύρο καλογερίστικο σκούφο στο κεφάλι. Στο στήθος σταυρωτά φισεκλίκια και σειρές τα ασημικά, καδένες, συντζίρια και φυλαχτά για κάθε περίπτωση: από το κακό το μάτι έως το κακό το βόλι.

Οταν επιτέλους συναντάει το είδωλό του, κάνει το απρόσμενο: πέφτει γονατιστός στα πόδια του Αρη και τον προσκυνάει, όπως στην Τουρκοκρατία, με το κεφάλι του να ακουμπάει στο χώμα: «Κράτα με κοντά σου, αρχηγέ, και θα γίνω καλύτερος από σένα», του υπόσχεται. «Κι άμα με πιάσεις σκάρτο, δε θα χαλάσεις σφαίρα, με το μαχαίρι σου να με σφάξεις». Είναι ο Φώτης Τζαβέλας (Γιάννης Αγγελέτος) από τα Τοπόλια (Ελαιώνα) της Αμφισσας που ανέβηκε στο Βουνό για αντάρτης. Οι πρώτοι ένοπλοι που συνάντησε ήσαν οι λήσταρχοι Αγοριδαίοι. Εμεινε για λίγο μαζί τους και τους εγκατέλειψε, ευτυχώς γι’ αυτόν έγκαιρα, προκειμένου να ανακαλύψει τον αρχηγό. Ο Τζαβέλας δεν θέλει να πάει πουθενά αλλού, σε κανέναν άλλον. Μόνο στον Αρη, και αυτόν ψάχνει τόσο καιρό.

Οι πληροφορίες για το παρελθόν του δεν είναι οι καλύτερες. Μπορεί να επιτηδεύεται τον καλαθοπλέκτη, αλλά τις κουτσουκέλες του τις έχει κάνει: όχι καμία βαριά παρανομία, αλλά παπαδοπαίδι δεν είναι. Ο αρχηγός κάτι διέκρινε πάνω του και τον κράτησε.Από εκείνη τη μέρα απόκτησε φύλακα άγγελο και δαίμονα μαζί. Πανέξυπνος, παμπόνηρος και εντελώς αδίστακτος. Δεν σέβεται και δεν υπολογίζει κανέναν. Μόνο στον Αρη είναι ταγμένος, με έναν πρωτόγονο λατρευτικό τρόπο, και δεν θα αργήσει για χάρη του να κάνει μια ολοκληρωτική μετάλλαξη: θα κόψει τα μαλλιά, θα συμμαζέψει τα γένια και θα τον μιμηθεί στο στρατιωτικό ντύσιμο. Πολύ σύντομα, θα έχει επιστασία των πάντων. Τίποτα δεν του ξεφεύγει. Τα βλέπει και τα ακούει όλα. Για τον Τζαβέλα δεν υπάρχουν εμπόδια.

Η διαταγή του αρχηγού εκτελείται πάντα, ό,τι και αν γίνει, όποια μέσα και αν χρειαστεί να μετέλθει. Διαβολικός, ακούραστος, αποφασιστικός, αδίστακτος και απάνθρωπα σκληρός. Το όνομά του θα γίνει συνώνυμο της κόλασης για όσους έχουν κάτι να κρύψουν. Ο Αρης του έχει κοντό λουρί. Και αν κάποτε το παρακάνει, αρκεί να ακούσει το θυμωμένο του αρχηγού «δεν θα γίνεις άνθρωπος ποτέ;» για να μαζευτεί αμέσως. Τους άλλους δεν τους υπολογίζει και θα συγκρουστεί με αρκετούς. Οσο ο Αρης ήταν μέσα στην Αθήνα, κι αυτός απέξω περίμενε την επιστροφή του, έκανε το θαύμα του.

Στο χωριό Σπαΐδες της Βοιωτίας, κρέμασε τρεις κοπέλες που είχαν εκπέσει σε πόρνες των Ιταλών. Οταν ο Αρης επέστρεψε με τον Τζήμα, ο ευπατρίδης πολιτικός το έμαθε κι εξοργίστηκε: τον κατσάδιασε άγρια. Μα ο αρχηγός τον υπερασπίστηκε: «Τι θέλατε να τις κάνει...Να τις προικίσει;» Ο Τζαβέλας δεν είναι από τα παιδιά που δέχονται σιωπηλά τις επιπλήξεις. Ενθαρρυμένος και από τον αρχηγό, δεν εννοούσε να παραδεχτεί σαν λανθασμένη την ενέργειά του. Αντέταξε μάλιστα στις επικρίσεις του Τζήμα τη στάση του αδελφού της μιας κοπελιάς: έμεινε τόσο ικανοποιημένος για τη λύση που δόθηκε στο θέμα τιμής που τον τυραννούσε, ώστε κατετάγη αντάρτης. Ο Τζήμας αδύνατον να το χωνέψει: είναι πολύ νωρίς ακόμη γι’ αυτόν να κατανοήσει τους νόμους του Βουνού.

Ο Τζαβέλας

Τον Απρίλιο του 1943 στην Κολοκυθιά, ο Αρης συγκροτεί από δοκιμασμένους αντάρτες, που επέλεξε ο ίδιος, τον έφιππο ουλαμό των μαυροσκούφηδων. Ο Τζαβέλας αναλαμβάνει καπετάνιος και θα αποδειχθεί πολεμιστής απαράμιλλος. Θαρραλέος, πανούργος, πολυμήχανος, πολέμησε παντού και αξιοποίησε επιχειρησιακά στο έπακρο τους άντρες του ουλαμού. Ηταν ο καπετάνιος που χρειάζονταν. Παρέμενε όμως πάντα η νέμεση του αρχηγού σε κάθε παρεκτροπή από τους σκοπούς και το ήθος του αγώνα.

Οταν ο αρχηγός σήκωσε το δικό του μπαϊράκι για τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο Τζαβέλας δεν ξεκόλλησε από πλάι του. Και στα Πιτσιωτά παρέμεινε ο ίδιος φρουρός, έξω από το σπίτι όπου ο Αρης συνομιλούσε με τον απεσταλμένο του Κόμματος. Μόνο διαφώνησε έντονα μαζί του όταν άκουσε πως θα φύγουν για τα σύνορα και θα τους δοθεί στο δρόμο ένα χαρτί σύνδεσης με κόμματα του εξωτερικού. Ο Τζαβέλας δεν έχει σαν τον Αρη ιδεολογικές και κομματικές δουλείες: η κρίση του δεν θολώνει, βλέπει πιο καθαρά και διακρίνει αμέσως την εξαπάτηση.

Ο λόγος για τον οποίο ο Αρης ζητάει κομματικό χαρτί σύνδεσης είναι για να περάσει μέσω Αλβανίας στη Γιουγκοσλαβία ή στη Σοβιετική Ενωση, όχι για να σώσει τη ζωή του, αυτό μπορούσε να το κάνει και χωρίς τα κομματικά διαπιστευτήρια. Θέλει να έχει την απαραίτητη κομματική εξουσιοδότησε για να απευθυνθεί στις πηγές επηρεασμού, μήπως μέσω αυτών κατορθώσει να μεταστρέψει τη γραμμή της ελληνικής ηγεσίας. Αυτά δεν γίνονται. Οι Σιάντος - Ιωαννίδης δεν έχουν σκοπό να συμβιβαστούν με τον αντιρρησία, θα ήταν σαν να σκάβουν τον τάφο τους. Και, αφού δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν ανοιχτά μαζί του, από τον φόβο των αντιδράσεων του κόσμου, αποφασίζουν να τον εξουδετερώσουν αλλιώς.

Με δόλο και απάτη. Μετά από μέρες πορείας, θα συναντήσουν στη Θεσσαλία τον καπετάνιο Νικηταρά (τον δικηγόρο Κώστα Καφαντάρη, μέλος του ΚΚΕ), παλιό φίλο του αρχηγού, που επίσης χλευάζει τις κομματικές υποσχέσεις. «Δεν το περίμενα να σε κοροϊδέψει ο Σιάντος», του λέει. «Εκεί που θα πας δεν θα σε περιμένει τίποτα. Σ’ έβγαλε από τη Ρούμελη, σε ξερίζωσε από τη δύναμή σου και θα σ’ αφήσει να περιμένεις. Θα μείνεις μόνος σου». Σαν κάτι να αγκύλωσε τον Αρη. Η πρόβλεψη του Νικηταρά τού ξανάφερε στον νου τις αντιρρήσεις του Τζαβέλα.

Στο χωριό Μηλιά έξω από τα Γιάννενα, ο Τζαβέλας με τη στολή του Αρη μεταμφιέζεται: φοράει τα ρούχα ενός ντόπιου χωρικού και πάει να ζητήσει το διαβόητο χαρτί σύνδεσης από την κομματική οργάνωση της πόλης. «Θα πας και θα ’ρθεις δίχως ανάσα», του λέει επιτακτικά ο Αρης που είχε αρχίσει να ανησυχεί σοβαρά πλέον για την αξιοπιστία της κομματικής ηγεσίας. «Αύριο θέλω να ’σαι πίσω με το χαρτί στο χέρι». Ο Τζαβέλας θα επιστρέψει με οχτώ ενόπλους που έρχονται να καταταγούν, αλλά όχι με το χαρτί. «Δεν το έχουν», είπε του αρχηγού. Ο Αρης άρχισε να να κατεβάσει θεούς και δαίμονες. «Το χαρτί έπρεπε να το πάρεις όταν ήσουν ακόμα στη Ρούμελη», του μπήκε ο Τζαβέλας.

Αφού ξεκίνησες να φύγεις με άδεια χέρια, τώρα, θέλοντας και μη, όπως σου βαράνε, θα χορεύεις. Το ηλιοβασίλεμα της 15ης Ιουνίου 1945, έξω από τη Μεσούντα, στο φαράγγι του Φάγκου, το άστρο του Αρη εκρήγνυται μόνο του. Ο άνθρωπος που ξανάδωσε την περηφάνια σε έναν ολόκληρο λαό έκανε αυτό που ήξερε από την πρώτη μέρα που βγήκε στο βουνό ότι θα κάνει: Πυροβόλησε τον εαυτό του.

Ο Τζαβέλας πιστεύει σε έναν Θεό κι αυτός είναι νεκρός. Μα ούτε στον θάνατο θα τον εγκαταλείψει. Εσπασε το πιστόλι του, τον αγαπημένο του «Ελβετό», όπως το έλεγε, έσκισε όσες φωτογραφίες και χαρτιά είχε πάνω του, τράβηξε την περόνη μιας χειροβομβίδας και αγκάλιασε τον Αρη βάζοντάς την ανάμεσά τους. Η τελευταία τιμή που του έγινε, στον φανοστάτη της Πλατείας Τρικάλων, κρέμασαν το κεφάλι του πλάι στο κεφάλι του αρχηγού.

πηγή: https://www.protothema.gr/culture/article/1211761/dionusis-haritopoulos-oi-agnostes-istories-gia-ton-ari-velouhioti-kai-tous-adartes-tou/

Πρωθυπουργος για τα εξοπλιστκά: Το υψηλό κόστος της αμυντικής θωράκισης δεν ξεπερνά τις αντοχέςτης οικονομίας - Θα άρουμε τις οικονομικές αδικίες που υπέστησαν τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων - Οι τιμές αγοράς είναι εξαιρετικά ευνοϊκές

 Κυρίες και κύριοι βουλευτές, «το μήνυμα που καλείται να εκπέμψει σήμερα το Ελληνικό Κοινοβούλιο, είναι ένα μήνυμα ενότητας και εθνικής ευθύνης».

Με αυτά τα λόγια έκλεινα την ομιλία μου για την εταιρική στρατηγική σχέση Ελλάδος – Γαλλίας τον περασμένο Οκτώβριο και, 130 μέρες μετά, με τα ίδια λόγια ξεκινώ την παρέμβασή μου από το ίδιο βήμα.

Γιατί με το νομοσχέδιο που σε λίγο θα ψηφίσουμε υπηρετούνται οι δυο πιο κομβικές στοχεύσεις εκείνης της συμφωνίας: να ενισχυθεί το εθνικό οπλοστάσιο, ως δίδυμος πυλώνας της διπλωματίας μας και ταυτόχρονα -όπως τόνισαν και πολλοί ομιλητές μας- να αναβαθμιστεί εμφατικά και στην πράξη η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χάρτη.

Για πρώτη φορά το Υπουργείο Άμυνας επεξεργάστηκε, τόσο γρήγορα, προγράμματα αγοράς οπλικών συστημάτων που είναι τόσο σημαντικά. Και αυτό όχι μόνο γιατί το επέβαλαν οι προκλήσεις των γειτόνων στην περιοχή και η ανάγκη να εδραιωθούν ισχυρές συμμαχίες της πατρίδας μας, αλλά και προκειμένου να αξιοποιηθεί η συγκυρία ώστε να προωθηθεί η ευρύτερη έννοια της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Αυτονομίας.

Μιλάμε συνεπώς για μία αμυντική επιλογή με πολιτικό περιεχόμενο, όπως και για μία εθνική απόφαση με διεθνή προσανατολισμό. Η περιγραφή μιας τέτοιας σύνθετης πολιτικής ακούγεται βέβαια απλούστερη από την υλοποίησή της, η οποία προϋποθέτει παρεμβάσεις σε πολλά επίπεδα αλλά ταυτόχρονα και εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς.

Είναι ένα συμπέρασμα το οποίο πιστεύω ότι προέκυψε και από την όλη -μέχρι στιγμής- συζήτηση, όσο προφανώς αυτό το επιτρέπει ο δημόσιος χαρακτήρας της για θέματα εθνικής ασφάλειας.

Και ακριβώς γι’ αυτό η Εθνική Αντιπροσωπεία καλείται σήμερα να εξουσιοδοτήσει τους αρμόδιους χειριστές να ολοκληρώσουν με την ίδια ταχύτητα, με την ίδια ακρίβεια τις τελευταίες λεπτομέρειες των σημαντικών συμβάσεων τις οποίες συζητούμε σήμερα.

Το κύριο μέρος των συμβάσεων αυτών αφορά τις φρεγάτες Belharra, οι οποίες έρχονται να ανανεώσουν τη ραχοκοκαλιά του ελληνικού στόλου. Η δεκαετής οικονομική κρίση καθυστέρησε σημαντικά τις σχετικές επενδύσεις. Και ο προηγούμενος τύπος των ελληνικών φρεγατών έχει ήδη κλείσει σχεδόν 40 χρόνια ευδόκιμης αλλά και επίπονης δράσης.

Το επιτελείο του Πολεμικού Ναυτικού, λοιπόν, μελέτησε εξαντλητικά όλες τις διαθέσιμες λύσεις και η πολιτεία απεδέχθη τις εισηγήσεις του. Έτσι, με το τελευταίο καύχημα της ευρωπαϊκής ναυπηγικής η επιφάνεια και ο βυθός των θαλασσών μας θωρακίζονται απόλυτα.

Οι νέες φρεγάτες συνεργάζονται ιδανικά και με τα νέα μαχητικά Rafale, τα πρώτα από τα οποία καλωσορίσαμε στην Τανάγρα πριν από λίγες εβδομάδες.

Όπως θα μπορούν να συντονίζουν και τις ενέργειές τους με τα ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα Romeo, τα καλύτερα του κόσμου στο είδος τους, τα οποία και σύντομα θα ενταχθούν στις δυνατότητες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Συνδέονται αυτές οι επιλογές επίσης με την ταυτόχρονη προμήθεια τορπιλών βαρέως τύπου, που προσθέτουν μια νέα ισχύ στα υπερσύγχρονα υποβρύχιά μας. Ενώ οι νέες φρεγάτες θα είναι έτοιμες να υποδεχθούν δίπλα τους τέσσερα ακόμα νέα, μικρότερα πλοία επιφάνειας, με γνώμονα πάντα τις εισηγήσεις του Ναυτικού μας.

Οι σχετικές αποφάσεις θα ληφθούν μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.

Πρόκειται με άλλα λόγια, και σε αντίθεση με αυτά τα οποία άκουσα -κυρίως από την αξιωματική αντιπολίτευση- για ένα συνεκτικό και καλά διαρθρωμένο επιχειρησιακό σχέδιο το οποίο απλώνεται και στους τρεις κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων, αφού προβλέπονται και σημαντικές πρόνοιες για τον Στρατό Ξηράς, ειδικά στον τομέα των πυρομαχικών και των αρμάτων μάχης.

Παράλληλα όμως, συγκροτεί και ένα υπόδειγμα τεχνικής και οικονομικής διακρατικής συνεργασίας. Γιατί όπως συνέβη και με τα Rafale έτσι και τα νέα πλοία, οι νέες Belharra, θα φτάσουν στην Ελλάδα νωρίς καθώς παρεμβλήθησαν στη σειρά παραγωγής του ναυπηγικού προγράμματος για το γαλλικό στόλο. Και χάρη στις επίπονες προσπάθειες της Αθήνας, αλλά χάρη και στην κατανόηση του Παρισιού, οι τιμές αγοράς είναι εξαιρετικά ευνοϊκές. Πολύ χαμηλότερες από τις αρχικές.

Εκμεταλλευτήκαμε μια ιδιαίτερη συγκυρία και πετύχαμε μια αγορά εξαιρετικά επωφελή για τη χώρα. Η αποπληρωμή των νέων φρεγατών γίνεται σε μεγάλο βάθος χρόνου, επίσης υπάρχει τριετής υλικοτεχνική υποστήριξη των σκαφών και πενταετής υποστήριξη του εξοπλισμού τους.

Συνοδές εργασίες έχουν τη δυνατότητα να αναλάβουν και τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά τα οποία ενεργοποιούνται και πάλι, ενώ η συναρμολόγηση των τορπιλών νέου τύπου θα γίνεται στην Ξάνθη από την εταιρία Sunlight, η οποία θα μετακυλύει μέρος των εργασιών και σε άλλες ελληνικές επιχειρήσεις.

Συμπέρασμα: η συγκεκριμένη πτυχή του εθνικού αμυντικού μας προγράμματος απαντά με τον αποτελεσματικότερο τρόπο στις ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, αλλά και στην ασφάλεια της πατρίδας μας.

Συμβαδίζει με τις διπλωματικές στοχεύσεις της, βαθαίνοντας συμμαχίες με ισχυρούς εταίρους και δίνοντας στην Ελλάδα ρόλο πρωταγωνιστή και στη Μεσόγειο και στην Ευρώπη.

Υλοποιείται με γοργούς ρυθμούς και με συμφέροντες όρους, ενώ εισάγει πολύτιμη τεχνογνωσία στη χώρα και ταυτόχρονα κινητοποιεί δυνάμεις εθνικής οικονομίας, δεν ξεφεύγει όμως από την απαραίτητη δημοσιονομική ισορροπία.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οι ίδιες αρχές διατρέχουν και τις προβλέψεις του νομοσχεδίου σχετικά με τα Rafale, τα οποία θα μπορούν πια να συνθέτουν μία αυτόνομη μοίρα με την προσθήκη έξι ακόμα μαχητικών στη δύναμη της Πολεμικής Αεροπορίας.

Είναι μία ποσοτική αλλά ταυτόχρονα είναι και μία ποιοτική διαφορά, καθώς η παράδοσή τους έως τα τέλη του 2024 θα μπορεί να ακολουθεί και τη διαρκή εξέλιξη των οπλικών συστημάτων αυτού του παντοδύναμου αεροσκάφους, κάτι που σημαίνει ότι στο Αιγαίο θα περιπολούν σύντομα τα πιο εξελιγμένα Rafale, αντίστοιχα με αυτά τα οποία θα ενσωματωθούν και στη γαλλική Πολεμική Αεροπορία.

Θυμίζω ότι και για αυτή την επιλογή υπήρξε εισήγηση Ελλήνων Ικάρων, καθώς ο τύπος αυτός του μαχητικού ενδείκνυται για τις συνθήκες που επικρατούν στους ουρανούς της πατρίδας μας και μας δίνουν σημαντικό, όχι απλά τακτικό, αλλά στρατηγικό πλεονέκτημα, απέναντι σε όποιους μπορεί να σκέφτονται, να επιβουλεύονται κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα.

Τα Rafale μοιράζονται τον ίδιο εξοπλισμό, τα ίδια ηλεκτρονικά συστήματα, την ίδια επιχειρησιακή λογική με τις φρεγάτες Belharra. Ενισχύεται, έτσι, η διακλαδικότητα στη δράση. Και ασφαλώς τα Rafale διαθέτουν πτητικά χαρακτηριστικά με τα οποία είναι ήδη εξοικειωμένοι οι χειριστές όσο και το προσωπικό υποστήριξης της Πολεμικής Αεροπορίας. Θυμίζω ότι η Πολεμική μας Αεροπορία έχει πια πολύ μεγάλη, άνω των 40 ετών, εμπειρία στην αξιοποίηση γαλλικών αεροσκαφών.

Πρόκειται βέβαια για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, τα οποία αποτελούν πάντα το μεγάλο μας όπλο. Αξίζουν να έχουν στη διάθεσή τους τα πιο σύγχρονα μέσα, αλλά κυρίως δικαιούνται την ευγνωμοσύνη αλλά και το έμπρακτο ενδιαφέρον της πολιτείας.

Ένα μικρό δείγμα αυτού του έμπρακτου ενδιαφέροντος αποτέλεσε και η απόφασή μας για απαλλαγή από κάθε φόρο των πτητικών και καταδυτικών επιδομάτων.

Και να ευχαριστήσω ξεχωριστά τον εισηγητή μας, τον Διονύση Χατζηδάκη που ήταν και αυτός ο οποίος εισηγήθηκε αυτήν την παρέμβαση. Είναι μια απόφαση που παρά το δύσκολο οικονομικό περιβάλλον ανακουφίζει τους ενστόλους μας, αίροντας μία πολύχρονη αδικία σε βάρος τους. Είναι ένα βήμα το οποίο να είστε σίγουροι ότι θα έχει και συνέχεια, μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν.

Για την ταχύτητα του χρόνου παράδοσης των νέων αεροσκαφών μιλάει η υπερηφάνεια με την οποία όλοι οι Έλληνες υποδέχθηκαν τα πρώτα από αυτά, πριν από 20 μέρες.

Αλλά γύρω από το κόστος και το πλαίσιό τους επιτρέψτε μου να ζητήσω από όλους αυτοσυγκράτηση και υπευθυνότητα, καθώς συνδέεται με ευαίσθητες πτυχές της εθνικής ασφάλειας αλλά και των διακρατικών μας σχέσεων.

Ας μείνουμε λοιπόν στο γεγονός ότι η χώρα εξασφάλισε τα Rafale φθηνότερα από την αρχική τους τιμή και σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα σε σχέση με αντίστοιχες παραγγελίες που είχαν γίνει στο παρελθόν.

Προφανώς και δεν είναι η δημόσια συνεδρίαση της Ελληνικής Βουλής ο χώρος παρουσίασης εθνικών αμυντικών συμβάσεων στην εξονυχιστική τους λεπτομέρεια, πολύ περισσότερο σε σύγκριση με ανάλογες πωλήσεις ενός συμμάχου προς άλλα κράτη. Και υπάρχουν πολλές τέτοιες, καθώς όλο και περισσότερες χώρες -αναφέρω ενδεικτικά τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αλλά και η Κροατία- σπεύδουν να προμηθευτούν τα ίδια αεροσκάφη.

Όλα αυτά μπορούν να συζητηθούν σε κλειστές διακομματικές Επιτροπές και σε ενημερωτικές συναντήσεις με τον αρμόδιο Υπουργό, ο οποίος έχει επιδείξει μεγάλη διάθεση ενημέρωσης όλων των κομμάτων της Βουλής για τις λεπτομέρειες των σχετικών συμβάσεων.

Σήμερα, όμως, εξετάζουμε την πολιτική έγκριση αυτών των συμβάσεων και πράγματι πρέπει να σας πω ότι μου έκανε πολύ εντύπωση η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνολικά στο ζήτημα το οποίο συζητάμε σήμερα.

Απ’ ό,τι κατάλαβα, λέτε «ναι» στις Belharra και στις τορπίλες, λέτε «όχι» στα Rafale τα οποία είχατε υπερψηφίσει πριν από κάποιο χρονικό διάστημα, ενώ είχατε καταψηφίσει την αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία. Όλα αυτά τα βάζετε σε κάποιο κοινοβουλευτικό μίξερ, για να καταλήξουμε τελικά στο «παρών». Και σας ρωτώ αν αυτό σήμερα είναι υπεύθυνη στάση αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Καταψηφίσατε τη συμμαχία με την Γαλλία. Καταλαβαίνω ότι ετοιμάζεστε να καταψηφίσετε και τη Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες που θα έρθει στο κοινοβούλιο τις επόμενες εβδομάδες.

Καταψηφίσατε -να το θυμίσουμε για να το ακούσει ο ελληνικός λαός και η εθνική αντιπροσωπεία- τις αμυντικές δαπάνες. Έτσι δεν είναι κ. Τσίπρα; Τις οριοθετήσεις των θαλασσίων ζωνών με Ιταλία και Αίγυπτο. Καταψηφίσατε όλα όσα χαιρέτισαν δηλαδή όλοι οι Έλληνες.

Και βέβαια, μιας και είστε στην αίθουσα, θα ήταν καλό να δώσετε και μία διευκρίνιση για αυτό το οποίο άκουσα από τον κ. Γιώργο Τσίπρα, τον εξάδελφό σας, ο οποίος είπε επί λέξει -έχω εδώ τα πρακτικά της Βουλής- ότι «τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας είναι αυτό το οποίο πρέπει να υπηρετεί η άμυνα της χώρας. Η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός». Επαναλαμβάνω: «η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός». Είναι έτσι; Δεν είναι αυτοσκοπός. Επιμένετε, επιμένετε, επιμένετε ότι η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός. Για αυτή την παράταξη η άμυνα της χώρας είναι ο υπέρτατος αυτοσκοπός, ο υπέρτατος αυτοσκοπός.

Εκτός αν εννοούσατε κάτι τελείως διαφορετικό, οπότε θα έχει την ευκαιρία ο εξάδελφός σας και αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να διορθώσει αυτή τη λεκτική αστοχία. Θα δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις ο Πρόεδρός σας.

(Παρέμβαση εκτός μικροφώνου από την πλευρά των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ)

Ίσως αυτό θα πρέπει να το υποδείξετε στον συνάδελφό σας, ο οποίος λέει τέτοια πράγματα από το βήμα της Βουλής.

Επιστρέφω, λοιπόν, στην ουσία του νομοσχεδίου για λίγες ακόμα παρατηρήσεις. Με πρώτη αυτή που αφορά τον εταίρο με τον οποίο η χώρα συνυπογράφει αυτές τις συμβάσεις -αναφέρομαι στις Belharra και στα Rafale. H Γαλλία δεν είναι μόνο σταθερός σύμμαχος. Είναι και πυρηνική δύναμη. Είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Είναι το ευρωπαϊκό κράτος που σήμερα διαθέτει την πιο προηγμένη αμυντική τεχνολογία και τεχνογνωσία.

Στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ ενισχύει το ατλαντικό ενδιαφέρον για τη Μεσόγειο. Ενώ και οι θέσεις του Προέδρου Macron υπέρ της ευρωπαϊκής Στρατηγικής Αυτονομίας αναβαθμίζουν το ρόλο της Γαλλίας στην προοπτική της επόμενης μέρας της ηπείρου μας.

Η Αθήνα, έτσι, συγχρονίζοντας το βηματισμό της με το Παρίσι, δεν δίνει απλώς έναν πιο επιχειρησιακό χαρακτήρα σε μία συμμαχία που υπηρετεί αμυντικές προτεραιότητες αποκλειστικά του εθνικού της πεδίου. Αντίθετα, τη διευρύνει σε συγκοινωνούντα γεωπολιτικά επίπεδα: στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η σημασία της οποίας αναδεικνύεται τώρα και στην κρίση στην Ουκρανία.

Κυρίως, όμως, στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, όπου οι κοινές δράσεις των δύο χωρών την καθιστούν πλέον ένα χώρο ενδιαφέροντος όλου του Δυτικού κόσμου.

Δεύτερη παρατήρηση: η συγκυρία. Και δεν είναι σίγουρα τυχαίο ότι η στρατηγική εταιρική σχέση και η διμερής συμφωνία αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής που αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της, όσο και αυτό το εθνικό εξοπλιστικό πρόγραμμα με τη Γαλλία, θεμελιώθηκαν το περασμένο καλοκαίρι, αλλά ολοκληρώνονται φέτος με τα ρητορικά πυροτεχνήματα των γειτόνων να κλιμακώνονται.

Είναι δείγμα της Ελλάδος που είναι έτοιμη να κινηθεί σε πολλά επίπεδα, αλλά και της Γαλλίας που στέλνει γρήγορα και με σαφήνεια τα δικά της μηνύματα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Άγκυρα διαστρέφει την αλήθεια. Με το αμόκ σχετικά με τα νησιά, όμως, κάποιοι αποφάσισαν να παραχαράξουν ταυτόχρονα το Διεθνές Δίκαιο, τις Συνθήκες, την Ιστορία και τη γεωγραφία.

Γι’ αυτό, άλλωστε, πήραν άμεση απάντηση από όλους, ώστε να στραφούν σοφότεροι στα εσωτερικά τους θέματα. Με τη δική μας θέση να είναι πάντα σταθερή. Η πόρτα μας είναι πάντα κλειστή σε κάθε απειλή και το παράθυρό μας είναι πάντα ανοιχτό σε κάθε διάλογο με βάση την διεθνή νομιμότητα.

Η Ελλάδα, άλλωστε, δεν έχει καμία ανάγκη να εκτοξεύει φωτοβολίδες για να αποσπά διεθνή προσοχή από όσα συμβαίνουν στην κοινωνία της, όπως δυστυχώς κάνουν οι γείτονές μας. Είναι περήφανη και για την οικονομία της και για τη δημοκρατική της λειτουργία. Είναι μια χώρα με αυτοπεποίθηση σε κάθε πεδίο και μια χώρα που επιδεικνύει συνέπεια σε κάθε συμμαχία της.

Και αυτό οφείλει πρώτη να το αντιληφθεί η Δύση, αντιμετωπίζοντας τις εξωτερικές προκλήσεις ασφάλειας, αλλά με την ίδια σοβαρότητα και εκείνες που αναδύονται στο εσωτερικό της.

Γιατί, πράγματι, ενώ όλοι στο ΝΑΤΟ, και σωστά, μιλούν για κοινό μέτωπο απέναντι στη Μόσχα εξαιτίας των εντάσεων στην Ουκρανία, μέσα στο ίδιο το ευρωατλαντικό πλαίσιο διαγράφεται μία θεμελιώδης αντίφαση. Ένας εταίρος, σταθερός και φιλειρηνικός, απειλείται από ένα άλλον, ο οποίος μάλιστα αγνοεί το Διεθνές Δίκαιο και τους κανόνες της Συμμαχίας και ενίοτε την εκβιάζει, εξοπλιζόμενος με ρωσικά συστήματα.

Και για να χρησιμοποιήσω, κ. Κατρίνη, και μία φράση που τελευταία συνηθίζεται: εδώ δεν χωρούν πια ίσες αποστάσεις.

Η τρίτη παρατήρησή μου αφορά τη συνάντηση του ώριμου πατριωτισμού και οικονομικού ρεαλισμού στις συμβάσεις του νομοσχεδίου. Γιατί, πράγματι, τ. Κάτι που προφανώς οφείλεται στη συνετή διαπραγμάτευση όσων χειρίστηκαν την πρώτη, αλλά και στην απόδοση της δεύτερης παρά τις αντιξοότητες της πανδημίας. Και βέβαια κάτι που αποτυπώνει τη θέση αυτής της κυβέρνησης, ότι η ευημερία του πολίτη και η ασφάλεια της πατρίδος είναι διαρκείς αλλά και παράλληλες προτεραιότητες.

Η εναρμόνιση των αναγκών της κοινωνίας με τα δημοσιονομικά περιθώρια αποκτά επίκαιρη σημασία, τώρα, καθώς οι αναταράξεις στην παγκόσμια ενεργειακή αγορά πολιορκούν το διαθέσιμο εισόδημα. Εισόδημα το οποίο μπορεί να τονώθηκε παραπάνω από 5% χάρη στην πολιτική μας για συνεχή μείωση φόρων, ασφαλιστικών εισφορών, του ΕΝΦΙΑ, όπως ανακοινώθηκε μόλις πρόσφατα, στην πρώτη δόση αύξησης του κατώτατου μισθού, στο διπλάσιο εγγυημένο εισόδημα του Δεκεμβρίου, τα οφέλη αυτά, ωστόσο, δεν παύουν να πριονίζονται από το ράλι των διεθνών τιμών. Μία κρίση που ελπίζουμε να είναι πρόσκαιρη, είναι όμως οδυνηρή για όλες τις χώρες και για την πατρίδα μας. Και όσο κρίσιμο και αν είναι το ζήτημα, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποπροσανατολίσει τη σημερινή συνεδρίαση. Σύντομα, άλλωστε, θα έχουμε την ευκαιρία να το συζητήσουμε αναλυτικά.

Σήμερα, λοιπόν, θα περιοριστώ στο να επαναλάβω τις τρεις δεσμεύσεις μας.

Πρώτον, θα συνεχιστεί, για όσο χρειαστεί η επιδότηση σε λογαριασμούς νοικοκυριών, επιχειρήσεων και αγροτών. Ήδη έχουν διατεθεί γι’ αυτό 2 δισ. ευρώ, με ειδικές πρόνοιες για τους πιο αδύναμους.

Δεύτερον, 1η Μαΐου, όπως έχουμε δεσμευτεί, θα ανακοινωθεί νέα αύξηση του κατώτατου μισθού, πολύ υψηλότερη της πρώτης.

Τρίτον, τα βάρη από τους φόρους θα εξακολουθήσουν να μειώνονται, δίνοντας πάντα πρώτη προτεραιότητα στην ανακούφιση των πιο αδύναμων νοικοκυριών, όπως πράξαμε με την πρόσφατη ανακοίνωση για τη μείωση του ΕΝΦΙΑ.

Θέλω όμως να είμαι απολύτως σαφής. Ποτέ δεν θα επιτρέψω επιπόλαιες κινήσεις που θα γυρίσουν τη χώρα πίσω. Κινήσεις που θα την ανάγκαζαν τελικά να καταφύγει γρήγορα στην επιβολή νέων φόρων, στερώντας την ανάπτυξη και τις δουλειές που αυτή φέρνει. Με άλλα λόγια, δεν θα επιστρέψουμε στα ελλείμματα και στη διεθνή αναξιοπιστία. Κάθε βήμα προς τα εμπρός θα γίνεται σταθερά, ώστε να μην ακολουθούν μετά πολλά βήματα προς τα πίσω.

Γι’ αυτό και κάθε μέτρο, στο εξής, θα έχει το μέτρο της λογικής και του κοινού συμφέροντος και θα είναι στοχευμένο για να έχει μετρήσιμο αποτέλεσμα. Αυτά προς το παρόν.

Αγαπητοί συνάδελφοι, προχώρησα στην παραπάνω αναφορά για να τονίσω ότι η ασπίδα της άμυνας είναι και η ασπίδα της οικονομίας, η οποία μόνο σε συνθήκες ασφάλειας μπορεί να προοδεύει. Όμως και η δεύτερη, η οικονομία, είναι η ασπίδα της ασφάλειας, καθώς τελικά είναι και εκείνη που τη χρηματοδοτεί. Απέναντι συνεπώς σε αυτήν την διπλή πρόκληση, οφείλουμε να έχουμε για οδηγούς τη σύνεση και την τόλμη.

Έτσι πετύχαμε από την ασύμμετρη επίθεση που δεχτήκαμε στον Έβρο, τώρα να διαχειριζόμαστε το προσφυγικό – μεταναστευτικό, επιτέλους με ασφαλή σύνορα, έχοντας μειώσει κατά 90% τις ροές στα θαλάσσια και στα χερσαία σύνορά μας. Και η όποια επιθετικότητα των γειτόνων να προσκρούει ήδη στην πανοπλία ισχύος των δικών μας δικαίων.

Με την ίδια, λοιπόν, ισορροπία ρεαλισμού και αυτοπεποίθησης, η οικονομία και η κοινωνία έμειναν όρθιες στη διετή καταιγίδα της πανδημίας, χάρις στις τεράστιες θυσίες των πολιτών αλλά και στις προσπάθειες της πολιτείας, που εξασφάλισε ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα 43 δισεκατομμυρίων, χωρίς στιγμή όμως να αναστείλει το φιλόδοξο μεταρρυθμιστικό της σχέδιο.

Σίγουρα δεν έλειψαν λάθη και αστοχίες, στις οποίες πάντως απαντάει ένα σύγχρονο ψηφιακό κράτος και μία οικονομία η οποία, παρά τις προβλέψεις διαφόρων, αναπτύσσεται και πρωταγωνιστεί στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και στην προσέλκυση επενδύσεων.

Κυρίως όμως, στις όποιες αδυναμίες που σκιάζουν τις επιτυχίες απαντούν δύο ρήματα: νιώθουμε και προσπαθούμε. Το πρώτο συμπυκνώνει την αναγνώριση από την κυβέρνηση ότι παραμένουν σημαντικά άλυτα προβλήματα. Τριάντα μήνες δεν είναι και τόσοι για να κλείσουν πληγές δεκαετιών. Και η μνήμη δύσκολα συγκρατεί τα ευχάριστα, η ζωή αφομοιώνει γρήγορα τα βήματα προόδου και σκοντάφτει τελικά μόνο στις καθυστερήσεις.

Ενώ το δεύτερο ρήμα σηματοδοτεί το δικό μας καθημερινό χρέος. Να γινόμαστε όλο και καλύτεροι, προσφέροντας όλο και περισσότερα. Με σιγουριά αλλά και με αίσθηση ευθύνης ταυτόχρονα.

Με αυτό το πνεύμα, λοιπόν, μετέχουμε στη σημερινή διαδικασία της Βουλής. Θεωρώντας ότι αυτό κατ’ εξοχήν απαιτεί και ένα νομοσχέδιο το οποίο αφορά την εθνική άμυνα. Μπορεί βέβαια τα αντίπαλα έδρανα να με διαψεύσουν, όμως για ακόμα μία φορά εγώ θα ζητήσω από αυτό το σώμα ενότητα, ωριμότητα και θετική συμβολή. Υπάρχουν άλλα πεδία για κομματικούς διαξιφισμούς.

Τώρα, όπως είπα και στην αρχή, είναι μία ευκαιρία να στείλουμε ένα μήνυμα συνεπούς συμπαράταξης προς τους φίλους μας, αλλά και ένα μήνυμα δυναμικής ετοιμότητας για όποιον επιδιώξει να βρεθεί απέναντί μας.

Πάνω απ’ όλα όμως, πάνω απ’ όλα, οφείλουμε να εκπέμψουμε ένα αισιόδοξο σήμα προς όλες τις Ελληνίδες και προς όλους τους Έλληνες ότι κάθε πολιτική διαφωνία σταματά εκεί που ξεκινά το συμφέρον της πατρίδας. Σε τέτοιες επιλογές δεν υπάρχουν, κ. Τσίπρα, ταλαντεύσεις. Ακόμα και το «παρών» σημαίνει απών από το εθνικό μέτωπο.

Με τη στάση τους οι πολίτες έχουν ήδη βάλει τη δική τους υπογραφή κάτω από τις συμβάσεις που φέρνουν στην πατρίδα μας τις νέες φρεγάτες, τα νέα μαχητικά, τις νέες τορπίλες. Με την ψήφο σας, σας ζητώ σε λίγο να βάλετε δίπλα τους και τη δική σας υπογραφή.

Σας ευχαριστώ.

Αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης για τα εξοπλιστικά: Δεν δεχόμαστε να σας δώσουμε λευκή επιταγή - Δεν κατανοούμε την αγορά F-35 - Ο Έλληνας δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα του και εσείς ξοδεύετε 7 δις ευρώ για εξοπλισμούς - Στηρίζουμε σταθερά και ακλόνητα την ειρήνη

 

Κάθε φορά που ανεβαίνω στο Βήμα ενώ η συζήτηση αφορά τα εθνικά μας θέματα, μου έρχεται στο μυαλό η προτροπή του εθνικού μας ποιητή: «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό». Θαρρώ πως και σήμερα αυτή η προτροπή πρέπει να καθοδηγεί τη σκέψη, πρέπει να καθοδηγεί τον λόγο και πρέπει να καθοδηγεί και την πράξη μας.

Επιτρέψτε μου μάλιστα να προσθέσω ότι η ιστορία απέδειξε πως κάθε φορά που το εθνικό γινόταν αντικείμενο ψεύδους και κομματικής εκμετάλλευσης και η εθνικοφροσύνη αντικείμενο πολιτικής και προσωπικής δημοπρασίας, μόνο δεινά συσσωρεύονταν τόσο μέσα όσο και έξω από την πατρίδα.

Έχουμε πολλά στα οποία διαφωνούμε στην εξωτερική πολιτική και θα τα πω, θα εξηγήσω τη στάση μας. Όμως μπορούμε να μη διαφωνούμε στα αυτονόητα, στα δεδομένα, στο τι πράττει το κάθε κόμμα, το τι ψηφίζει, να μην αποκόπτουμε φράσεις των πολιτικών μας αντιπάλων για να δημιουργούμε εντυπώσεις, να μη θολώνουμε τα νερά σε κριτική που ασκείται, όπως αυτή που σας έκανα σε άσχετη συζήτηση, λέγοντας ότι έχετε δώσει 5 δισεκατομμύρια απευθείας αναθέσεις σε κλειστούς διαγωνισμούς και είπατε: «Είναι και τα Rafale μέσα;». Λες και δεν ξέρατε ότι δεν είναι!

Σήμερα αποκόπτετε μια φράση, ενώ δεν μπορεί να υπάρχει διαφωνία στο ότι η άμυνα της χώρας δεν μπορεί να σταθεί από μόνη της αν δεν υπηρετεί μια συγκροτημένη πολιτική ασφάλειας και μια συγκροτημένη εξωτερική πολιτική και μας είπατε ότι καταψηφίσαμε τη συμφωνία με την Ιταλία την οποία υπερψηφίσαμε και ότι καταψηφίσαμε τη συμφωνία με την Αίγυπτο στην οποία εκφραστήκαμε επί της αρχής θετικά, μετά με ενστάσεις πολύ συγκεκριμένες και ψηφίσαμε «Παρών».

Τα δεδομένα μην τα αμφισβητούμε, διαφορετικά δεν έχει νόημα να συζητάμε σε επίπεδο Εθνικού Κοινοβουλίου λες και μιλάμε σε επίπεδο φοιτητικού αμφιθεάτρου, ιδιαίτερα για τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής.

Σας άκουσα με πολύ μεγάλη προσοχή να κάνετε ιδιαίτερη αναφορά στο κύμα της ακρίβειας, επιμένοντας σε μια πολιτική η οποία αφήνει απροστάτευτη σήμερα την ελληνική κοινωνία που χειμάζεται, επικαλούμενος ότι δεν θα πάμε ξανά στα ελλείμματα και στην πολιτική της διεθνούς αναξιοπιστίας. Σας ακούει αυτά να τα λέτε σήμερα -που έχει σκαρφαλώσει στο 6,2% ο πληθωρισμός, στο υψηλότερο σκαλί εδώ και μια εικοσιπενταετία- ό Έλληνας πολίτης που δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα του και τα λέτε αυτά την ώρα που ψηφίζετε 7 δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς και μας λέτε ότι δεν θα γυρίσουμε στα ελλείμματα!

Αναρωτιέμαι, κύριε Μητσοτάκη: Δεν έχετε διδαχθεί τίποτε από την πρόσφατη ιστορία του τόπου; Σήμερα για τις εξοπλιστικές δαπάνες του τόπου 7 δισεκατομμύρια, χωρίς να μένει ούτε ένα ευρώ στην Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία!

Τι μπορεί να σκέφτεται, λοιπόν, αυτός ο πολίτης, αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει να πληρώσει τους λογαριασμούς του, όταν σας βλέπει και σήμερα και άλλες φορές από αυτό εδώ το Βήμα να οικειοποιείστε την αγορά εξοπλισμών που γίνονται με χρήματα του ελληνικού λαού και να φτιάχνετε και κομματικό σποτάκι όπου, αντί για το εθνόσημο, παρουσιάζετε το κομματικό σας έμβλημα στα φτερά των αεροσκαφών που πληρώνει από τους κόπους και τις θυσίες του ο Έλληνας φορολογούμενος, λες και πληρώθηκαν από το κομματικό σας ταμείο;

Τι μπορεί να σκέφτεται ένας πολίτης όταν βιώνει αυτήν την τρομακτική ενεργειακή κρίση που έχει μετατραπεί σε μια πρωτοφανή κρίση ακρίβειας και όταν παρακολουθεί και βλέπει ότι η Ελλάδα εν μέσω μιας σφοδρής ρωσονατοϊκής κρίσης διαπραγματεύεται με τη Ρωσία την τιμή του φυσικού αερίου και το προμηθεύεται 30% ακριβότερα από ό,τι η γειτονική Βουλγαρία; Και κάθε μέρα ακούμε και μια αρνητική δήλωση από Ρώσους αξιωματούχους για τη δική σας απόφαση σε σχέση με την Αλεξανδρούπολη που δεν την έχετε φέρει ακόμα στη Βουλή.

Κανείς, κύριε Μητσοτάκη, δεν αμφιβάλλει για τη σημασία που έχει η ενίσχυση της αποτρεπτικής δύναμης της χώρας και ειδικά μετά από τόσα χρόνια στασιμότητας λόγω των μνημονίων και της κρίσης και ειδικά δεδομένης της τουρκικής επιθετικότητας. Και ξέρετε πολύ καλά ότι το πρώτο μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα που προχώρησε μετά από μια δεκαετία στη χώρα και παρά το γεγονός ότι ακόμη τότε δεν είχαμε εξέλθει της μνημονιακής επιτήρησης ήταν η αναβάθμιση των F-16 που έγινε επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά σε μια χώρα που πριν μια δεκαετία βυθίστηκε στην οικονομική κρίση, εν μέσω σκανδάλων και εξοπλιστικών προγραμμάτων δισεκατομμυρίων, σε μια χώρα που και σήμερα βρίσκεται σε ασταθές οικονομικό περιβάλλον είναι ύβρις να κομπάζετε για εξοπλιστικές δαπάνες και να αντιγράφετε τις συνταγές του χθες που μας οδήγησαν στη δημοσιονομική εκτροπή και στη χρεοκοπία και την ίδια στιγμή να επικαλείστε υπευθυνότητα και σύνεση. Είναι και θράσος να κουνάτε το δάχτυλο σε εμάς επειδή δεν δεχόμαστε να σας δώσουμε λευκή επιταγή για να διαχειριστείτε τις αμυντικές δαπάνες χωρίς προγραμματισμό, χωρίς διαφάνεια και εκτός των προβλεπόμενων θεσμικών διαδικασιών.

Και μιας λοιπόν και με προκαλέσατε και με ρωτήσατε, θέλω να είμαι απόλυτα σαφής για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία. Στηρίζουμε σταθερά, με συνέπεια και με εθνική ευθύνη τον εξοπλισμό της χώρας βάσει της λογικής της επαρκούς άμυνας και στο πλαίσιο ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού και προγραμματισμού για την ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Στο πλαίσιο αυτό υπερψηφίζουμε την αγορά των φρεγατών, μια αγορά άλλωστε που προτεραιοποιήσαμε και διαπραγματευτήκαμε εμείς ως κυβέρνηση, παρ’ όλους τους πολύ σοβαρούς δημοσιονομικούς περιορισμούς που είχαμε τότε και που εσείς ευτυχώς δεν έχετε σήμερα.

Ταυτόχρονα, όμως, θεωρούμε απαράδεκτο ότι δεν υπάρχει -επαναλαμβάνω- καμία δέσμευση για συμμετοχή της ελληνικής βιομηχανίας στο πρόγραμμα των φρεγατών, όπως δεν υπάρχει και σε σχέση με τα Rafale. Θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός ότι η συντήρηση για τις φρεγάτες έχει προβλεφθεί μόνο για τα τρία πρώτα χρόνια αξιοποίησής τους και μάλιστα πάλι χωρίς συμμετοχή της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας. Και θεωρούμε πολύ προβληματικό ότι δεν υπάρχει καμία μεταφορά τεχνογνωσίας και ότι δεν εξασφαλίζονται σε όλες τις φρεγάτες κρίσιμες επιχειρησιακές δυνατότητες που χρειάζεται το Πολεμικό Ναυτικό. Καταθέτουμε τις ενστάσεις μας, αλλά είμαστε απολύτως σαφείς σε ό,τι αφορά τη στήριξη αυτού του προγράμματος, γιατί αυτό σημαίνει για εμάς αξιόπιστη και υπεύθυνη αντιπολιτευτική στάση.

Είναι ένα πρόγραμμα -σας θυμίζω, κύριε Μητσοτάκη- το οποίο εσείς ακυρώσατε το καλοκαίρι του 2020 -ή κάνω λάθος- εν μέσω της κρίσης του «Oruc Reis», του τουρκικού ερευνητικού πλοίου, όταν είχε φτάσει μάλιστα οκτώ ναυτικά μίλια από τη Ρόδο και έξι ναυτικά μίλια από το Καστελόριζο. Και σας θυμίζω, κύριε Μητσοτάκη, πως εν μέσω αυτής της κρίσης, ακριβώς επειδή είχατε ακυρώσει την αγορά των φρεγατών για λόγους που ποτέ δεν μας εξηγήσατε τι έγινε τότε και τι έγινε μετά, και τονίζατε δημόσια και στις κατ’ ιδίαν επαφές μας ότι ο μόνος τρόπος να ενισχύσουμε την αμυντική και διπλωματική μας θέση ήταν η αγορά των δεκαοκτώ Rafale, εμείς τότε καλή τη πίστει και παρά το γεγονός ότι επί τεσσεράμισι χρόνια που ήμουν πρωθυπουργός δεν είχα ποτέ δεχθεί αντίστοιχη εισήγηση από τα επιτελεία για την αγορά Rafale, εν τούτοις υπερψηφίσαμε την αγορά τους.

Είναι απαράδεκτο, όμως, κύριε Μητσοτάκη, να εκμεταλλεύεστε αυτήν τη στάση ευθύνης που επέδειξε και επιδεικνύει η Αξιωματική Αντιπολίτευση και να απαιτείτε από την Αντιπολίτευση, από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, από το ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία λευκή επιταγή. Είναι απαράδεκτο να περιμένετε ότι σε οποιαδήποτε μεταστροφή σας και σε οποιαδήποτε απόφασή σας εμείς θα ψηφίζουμε και θα στηρίζουμε χωρίς κριτήρια, όπως η απόφασή σας για την αγορά έξι επιπλέον πολεμικών αεροσκαφών, που την έμαθαν όλοι -όχι μονάχα εμείς, αλλά και τα γενικά επιτελεία- από τις οθόνες στις τηλεοράσεις τους, όταν αποφασίσατε να την ανακοινώσετε εκτός θεσμικών διαδικασιών από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, χωρίς να έχετε στα χέρια σας καμία εισήγηση, χωρίς κανέναν προγραμματισμό, χωρίς καμία συνεννόηση.

Αλλά πέρα από τη διαδικασία, εμείς εδώ έχουμε και επί της ουσίας ενστάσεις. Τη στιγμή που έχουμε ενισχύσει την Πολεμική μας Αεροπορία με την αναβάθμιση των F-16 και την αγορά των δεκαοκτώ Rafale, τη στιγμή που η Τουρκία έχει εξαιρεθεί από το πρόγραμμα των F-35, δεν κατανοούμε τη σκοπιμότητα επιπλέον έξι αεροσκαφών με κόστος 1 δισεκατομμύριο ευρώ για τον Έλληνα φορολογούμενο. Όπως δεν κατανοούμε -και το λέω για άλλη μια φορά ήρεμα, απλά και κατανοητά, χωρίς εντάσεις- αυτήν την επιμονή σας σε μια σκανδαλώδη σύμβαση για το Κέντρο Αεροπορικής Εκπαίδευσης στην Καλαμάτα που θα ξεπεράσει τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ.

Κοιτάξτε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, με τα δισεκατομμύρια του ελληνικού λαού, με τα χρήματα του ελληνικού λαού που με πολύ μεγάλους κόπους και θυσίες έχει τη δυνατότητα ενός αποθέματος για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες στις οποίες βρίσκεται η οικονομία -η διεθνής και η ελληνική- δεν μπορεί να παίζουμε. Δεν παραγνωρίζουμε την ανάγκη της αμυντικής θωράκισης, δεν παραγνωρίζουμε τη σημασία της ενίσχυσης της αποτρεπτικής ικανότητας των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά 3 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον είναι 3 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον, 1,5% του ΑΕΠ. Σταματήστε, λοιπόν, να μετατρέπετε την εθνική άμυνα σε αντικείμενο μικροκομματικής εκμετάλλευσης. Σταματήστε την ίδια στιγμή που δίνετε τα αντίθετα σήματα από αυτό εδώ το Βήμα, ότι δήθεν δεν θέλετε τα ελλείμματα και να γίνει ξανά η χώρα αντικείμενο οπισθοδρόμησης, να φλερτάρετε με πρακτικές του παρελθόντος που μας οδήγησαν στη δημοσιονομική εκτροπή, την ώρα μάλιστα –επαναλαμβάνω- που βρισκόμαστε σε μια πρωτοφανή διεθνή ενεργειακή οικονομική κρίση. Και κυρίως σε αυτά τα κρίσιμα θέματα, κύριε Μητσοτάκη, σταματήστε να αποπροσανατολίζετε τον ελληνικό λαό και να λέτε ανακρίβειες και μέσα στο Κοινοβούλιο σχετικά με τις δαπάνες.

Τον Οκτώβρη, στη συζήτηση για την κύρωση της ελληνογαλλικής συμφωνίας, αν δεν κάνω λάθος, σας έθεσα αυτά τα ερωτήματα, δηλαδή αν αντέχουμε δημοσιονομικά. Θυμάστε τι μου απαντήσατε τότε; Σας ρώτησα αν αντέχουμε και επιπλέον Rafale και φρεγάτες. Μου απαντήσατε ότι αντέχουμε, διότι τα Rafale θα πληρωθούν το 2021-2022, την περίοδο για την οποία υπάρχει ρήτρα διαφυγής και, άρα, δεν έχουμε υποχρεώσεις για δημοσιονομικά πλεονάσματα, ενώ οι φρεγάτες θα αρχίσουν να αποπληρώνονται από το 2025 και μετά. Αυτό μου είπατε. Το καταθέτω στα Πρακτικά.

Και διαβάζουμε στη Σύμβαση που εσείς φέρατε ότι οι φρεγάτες δεν θα αποπληρωθούν από το 2025 και μετά, αλλά από φέτος. Μιλάμε 1.168.000.000 ευρώ μέσα στο 2022, όπου εσείς λέτε ότι δεν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια για να ενισχύσουμε τους συμπολίτες μας οι οποίοι δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς του ρεύματος και άλλο ένα δισεκατομμύριο –σχεδόν μισό και μισό- το 2023 και το 2024!

Μη μου ξαναπείτε, λοιπόν, μετά, όταν ζητάμε να στηρίξετε την ελληνική κοινωνία που χειμάζεται από την ακρίβεια, ότι εμείς είμαστε ανεύθυνοι και δεν λογαριάζουμε τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας και τον εθνικό στόχο της επενδυτικής βαθμίδας, τόσο εσείς, όσο και όσοι αρθρογραφούν λαλίστατοι το τελευταίο διάστημα περί αυτών, διότι δεν μπορεί να είμαστε –όπως το λέει ο λαός μας- ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι!

Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποστηρίζω να μην προχωρήσουμε λελογισμένα σε αναγκαίους εξοπλισμούς, προκειμένου να προχωρήσουμε σε κοινωνικές δαπάνες. Υποστηρίζω σύνεση και υπευθυνότητα, ώστε να πράξουμε με σχέδιο και λελογισμένα και τα δύο, αλλά όχι να αφήνουμε την ελληνική κοινωνία απροστάτευτη, να φέρνουμε εδώ 7 δισεκατομμύρια και να λέμε και από πάνω ότι δεν θα γυρίσουμε στα ελλείμματα!

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι αληθές ότι διανύουμε μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδο ανακατατάξεων και συγκρούσεων σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο. Η ένταση με τη Ρωσία επιδεινώνεται και ο κίνδυνος ενός ρωσοουκρανικού πολέμου γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος. Και βλέπουμε ότι αυτές οι εξελίξεις δεν είναι μακριά μας, είναι κοντά μας. Μάλιστα, χθες, ένας ή δύο ομογενείς από την ελληνική κοινότητα της Ουκρανίας σκοτώθηκαν και άλλοι δύο τραυματίστηκαν κοντά στη γραμμή επαφής με την ανατολική Ουκρανία.

Πέραν, λοιπόν, των ειλικρινών συλλυπητηρίων μας στις οικογένειές τους, οφείλουμε όλοι μας να είμαστε απολύτως σαφείς σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Στηρίζουμε σταθερά και ακλόνητα την ειρήνη και τη διπλωματία απέναντι στην πολεμική ρητορική και τον εθνικισμό. Στηρίζουμε με αποφασιστικότητα το διεθνές δίκαιο, την εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της Ουκρανίας και την ανάγκη για εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ. Στηρίζουμε την επιστροφή στις διαπραγματεύσεις, με κεντρικό ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μία πανευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας και ελέγχου εξοπλισμών, που θα συμπεριλαμβάνει και τη Ρωσία και θα βασίζεται στις αρχές του ΟΑΣΕ και στην Ευρωπαϊκή Χάρτα Ασφαλείας. Πρέπει να γίνει το παν για να στηρίξουμε ενεργά την ελληνική κοινότητα της Ουκρανίας στις δύσκολες στιγμές που περνά.

Θαρρώ, όμως, πως δεν αρκούν μόνο αυτές οι θέσεις για την ειρήνη και το διεθνές δίκαιο για τη στήριξη των Ελλήνων ομογενών. Ειδικά σε τέτοιες στιγμές καλούμαστε να απαντήσουμε όλες οι πολιτικές δυνάμεις ποια είναι η θέση της Ελλάδας σε αυτές τις κρίσιμες παγκόσμιες και περιφερειακές εξελίξεις. Ποια είναι η θέση της Ελλάδας στον κόσμο; Πώς την οραματιζόμαστε; Ποια είναι η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και στην περιοχή μας;

Σε παλαιότερη συζήτηση πάλι στη Βουλή για τα εθνικά θέματα, από αυτό εδώ το Βήμα, κύριε Μητσοτάκη, μου απαντήσατε ευθέως με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο για το πώς εσείς οραματίζεστε τη θέση της Ελλάδας. Σας είχα πει ότι εμείς δεν θέλουμε την Ελλάδα να είναι προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης και μου απαντήσατε «Ναι, η Ελλάδα είναι το τελευταίο φυλάκιο της Δύσης προς Ανατολάς. Το λέει η γεωγραφία, το επιβεβαιώνει η ιστορία, το σφραγίζει ο πολιτισμός της». Αυτά μου είπατε «mot à mot».

Ε, λοιπόν, ξέρετε, αυτή είναι μία βασική στρατηγική μας διαφορά. Κι έρχομαι τώρα στις διαφωνίες μας, στις πολιτικές διαφωνίες μας, στις διαφορές στρατηγικής, που ίσως είναι σημαντικότερες από τις διαφορές μας κατά κάποια δισεκατομμύρια ευρώ για τις εξοπλιστικές δαπάνες.

Για εσάς, κύριε Μητσοτάκη, αυτός εδώ ο τόπος είναι το τελευταίο φυλάκιο της Δύσης προς Ανατολάς. Για εμάς οφείλει να είναι ένας ευρωπαϊκός πυλώνας ειρήνης, σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή μας. Για εσάς, η γεωγραφία και ο πολιτισμός μας επιβάλλει να είμαστε μια ασπίδα της υπόλοιπης Ευρώπης απέναντι στις ευθύνες της που δεν αναλαμβάνει, ο σκληρός φύλακας, πότε συνοριοφύλακας, πότε δεσμοφύλακας που καθησυχάζει την υπόλοιπη Ευρώπη ότι θα κάνει αντί γι’ αυτήν τη βρώμικη δουλειά απέναντι σε ανθρώπους που αφήνουν πίσω τους τον πόλεμο και τη φτώχεια, για να μπορούν κάποιοι σε κάποια ευρωπαϊκά σαλόνια να μιλάνε για ευρωπαϊκές αξίες και ανθρωπισμό.

Για εμάς, η γεωγραφία μας και ο πολιτισμός μας επιβάλλουν να προστατεύσουμε τις ανθρώπινες αξίες όσο περισσότερο μπορούμε, ακόμα και αν έχουν πάψει να είναι ευρωπαϊκές αξίες. Επιβάλλουν να προστατέψουμε τη χώρα μας και τις αξίες μας μαζί. Για εμάς, η γεωγραφία μας και ο πολιτισμός μας επιβάλλουν να διεκδικούμε ενεργά από την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά και από τους σκληρούς και συχνά επιθετικούς γείτονές μας, όσο δύσκολο κι αν είναι, λύσεις που να είναι δίκαιες και αποτελεσματικές, με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Επιβάλλουν να στηρίξουμε τις νόμιμες επανεγκαταστάσεις από τρίτες χώρες στην Ευρώπη, για να μειώσουμε τις παράτυπες ροές.

Θυμάμαι πολύ καλά, κύριε Μητσοτάκη, πως απορρίψατε εσείς προσωπικά αυτήν την πρόταση για το Αφγανιστάν, όταν σας την είχε υποβάλει δημόσια ο αείμνηστος Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Νταβίντ Σασόλι.

Για εσάς, κύριε Μητσοτάκη, η ιστορία της Ελλάδας επιβεβαιώνει τα οφέλη που έχει να πολεμάνε οι Έλληνες στρατιώτες σε μακρινούς προορισμούς και πολέμους, στο Σαχέλ ή στη Σαουδική Αραβία τώρα, εκτός των διεθνών οργανισμών στους οποίους ανήκει η χώρα, σε πολέμους όπου η κατάσταση επιδεινώνεται ολοένα και περισσότερο και από τους οποίους άλλες δυτικές δυνάμεις αποχωρούν τη μία μετά την άλλη.

Για εσάς, η ιστορία μας επιβάλλει να γίνει ο τόπος μας εφαλτήριο για τις αμερικανικές επιχειρήσεις στη Μαύρη Θάλασσα εν μέσω της σφοδρότερης νατο- ρωσικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών. Για εσάς, η γεωγραφία μας επιβάλλει ο Έλληνας Πρωθυπουργός να διαμηνύει από τους Financial Times, όπως κάνατε τον Νοέμβρη του 2021, ότι προκειμένου να είναι μια αξιόπιστη δύναμη η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να υιοθετήσει επιθετική αποτροπή και να διερευνήσει επιλογές κυρώσεων κατά της Ρωσίας για τη στάση της κατά της Ουκρανίας.

Για εσάς, η γεωγραφία μας επιβάλλει αντί ο Έβρος να αποτελέσει αναπτυξιακή γέφυρα, γέφυρα συνεργασίας για την ευρύτερη περιοχή, να μπει η Αλεξανδρούπολη στην πρώτη γραμμή μιας ολοένα και επιδεινούμενης παγκόσμιας κρίσης.

Για εσάς, η ιστορία επιβάλλει να θεωρούμε οι Έλληνες πως ό,τι είναι καλό για τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι καλό και για τα δικά μας συμφέροντα, κι ας βλέπουμε ξανά και ξανά πόσο αποτυχημένη είναι αυτή η στρατηγική. Όπως το είδαμε το 2020 που συναντήσατε περιχαρής τον Πρόεδρο Τραμπ με την πρώτη αναθεώρηση της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας στο χέρι, για να ακολουθήσει μετά η σφοδρότερη χρονιά τα τελευταία χρόνια με την Τουρκία, πιο επιθετική από ποτέ, υπό την απόλυτη ανοχή του Προέδρου Τραμπ.

Όπως βλέπουμε και τώρα, που γίνεστε, αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει, ο πρώτος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που παραχώρησε ελληνικές εγκαταστάσεις στις αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις επ’ αόριστον και πριν καν στεγνώσει το μελάνι της συμφωνίας. Δεν την έχετε φέρει καν εδώ στη Βουλή.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ανακαλέσει τη στήριξή τους στον EastMed, στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή για τα εξωτερικά μας συμφέροντα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, επικαλούμενες μάλιστα όχι την οικονομική του βιωσιμότητα, τη μη βιωσιμότητα του προγράμματος, αλλά ότι ο αγωγός EastMed προκαλεί εντάσεις στην περιοχή, δημιουργεί εντάσεις με την Τουρκία.

Για μένα, κύριε Μητσοτάκη, και για μας, η ιστορία της Ελλάδας επιβεβαιώνει με τραγικό μάλιστα τρόπο ότι οι σχέσεις μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μπορούν να προχωρήσουν μπροστά μόνο όταν είναι αμοιβαία επωφελείς και ότι η Ελλάδα πρέπει να σέβεται τις δεσμεύσεις της ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, να προωθεί τον στρατηγικό της διάλογο με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλά να ακολουθεί σταθερά μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.

Για μένα και για μας η γεωγραφία και η ιστορία μας επιβάλλουν οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να ενεργοποιούνται εκτός Ελλάδας αποκλειστικά και μόνο στο πλαίσιο διεθνών οργανισμών στους οποίους ανήκουμε.

Για εσάς και την παράταξή σας ενδεχομένως η ιστορία να διδάσκει ότι η αναβλητική διπλωματία εξασφαλίζει ψήφους στο εσωτερικό της χώρας.

Για εμάς και για τη δημοκρατική παράταξη της χώρας η ιστορία διδάσκει ότι η αναβλητική διπλωματία υποθηκεύει το μέλλον της Ελλάδας.

Για εμάς η γεωγραφία, η ιστορία, ο πολιτισμός μας επιβάλλουν η Ελλάδα να χρησιμοποιεί το διεθνές δίκαιο όχι μόνο για να προστατεύει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, αλλά και για να επιδιώκει ενεργά την ειρηνική λύση των διαφορών της με τους γείτονές της.

Με δυο λόγια θα το πω, κύριε Μητσοτάκη, για την προοδευτική παράταξη του τόπου η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας αντικατοπτρίζεται στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Για εσάς η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας αντικατοπτρίζεται στην επ’ αόριστον παραχώρηση της Αλεξανδρούπολης στους Αμερικανούς.

Για σας εξωτερική πολιτική είναι μια αμυντική συμφωνία στην οποία δίνετε «γη και ύδωρ», ώστε ξένα αεροσκάφη, όχι ελληνικά, να επιχειρούν σε πολεμικές αντιπαραθέσεις.

Για εμάς εξωτερική πολιτική είναι μια συμφωνία που εξασφαλίζει ότι ελληνικά αεροσκάφη, Rafale και F-16, θα επιχειρούν πάνω από τον εναέριο χώρο της Βόρειας Μακεδονίας. Αυτή είναι η διαφορά μας.

Επιτρέψτε μου να έρθω και στον πιο σκληρό πυρήνα των διαφορών μας που αφορούν τις σχέσεις μας με την Τουρκία.

Σήμερα ο κ. Ερντογάν είναι στα Εμιράτα, σε λίγες εβδομάδες θα υποδεχθεί τον Ισραηλινό πρόεδρο. Πριν λίγο καιρό υποδεχόταν τον Ισπανό πρωθυπουργό, έχει ήδη συναντήσει τον Αμερικανό πρόεδρο δύο φορές και πάει λέγοντας. Είμαι σίγουρος ότι δεν μπορεί να υπάρχει πια κανένας σε αυτήν την Αίθουσα, ούτε ένας βουλευτής ή βουλεύτρια, που να μην προέβλεπε ότι η Τουρκία θα επιχειρούσε να αποκαταστήσει σταδιακά τις σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, τις χώρες της περιοχής.

Εγκαίρως σας είχαμε προειδοποιήσει ότι το δόγμα της δήθεν απομόνωσης της Τουρκίας θα κατέρρεε, ότι ο προσχηματικός διάλογος με την Τουρκία μπορεί να σας βόλευε πολιτικά, αλλά θα απέβαινε στο τέλος σε βάρος της Ελλάδας.

Εγκαίρως είχαμε προειδοποιήσει ότι η Ελλάδα είχε πολύ περισσότερα να κερδίσει συνδιαμορφώνοντας τη διπλωματική αρχιτεκτονική στην περιοχή της είτε συνδέοντας, όπως είχαμε προτείνει, την αναθεώρηση της τελωνειακής ένωσης Ευρωπαϊκής Ένωσης - Τουρκίας με την υποβολή συνυποσχετικού για την προσφυγή στη Χάγη για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, είτε προωθώντας τους όρους μας για τη συμμετοχή της Τουρκίας σε μια διάσκεψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Ανατολική Μεσόγειο και στο Φόρουμ Φυσικού Αερίου του Καΐρου.

Εγκαίρως είχαμε υπογραμμίσει ότι η εκλογή Μπάιντεν έπρεπε να αξιοποιηθεί όχι για το πρόσκαιρο όφελος ενός ήρεμου καλοκαιριού ή για κάποιες φιλικές δηλώσεις, αλλά για να πιεστεί η Τουρκία να απομακρυνθεί από τις μαξιμαλιστικές τις θέσεις και να δεσμευθεί σε έναν ουσιαστικό διάλογο με την Ελλάδα, με σαφείς βεβαίως τις ελληνικές κόκκινες γραμμές γύρω από τις απαράδεκτες αξιώσεις της Τουρκίας για δήθεν «γκρίζες ζώνες» και αποστρατικοποιημένα νησιά στο Αιγαίο ή τη διασύνδεση κυριαρχίας με την αποστρατικοποίηση.

Πιστεύω ότι κανείς μας δεν έχει αυταπάτες μας ότι μπορεί να βρεθεί σύντομα προοπτική λύσης με την Τουρκία. Μπορούν, όμως, και οφείλουμε αυτό να το παλεύουμε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για έναν όχι προσχηματικό, αλλά ουσιαστικό διάλογο, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια ύφεση στις σχέσεις μας, που θα βοηθούσε να αποφύγουμε νέες κούρσες εξοπλισμών, νέες κρίσεις και νέες εθνικιστικές εξάρσεις.

Αυτό όμως απαιτεί πολιτική βούληση. Tην πολιτική βούληση που είχαν στην ιστορία του τόπου πρωθυπουργοί της Ελλάδας που δεν δίστασαν να αναμετρηθούν με την ιστορία και να βάλουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε μια τροχιά διαλόγου σε δύσκολες στιγμές μετά από εξίσου δύσκολες ή πολύ χειρότερες συγκυρίες από τη σημερινή, πολύ χειρότερες κρίσεις από αυτή που είχαμε με το τουρκικό ερευνητικό, το «Oruc Reis». Ήταν πρωθυπουργοί που ήξεραν ότι το πρόταγμα της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού δεν είναι ένα ελληνικό κράτος που θα αποτελεί το τελευταίο φυλάκιο της Δύσης προς ανατολάς, αλλά ένα κράτος που θα ξεπερνάει τον εαυτό του και θα πηγαίνει την Ελλάδα και τους Έλληνες πιο μπροστά και πιο ψηλά.

Δυστυχώς, κύριε Μητσοτάκη, αποδείξατε και αποδεικνύετε κάθε μέρα πόσο απέχετε από αυτούς τους πρωθυπουργούς και αποδεικνύετε και τον κίνδυνο που φέρνετε παραμένοντας ως πρωθυπουργός της χώρας και με υποχρεώνετε για δεύτερη φορά -και κλείνω με αυτό- από αυτό εδώ το Βήμα να επαναλάβω τα λόγια του Ελευθέριου Βενιζέλου: «Ο πολιτικός πρέπει να έχει το χάρισμα να βλέπει πρωτύτερα απ’ ό,τι βλέπουν οι άλλοι, καθώς αν δεν έχει το χάρισμα αυτό, είναι αδύνατον να μην οδηγήσει την πατρίδα του σε συμφορά και στην καταστροφή».

Δυστυχώς, κύριε Μητσοτάκη, αποδεικνύετε ότι εσείς δεν έχετε αυτό το χάρισμα και το μόνο που πετύχατε δυόμισι χρόνια τώρα είναι να μετατραπείτε από ένας φημισμένος τεχνοκράτης σε έναν διαχειριστή της συμφοράς. Εύχομαι και ελπίζω αυτή η συμφορά να μείνει στα θέματα της πανδημίας, της κλιματικής κρίσης, της οικονομίας και να μην υπεισέλθει και στα εθνικά μας θέματα. Σε κάθε περίπτωση, όσο γρηγορότερα φύγετε, τόσο το καλύτερο για τον ελληνικό λαό.

Υμνητής του Μάο ο Αλέξης Τσίπρας: - Κάν΄ το "…όπως είπε ο Μάο " - Ο σκληρότερος μακελάρης στην ιστορία της ανθρωπότητας - Δολοφόνησε 45 εκατ Κινέζους

 

Τον Μάο επικαλέστηκε ο Α. Τσίπρας στη χθεσινή συνέντευξη του στον ΣΚΑΙ. Και τον επικαλέστηκε με τη γνωστή φράση του "να αφήσουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν", εννοώντας την ύπαρξη πολυφωνίας.

Τώρα κατά πόσο ο Μάο άφησε στο δικό του κήπο, στην Κίνα, να ανθίσουν όλα τα λουλούδια, είναι ένα πραγματικό ζήτημα. Όχι μόνον δεν άφησε να ανθίσει κανένα λουλούδι, αλλά ξερίζωσε όσο πιο βάρβαρα μπορούσε και αυτά που υπήρχαν.

Ο Μάο αναμφίβολα υπήρξε ο μεγαλύτερος «μακελάρης»--για να χρησιμοποιήσω την αγαπημένη λέξη των αμφιθεάτρων της δεκαετίας 70—του 20ού αιώνα. Δεκάδες εκατομμύρια Κινέζοι έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια του λεγόμενου «μεγάλο άλματος» και με τη λεγόμενη «πολιτιστική επανάσταση» που το διαδέχθηκε. Πνευματικό παιδί του Μάο και του γαλλικού Μάη ήταν και ο άλλος «μακελάρης» ο Πολ-Ποτ. Είναι αξιοπερίεργο που ο Α. Τσίπρας δεν επικαλέστηκε και δικά του αποφθέγματα.

Επαναλαμβάνω αυτά τα πολύ γνωστά για να αναδείξω τι σημαίνει ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στην καθημερινότητα. Στις μικρές καθημερινές κουβέντες.

Όταν χθες παρέπεμψε ο Α. Τσίπρας στον Μάο, ουδείς τόλμησε να διαμαρτυρηθεί γιατί παραπέμπει σε έναν σφαγέα. Σε έναν άνθρωπο που βαρύνεται με εγκλήματα επί δεκάδων εκατομμυρίων Κινέζων. Ουδείς του είπε «τι μας λες ρε άνθρωπε μου! Επικαλείσαι έναν δολοφόνο που δεν άφησε ούτε μισό λουλούδι να ανθίσει στον τόπο του;»

Το «κατάπιαν αμάσητο» όλοι, αυτό που είπε ο Α. Τσίπρας χθες στη συνέντευξη του.

Τώρα, για σκεφτείτε έναν αρχηγό φιλελεύθερου ή συντηρητικού κόμματος να παρέπεμπε στον Πινοσέτ. Δε χρειάζεται να πω ότι θα γινόταν ένας κακός χαμός. Τι δε θα άκουγε ο άνθρωπος και δικαιολογημένα. Εννοείται πως η αιτιολογία «ότι αυτή ακριβώς είναι η διαφορά μας» ουσιαστικά αναγνωρίζει το πρόβλημα που συνίσταται στο πώς προβάλλουμε και υποστηρίζουμε αυτή τη διαφορά μας. Όχι πάντως δια της σιωπής.

Έτσι, σε αυτό το περιστατικό συμπυκνώνονται συμπεριφορές 48 ετών. Οι αστοί φιλελεύθεροι πολιτικοί και η αστική διανόηση παρακολουθούν αμέριμνοι, αδιάφοροι, βυθισμένοι σε έναν ιδεολογικό νιρβάνα, την Αριστερά να έχει επιβάλει ως πρότυπα ειδεχθείς δολοφόνους. Να δικαιολογεί τα εγκλήματα τους ως αποτέλεσμα της ταξικής πάλης. Και όχι μόνον αυτό, να αναφέρεται σε ειδυλλιακά τσιτάτα τους, που ουδεμία σχέση έχουν με τα τρομακτικά πεπραγμένα τους. Ο κήπος με τα λουλούδια του Μάο είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση. Για να μη μιλήσω πώς ο Στάλιν, άλλος μεγάλος «ανθρωπιστής», βαφτίστηκε σε «πατερούλη».

Στις πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης, πολύ, δε, περισσότερο σε αυτές που έζησαν για δύο γενιές την κομμουνιστική δυστοπία, αυτά τα ζητήματα είναι ξεπερασμένα. Αυτούς τους δολοφόνους τους επικαλούνται περιθωριακές γκρούπες της Αριστεράς. Δεν έχουν θέση στο δημόσιο λόγο εδώ και πολλές δεκαετίες. Είναι αδιανόητο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ευρωπαϊκής χώρας να παραπέμψει στον Μάο. Μόνον στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά.

Και το χειρότερο. Δε βλέπω αυτό να αλλάζει και οι ευθύνες είναι γνωστές.

πηγή:https://www.liberal.gr/apopsi/opos-eipe-o-mao-/432315